No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แก้ว  :  อืมมม...

 

งัวเงียตื่นขึ้นมา ยกมือดันร่างที่นอนทับอยู่ด้านบน

 

แก้ว  :  พี่คะเย็นแล้วกลับบ้านกัน

 

ชวนคนที่ยังนอนหลับอยู่บนอกไม่ยอมไป

 

แก้ว  :  แก้วหนักจะแย่อยู่แล้วนะ

 

โทโมะ  :  ไม่กลับไม่ได้เหรอพี่ยังไม่อยากกลับเลย

 

แก้ว  :  แก้วต้องรีบกลับไปทำอาการเย็นนะลุกเร็ว

 

โทโมะ  :  ไม่ต้องห่วงวันนี้เพื่อนแก้วขออาสาไปทำแล้วนอนอีกหน่อยเถอะนะ

 

ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมลุกง่าย หญิงสาวเลยนอนเงียบๆ

 

โทโมะ  : เป็นอะไรครับตัวเล็ก มาพี่ลุกก็ได้

 

ลุกได้ก็จัดเสื้อผ้านิดหน่อยแล้วก็พากันกลับบ้าน

 

+

 

+

 

+

 

บ้านไทยานนท์

 

แม่โทโมะ  :  อ้าวนั้นไงมาพอดีหนูแก้วป่วยเหรอตาโมะแม่เห็นหนูฟางพูด

 

ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่กับป๊อปปี้ ฟางในห้องรับแขก ร้องทักเมื่อเห็นเดินเข้าบ้านมาพร้อมกัน

 

โทโมะ  :  ครับ

 

ตอบสั้นๆแล้วหันไปยิ้มให้หญิงสาว หญิงสาวรีบหลบสายตาแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง

 

ป๊อปปี้  :  เฮ้ยๆ มานั่งคุยกันก่อนไหม

 

โทโมะ  :  วันหลังแล้วกันพี่ผมไปดูตัวเล็กก่อนดีกว่า

 

แม่โทโมะ  :  ทำไมเดี๋ยวนี้ลูกชายแม่ตัวติดภรรยาจังน้า~

 

รู้ก็ยังอดแซวลูกชายไม่ได้

 

โทโมะ  :  ผมไปก่อนดีกว่า...

 

+

 

+

 

+

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...

 

เดินเข้ามาไม่เห็นเดินตามหาไปรอบห้อง

 

แก้ว  :  อย่าพึ่งเดินเข้ามาคะแต่งตัวอยู่

 

ร้องห้ามเมื่อเห็นเงาชายหนุ่มที่หน้าม่านห้องแต่งตัว แต่ชายหนุ่มก็เดินพรวดเข้ามา

 

แก้ว  :  พี่!!

 

ตกใจรีบคว้าผ้ามาพันตัวไว

 

แก้ว  :  แก้วบอกว่าแต่งตัวอยู่นะ

 

โทโมะ  :  เคยเห็นกันหมดแล้วนะ

 

แก้ว  :  ทราบแล้วคะ พี่ออกไปก่อนได้ไหม

 

โทโมะ  :  ครับพี่รอข้างนอกนะ

 

หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รีบแต่งตัวแล้วเดิน

 

ออกไปที่เตียงนอน

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กไปทานข้าวนอกบ้านกันไหม

 

แก้ว  :  พี่ว่าไงนะคะ

 

ไม่เชื่อเท่าไหร่นักว่าชายหนุ่มจะพาไปทานข้าวข้างนอกจริงๆ

 

โทโมะ  :  ไปทานข้าวกัน

 

แก้ว  :  แต่ว่าวันนี้พี่ป๊อปกับยัยฟางมาจะไม่อยู่รับแขกหน้าเกลียดนะคะ

 

โทโมะ  :  คุณแม่ก็อยู่ไงครับ

 

แก้ว  :  งั้นก็ได้คะงั้นแก้วขอเปลี่ยนชุดหน่อยนะ

 

โทโมะ  :  เปลี่ยนทำไมชุดนี้ก็สวยแล้วนะ

 

มองไปยังชุดที่หญิงสาวใส่อยู่ แต่อย่างว่าคนสวยใส่อะไรก็ยังดูสวยอยู่ดี

 

แก้ว  :  ไม่ได้หรอกคะชุดนี้ไม่เรียบร้อยแก้วขอเวลา5นาทีคะ พี่รอข้างล่างก็ได้นะ

 

โทโมะ  :  งั้นพี่ไปรอข้างล่างนะจะได้บอกคุณแม่ด้วย

 

แก้ว  :  คะ

 

เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

+

 

+

 

+

 

จองเบ  :  ฮูว์~นางฟ้า

 

ร้องเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นสีดำเดินลงมาจากข้างบน

 

หมับ~

 

ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดหญิงสาวเอากายบังไว้ให้พี่ชายเห็นเรือนร่าง

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กทำไมแต่งตัวแบบนี้

 

แก้ว :  เวลาไปข้างนอกแก้วแต่งแบบนี้เป็นประจำนะคะ

 

โทโมะ  :  ไปเปลี่ยนเร็ว

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรมั๋งคะเสียเวลาเปล่าๆ

 

ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินไปทักทายจองเบ ป๊อปปี้ ฟาง

 

แก้ว  : สวัสดีคะพี่จองเบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย

 

ก้มลงไหว้พี่ของชายหนุ่ม

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กไหว้ได้แต่ไม่ต้องก้ม

 

รีบใช้มือดันหน้าอกไว้ตอนที่หญิงสาวกำลังจะก้มไหว้พี่ชาย

 

จองเบ  :  พี่พึ่งมาครับแล้วนี้น้องแก้วจะไหนรึเปล่าครับแต่งตัวสวยเชี่ยว

 

แก้ว  :  ไปข้างนอกหน่อยคะ

 

จองเบ  : พี่ออกไปส่งไหมครับ

 

โทโมะ  :  พี่!!ตัวเล็กจะไปกับผม

 

ป๊อปปี้  :  ฮ่าฮ่า ไอ้โมะห่วงน่าดูนะเนี่ย

 

โทโมะ  :  ลองให้คุณฟางแต่งแบบนี้บางซิผมจะดูว่าพี่ป๊อปไม่ห่วงก็ให้รู้ไป

 

แม่โทโมะ  :  แล้วจะพาน้องไปไหนลูก

 

โทโมะ  :  ไปทานข้าวกันครับวันนี้คุณแม่ก็ทานไปกับพี่ชายแล้วก็คุณฟางก่อนนะครับ

 

แม่โทโมะ :  ได้จ๊ะแล้วอย่ากลับดึกมากนะหนูแก้วไม่สบายอยู่เดี๋ยวจะแย่เอา

 

ผู้เป็นแม่ยังเชื่อสนิทใจว่าที่ชายหนุ่มบอกว่าหญิงสาวป่วยเป็นเรื่องจริง

 

ฟาง  :  เที่ยวให้สนุกนะแก้ว

 

แก้ว  :  จ๊า~

 

โทโมะ  :  ไปนะครับแม่

 

แม่โทโมะ  :  โชคดีลูก

 

+

 

+

 

+

 

ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างดัง

 

โทโมะ :  ตัวเล็กรอพี่อยู่ในรถก่อนได้ไหม

 

แก้ว  :  พี่จะไปไหนคะ

 

ถามเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่ม

 

โทโมะ  :  ไปหาซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ไง

 

แก้ว  :  ซื้อใหม่ทำไมคะ

 

โทโมะ  :  พี่ไม่ชอบชุดนี้

 

แก้ว  :  ไม่ชอบก็อย่ามองสิคะ ช่วงนี้แก้วน้ำหนักขึ้นใส่ชุดแบบนี้เลยไม่ค่อยสวยเท่าไหร่พี่เดินห่างๆแก้วก็ได้นะคะ

 

ถ้าอายที่เดินข้างๆแก้ว

 

หญิงสาวเข้าใจไปโน่นหญิงสาวก้าวเดินลงจากรถแล้วตีตัวออกห่างชายหนุ่มทันที

 

หมับ~

 

โอบเอวหญิงสาวแล้วเดินเบียดใกล้ๆจนแทบจะเดินกอดกัน

 

แก้ว  :  พี่เดินใกล้ขนาดนี้ไม่อายเหรอคะ

 

โทโมะ  :  อายทำไมตัวเล็กสวยขนาดนี้

 

แก้ว  :  พี่บอกว่าไม่ชอบชุดนี้ไม่ใช่เหรอคะ

 

โทโมะ  :  ที่ไม่ชอบเพราะผู้ชายที่เห็นตัวเล็กมองกันไม่เหลียวหลังเลยต่างหาก

 

มองไปยังหนุ่มๆที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนที่มีหนุ่มๆทุกคนเป็นอัน

 

ต้องหันมามองจอง ถ้าจองจนทะลุเดรสสีดำเข้าไปได้คงจะมองจนทะลุไปแล้ว

 

แก้ว  :  อะเอ่อ...งั้นเรารีบทานก็ได้คะจะได้รีบกลับ

 

ชายหนุ่มเพยักหน้าเดินเข้าไปในร้านอาหาร

 

แก้ว  : ทานอะไรดีคะ

 

โทโมะ  :  ....

 

ที่ไม่พูดนี่คือกำลังเก็บอารมณ์ที่อยากจะเข้าไปตั้นหน้าไอ้พวกผู้ชายที่มามองแฟนสุดสวย

 

แก้ว  :  พี่เป็นอะไรคะเหมือนไม่เต็มใจมาเลยนะ

 

หญิงสาวทำหน้ามุ้ยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว

 

โทโมะ  :  เฮ้ย!!ไอ้พวกนั้นอะไม่มีงานทำรึไงมามองเมียชาวบ้านอยู่ได้

 

ไม่ตอบหญิงสาวแต่ตะโกนข้ามหัวไปหาผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหันไปดูด้วย

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กอย่าไปมองหันหน้ามานี่เลยนะ

 

เห็นหนุ่มๆส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ตอนที่หญิงสาวหันไปมอง รีบจับใบหน้าสวยให้หันกลับมาที่เดิม

 

บริกร  :  จะรับอะไรดีครับ

 

ถามไปก็จองมองหน้าอกหญิงสาวไปด้วย

 

โทโมะ  :  ไม่ทาน! ตัวเล็กเปลี่ยนร้าน

 

แก้ว  :  ทำไมคะ...เอาอกไก่สอดไส้ผักโขมไวท์ซอส ปลากระพงยางซอสมะนาวกับซัลซ่าแอปเปิ้ล แล้วก็ซิตรอง

 

เลมอนเนท2แก้วคะ

 

หญิงสาวรู้สึกเกรงใจเพราะเข้ามานั่งในร้านแล้วยังไม่ทันสั่งอะไรเลยก็จะเปลี่ยนร้าน เลย

 

สั่งมาทานไม่สนใจอาการอารมณ์ไม่ดีของชายหนุ่ม

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กพี่บอกว่าไม่ทานไงครับไปสั่งทำไม...นายไม่เลิกมองใช่ไหมไปเรียกผู้จัดการร้านมาพบฉัน

 

หันไปดุหญิงสาว เมื่อหันมาอีกรอบบริกรหนุ่มก็ยังไม่เลิกจองหน้าอก

 

บริกร  :  ขอโทษครับ...อย่าให้ต้องถึงผู้จัดการเลยครับ

 

แก้ว  :  พี่โมะไม่เอาคะ น้องชายไม่เป็นไรไม่ต้องตามนะคะและก็ออร์เดอร์เอาเท่านี้คะ

 

บริกรหนุ่มยกมือไหว้ปรกๆแล้วเดินไปหลังร้านทันที

 

โทโมะ  :  ใส่เสื้อพี่ดีกว่า พี่ทนไม่ไหวแล้ว

 

ถอดเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นเดินไปคลุมให้หญิงสาว

 

แก้ว  :  วันนี้พี่อารมณ์แปลกๆนะ ให้แก้วใส่ทำไมอ่า

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กไม่เห็นเหรอมันมองหน้าอกตัวเล็กนะพี่ไม่ลุกไปฆ่ามันก็เท่าไหร่แล้ว

 

แก้ว  :  พี่คิดมาก

 

โทโมะ  :  พี่หวงตัวเล็ก

 

ในเมื่อหญิงสาวยังไม่ยอมเข้าใจสักทีเลยพูดมันออกไปเลย คนที่ฟังถึงกับหน้าแดงแปร๋ด

 

บริกร  :  อาหารมาแล้วคะ

 

คราวนี้ถึงกับต้องเปลี่ยนคนเสิร์ฟกันเลยทีเดียว

 

แก้ว  :  ทานกันดีกว่าคะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจพี่รึเปล่า

 

โทโมะ  :  ว่าแต่ตัวเล็กไม่เห็นสั่งน้ำเผื่อพี่เลย

 

มองไปเห็นแก้วของน้ำซิตรองที่ไม่มีแอกอฮอล

 

แก้ว  :  นี่ไงคะสองแก้ว

 

เลื่อนแก้วเข้าไปใกล้ๆเพื่อชายหนุ่มจะได้จิบดื่มง่ายๆ

 

โทโมะ  :  เปลี่ยนเป็นNapoleon ไม่ได้เหรอ

 

แก้ว  :  อย่าดีกว่าคะพี่ต้องขับรถอีกนะ

 

โทโมะ :  ก็ได้ครับ

 

และแล้วก็แพ้ความห่วงใยของหญิงสาวจนได้ ก้มหน้าก้มตาทานกันด้วยความอร่อย~

 

แก้ว  :  ขนมหวานไหมคะ

 

โทโมะ  :  พี่ไม่ไหวแล้วแต่ถ้าตัวเล็กอยากทานก็สั่งเลยนะ

 

แก้ว  :  ไม่ดีกว่าคะแก้วอ้วนจะตายอยู่แล้ว

 

โทโมะ  : ไม่อ้วนซักหน่อยนะ

 

แก้ว  :  ไม่ดีกว่าคะ

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...

 

เรียกขณะที่หญิงสาวกำลังเช็ดปากอยู่

 

แก้ว  :  คะ

 

โทโมะ  :  พี่มีอะไรจะให้

 

แก้ว  :  อะไรคะ

 

โทโมะ  :  หลับตาก่อน

 

หญิงสาวหลับตาอย่างว่าง่ายชายหนุ่มล้วงสร้อยข้อมือสายเงินเล็กๆน่ารักๆที่ประดับไป

 

ด้วยตัวอักษรทีและเคทั้งสายและมีจุดเด่นตรงจี้เพรชตรงกลางที่เป็นรูปหัวใจ ใส่ให้หญิงสาว

 

โทโมะ  :  เสร็จแล้วครับลืมตาได้

 

หญิงสาวก้มลงมองดูสร้อยข้อมือ

 

โทโมะ  :  ไม่รู้ว่าตัวเล็กจะชอบไหม

 

แก้ว  :  สวยจังคะเนื่องในโอกาศอะไร

 

โทโมะ  :  ของขวัญวันแต่งงานครับ พี่ยังไม่เคยซื้ออะไรให้ตัวเล็กเลยไม่รู้ว่าตัวเล็กชอบ

 

อะไรไปเห็นมาพี่ว่ามันสวยดีก็เลยซื้อ

 

แก้ว  :  ขอบคุณคะ

 

ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ชายหนุ่ม

 

โทโมะ  :  ดึกแล้วกลับบ้านกันดีกว่านะ

 

แก้ว  :  คะ

 

จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไปด้วยความสุข

 

+

 

+

 

+

 

สวบ~

 

หญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดนชายหนุ่มสวมกอด

 

แก้ว  :  อืม...พี่คะไปอาบน้ำก่อนสิ

 

โทโมะ  :  ขี้เกียจแล้วอ่า

 

จุ๊บ

 

จูบที่แก้มนวลเบาแล้วกดร่างงามลงบนเตียง ซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอแล้วปลดสายชุดนอน

 

ออก

 

แก้ว  :  อ๊ะ อ๊า...ไม่อะ...

 

เสียงห้ามถูกกลืนหายไปในลำคอพร้อมจูบอันเร้าร้อนแล้วบทรักก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

 

‘พี่รู้สึกยังไงกันนะ’

 

 

 

คำถามมากมายที่รอคำตอบยังคงดังก้องอยู่ภายในหัวหลังจากบทรักสิ้นสุดลง สำหรับ

 

ชายหนุ่มเธอไม่อาจทราบได้เลยว่าเค้ารู้สึกยังไงแต่ตอนนี้ความรู้สึกของเธอคงมีแต่คำว่า

 

...รัก นี่หล่ะมั๋งที่ทำให้เธออยากจะจบการแก้แค้นอันวุ้นวายลงสักที

 

......................................................................................................................

 

อัพแล้วนะคะหวานๆอีกสักตอนต่อมจิ้นจะได้ลบความเศร้าของเราบ้างเนอะ^^ ใกล้จบ

 

เต็มทีแล้วค๊าไม่รู้ว่าจะยังมีคนสนใจกันอยู่ไหมแต่ถ้ายังมีคนสนใจอยู่บ้างอ่านแล้วเม้นให้

 

ไรเตอร์มั่งนะคะพลีสสสสส....

 

อยากอ่านอีกก็เม้นๆนะคะแล้วจะมาอัพให้คะ

Writer Won’t Comment.