No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

  25 ตอน
  1146 วิจารณ์
  87.52K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

13) ห่วง...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เดินลงจากเตียงไปชำระร่างกายก่อนจะลงไปด้านล่าง

แม่โทโมะ  :  น้องไม่สบายเหรอไง

โทโมะ  :  ครับ

แม่โทโมะ  :  เมื่อคืนเป็นอะไรกันทำไมลากน้องแบบนั้น

โทโมะ  :  ไม่มีอะไรครับ

แม่โทโมะ  :  น้องน่าสงสารลูกรู้ไหม แม่อยากให้เราดูแลน้องมากๆผู้หญิงเหมือนกันหมด อยากให้คนที่รักเอาใจ อยากให้คนที่รักแคร์

‘เธอไม่ได้รักผมหนิ’

โทโมะ  :  แม่ครับผมมีเรื่องอยากถาม

แม่โทโมะ  :  ได้สิ แต่ตอนนี้ไปคุยกันที่โต๊ะอาหารดีไม๊ จะได้ทานข้าวไปด้วยเลย

เดินตามไปยังโต๊ะทานข้าว ข้าวเช้าถูกตักเสิร์ฟ

แม่โทโมะ  : ไหนมีอะไรจะถามแม่

โทโมะ  :  ครั้งแรกของแม่ พ่อรุนแรงกับแม่ไหมครับ

แม่โทโมะ  :  ลูกชายถามแม่แปลกๆนะ แต่เอาเถอะ พ่อลูกนะน่ารักไม่ทำให้แม่ร้องไห้เลยนะว่าแต่ถามทำไมหล่ะ

โทโมะ  :  แล้วถ้ารุนแรงจะเป็นยังไงครับ

แม่โทโมะ  :  คงเจ็บน่าดูอยากรู้ทำไมไม่ถามหนูแก้วหล่ะมาถามแม่หน้าไม่อาย

ตักข้าวเข้าปาก รสชาติของกับข้าวทำให้นึกถึงคนข้างบนอยากทานรสมือของเธอสุดท้ายทนไม่ได้ต้องขอตัวขึ้นกลับขึ้นไปบนห้อง

+

+

+

แก้ว  :  อื่อออ

ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บจี๊ดบริเวณที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วง

แก้ว  :  โอ้ยย

ขยับจะลงจากเตียง

แก้ว  :  ฮึก อะโอ๊ะ...เจ็บจัง

เดินตัวงอลงจากเตียงจนได้เห็นรอยเลือกแล้วยิ่งใจหาย รวบผ้าปูที่นอนออกจากเตียงเพื่อจะไปซักค่อยๆก้าวเดินเพื่อไปเก็บชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเกลื้อนห้อง ชายหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวเห็นเดินกระเพกอย่างไวที่สุดเพื่อจะหลบสายตา กลัวว่าชายหนุ่มจะยังไม่หายโกรธ

โทโมะ  : แก้ว...

เดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

โทโมะ  :  เรื่องเมื่อคืน...

ความรู้สึกห่วงหาอาทรเริ่มเข้าครอบงำจิตใจมากขึ้นทุกวัน

โทโมะ  :  ขอโทษ...จะยกโทษให้ผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ไหม

น้ำเสียงผิดไปจากคนเมื่อคืนนี้มาก อ่อนโยนนุ่มนวลและเว้าวอน

แก้ว  :  ไม่เป็นไรฉันไม่ได้โกรธ

ชายหนุ่มจ้องมองลึกลงไปนัยน์ตาคู่สวย เธอกำลังน้อยใจเค้า รู้สึกอย่างนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงอย่างที่คิดรึเปล่า

โทโมะ  :  เจ็บมากไหม

เดินเข้ามาใกล้

แก้ว  :  ยังพอทนได้

น้ำเสียงหวานที่ฟังดูแล้วห่างเหิน ทำให้ชายหนุ่มใจไม่ดีแปลกๆขว้าหญิงสาวเข้ามากอด

โทโมะ  :  ทำไมต้องทำตัวห่างเหินขนาดนั้นน้อยใจอะไร

แก้ว  :  ฉันปกติ แล้วไม่มีสิทธ์อะไรไปน้อยใจคุณ

โทโมะ  :  เธอมีสิทธ์ของการเป็นภรรยาไง

แก้ว  :  แก้วไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในตัวพี่อยู่แล้ว…เอ่อขอโทษคะที่ใช้คำไม่สมควร

ปากไวเท่าความคิดไม่ทันที่จะเปลี่ยนสรรพนามหลุดใช้คำไป รีบกล่าวขอโทษ

โทโมะ  :  ไม่เป็นไรเรียกว่าพี่ก็ถูกแล้ว

ชายหนุ่มแอบดีใจลึกๆที่หญิงสาวเรียกแทนตัวเองว่าแก้วแล้วเรียกเค้าว่าพี่ เดินหนีเข้าห้องน้ำ เข้าไปนานจนชายหนุ่มรอไม่ไหวไปทำงานก่อน

แก้ว  :  โอ้ยยย...เจ็บชะมัดเลย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ

เดินกะเพกออกมาจากห้องน้ำ จะทำอะไรแต่ละอย่างมันเจ็บไปหมดเนื้อตัวบางจุดก็แดงเป็นรอยแต่บางที่ก็เขียวช้ำเลยก็มี  แต่งตัวให้มิดชิดที่สุดแล้วหยิงผ้าปูเตียงที่ดึงออกไว้เมื่อเช้าไปซัก

ออย  :  คุณแก้วเดี๋ยวออยซักให้ก็ได้นะคะ

ยืนมือจะขอผ้าปูที่นอนไปซัก หญิงสาวรีบกำไว้แน่น

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแค่ผืนเดียวแก้วทำได้คะ ออยมีอะไรก็ไปทำเถอะจ๊ะ

ออย  :  เอางั้นก็ได้คะ

เมื่อออยเดินออกไปหญิงสาวรีบเอาผ้าปูที่นอนลงถังซักทันที ถ้ามีใครเห็นรอยบนผ้าปูนั่นเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน... ซักเสร็จรู้สึกเพลียๆเพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน เดินกลับไปนอนที่เตียงนุ่มที่หยิบผ้าปูผืนใหม่มาปูแล้ว

แก้ว  :  ฮัลโหลฟางวันนี้แก้วไม่เข้าไปร้านนะฝากด้วย

(จ๊า...ไม่เป็นไรเดี๋ยวฟางดูให้จ๊ะ)

วางสายเพื่อนแล้วก็ผลอยหลับไป

+

+

+

19.00

แม่โทโมะ  :  อ้าวตาโมะ...ทำไมวันนี้กลับเร็วหล่ะ

โทโมะ  :  รีบหน่ะครับ คุณแม่เห็นแก้วไหมครับ

แม่โทโมะ  :  วันนี้เห็นแค่ลงมาซักอะไรสักอย่างแล้วก็ขึ้นไปห้องจนป่านนี้ยังไม่ลงมาเลย ลูกไปดูน้องทีนะว่าป่วยรึเปล่าแม่ต้องรีบไปงานหน่ะเลยไม่ได้ไปดูเลยไม่รู้เป็นอะไรมากไหม

โทโมะ  :  ครับ

+

+

+

เปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุดกลัวว่าหญิงสาวจะตื่นเพราะตัวเองเสียงดัง ใบหน้าสวยหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง ชายหนุ่มดึงผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวแล้วเข้ามานอนกอดหญิงสาวจนหลับไปด้วยกัน

เช้า

แก้ว  :  อืออออ....

ตื่นมาในตอนเช้าของอีกวัน ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกลับมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ลุกจากเตียงไปอาบน้ำจัดชุดให้ชายหนุ่มลงไปทำอาหารเช้าแล้วขอตัวออกไปทำงานเลย

โทโมะ  :  แม่ครับ แก้วไปไหน

แม่โทโมะ  :  น้องออกไปทำงานสักพักแล้วจ๊ะเดี๋ยวนี้หัดถามหาน้องบ่อยนะเรา

สะอึกไปเหมือนกันกับคำถามของแม่ตัวเอง

โทโมะ  :  ผมไปทำงานก่อนดีกว่านะครับ

แม่โทโมะ  :  ไม่ทานข้าวเช้าหน่อยเหรอลูก น้องอุตสาห์ทำไว้ให้

แทนที่จะก้าวออกจากบ้านไปกลับนั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยแล้วจึงค่อยไปทำงาน

แม่โทโมะ  :  บอกว่าน้องทำรีบทานเลยนะ ถ้าบอกว่าแม่นมทำให้คงจะไม่ทานแน่ๆ

ยิ้มไล่หลังลูกชายที่กำลังขับรถออกไป

 

+

+

+

+

แก้ว  :  ฟางอรุณสวัสจ๊ะ

ทักทายเพื่อนสาวที่หน้าร้าน

ฟาง  :  จะแก้ว....

