No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

แก้ว  :  ฮึก ฮือ แก้วจะไม่แคร์พี่ ไม่แคร์

หญิงสาวพูดไปก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้แคร์ชายหนุ่มนัก

+

+

+

ที่บ้าน

โทโมะ :  แก้วเดี๋ยวก่อนจะไปไหน

ถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวจะหลบหน้า

แก้ว  :  เปล่า

โทโมะ :  มีเหตุผลบ้างสิเรื่องวันนี้พี่ขอโทษ แต่แก้วก็ผิดไปว่าแม่ของพิมเค้าทำไม ท่านเป็นผู้ใหญ่แก้วว่าท่านมันไม่ดีนะ

แก้ว  :  เค้าไม่ใช่คนดี

โทโมะ  :  แก้วรู้ได้ยังไงว่าแม่เค้าไม่ใช่คนดี แก้วเอาอะไรไปตัดสินเค้า

แก้ว  :  พี่ไม่รู้อะไรก็อย่าพูด

โทโมะ  :  แล้วอะไรหล่ะที่พี่ไม่รู้

แก้ว  :  ก็แม่ยัยนั้นเป็นชู้ไง

โทโมะ  :  แก้ว!!

แก้ว  :  เห็นไหมพี่ไม่เชื่อ

โทโมะ  :  ก็มันหน้าเชื่อไหมหล่ะ ไปรู้ได้ยังไงว่าเค้าคุณน้าเค้าไปเป็นชู้หน่ะ

แก้ว  :  หึ แก้วพูดอะไรไปพี่ไม่เคยเชื่อ แก้วทำอะไรไปพี่ก็ว่าแก้วไม่ดีคนดีของพี่มีคนเดียวคือพิ...อุปส์

ถูกปิดปากด้วยจูบร้อนแรงชายหนุ่มยังคงไม่ปล่อยให้หญิงสาวใต้ล่างได้พูดอะไรจูบซุกไซร้ไปเรื่อยมือก็ปลดเสื้อผ้าออก

แก้ว  : อือ อ๊ะ อ๊า.....

ร้องคราวครวญเมื่อถูกชายหนุ่มรุกล้ำเข้ามา

แก้ว  :  พี่อะอ๊ะ ....อ๊า

โทโมะ  :  อย่าน้อยใจพี่

กระซิบที่ปลายติ่งหูก่อนจะเร่งจังหวะรักให้เร็วขึ้น

แก้ว  :  ฮึกอ่าอ๊าา

โทโมะ  : ฮื่อออ

เมื่อกิจกรรมเสร็จสิ้นลงกอดหญิงสาวไว้แนบอก มือหนาลูบไปที่แก้มของหญิงสาวที่เป็นริ้วแดงๆเกิดจากนิ้วมือตนเอง

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...เจ็บใช่ไหมพี่ขอโทษ

แก้ว  :  ฮึกฮือ...พี่ใจร้าย

ยิ่งเห็นว่าชายหนุ่มยังห่วงหาอยู่บ้างก็ร้องไห้ยกใหญ่เลย

โทโมะ  :  พี่ขอโทษ....พี่ยอมให้ตัวเล็กทำคืนก็ได้ตีเลยตีจนกว่าจะพอใจ

แก้ว  :  ฮึกฮือ อืออออ

สะอื้นกับอกแกร่งความจริงหญิงสาวไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรเลย  ออกจะอ่อนหวานด้วยซ้ำไป แต่อะไรบ้างอย่างที่อยู่ในใจหญิงสาวบังคับให้เธอต้องทำตัวเข้มแข็ง กำแพงที่ชายหนุ่มกันไว้บัดนี้ได้พังครื้นลงมาหมดแล้วน้ำตาของคนที่อยู่ในอ้อมกอดส่งผลต่อจิตใจเค้ามากมายเหลือกเกิน

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...

แก้ว  :  แก้วไม่ได้ชื่อตัวเล็กนะ

โทโมะ  :  ก็แก้วตัวเล็กนิดเดียวพี่ไม่อยากเรียกซ้ำกับคนอื่นไง

ลูบหัวอย่างปลอบโยนแล้วหลับไปด้วยกัน

+

+

+

ร้าน KAEWJAI

พิม  : ไม่ฉันไม่คุยกับเธอ!!

ฟาง  :  คุณคะแล้วคุณจะเอายังไง

พิม  :  ไปเรียกเจ้าของที่นี้มาฉันอยากจะเจอหน้ามัน!!

ฟาง  :  แก้วไม่ว่างออกมาเจอหรอกนะคะ

พิม  :  แต่ว่าฉันเป็นลูกค้าต้องออกมาต้อนรับฉัน!!

ฟาง  :  คุณต้องการอะไรบอกฉันก็ได้นิคะ

พิม  :  ไม่!!ไปเรียกยัยนั่นออกมา

ฟางส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับลูกค้าเจ้าอารมณ์เธอกำลังจะเดินหนีอยู่พอดีเพราะใครๆก็รู้ว่าเธอเป็นคู่กรณีของหญิงสาว

พิม  :  นี้จะไปไหน ไปตามนังแก้วมาหาฉันก่อน!!

แก้ว  :  ทำไมอยากเจอฉันมีอะไรห๊ะ

เดินออกมาจากหลังร้าน

พิม  : มาแล้วเหรอนึกว่าต้องให้เดินไปเชิญ

เชิดหน้าใส่

แก้ว  :  มีอะไรก็ว่ามาฉันไม่มีเวลามาพูดกับพวกคนบ้านานหรอกนะ

พิม  :  หนิแกว่าใครบ้าห๊ะ

แก้ว  : เอ๊ะเขาก็ไม่มีหนิไม่รู้เหรอว่าฉันพูดถึงใคร

พิม  :  กรี๊ดดดดดนี้แกกล้าว่าฉันเหรอห๊าอีบ้า

แก้ว  :  แล้วมีอะไรที่ฉันไม่กล้าหล่ะ

สะแหยะยิ้มใส่พิม

พิม  :  กรี๊ด!!

แก้ว  :  ธุระเธอแค่มากรี๊ดให้ฉันฟังเหรอถ้างั้นฉันไปดีกว่า ให้เอาเวลาอันมีค่ามานั่งฟังเธอร้องโอ่...มันช่างไร้สาระสิ้นดี

เดินหนีไป

หมับ~

กระชากเขาที่ผมของหญิงสาวแต่ดีที่ว่าหญิงสาวตั้งหลักได้ทันทนเจ็บทีเดียวก็กระตุกมือบางออกจากหัวได้สำเร็จ

แก้ว  :  ไม่ได้ฉีดยามาเหรอห๊ะ!!

พิม  :  แกเลิกว่าฉันเดี๋ยวนี้นะและธุระที่มาวันนี้ก็แค่จะมาบอกว่าเลิกขังพี่โทโมะไว้ในบ้านสักทีเค้าคิดถึงฉันใจจะขาดแล้ว

แก้ว  :  เธอแน่ใจ...ว่าเค้าคิดถึงเธอ

พิม  :  ก็เธอขังเค้าไว้ปล่อยเค้าให้ออกมาหาความสุขกับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!

แก้ว  :  หึ ถ้าเค้าอยากไปเค้าคงไปแล้วแต่นี้เค้าไม่อยากหน่ะซิ อ่ออีกอย่างนะฉันไม่ได้ขังพี่เค้าอยากอยู่เองต่างหาก

พิม  :  กรี๊ด!!แกอย่ามาพูดมั่วๆ

สายตาของพิมเหลือไปที่หน้าร้านเห็นว่าชายหนุ่มเดินเข้ามาก็...

พิม  :  โอ๊ยยยยย~แก้วอย่าทำพิมโอ๊ยพิมยอมแล้วโอ๊ย

จับมือหญิงสาวมาจิกที่หัวตัวเองและทำท่าทางเจ็บปวดเหลือหลาย หญิงสาวออกจะงงนิดหน่อยแต่พอมองไปยังคนที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้าน

‘หึ มารยาหน่ะเธอไม่ได้มีคนเดียวหรอกนะ’

ปล่อยให้พิมเล่นละครเหมือนคนบ้าอยู่สักพักรอจังหวะที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาจนมองเห็นเหตุการณ์ได้ชัด

เพี้ย!!

พาดมือลงที่ใบหน้าตัวเองก่อนจะล้มลงไป

แก้ว  :  มาตบฉันทำไมฉันไม่ได้ขังพี่เค้านะ

พิม  :  นี่แกทำบ้าอะไรลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ

หยิบคอเสื้อหญิงสาวเพื่อจะให้ลุกขึ้นมาแต่เมื่อมองดูไกลๆแล้วเหมือนว่าหญิงสาวกำลังโดนจิกขึ้นมา

เพี้ย!!

แก้ว  :  โอ้ยยยย

เมื่อยืนขึ้นได้ก็จับมือพิมมาจิกที่หัวตัวเองก่อนจะบังคับมือพิมให้พาดลงมาที่ใบหน้าอย่างแรงจนล้มลงไปกองอีกรอบ

โทโมะ  :  แก้ว!!

เห็นหญิงสาวล้มลงไปก็รีบวิ่งเข้ามาประคอง

พิม  :  โทโมะไปสนใจมันทำไมพิมเป็นแฟนโทโมะนะคะ

โทโมะ  :  พิม เค้าเป็นภรรยาโมะนะ

พิม  :  อ๋อ...เดี๋ยวนี้หลงมันนักใช่ไหม

กระชากหญิงสาวขึ้นมาแต่ชายหนุ่มจับไว้ได้ทัน

แก้ว  :  โอ้ยยย...แก้วเจ็บนะพิม

โทโมะ  :  ตัวเล็ก!!พิมคุณกลับไปเถอะ

พิม  :  แก!!แกมันมารยาที่สุดกรี๊ดดดด

แก้วแอบหันมาแสยะยิ้มใส่พิมอย่างเป็นผู้ชนะ

พิม  :  ได้!! แกเล่นยังงี้ใช่ไหมแกมารยาใช่ไหมได้ ฉันจะฟ้องคุณแม่คราวนี้แกตายฉันแน่

ชี้หน้าอาฆาตก่อนจะเดินตึงตังออกไป

โทโมะ  :  เจ็บไหมตัวเล็ก ไหนพี่ขอดูหน่อยนะ

‘แก้วขอโทษที่ต้องเล่นละคร พี่อย่าโกรธแก้วนะ’

เห็นท่าทีห่วงใยของชายหนุ่มก็อดรู้สึกผิดไม่ได้  อุ้มหญิงสาวมาไว้ที่โซฟาในห้องทำงานของหญิงสาว ดูใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือ

แก้ว  :  ไม่เป็นไรแล้วคะ ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงมาร้านแก้วได้หล่ะ

โทโมะ  :  กะก็...มาหาไม่ได้เหรอไง

แก้ว  :  ได้คะ...แต่แปลกใจนิดหน่อย

โทโมะ :  หืม...แปลกตรงไหน

แก้ว  :  ปกติพี่ไปแต่ห้องพิม

แรกๆตั้งแต่พิมมาจำต้องเล่นละครแต่พอมาถึงตอนนี้พูดเรื่องพิมขึ้นมาเป็นอันต้องรู้สึกแปลกๆทุกที หัวใจเจ้ากรรมมันคอยแต่จะน้อยใจอยู่เรื่อย

โทโมะ  :  ทำไมต้องพูดถึงเรื่องเก่าๆด้วย

แก้ว  :  เปล่าคะ...ขอโทษแล้วกันที่พูดถึงคนที่พี่รักในทางไม่ได้

เบี่ยงดวงตาที่น้ำใสๆเอ่อขึ้นมาคลอเบ้าไปทางอื่น

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...หันหน้ามานี้ซิ

ก้มหน้าลงแล้วหันมาหาช้าๆ ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเชยค้างหญิงสาวขึ้น

โทโมะ  :  ร้องไห้ทำไมหือ...

น้ำตาอีกแล้วสิ่งเดียวที่ทำให้หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบลงไปโดยไร้สาเหตุ

แก้ว  :  ปะเปล่าคะแก้วขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ

จะลุกขึ้น

หมับ~

โทโมะ  :  ยังไม่ทันคุยอะไรกันเลยจะไปไหน

ดึงหญิงสาวให้กลับมานั่งที่เดิมแล้วโอบไว้หลวมๆ

แก้ว  :  แก้วมีงานต้องทำนะคะ

โทโมะ  :  หยุดสักวันก็ได้มาทำงานของภรรยาบ้างได้ไหมหืมห์

แก้ว  :  อื้อ...ไม่เอาคะนี้มันที่ทำงานนะ

โทโมะ  :  พี่อยากรักแก้ว

หญิงสาวหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันทีนี้คงเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวอายจนหน้าแดงขนาดนี้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวก้มลงจุมพิษที่ปากเรียวได้รูปนั่น

แก้ว  :  อื้อ...

ความรู้สึกเสียวซ่านเริ่มโลดแล่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มล้วงเข้าไปใต้กระโปรงรัดรูปตัวสวย

โทโมะ  : อืมห์...ตัวเล็กหอมที่สุดหวานเหมือนน้ำผึ้งเลย

แก้ว  : อิ๊...อ๊ะ...พะพี่แก้วไม่ไหวแล้ว

หญิงสาวเสียวจนต้องส่ายสะโพกตามแรงที่ชายหนุ่มกดลงมา มือนวดคลึงไปตามสัดส่วนที่เว้าโค้งสวยงามราวปติมากรรมชิ้นเอก แล้วมาหยุดบีบเคล้นส่วนที่เป็นหน้าอกอย่างจงใจ

โทโมะ  : ตัวเล็กพร้อมนะ

แก้ว  :  อ๊ะ อ๊าาา...อุปส์

เห็นหญิงสาวคราวตอบอย่างไม่ได้ศัพย์เลยต้องปิดปากด้วยจูบที่ร้อนแรงเพื่อไม่ให้เสียงดังจนลอดออกไปหน้าร้าน จังหวะรักร้อนแรงยังคงดำเนินต่อไปเรื่องบนโซฟา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ชายหนุ่มเฝ้าวอนขอที่จะร่วมรักกับหญิงสาวด้วยอารมณ์แห่งความรักบวกกับความปรารถนาทำให้หญิงสาวยอมไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าชายหนุ่มจะสอนอะไรมาหญิงสาวก็เป็นนักเรียนที่ดีพร้อมที่จะเรียนรู้และทำตามอย่างว่าง่าย...

ก๊อก ก๊อก~

ฟาง  :  ฟางเข้าไปนะแก้ว

ทุกอย่างต้องสินสุดลงเพราะเพื่อนหญิงสาวเคาะประตู ชายหนุ่มรีบจัดแจงสวมใส่เสื้อผ้าให้กับหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอย่างรวดเร็วรวมไปถึงตัวเองด้วยเมื่อเช็คดูแล้วเรียบร้อยจึงค่อยออกไปเปิดประตูให้

ฟาง  :   ยัยแก้ว...ขอโทษคะพอดีฟางจะมาบอกแก้วว่าจะกลับแล้วนะคะ

โทโมะ  :  ครับพอดีตัวเล็กกำลังหลับอยู่หน่ะครับผมเลยไม่อยากปลุก เชิญคุณฟางตามสบายนะครับ วันนี้พี่ป๊อปมารับรึเปล่าครับ

ฟาง  : คะวันนี้พี่ป๊อปจะมารับ

โทโมะ  :  อ่อครับถ้าวันนี้ได้แวะไปทานข้าวที่บ้านก็วานให้คุณฟางช่วยทำกับข้าวแทนตัวเล็กด้วยนะครับเพราะเห็นที่จะไปทำไมไหว

ฟาง  :  ได้เลยคะยัยแก้วป่วยเหรอคะถ้าอาการไม่ดีขึ้นฟางว่าพาไปหาหมอท่าจะปลอดภัยกว่านะคะ

โทโมะ  :  ครับ ขอบคุณมากที่เป็นห่วง

พูดจบก็เดินเข้าไปดูหญิงสาวที่หลับตาพริมอยู่บนโซฟากว้าง

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...หายเหนื่อยรึยังเอ่ย

ก้มลงกระซฺบที่ใบหูเล็ก แต่หญองสาวก็ยังหลับอยู่ดีคงเพลียจริงๆชายหนุ่มเอนกายลงนอนข้างๆจนเผลอหลับไปด้วยกัน

 

 

...............................................................................

อัพแล้วนะคะฝ่าดงข้อสอบมาอัพเลยทีเดียว(เนตก็เต่าเลยไม่ได้แต่งตังอักษรอาจอ่านยากนิดนึ่งไม่ว่ากันนะคะ

 

ไม่งง+อยากให้อัพต่อก็เม้นๆโหวดน้า