No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

25 ตอน

1146 วิจารณ์

87.56K อ่าน

17) เมื่อเธอไม่ได้รัก...จำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องอยู่!!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

ระหว่างเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มเกิดไปชนใครบ้างคนเข้า

แก้ว : อุ๊ย ขอโทษคะ

ละลำละลักขอโทษเพราะมั่วแต่ใจลอย

เขื่อน : อะไรกันน้องแก้วเดินชนพี่อีกแล้วนะ

แก้ว : อ้าวพี่เขื่อน มาทำอะไรที่นี้คะเนี่ย

เขื่อน : พี่มาตามภรรยาหน่ะครับ

แก้ว : ภรรยา...พี่เขื่อนแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ยไม่เห็นบอกแก้วเลย

เขื่อน : ยังไม่ได้แต่งครับแต่ว่าเธอท้องลูกของพี่อยู่

แก้ว : หมายความว่ายังไงคะแก้วไม่เข้าใจ

เขื่อน : น้องแก้วอย่าสนใจเลยครับ

แก้ว : คะ...ว่าแต่ว่าเธอชื่ออะไรคะเผื่อแก้วรู้จัก

เขื่อน : พิม เธอชื่อพิมประภา

หญิงสาวถึงกับตาโตที่พิมบอกว่าท้องเธอท้องกับพี่เขื่อนนี่เองแล้วทำไมถึงมาบอกว่าชายหนุ่มเป็นพ่อของเด็กใน

ท้องเธอต้องการอะไรกันแน่นะ...

เขื่อน : แล้วตกลงน้องแก้วรู้จักไหมครับ

แก้ว : คะรู้จัก

เขื่อน : จะพาพี่ไปหาเธอหน่อยได้ไหมครับพอดีพี่มาทีนี้แค่ครั้งเดียวเองตอนที่เจอกับน้องแก้วเมื่อหลายเดือน

ก่อนถ้าเดินไปเองกลัวว่าจะหลงซะก่อนหน่ะครับ

แก้ว : เดี่ยวแก้วพาไปก็ได้คะ

ในระหว่างที่เดิน

แก้ว : แล้วพี่เขื่อนรู้ได้ยังไงคะว่าพิมเค้ามาที่นี้

เขื่อน : ทีแรกพี่ไม่รู้หรอกครับพิมเค้าหายออกมาจากคอนโดเป็นเดือนแล้วกว่าพี่ตามหาอยู่นานพอดีเจอเลขาที่

ทำงานอยู่ที่นี้เค้าบอกว่าพิมมาเดินอยู่แถวนี้บ่อยก็เลยลองมาดู

แก้ว : อ๋อคะ...ถึงแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะประตูแล้วเดินเข้าไป

โทโมะ : ตัวเล็ก

เห็นหน้าก็รีบลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาเธอเตรียมจะกอดเต็มทีแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเธอมากับใคร

โทโมะ : ตัวเล็กพามันมาทำไม

แก้ว : พี่เขื่อนเข้ามาตามหาเมียกับลูกของเค้าคะ!!

โทโมะ : มาตามอะไรที่นี้ไม่มีหรอกนะมีแต่เมียกับลูกผม

พูดกับเขื่อน... หึเมียกับลูกผมพูดชัดเหลือกเกิน คำพูดของชายหนุ่มแหลมราวเหล็กทิ่มแทงใจหญิงสาวจนแทบ

อยากจะเดินหนีไปซะดื้อๆ

พิม : มีอะไรคะใครมาเหรอ

เดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ภายในของห้องทำงานแต่เมื่อเจอหน้าเขื่อนถึงกับชะงัก

แก้ว : เป็นอะไรเหรอ ตกใจใช่ไหมที่สามีตัวจริงมาตามถูก

พิม : เธอพูดอะไร

แก้ว : พี่เขื่อนเค้ามาตามเมียตามลูกเค้ากลับหน่ะสิ

เขื่อน : พิมกลับบ้านเรา

พิม : อะไรฉันไม่กลับ

โทโมะ : นี่มันอะไรกัน

แก้ว : พี่เขื่อนเป็นพ่อของเด็กในท้องพิม!!

โทโมะ : ตัวเล็กรู้ได้ยังไงว่าพิมท้อง

ดีใจลึกๆกับความจริงที่ได้รู้แต่ก็สงสัยว่าหญิงสาวรู้ได้ยังไงว่าพิมท้องรึว่าเธอจะได้ยิน

แก้ว : เอาเป็นว่าแก้วรู้ทีนี้พิมก็มีที่อยู่สักทีนะคงไม่ต้องมาโกหกสามีคนอื่นว่าท้อง!!

พูดกระแทกใส่หน้าพิม

เขื่อน : พิมไปโกหกใครไว้เหรอแก้ว

ออกจะงงๆกับคำพูด

แก้ว : ไม่มีอะไรหรอกคะพี่เขื่อนอย่าสนใจเลย

เขื่อน : ครับ...พิมกลับบ้านเรา

พิม : ไม่พิมไม่กลับพิมจะอยู่กับโทโมะ

เขื่อน : พิมคุณโทโมะเค้ามีภรรยาแล้วจะไปอยู่กันเค้าได้ยังไง

พิม : อยู่ได้ซิถ้าพิมจะอยู่ ใช่ไหมคะโทโมะ

หันไปเกาะแขนชายหนุ่ม

โทโมะ : พิมคุณโกหกผม ไหนคุณว่าท้องกับผมไงโกหกผมทำไม

เกาะมือออก

เขื่อน : พิม!!ไปพูดอย่างนั้นได้ไง

พิม : ทำไมพิมจะพูดไม่ได้ พิมอยากเลือกพ่อของลูกพิมเอง

เขื่อน : พี่ก็เป็นพ่อของลูกพิมแล้วไงจะไปทำครอบครัวอื่นเค้าแตกแยกทำไมอีก

พิม : พิมไม่สนพ่อของลูกพิมคือโทโมะเท่านั้น

เขื่อน : พิมจะบ้าเหรอไงเด็กในท้องเค้าเป็นลูกผมจะไปให้คนอื่นเป็นพ่อได้ยังไงไปกลับบ้าน

กระชากพิมที่ดื้อดึงไม่ยอมท่าเดียวออกไปจากห้อง ตอนนี้ในห้องเหลือแค่สองคน

โทโมะ : ตัวเล็ก

เรียกขณะที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้อง

แก้ว : คะ

โทโมะ : มาหาพี่หน่อย

ยืนอ่าแขนรอให้หญิงสาวเดินเข้ามาหา

หมับ~

ในที่สุดหญิงสาวก็ทนแรงคิดถึงไม่ได้เดินกอดชายหนุ่มไว้แน่น

โทโมะ : พี่คิดถึง ตัวเล็กหล่ะคิดถึงพี่บ้างไหม

หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะพูดได้แต่พยักหน้ากับอกกว้าง

แก้ว : พี่ก็นอนกอดพิมทุกคืนจะมาคิดถึงแก้วทำไมกัน

โทโมะ : พี่ไม่ชอบเลยที่เราไม่เข้าใจกัน

แก้ว : พี่เห็นคนอื่นดีกว่าแก้ว

โทโมะ : พี่ไม่ได้คนอื่นดีไปกว่าตัวเล็กเลย

บรรยากาศทำท่าจะไม่ได้ดีอีกครั้ง

โทโมะ : ไม่เอาแล้วกลับบ้านเราดีกว่าไม่อยากพูดแล้วเดี๋ยวตัวเล็กงอนพี่อีก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

เลขา : ขอโทษคะเจ้านาย

ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ

โทโมะ : มีอะไรรึเปล่าปิ่น

เลขา : พอดีมีเอกสารที่เจ้านายยังไม่ได้เซน แฟ้มรายงานที่เจ้านายยังไม่ได้อ่านและก็รายการที่รอคำอนุมัติจาก

เจ้านายคะ

โทโมะ : ไว้พรุ่งนี้ได้ไหมผมจะกลับบ้านแล้ว

เลขา : เอ่อ...

