No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

  25 ตอน
  1146 วิจารณ์
  87.25K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

16) ท้อง!!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ช่วงเช้าหญิงสาวรีบตื่นมาทำอาการและเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มตามปกติแล้วรีบออกไปที่ร้านเพื่อสะสางงานให้

 

เสร็จช่วงบ่ายจะได้ไปทำอะไรบ้างอย่างได้อย่างสบายใจ

 

+

 

+

 

+

 

บ้านศิริมงคงสกุล

 

เธอตัดสินใจเด็ดขาดว่ายังไงวันนี้เธอจะคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง ของที่อยากจะทวงมีไม่มากก็แค่ไร่องุ่นที่เธอ พ่อและ

แม่ร่วมกันสร้างมันขึ้นมา และต่อจากนี้ไปพ่อจะอยู่กับใครจะยกอะไรให้ใครเธอก็จะไม่ยุ่งอีกเพราะวันนี้เธออยาก

อยากอยู่กับคนที่เธอรักมากกว่า...

 

นั่งมองบ้านที่เคยอยู่อย่างมีความสุขเมื่อหลายปีก่อนผ่านกระจกรถที่ติดฟิล์มสีดำสนิท

 

ปื้น ปื้น~

 

ประตูบ้านถูกเปิดออก ขับรถเข้าไปในตัวบ้าน

 

พัช  :  เธอมาทำไม!!

 

คุณหญิงคนใหม่ของบ้านเดินเข้ามากันหญิงสาวไม่ให้เดินเข้าบ้าน

 

แก้ว  :  ฉันมาหาคุณพ่อ

 

พัช  :  พึ่งจะมารึไงพ่อเธอหน่ะไม่ต้องเป็นห่วงฉันดูแลอย่างดี

 

แก้ว  :  หึ ดูแลงั้นเหรอ พลานเงินบ้านฉันหน่ะสิไม่ว่า

 

เดินผ่านแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาพ่อ

 

‘นี่ปล่อยให้ยัยนั่นวางอำนาจขนาดนี้เลยเหรอไงนะ พ่อนะพ่อ’

 

 

พลั่ก~

 

แก้ว  :  คุณพ่อ!!!

 

เปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้อตกใจกับสภาพของพ่อตัวเอง ความโกรธมลายไปตั้งแต่เห็นหน้า

 

พ่อ  :  แก้ว....

 

ร่างสูงใหญ่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเหลืองเหมือนป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่าง ข้อเท้าโดนล็อกไว้ด้วยโซ่ น้ำตา

 

ไหลเมื่อเห็นหน้าลูกสาว

 

แก้ว  :  ทำไม ยัยนั่นทำกับคุณพ่อแบบนี้

 

พ่อ  :  แก้ว...พ่อขอโทษ

 

ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอาแขนกว้าง เหมือนรอให้ลูกสาววิ่งเขามากอดเหมือนตอนเด็กๆ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปกอด

 

แก้ว  :  คนพวกนั่นทำแบบนี้กับคุณพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่

 

พ่อ  :  ปีกว่าแล้วลูก แก้วเป็นไงบ้างทำงานอยู่ที่ไหนสบายดีใช่ไหมลูก

 

แก้ว  :  แก้วไม่เป็นไรคะพ่อ แล้วใครดูแลไร่องุ่นของเรา

 

พ่อสายหน้า ประมาณว่าโดนกีดกันไม่ให้รับรู้อะไร

 

พ่อ  :  พ่อคงอยู่ได้ไม่นาน ฝากขอโทษแม่ด้วยนะลูก

 

แก้ว  :  ทำไม ทำไมถึงอยู่ได้ไม่นานคะ พ่อเป็นอะไร

 

ถามไปผู้เป็นพ่อก็เอาแต่นิ่งเงียบ

 

แก้ว  :  แก้วจะไปคุยกับยัยนั่นให้รู้เรื่อง

 

พูดจบเดินออกไป

 

แก้ว  :  เธอทำอะไรพ่อฉัน

 

พัช  :  น้ายังมาได้ทำอะไรเลยนะคะหนูแก้ว

 

แก้ว  :  ถ้าไม่ได้ทำแล้วทำไมต้องกันพ่อฉันไม่ให้ออกไปไหน มาล๊อกขาพ่อฉันไว้ทำไม

 

พัช  :  ก็คุณพ่อของหนูแก้วป่วยน้าไม่อยากให้ออกไปเดินป้วนเปี้ยนไงคะก็เลยขังไว้

 

แก้ว  :  ไม่จริงเธอต้องทำอะไรพ่อฉันแน่ๆ ฉันจะเอาพ่อฉันไปอยู่ด้วย!!

 

จะเดินกลับไปชวนพ่อให้ไปอยู่ด้วยกันจริงๆ

 

พัช  :  เธอคิดว่าเธอเป็นใคร คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหมหึ

 

พูดน้ำเสียงโหด กระชากผมหญิงสาวจนหงายหลัง

 

แก้ว  :  ทำอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ

 

พัช  :  เก่งนักไม่ใช่เหรอ

 

เพี้ย !!

 

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า ความเจ็บจี๊ดเล่นไปยังแก้มนวล

 

พัช  :  หึคอยดูนะสมบัติของเธอจะต้องเป็นของลูกพิมทั้งหมด เธอต้องไม่เหลือใครทั้งนั้นฉันจะดูซิว่าหน้าอย่าง

เธอมันจะเก่งได้สักกี่น้ำ

 

แก้ว  :  จะทำอะไร คิดว่าตัวเองมีมือคนเดียวงั้นเหรอ

 

บัค!!

 

สบัดหลุดออกมาจนได้ ต่อยสวนเข้าที่เบ้าตาลึกของแม่เลี้ยง

 

พัช  :  กรี๊ดด!!แก แกนังแก้ว อีเด็กเปรต!!กล้าทำฉันเหรอ

 

แก้ว  :  หึ มากกว่านี้ฉันก็กล้า

 

พัช  :  นังเด็กบ้า แล้วแกจะได้รับผลตอบแทนสาสม

 

แก้ว  :  มาซิฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ ทีแรกฉันกะว่าจะมาคุยกับพ่อให้รู้เรื่องว่าจะขอแค่ไร่องุ่นเท่านั้นแต่คราวนี้ไม่ดี

 

กว่าฉันกับแม่จะกลับมาอยู่ที่นี้เหมือนเดิมจะไม่หนีพอกันที ฉันจะเอาทุกอย่างของฉันคืนจะไม่เอาแค่ไร่องุ่นนั่น

 

อย่างเดียว!!

 

ตวาดลั่นบ้านความโกรธพุ่งขึ้นสูงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงทำอะไรกับพ่อของเธอ

 

พัช  :  เธอจะทวงอะไรคืนตอนนี้พ่อเธอยกทุกอย่างให้ฉันกับลูกพิมหมดแล้วทั้งเงิน คอนโด บ้านจัดสรร และที่ดิน

 

อีกหลายร้อยไร่ที่เหลือก็มีแต่ไร่องุ่ณที่กำลังจะล้มละลายเพราะขาดคนไปบริหารป่านนี้ลูกน้องคงพากันโกงจนไม่

 

เหลือดีแล้วมั๋ง

 

แก้ว  :  ไม่จริง!!เธอมันเลวที่สุด

 

พัช  :  ฉันไม่ได้เลวแต่พ่อเธอมายกให้ฉันเอง

 

แก้ว  :  ฉันไม่เชื่อ

 

พัช  :  แล้วแต่เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ตอนนี้เธอออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!!

 

แก้ว  :  ฉันไม่ไป!!

 

พัช  :  อ๋อ...เธอจะลองดีกับฉันใช่ไหม ได้เลย

 

หยิบมือถือมากดๆแล้วมองหน้าหญิงสาว

 

พัช :  หึอีนังเด็กไม่เจียมแล้วแกจะรู้ว่ากำลังเล่นกับใคร

 

พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป

 

+

 

+

 

+

 

หญิงสาวขับรถกลับมาหาแม่ก่อนเพื่อจะชวนกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมกับพ่อ

 

แก้ว  :  แม่คะ...แม่

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดดแม่!!!