แก้ว  :  แล้ววันนี้ใครมาส่งน้า....

มองไปคนในรถที่ฟางลงมา

ฟาง  :  อ๋อ...พี่ป๊อปพึ่งกลับมาจากเหนือนะเค้าก็เลยมาส่ง

แก้ว  :  แฟนมาส่งนี้เอง

แก้วระบายยิ้มออกมาก่อนจะมองเข้าไปในกระจกรถที่ติดฟิล์มดำ มองไปก็ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เธอก็คิดว่าคนในรถคงมองเธออยู่แน่จึงยิ้มไปให้ คนในรถจึงเลื่อนกระจกลงมายิ้มทักทายหญิงสาว

แก้ว  :  ทักทายนะคะพี่ป๊อปของยัยฟาง

ฟาง  : แก้วพี่ป๊อปเค้าไม่ใช่ของฟางสักหน่อย

ป๊อปปี้  :  ครับยินดีที่ได้รู้จัก...พี่เป็นของฟางหน่ะถูกแล้ว

มองฟางตาหวานเยิ้ม หญิงสาวอดอิจฉาไม่ได้

ฟาง  :  ของฟางก็ของฟางคะ พี่ป๊อปค่ะนี้แก้วเพื่อนฟางเองคะ

ป๊อปปี้  :  ครับคุณแก้วฝากยัยฟูด้วยนะครับเดี๋ยวเย็นๆจะมารับ

แก้ว  :  คะรับฝาก เย็นนี้อย่าลืมมารับนะคะเดี๋ยวจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง

ฟาง  :  โตแล้วนะไม่ร้องแล้วหล่ะ

ป๊อปปี้  :  จริงเหรอ~...งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่จะมารับไปทานข้าวที่บ้านพี่นะจะได้รู้จักแม่แล้วก็ครอบครัวพี่ด้วยเนอะ

ฟาง  :  จะดีเหรอพี่ป๊อป

ป๊อปปี้  :  ดีที่สุดครับ พี่ไปทำงานก่อนนะครับ

ฟาง  :  คะ บ๊าย บาย

‘เหมาะกันดีจังเลยมาส่งกันด้วย’

แก้ว  : พี่ป๊อปของฟางหล่อนะเนี่ย

คุยกันระหว่างที่เดินเข้าร้าน

ฟาง  :  ขอบคุณแทนพี่ป๊อปจ๊า แต่คุณวิศวก็หล่อน้า~

พูดล้อๆเพื่อน

แก้ว  :  อืม...เมื่อวานแก้วไม่ได้มามีงานอะไรที่ต้องเซนไหมอ่า

ฟาง  :  ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอกเพราะร้านเราพึ่งเปิดคอเลคชั่นใหม่ไปเอง

แก้ว  :  ดีจังเลยมีฟางอยู่ช่วยงานแก้วแทบไม่ได้บริหารงานเลย

ฟาง  :  ก็ถ้าไม่มีแก้วฟางก็ไม่มีที่ทำงานเหมือนกันนะจ๊ะ ไม่เอาฟางไปดูลูกค้าหน้าร้านก่อนดีกว่า

แก้ว  :  จ๊า...งั้นวันนี้แก้วไปหน้าร้านด้วยนั่งอย่างเดียวเมื่อยแย่

ฟาง  :  แล้ววันนี้ไม่ไปหาใครเหรอจ๊ะ

แก้ว  :  ปล่อยให้เค้าได้อิสระบ้างจะดีกว่า

วันนั้นทั้งวันหญิงสาวก็เลยอยู่ที่ร้านทั้งวัน

เย็น

ป๊อปปี้  :  ฟาง...เหนื่อยไหมครับป๊อปซื้อน้ำมาฝาก

แฟนหนุ่มของเพื่อนเดินเข้ามาในร้านตรงเข้ามาที่ฟางแล้วส่งน้ำส้มแก้วโตให้ฟาง

ฟาง  :  ขอบคุณคะพี่ป๊อป ทำไมมาเร็วจังคะ

ป๊อปปี้  :  นานทีพี่จะมาดูงานที่บริษัทเข้าไปก็ไม่ได้ทำอะไรน้องชายมันทำซะทุกอย่างเลย ที่แรกก็ว่าจะไปทำความรู้จักกับน้องสะใภ้สักหน่อยแต่บังเอินวันนี้เธอไม่มาเลยไม่เจอ

ฟาง  :  น้องชายแต่งงานแล้วเหรอคะ

ป๊อปปี้  :  ครับพี่ชาย2คนยังไม่แต่งแต่น้องชายไปแล้ว งั้นเรามาแต่งกันดีไหม

ฟาง  :  พี่ป๊อปพูดอะไรออกมา

ป๊อปปี้  :  งั้นเอาไว้ก่อนเดี๋ยวพี่จะขอฟางเป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า แต่พี่อยากให้ฟางรู้ว่าพี่จริงจังกับฟางนะอยากได้เป็นแม่ของลูกจริงๆ

ฟาง  :  พอแล้วพี่ป๊อป ฟางเขิน

อายม้วนจนแฟนหนุ่มอดไม่ได้ขยี้หัวด้วยความรัก

ป๊อปปี้  :  แล้วเลิกงานกี่โมงครับจะพี่นั่งรอได้ไหม

ฟาง  :  ยังไม่รู้เลยคะ

หญิงสาวมองไปยังทั้งคู่แล้วยิ้มทักทายแฟนเพื่อนสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินเข้าไป

แก้ว  :  พายัยฟางไปเลยก็ได้คะเดี๋ยวแก้วก็ต้องไปแล้วทางนี้ให้เด็กที่ร้านดูก็ได้คะ

ป๊อปปี้  :  ครับ แล้วคุณแก้วจะไปไหนครับ

ฟาง  :  แก้วเค้าต้องกลับไปทำหน้าที่ภรรยาหน่ะคะ

ป๊อปปี้  :  คุณแก้วแต่งงานแล้วเหรอครับ

สีหน้าตกใจที่หญิงสาวแต่งงานแล้ว ก็ใช่ใครที่ไม่รู้จักก็ต้องตกใจด้วยกันทั้งนั้นเพราะสาวๆที่สวยปกติจะหวงตัวเป็นพิเศษไม่ยอมแต่งงานง่ายๆ

แก้ว  :  คะแก้วแต่งงานแล้ว

ป๊อปปี้  :  แล้วกลับบ้านยังไงครับผมกับฟางไปส่งไหมครับ

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะ แก้วเอารถมาไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวคุณกับยัยฟางหน่ะคะ

ฟาง  :  ไม่รบกวนนะแก้ว

แก้ว  :  จ๊ะแต่ว่าฟางหน่ะไปทานข้าวกับครอบครัวคุณป๊อปปี้เถอะเดี๋ยวถ้าไปช้าผู้ใหญ่จะดุเอานะ

ฟาง  :  จริงด้วยสิ

ป๊อปปี้  :  ไม่ต้องรีบหรอกครับฟาง บ้านพี่ทานข้าวเย็นตอนทุ่มตรงยังมีเวลาอีกมากพี่ว่าจะพาฟางไปเดินเที่ยวก่อนแล้วค่อยไปบ้าน

ยิ้มอ่อนโยนให้

แก้ว  :  นั่นแหละฟางไปเลยเถอะแก้วก็จะไปแล้ว

ฟาง  :  จ๊ะงั้นบ๊ายบายนะ

แก้ว : จ๊ะโชคดีนะ

ร่ำลาแล้วแยกย้ายกันไปหญิงสาวหันไปสั่งเด็กในร้านก่อนจะรีบกลับบ้านเพื่อไปทำกับข้าว

 

