No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แก้ว  :  อืมมม...
 
งัวเงียตื่นขึ้นมา ยกมือดันร่างที่นอนทับอยู่ด้านบน
 
แก้ว  :  พี่คะเย็นแล้วกลับบ้านกัน
 
ชวนคนที่ยังนอนหลับอยู่บนอกไม่ยอมไป
 
แก้ว  :  แก้วหนักจะแย่อยู่แล้วนะ
 
โทโมะ  :  ไม่กลับไม่ได้เหรอพี่ยังไม่อยากกลับเลย
 
แก้ว  :  แก้วต้องรีบกลับไปทำอาการเย็นนะลุกเร็ว
 
โทโมะ  :  ไม่ต้องห่วงวันนี้เพื่อนแก้วขออาสาไปทำแล้วนอนอีกหน่อยเถอะนะ
 
ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมลุกง่าย หญิงสาวเลยนอนเงียบๆ
 
โทโมะ  : เป็นอะไรครับตัวเล็ก มาพี่ลุกก็ได้
 
ลุกได้ก็จัดเสื้อผ้านิดหน่อยแล้วก็พากันกลับบ้าน
 
+
 
+
 
+
 
บ้านไทยานนท์
 
แม่โทโมะ  :  อ้าวนั้นไงมาพอดีหนูแก้วป่วยเหรอตาโมะแม่เห็นหนูฟางพูด
 
ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่กับป๊อปปี้ ฟางในห้องรับแขก ร้องทักเมื่อเห็นเดินเข้าบ้านมาพร้อมกัน
 
โทโมะ  :  ครับ
 
ตอบสั้นๆแล้วหันไปยิ้มให้หญิงสาว หญิงสาวรีบหลบสายตาแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
 
ป๊อปปี้  :  เฮ้ยๆ มานั่งคุยกันก่อนไหม
 
โทโมะ  :  วันหลังแล้วกันพี่ผมไปดูตัวเล็กก่อนดีกว่า
 
แม่โทโมะ  :  ทำไมเดี๋ยวนี้ลูกชายแม่ตัวติดภรรยาจังน้า~
 
รู้ก็ยังอดแซวลูกชายไม่ได้
 
โทโมะ  :  ผมไปก่อนดีกว่า...
 
+
 
+
 
+
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...
 
เดินเข้ามาไม่เห็นเดินตามหาไปรอบห้อง
 
แก้ว  :  อย่าพึ่งเดินเข้ามาคะแต่งตัวอยู่
 
ร้องห้ามเมื่อเห็นเงาชายหนุ่มที่หน้าม่านห้องแต่งตัว แต่ชายหนุ่มก็เดินพรวดเข้ามา
 
แก้ว  :  พี่!!
 
ตกใจรีบคว้าผ้ามาพันตัวไว
 
แก้ว  :  แก้วบอกว่าแต่งตัวอยู่นะ
 
โทโมะ  :  เคยเห็นกันหมดแล้วนะ
 
แก้ว  :  ทราบแล้วคะ พี่ออกไปก่อนได้ไหม
 
โทโมะ  :  ครับพี่รอข้างนอกนะ
 
หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รีบแต่งตัวแล้วเดิน
 
ออกไปที่เตียงนอน
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กไปทานข้าวนอกบ้านกันไหม
 
แก้ว  :  พี่ว่าไงนะคะ
 
ไม่เชื่อเท่าไหร่นักว่าชายหนุ่มจะพาไปทานข้าวข้างนอกจริงๆ
 
โทโมะ  :  ไปทานข้าวกัน
 
แก้ว  :  แต่ว่าวันนี้พี่ป๊อปกับยัยฟางมาจะไม่อยู่รับแขกหน้าเกลียดนะคะ
 
โทโมะ  :  คุณแม่ก็อยู่ไงครับ
 
แก้ว  :  งั้นก็ได้คะงั้นแก้วขอเปลี่ยนชุดหน่อยนะ
 
โทโมะ  :  เปลี่ยนทำไมชุดนี้ก็สวยแล้วนะ
 
มองไปยังชุดที่หญิงสาวใส่อยู่ แต่อย่างว่าคนสวยใส่อะไรก็ยังดูสวยอยู่ดี
 
แก้ว  :  ไม่ได้หรอกคะชุดนี้ไม่เรียบร้อยแก้วขอเวลา5นาทีคะ พี่รอข้างล่างก็ได้นะ
 
โทโมะ  :  งั้นพี่ไปรอข้างล่างนะจะได้บอกคุณแม่ด้วย
 
แก้ว  :  คะ
 
เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
+
 
+
 
+
 
จองเบ  :  ฮูว์~นางฟ้า
 
ร้องเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นสีดำเดินลงมาจากข้างบน
 
หมับ~
 
ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดหญิงสาวเอากายบังไว้ให้พี่ชายเห็นเรือนร่าง
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กทำไมแต่งตัวแบบนี้
 
แก้ว :  เวลาไปข้างนอกแก้วแต่งแบบนี้เป็นประจำนะคะ
 
โทโมะ  :  ไปเปลี่ยนเร็ว
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรมั๋งคะเสียเวลาเปล่าๆ
 
ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินไปทักทายจองเบ ป๊อปปี้ ฟาง
 
แก้ว  : สวัสดีคะพี่จองเบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย
 
ก้มลงไหว้พี่ของชายหนุ่ม
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กไหว้ได้แต่ไม่ต้องก้ม
 
รีบใช้มือดันหน้าอกไว้ตอนที่หญิงสาวกำลังจะก้มไหว้พี่ชาย
 
จองเบ  :  พี่พึ่งมาครับแล้วนี้น้องแก้วจะไหนรึเปล่าครับแต่งตัวสวยเชี่ยว
 
แก้ว  :  ไปข้างนอกหน่อยคะ
 
จองเบ  : พี่ออกไปส่งไหมครับ
 
โทโมะ  :  พี่!!ตัวเล็กจะไปกับผม
 
ป๊อปปี้  :  ฮ่าฮ่า ไอ้โมะห่วงน่าดูนะเนี่ย
 
โทโมะ  :  ลองให้คุณฟางแต่งแบบนี้บางซิผมจะดูว่าพี่ป๊อปไม่ห่วงก็ให้รู้ไป
 
แม่โทโมะ  :  แล้วจะพาน้องไปไหนลูก
 
โทโมะ  :  ไปทานข้าวกันครับวันนี้คุณแม่ก็ทานไปกับพี่ชายแล้วก็คุณฟางก่อนนะครับ
 
แม่โทโมะ :  ได้จ๊ะแล้วอย่ากลับดึกมากนะหนูแก้วไม่สบายอยู่เดี๋ยวจะแย่เอา
 
ผู้เป็นแม่ยังเชื่อสนิทใจว่าที่ชายหนุ่มบอกว่าหญิงสาวป่วยเป็นเรื่องจริง
 
ฟาง  :  เที่ยวให้สนุกนะแก้ว
 
แก้ว  :  จ๊า~
 
โทโมะ  :  ไปนะครับแม่
 
แม่โทโมะ  :  โชคดีลูก
 
+
 
+
 
+
 
ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างดัง
 
โทโมะ :  ตัวเล็กรอพี่อยู่ในรถก่อนได้ไหม
 
แก้ว  :  พี่จะไปไหนคะ
 
ถามเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่ม
 
โทโมะ  :  ไปหาซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ไง
 
แก้ว  :  ซื้อใหม่ทำไมคะ
 
โทโมะ  :  พี่ไม่ชอบชุดนี้
 
แก้ว  :  ไม่ชอบก็อย่ามองสิคะ ช่วงนี้แก้วน้ำหนักขึ้นใส่ชุดแบบนี้เลยไม่ค่อยสวยเท่าไหร่พี่เดินห่างๆแก้วก็ได้นะคะ
 
ถ้าอายที่เดินข้างๆแก้ว
 
หญิงสาวเข้าใจไปโน่นหญิงสาวก้าวเดินลงจากรถแล้วตีตัวออกห่างชายหนุ่มทันที
 
หมับ~
 
โอบเอวหญิงสาวแล้วเดินเบียดใกล้ๆจนแทบจะเดินกอดกัน
 
แก้ว  :  พี่เดินใกล้ขนาดนี้ไม่อายเหรอคะ
 
โทโมะ  :  อายทำไมตัวเล็กสวยขนาดนี้
 
แก้ว  :  พี่บอกว่าไม่ชอบชุดนี้ไม่ใช่เหรอคะ
 
โทโมะ  :  ที่ไม่ชอบเพราะผู้ชายที่เห็นตัวเล็กมองกันไม่เหลียวหลังเลยต่างหาก
 
มองไปยังหนุ่มๆที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนที่มีหนุ่มๆทุกคนเป็นอัน
 
ต้องหันมามองจอง ถ้าจองจนทะลุเดรสสีดำเข้าไปได้คงจะมองจนทะลุไปแล้ว
 
แก้ว  :  อะเอ่อ...งั้นเรารีบทานก็ได้คะจะได้รีบกลับ
 
ชายหนุ่มเพยักหน้าเดินเข้าไปในร้านอาหาร
 
แก้ว  : ทานอะไรดีคะ
 
โทโมะ  :  ....
 
ที่ไม่พูดนี่คือกำลังเก็บอารมณ์ที่อยากจะเข้าไปตั้นหน้าไอ้พวกผู้ชายที่มามองแฟนสุดสวย
 
แก้ว  :  พี่เป็นอะไรคะเหมือนไม่เต็มใจมาเลยนะ
 
หญิงสาวทำหน้ามุ้ยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว
 
โทโมะ  :  เฮ้ย!!ไอ้พวกนั้นอะไม่มีงานทำรึไงมามองเมียชาวบ้านอยู่ได้
 
ไม่ตอบหญิงสาวแต่ตะโกนข้ามหัวไปหาผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหันไปดูด้วย
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กอย่าไปมองหันหน้ามานี่เลยนะ
 
เห็นหนุ่มๆส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ตอนที่หญิงสาวหันไปมอง รีบจับใบหน้าสวยให้หันกลับมาที่เดิม
 
บริกร  :  จะรับอะไรดีครับ
 
ถามไปก็จองมองหน้าอกหญิงสาวไปด้วย
 
โทโมะ  :  ไม่ทาน! ตัวเล็กเปลี่ยนร้าน
 
แก้ว  :  ทำไมคะ...เอาอกไก่สอดไส้ผักโขมไวท์ซอส ปลากระพงยางซอสมะนาวกับซัลซ่าแอปเปิ้ล แล้วก็ซิตรอง
 
เลมอนเนท2แก้วคะ
 
หญิงสาวรู้สึกเกรงใจเพราะเข้ามานั่งในร้านแล้วยังไม่ทันสั่งอะไรเลยก็จะเปลี่ยนร้าน เลย
 
สั่งมาทานไม่สนใจอาการอารมณ์ไม่ดีของชายหนุ่ม
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กพี่บอกว่าไม่ทานไงครับไปสั่งทำไม...นายไม่เลิกมองใช่ไหมไปเรียกผู้จัดการร้านมาพบฉัน
 
หันไปดุหญิงสาว เมื่อหันมาอีกรอบบริกรหนุ่มก็ยังไม่เลิกจองหน้าอก
 
บริกร  :  ขอโทษครับ...อย่าให้ต้องถึงผู้จัดการเลยครับ
 
แก้ว  :  พี่โมะไม่เอาคะ น้องชายไม่เป็นไรไม่ต้องตามนะคะและก็ออร์เดอร์เอาเท่านี้คะ
 
บริกรหนุ่มยกมือไหว้ปรกๆแล้วเดินไปหลังร้านทันที
 
โทโมะ  :  ใส่เสื้อพี่ดีกว่า พี่ทนไม่ไหวแล้ว
 
ถอดเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นเดินไปคลุมให้หญิงสาว
 
แก้ว  :  วันนี้พี่อารมณ์แปลกๆนะ ให้แก้วใส่ทำไมอ่า
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กไม่เห็นเหรอมันมองหน้าอกตัวเล็กนะพี่ไม่ลุกไปฆ่ามันก็เท่าไหร่แล้ว
 
แก้ว  :  พี่คิดมาก
 
โทโมะ  :  พี่หวงตัวเล็ก
 
ในเมื่อหญิงสาวยังไม่ยอมเข้าใจสักทีเลยพูดมันออกไปเลย คนที่ฟังถึงกับหน้าแดงแปร๋ด
 
บริกร  :  อาหารมาแล้วคะ
 
คราวนี้ถึงกับต้องเปลี่ยนคนเสิร์ฟกันเลยทีเดียว
 
แก้ว  :  ทานกันดีกว่าคะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจพี่รึเปล่า
 
โทโมะ  :  ว่าแต่ตัวเล็กไม่เห็นสั่งน้ำเผื่อพี่เลย
 
มองไปเห็นแก้วของน้ำซิตรองที่ไม่มีแอกอฮอล
 
แก้ว  :  นี่ไงคะสองแก้ว
 
เลื่อนแก้วเข้าไปใกล้ๆเพื่อชายหนุ่มจะได้จิบดื่มง่ายๆ
 
โทโมะ  :  เปลี่ยนเป็นNapoleon ไม่ได้เหรอ
 
แก้ว  :  อย่าดีกว่าคะพี่ต้องขับรถอีกนะ
 
โทโมะ :  ก็ได้ครับ
 
และแล้วก็แพ้ความห่วงใยของหญิงสาวจนได้ ก้มหน้าก้มตาทานกันด้วยความอร่อย~
 
แก้ว  :  ขนมหวานไหมคะ
 
โทโมะ  :  พี่ไม่ไหวแล้วแต่ถ้าตัวเล็กอยากทานก็สั่งเลยนะ
 
แก้ว  :  ไม่ดีกว่าคะแก้วอ้วนจะตายอยู่แล้ว
 
โทโมะ  : ไม่อ้วนซักหน่อยนะ
 
แก้ว  :  ไม่ดีกว่าคะ
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...
 
เรียกขณะที่หญิงสาวกำลังเช็ดปากอยู่
 
แก้ว  :  คะ
 
โทโมะ  :  พี่มีอะไรจะให้
 
แก้ว  :  อะไรคะ
 
โทโมะ  :  หลับตาก่อน
 
หญิงสาวหลับตาอย่างว่าง่ายชายหนุ่มล้วงสร้อยข้อมือสายเงินเล็กๆน่ารักๆที่ประดับไป
 
ด้วยตัวอักษรทีและเคทั้งสายและมีจุดเด่นตรงจี้เพรชตรงกลางที่เป็นรูปหัวใจ ใส่ให้หญิงสาว
 
โทโมะ  :  เสร็จแล้วครับลืมตาได้
 
หญิงสาวก้มลงมองดูสร้อยข้อมือ
 
โทโมะ  :  ไม่รู้ว่าตัวเล็กจะชอบไหม
 
แก้ว  :  สวยจังคะเนื่องในโอกาศอะไร
 
โทโมะ  :  ของขวัญวันแต่งงานครับ พี่ยังไม่เคยซื้ออะไรให้ตัวเล็กเลยไม่รู้ว่าตัวเล็กชอบ
 
อะไรไปเห็นมาพี่ว่ามันสวยดีก็เลยซื้อ
 
แก้ว  :  ขอบคุณคะ
 
ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ชายหนุ่ม
 
โทโมะ  :  ดึกแล้วกลับบ้านกันดีกว่านะ
 
แก้ว  :  คะ
 
จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไปด้วยความสุข
 
+
 
+
 
+
 
สวบ~
 
หญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดนชายหนุ่มสวมกอด
 
แก้ว  :  อืม...พี่คะไปอาบน้ำก่อนสิ
 
โทโมะ  :  ขี้เกียจแล้วอ่า
 
จุ๊บ
 
จูบที่แก้มนวลเบาแล้วกดร่างงามลงบนเตียง ซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอแล้วปลดสายชุดนอน
 
ออก
 
แก้ว  :  อ๊ะ อ๊า...ไม่อะ...
 
เสียงห้ามถูกกลืนหายไปในลำคอพร้อมจูบอันเร้าร้อนแล้วบทรักก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
 
‘พี่รู้สึกยังไงกันนะ’
 
 
 
คำถามมากมายที่รอคำตอบยังคงดังก้องอยู่ภายในหัวหลังจากบทรักสิ้นสุดลง สำหรับ
 
ชายหนุ่มเธอไม่อาจทราบได้เลยว่าเค้ารู้สึกยังไงแต่ตอนนี้ความรู้สึกของเธอคงมีแต่คำว่า
 
...รัก นี่หล่ะมั๋งที่ทำให้เธออยากจะจบการแก้แค้นอันวุ้นวายลงสักที
 
......................................................................................................................
 
อัพแล้วนะคะหวานๆอีกสักตอนต่อมจิ้นจะได้ลบความเศร้าของเราบ้างเนอะ^^ ใกล้จบ
 
เต็มทีแล้วค๊าไม่รู้ว่าจะยังมีคนสนใจกันอยู่ไหมแต่ถ้ายังมีคนสนใจอยู่บ้างอ่านแล้วเม้นให้
 
ไรเตอร์มั่งนะคะพลีสสสสส....
 
อยากอ่านอีกก็เม้นๆนะคะแล้วจะมาอัพให้คะ
Writer Won’t Comment.