 

หญิงสาวถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่ที่นอนกระอักเลือดอยู่

 

แก้ว  :  แม่...แม่เป็นอะไรใครทำอะไรแม่ บอกแก้วเร็วใครทำอะไรแม่

 

กอดแม่ไว้

 

แม่มล  :  อึกกกะแก้ว...

 

แก้ว  :  แม่ แม่เป็นอะไร

 

แม่มล  :  เลิกแก้แค้นสะสักทีนะละลูก ไม่ต้องห่วงแม่

 

แก้ว  :  ทำไมแม่ไปไหนไม่ได้นะ อยู่กับแก้วก่อน

 

แม่มล  :  เลิกแก้แค้น

 

แก้ว  :  ไม่...เค้าทำแม่ใช่ไหม

 

แม่มล  :  มะไม่ลูก...หยุดเถอะลูก

 

หญิงสาวได้แต่สายหน้าทั้งน้ำตา

 

แม่มล  :  มะแม่ขอ...หยุดแล้วลูกจะมีความสุข

 

แก้ว  :  ดะได้ฮึก ฮือแต่แม่ต้องอยู่กับแก้ว

 

แม่มล  :  สะสัญญะญา...

 

แก้ว  :  ฮือฮือออสัญญาแก้วสัญญาแล้วแม่อยู่กับแก้วนะ

 

แม่มล  :  แม่อยู่กับลูกเสมอ แก้ว...

 

แก้ว  :  แม่!!!!!!!!!!!!

 

หญิงสาวมาทันแค่ได้ยินคำสั่งเสียงของผู้เป็นแม่

 

แก้ว  :  แม่คะแม่ ตื่นก่อนตื่นมาอยู่กับแก้วก่อนได้ไหมฮึกฮือ~ฮืออแล้วแก้วจะอยู่กับใคร ฮื่ออออแม่

แม่.....................

 

ร้องไห้อย่างหนัก ทั้งเสียใจและตกใจที่เห็นแม่สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา รู้ดีว่าการจากไปครั้งนี้ใครอยู่เบื้อง

 

หลัง แม่ของเธอเป็นคนแข็งแรงไม่เคยเป็นโรคอะไรเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆแม่ของเธอจะมาด่วนจากไปเช่นนี้ 

 

ครื้น ครื้น~

 

แก้ว  :  ฮัลโหล...สวัสดีคะ

 

(ใช่คุณจริญญารึเปล่าคะ)

 

แก้ว  :  ใช่คะ มีอะไรกับดิฉันรึเปล่าคะ

 

(คือว่า ดิฉันโทรจากโรงพยาบาลYนะคะ จะแจ้งเรื่องที่คุณพ่อของคุณเสียชีวิตแล้วนะคะ)

 

แก้ว  :  คุณพ่อ...เมื่อไหร่กันคะ ท่านเป็นอะไรทำไมถึงเสียชีวิตได้

 

(คือทางโรงพยาบาลไม่สะดวกจะบอกตามสายนะคะเชิญคุณที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่านะคะ)

 

แก้ว  :  คะ คะ

 

แทบล้มทั้งยืนที่วันนี้สูญเสียคนสำคัญของชีวิตไปทั้งพ่อและแม่จากเธอไปในเวลาไล่เลียกันทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมง

 

ยังคุยกันอยู่เลยแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น

 

โทโมะ  :  แก้ว...

 

ทันทีที่ได้รับข่าวว่าพ่อและแม่ของหญิงสาวจากไปก็รีบออกมาดู

 

แก้ว  :  ฮึก ฮืก...แก้วไม่เหลือใครแล้ว ฮือออ

 

โทโมะ  :  เหลือพี่ไงพี่ยังอยู่นะ

 

แก้ว  :  ฮึกฮือออออ....

 

ร้องไห้ซบกับอกกว้างอยู่นานจนสลบไปชายหนุ่มจึงเป็นคนจัดการทุกอย่าง งานศพถูกจัดแบบเรียบง่ายคนที่มาร่วม

 

งานก็มีแค่เพื่อนสนิทของหญิงสาวเท่านั้น

 

+

 

+

 

+

 

โรงพยาบาล

 

หมอ  :  คนไข้เสียชีวิตเพราะสารพิษสะสมอยู่ในร่างกายเป็นจำนวนมากเหมือนกินยาพิษเข้าไปทุกวันจนร่างกาย

ต้านไม่ไหว

 

แก้ว  : คะ แล้วการตายของแม่ฉันหล่ะคะหมอพอจะบอกได้ไหมว่าสาเหตุมันคืออะไร

 

ถามไปถึงแม่ของตนที่หญิงสาวได้นำมาให้ตรวจพิสูจน์สาเหตุการตาย

 

หมอ  :  ความจริงเราต้องผลที่แน่ชัดอีกสัก2-3วันแต่เท่าที่หมอเดานะครับน่าจะเกิดจากได้รับสารพิษที่รุนแรงเกิน

 

ไปทำให้อวัยวะในร่างกายถูกทำร้ายในเวลาอันรวดเร็วคนไข้เลยตายอย่างเฉียบพลัน

 

แก้ว  :  ขอบคุณหมอมากนะคะ

 

ก่อนจะนำศพของพ่อและแม่ทำพิธีเธอได้ขอให้ชายหนุ่มพามาให้แพทย์ตรวจหาสาเหตุของการตายก่อนผลปรากฏ

 

ว่าทั้งสองคนตายด้วยสาเหตุเดียวกันคือ ยาพิษ!! หญิงสาวเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายมากนักเพราะสุดท้าย

 

แล้วตำรวจก็ตามสืบจนรู้ว่าใครเป็นคนบงการเรื่องทั้งหมดทำให้หญิงสาวเลิกเสียใจเพราะอย่างน้อยคนที่ทำร้ายพ่อ

 

และแม่ของเธอก็ได้ถูกลงโทษ ส่วนของที่ควรเป็นของเธอก็กลับมาเป็นของเธออีกครั้ง พัชแม่ของพิมโดนโทษ

 

ประหาร

 

+

 

+

 

+

 

บริษัท

 

พิม  :  ฮึกฮือ...โทโมะช่วยพิมด้วยพิมไม่มีใครแล้ว

 

ร้องไห้โหเข้ามาหาชายหนุ่มถึงบริษัทไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆเลยสักนึดชายหนุ่มก็ช่างกระไรกอด

 

ปลอบพิมซะเหมือนห้องนั้นมีกันแค่สองคน

 

โทโมะ  :  ไม่เป็นไรนะพิม

 

พิม  :  ฮึก...ละพิมฮือจะอยู่ยังไง

 

โทโมะ  :  พิมมีผมไง นะไม่ต้องร้องแล้ว

 

กอดปลอบกันอยู่นานสองนานหญิงสาวโกรธก็โกรธแต่ก็สงสารมากกว่าเธอรู้ว่าการต้องอยู่คนเดียวมันอ้างว้างเพียง

 

ใดปลอยให้ปลอบกันไปโดยไม่ได้ออกปากว่าอะไร แต่นานเข้าดูเหมือนพิมจะไม่ยอมปล่อย

 

พิม  :  พิมไปอยู่บ้านโทโมะได้ไหม

 

โทโมะ  :  พิม แต่ว่า...

 

พิม  :  นะให้พิมไปอยู่ด้วยพิมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ

 

ร้องไห้ขอความเห็นใจจากชายหนุ่มโดยไม่เกรงใจหญิงสาว

 

แก้ว  :  คอนโดเธอก็มีนิ

 

พิม  :  โทโมะขาให้พิมอยู่ด้วยคนนะ

 

โทโมะ  :  ก็ได้ครับ...

 

เมื่อชายหนุ่มกล่าวอนุญาติรีบหันมายิ้มเยาะหญิงสาวทั้นที วูบนั้นเธอถึงกับชาไปทั้งหน้าหลงสงสารแต่ที่ไหนได้เป็น

 

หนึ่งในแผนการจับผู้ชายของพิมนี้เอง

 

แก้ว  :  ไม่ได้!!แก้วไม่เอาด้วยนะ

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กพิมเค้าไม่มีที่ไปอย่าใจร้ายนัก

 

แก้ว  :  พี่ไปรู้ได้ยังว่าเค้าไม่มีที่ไป

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...ทำไมใจร้ายแบบนี้

 

พิม  :  ถ้าไม่สบายใจพิมไม่ไปก็ได้นะ

 