อำอึงไม่กล้าบอกเพราะเป็นงานเร่งด่วนเลยหันหน้าไปพึ่งหญิงสาว

แก้ว : พี่อยู่ทำงานให้เสร็จก่อนซิคะ

โทโมะ : พี่อยากกลับบ้านกับตัวเล็กแล้ว

แก้ว : พี่คะงานทุกอยางรอคำอนุมัติของพี่นะ

โทโมะ : งั้นพี่เซนอย่างเดียวไม่ต้องอ่านก็ได้เนอะจะได้เร็วๆ

แก้ว : ไม่ได้ซิคะถ้างานผิดพลาดหรือไม่มีคนจ้องโกงเราก็แย่ซิคะ พี่ทำไปนะไม่ต้องรีบแก้วจะกลับไปทำอาหาร

รอที่บ้านแล้วกัน

เหตุผลที่เข้าทีหลุดออกจากปากเรียวทำให้ชายหนุ่มจนแต้มต้องอยู่ทำงานให้เสร็จ

โทโมะ : ครับ

แก้ว : งั้นแก้วกลับก่อนนะคะ คุณปิ่นฝากดูด้วยนะคะอย่าปล่อยให้เซนโดยไม่อ่านนะคะ

เลขา : คะปิ่นจะคอยดูไม่ให้คลาดเลยคะ

แก้ว : ขอบคุณคะงั้นแก้วไปแล้วนะคะ

คุยกันในขณะที่ชายหนุ่มเริ่มอ่านเอกสารอย่างขมักเขม้น

เลขา : คะยังไงก็ขอบคุณคุณแก้วมากเลยนะคะไม่งั้นปิ่นคงแย่

แก้ว : ไม่เป็นไรคะ

เลขา : เอ่อ...คุณแก้วปิ่นมีเรื่องอยากถามหน่ะคะพอดีสงสัยมานานแล้วแต่ไม่กล้าถามคะ

แก้ว : ถามได้เลยคะถ้าแก้วรู้แก้วจะตอบให้

ระบายยิ้มหวานให้

เลขา : ปิ่นว่าคุณแก้วอ้วนขึ้นนะคะ เมื่อก่อนว่าสวยแล้วตอนนี้มีเนื้อขึ้นมาอีกทำให้คุณแก้วดูอวบขึ้นสวยกว่าแต่

ก่อนอีกนะคะเนี่ย

แก้ว : คะแก้วก็รู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นสงสัยจะทานเยอะไปหน่อยคะ แต่ที่ว่าอวบแล้วสวยแก้วว่าไม่ใช่หรอกคะอ้วน

มากกว่า

เลขา : แต่พิมว่าไม่ใช่นะคะ...เอ่อคุณแก้วมีข่าวดีรึเปล่าคะ

แก้ว : ข่าวดีอะไรคะแก้วหัวช้าไม่ค่อยเข้าใจคะ

เลขา : ข่าวดีหมายถึงคุณแก้วมีน้องรึเปล่าคะ โซ่ทองคล้องใจคุณแก้วกับเจ้านายไง

แก้ว : เออ...แก้วว่าไม่มั๋งคะแก้วไม่มีอาการอะไรเลยคุณปิ่นคิดมากรึเปล่า

เลขา : ไม่หรอกคะบางที่คุณแก้วอาจจะไม่แพ้ท้องก็ได้นะคะ

แก้ว : คะแต่ตอนนี้แก้วรู้สึกว่าไม่มีจริงๆนะคะแต่ถ้ามีเมื่อไหร่จะรีบบอกคุณปิ่นนะคะ

ยิ้มให้อีกรอบก่อนจะกล่าเวลานิดหน่อยแล้วขับรถกลับบ้านไป

+

+

+

บ้านไทยานนท์

โต๊ะอาหารเย็น

แม่โทโมะ : วันนี้ไม่เห็นแม่นั่นเลยไปออกไปแล้วเหรอออย

ถามสาวใช้ที่กำลังจัดเรียงอาหารขึ้นโต๊ะอยู่

ออย : คะไปแล้วเห็นมาเอาของกับผู้ชายหล่อๆคนหนึ่งแล้วก็ออกไปเลย

แม่โทโมะ : บทจะมาก็ง่ายๆบทจะไปก็ง่ายๆเหมือนกันเเฮ๊ะยัยนี่

แก้ว : คุยอะไรกันคะคุณแม่

เดินออกมาจากห้องครัว

แม่โทโมะ : คุยเรื่องยัยนั่นเค้ามาข้นของออกไปแล้วหล่ะ ไม่รู้ว่ามีเรื่ออะไรทำไมไปง่ายจริง

แก้ว : ไม่มีเรื่องอะไรหรอกคะก็แค่....

เล่าเหตุการณ์เมื่อกางวันให้ฟัง

แม่โทโมะ : ทีแท้จะหวังจับตาโมะนี่เอง ยั่ยบ้านั้นยังไม่เลิกฝันอีกรึไงจะจับตาโมะตั้งแต่ยั้งไม่แต่งงานจนตอนนี้

ตาโมะแต่งงานได้จะเป็นปียังวิ่งไล่ไม่ยอมหยุดอีก หนูแก้วหล่ะเมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่

แก้ว : แก้วว่าเดี๋ยวเค้าพร้อมเค้าก็มาเองคะ

หญิงสาวยิ้มให้มารดาเธอเองก็แอบแปลกใจว่าบางทีเธฮอาจจะมีลูกไม่ได้ก็ได้เพราะทุกครั้งที่มีอะไรกันเธอไม่เคย

แม่แต่จะทานยาคุมสงสัยเธออาจจะมีลูกไม่ได้หล่ะมั๋งคิดไปเพลินก็เหลือบไปเห็นพี่คนโตที่เดินเข้ามาจึงกล่าว

ทักทาย

แก้ว : สวัสดีคะพี่จองเบ

จองเบ : สวัสดีครับน้องแก้ว

แก้ว : ไม่เห็นพาคุณหมอสาวมาแนะนำเลยคะ ไหนบอกว่าจะพามาไง

จองเบ : พอดีหนมจีนเค้าติดผ่าตัดครับเลยไม่ได้มาด้วย

แม่โทโมะ : ชื่อขนมจีนด้วยเหรอน่ารักดีนะแม่อยากเห็นหน้าแล้ว

จองเบ : ถ้าว่างผมจะรีบพามาทันทีเลยครับ

แม่โทโมะ : จ๊า...งั้นมาทานข้าวกันดีกว่านะ ออยตักข้าวทีจ๊ะ

แก้ว : ไม่ต้องตักเผื่อแก้วนะคะ

แม่โทโมะ : ทำไมหล่ะลูก

แก้ว : พี่ยังไม่มาแก้วไม่กล้าทานก่อนหรอกคะคุณแม่ ไว้รอทานพร้อมพี่เค้าดีกว่า

จองเบ : รายนั้นคงอีกยาวมาพี่ตักข้าวให้นะ ทานด้วยกันนี่หล่ะ

ตักข้าวสวยให้หญิงสาว

โทโมะ : พี่ยุ่งอะไรกับเมียผม

ชายหนุ่มพูดก่อนที่เดินมาถึงโต๊ะอาหารเสียอีก

จองเบ : ฮ่าฮ่ามาทำเป็นหวงไหนบอกว่าไม่รักไง

พูดจี้ถูกจุดทำหญิงสาวนิ่งไปเลย

โทโมะ : พี่จองเบ!!

หันไปมองพี่ชายก่อนจะนั่งลงข้างหญิงสาว

จองเบ : ก็แกบอกว่าไม่รัก ได้มาแบบพลาดๆไงน้องรัก

จองเบเห็นอาการน้องสะใภ้ก็รู้ทันทีว่าน้อยใจ หันไปเห็นหน้าตาน้องชายยิ่งขำไปใหญ่เพราะรายนั้นท่าทางแคร์

หญิงสาวเอามากๆยิ่งกระตุ้นด้วยคำพูดของเมื่อคราวก่อนๆยิ่งทำให้หน้าเสียไปเลย คราวนี้หล่ะถ้าไม่เคยบอกรักเมีย

ก็จะได้บอกวันนี้หล่ะ...

โทโมะ : ถ้าพี่ไม่หยุดพูดคราวนี้ผมจะเอาเข็มมาเย็บปากพี่

แม่โทโมะ : เอาหล่ะพอแล้วจองเบก็เลิกแหย่น้องได้แล้วนะ มาออยตักข้าวเพิ่มให้ตาโมะที

จองเบ : แม่ครับผมไม่ได้แหย่ก็ไอ้โมะมันเคยพูดไว้จริงๆนี้ครับ

แก้ว : ฮึก...

พยายามจนถึงขีดสุดแล้วที่จะไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาแต่ก็ทำไม่ได้หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นห้องไปเลย

โทโมะ : พี่ทำอะไรรู้ตัวไหม เมียผมยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย

จองเบ : อ้าววพี่ก็แหย่เล่นไง ไม่เห็นหน้าน้อยใจเลยแกไม่เคยบอกเมียไงว่ารักถึงได้น้อยใจแบบนั้น

โทโมะ : ก็เออไง ผมไม่เคยบอก

จองเบ : ไม่ได้รักเค้าเหมือนที่เคยพูดจริงๆสินะงั้นฉันขอเลย

โทโมะ : ไม่ให้!!แล้วที่หลังห้ามยุ่งกับเมียผมด้วย

จองเบ : ห้ามไม่ได้เพราะแกไม่ได้รักนิ แต่พี่ชอบเธอนะเธอสวยน่ารักดี

โทโมะ : ใครบอกว่าผมไม่รัก

จองเบ : แกบอกไง

โทโมะ : ผมรักเธอจะตายไปได้ยินแล้วที่หลังห้ามยุ่งกับเมียผมอีกเข้าใจนะพี่

จองเบ : อ้าวงงเมื่อก่อนยังบอกว่าไม่ชอบอยู่เลย

โทโมะ : นั้นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่

แม่โทโมะ : แล้วจะเถียงอีกนานไหมตาโมะไม่ไปดูน้องหน่อยเหรอ

เหมือนจะนึกได้รีบเดินตามขึ้นไป

จองเบ : เป็นไงครับแม่อย่างนี้เรียกว่ารักได้รึยัง

แม่โทโมะ : จ๊าเจ้าหมอตัวแสบอย่าลืมพาแฟนมาให้แม่รู้จักนะขนาดตาป๊อปยังพามาแล้วเลย

จองเบ : เป็นหมอไม่ค่อยว่างครับแต่ท่ามาทีคงมีหลานมาให้แม่อุ้มเลยก็ได้นะ

แม่โทโมะ : นี่ๆอย่าล่วงเกินเค้านะจะทำอะไรก็ไปแต่งให้เรียบร้อยก่อนสิลูก...อ้าวแม่ลืมบอกตาโมะนิน้า

จองเบ : ลืมบอกเรื่องอะไรครับ

แม่โทโมะ : ฮันนีมูนไง

จองเบ : อะไรกันแม่อย่าบอกนะว่าแต่งงานมาจะเป็นปีอยู่แล้วยังไม่พากันไปฮันนีมูนอีก

แม่โทโมะ : อยากปฏิเสธแต่ความจริงมันใช่ตาโมะกับหนูแก้วยังไม่ได้ไปฮันนีมูนกันเลย

จองเบ : แม่ว่าจะให้ไปที่ไหนครับ

แม่โทโมะ : แม่กะว่าจะให้ไปMuferไร่องุ่นของหนูแก้วหน่ะเธอคงคิดถึงไร่ของเธอน่าดู

คุยไปทานข้าวไปตามประสาแม่ลูก

+

+

+

หญิงสาวนั่งอยู่ที่ขอบเตียง

‘ไม่ร้องนะแก้วไม่ร้อง พอแล้ว’

นั่งให้ความคิดปลอบใจตัวเอง ดวงตาสวยแดงก่ำไปหมด

โทโมะ : ตัวเล็ก...

เดินเข้ามากอดจากด้านหลัง

โทโมะ : อย่าไปสนใจที่พี่จองเบพูดเลยนะ

แก้ว : คะ...แก้วรู้ตัวดีว่าแก้วควรยืนอยู่ตรงไหน รู้ตัวดีว่าตัวเองนิสัยแย่ทำให้พี่ต้องมาแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รัก

โทโมะ : ตัวเล็กหยุดคิดแบบนั้นสักทีได้ไหม

แก้ว : แก้วขอโทษแก้วผิดเอง ผิดทุกอย่าง

โทโมะ : ตัวเล็กไปกันใหญ่แล้ว

แก้ว : ฮึก ปล่อยแก้วเถอะคะ

พยายามจะดิ้นให้หลุดจากวงแขน

โทโมะ : จะปล่อยได้ไงในเมื่อตัวเล็กยังเค้าใจพี่ผิดๆอยู่เลย

แก้ว : แก้วคิดว่าตัวเองเข้าใจถูกคะท่าทางพี่แสดงออกอยู่แล้วว่ารักพิม

โทโมะ : ใช่พี่รักพิม

แก้ว : คะแก้วรู้ แก้วรู้ว่าพี่รักพิมแก้วขอโทษที่เข้ามาวุ้นวายแก้วจะไปเองพี่ไม่ต้องกังวลแก้วขอเวลาสักพักแล้ว

จะเซนใบหย่าให้พี่ทันทีฮึก ฮือ…

โทโมะ : พี่ไม่หย่า!!

แก้ว : ทำไมรั้งแก้วไว้ทำไม พี่รักพิมแก้วก็ยอมแล้วไงแก้วจะไปเอง

โทโมะ : ฟังพี่พูดให้จบก่อนจะได้ไหม

แก้ว : พี่จะตอกย้ำแก้วทำไมแค่นี้แก้วเจ็บไม่พอรึไง

โทโมะ : ตัวเล็กฟังพี่พูดให้จบก่อนซิ ไม่เอาอย่าพาลนะทำไมอารมณ์ร้อนจัง

แก้ว : คะแก้วอารมณ์ร้อนไม่ใช่อารมณ์เย็นเหมือนพิมนิ

โทโมะ : ตัวเล็กประชดพี่ทำไมสงสัยคุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่องไว้อารมณ์เย็นๆแล้วเราค่อยคุยกันจะดีกว่านะ พี่ขอตัว

ลงไปคุยงานกับพี่จองเบก่อนนะ

+

+

+

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ชายหนุ่มไม่กลับบ้านเลย

แม่โทโมะ : หนูแก้วไปไหนลูก

เห็นหญิงสาวหอบกระเป๋าลงมา

แก้ว : แก้วจะกลับไปดูไร่คะเป็นห่วงกลับไปคราวที่แล้วยังไม่มีคนทำงานที่ไว้ใจได้เลย

แม่โทโมะ : บอกพี่เค้ารึยังลูก

ทำเป็นไม่รู้ว่าทั้งคู่มีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่

แก้ว : พี่เค้าไม่สนใจอยู่แล้วคะ

แม่โทโมะ : ทำไมพูดอย่างนั้นละลูก

แก้ว : อะเออ...ฝากบอกพี่ด้วยนะคะว่าแล้วแก้วจะมาเซนใบหย่าให้เร็วที่สุด

บอกไปแล้วน้ำตาก็ไหลเป็นสายแม่เห็นรีบโอบปลอบ

แม่โทโมะ : คุยกันก่อนไหมลูกใจเย็นๆ

แก้ว : ฮึกฮืออ...

แม่โทโมะ : เดี๋ยวแม่คุยให้นะ

แก้ว : ฮึก...ไม่เป็นไรค่ะแก้วลานะคะคุณแม่

แม่โทโมะ : แล้วหนูแก้วจะอยู่อย่างไงไร่องุ่นเป็นพันไร่หนูเป็นผู้หญิงจะไหวเหรอลูก

แก้ว : ไม่ไหวก็ต้องไหวคะ

แม่โทโมะ : โธ่...ลูก ถ้าแน่ใจแม่ก็ขอให้โชคดีนะลูก

หญิงสาวไหว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขับเปอร์เช่สีขาวของตนออกไป

...........................................................................................................................

อัพแล้วนะคะไม่รู้ว่าจะสนุกไหมสงสัยป๊ะว่าทำไมม๊าเราน้อยใจบ่อยจริงออาการมันคลายกับ...O_Oสิ่งที่ทุกคนคิด

อาจจะเป็นจริงก็ได้เนอะ^^

อัพแล้วคะอ่านแล้วก็เม้นๆหน่อยนะคะเห็นใจไรเตอร์ด้วยนะเม้นๆเถอะขอร้องแล้วเดี๋ยบวจะมาอัพให้ใหม่คะ

ตอน 16

สารบัญ

ตอน 18