No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง
 
 
‘หน้าตาอ่อนหวานขนาดนี้ แต่ทำไมถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นนักหนาก็ไม่รู้นะ’
 
 
ใบหน้าหวานชวนหลงไหลทำให้จังหวะหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงผิดปกติ 
 
 
แก้ว  :  อืมม...
 
 
หญิงสาวสงเสียงครางเบามือกุมอยู่ที่ศรีษะ
 
 
โทโมะ  :  แก้วเป็นอะไรปวดหัวเหรอ
 
 
แก้ว  :  ปวดหัว
 
 
โทโมะ :  ทานยาหน่อยนะจะได้หายปวด
 
 
รีบแกะยาส่งให้หญิงสาว มือแตะไปที่หน้าผาก
 
 
โทโมะ  :  ตัวร้อนด้วนไปโรงพยาบาลไหม
 
 
แก้ว  : หึ  ไม่เอานอนพักก็หาย
 
 
ปฏิเสธแล้วล้มตัวลงนอนแต่มือยังคงกุมอยู่ที่ศรีษะ สักพักยาเริ่มออกฤทธิ์ก็หลับไป ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็ทอด
 
กายนอนข้างๆ
 
 
ขวับ~
 
 
มือของหญิงสาวอยู่ดีๆก็พาดมากอดไว้ที่อกชายหนุ่มในคราวแรกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกสักพักเริ่มจับให้หญิงสาว
 
 
เข้ามาใกล้แล้วโอบไว้ ก่อนจะหลับตามหญิงสาวไป
 
 
ความผูกพันเริ่มก่อตัวที่ละเล็กละน้อยโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว.....
 
 
แก้ว  :  ฮ้าวว~
 
 
ลืมตาขึ้นรู้สึกว่าหลับสบายที่สุดในรอบหลายสัปดาห์เพราะนอนแต่บนเก้าอี้ มองหน้าชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่
 
 
ค่อยๆจับมือหนาออกจากร่างแล้วลุกขึ้น ล้างหน้าเสร็จแล้วเดินลงไปทำอาหารเช้า
 
 
แม่โทโมะ  :  ดีขึ้นแล้วเหรอลูก
 
 
แก้ว  :  คะดีขึ้นมากแล้ว
 
 
แม่โทโมะ  :  ไม่ต้องจัดโต๊ะหรอกนะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยมาจัดให้
 
 
แก้ว :  งั้นแก้วไปอาบน้ำก่อนนะคะ
 
 
เดินขึ้นไปบนห้อง
 
 
เตรียมชุดให้ชายหนุ่มไปทำงานยืนมองอยู่นานเห็นว่ายังไม่เข้ากันเลยจะเปลี่ยนแต่พอดีเสื้อหล่นจากไม้แขวน
 
 
ทำให้ต้องก้มลงไปเก็บ
 
 
ขวับ~
 
 
แก้ว  :  โอ้ยย
 
 
พึ่งหายป่วยก้มๆเงยๆบ่อยหน้าเลยมืด แต่ดีที่ชายหนุ่มตื่นมาเห็นจึงเข้ามารับไว้ได้ทัน
 
 
โทโมะ  :  ยังไม่หายดีรีบลุกมาทำไม
 
 
แก้ว  :  ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว
 
 
โทโมะ  :  เมื่อกี้จะล้มอยู่เลยยังมาเถียงอีก
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่อยากเถียงแล้ว คุณไปอาบน้ำเถอะจะได้รีบลงไปทานข้าว
 
 
โทโมะ  :  อืม
 
 
ให้ชายหนุ่มเข้าไปอาบก่อน แล้วเธอค่อยอาบต่อ
 
 
ก๊อกก~
 
 
ออย  :  คุณผู้หญิงคะเชิญที่โต๊ะทานข้าวคะ
 
 
แก้ว  :  คะเดี๋ยวแก้วตามลงไป
 
 
+
 
+
 
+
 
 
โต๊ะอาหาร
 
 
ออย  :  ลงมาแล้วคะ
 
 
โทโมะ  :  ตักข้าวรอเลย
 
 
แม่โทโมะ  :  เมื่อคืนสบายไหมกอดเมีย
 
 
โทโมะ  :  สบายครับ
 
 
ที่ตอบไปเพราะรู้สึกสบายจริงๆถึงแม้ว่าหญิงสาวจะตัวเล็กแต่กลับนุ่มนิ่มน่ากอดเป็นที่สุด
 
 
แม่โทโมะ  :  อ้าวหนูแก้วมาเร็วลูกทานข้าวกัน
 
 
เห็นหญิงสาวเดินลงมารีบเรียก  อาหารเช้าถูกตักเรียงจนครบทุกที่
 
 
แม่โทโมะ  :  วันนี้อาหารเช้าเราคืออะไรน้า
 
 
ชายหนุ่มมองไปที่ชามตรงหน้า
 
 
โทโมะ  :  ทำไมถึงกล้าทำของที่ผมไม่ชอบ ทิ้ง
 
 
ยกชามขึ้นจะเททิ้งลงถังขยะ
 
 
แม่โทโมะ  :  น้องอุตสาห์ตื่นมาทำนะตาโมะ
 
 
มือชะงักเมื่อรู้ว่าใครคือคนทำ หญิงสาวที่ยืนมองอยู่เดินมาขว้าชามไป
 
 
หมับ~
 
 
ชายหนุ่มจับมือไว้ได้ทัน
 
 
แก้ว  :  ถ้าพี่ไม่ชอบ แก้วจะทำให้ทานใหม่นะคะ
 
 
โทโมะ  :  ไม่ต้องแล้วเสียเวลา ทานได้
 
 
แย่งชามมาวางลงตรงหน้าก่อนจะตักเข้าปากเคียวตุ้ยๆ แม่ของชายหนุ่มที่มองถึงกับยิ้มกว้างเพราะลูกชายเริ่มแคร์
 
 
ความรู้สึกของภรรยา ปกติถ้าวันไหนใครพลาดทำโจ๊กไก่เข้ามาหล่ะก็เป็นต้องเททิ้งทุกทีคราวนี้กลับกินได้น่าตา
 
 
เฉย  เหลือบตามองไปยังหญิงสาว
 
 
แม่โทโมะ  :  เป็นอะไรลูก
 
 
แก้ว  :  เปล่าคะคุณแม่ทานดีกว่านะคะเดี๋ยวจะเย็นหมด
 
 
บอกแล้วก้มหน้าลงเงียบ
 
 
แม่โทโมะ  :  ร้องไห้ทำไมหนูแก้ว
 
 
แก้ว  :  ไม่มีอะไรคะ แก้วไปทำงานก่อนนะคะคุณแม่
 
 
ยกมือไหว้แล้วเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน
 
 
แก้ว  :  ฮึก ฮึกกใครจะไปรู้ว่าพี่ไม่ชอบ
 
 
หมับ~
 
 
โทโมะ  :  เป็นอะไร
 
 
ดึงมือไว้
 
 
โทโมะ  : ร้องไห้ทำไม ที่ร้องไห้เส้แสร้งเหมือนเดิมรึเปล่า
 
 
‘ฉันดูเสแสร้งตลอกเวลาใช่ไหม’
 
 
หญิงสาวเลือกที่จะไม่ตอบ
 
 
หมับ~
 
 
คราวนี้เมื่อเห็นหญิงสาวไม่เถียงเหมือนครั้งก่อนๆก็รู้ได้ทันทีว่าเสียใจจริงๆ รู้สึกผิดตงิดๆที่ถามออกไป คว้าร่างหญิง
 
 
สาวมากอด
 
 
โทโมะ  :  ขอโทษ
 
 
แก้ว  :  อืม ฉันเป็นภรรยาที่ไม่ดีอย่างที่คุณว่าไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
 
 
โทโมะ  :  ขอโทษแล้วไงอย่าคิดมาก ไม่ต้องไปทำงานนะนอนพักอยู่บ้านแล้วเย็นนี้จะรีบกลับมาทานข้าวเย็น
 
 
เกลี่ยน้ำตาที่แก้มนวลออก
 
 
‘ทำไมต้องมาทำให้ฉันรู้สึกแคร์ด้วยนะ’
 
 
ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
 
 
ห้องนอน
 
 
แม่โทโมะ :  แม่เขาไปได้ไหมลูก
 
 
แก้ว  :  ได้คะ
 
 
ลุกจากเตียงเดินมาเปิดประตูให้
 
 
แม่โทโมะ  :  เป็นไงบ้างลูกหายปวดหัวบ้างรึยัง
 
 
แก้ว  :  หายแล้วคะแค่หน้ามืดนิดหน่อยเอง
 
 
ลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู
 
 
แม่โทโมะ  :  งั้นแม่ไม่กวนแล้วดีกว่า พักผ่อนมากๆนะลูก
 
 
แก้ว  :  ขอบคุณคะคุณแม่
 
 
นอนหลับตาลงอย่างเพลียๆ
 
 
 
เย็นแล้ว...
 
 
หญิงสาวนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เป็นธรรมดาของผู้หญิงอยู่ใกล้ผู้ชายมากๆมักเกิดความผูกพัน ยิ่งเป็นผู้ชายที่เสน่ห์
 
เหลือร้ายอย่างโทโมะแล้วยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้หวั่นไหว  เมื่อไหร่กันนะที่ความผูกพันจะเลื่อนเป็น.........
 
 
 
ครื้น ครื้น~
 
 
(อย่าคิดว่าฉันจะยอมเธอนะยัยแก้ว)
 
 
แก้ว  :  ยัยพิม!!
 
 
(ถ้าแกคิดจะมาเอาของฉันไปก็บอกไว้ก่อนว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด)
 
 
แก้ว  :  ก็แล้วยังไงในเมื่อเธอมันก็แค่นางบำเรอเค้า
 
 
(หึ ถึงฉันจะเป็นแค่นางบำเรอแต่ เค้าก็อยากอยู่กับนางบำเรออย่างฉันมากกว่าเมียเอกอย่างเธอ)
 
 
แก้ว  : อย่าคิดจะลองดีเล่นสงครามประสาทกับฉัน เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บคือเธอ!!
 
 
(อย่ามั่นใจอะไรเกินไปหน่อยเลย)
 
 
แก้ว  :  สักวันเค้าจะอยู่กับฉันโดยไม่แม้แต่จะคิดถึงเธอ
 
 
(เหรอ ฉันจะรอนะ อ่อลืมบอกเย็นนี้ไม่ต้องรอสามีกลับไปนะเพราะโทโมะจะอยู่กับฉันที่นี้)
 
 
พูดจบวางสายทันที ไฟแค้นเริ่มลุกลามจิตใจหญิงสาวอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วขับรถออกไปคอนโดของพิม
 
 
 
พิม  :  อิ๊ อ๊ะ ...แรงอีก โอ๊ะ อ๊าซ์โมะขา อ๊ะ
 
 
เสียงครวญครางของพิมดังลอดออกมาจนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินชัดเจน หญิงสาวกัดกรามแน่นระงับโทสะที่
 
 
กำลังพุ่งพล่าน จะเข้าไปก็ไม่ได้เพราะประตูล๊อก
 
 
แก้ว  :  ฮัลโล ขอกุญแจของ0982คะ
 
 
(ให้ไม่ได้นะ ต้องขอคุณพิมเจ้าของห้องก่อนหน่ะคะ)
 
 
แก้ว  :  ฉันเป็นพี่สาวพิม
 
 
(แต่ยังไงนั่นก็เป็นสิทธิส่วนตัวของเจ้าของห้องหน่ะคะต้องโทรเช็คกับเธอก่อน)
 
 
แก้ว  :  ให้พนักงานเอากุญแจสำรองมาให้ฉันที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้!!
 
 
ระงับความโกรธไม่อยู่
 
 
(ทางเราให้ไม่ได้จริงๆคะ)
 
 
แก้ว  :  ถ้ายังอยากมีที่ทำงานรีบให้คนเอากุญแจมาให้ฉัน
 
 
(เอ่อ ไม่ทราบว่าดิฉันกำลังเรียนสายอยู่กับใครคะ)
 
 
แก้ว  :  จริญญา  ไทยานนท์ ฉันให้เวลาเธออีก1นาทีถ้ากุญแจยังมาไม่ถึงมือฉันเธอเตรียมหาที่ทำงานใหม่ได้
 
เลย
 
 
ด้วยนามสกุลของชายหนุ่มเป็นครอบครัวนักธุริจ ซึ้งเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนกับคอนโดแห่งนี้ด้วย
 
 
(ดิฉันขอประธานโทษคะ รอสักครู่นะคะ)
 
 
ขอโทษอย่างร้อนรนไม่นานหญิงสาวก็ได้กุญแจสำรองมา
 
 
แอ๊ด~
 
 
พิม  :  อือ อ๊าส์...
 
 
หญิงสาวกำลังกระแทกสะโพกลงบนลำตัวของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ตามไฟปรารถนา หญิงสาวปราดเข้าไปกระชาก
 
 
ผมของพิมอย่างแรงจนหน้าหงาย
 
พิม  :  โอ๊ยยย
 
 
ด้วยความแรงที่ถูกกระฉาก ร่างของทั้งหลุดออกจากกัน หญิงสาวเดินตรงมาที่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
 
 
โทโมะ  :  แก้ว...
 
 
เพี้ย!!
 
 
ฟาดฝ่ามือเรียวลงบนใบหน้าหล่อ
 
 
แก้ว  :  คุณทำอะไร เวลาทำนึกถึงหน้าฉันบ้างไหมคุณมีภรรยาอยู่แล้วนะ
 
 
 
โทโมะ  :  คือ มัน...
 
 
แก้ว  :  ไหนแก้ตัวมาซิมันคืออะไร  บอกให้ฉันรอแต่คุณก็ผิดคำพูด
 
 
ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด
 
 
แก้ว  :  เธอ!!ไม่กลับตกนรกเหรอไงแยงสามีชาวบ้านเค้าหน่ะ ถ้าร่านจนทนไม่ไหวบอกฉัน ฉันจะช่วยหาให้
 
 
พิม  :  อย่ามาด่าฉันนะ ก็เพราะเธอมันหน้าเบื่อไงสามีถึงหนีมา
 
 
แก้ว  :  อย่ามารู้ดีเรื่องในครอบครัวฉัน
 
 
พิม  :  จะทำไม ก็ในเมื่อโทโมะก็เป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว
 
 
เดินตรงมาที่หญิงสาว
 
 
พิม  :  ถ้าเธอแน่จริงก็อย่าปล่อยให้โทโมะมาหาความสุขจากฉันซิ  แต่หน้าอย่างเธอคงเก่งแต่ปาก
 
 
เพี้ย!!
 
 
พิมจับปลายคางดูใบหน้าหญองสาวแล้วฟาดลงมาที่แก้มแรงๆ
 
 
พิม  :  สุดท้ายเธอก็ต้องโดดเดี่ยวเหมือนแม่เธอนั่นแหละหึหึ
 
 
เพี้ย เพี้ย!!
 
 
แก้วสวนกลับไปอย่างรวดเร็วจนพิมหน้าหัน
 
 
แก้ว  :  อย่ามาพาดพิงถึงแม่ฉัน
 
 
มองด้วยสายตาโกรธๆก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มที่พึ่งใส่เมื้อผ้าเสร็จ
 
 
แก้ว  :  ตามสบายนะคะจะทำอะไรกันก็เชิญ  แต่หลังจากที่มีความสุขแล้วก็เตรียวตัวตอบคำถามคุณแม่ด้วยก็แล้ว
 
กัน
 
 
สบัดหน้าเดินออกไป โดยชายหนุ่มวิ่งตามไป  หญิงสาวเดินเร็วไม่ทันมอง
 
 
พลัก~
 
 
แก้ว  :  ขอโทษคะ
 
 
เขื่อน  :  แก้วมาทำอะไรที่นี้
 
 
แก้ว  :  มาหาเพื่อนนะคะพี่เขื่อนหล่ะคะ
 
 
เขื่อน  :  พี่พักที่นี้หน่ะ ไปห้องพี่ก่อนไหมนานๆจะเจอกันที
 
 
แก้ว  :  ก็ดีคะ
 
 
เดินตามพี่ชายคนสนิทไป โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ
 
 
กึก
 
 
แก้ว  :  โอ้ยย
 
 
ส้นของรองเท้าที่สูง4นิ้งเกิดหักกระทันหันเขื่อนรีบเข้าไปประคอง
 
 
เขื่อน  :  เป็นอะไรรึเปล่าแก้ว
 
 
แก้ว  :  ไม่มีอะไรคะแค่ส้นรองเท้าหัก แก้วคงจะเดินเร็วไปหน่อยคะ
 
 
เขื่อน  :  เดี๋ยวแก้ว  มีเศษอะไรติดที่คอ
 
 
ก้มลงมาปัดเศษที่ลำคอออก ทำให้ต้องก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ในมุมไกลเห็นก็เข้าใจว่าทั้งคู่
 
กำลังจะมีอะไรกัน
 
 
หมับ~
 
 
โทโมะ  :  พึ่งว่าฉันมาหยกๆ แต่กลับมาทำซะเอง
 
 
กระฉากให้หญิงสาวออกจากออมแขนเขื่อน
 
 
แก้ว  :  จะบ้าเหรอ อย่ามาคิดว่าคนอื่นเข้าจะทำแบบคุณสิ
 
 
โทโมะ  :  และที่ทำเมื่อกี้อย่าบอกนะว่าไม่มีอะไร
 
 
แก้ว  :  ก็ไม่มีอะไรจริงๆ
 
 
โทโมะ  :  อย่ามาโกหก
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว พี่เขื่อนคะแก้วเข้าห้องพี่เขื่อนได้รึยังคะ
 
 
เขื่อน  :  เชิญครับ ตามสบาย
 
 
โทโมะ  :  กลับบ้าน
 
 
กระชากแรงจนร่างของหญิงสาวเซ่ถลาเข้ามาที่อก
 
 
แก้ว  :  ฉันจะคุยกับพี่เขื่อน
 
 
โทโมะ  :  คุยหรือทำอะไร
 
 
แก้ว  :  ทำไมถ้าฉันจะทำอะไรกับพี่เขื่อนแล้วมันจะเป็นอะไรไปหล่ะ
 
 
โทโมะ  :  อย่ามาทำตัวร่านแบบนี้ฉันอายคนอื่น
 
 
คำด่าทอที่หลุดออกมาทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
 
 
‘ฉันร่านเหรอ’
 
แก้ว  :  ทำไมฉันจะร่านแล้วมันจะทำไม
 
 
โทโมะ  :  ดีงั้นกลับบ้าน แล้วช่วยแสดงให้ฉันดูหน่อย
 
 
น้ำเสียงโกรธจัดเมื่อหญิงสาวพูดตอบโต้เช่นนั้น ลากหญิงสาวลงบันไดหลายชั้นอย่างไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเดินทัน
 
หรือไม่
+
 
+
 
+
บ้าน
 
 
แม่โทโมะ  : ตาโมะทำไมลากน้องแบบนั้น
 
 
ผู้เป็นมารดาตกใจที่ลูกชายลากลูกสะใภ้เข้ามาอย่างไม่ปราณี ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังกอดปลอบกันอยู่เลย ชายหนุ่มไม่
 
 
ได้สนใจคำถามของแม่ลากหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพแล้วค๊าวันนี้อัพสองตอนเลยน้า เม้นๆโหวดๆ
 
ประตูห้องถูกปิดลง