19.00

แม่โทโมะ  :  วันนี้ทำอะไรเยอะแยะไปหมดเลยจ๊ะหนูแก้ว

แก้ว  :  ก็มีแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลา ต้มยำกุ้ง ผัดถั่วและก็ต้นจืดหมูสับคะ พอดีเห็นว่าในตู้มีเยอะหน่ะคะถ้าไม่รีบทำกลัวจะเสียหมด

แม่โทโมะ  :  พอดีเลยจ๊ะวันนี้พี่ชายของตาโมะจะมาพอดี

แก้ว    :  พี่จองเบมาเหรอคะ

แม่โทโมะ  :  ไม่ใช่หรอกจ๊ะ ไว้เดี๋ยวแม่แนะนำให้รู้จักนะจ๊ะ

แก้ว  :  งั้นแก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ

แม่โทโมะ  :  จ๊ะ

+

+

+

โต๊ะอาหาร

แม่โทโมะ  :  อ้าวตาโมะหมู่นี้กลับบ้านเร็วมาสองวันแล้วนะที่บ้านมีอะไรรึเปล่าถึงอยากได้อยากกลับนักหนานะหือ

แกล้งหยอกลูกชายเล่นๆเพราะที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะลูกสะใภ้คนสวยที่ดึงดูดใจให้ลูกชายอยากกลับบ้านไว

โทโมะ  :  วันนี้พี่ป๊อปจะมาหนิครับ

แม่โทโมะ  :  เหรอ แม่ก็นึกว่าลูกคิดถึงน้องซะอีก

โทโมะ  :  มันก็ไม่เชิงหรอกครับนั่นก็ส่วนหนึ่ง

แม่โทโมะ  :  ถ้าคิดถึงน้องทำไมไม่บอกน้องบ้างบางทีน้องอาจจะอยากฟัง

โทโมะ  :  ครับ ได้ยินพี่ป๊อปพูดว่าวันนี้จะพาว่าที่ลูกสะใภ้มาแนะนำ

แม่โทโมะ  :  จริงเหรอ อยากรู้จังว่าตาป๊อปจะมีเมียดีสู้หนูแก้วได้รึเปล่า

โทโมะ :  รอดูสิครับ นั่นไงมาพอดี

ป๊อปปี้  :  สวัสดีครับแม่

ฟางที่เดินมาด้วยพลอยยกมือไหว้ไปด้วย สีหน้าของผู้เป็นแม่แว็บแรกที่เห็นว่าที่ลูกสะใภ้ก็ยิ้มออกมาทันที ทั้งสวยทั้งน่ารัก หาได้แบบนี้คนเป็นแม่ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

แม่โทโมะ  :  จ๊ะลูก

ป๊อปปี้  :  นี้ฟาง แฟนผมครับ

ฟาง  :  สวัสดีคะคุณน้า

แม่โทโมะ  :  จ๊ะ ทำไมเรียกน้า เรียกแม่สิลูก มาทานข้าวกันก่อนดีกว่า

เรียกลูกๆมานั่งที่โต๊ะอาหาร

แม่โทโมะ  :  ออย...ไปบอกคุณแก้วทีเชิญเธอลงมาทานข้าวด้วย

โทโมะ  :  เดี๋ยวผมไปเองครับ

เดินขึ้นไป

โทโมะ  :  แก้วทานข้าว

แก้ว  :  สักครู่คะเดี๋ยวตามลงไป

แก้ว  :  โอ้ย

หันมาไม่นึกว่าชายหนุ่มจะยืนอยู่ข้างหลังทำให้ร่างเล็กปะทะกับอกกว้าง

แก้ว  :  อะเอ่อ...ขอโทษ

ก้าวถอยหลังไป ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆก่อนจะส่งมือมาให้หญิงสาวจับแต่หญิงสาวเดินออกมาก่อนไม่ยอมจับ

หมับ~

ขว้ามือบางมาจับไว้แล้วพากันเดินลงมา

แก้ว  :  ฟาง

ฟาง  :  แก้ว

แม่โทโมะ  :  รู้จักกันเหรอลูก

สองสาวคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเป็นสะใภ้ครอบครัวเดียวกัน

แก้ว  :  ฟางเป็นเพื่อนแก้วเองคะ

ป๊อปปี้  :  คุณแก้วเป็นภรรยาแกเหรอ

โทโมะ  :  ครับภรรยาผมเอง หวังว่าพี่คงไม่คิดเหมือนพี่จองเบนะ

ป๊อปปี้  : คิดอะไร

โทโมะ  : ช่างเหอะครับไม่มีอะไรหรอก

แม่โทโมะ  :  ตาโมะพี่เค้าก็มีแฟนนั่งอยู่ไม่ต้องหวงมากก็ได้มั๋ง

ป๊อปปี้  :  อ๋อ...หวงเมีย มันก็น่าหวงอยู่หรอกเมียสวยขนาดนี้

โทโมะ  :  พี่ป๊อปแฟนพี่นั่งอยู่นะมาชมเมียผมทำไม

ป๊อปปี้  :  ฮ่าฮ่าห่วงจริงๆนะเนี่ย คุณแก้วครับไม่นึกจริงๆว่าผู้ชายโชคดีคนนั้นเป็นน้องชายผมเอง

แก้ว  :  แก้วไม่ได้ดีอะไรหรอกคะยัยฟางก็น่ารักทำอาหารก็อร่อยกว่าแก้วตั้งเยอะ

ป๊อปปี้  :  ครับ ผมว่าถึงฟางจะทำอาหารไม่อร่อยผมก็รักอยู่ดี

ฟาง  :  พี่ป๊อปอะ คุณแม่อยู่นะ

แม่โทโมะ  :  ไม่ต้องอายหรอกจ๊ะหนูฟาง แม่ชอบน่ารักดี

แม่ยิ้มให้

ป๊อปปี้  :  ฟางครับทำไมทานแต่ผักหล่ะแค่นี้ก็ผอมแล้วนะทานนี้ดีกว่า

ตักแกงเขียวหวานใส่จานฟาง

ฟาง  :  ขอบคุณคะพี่ป๊อป

แม่โทโมะ  :  ตาโมะไม่ตักอะไรให้หนูแก้วบ้างเหรอ

ทวงเมื่อเห็นว่าลูกชายทานเอาทานเอาอย่างเดียวชายหนุ่มจึงเอื้อมไปตักกุ้งให้หญิงสาว

แก้ว  :  ขอบคุณคะ

วันนี้คิดผิดจริงๆที่ทำต้มยำกุ้ง เธอแพ้อาหารทะเลแล้วตอนนี้ชายหนุ่มดันตักกุ้งมาให้จะไม่ทานก็กระไรอยู่ แต่จะทำไงได้ถ้าบอกว่าแพ้เดี๋ยวเค้าก็ไม่เชื่อเลยตักใส่ปากเคี้ยวๆไป

ฟาง  :  ยัยแก้ว!!แพ้อาหารทะเลแล้วทานไปได้ยังไงนั้นกุ้งทะเลนะ

แม่โทโมะ  :  หนูแก้วแพ้ของทะเลเหรอลูก

แก้ว  :  คะ

โทโมะ  :  แพ้ทำไมไม่บอกทานไปทำไม

แก้ว  :  แก้วไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่นะคะไม่เป็นไรแค่คำเดียวเอง

โทโมะ  :  แต่แก้วแพ้นะไหนดูสิเป็นอะไรมากรึเปล่า

พลิกดูตามแขนหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

แก้ว  :  แก้วไม่เป็นไหรหรอกคะ พี่ทานข้าวต่อเถอะ

เมื่อพลิกดูเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็กลับไปทานต่อ เมื่อสักครู่ที่ชายหนุ่มดูอาการแพ้ยังไม่แสดงแต่ตอนนี้อาการแพ้เริ่มออกแล้ว แขนเริ่มเป็นผื่น

แก้ว  :  อะเออ...แก้วขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษที่เสียมารยาท

ทำไงได้เมื่อผื่นเริ่มขึ้นมากขึ้นเธอเลยต้องลุกจากโต๊ะอาหาร

หมับ~

จับแขนหญิงสาว

โทโมะ  :  ไปหาหมอไหมพี่พาไป

แก้ว  :  พี่ทานข้าวเถอะแก้วไม่เป็นไรจริงๆ

โทโมะ  :  แก้วแพ้ขนาดนี้จะให้พี่ทานต่อได้ยังไง

แก้ว  :  แก้วทานไปไม่มากอีกสักพักคงจะยุบหน่ะคะไม่เป็นไรจริงๆ

โทโมะ  :  งั้นคุณแม่ทานข้าวกับพี่ป๊อปและก็คุณฟางไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมพาแก้วไปทายาก่อน

แก้ว  :  แต่...

ไม่ฟังต่อพาหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง

โทโมะ  :  แสบผิวไหม

สายหัวแทนคำตอบ

โทโมะ  :  อย่าโกหกพี่นะ

แก้ว  :  แสบนิดหน่อยคะแต่ทนได้

ชายหนุ่มเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้แล้วทาคาลาไมเพื่อบรรเทาอาการคันสักพักผื่นแดงๆเริ่มยุบตัวลง

โทโมะ :  ดีนะไม่ทานเข้าไปมาก ถ้าแพ้ที่หลังอย่าทานนะ

แก้ว  :  แก้วเห็นพี่ตักให้ ก็เลยทาน

‘ทำไมถึงน่ารักนักนะ ตัวเล็ก’

โทโมะ  :  แล้ววันนั้นทานไปได้ยังไง

ท้าวความถึงวันที่พาหญิงสาวไปทานอาหารทะเล

แก้ว  :  พี่บังคับ

โทโมะ  :  ก็พี่ไม่รู้ แล้วทำไมไม่บอกว่าแพ้

แก้ว  :  วันนั้นถ้าแก้วบอกว่าแพ้พี่ก็จะตอกกลับว่ามารยา

โทโมะ  :  มันผ่านมาแล้วนะ

แก้ว  :  แก้วดูมารยาเหรอคะ

โทโมะ  :  งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้ายังแสบหรือคันอยู่บอกพี่นะจะพาไปโรงพยาบาล

นั่งนิ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

แก้ว  :  คะ

 

ครืน~

เสียงข้อความดังมาจากมือถือชายหนุ่ม

“ฝันดีนะคะที่รัก...พิม”

ที่แรกก็กะว่าจะไม่ดูแต่ความอยากรู้มันมากกว่าทำให้แอบเปิดดู

‘เค้าก็แค่ทำตามหน้าที่ ไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย’

ไม่รู้ทำไมอาการเหล่านี้มันถึงเกิดขึ้น ความรู้สึกน้อยใจมันท่วมท้นใจไปหมดเดินออกจากห้องลงไปที่ห้องสมุด คืนนี้เธอคงต้องกลับมานอนที่เดิมของเธอ

+

+

+

โทโมะ  :  แม่ครับเห็นแก้วไหม

แม่โทโมะ  :  ไม่เห็นหนิลูกแม่เพิ่มเดินออกไปส่งพี่ชายเรากับหนูฟางมา

ออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องก็เดินตามหา

แม่โทโมะ  :  ห้องหนังสือรึเปล่าลูกแม่เห็นน้องชอบเข้าไปบ่อยๆ

ชายหนุ่มเดินตรงไปห้องสมุดทันที เห็นหญิงสาวนอนคดร่างอยู่บนเก้าอี้หวาย

โทโมะ  :  แก้ว...ทำไมไม่นอนที่ห้อง

เสียงทุ้มปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นมา

แก้ว  :  อือ...

โทโมะ  :  ทำไมไม่นอนที่ห้อง

แก้ว  :  มันไม่ใช่ที่ของฉัน

โทโมะ  :  เป็นอะไรทำไมพูดจาแบบนี้

แก้ว  :  เปล่าคะเชิญคุณกลับไปห้องเถอะคะ ฉันอยากนอนแล้ว

โทโมะ :  แก้วเป็นอะไร ทำไมเรียกพี่ว่าคุณอีกแล้วไม่น่ารักเลยนะ

แก้ว  :  ฉันไม่น่ารักอยู่แล้ว

โทโมะ  :  กลับไปนอนห้องของเราเถอะ

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะฉันนอนที่นี้ได้ เชิญคุณกลับไปคุยกับที่รักตามสบายคะฉันไม่อยากกวน

โทโมะ  :  น้อยใจพี่เรื่องอะไรรึเปล่า

แก้ว  :  ทำไมฉันต้องน้อยใจคุณ

‘ใช่ทำไมแก้วต้องน้อยใจพี่ด้วย’

โทโมะ  :  แก้วกลับห้อง

แก้ว  :  ไม่!!

โทโมะ  : งั้นก็อ่านหนังสือไปก่อนง่วงแล้วก็ขึ้นไปนอนที่ห้องพี่ไปนอนก่อนนะ

‘ใช่สิ แก้วไม่ใช่พิมพี่ถึงไม่ได้แคร์อะไร’

พอชายหนุ่มเดินให้หลังไปหญิงสาวก็ได้แต่น้อยใจ ยิ่งอยู่ใกล้กันมากเท่าไหร่ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเห็นเด่นชัดมากขึ้น จากที่ผูกพันเลื่อนกลายเป็นความรัก...

และแล้วคืนนั้นหญิงสาวก็นอนที่ห้องสมุดเหมือนเดิม

+

+

+

+

กลางวัน

บริษัทโทโมะ

แอ๊ด~

ตอนกลางวันหญิงสาวตัดสินใจเข้ามาหาชายหนุ่มแต่ก็ต้องเจอกับภาพบาดตา พิมนั่งอยู่บนตักชายหนุ่มกำลังจะปลดไทค์ออก

เพี้ย!!

หญิงสาวเดินปราดเข้าไปฟาดมือลงบนแก้มพิม

พิม  :  โอ้ยยยย

แก้ว  :  หน้าด้านจริงๆนะคุณหนูพิม

พิม  :  ก็ฉันคิดถึงโทโมะนิ

แก้ว  :  คิดถึงคนที่มีเจ้าของแล้วเนี่ยนะ

พิม  :  หึเธอก็เป็นแค่เจ้าของทางกระดาษเท่านั้นแต่ฉันเป็นเจ้าของเข้าทั้งทางกายและใจ

เพี้ย!! เพี้ย!!

แก้ว  :  เธอนี้มันเหมือนแม่เธอจริงๆ

โทโมะ  :  แก้วไปว่าคุณแม่พิมเค้าได้ยังไง

พิม  :  โทโมะขา...พิมเจ็บช่วยพิมด้วย

แก้ว  :  ก็ถ้าแม่ของเค้าดีจริง แก้วจะไปว่าเค้าได้ยังไง แก้วว่าได้เพราะเค้าเป็นคนไม่ดีไง

โทโมะ  :  แก้วหยุดว่าคุณแม่ของพิมเขานะ

ต่อว่าหญิงสาวที่เสียมารยาท

แก้ว  :  แก้วไม่หยุด ก็แม่เธอมันเป็นเมียน้อย

ไม่สนใจหันไปด่าพิมต่อ เห็นหน้าทีไรอารมณ์มันพลุ่งพลานตลอด

พิม  :  โทโมะดูสิคะแม่พิมไม่ได้เป็นเมียน้อยใครนะ

โทโมะ  :  แก้ว!!ขอโทษพิมเดี๋ยวนี้นะ

แก้ว  :  ไม่ขอโทษ แม่ยัยนั่นตั้งหากที่ต้องมากราบขอโทษแม่ของแก้ว!!

เพี้ย!!

มือหนาฟาดลงมาที่แก้มนวล หญิงสาวชาวาบไปทั้งใบหน้าขอบตาร้อนผ่าวกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่

โทโมะ  :  แก้ว พี่....

แก้ว  :  ฉันไม่ยอมเธอง่ายเหมือนที่แม่ฉันยอมแม่ของเธอหรอกนะ

พูดเสียงสั่นเครือโกรธใส่หน้าพิมแล้วหันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาน้อยใจน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลอาบแก้มวิ่งออกไปทันที

แก้ว  :  ฮึก ฮือ แก้วจะไม่แคร์พี่ ไม่แคร์

หญิงสาวพูดไปก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้แคร์ชายหนุ่มนัก

เดินลงจากเตียงไปชำระร่างกายก่อนจะลงไปด้านล่าง

แม่โทโมะ  :  น้องไม่สบายเหรอไง

โทโมะ  :  ครับ

แม่โทโมะ  :  เมื่อคืนเป็นอะไรกันทำไมลากน้องแบบนั้น

โทโมะ  :  ไม่มีอะไรครับ

แม่โทโมะ  :  น้องน่าสงสารลูกรู้ไหม แม่อยากให้เราดูแลน้องมากๆผู้หญิงเหมือนกันหมด อยากให้คนที่รักเอาใจ อยากให้คนที่รักแคร์

‘เธอไม่ได้รักผมหนิ’

โทโมะ  :  แม่ครับผมมีเรื่องอยากถาม

แม่โทโมะ  :  ได้สิ แต่ตอนนี้ไปคุยกันที่โต๊ะอาหารดีไม๊ จะได้ทานข้าวไปด้วยเลย

เดินตามไปยังโต๊ะทานข้าว ข้าวเช้าถูกตักเสิร์ฟ

แม่โทโมะ  : ไหนมีอะไรจะถามแม่

โทโมะ  :  ครั้งแรกของแม่ พ่อรุนแรงกับแม่ไหมครับ

แม่โทโมะ  :  ลูกชายถามแม่แปลกๆนะ แต่เอาเถอะ พ่อลูกนะน่ารักไม่ทำให้แม่ร้องไห้เลยนะว่าแต่ถามทำไมหล่ะ

โทโมะ  :  แล้วถ้ารุนแรงจะเป็นยังไงครับ

แม่โทโมะ  :  คงเจ็บน่าดูอยากรู้ทำไมไม่ถามหนูแก้วหล่ะมาถามแม่หน้าไม่อาย

ตักข้าวเข้าปาก รสชาติของกับข้าวทำให้นึกถึงคนข้างบนอยากทานรสมือของเธอสุดท้ายทนไม่ได้ต้องขอตัวขึ้นกลับขึ้นไปบนห้อง

+

+

+

แก้ว  :  อื่อออ

ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บจี๊ดบริเวณที่ถูกใช้งานอย่างหนักหน่วง

แก้ว  :  โอ้ยย

ขยับจะลงจากเตียง

แก้ว  :  ฮึก อะโอ๊ะ...เจ็บจัง

เดินตัวงอลงจากเตียงจนได้เห็นรอยเลือกแล้วยิ่งใจหาย รวบผ้าปูที่นอนออกจากเตียงเพื่อจะไปซักค่อยๆก้าวเดินเพื่อไปเก็บชิ้นส่วนเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายเกลื้อนห้อง ชายหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวเห็นเดินกระเพกอย่างไวที่สุดเพื่อจะหลบสายตา กลัวว่าชายหนุ่มจะยังไม่หายโกรธ

โทโมะ  : แก้ว...

เดินเข้ามาใกล้หญิงสาว

โทโมะ  :  เรื่องเมื่อคืน...

ความรู้สึกห่วงหาอาทรเริ่มเข้าครอบงำจิตใจมากขึ้นทุกวัน

โทโมะ  :  ขอโทษ...จะยกโทษให้ผู้ชายเลวๆคนนี้ได้ไหม

น้ำเสียงผิดไปจากคนเมื่อคืนนี้มาก อ่อนโยนนุ่มนวลและเว้าวอน

แก้ว  :  ไม่เป็นไรฉันไม่ได้โกรธ

ชายหนุ่มจ้องมองลึกลงไปนัยน์ตาคู่สวย เธอกำลังน้อยใจเค้า รู้สึกอย่างนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงอย่างที่คิดรึเปล่า

โทโมะ  :  เจ็บมากไหม

เดินเข้ามาใกล้

แก้ว  :  ยังพอทนได้

น้ำเสียงหวานที่ฟังดูแล้วห่างเหิน ทำให้ชายหนุ่มใจไม่ดีแปลกๆขว้าหญิงสาวเข้ามากอด

โทโมะ  :  ทำไมต้องทำตัวห่างเหินขนาดนั้นน้อยใจอะไร

แก้ว  :  ฉันปกติ แล้วไม่มีสิทธ์อะไรไปน้อยใจคุณ

โทโมะ  :  เธอมีสิทธ์ของการเป็นภรรยาไง

แก้ว  :  แก้วไม่เคยมีสิทธิ์อะไรในตัวพี่อยู่แล้ว…เอ่อขอโทษคะที่ใช้คำไม่สมควร

ปากไวเท่าความคิดไม่ทันที่จะเปลี่ยนสรรพนามหลุดใช้คำไป รีบกล่าวขอโทษ

โทโมะ  :  ไม่เป็นไรเรียกว่าพี่ก็ถูกแล้ว

ชายหนุ่มแอบดีใจลึกๆที่หญิงสาวเรียกแทนตัวเองว่าแก้วแล้วเรียกเค้าว่าพี่ เดินหนีเข้าห้องน้ำ เข้าไปนานจนชายหนุ่มรอไม่ไหวไปทำงานก่อน

แก้ว  :  โอ้ยยย...เจ็บชะมัดเลย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ

เดินกะเพกออกมาจากห้องน้ำ จะทำอะไรแต่ละอย่างมันเจ็บไปหมดเนื้อตัวบางจุดก็แดงเป็นรอยแต่บางที่ก็เขียวช้ำเลยก็มี  แต่งตัวให้มิดชิดที่สุดแล้วหยิงผ้าปูเตียงที่ดึงออกไว้เมื่อเช้าไปซัก

ออย  :  คุณแก้วเดี๋ยวออยซักให้ก็ได้นะคะ

ยืนมือจะขอผ้าปูที่นอนไปซัก หญิงสาวรีบกำไว้แน่น

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแค่ผืนเดียวแก้วทำได้คะ ออยมีอะไรก็ไปทำเถอะจ๊ะ

ออย  :  เอางั้นก็ได้คะ

เมื่อออยเดินออกไปหญิงสาวรีบเอาผ้าปูที่นอนลงถังซักทันที ถ้ามีใครเห็นรอยบนผ้าปูนั่นเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน... ซักเสร็จรู้สึกเพลียๆเพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอน เดินกลับไปนอนที่เตียงนุ่มที่หยิบผ้าปูผืนใหม่มาปูแล้ว

แก้ว  :  ฮัลโหลฟางวันนี้แก้วไม่เข้าไปร้านนะฝากด้วย

(จ๊า...ไม่เป็นไรเดี๋ยวฟางดูให้จ๊ะ)

วางสายเพื่อนแล้วก็ผลอยหลับไป

+

+

+

19.00

แม่โทโมะ  :  อ้าวตาโมะ...ทำไมวันนี้กลับเร็วหล่ะ

โทโมะ  :  รีบหน่ะครับ คุณแม่เห็นแก้วไหมครับ

แม่โทโมะ  :  วันนี้เห็นแค่ลงมาซักอะไรสักอย่างแล้วก็ขึ้นไปห้องจนป่านนี้ยังไม่ลงมาเลย ลูกไปดูน้องทีนะว่าป่วยรึเปล่าแม่ต้องรีบไปงานหน่ะเลยไม่ได้ไปดูเลยไม่รู้เป็นอะไรมากไหม

โทโมะ  :  ครับ

+

+

+

เปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุดกลัวว่าหญิงสาวจะตื่นเพราะตัวเองเสียงดัง ใบหน้าสวยหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง ชายหนุ่มดึงผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวแล้วเข้ามานอนกอดหญิงสาวจนหลับไปด้วยกัน

เช้า

แก้ว  :  อืออออ....

ตื่นมาในตอนเช้าของอีกวัน ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกลับมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ลุกจากเตียงไปอาบน้ำจัดชุดให้ชายหนุ่มลงไปทำอาหารเช้าแล้วขอตัวออกไปทำงานเลย

โทโมะ  :  แม่ครับ แก้วไปไหน

แม่โทโมะ  :  น้องออกไปทำงานสักพักแล้วจ๊ะเดี๋ยวนี้หัดถามหาน้องบ่อยนะเรา

สะอึกไปเหมือนกันกับคำถามของแม่ตัวเอง

โทโมะ  :  ผมไปทำงานก่อนดีกว่านะครับ

แม่โทโมะ  :  ไม่ทานข้าวเช้าหน่อยเหรอลูก น้องอุตสาห์ทำไว้ให้

แทนที่จะก้าวออกจากบ้านไปกลับนั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วตักข้าวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยแล้วจึงค่อยไปทำงาน

แม่โทโมะ  :  บอกว่าน้องทำรีบทานเลยนะ ถ้าบอกว่าแม่นมทำให้คงจะไม่ทานแน่ๆ

ยิ้มไล่หลังลูกชายที่กำลังขับรถออกไป

 

+

+

+

+

แก้ว  :  ฟางอรุณสวัสจ๊ะ

ทักทายเพื่อนสาวที่หน้าร้าน

ฟาง  :  จะแก้ว....

แก้ว  :  แล้ววันนี้ใครมาส่งน้า....

มองไปคนในรถที่ฟางลงมา

ฟาง  :  อ๋อ...พี่ป๊อปพึ่งกลับมาจากเหนือนะเค้าก็เลยมาส่ง

แก้ว  :  แฟนมาส่งนี้เอง

แก้วระบายยิ้มออกมาก่อนจะมองเข้าไปในกระจกรถที่ติดฟิล์มดำ มองไปก็ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เธอก็คิดว่าคนในรถคงมองเธออยู่แน่จึงยิ้มไปให้ คนในรถจึงเลื่อนกระจกลงมายิ้มทักทายหญิงสาว

แก้ว  :  ทักทายนะคะพี่ป๊อปของยัยฟาง

ฟาง  : แก้วพี่ป๊อปเค้าไม่ใช่ของฟางสักหน่อย

ป๊อปปี้  :  ครับยินดีที่ได้รู้จัก...พี่เป็นของฟางหน่ะถูกแล้ว

มองฟางตาหวานเยิ้ม หญิงสาวอดอิจฉาไม่ได้

ฟาง  :  ของฟางก็ของฟางคะ พี่ป๊อปค่ะนี้แก้วเพื่อนฟางเองคะ

ป๊อปปี้  :  ครับคุณแก้วฝากยัยฟูด้วยนะครับเดี๋ยวเย็นๆจะมารับ

แก้ว  :  คะรับฝาก เย็นนี้อย่าลืมมารับนะคะเดี๋ยวจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง

ฟาง  :  โตแล้วนะไม่ร้องแล้วหล่ะ

ป๊อปปี้  :  จริงเหรอ~...งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่จะมารับไปทานข้าวที่บ้านพี่นะจะได้รู้จักแม่แล้วก็ครอบครัวพี่ด้วยเนอะ

ฟาง  :  จะดีเหรอพี่ป๊อป

ป๊อปปี้  :  ดีที่สุดครับ พี่ไปทำงานก่อนนะครับ

ฟาง  :  คะ บ๊าย บาย

‘เหมาะกันดีจังเลยมาส่งกันด้วย’

แก้ว  : พี่ป๊อปของฟางหล่อนะเนี่ย

คุยกันระหว่างที่เดินเข้าร้าน

ฟาง  :  ขอบคุณแทนพี่ป๊อปจ๊า แต่คุณวิศวก็หล่อน้า~

พูดล้อๆเพื่อน

แก้ว  :  อืม...เมื่อวานแก้วไม่ได้มามีงานอะไรที่ต้องเซนไหมอ่า

ฟาง  :  ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอกเพราะร้านเราพึ่งเปิดคอเลคชั่นใหม่ไปเอง

แก้ว  :  ดีจังเลยมีฟางอยู่ช่วยงานแก้วแทบไม่ได้บริหารงานเลย

ฟาง  :  ก็ถ้าไม่มีแก้วฟางก็ไม่มีที่ทำงานเหมือนกันนะจ๊ะ ไม่เอาฟางไปดูลูกค้าหน้าร้านก่อนดีกว่า

แก้ว  :  จ๊า...งั้นวันนี้แก้วไปหน้าร้านด้วยนั่งอย่างเดียวเมื่อยแย่

ฟาง  :  แล้ววันนี้ไม่ไปหาใครเหรอจ๊ะ

แก้ว  :  ปล่อยให้เค้าได้อิสระบ้างจะดีกว่า

วันนั้นทั้งวันหญิงสาวก็เลยอยู่ที่ร้านทั้งวัน

เย็น

ป๊อปปี้  :  ฟาง...เหนื่อยไหมครับป๊อปซื้อน้ำมาฝาก

แฟนหนุ่มของเพื่อนเดินเข้ามาในร้านตรงเข้ามาที่ฟางแล้วส่งน้ำส้มแก้วโตให้ฟาง

ฟาง  :  ขอบคุณคะพี่ป๊อป ทำไมมาเร็วจังคะ

ป๊อปปี้  :  นานทีพี่จะมาดูงานที่บริษัทเข้าไปก็ไม่ได้ทำอะไรน้องชายมันทำซะทุกอย่างเลย ที่แรกก็ว่าจะไปทำความรู้จักกับน้องสะใภ้สักหน่อยแต่บังเอินวันนี้เธอไม่มาเลยไม่เจอ

ฟาง  :  น้องชายแต่งงานแล้วเหรอคะ

ป๊อปปี้  :  ครับพี่ชาย2คนยังไม่แต่งแต่น้องชายไปแล้ว งั้นเรามาแต่งกันดีไหม

ฟาง  :  พี่ป๊อปพูดอะไรออกมา

ป๊อปปี้  :  งั้นเอาไว้ก่อนเดี๋ยวพี่จะขอฟางเป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า แต่พี่อยากให้ฟางรู้ว่าพี่จริงจังกับฟางนะอยากได้เป็นแม่ของลูกจริงๆ

ฟาง  :  พอแล้วพี่ป๊อป ฟางเขิน

อายม้วนจนแฟนหนุ่มอดไม่ได้ขยี้หัวด้วยความรัก

ป๊อปปี้  :  แล้วเลิกงานกี่โมงครับจะพี่นั่งรอได้ไหม

ฟาง  :  ยังไม่รู้เลยคะ

หญิงสาวมองไปยังทั้งคู่แล้วยิ้มทักทายแฟนเพื่อนสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินเข้าไป

แก้ว  :  พายัยฟางไปเลยก็ได้คะเดี๋ยวแก้วก็ต้องไปแล้วทางนี้ให้เด็กที่ร้านดูก็ได้คะ

ป๊อปปี้  :  ครับ แล้วคุณแก้วจะไปไหนครับ

ฟาง  :  แก้วเค้าต้องกลับไปทำหน้าที่ภรรยาหน่ะคะ

ป๊อปปี้  :  คุณแก้วแต่งงานแล้วเหรอครับ

สีหน้าตกใจที่หญิงสาวแต่งงานแล้ว ก็ใช่ใครที่ไม่รู้จักก็ต้องตกใจด้วยกันทั้งนั้นเพราะสาวๆที่สวยปกติจะหวงตัวเป็นพิเศษไม่ยอมแต่งงานง่ายๆ

แก้ว  :  คะแก้วแต่งงานแล้ว

ป๊อปปี้  :  แล้วกลับบ้านยังไงครับผมกับฟางไปส่งไหมครับ

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะ แก้วเอารถมาไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวคุณกับยัยฟางหน่ะคะ

ฟาง  :  ไม่รบกวนนะแก้ว

แก้ว  :  จ๊ะแต่ว่าฟางหน่ะไปทานข้าวกับครอบครัวคุณป๊อปปี้เถอะเดี๋ยวถ้าไปช้าผู้ใหญ่จะดุเอานะ

ฟาง  :  จริงด้วยสิ

ป๊อปปี้  :  ไม่ต้องรีบหรอกครับฟาง บ้านพี่ทานข้าวเย็นตอนทุ่มตรงยังมีเวลาอีกมากพี่ว่าจะพาฟางไปเดินเที่ยวก่อนแล้วค่อยไปบ้าน

ยิ้มอ่อนโยนให้

แก้ว  :  นั่นแหละฟางไปเลยเถอะแก้วก็จะไปแล้ว

ฟาง  :  จ๊ะงั้นบ๊ายบายนะ

แก้ว : จ๊ะโชคดีนะ

ร่ำลาแล้วแยกย้ายกันไปหญิงสาวหันไปสั่งเด็กในร้านก่อนจะรีบกลับบ้านเพื่อไปทำกับข้าว

 

19.00

แม่โทโมะ  :  วันนี้ทำอะไรเยอะแยะไปหมดเลยจ๊ะหนูแก้ว

แก้ว  :  ก็มีแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลา ต้มยำกุ้ง ผัดถั่วและก็ต้นจืดหมูสับคะ พอดีเห็นว่าในตู้มีเยอะหน่ะคะถ้าไม่รีบทำกลัวจะเสียหมด

แม่โทโมะ  :  พอดีเลยจ๊ะวันนี้พี่ชายของตาโมะจะมาพอดี

แก้ว    :  พี่จองเบมาเหรอคะ

แม่โทโมะ  :  ไม่ใช่หรอกจ๊ะ ไว้เดี๋ยวแม่แนะนำให้รู้จักนะจ๊ะ

แก้ว  :  งั้นแก้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ

แม่โทโมะ  :  จ๊ะ

+

+

+

โต๊ะอาหาร

แม่โทโมะ  :  อ้าวตาโมะหมู่นี้กลับบ้านเร็วมาสองวันแล้วนะที่บ้านมีอะไรรึเปล่าถึงอยากได้อยากกลับนักหนานะหือ

แกล้งหยอกลูกชายเล่นๆเพราะที่จริงก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะลูกสะใภ้คนสวยที่ดึงดูดใจให้ลูกชายอยากกลับบ้านไว

โทโมะ  :  วันนี้พี่ป๊อปจะมาหนิครับ

แม่โทโมะ  :  เหรอ แม่ก็นึกว่าลูกคิดถึงน้องซะอีก

โทโมะ  :  มันก็ไม่เชิงหรอกครับนั่นก็ส่วนหนึ่ง

แม่โทโมะ  :  ถ้าคิดถึงน้องทำไมไม่บอกน้องบ้างบางทีน้องอาจจะอยากฟัง

โทโมะ  :  ครับ ได้ยินพี่ป๊อปพูดว่าวันนี้จะพาว่าที่ลูกสะใภ้มาแนะนำ

แม่โทโมะ  :  จริงเหรอ อยากรู้จังว่าตาป๊อปจะมีเมียดีสู้หนูแก้วได้รึเปล่า

โทโมะ :  รอดูสิครับ นั่นไงมาพอดี

ป๊อปปี้  :  สวัสดีครับแม่

ฟางที่เดินมาด้วยพลอยยกมือไหว้ไปด้วย สีหน้าของผู้เป็นแม่แว็บแรกที่เห็นว่าที่ลูกสะใภ้ก็ยิ้มออกมาทันที ทั้งสวยทั้งน่ารัก หาได้แบบนี้คนเป็นแม่ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

แม่โทโมะ  :  จ๊ะลูก

ป๊อปปี้  :  นี้ฟาง แฟนผมครับ

ฟาง  :  สวัสดีคะคุณน้า

แม่โทโมะ  :  จ๊ะ ทำไมเรียกน้า เรียกแม่สิลูก มาทานข้าวกันก่อนดีกว่า

เรียกลูกๆมานั่งที่โต๊ะอาหาร

แม่โทโมะ  :  ออย...ไปบอกคุณแก้วทีเชิญเธอลงมาทานข้าวด้วย

โทโมะ  :  เดี๋ยวผมไปเองครับ

เดินขึ้นไป

โทโมะ  :  แก้วทานข้าว

แก้ว  :  สักครู่คะเดี๋ยวตามลงไป

แก้ว  :  โอ้ย

หันมาไม่นึกว่าชายหนุ่มจะยืนอยู่ข้างหลังทำให้ร่างเล็กปะทะกับอกกว้าง

แก้ว  :  อะเอ่อ...ขอโทษ

ก้าวถอยหลังไป ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆก่อนจะส่งมือมาให้หญิงสาวจับแต่หญิงสาวเดินออกมาก่อนไม่ยอมจับ

หมับ~

ขว้ามือบางมาจับไว้แล้วพากันเดินลงมา

แก้ว  :  ฟาง

ฟาง  :  แก้ว

แม่โทโมะ  :  รู้จักกันเหรอลูก

สองสาวคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเป็นสะใภ้ครอบครัวเดียวกัน

แก้ว  :  ฟางเป็นเพื่อนแก้วเองคะ

ป๊อปปี้  :  คุณแก้วเป็นภรรยาแกเหรอ

โทโมะ  :  ครับภรรยาผมเอง หวังว่าพี่คงไม่คิดเหมือนพี่จองเบนะ

ป๊อปปี้  : คิดอะไร

โทโมะ  : ช่างเหอะครับไม่มีอะไรหรอก

แม่โทโมะ  :  ตาโมะพี่เค้าก็มีแฟนนั่งอยู่ไม่ต้องหวงมากก็ได้มั๋ง

ป๊อปปี้  :  อ๋อ...หวงเมีย มันก็น่าหวงอยู่หรอกเมียสวยขนาดนี้

โทโมะ  :  พี่ป๊อปแฟนพี่นั่งอยู่นะมาชมเมียผมทำไม

ป๊อปปี้  :  ฮ่าฮ่าห่วงจริงๆนะเนี่ย คุณแก้วครับไม่นึกจริงๆว่าผู้ชายโชคดีคนนั้นเป็นน้องชายผมเอง

แก้ว  :  แก้วไม่ได้ดีอะไรหรอกคะยัยฟางก็น่ารักทำอาหารก็อร่อยกว่าแก้วตั้งเยอะ

ป๊อปปี้  :  ครับ ผมว่าถึงฟางจะทำอาหารไม่อร่อยผมก็รักอยู่ดี

ฟาง  :  พี่ป๊อปอะ คุณแม่อยู่นะ

แม่โทโมะ  :  ไม่ต้องอายหรอกจ๊ะหนูฟาง แม่ชอบน่ารักดี

แม่ยิ้มให้

ป๊อปปี้  :  ฟางครับทำไมทานแต่ผักหล่ะแค่นี้ก็ผอมแล้วนะทานนี้ดีกว่า

ตักแกงเขียวหวานใส่จานฟาง

ฟาง  :  ขอบคุณคะพี่ป๊อป

แม่โทโมะ  :  ตาโมะไม่ตักอะไรให้หนูแก้วบ้างเหรอ

ทวงเมื่อเห็นว่าลูกชายทานเอาทานเอาอย่างเดียวชายหนุ่มจึงเอื้อมไปตักกุ้งให้หญิงสาว

แก้ว  :  ขอบคุณคะ

วันนี้คิดผิดจริงๆที่ทำต้มยำกุ้ง เธอแพ้อาหารทะเลแล้วตอนนี้ชายหนุ่มดันตักกุ้งมาให้จะไม่ทานก็กระไรอยู่ แต่จะทำไงได้ถ้าบอกว่าแพ้เดี๋ยวเค้าก็ไม่เชื่อเลยตักใส่ปากเคี้ยวๆไป

ฟาง  :  ยัยแก้ว!!แพ้อาหารทะเลแล้วทานไปได้ยังไงนั้นกุ้งทะเลนะ

แม่โทโมะ  :  หนูแก้วแพ้ของทะเลเหรอลูก

แก้ว  :  คะ

โทโมะ  :  แพ้ทำไมไม่บอกทานไปทำไม

แก้ว  :  แก้วไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่นะคะไม่เป็นไรแค่คำเดียวเอง

โทโมะ  :  แต่แก้วแพ้นะไหนดูสิเป็นอะไรมากรึเปล่า

พลิกดูตามแขนหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

แก้ว  :  แก้วไม่เป็นไหรหรอกคะ พี่ทานข้าวต่อเถอะ

เมื่อพลิกดูเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็กลับไปทานต่อ เมื่อสักครู่ที่ชายหนุ่มดูอาการแพ้ยังไม่แสดงแต่ตอนนี้อาการแพ้เริ่มออกแล้ว แขนเริ่มเป็นผื่น

แก้ว  :  อะเออ...แก้วขอตัวก่อนนะคะ ขอโทษที่เสียมารยาท

ทำไงได้เมื่อผื่นเริ่มขึ้นมากขึ้นเธอเลยต้องลุกจากโต๊ะอาหาร

หมับ~

จับแขนหญิงสาว

โทโมะ  :  ไปหาหมอไหมพี่พาไป

แก้ว  :  พี่ทานข้าวเถอะแก้วไม่เป็นไรจริงๆ

โทโมะ  :  แก้วแพ้ขนาดนี้จะให้พี่ทานต่อได้ยังไง

แก้ว  :  แก้วทานไปไม่มากอีกสักพักคงจะยุบหน่ะคะไม่เป็นไรจริงๆ

โทโมะ  :  งั้นคุณแม่ทานข้าวกับพี่ป๊อปและก็คุณฟางไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมพาแก้วไปทายาก่อน

แก้ว  :  แต่...

ไม่ฟังต่อพาหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง

โทโมะ  :  แสบผิวไหม

สายหัวแทนคำตอบ

โทโมะ  :  อย่าโกหกพี่นะ

แก้ว  :  แสบนิดหน่อยคะแต่ทนได้

ชายหนุ่มเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้แล้วทาคาลาไมเพื่อบรรเทาอาการคันสักพักผื่นแดงๆเริ่มยุบตัวลง

โทโมะ :  ดีนะไม่ทานเข้าไปมาก ถ้าแพ้ที่หลังอย่าทานนะ

แก้ว  :  แก้วเห็นพี่ตักให้ ก็เลยทาน

‘ทำไมถึงน่ารักนักนะ ตัวเล็ก’

โทโมะ  :  แล้ววันนั้นทานไปได้ยังไง

ท้าวความถึงวันที่พาหญิงสาวไปทานอาหารทะเล

แก้ว  :  พี่บังคับ

โทโมะ  :  ก็พี่ไม่รู้ แล้วทำไมไม่บอกว่าแพ้

แก้ว  :  วันนั้นถ้าแก้วบอกว่าแพ้พี่ก็จะตอกกลับว่ามารยา

โทโมะ  :  มันผ่านมาแล้วนะ

แก้ว  :  แก้วดูมารยาเหรอคะ

โทโมะ  :  งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้ายังแสบหรือคันอยู่บอกพี่นะจะพาไปโรงพยาบาล

นั่งนิ่งก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

แก้ว  :  คะ

 

ครืน~

เสียงข้อความดังมาจากมือถือชายหนุ่ม

“ฝันดีนะคะที่รัก...พิม”

ที่แรกก็กะว่าจะไม่ดูแต่ความอยากรู้มันมากกว่าทำให้แอบเปิดดู

‘เค้าก็แค่ทำตามหน้าที่ ไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย’

ไม่รู้ทำไมอาการเหล่านี้มันถึงเกิดขึ้น ความรู้สึกน้อยใจมันท่วมท้นใจไปหมดเดินออกจากห้องลงไปที่ห้องสมุด คืนนี้เธอคงต้องกลับมานอนที่เดิมของเธอ

+

+

+

โทโมะ  :  แม่ครับเห็นแก้วไหม

แม่โทโมะ  :  ไม่เห็นหนิลูกแม่เพิ่มเดินออกไปส่งพี่ชายเรากับหนูฟางมา

ออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นหญิงสาวอยู่ในห้องก็เดินตามหา

แม่โทโมะ  :  ห้องหนังสือรึเปล่าลูกแม่เห็นน้องชอบเข้าไปบ่อยๆ

ชายหนุ่มเดินตรงไปห้องสมุดทันที เห็นหญิงสาวนอนคดร่างอยู่บนเก้าอี้หวาย

โทโมะ  :  แก้ว...ทำไมไม่นอนที่ห้อง

เสียงทุ้มปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นมา

แก้ว  :  อือ...

โทโมะ  :  ทำไมไม่นอนที่ห้อง

แก้ว  :  มันไม่ใช่ที่ของฉัน

โทโมะ  :  เป็นอะไรทำไมพูดจาแบบนี้

แก้ว  :  เปล่าคะเชิญคุณกลับไปห้องเถอะคะ ฉันอยากนอนแล้ว

โทโมะ :  แก้วเป็นอะไร ทำไมเรียกพี่ว่าคุณอีกแล้วไม่น่ารักเลยนะ

แก้ว  :  ฉันไม่น่ารักอยู่แล้ว

โทโมะ  :  กลับไปนอนห้องของเราเถอะ

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะฉันนอนที่นี้ได้ เชิญคุณกลับไปคุยกับที่รักตามสบายคะฉันไม่อยากกวน

โทโมะ  :  น้อยใจพี่เรื่องอะไรรึเปล่า

แก้ว  :  ทำไมฉันต้องน้อยใจคุณ

‘ใช่ทำไมแก้วต้องน้อยใจพี่ด้วย’

โทโมะ  :  แก้วกลับห้อง

แก้ว  :  ไม่!!

โทโมะ  : งั้นก็อ่านหนังสือไปก่อนง่วงแล้วก็ขึ้นไปนอนที่ห้องพี่ไปนอนก่อนนะ

‘ใช่สิ แก้วไม่ใช่พิมพี่ถึงไม่ได้แคร์อะไร’

พอชายหนุ่มเดินให้หลังไปหญิงสาวก็ได้แต่น้อยใจ ยิ่งอยู่ใกล้กันมากเท่าไหร่ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเห็นเด่นชัดมากขึ้น จากที่ผูกพันเลื่อนกลายเป็นความรัก...

และแล้วคืนนั้นหญิงสาวก็นอนที่ห้องสมุดเหมือนเดิม

+

+

+

+

กลางวัน

บริษัทโทโมะ

แอ๊ด~

ตอนกลางวันหญิงสาวตัดสินใจเข้ามาหาชายหนุ่มแต่ก็ต้องเจอกับภาพบาดตา พิมนั่งอยู่บนตักชายหนุ่มกำลังจะปลดไทค์ออก

เพี้ย!!

หญิงสาวเดินปราดเข้าไปฟาดมือลงบนแก้มพิม

พิม  :  โอ้ยยยย

แก้ว  :  หน้าด้านจริงๆนะคุณหนูพิม

พิม  :  ก็ฉันคิดถึงโทโมะนิ

แก้ว  :  คิดถึงคนที่มีเจ้าของแล้วเนี่ยนะ

พิม  :  หึเธอก็เป็นแค่เจ้าของทางกระดาษเท่านั้นแต่ฉันเป็นเจ้าของเข้าทั้งทางกายและใจ

เพี้ย!! เพี้ย!!

แก้ว  :  เธอนี้มันเหมือนแม่เธอจริงๆ

โทโมะ  :  แก้วไปว่าคุณแม่พิมเค้าได้ยังไง

พิม  :  โทโมะขา...พิมเจ็บช่วยพิมด้วย

แก้ว  :  ก็ถ้าแม่ของเค้าดีจริง แก้วจะไปว่าเค้าได้ยังไง แก้วว่าได้เพราะเค้าเป็นคนไม่ดีไง

โทโมะ  :  แก้วหยุดว่าคุณแม่ของพิมเขานะ

ต่อว่าหญิงสาวที่เสียมารยาท

แก้ว  :  แก้วไม่หยุด ก็แม่เธอมันเป็นเมียน้อย

ไม่สนใจหันไปด่าพิมต่อ เห็นหน้าทีไรอารมณ์มันพลุ่งพลานตลอด

พิม  :  โทโมะดูสิคะแม่พิมไม่ได้เป็นเมียน้อยใครนะ

โทโมะ  :  แก้ว!!ขอโทษพิมเดี๋ยวนี้นะ

แก้ว  :  ไม่ขอโทษ แม่ยัยนั่นตั้งหากที่ต้องมากราบขอโทษแม่ของแก้ว!!

เพี้ย!!

มือหนาฟาดลงมาที่แก้มนวล หญิงสาวชาวาบไปทั้งใบหน้าขอบตาร้อนผ่าวกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่

โทโมะ  :  แก้ว พี่....

แก้ว  :  ฉันไม่ยอมเธอง่ายเหมือนที่แม่ฉันยอมแม่ของเธอหรอกนะ

พูดเสียงสั่นเครือโกรธใส่หน้าพิมแล้วหันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาน้อยใจน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลอาบแก้มวิ่งออกไปทันที

แก้ว  :  ฮึก ฮือ แก้วจะไม่แคร์พี่ ไม่แคร์

หญิงสาวพูดไปก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้แคร์ชายหนุ่มนัก

............................

อัพแล้วนะคะเม้นๆโหวดด้วยไม่มีเวลาแต่งนะคะแม่บ่นใหญ่แล้วอ่~

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา