No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
17) เมื่อเธอไม่ได้รัก...จำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องอยู่!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความระหว่างเดินออกมาจากห้องทำงานของชายหนุ่มเกิดไปชนใครบ้างคนเข้า
แก้ว : อุ๊ย ขอโทษคะ
ละลำละลักขอโทษเพราะมั่วแต่ใจลอย
เขื่อน : อะไรกันน้องแก้วเดินชนพี่อีกแล้วนะ
แก้ว : อ้าวพี่เขื่อน มาทำอะไรที่นี้คะเนี่ย
เขื่อน : พี่มาตามภรรยาหน่ะครับ
แก้ว : ภรรยา...พี่เขื่อนแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ยไม่เห็นบอกแก้วเลย
เขื่อน : ยังไม่ได้แต่งครับแต่ว่าเธอท้องลูกของพี่อยู่
แก้ว : หมายความว่ายังไงคะแก้วไม่เข้าใจ
เขื่อน : น้องแก้วอย่าสนใจเลยครับ
แก้ว : คะ...ว่าแต่ว่าเธอชื่ออะไรคะเผื่อแก้วรู้จัก
เขื่อน : พิม เธอชื่อพิมประภา
หญิงสาวถึงกับตาโตที่พิมบอกว่าท้องเธอท้องกับพี่เขื่อนนี่เองแล้วทำไมถึงมาบอกว่าชายหนุ่มเป็นพ่อของเด็กใน
ท้องเธอต้องการอะไรกันแน่นะ...
เขื่อน : แล้วตกลงน้องแก้วรู้จักไหมครับ
แก้ว : คะรู้จัก
เขื่อน : จะพาพี่ไปหาเธอหน่อยได้ไหมครับพอดีพี่มาทีนี้แค่ครั้งเดียวเองตอนที่เจอกับน้องแก้วเมื่อหลายเดือน
ก่อนถ้าเดินไปเองกลัวว่าจะหลงซะก่อนหน่ะครับ
แก้ว : เดี่ยวแก้วพาไปก็ได้คะ
ในระหว่างที่เดิน
แก้ว : แล้วพี่เขื่อนรู้ได้ยังไงคะว่าพิมเค้ามาที่นี้
เขื่อน : ทีแรกพี่ไม่รู้หรอกครับพิมเค้าหายออกมาจากคอนโดเป็นเดือนแล้วกว่าพี่ตามหาอยู่นานพอดีเจอเลขาที่
ทำงานอยู่ที่นี้เค้าบอกว่าพิมมาเดินอยู่แถวนี้บ่อยก็เลยลองมาดู
แก้ว : อ๋อคะ...ถึงแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เคาะประตูแล้วเดินเข้าไป
โทโมะ : ตัวเล็ก
เห็นหน้าก็รีบลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาเธอเตรียมจะกอดเต็มทีแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าเธอมากับใคร
โทโมะ : ตัวเล็กพามันมาทำไม
แก้ว : พี่เขื่อนเข้ามาตามหาเมียกับลูกของเค้าคะ!!
โทโมะ : มาตามอะไรที่นี้ไม่มีหรอกนะมีแต่เมียกับลูกผม
พูดกับเขื่อน... หึเมียกับลูกผมพูดชัดเหลือกเกิน คำพูดของชายหนุ่มแหลมราวเหล็กทิ่มแทงใจหญิงสาวจนแทบ
อยากจะเดินหนีไปซะดื้อๆ
พิม : มีอะไรคะใครมาเหรอ
เดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ภายในของห้องทำงานแต่เมื่อเจอหน้าเขื่อนถึงกับชะงัก
แก้ว : เป็นอะไรเหรอ ตกใจใช่ไหมที่สามีตัวจริงมาตามถูก
พิม : เธอพูดอะไร
แก้ว : พี่เขื่อนเค้ามาตามเมียตามลูกเค้ากลับหน่ะสิ
เขื่อน : พิมกลับบ้านเรา
พิม : อะไรฉันไม่กลับ
โทโมะ : นี่มันอะไรกัน
แก้ว : พี่เขื่อนเป็นพ่อของเด็กในท้องพิม!!
โทโมะ : ตัวเล็กรู้ได้ยังไงว่าพิมท้อง
ดีใจลึกๆกับความจริงที่ได้รู้แต่ก็สงสัยว่าหญิงสาวรู้ได้ยังไงว่าพิมท้องรึว่าเธอจะได้ยิน
แก้ว : เอาเป็นว่าแก้วรู้ทีนี้พิมก็มีที่อยู่สักทีนะคงไม่ต้องมาโกหกสามีคนอื่นว่าท้อง!!
พูดกระแทกใส่หน้าพิม
เขื่อน : พิมไปโกหกใครไว้เหรอแก้ว
ออกจะงงๆกับคำพูด
แก้ว : ไม่มีอะไรหรอกคะพี่เขื่อนอย่าสนใจเลย
เขื่อน : ครับ...พิมกลับบ้านเรา
พิม : ไม่พิมไม่กลับพิมจะอยู่กับโทโมะ
เขื่อน : พิมคุณโทโมะเค้ามีภรรยาแล้วจะไปอยู่กันเค้าได้ยังไง
พิม : อยู่ได้ซิถ้าพิมจะอยู่ ใช่ไหมคะโทโมะ
หันไปเกาะแขนชายหนุ่ม
โทโมะ : พิมคุณโกหกผม ไหนคุณว่าท้องกับผมไงโกหกผมทำไม
เกาะมือออก
เขื่อน : พิม!!ไปพูดอย่างนั้นได้ไง
พิม : ทำไมพิมจะพูดไม่ได้ พิมอยากเลือกพ่อของลูกพิมเอง
เขื่อน : พี่ก็เป็นพ่อของลูกพิมแล้วไงจะไปทำครอบครัวอื่นเค้าแตกแยกทำไมอีก
พิม : พิมไม่สนพ่อของลูกพิมคือโทโมะเท่านั้น
เขื่อน : พิมจะบ้าเหรอไงเด็กในท้องเค้าเป็นลูกผมจะไปให้คนอื่นเป็นพ่อได้ยังไงไปกลับบ้าน
กระชากพิมที่ดื้อดึงไม่ยอมท่าเดียวออกไปจากห้อง ตอนนี้ในห้องเหลือแค่สองคน
โทโมะ : ตัวเล็ก
เรียกขณะที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้อง
แก้ว : คะ
โทโมะ : มาหาพี่หน่อย
ยืนอ่าแขนรอให้หญิงสาวเดินเข้ามาหา
หมับ~
ในที่สุดหญิงสาวก็ทนแรงคิดถึงไม่ได้เดินกอดชายหนุ่มไว้แน่น
โทโมะ : พี่คิดถึง ตัวเล็กหล่ะคิดถึงพี่บ้างไหม
หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะพูดได้แต่พยักหน้ากับอกกว้าง
แก้ว : พี่ก็นอนกอดพิมทุกคืนจะมาคิดถึงแก้วทำไมกัน
โทโมะ : พี่ไม่ชอบเลยที่เราไม่เข้าใจกัน
แก้ว : พี่เห็นคนอื่นดีกว่าแก้ว
โทโมะ : พี่ไม่ได้คนอื่นดีไปกว่าตัวเล็กเลย
บรรยากาศทำท่าจะไม่ได้ดีอีกครั้ง
โทโมะ : ไม่เอาแล้วกลับบ้านเราดีกว่าไม่อยากพูดแล้วเดี๋ยวตัวเล็กงอนพี่อีก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
เลขา : ขอโทษคะเจ้านาย
ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ
โทโมะ : มีอะไรรึเปล่าปิ่น
เลขา : พอดีมีเอกสารที่เจ้านายยังไม่ได้เซน แฟ้มรายงานที่เจ้านายยังไม่ได้อ่านและก็รายการที่รอคำอนุมัติจาก
เจ้านายคะ
โทโมะ : ไว้พรุ่งนี้ได้ไหมผมจะกลับบ้านแล้ว
เลขา : เอ่อ...
อำอึงไม่กล้าบอกเพราะเป็นงานเร่งด่วนเลยหันหน้าไปพึ่งหญิงสาว
แก้ว : พี่อยู่ทำงานให้เสร็จก่อนซิคะ
โทโมะ : พี่อยากกลับบ้านกับตัวเล็กแล้ว
แก้ว : พี่คะงานทุกอยางรอคำอนุมัติของพี่นะ
โทโมะ : งั้นพี่เซนอย่างเดียวไม่ต้องอ่านก็ได้เนอะจะได้เร็วๆ
แก้ว : ไม่ได้ซิคะถ้างานผิดพลาดหรือไม่มีคนจ้องโกงเราก็แย่ซิคะ พี่ทำไปนะไม่ต้องรีบแก้วจะกลับไปทำอาหาร
รอที่บ้านแล้วกัน
เหตุผลที่เข้าทีหลุดออกจากปากเรียวทำให้ชายหนุ่มจนแต้มต้องอยู่ทำงานให้เสร็จ
โทโมะ : ครับ
แก้ว : งั้นแก้วกลับก่อนนะคะ คุณปิ่นฝากดูด้วยนะคะอย่าปล่อยให้เซนโดยไม่อ่านนะคะ
เลขา : คะปิ่นจะคอยดูไม่ให้คลาดเลยคะ
แก้ว : ขอบคุณคะงั้นแก้วไปแล้วนะคะ
คุยกันในขณะที่ชายหนุ่มเริ่มอ่านเอกสารอย่างขมักเขม้น
เลขา : คะยังไงก็ขอบคุณคุณแก้วมากเลยนะคะไม่งั้นปิ่นคงแย่
แก้ว : ไม่เป็นไรคะ
เลขา : เอ่อ...คุณแก้วปิ่นมีเรื่องอยากถามหน่ะคะพอดีสงสัยมานานแล้วแต่ไม่กล้าถามคะ
แก้ว : ถามได้เลยคะถ้าแก้วรู้แก้วจะตอบให้
ระบายยิ้มหวานให้
เลขา : ปิ่นว่าคุณแก้วอ้วนขึ้นนะคะ เมื่อก่อนว่าสวยแล้วตอนนี้มีเนื้อขึ้นมาอีกทำให้คุณแก้วดูอวบขึ้นสวยกว่าแต่
ก่อนอีกนะคะเนี่ย
แก้ว : คะแก้วก็รู้สึกว่าตัวเองอ้วนขึ้นสงสัยจะทานเยอะไปหน่อยคะ แต่ที่ว่าอวบแล้วสวยแก้วว่าไม่ใช่หรอกคะอ้วน
มากกว่า
เลขา : แต่พิมว่าไม่ใช่นะคะ...เอ่อคุณแก้วมีข่าวดีรึเปล่าคะ
แก้ว : ข่าวดีอะไรคะแก้วหัวช้าไม่ค่อยเข้าใจคะ
เลขา : ข่าวดีหมายถึงคุณแก้วมีน้องรึเปล่าคะ โซ่ทองคล้องใจคุณแก้วกับเจ้านายไง
แก้ว : เออ...แก้วว่าไม่มั๋งคะแก้วไม่มีอาการอะไรเลยคุณปิ่นคิดมากรึเปล่า
เลขา : ไม่หรอกคะบางที่คุณแก้วอาจจะไม่แพ้ท้องก็ได้นะคะ
แก้ว : คะแต่ตอนนี้แก้วรู้สึกว่าไม่มีจริงๆนะคะแต่ถ้ามีเมื่อไหร่จะรีบบอกคุณปิ่นนะคะ
ยิ้มให้อีกรอบก่อนจะกล่าเวลานิดหน่อยแล้วขับรถกลับบ้านไป
+
+
+
บ้านไทยานนท์
โต๊ะอาหารเย็น
แม่โทโมะ : วันนี้ไม่เห็นแม่นั่นเลยไปออกไปแล้วเหรอออย
ถามสาวใช้ที่กำลังจัดเรียงอาหารขึ้นโต๊ะอยู่
ออย : คะไปแล้วเห็นมาเอาของกับผู้ชายหล่อๆคนหนึ่งแล้วก็ออกไปเลย
แม่โทโมะ : บทจะมาก็ง่ายๆบทจะไปก็ง่ายๆเหมือนกันเเฮ๊ะยัยนี่
แก้ว : คุยอะไรกันคะคุณแม่
เดินออกมาจากห้องครัว
แม่โทโมะ : คุยเรื่องยัยนั่นเค้ามาข้นของออกไปแล้วหล่ะ ไม่รู้ว่ามีเรื่ออะไรทำไมไปง่ายจริง
แก้ว : ไม่มีเรื่องอะไรหรอกคะก็แค่....
เล่าเหตุการณ์เมื่อกางวันให้ฟัง
แม่โทโมะ : ทีแท้จะหวังจับตาโมะนี่เอง ยั่ยบ้านั้นยังไม่เลิกฝันอีกรึไงจะจับตาโมะตั้งแต่ยั้งไม่แต่งงานจนตอนนี้
ตาโมะแต่งงานได้จะเป็นปียังวิ่งไล่ไม่ยอมหยุดอีก หนูแก้วหล่ะเมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่
แก้ว : แก้วว่าเดี๋ยวเค้าพร้อมเค้าก็มาเองคะ
หญิงสาวยิ้มให้มารดาเธอเองก็แอบแปลกใจว่าบางทีเธฮอาจจะมีลูกไม่ได้ก็ได้เพราะทุกครั้งที่มีอะไรกันเธอไม่เคย
แม่แต่จะทานยาคุมสงสัยเธออาจจะมีลูกไม่ได้หล่ะมั๋งคิดไปเพลินก็เหลือบไปเห็นพี่คนโตที่เดินเข้ามาจึงกล่าว
ทักทาย
แก้ว : สวัสดีคะพี่จองเบ
จองเบ : สวัสดีครับน้องแก้ว
แก้ว : ไม่เห็นพาคุณหมอสาวมาแนะนำเลยคะ ไหนบอกว่าจะพามาไง
จองเบ : พอดีหนมจีนเค้าติดผ่าตัดครับเลยไม่ได้มาด้วย
แม่โทโมะ : ชื่อขนมจีนด้วยเหรอน่ารักดีนะแม่อยากเห็นหน้าแล้ว
จองเบ : ถ้าว่างผมจะรีบพามาทันทีเลยครับ
แม่โทโมะ : จ๊า...งั้นมาทานข้าวกันดีกว่านะ ออยตักข้าวทีจ๊ะ
แก้ว : ไม่ต้องตักเผื่อแก้วนะคะ
แม่โทโมะ : ทำไมหล่ะลูก
แก้ว : พี่ยังไม่มาแก้วไม่กล้าทานก่อนหรอกคะคุณแม่ ไว้รอทานพร้อมพี่เค้าดีกว่า
จองเบ : รายนั้นคงอีกยาวมาพี่ตักข้าวให้นะ ทานด้วยกันนี่หล่ะ
ตักข้าวสวยให้หญิงสาว
โทโมะ : พี่ยุ่งอะไรกับเมียผม
ชายหนุ่มพูดก่อนที่เดินมาถึงโต๊ะอาหารเสียอีก
จองเบ : ฮ่าฮ่ามาทำเป็นหวงไหนบอกว่าไม่รักไง
พูดจี้ถูกจุดทำหญิงสาวนิ่งไปเลย
โทโมะ : พี่จองเบ!!
หันไปมองพี่ชายก่อนจะนั่งลงข้างหญิงสาว
จองเบ : ก็แกบอกว่าไม่รัก ได้มาแบบพลาดๆไงน้องรัก
จองเบเห็นอาการน้องสะใภ้ก็รู้ทันทีว่าน้อยใจ หันไปเห็นหน้าตาน้องชายยิ่งขำไปใหญ่เพราะรายนั้นท่าทางแคร์
หญิงสาวเอามากๆยิ่งกระตุ้นด้วยคำพูดของเมื่อคราวก่อนๆยิ่งทำให้หน้าเสียไปเลย คราวนี้หล่ะถ้าไม่เคยบอกรักเมีย
ก็จะได้บอกวันนี้หล่ะ...
โทโมะ : ถ้าพี่ไม่หยุดพูดคราวนี้ผมจะเอาเข็มมาเย็บปากพี่
แม่โทโมะ : เอาหล่ะพอแล้วจองเบก็เลิกแหย่น้องได้แล้วนะ มาออยตักข้าวเพิ่มให้ตาโมะที
จองเบ : แม่ครับผมไม่ได้แหย่ก็ไอ้โมะมันเคยพูดไว้จริงๆนี้ครับ
แก้ว : ฮึก...
พยายามจนถึงขีดสุดแล้วที่จะไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาแต่ก็ทำไม่ได้หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นห้องไปเลย
โทโมะ : พี่ทำอะไรรู้ตัวไหม เมียผมยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย
จองเบ : อ้าววพี่ก็แหย่เล่นไง ไม่เห็นหน้าน้อยใจเลยแกไม่เคยบอกเมียไงว่ารักถึงได้น้อยใจแบบนั้น
โทโมะ : ก็เออไง ผมไม่เคยบอก
จองเบ : ไม่ได้รักเค้าเหมือนที่เคยพูดจริงๆสินะงั้นฉันขอเลย
โทโมะ : ไม่ให้!!แล้วที่หลังห้ามยุ่งกับเมียผมด้วย
จองเบ : ห้ามไม่ได้เพราะแกไม่ได้รักนิ แต่พี่ชอบเธอนะเธอสวยน่ารักดี
โทโมะ : ใครบอกว่าผมไม่รัก
จองเบ : แกบอกไง
โทโมะ : ผมรักเธอจะตายไปได้ยินแล้วที่หลังห้ามยุ่งกับเมียผมอีกเข้าใจนะพี่
จองเบ : อ้าวงงเมื่อก่อนยังบอกว่าไม่ชอบอยู่เลย
โทโมะ : นั้นมันเมื่อก่อนแต่ตอนนี้ไม่ใช่
แม่โทโมะ : แล้วจะเถียงอีกนานไหมตาโมะไม่ไปดูน้องหน่อยเหรอ
เหมือนจะนึกได้รีบเดินตามขึ้นไป
จองเบ : เป็นไงครับแม่อย่างนี้เรียกว่ารักได้รึยัง
แม่โทโมะ : จ๊าเจ้าหมอตัวแสบอย่าลืมพาแฟนมาให้แม่รู้จักนะขนาดตาป๊อปยังพามาแล้วเลย
จองเบ : เป็นหมอไม่ค่อยว่างครับแต่ท่ามาทีคงมีหลานมาให้แม่อุ้มเลยก็ได้นะ
แม่โทโมะ : นี่ๆอย่าล่วงเกินเค้านะจะทำอะไรก็ไปแต่งให้เรียบร้อยก่อนสิลูก...อ้าวแม่ลืมบอกตาโมะนิน้า
จองเบ : ลืมบอกเรื่องอะไรครับ
แม่โทโมะ : ฮันนีมูนไง
จองเบ : อะไรกันแม่อย่าบอกนะว่าแต่งงานมาจะเป็นปีอยู่แล้วยังไม่พากันไปฮันนีมูนอีก
แม่โทโมะ : อยากปฏิเสธแต่ความจริงมันใช่ตาโมะกับหนูแก้วยังไม่ได้ไปฮันนีมูนกันเลย
จองเบ : แม่ว่าจะให้ไปที่ไหนครับ
แม่โทโมะ : แม่กะว่าจะให้ไปMuferไร่องุ่นของหนูแก้วหน่ะเธอคงคิดถึงไร่ของเธอน่าดู
คุยไปทานข้าวไปตามประสาแม่ลูก
+
+
+
หญิงสาวนั่งอยู่ที่ขอบเตียง
‘ไม่ร้องนะแก้วไม่ร้อง พอแล้ว’
นั่งให้ความคิดปลอบใจตัวเอง ดวงตาสวยแดงก่ำไปหมด
โทโมะ : ตัวเล็ก...
เดินเข้ามากอดจากด้านหลัง
โทโมะ : อย่าไปสนใจที่พี่จองเบพูดเลยนะ
แก้ว : คะ...แก้วรู้ตัวดีว่าแก้วควรยืนอยู่ตรงไหน รู้ตัวดีว่าตัวเองนิสัยแย่ทำให้พี่ต้องมาแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รัก
โทโมะ : ตัวเล็กหยุดคิดแบบนั้นสักทีได้ไหม
แก้ว : แก้วขอโทษแก้วผิดเอง ผิดทุกอย่าง
โทโมะ : ตัวเล็กไปกันใหญ่แล้ว
แก้ว : ฮึก ปล่อยแก้วเถอะคะ
พยายามจะดิ้นให้หลุดจากวงแขน
โทโมะ : จะปล่อยได้ไงในเมื่อตัวเล็กยังเค้าใจพี่ผิดๆอยู่เลย
แก้ว : แก้วคิดว่าตัวเองเข้าใจถูกคะท่าทางพี่แสดงออกอยู่แล้วว่ารักพิม
โทโมะ : ใช่พี่รักพิม
แก้ว : คะแก้วรู้ แก้วรู้ว่าพี่รักพิมแก้วขอโทษที่เข้ามาวุ้นวายแก้วจะไปเองพี่ไม่ต้องกังวลแก้วขอเวลาสักพักแล้ว
จะเซนใบหย่าให้พี่ทันทีฮึก ฮือ…
โทโมะ : พี่ไม่หย่า!!
แก้ว : ทำไมรั้งแก้วไว้ทำไม พี่รักพิมแก้วก็ยอมแล้วไงแก้วจะไปเอง
โทโมะ : ฟังพี่พูดให้จบก่อนจะได้ไหม
แก้ว : พี่จะตอกย้ำแก้วทำไมแค่นี้แก้วเจ็บไม่พอรึไง
โทโมะ : ตัวเล็กฟังพี่พูดให้จบก่อนซิ ไม่เอาอย่าพาลนะทำไมอารมณ์ร้อนจัง
แก้ว : คะแก้วอารมณ์ร้อนไม่ใช่อารมณ์เย็นเหมือนพิมนิ
โทโมะ : ตัวเล็กประชดพี่ทำไมสงสัยคุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่องไว้อารมณ์เย็นๆแล้วเราค่อยคุยกันจะดีกว่านะ พี่ขอตัว
ลงไปคุยงานกับพี่จองเบก่อนนะ
+
+
+
หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ชายหนุ่มไม่กลับบ้านเลย
แม่โทโมะ : หนูแก้วไปไหนลูก
เห็นหญิงสาวหอบกระเป๋าลงมา
แก้ว : แก้วจะกลับไปดูไร่คะเป็นห่วงกลับไปคราวที่แล้วยังไม่มีคนทำงานที่ไว้ใจได้เลย
แม่โทโมะ : บอกพี่เค้ารึยังลูก
ทำเป็นไม่รู้ว่าทั้งคู่มีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่
แก้ว : พี่เค้าไม่สนใจอยู่แล้วคะ
แม่โทโมะ : ทำไมพูดอย่างนั้นละลูก
แก้ว : อะเออ...ฝากบอกพี่ด้วยนะคะว่าแล้วแก้วจะมาเซนใบหย่าให้เร็วที่สุด
บอกไปแล้วน้ำตาก็ไหลเป็นสายแม่เห็นรีบโอบปลอบ
แม่โทโมะ : คุยกันก่อนไหมลูกใจเย็นๆ
แก้ว : ฮึกฮืออ...
แม่โทโมะ : เดี๋ยวแม่คุยให้นะ
แก้ว : ฮึก...ไม่เป็นไรค่ะแก้วลานะคะคุณแม่
แม่โทโมะ : แล้วหนูแก้วจะอยู่อย่างไงไร่องุ่นเป็นพันไร่หนูเป็นผู้หญิงจะไหวเหรอลูก
แก้ว : ไม่ไหวก็ต้องไหวคะ
แม่โทโมะ : โธ่...ลูก ถ้าแน่ใจแม่ก็ขอให้โชคดีนะลูก
หญิงสาวไหว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขับเปอร์เช่สีขาวของตนออกไป
...........................................................................................................................
อัพแล้วนะคะไม่รู้ว่าจะสนุกไหมสงสัยป๊ะว่าทำไมม๊าเราน้อยใจบ่อยจริงออาการมันคลายกับ...O_Oสิ่งที่ทุกคนคิด
อาจจะเป็นจริงก็ได้เนอะ^^
อัพแล้วคะอ่านแล้วก็เม้นๆหน่อยนะคะเห็นใจไรเตอร์ด้วยนะเม้นๆเถอะขอร้องแล้วเดี๋ยบวจะมาอัพให้ใหม่คะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
