No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
16) ท้อง!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความช่วงเช้าหญิงสาวรีบตื่นมาทำอาการและเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มตามปกติแล้วรีบออกไปที่ร้านเพื่อสะสางงานให้
เสร็จช่วงบ่ายจะได้ไปทำอะไรบ้างอย่างได้อย่างสบายใจ
+
+
+
บ้านศิริมงคงสกุล
เธอตัดสินใจเด็ดขาดว่ายังไงวันนี้เธอจะคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง ของที่อยากจะทวงมีไม่มากก็แค่ไร่องุ่นที่เธอ พ่อและ
แม่ร่วมกันสร้างมันขึ้นมา และต่อจากนี้ไปพ่อจะอยู่กับใครจะยกอะไรให้ใครเธอก็จะไม่ยุ่งอีกเพราะวันนี้เธออยาก
อยากอยู่กับคนที่เธอรักมากกว่า...
นั่งมองบ้านที่เคยอยู่อย่างมีความสุขเมื่อหลายปีก่อนผ่านกระจกรถที่ติดฟิล์มสีดำสนิท
ปื้น ปื้น~
ประตูบ้านถูกเปิดออก ขับรถเข้าไปในตัวบ้าน
พัช : เธอมาทำไม!!
คุณหญิงคนใหม่ของบ้านเดินเข้ามากันหญิงสาวไม่ให้เดินเข้าบ้าน
แก้ว : ฉันมาหาคุณพ่อ
พัช : พึ่งจะมารึไงพ่อเธอหน่ะไม่ต้องเป็นห่วงฉันดูแลอย่างดี
แก้ว : หึ ดูแลงั้นเหรอ พลานเงินบ้านฉันหน่ะสิไม่ว่า
เดินผ่านแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาพ่อ
‘นี่ปล่อยให้ยัยนั่นวางอำนาจขนาดนี้เลยเหรอไงนะ พ่อนะพ่อ’
พลั่ก~
แก้ว : คุณพ่อ!!!
เปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้อตกใจกับสภาพของพ่อตัวเอง ความโกรธมลายไปตั้งแต่เห็นหน้า
พ่อ : แก้ว....
ร่างสูงใหญ่นอนอยู่บนเตียงใบหน้าซีดเหลืองเหมือนป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่าง ข้อเท้าโดนล็อกไว้ด้วยโซ่ น้ำตา
ไหลเมื่อเห็นหน้าลูกสาว
แก้ว : ทำไม ยัยนั่นทำกับคุณพ่อแบบนี้
พ่อ : แก้ว...พ่อขอโทษ
ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอาแขนกว้าง เหมือนรอให้ลูกสาววิ่งเขามากอดเหมือนตอนเด็กๆ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปกอด
แก้ว : คนพวกนั่นทำแบบนี้กับคุณพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่
พ่อ : ปีกว่าแล้วลูก แก้วเป็นไงบ้างทำงานอยู่ที่ไหนสบายดีใช่ไหมลูก
แก้ว : แก้วไม่เป็นไรคะพ่อ แล้วใครดูแลไร่องุ่นของเรา
พ่อสายหน้า ประมาณว่าโดนกีดกันไม่ให้รับรู้อะไร
พ่อ : พ่อคงอยู่ได้ไม่นาน ฝากขอโทษแม่ด้วยนะลูก
แก้ว : ทำไม ทำไมถึงอยู่ได้ไม่นานคะ พ่อเป็นอะไร
ถามไปผู้เป็นพ่อก็เอาแต่นิ่งเงียบ
แก้ว : แก้วจะไปคุยกับยัยนั่นให้รู้เรื่อง
พูดจบเดินออกไป
แก้ว : เธอทำอะไรพ่อฉัน
พัช : น้ายังมาได้ทำอะไรเลยนะคะหนูแก้ว
แก้ว : ถ้าไม่ได้ทำแล้วทำไมต้องกันพ่อฉันไม่ให้ออกไปไหน มาล๊อกขาพ่อฉันไว้ทำไม
พัช : ก็คุณพ่อของหนูแก้วป่วยน้าไม่อยากให้ออกไปเดินป้วนเปี้ยนไงคะก็เลยขังไว้
แก้ว : ไม่จริงเธอต้องทำอะไรพ่อฉันแน่ๆ ฉันจะเอาพ่อฉันไปอยู่ด้วย!!
จะเดินกลับไปชวนพ่อให้ไปอยู่ด้วยกันจริงๆ
พัช : เธอคิดว่าเธอเป็นใคร คิดว่าตัวเองเก่งนักใช่ไหมหึ
พูดน้ำเสียงโหด กระชากผมหญิงสาวจนหงายหลัง
แก้ว : ทำอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ
พัช : เก่งนักไม่ใช่เหรอ
เพี้ย !!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า ความเจ็บจี๊ดเล่นไปยังแก้มนวล
พัช : หึคอยดูนะสมบัติของเธอจะต้องเป็นของลูกพิมทั้งหมด เธอต้องไม่เหลือใครทั้งนั้นฉันจะดูซิว่าหน้าอย่าง
เธอมันจะเก่งได้สักกี่น้ำ
แก้ว : จะทำอะไร คิดว่าตัวเองมีมือคนเดียวงั้นเหรอ
บัค!!
สบัดหลุดออกมาจนได้ ต่อยสวนเข้าที่เบ้าตาลึกของแม่เลี้ยง
พัช : กรี๊ดด!!แก แกนังแก้ว อีเด็กเปรต!!กล้าทำฉันเหรอ
แก้ว : หึ มากกว่านี้ฉันก็กล้า
พัช : นังเด็กบ้า แล้วแกจะได้รับผลตอบแทนสาสม
แก้ว : มาซิฉันไม่กลัวเธอหรอกนะ ทีแรกฉันกะว่าจะมาคุยกับพ่อให้รู้เรื่องว่าจะขอแค่ไร่องุ่นเท่านั้นแต่คราวนี้ไม่ดี
กว่าฉันกับแม่จะกลับมาอยู่ที่นี้เหมือนเดิมจะไม่หนีพอกันที ฉันจะเอาทุกอย่างของฉันคืนจะไม่เอาแค่ไร่องุ่นนั่น
อย่างเดียว!!
ตวาดลั่นบ้านความโกรธพุ่งขึ้นสูงอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงทำอะไรกับพ่อของเธอ
พัช : เธอจะทวงอะไรคืนตอนนี้พ่อเธอยกทุกอย่างให้ฉันกับลูกพิมหมดแล้วทั้งเงิน คอนโด บ้านจัดสรร และที่ดิน
อีกหลายร้อยไร่ที่เหลือก็มีแต่ไร่องุ่ณที่กำลังจะล้มละลายเพราะขาดคนไปบริหารป่านนี้ลูกน้องคงพากันโกงจนไม่
เหลือดีแล้วมั๋ง
แก้ว : ไม่จริง!!เธอมันเลวที่สุด
พัช : ฉันไม่ได้เลวแต่พ่อเธอมายกให้ฉันเอง
แก้ว : ฉันไม่เชื่อ
พัช : แล้วแต่เธอจะไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ตอนนี้เธอออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว!!
แก้ว : ฉันไม่ไป!!
พัช : อ๋อ...เธอจะลองดีกับฉันใช่ไหม ได้เลย
หยิบมือถือมากดๆแล้วมองหน้าหญิงสาว
พัช : หึอีนังเด็กไม่เจียมแล้วแกจะรู้ว่ากำลังเล่นกับใคร
พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป
+
+
+
หญิงสาวขับรถกลับมาหาแม่ก่อนเพื่อจะชวนกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมกับพ่อ
แก้ว : แม่คะ...แม่
แก้ว : กรี๊ดดดดแม่!!!
หญิงสาวถลาเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่ที่นอนกระอักเลือดอยู่
แก้ว : แม่...แม่เป็นอะไรใครทำอะไรแม่ บอกแก้วเร็วใครทำอะไรแม่
กอดแม่ไว้
แม่มล : อึกกกะแก้ว...
แก้ว : แม่ แม่เป็นอะไร
แม่มล : เลิกแก้แค้นสะสักทีนะละลูก ไม่ต้องห่วงแม่
แก้ว : ทำไมแม่ไปไหนไม่ได้นะ อยู่กับแก้วก่อน
แม่มล : เลิกแก้แค้น
แก้ว : ไม่...เค้าทำแม่ใช่ไหม
แม่มล : มะไม่ลูก...หยุดเถอะลูก
หญิงสาวได้แต่สายหน้าทั้งน้ำตา
แม่มล : มะแม่ขอ...หยุดแล้วลูกจะมีความสุข
แก้ว : ดะได้ฮึก ฮือแต่แม่ต้องอยู่กับแก้ว
แม่มล : สะสัญญะญา...
แก้ว : ฮือฮือออสัญญาแก้วสัญญาแล้วแม่อยู่กับแก้วนะ
แม่มล : แม่อยู่กับลูกเสมอ แก้ว...
แก้ว : แม่!!!!!!!!!!!!
หญิงสาวมาทันแค่ได้ยินคำสั่งเสียงของผู้เป็นแม่
แก้ว : แม่คะแม่ ตื่นก่อนตื่นมาอยู่กับแก้วก่อนได้ไหมฮึกฮือ~ฮืออแล้วแก้วจะอยู่กับใคร ฮื่ออออแม่
แม่.....................
ร้องไห้อย่างหนัก ทั้งเสียใจและตกใจที่เห็นแม่สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา รู้ดีว่าการจากไปครั้งนี้ใครอยู่เบื้อง
หลัง แม่ของเธอเป็นคนแข็งแรงไม่เคยเป็นโรคอะไรเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆแม่ของเธอจะมาด่วนจากไปเช่นนี้
ครื้น ครื้น~
แก้ว : ฮัลโหล...สวัสดีคะ
(ใช่คุณจริญญารึเปล่าคะ)
แก้ว : ใช่คะ มีอะไรกับดิฉันรึเปล่าคะ
(คือว่า ดิฉันโทรจากโรงพยาบาลYนะคะ จะแจ้งเรื่องที่คุณพ่อของคุณเสียชีวิตแล้วนะคะ)
แก้ว : คุณพ่อ...เมื่อไหร่กันคะ ท่านเป็นอะไรทำไมถึงเสียชีวิตได้
(คือทางโรงพยาบาลไม่สะดวกจะบอกตามสายนะคะเชิญคุณที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่านะคะ)
แก้ว : คะ คะ
แทบล้มทั้งยืนที่วันนี้สูญเสียคนสำคัญของชีวิตไปทั้งพ่อและแม่จากเธอไปในเวลาไล่เลียกันทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมง
ยังคุยกันอยู่เลยแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น
โทโมะ : แก้ว...
ทันทีที่ได้รับข่าวว่าพ่อและแม่ของหญิงสาวจากไปก็รีบออกมาดู
แก้ว : ฮึก ฮืก...แก้วไม่เหลือใครแล้ว ฮือออ
โทโมะ : เหลือพี่ไงพี่ยังอยู่นะ
แก้ว : ฮึกฮือออออ....
ร้องไห้ซบกับอกกว้างอยู่นานจนสลบไปชายหนุ่มจึงเป็นคนจัดการทุกอย่าง งานศพถูกจัดแบบเรียบง่ายคนที่มาร่วม
งานก็มีแค่เพื่อนสนิทของหญิงสาวเท่านั้น
+
+
+
โรงพยาบาล
หมอ : คนไข้เสียชีวิตเพราะสารพิษสะสมอยู่ในร่างกายเป็นจำนวนมากเหมือนกินยาพิษเข้าไปทุกวันจนร่างกาย
ต้านไม่ไหว
แก้ว : คะ แล้วการตายของแม่ฉันหล่ะคะหมอพอจะบอกได้ไหมว่าสาเหตุมันคืออะไร
ถามไปถึงแม่ของตนที่หญิงสาวได้นำมาให้ตรวจพิสูจน์สาเหตุการตาย
หมอ : ความจริงเราต้องผลที่แน่ชัดอีกสัก2-3วันแต่เท่าที่หมอเดานะครับน่าจะเกิดจากได้รับสารพิษที่รุนแรงเกิน
ไปทำให้อวัยวะในร่างกายถูกทำร้ายในเวลาอันรวดเร็วคนไข้เลยตายอย่างเฉียบพลัน
แก้ว : ขอบคุณหมอมากนะคะ
ก่อนจะนำศพของพ่อและแม่ทำพิธีเธอได้ขอให้ชายหนุ่มพามาให้แพทย์ตรวจหาสาเหตุของการตายก่อนผลปรากฏ
ว่าทั้งสองคนตายด้วยสาเหตุเดียวกันคือ ยาพิษ!! หญิงสาวเข้มแข็งพอที่จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายมากนักเพราะสุดท้าย
แล้วตำรวจก็ตามสืบจนรู้ว่าใครเป็นคนบงการเรื่องทั้งหมดทำให้หญิงสาวเลิกเสียใจเพราะอย่างน้อยคนที่ทำร้ายพ่อ
และแม่ของเธอก็ได้ถูกลงโทษ ส่วนของที่ควรเป็นของเธอก็กลับมาเป็นของเธออีกครั้ง พัชแม่ของพิมโดนโทษ
ประหาร
+
+
+
บริษัท
พิม : ฮึกฮือ...โทโมะช่วยพิมด้วยพิมไม่มีใครแล้ว
ร้องไห้โหเข้ามาหาชายหนุ่มถึงบริษัทไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆเลยสักนึดชายหนุ่มก็ช่างกระไรกอด
ปลอบพิมซะเหมือนห้องนั้นมีกันแค่สองคน
โทโมะ : ไม่เป็นไรนะพิม
พิม : ฮึก...ละพิมฮือจะอยู่ยังไง
โทโมะ : พิมมีผมไง นะไม่ต้องร้องแล้ว
กอดปลอบกันอยู่นานสองนานหญิงสาวโกรธก็โกรธแต่ก็สงสารมากกว่าเธอรู้ว่าการต้องอยู่คนเดียวมันอ้างว้างเพียง
ใดปลอยให้ปลอบกันไปโดยไม่ได้ออกปากว่าอะไร แต่นานเข้าดูเหมือนพิมจะไม่ยอมปล่อย
พิม : พิมไปอยู่บ้านโทโมะได้ไหม
โทโมะ : พิม แต่ว่า...
พิม : นะให้พิมไปอยู่ด้วยพิมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ
ร้องไห้ขอความเห็นใจจากชายหนุ่มโดยไม่เกรงใจหญิงสาว
แก้ว : คอนโดเธอก็มีนิ
พิม : โทโมะขาให้พิมอยู่ด้วยคนนะ
โทโมะ : ก็ได้ครับ...
เมื่อชายหนุ่มกล่าวอนุญาติรีบหันมายิ้มเยาะหญิงสาวทั้นที วูบนั้นเธอถึงกับชาไปทั้งหน้าหลงสงสารแต่ที่ไหนได้เป็น
หนึ่งในแผนการจับผู้ชายของพิมนี้เอง
แก้ว : ไม่ได้!!แก้วไม่เอาด้วยนะ
โทโมะ : ตัวเล็กพิมเค้าไม่มีที่ไปอย่าใจร้ายนัก
แก้ว : พี่ไปรู้ได้ยังว่าเค้าไม่มีที่ไป
โทโมะ : ตัวเล็ก...ทำไมใจร้ายแบบนี้
พิม : ถ้าไม่สบายใจพิมไม่ไปก็ได้นะ
แสร้งทำเป็นเสียใจอีกรอบแล้วยังไม่วายหันกลับมาหาแก้วแล้วทำปากขมุบขมิบว่า
“ฉันจะทวงของฉันคืน”
แก้ว : ยัยพิม!!มากไปแล้วนะ
อ่านตามปากของพิมได้ใจความ ลุกพรึบจากโซฟาเดินมาจะเอาเรื่องแต่ชายหนุ่มกันไว้ก่อน
โทโมะ : ตัวเล็ก!!ทำไมทำแบบนี้ถ้าจะใจร้ายก็กลับบ้านไปเลยเดี๋ยวไปคุยกันที่บ้าน
แก้ว : แก้วไม่กลับ!!จนกว่าพี่จะบอกว่าไม่ให้ยัยนี้ไปอยู่บ้านของเรา
โทโมะ : พี่จะให้พิมไปอยู่ด้วย
พิม : ถ้าลำบากพิมไม่ไปก็ได้นะ
โทโมะ : ไม่ลำบากหรอกพิม ก็แค่คนที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรสักอย่างใจร้าย
แก้ว : ใช่!!แก้วมันใจร้าย
พูดจบได้ก็เดินออกไป แต่ที่เธอใจร้ายเพราะอะไรหล่ะ...กลัวว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิมเหมือนที่แม่ของพิมมาแยง
พ่อเธอไปจากแม่ กลัวว่าชายหนุ่มจะทอดทิ้งแล้วจะให้เธอยอมได้ยังไงในเมื่อเธอเองก็รักเค้าไปแล้ว...แต่เค้าซิแค่
คำว่ารักสักคำยังไม่มีหลุดปากออกมาเลย...
+
+
+
บ้านไทยานนท์
แม่โทโมะ : ตาโมะพาใครมาหน่ะ
ทักลูกชายที่พาผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน
พิม : สวัสดีคะคุณแม่
แม่โทโมะ : อืม...มาทำไม
รับไหว้อย่างไม่ชอบใจนักเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
โทโมะ : ผมให้พิมเค้ามาอยู่ที่นี้กับเราด้วยกันครับ
แม่โทโมะ : ทำไมบ้านเค้าไม่มีรึไง
โทโมะ : แม่ครับพิมเค้าไม่มีใครแล้วนะครับ
แม่โทโมะ : ลูกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าที่แม่หล่อนต้องตายเพราะอะไร
ย้ำถึงความเก่า ทำไมเค้าจะไม่รู้แม่ของพิมตายด้วยโทษประหารเพราะคดีพยายามฆ่าพ่อและของภรรยาตัวเอง
โทโมะ : ทราบครับ
แม่โทโมะ : รู้แล้วพามาทำไม ทำอย่างนี้ไม่คิดถึงใจน้องบ้างเหรอไง
โทโมะ : แม่ครับ...แต่พิมเค้าน่าสงสาร
แม่โทโมะ : ตามใจถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเพราะแม่นี้แม่จะไม่ช่วยแกนะ
โทโมะ : ครับ
+
+
+
ห้องนอน
โทโมะ : ไปไหนมาตัวเล็ก
ถามหญิงสาวที่เดินขึ้นมาทีหลัง
แก้ว : ทำงานคะ
โทโมะ : ทีหลังไม่ให้กลับดึกแล้วนะหวง
แก้ว : แก้วดูแลตัวเองได้คะไม่ต้องเป็นห่วง
โทโมะ : เป็นอะไรอีกแล้วหืม...
ยืนจมูกเข้ามาหมายจะหอมแก้มนวล เธอเป็นอะไรเค้าเองก็รู้อยู่แกใจแต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้
แก้ว : พี่เอาหน้าออกไปไกลๆได้ไหม
ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงระดมหอมแก้มนวลไปเรื่อย
พิม : อุ๊ย!!โทโมะ...
แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้าห้องมาโดยไม่เคาะประตู ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดกิจกรรมทันที
โทโมะ : พิมมีอะไรรึเปล่าครับ
พิม : พิมขอโทษที่มากวนนะคะแต่...พิมกลัวคะนอนคนเดียวแล้วน่ากลัวโทโมะไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม
เดินเขามาแล้วคว้าเข้าที่เอวชายหนุ่มกอดไว้แน่น
โทโมะ : ไม่ได้หรอกครับพิม...ผมต้องนอนกับตัวเล็กนะ
พิม : ทำไมจะไม่ได้คะที่เมื่อก่อนโทโมะยังนอนกับพิมได้เลย
โทโมะ : พิม
หันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง
พิม : นะนะไปมีความสุขกันดีกว่านอนกับคนที่ไม่ได้รักจะไปเร้าใจอะไรจริงไหมคะ
พูดจายั่วโมโหหญิงสาว
แก้ว : เลิกอ้อเลาะสามีชาวบ้านได้แล้วและก็กรุณากลับห้องเธอไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน
และแล้วก็ได้ผลในที่สุดหญิงสาวก็ทนไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาเถียง
พิม : แต่สามีเธอรักฉันนะ...จริงไหมคะโทโมะ
ชายหนุ่มได้แต่นิ่งเงียบจนหญิงสาวทนไม่ไหว
แก้ว : พี่รักเค้าเหรอคะ
ถามเพื่อจงใจให้ชายหนุ่มตอบ
โทโมะ : ...
พิม : ตอบไปสิคะโทโมะว่าเราหน่ะรักกัน
ยังคงกอดออดอ้อนไม่ปล่อย
แก้ว : ถ้าพี่ยังรักเค้า แก้วจะไม่ก้าวก่าย เชิญ!!!!!
หญิงสาวถือหมอนใบนึ่งแล้วเดินลงไปฉันล่าง สุดท้ายก็ไร้วี่แววคนลงมาตามง้อ
‘พี่ยังรักเค้าอยู่ แล้วแก้วหล่ะพี่เอาแก้วไปไว้ที่ไหน’
กลางดึกเงียบสงัดคนภายในบ้านต่างหลับไหลไปกันหมดเหลือก็แต่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในห้องสมุดชั้น
ล่างจะให้เธอข่มตาหลับได้อย่างไรในเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีนอนร่วมรักอยู่กับคนอีกคนบนเตียงเธอซึ่งได้ชื่อว่า
เป็นภรรยาน
+
+
+
ร้าน KAEWJAI
แก้ว : ฟางจ๊ะแก้วมีเรื่องอยากปรึกษา
เดินเข้าร้านมาด้วยดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน
ฟาง : แก้วเป็นอะไรรึเปล่าทำไม่หน้าตาไม่สดใสเลย
ร้องทักเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง
แก้ว : ไปคุยที่ห้องทำงานแก้วดีกว่านะ
เดินนำเข้าไป
ฟาง : ไหนมีอะไรบอกฟางซิ
แก้ว : แก้วอยากกลับไปดูไร่องุ่นเลยจะยกร้านนี้ให้ฟาง
ฟาง : บ้าน่าแก้ว ฟางไม่เอานะร้านนี้แก้วอุสาห์สร้างขึ้นมาอยู่ๆจะมายกให้ฟางได้ยังไงถ้าแก้วจะไปดูไร่เดี๋ยวฟาง
จะช่วยดูแลให้เหมือนเดิม แต่ถ้ามายกให้ฟางไม่เอา
แก้ว : ฟางแก้วคงจะไม่ได้มาอีกนานเพราะที่ไร่กำลังขาดคนบริหาร
ฟาง : นานแค่ไหนฟางก็ดูให้ได้แล้วอีกอย่างไร่ตั้งกว้างแก้วจะไหวเหรอคุณโทโมะก็อยู่ไงช่วยกันแป๊บเดียงเดี๋ยว
ก็เรียบร้อย
แก้ว : เค้าอยู่แค่กาย แต่ใจเค้าไม่ได้อยู่ด้วย
พูดออกมาทำให้เพื่อนสาวงง
ฟาง : แก้วเป็นอะไรทำไมพูดแบบนี้ ทะเลาะกันมาใช่ไหม
แก้ว : เปล่า ตกลงฟางรับไว้เถอะนะ
ฟาง : ไม่ได้หรอกแก้วมันเป็นของแก้วที่ไร่เรียบร้อยเมื่อไหร่ค่อยกลับมาดูแลต่อ
แก้ว : แก้วอาจจะไม่กลับมาแล้ว
ฟาง : พูดอย่างนี้ทะเลาะกับคุณโทโมะแน่ๆ แก้วแต่งงานแล้วนะต้องคิดดีๆอย่าเอาแต่น้อยใจ
แก้ว : ฟาง...แก้วไม่ได้น้อยใจแต่พี่เค้า...ฮึกฮือ
ทนพูดต่อไม่ไหวกอดเพื่อนแล้วร้องไห้ออกมา
ฟาง : ไม่เป็นไรๆแก้วใจเย็นก่อนนะทุกเรื่องมีทางออกเสมอ
ได้แต่ปลอบเพื่อนสาว นี่คงจะเสียใจมากถึงกับทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
แก้ว : โอเคนะแก้วฝากร้านด้วย
ฟาง : แก้วใจเย็นๆก่อนนะ แก้วทะเลาะอะไรมาไม่ต้องเล่าให้ฟางฟังก็ได้แต่แก้วต้องใจเย็นๆนะบ้างที่มันอาจไม่
เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้
ต้องนั่งปลอบนั่งกล่อมอยู่นานกว่าหญิงสาวจะยอมใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์
แก้ว : ขอบคุณฟางมากนะ
ฟาง : ไม่เป็นไรก็แก้วเป็นเพื่อนฟางหนิแก้วมีปัญหาฟางก็ต้องช่วยแก้ไง
+
+
+
1เดือนต่อมา
บริษัท
พิม : โทโมะพิมท้อง
โทโมะ : พิมเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเราไม่มีอะไรกัน
พิม : แต่โทโมะนอนกันพิมทุกคืนนะ
โทโมะ : ผมนอนแต่ไม่ได้ล้วงเกินคุณนะ
พิม : ใครจะรู้เวลากลางคืนคุณชอบละเมอถึงแม่นั่น
ชายหนุ่มต้องหยุดเถียงไป ก็ถูกเค้าไม่ได้นอนกอดภรรยามาเป็นเดือนไม่ได้พูดไม่ได้คุยไม่ได้เจอหน้ามันก็ต้อง
คิดถึงเธอบ้างเวลากลางคืนย่อมต้องโหยหาเธอเป็นธรรมดาแต่ติดตรงที่เมื่อเค้าหลับแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมัน
ทำให้ไม่มั่นใจว่าเค้าได้ล้วงเกินคนที่นอนอยู่ข้างไปบ้างรึเปล่า
พิม : เห็นไหมขนาดคุณเองยังไม่มั่นใจแล้วฉันจะท้องกับใครได้ถ้าไม่ใช้คุณโทโมะ
เสียงบทสนทนาที่ดังก้องอยู่ในห้องทำงานดังออกมาจนหญิงสาวที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องได้ยินชัดเจนทุกคำเธอถึงกับ
เข่าอ่อนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อสติกลับมาเธอได้แต่เดินออกจากห้องไปอย่างเหมอลอยทั้งๆที่จะมาหา
ชายหนุ่มแท้ๆแต่ตอนนี้มันคงไร้ความหมาย
.........................................................................................
อัพแล้วนะคะถ้างงก็ทนกันหน่อยนะคะ~ท้องคะท้องจริงๆด้วยแต่คนท้องไม่ใช้ม๊าอ่า~ทำไงดีเนี่ย~
ถ้ายังไม่เบื่อไรเตอร์ก็เม้นๆนะคะแลวจะมาอัพให้อีกคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