แสร้งทำเป็นเสียใจอีกรอบแล้วยังไม่วายหันกลับมาหาแก้วแล้วทำปากขมุบขมิบว่า

 

“ฉันจะทวงของฉันคืน”

 

แก้ว  : ยัยพิม!!มากไปแล้วนะ

 

อ่านตามปากของพิมได้ใจความ ลุกพรึบจากโซฟาเดินมาจะเอาเรื่องแต่ชายหนุ่มกันไว้ก่อน

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก!!ทำไมทำแบบนี้ถ้าจะใจร้ายก็กลับบ้านไปเลยเดี๋ยวไปคุยกันที่บ้าน

 

แก้ว  :  แก้วไม่กลับ!!จนกว่าพี่จะบอกว่าไม่ให้ยัยนี้ไปอยู่บ้านของเรา

 

โทโมะ  :  พี่จะให้พิมไปอยู่ด้วย

 

พิม  :  ถ้าลำบากพิมไม่ไปก็ได้นะ

 

โทโมะ  :  ไม่ลำบากหรอกพิม ก็แค่คนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรสักอย่างใจร้าย

 

แก้ว  :  ใช่!!แก้วมันใจร้าย

 

พูดจบได้ก็เดินออกไป แต่ที่เธอใจร้ายเพราะอะไรหล่ะ...กลัวว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมเหมือนที่แม่ของพิมมาแยง

 

พ่อเธอไปจากแม่ กลัวว่าชายหนุ่มจะทอดทิ้งแล้วจะให้เธอยอมได้ยังไงในเมื่อเธอเองก็รักเค้าไปแล้ว...แต่เค้าซิแค่

 

คำว่ารักสักคำยังไม่มีหลุดปากออกมาเลย...

 

+

 

+

 

+

 

บ้านไทยานนท์

 

แม่โทโมะ  :  ตาโมะพาใครมาหน่ะ

 

ทักลูกชายที่พาผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน

 

พิม  :  สวัสดีคะคุณแม่

 

แม่โทโมะ  :  อืม...มาทำไม

 

รับไหว้อย่างไม่ชอบใจนักเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

 

โทโมะ  :  ผมให้พิมเค้ามาอยู่ที่นี้กับเราด้วยกันครับ

 

แม่โทโมะ  :  ทำไมบ้านเค้าไม่มีรึไง

 

โทโมะ  :  แม่ครับพิมเค้าไม่มีใครแล้วนะครับ

 

แม่โทโมะ  :  ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าที่แม่หล่อนต้องตายเพราะอะไร

 

ย้ำถึงความเก่า ทำไมเค้าจะไม่รู้แม่ของพิมตายด้วยโทษประหารเพราะคดีพยายามฆ่าพ่อและของภรรยาตัวเอง

 

โทโมะ  :  ทราบครับ

 

แม่โทโมะ  :  รู้แล้วพามาทำไม ทำอย่างนี้ไม่คิดถึงใจน้องบ้างเหรอไง

 

โทโมะ :  แม่ครับ...แต่พิมเค้าน่าสงสาร

 

แม่โทโมะ  :  ตามใจถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเพราะแม่นี้แม่จะไม่ช่วยแกนะ

 

โทโมะ  :  ครับ

 

+

 

+

 

+

 

ห้องนอน

 

โทโมะ  :  ไปไหนมาตัวเล็ก

 

ถามหญิงสาวที่เดินขึ้นมาทีหลัง

 

แก้ว  :  ทำงานคะ

 

โทโมะ  :  ทีหลังไม่ให้กลับดึกแล้วนะหวง

 

แก้ว  :  แก้วดูแลตัวเองได้คะไม่ต้องเป็นห่วง

 

โทโมะ  :  เป็นอะไรอีกแล้วหืม...

 

ยืนจมูกเข้ามาหมายจะหอมแก้มนวล  เธอเป็นอะไรเค้าเองก็รู้อยู่แกใจแต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้

 

แก้ว  :  พี่เอาหน้าออกไปไกลๆได้ไหม

 

ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงระดมหอมแก้มนวลไปเรื่อย

 

พิม  :  อุ๊ย!!โทโมะ...

 

แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าห้องมาโดยไม่เคาะประตู ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดกิจกรรมทันที

 

โทโมะ  :  พิมมีอะไรรึเปล่าครับ

 

พิม  :  พิมขอโทษที่มากวนนะคะแต่...พิมกลัวคะนอนคนเดียวแล้วน่ากลัวโทโมะไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม

 

เดินเขามาแล้วคว้าเข้าที่เอวชายหนุ่มกอดไว้แน่น

 

โทโมะ  :  ไม่ได้หรอกครับพิม...ผมต้องนอนกับตัวเล็กนะ

 

พิม  :  ทำไมจะไม่ได้คะที่เมื่อก่อนโทโมะยังนอนกับพิมได้เลย

 

โทโมะ  :  พิม

 

หันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง

 

พิม  :  นะนะไปมีความสุขกันดีกว่านอนกับคนที่ไม่ได้รักจะไปเร้าใจอะไรจริงไหมคะ

 

พูดจายั่วโมโหหญิงสาว

 

แก้ว  :  เลิกอ้อเลาะสามีชาวบ้านได้แล้วและก็กรุณากลับห้องเธอไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน

 

และแล้วก็ได้ผลในที่สุดหญิงสาวก็ทนไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาเถียง

 

พิม  :  แต่สามีเธอรักฉันนะ...จริงไหมคะโทโมะ

 

ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบจนหญิงสาวทนไม่ไหว

 

แก้ว  :  พี่รักเค้าเหรอคะ

 

ถามเพื่อจงใจให้ชายหนุ่มตอบ

 

โทโมะ :  ...

 

พิม  :  ตอบไปสิคะโทโมะว่าเราหน่ะรักกัน

 

ยังคงกอดออดอ้อนไม่ปล่อย

 

แก้ว  :  ถ้าพี่ยังรักเค้า แก้วจะไม่ก้าวก่าย เชิญ!!!!!

 

หญิงสาวถือหมอนใบนึ่งแล้วเดินลงไปฉันล่าง สุดท้ายก็ไร้วี่แววคนลงมาตามง้อ


‘พี่ยังรักเค้าอยู่ แล้วแก้วหล่ะพี่เอาแก้วไปไว้ที่ไหน’

 

กลางดึกเงียบสงัดคนภายในบ้านต่างหลับไหลไปกันหมดเหลือก็แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องสมุดชั้น

 

ล่างจะให้เธอข่มตาหลับได้อย่างไรในเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีนอนร่วมรักอยู่กับคนอีกคนบนเตียงเธอซึ่งได้ชื่อว่า

 

เป็นภรรยาน

 

+

 

+

 

+

 

ร้าน  KAEWJAI

 

แก้ว  :  ฟางจ๊ะแก้วมีเรื่องอยากปรึกษา

 

เดินเข้าร้านมาด้วยดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน

 

ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรรึเปล่าทำไม่หน้าตาไม่สดใสเลย

 

ร้องทักเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง

 

แก้ว  :  ไปคุยที่ห้องทำงานแก้วดีกว่านะ

 

เดินนำเข้าไป

 

ฟาง  :  ไหนมีอะไรบอกฟางซิ

 

แก้ว  :  แก้วอยากกลับไปดูไร่องุ่นเลยจะยกร้านนี้ให้ฟาง

 

ฟาง  :  บ้าน่าแก้ว ฟางไม่เอานะร้านนี้แก้วอุสาห์สร้างขึ้นมาอยู่ๆจะมายกให้ฟางได้ยังไงถ้าแก้วจะไปดูไร่เดี๋ยวฟาง

 

จะช่วยดูแลให้เหมือนเดิม แต่ถ้ามายกให้ฟางไม่เอา

 

แก้ว  :  ฟางแก้วคงจะไม่ได้มาอีกนานเพราะที่ไร่กำลังขาดคนบริหาร

 

ฟาง  :  นานแค่ไหนฟางก็ดูให้ได้แล้วอีกอย่างไร่ตั้งกว้างแก้วจะไหวเหรอคุณโทโมะก็อยู่ไงช่วยกันแป๊บเดียงเดี๋ยว

 

ก็เรียบร้อย

 

แก้ว  :  เค้าอยู่แค่กาย แต่ใจเค้าไม่ได้อยู่ด้วย

 

 

พูดออกมาทำให้เพื่อนสาวงง

 

ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรทำไมพูดแบบนี้ ทะเลาะกันมาใช่ไหม

 

แก้ว  :  เปล่า ตกลงฟางรับไว้เถอะนะ

 

ฟาง  :  ไม่ได้หรอกแก้วมันเป็นของแก้วที่ไร่เรียบร้อยเมื่อไหร่ค่อยกลับมาดูแลต่อ

 

แก้ว  :  แก้วอาจจะไม่กลับมาแล้ว

 

ฟาง  :  พูดอย่างนี้ทะเลาะกับคุณโทโมะแน่ๆ แก้วแต่งงานแล้วนะต้องคิดดีๆอย่าเอาแต่น้อยใจ

 

แก้ว  :  ฟาง...แก้วไม่ได้น้อยใจแต่พี่เค้า...ฮึกฮือ

 

ทนพูดต่อไม่ไหวกอดเพื่อนแล้วร้องไห้ออกมา

 

ฟาง  :  ไม่เป็นไรๆแก้วใจเย็นก่อนนะทุกเรื่องมีทางออกเสมอ

 

ได้แต่ปลอบเพื่อนสาว นี่คงจะเสียใจมากถึงกับทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

 

แก้ว  :  โอเคนะแก้วฝากร้านด้วย

 

ฟาง  :  แก้วใจเย็นๆก่อนนะ แก้วทะเลาะอะไรมาไม่ต้องเล่าให้ฟางฟังก็ได้แต่แก้วต้องใจเย็นๆนะบ้างที่มันอาจไม่

 

เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้

 

ต้องนั่งปลอบนั่งกล่อมอยู่นานกว่าหญิงสาวจะยอมใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์

 

แก้ว  :  ขอบคุณฟางมากนะ

 

ฟาง  :  ไม่เป็นไรก็แก้วเป็นเพื่อนฟางหนิแก้วมีปัญหาฟางก็ต้องช่วยแก้ไง

 

+

 

+

 

+

 

1เดือนต่อมา

 

บริษัท

 

พิม  :  โทโมะพิมท้อง

 

โทโมะ  :  พิมเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่มีอะไรกัน

 

พิม  :  แต่โทโมะนอนกันพิมทุกคืนนะ

 

โทโมะ  :  ผมนอนแต่ไม่ได้ล้วงเกินคุณนะ

 

พิม  :  ใครจะรู้เวลากลางคืนคุณชอบละเมอถึงแม่นั่น

 

ชายหนุ่มต้องหยุดเถียงไป ก็ถูกเค้าไม่ได้นอนกอดภรรยามาเป็นเดือนไม่ได้พูดไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ามันก็ต้อง

 

คิดถึงเธอบ้างเวลากลางคืนย่อมต้องโหยหาเธอเป็นธรรมดาแต่ติดตรงที่เมื่อเค้าหลับแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมัน

 

ทำให้ไม่มั่นใจว่าเค้าได้ล้วงเกินคนที่นอนอยู่ข้างไปบ้างรึเปล่า

 

พิม  :  เห็นไหมขนาดคุณเองยังไม่มั่นใจแล้วฉันจะท้องกับใครได้ถ้าไม่ใช้คุณโทโมะ

 

เสียงบทสนทนาที่ดังก้องอยู่ในห้องทำงานดังออกมาจนหญิงสาวที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องได้ยินชัดเจนทุกคำเธอถึงกับ

 

เข่าอ่อนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อสติกลับมาเธอได้แต่เดินออกจากห้องไปอย่างเหมอลอยทั้งๆที่จะมาหา

 

 

ชายหนุ่มแท้ๆแต่ตอนนี้มันคงไร้ความหมาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.........................................................................................

อัพแล้วนะคะถ้างงก็ทนกันหน่อยนะคะ~ท้องคะท้องจริงๆด้วยแต่คนท้องไม่ใช้ม๊าอ่า~ทำไงดีเนี่ย~

 

ถ้ายังไม่เบื่อไรเตอร์ก็เม้นๆนะคะแลวจะมาอัพให้อีกคะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา