No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
15) ♥..ของขวัญ...♥
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความแก้ว : อืมมม...
งัวเงียตื่นขึ้นมา ยกมือดันร่างที่นอนทับอยู่ด้านบน
แก้ว : พี่คะเย็นแล้วกลับบ้านกัน
ชวนคนที่ยังนอนหลับอยู่บนอกไม่ยอมไป
แก้ว : แก้วหนักจะแย่อยู่แล้วนะ
โทโมะ : ไม่กลับไม่ได้เหรอพี่ยังไม่อยากกลับเลย
แก้ว : แก้วต้องรีบกลับไปทำอาการเย็นนะลุกเร็ว
โทโมะ : ไม่ต้องห่วงวันนี้เพื่อนแก้วขออาสาไปทำแล้วนอนอีกหน่อยเถอะนะ
ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมลุกง่าย หญิงสาวเลยนอนเงียบๆ
โทโมะ : เป็นอะไรครับตัวเล็ก มาพี่ลุกก็ได้
ลุกได้ก็จัดเสื้อผ้านิดหน่อยแล้วก็พากันกลับบ้าน
+
+
+
บ้านไทยานนท์
แม่โทโมะ : อ้าวนั้นไงมาพอดีหนูแก้วป่วยเหรอตาโมะแม่เห็นหนูฟางพูด
ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่กับป๊อปปี้ ฟางในห้องรับแขก ร้องทักเมื่อเห็นเดินเข้าบ้านมาพร้อมกัน
โทโมะ : ครับ
ตอบสั้นๆแล้วหันไปยิ้มให้หญิงสาว หญิงสาวรีบหลบสายตาแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง
ป๊อปปี้ : เฮ้ยๆ มานั่งคุยกันก่อนไหม
โทโมะ : วันหลังแล้วกันพี่ผมไปดูตัวเล็กก่อนดีกว่า
แม่โทโมะ : ทำไมเดี๋ยวนี้ลูกชายแม่ตัวติดภรรยาจังน้า~
รู้ก็ยังอดแซวลูกชายไม่ได้
โทโมะ : ผมไปก่อนดีกว่า...
+
+
+
โทโมะ : ตัวเล็ก...
เดินเข้ามาไม่เห็นเดินตามหาไปรอบห้อง
แก้ว : อย่าพึ่งเดินเข้ามาคะแต่งตัวอยู่
ร้องห้ามเมื่อเห็นเงาชายหนุ่มที่หน้าม่านห้องแต่งตัว แต่ชายหนุ่มก็เดินพรวดเข้ามา
แก้ว : พี่!!
ตกใจรีบคว้าผ้ามาพันตัวไว
แก้ว : แก้วบอกว่าแต่งตัวอยู่นะ
โทโมะ : เคยเห็นกันหมดแล้วนะ
แก้ว : ทราบแล้วคะ พี่ออกไปก่อนได้ไหม
โทโมะ : ครับพี่รอข้างนอกนะ
หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รีบแต่งตัวแล้วเดิน
ออกไปที่เตียงนอน
โทโมะ : ตัวเล็กไปทานข้าวนอกบ้านกันไหม
แก้ว : พี่ว่าไงนะคะ
ไม่เชื่อเท่าไหร่นักว่าชายหนุ่มจะพาไปทานข้าวข้างนอกจริงๆ
โทโมะ : ไปทานข้าวกัน
แก้ว : แต่ว่าวันนี้พี่ป๊อปกับยัยฟางมาจะไม่อยู่รับแขกหน้าเกลียดนะคะ
โทโมะ : คุณแม่ก็อยู่ไงครับ
แก้ว : งั้นก็ได้คะงั้นแก้วขอเปลี่ยนชุดหน่อยนะ
โทโมะ : เปลี่ยนทำไมชุดนี้ก็สวยแล้วนะ
มองไปยังชุดที่หญิงสาวใส่อยู่ แต่อย่างว่าคนสวยใส่อะไรก็ยังดูสวยอยู่ดี
แก้ว : ไม่ได้หรอกคะชุดนี้ไม่เรียบร้อยแก้วขอเวลา5นาทีคะ พี่รอข้างล่างก็ได้นะ
โทโมะ : งั้นพี่ไปรอข้างล่างนะจะได้บอกคุณแม่ด้วย
แก้ว : คะ
เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
+
+
+
จองเบ : ฮูว์~นางฟ้า
ร้องเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวสั้นสีดำเดินลงมาจากข้างบน
หมับ~
ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดหญิงสาวเอากายบังไว้ให้พี่ชายเห็นเรือนร่าง
โทโมะ : ตัวเล็กทำไมแต่งตัวแบบนี้
แก้ว : เวลาไปข้างนอกแก้วแต่งแบบนี้เป็นประจำนะคะ
โทโมะ : ไปเปลี่ยนเร็ว
แก้ว : ไม่เป็นไรมั๋งคะเสียเวลาเปล่าๆ
ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินไปทักทายจองเบ ป๊อปปี้ ฟาง
แก้ว : สวัสดีคะพี่จองเบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย
ก้มลงไหว้พี่ของชายหนุ่ม
โทโมะ : ตัวเล็กไหว้ได้แต่ไม่ต้องก้ม
รีบใช้มือดันหน้าอกไว้ตอนที่หญิงสาวกำลังจะก้มไหว้พี่ชาย
จองเบ : พี่พึ่งมาครับแล้วนี้น้องแก้วจะไหนรึเปล่าครับแต่งตัวสวยเชี่ยว
แก้ว : ไปข้างนอกหน่อยคะ
จองเบ : พี่ออกไปส่งไหมครับ
โทโมะ : พี่!!ตัวเล็กจะไปกับผม
ป๊อปปี้ : ฮ่าฮ่า ไอ้โมะห่วงน่าดูนะเนี่ย
โทโมะ : ลองให้คุณฟางแต่งแบบนี้บางซิผมจะดูว่าพี่ป๊อปไม่ห่วงก็ให้รู้ไป
แม่โทโมะ : แล้วจะพาน้องไปไหนลูก
โทโมะ : ไปทานข้าวกันครับวันนี้คุณแม่ก็ทานไปกับพี่ชายแล้วก็คุณฟางก่อนนะครับ
แม่โทโมะ : ได้จ๊ะแล้วอย่ากลับดึกมากนะหนูแก้วไม่สบายอยู่เดี๋ยวจะแย่เอา
ผู้เป็นแม่ยังเชื่อสนิทใจว่าที่ชายหนุ่มบอกว่าหญิงสาวป่วยเป็นเรื่องจริง
ฟาง : เที่ยวให้สนุกนะแก้ว
แก้ว : จ๊า~
โทโมะ : ไปนะครับแม่
แม่โทโมะ : โชคดีลูก
+
+
+
ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างดัง
โทโมะ : ตัวเล็กรอพี่อยู่ในรถก่อนได้ไหม
แก้ว : พี่จะไปไหนคะ
ถามเมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของชายหนุ่ม
โทโมะ : ไปหาซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ไง
แก้ว : ซื้อใหม่ทำไมคะ
โทโมะ : พี่ไม่ชอบชุดนี้
แก้ว : ไม่ชอบก็อย่ามองสิคะ ช่วงนี้แก้วน้ำหนักขึ้นใส่ชุดแบบนี้เลยไม่ค่อยสวยเท่าไหร่พี่เดินห่างๆแก้วก็ได้นะคะ
ถ้าอายที่เดินข้างๆแก้ว
หญิงสาวเข้าใจไปโน่นหญิงสาวก้าวเดินลงจากรถแล้วตีตัวออกห่างชายหนุ่มทันที
หมับ~
โอบเอวหญิงสาวแล้วเดินเบียดใกล้ๆจนแทบจะเดินกอดกัน
แก้ว : พี่เดินใกล้ขนาดนี้ไม่อายเหรอคะ
โทโมะ : อายทำไมตัวเล็กสวยขนาดนี้
แก้ว : พี่บอกว่าไม่ชอบชุดนี้ไม่ใช่เหรอคะ
โทโมะ : ที่ไม่ชอบเพราะผู้ชายที่เห็นตัวเล็กมองกันไม่เหลียวหลังเลยต่างหาก
มองไปยังหนุ่มๆที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนที่มีหนุ่มๆทุกคนเป็นอัน
ต้องหันมามองจอง ถ้าจองจนทะลุเดรสสีดำเข้าไปได้คงจะมองจนทะลุไปแล้ว
แก้ว : อะเอ่อ...งั้นเรารีบทานก็ได้คะจะได้รีบกลับ
ชายหนุ่มเพยักหน้าเดินเข้าไปในร้านอาหาร
แก้ว : ทานอะไรดีคะ
โทโมะ : ....
ที่ไม่พูดนี่คือกำลังเก็บอารมณ์ที่อยากจะเข้าไปตั้นหน้าไอ้พวกผู้ชายที่มามองแฟนสุดสวย
แก้ว : พี่เป็นอะไรคะเหมือนไม่เต็มใจมาเลยนะ
หญิงสาวทำหน้ามุ้ยที่จู่ๆชายหนุ่มก็ขมวดคิ้ว
โทโมะ : เฮ้ย!!ไอ้พวกนั้นอะไม่มีงานทำรึไงมามองเมียชาวบ้านอยู่ได้
ไม่ตอบหญิงสาวแต่ตะโกนข้ามหัวไปหาผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่ยืนมองหญิงสาวอยู่ หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหันไปดูด้วย
โทโมะ : ตัวเล็กอย่าไปมองหันหน้ามานี่เลยนะ
เห็นหนุ่มๆส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ตอนที่หญิงสาวหันไปมอง รีบจับใบหน้าสวยให้หันกลับมาที่เดิม
บริกร : จะรับอะไรดีครับ
ถามไปก็จองมองหน้าอกหญิงสาวไปด้วย
โทโมะ : ไม่ทาน! ตัวเล็กเปลี่ยนร้าน
แก้ว : ทำไมคะ...เอาอกไก่สอดไส้ผักโขมไวท์ซอส ปลากระพงยางซอสมะนาวกับซัลซ่าแอปเปิ้ล แล้วก็ซิตรอง
เลมอนเนท2แก้วคะ
หญิงสาวรู้สึกเกรงใจเพราะเข้ามานั่งในร้านแล้วยังไม่ทันสั่งอะไรเลยก็จะเปลี่ยนร้าน เลย
สั่งมาทานไม่สนใจอาการอารมณ์ไม่ดีของชายหนุ่ม
โทโมะ : ตัวเล็กพี่บอกว่าไม่ทานไงครับไปสั่งทำไม...นายไม่เลิกมองใช่ไหมไปเรียกผู้จัดการร้านมาพบฉัน
หันไปดุหญิงสาว เมื่อหันมาอีกรอบบริกรหนุ่มก็ยังไม่เลิกจองหน้าอก
บริกร : ขอโทษครับ...อย่าให้ต้องถึงผู้จัดการเลยครับ
แก้ว : พี่โมะไม่เอาคะ น้องชายไม่เป็นไรไม่ต้องตามนะคะและก็ออร์เดอร์เอาเท่านี้คะ
บริกรหนุ่มยกมือไหว้ปรกๆแล้วเดินไปหลังร้านทันที
โทโมะ : ใส่เสื้อพี่ดีกว่า พี่ทนไม่ไหวแล้ว
ถอดเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นเดินไปคลุมให้หญิงสาว
แก้ว : วันนี้พี่อารมณ์แปลกๆนะ ให้แก้วใส่ทำไมอ่า
โทโมะ : ตัวเล็กไม่เห็นเหรอมันมองหน้าอกตัวเล็กนะพี่ไม่ลุกไปฆ่ามันก็เท่าไหร่แล้ว
แก้ว : พี่คิดมาก
โทโมะ : พี่หวงตัวเล็ก
ในเมื่อหญิงสาวยังไม่ยอมเข้าใจสักทีเลยพูดมันออกไปเลย คนที่ฟังถึงกับหน้าแดงแปร๋ด
บริกร : อาหารมาแล้วคะ
คราวนี้ถึงกับต้องเปลี่ยนคนเสิร์ฟกันเลยทีเดียว
แก้ว : ทานกันดีกว่าคะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจพี่รึเปล่า
โทโมะ : ว่าแต่ตัวเล็กไม่เห็นสั่งน้ำเผื่อพี่เลย
มองไปเห็นแก้วของน้ำซิตรองที่ไม่มีแอกอฮอล
แก้ว : นี่ไงคะสองแก้ว
เลื่อนแก้วเข้าไปใกล้ๆเพื่อชายหนุ่มจะได้จิบดื่มง่ายๆ
โทโมะ : เปลี่ยนเป็นNapoleon ไม่ได้เหรอ
แก้ว : อย่าดีกว่าคะพี่ต้องขับรถอีกนะ
โทโมะ : ก็ได้ครับ
และแล้วก็แพ้ความห่วงใยของหญิงสาวจนได้ ก้มหน้าก้มตาทานกันด้วยความอร่อย~
แก้ว : ขนมหวานไหมคะ
โทโมะ : พี่ไม่ไหวแล้วแต่ถ้าตัวเล็กอยากทานก็สั่งเลยนะ
แก้ว : ไม่ดีกว่าคะแก้วอ้วนจะตายอยู่แล้ว
โทโมะ : ไม่อ้วนซักหน่อยนะ
แก้ว : ไม่ดีกว่าคะ
โทโมะ : ตัวเล็ก...
เรียกขณะที่หญิงสาวกำลังเช็ดปากอยู่
แก้ว : คะ
โทโมะ : พี่มีอะไรจะให้
แก้ว : อะไรคะ
โทโมะ : หลับตาก่อน
หญิงสาวหลับตาอย่างว่าง่ายชายหนุ่มล้วงสร้อยข้อมือสายเงินเล็กๆน่ารักๆที่ประดับไป
ด้วยตัวอักษรทีและเคทั้งสายและมีจุดเด่นตรงจี้เพรชตรงกลางที่เป็นรูปหัวใจ ใส่ให้หญิงสาว
โทโมะ : เสร็จแล้วครับลืมตาได้
หญิงสาวก้มลงมองดูสร้อยข้อมือ
โทโมะ : ไม่รู้ว่าตัวเล็กจะชอบไหม
แก้ว : สวยจังคะเนื่องในโอกาศอะไร
โทโมะ : ของขวัญวันแต่งงานครับ พี่ยังไม่เคยซื้ออะไรให้ตัวเล็กเลยไม่รู้ว่าตัวเล็กชอบ
อะไรไปเห็นมาพี่ว่ามันสวยดีก็เลยซื้อ
แก้ว : ขอบคุณคะ
ระบายยิ้มอ่อนโยนให้ชายหนุ่ม
โทโมะ : ดึกแล้วกลับบ้านกันดีกว่านะ
แก้ว : คะ
จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไปด้วยความสุข
+
+
+
สวบ~
หญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำโดนชายหนุ่มสวมกอด
แก้ว : อืม...พี่คะไปอาบน้ำก่อนสิ
โทโมะ : ขี้เกียจแล้วอ่า
จุ๊บ
จูบที่แก้มนวลเบาแล้วกดร่างงามลงบนเตียง ซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอแล้วปลดสายชุดนอน
ออก
แก้ว : อ๊ะ อ๊า...ไม่อะ...
เสียงห้ามถูกกลืนหายไปในลำคอพร้อมจูบอันเร้าร้อนแล้วบทรักก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
‘พี่รู้สึกยังไงกันนะ’
คำถามมากมายที่รอคำตอบยังคงดังก้องอยู่ภายในหัวหลังจากบทรักสิ้นสุดลง สำหรับ
ชายหนุ่มเธอไม่อาจทราบได้เลยว่าเค้ารู้สึกยังไงแต่ตอนนี้ความรู้สึกของเธอคงมีแต่คำว่า
...รัก นี่หล่ะมั๋งที่ทำให้เธออยากจะจบการแก้แค้นอันวุ้นวายลงสักที
......................................................................................................................
อัพแล้วนะคะหวานๆอีกสักตอนต่อมจิ้นจะได้ลบความเศร้าของเราบ้างเนอะ^^ ใกล้จบ
เต็มทีแล้วค๊าไม่รู้ว่าจะยังมีคนสนใจกันอยู่ไหมแต่ถ้ายังมีคนสนใจอยู่บ้างอ่านแล้วเม้นให้
ไรเตอร์มั่งนะคะพลีสสสสส....
อยากอ่านอีกก็เม้นๆนะคะแล้วจะมาอัพให้คะ
Writer Won’t Comment.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
