No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
11) แคร์???
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง
‘หน้าตาอ่อนหวานขนาดนี้ แต่ทำไมถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นนักหนาก็ไม่รู้นะ’
ใบหน้าหวานชวนหลงไหลทำให้จังหวะหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงผิดปกติ
แก้ว : อืมม...
หญิงสาวสงเสียงครางเบามือกุมอยู่ที่ศรีษะ
โทโมะ : แก้วเป็นอะไรปวดหัวเหรอ
แก้ว : ปวดหัว
โทโมะ : ทานยาหน่อยนะจะได้หายปวด
รีบแกะยาส่งให้หญิงสาว มือแตะไปที่หน้าผาก
โทโมะ : ตัวร้อนด้วนไปโรงพยาบาลไหม
แก้ว : หึ ไม่เอานอนพักก็หาย
ปฏิเสธแล้วล้มตัวลงนอนแต่มือยังคงกุมอยู่ที่ศรีษะ สักพักยาเริ่มออกฤทธิ์ก็หลับไป ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็ทอด
กายนอนข้างๆ
ขวับ~
มือของหญิงสาวอยู่ดีๆก็พาดมากอดไว้ที่อกชายหนุ่มในคราวแรกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกสักพักเริ่มจับให้หญิงสาว
เข้ามาใกล้แล้วโอบไว้ ก่อนจะหลับตามหญิงสาวไป
ความผูกพันเริ่มก่อตัวที่ละเล็กละน้อยโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว.....
แก้ว : ฮ้าวว~
ลืมตาขึ้นรู้สึกว่าหลับสบายที่สุดในรอบหลายสัปดาห์เพราะนอนแต่บนเก้าอี้ มองหน้าชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่
ค่อยๆจับมือหนาออกจากร่างแล้วลุกขึ้น ล้างหน้าเสร็จแล้วเดินลงไปทำอาหารเช้า
แม่โทโมะ : ดีขึ้นแล้วเหรอลูก
แก้ว : คะดีขึ้นมากแล้ว
แม่โทโมะ : ไม่ต้องจัดโต๊ะหรอกนะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยมาจัดให้
แก้ว : งั้นแก้วไปอาบน้ำก่อนนะคะ
เดินขึ้นไปบนห้อง
เตรียมชุดให้ชายหนุ่มไปทำงานยืนมองอยู่นานเห็นว่ายังไม่เข้ากันเลยจะเปลี่ยนแต่พอดีเสื้อหล่นจากไม้แขวน
ทำให้ต้องก้มลงไปเก็บ
ขวับ~
แก้ว : โอ้ยย
พึ่งหายป่วยก้มๆเงยๆบ่อยหน้าเลยมืด แต่ดีที่ชายหนุ่มตื่นมาเห็นจึงเข้ามารับไว้ได้ทัน
โทโมะ : ยังไม่หายดีรีบลุกมาทำไม
แก้ว : ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว
โทโมะ : เมื่อกี้จะล้มอยู่เลยยังมาเถียงอีก
แก้ว : ฉันไม่อยากเถียงแล้ว คุณไปอาบน้ำเถอะจะได้รีบลงไปทานข้าว
โทโมะ : อืม
ให้ชายหนุ่มเข้าไปอาบก่อน แล้วเธอค่อยอาบต่อ
ก๊อกก~
ออย : คุณผู้หญิงคะเชิญที่โต๊ะทานข้าวคะ
แก้ว : คะเดี๋ยวแก้วตามลงไป
+
+
+
โต๊ะอาหาร
ออย : ลงมาแล้วคะ
โทโมะ : ตักข้าวรอเลย
แม่โทโมะ : เมื่อคืนสบายไหมกอดเมีย
โทโมะ : สบายครับ
ที่ตอบไปเพราะรู้สึกสบายจริงๆถึงแม้ว่าหญิงสาวจะตัวเล็กแต่กลับนุ่มนิ่มน่ากอดเป็นที่สุด
แม่โทโมะ : อ้าวหนูแก้วมาเร็วลูกทานข้าวกัน
เห็นหญิงสาวเดินลงมารีบเรียก อาหารเช้าถูกตักเรียงจนครบทุกที่
แม่โทโมะ : วันนี้อาหารเช้าเราคืออะไรน้า
ชายหนุ่มมองไปที่ชามตรงหน้า
โทโมะ : ทำไมถึงกล้าทำของที่ผมไม่ชอบ ทิ้ง
ยกชามขึ้นจะเททิ้งลงถังขยะ
แม่โทโมะ : น้องอุตสาห์ตื่นมาทำนะตาโมะ
มือชะงักเมื่อรู้ว่าใครคือคนทำ หญิงสาวที่ยืนมองอยู่เดินมาขว้าชามไป
หมับ~
ชายหนุ่มจับมือไว้ได้ทัน
แก้ว : ถ้าพี่ไม่ชอบ แก้วจะทำให้ทานใหม่นะคะ
โทโมะ : ไม่ต้องแล้วเสียเวลา ทานได้
แย่งชามมาวางลงตรงหน้าก่อนจะตักเข้าปากเคียวตุ้ยๆ แม่ของชายหนุ่มที่มองถึงกับยิ้มกว้างเพราะลูกชายเริ่มแคร์
ความรู้สึกของภรรยา ปกติถ้าวันไหนใครพลาดทำโจ๊กไก่เข้ามาหล่ะก็เป็นต้องเททิ้งทุกทีคราวนี้กลับกินได้น่าตา
เฉย เหลือบตามองไปยังหญิงสาว
แม่โทโมะ : เป็นอะไรลูก
แก้ว : เปล่าคะคุณแม่ทานดีกว่านะคะเดี๋ยวจะเย็นหมด
บอกแล้วก้มหน้าลงเงียบ
แม่โทโมะ : ร้องไห้ทำไมหนูแก้ว
แก้ว : ไม่มีอะไรคะ แก้วไปทำงานก่อนนะคะคุณแม่
ยกมือไหว้แล้วเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน
แก้ว : ฮึก ฮึกกใครจะไปรู้ว่าพี่ไม่ชอบ
หมับ~
โทโมะ : เป็นอะไร
ดึงมือไว้
โทโมะ : ร้องไห้ทำไม ที่ร้องไห้เส้แสร้งเหมือนเดิมรึเปล่า
‘ฉันดูเสแสร้งตลอกเวลาใช่ไหม’
หญิงสาวเลือกที่จะไม่ตอบ
หมับ~
คราวนี้เมื่อเห็นหญิงสาวไม่เถียงเหมือนครั้งก่อนๆก็รู้ได้ทันทีว่าเสียใจจริงๆ รู้สึกผิดตงิดๆที่ถามออกไป คว้าร่างหญิง
สาวมากอด
โทโมะ : ขอโทษ
แก้ว : อืม ฉันเป็นภรรยาที่ไม่ดีอย่างที่คุณว่าไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
โทโมะ : ขอโทษแล้วไงอย่าคิดมาก ไม่ต้องไปทำงานนะนอนพักอยู่บ้านแล้วเย็นนี้จะรีบกลับมาทานข้าวเย็น
เกลี่ยน้ำตาที่แก้มนวลออก
‘ทำไมต้องมาทำให้ฉันรู้สึกแคร์ด้วยนะ’
ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
ห้องนอน
แม่โทโมะ : แม่เขาไปได้ไหมลูก
แก้ว : ได้คะ
ลุกจากเตียงเดินมาเปิดประตูให้
แม่โทโมะ : เป็นไงบ้างลูกหายปวดหัวบ้างรึยัง
แก้ว : หายแล้วคะแค่หน้ามืดนิดหน่อยเอง
ลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู
แม่โทโมะ : งั้นแม่ไม่กวนแล้วดีกว่า พักผ่อนมากๆนะลูก
แก้ว : ขอบคุณคะคุณแม่
นอนหลับตาลงอย่างเพลียๆ
เย็นแล้ว...
หญิงสาวนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เป็นธรรมดาของผู้หญิงอยู่ใกล้ผู้ชายมากๆมักเกิดความผูกพัน ยิ่งเป็นผู้ชายที่เสน่ห์
เหลือร้ายอย่างโทโมะแล้วยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้หวั่นไหว เมื่อไหร่กันนะที่ความผูกพันจะเลื่อนเป็น.........
ครื้น ครื้น~
(อย่าคิดว่าฉันจะยอมเธอนะยัยแก้ว)
แก้ว : ยัยพิม!!
(ถ้าแกคิดจะมาเอาของฉันไปก็บอกไว้ก่อนว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด)
แก้ว : ก็แล้วยังไงในเมื่อเธอมันก็แค่นางบำเรอเค้า
(หึ ถึงฉันจะเป็นแค่นางบำเรอแต่ เค้าก็อยากอยู่กับนางบำเรออย่างฉันมากกว่าเมียเอกอย่างเธอ)
แก้ว : อย่าคิดจะลองดีเล่นสงครามประสาทกับฉัน เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บคือเธอ!!
(อย่ามั่นใจอะไรเกินไปหน่อยเลย)
แก้ว : สักวันเค้าจะอยู่กับฉันโดยไม่แม้แต่จะคิดถึงเธอ
(เหรอ ฉันจะรอนะ อ่อลืมบอกเย็นนี้ไม่ต้องรอสามีกลับไปนะเพราะโทโมะจะอยู่กับฉันที่นี้)
พูดจบวางสายทันที ไฟแค้นเริ่มลุกลามจิตใจหญิงสาวอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วขับรถออกไปคอนโดของพิม
พิม : อิ๊ อ๊ะ ...แรงอีก โอ๊ะ อ๊าซ์โมะขา อ๊ะ
เสียงครวญครางของพิมดังลอดออกมาจนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินชัดเจน หญิงสาวกัดกรามแน่นระงับโทสะที่
กำลังพุ่งพล่าน จะเข้าไปก็ไม่ได้เพราะประตูล๊อก
แก้ว : ฮัลโล ขอกุญแจของ0982คะ
(ให้ไม่ได้นะ ต้องขอคุณพิมเจ้าของห้องก่อนหน่ะคะ)
แก้ว : ฉันเป็นพี่สาวพิม
(แต่ยังไงนั่นก็เป็นสิทธิส่วนตัวของเจ้าของห้องหน่ะคะต้องโทรเช็คกับเธอก่อน)
แก้ว : ให้พนักงานเอากุญแจสำรองมาให้ฉันที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้!!
ระงับความโกรธไม่อยู่
(ทางเราให้ไม่ได้จริงๆคะ)
แก้ว : ถ้ายังอยากมีที่ทำงานรีบให้คนเอากุญแจมาให้ฉัน
(เอ่อ ไม่ทราบว่าดิฉันกำลังเรียนสายอยู่กับใครคะ)
แก้ว : จริญญา ไทยานนท์ ฉันให้เวลาเธออีก1นาทีถ้ากุญแจยังมาไม่ถึงมือฉันเธอเตรียมหาที่ทำงานใหม่ได้
เลย
ด้วยนามสกุลของชายหนุ่มเป็นครอบครัวนักธุริจ ซึ้งเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนกับคอนโดแห่งนี้ด้วย
(ดิฉันขอประธานโทษคะ รอสักครู่นะคะ)
ขอโทษอย่างร้อนรนไม่นานหญิงสาวก็ได้กุญแจสำรองมา
แอ๊ด~
พิม : อือ อ๊าส์...
หญิงสาวกำลังกระแทกสะโพกลงบนลำตัวของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ตามไฟปรารถนา หญิงสาวปราดเข้าไปกระชาก
ผมของพิมอย่างแรงจนหน้าหงาย
พิม : โอ๊ยยย
ด้วยความแรงที่ถูกกระฉาก ร่างของทั้งหลุดออกจากกัน หญิงสาวเดินตรงมาที่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
โทโมะ : แก้ว...
เพี้ย!!
ฟาดฝ่ามือเรียวลงบนใบหน้าหล่อ
แก้ว : คุณทำอะไร เวลาทำนึกถึงหน้าฉันบ้างไหมคุณมีภรรยาอยู่แล้วนะ
โทโมะ : คือ มัน...
แก้ว : ไหนแก้ตัวมาซิมันคืออะไร บอกให้ฉันรอแต่คุณก็ผิดคำพูด
ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด
แก้ว : เธอ!!ไม่กลับตกนรกเหรอไงแยงสามีชาวบ้านเค้าหน่ะ ถ้าร่านจนทนไม่ไหวบอกฉัน ฉันจะช่วยหาให้
พิม : อย่ามาด่าฉันนะ ก็เพราะเธอมันหน้าเบื่อไงสามีถึงหนีมา
แก้ว : อย่ามารู้ดีเรื่องในครอบครัวฉัน
พิม : จะทำไม ก็ในเมื่อโทโมะก็เป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว
เดินตรงมาที่หญิงสาว
พิม : ถ้าเธอแน่จริงก็อย่าปล่อยให้โทโมะมาหาความสุขจากฉันซิ แต่หน้าอย่างเธอคงเก่งแต่ปาก
เพี้ย!!
พิมจับปลายคางดูใบหน้าหญองสาวแล้วฟาดลงมาที่แก้มแรงๆ
พิม : สุดท้ายเธอก็ต้องโดดเดี่ยวเหมือนแม่เธอนั่นแหละหึหึ
เพี้ย เพี้ย!!
แก้วสวนกลับไปอย่างรวดเร็วจนพิมหน้าหัน
แก้ว : อย่ามาพาดพิงถึงแม่ฉัน
มองด้วยสายตาโกรธๆก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มที่พึ่งใส่เมื้อผ้าเสร็จ
แก้ว : ตามสบายนะคะจะทำอะไรกันก็เชิญ แต่หลังจากที่มีความสุขแล้วก็เตรียวตัวตอบคำถามคุณแม่ด้วยก็แล้ว
กัน
สบัดหน้าเดินออกไป โดยชายหนุ่มวิ่งตามไป หญิงสาวเดินเร็วไม่ทันมอง
พลัก~
แก้ว : ขอโทษคะ
เขื่อน : แก้วมาทำอะไรที่นี้
แก้ว : มาหาเพื่อนนะคะพี่เขื่อนหล่ะคะ
เขื่อน : พี่พักที่นี้หน่ะ ไปห้องพี่ก่อนไหมนานๆจะเจอกันที
แก้ว : ก็ดีคะ
เดินตามพี่ชายคนสนิทไป โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ
กึก
แก้ว : โอ้ยย
ส้นของรองเท้าที่สูง4นิ้งเกิดหักกระทันหันเขื่อนรีบเข้าไปประคอง
เขื่อน : เป็นอะไรรึเปล่าแก้ว
แก้ว : ไม่มีอะไรคะแค่ส้นรองเท้าหัก แก้วคงจะเดินเร็วไปหน่อยคะ
เขื่อน : เดี๋ยวแก้ว มีเศษอะไรติดที่คอ
ก้มลงมาปัดเศษที่ลำคอออก ทำให้ต้องก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ในมุมไกลเห็นก็เข้าใจว่าทั้งคู่
กำลังจะมีอะไรกัน
หมับ~
โทโมะ : พึ่งว่าฉันมาหยกๆ แต่กลับมาทำซะเอง
กระฉากให้หญิงสาวออกจากออมแขนเขื่อน
แก้ว : จะบ้าเหรอ อย่ามาคิดว่าคนอื่นเข้าจะทำแบบคุณสิ
โทโมะ : และที่ทำเมื่อกี้อย่าบอกนะว่าไม่มีอะไร
แก้ว : ก็ไม่มีอะไรจริงๆ
โทโมะ : อย่ามาโกหก
แก้ว : ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว พี่เขื่อนคะแก้วเข้าห้องพี่เขื่อนได้รึยังคะ
เขื่อน : เชิญครับ ตามสบาย
โทโมะ : กลับบ้าน
กระชากแรงจนร่างของหญิงสาวเซ่ถลาเข้ามาที่อก
แก้ว : ฉันจะคุยกับพี่เขื่อน
โทโมะ : คุยหรือทำอะไร
แก้ว : ทำไมถ้าฉันจะทำอะไรกับพี่เขื่อนแล้วมันจะเป็นอะไรไปหล่ะ
โทโมะ : อย่ามาทำตัวร่านแบบนี้ฉันอายคนอื่น
คำด่าทอที่หลุดออกมาทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
‘ฉันร่านเหรอ’
แก้ว : ทำไมฉันจะร่านแล้วมันจะทำไม
โทโมะ : ดีงั้นกลับบ้าน แล้วช่วยแสดงให้ฉันดูหน่อย
น้ำเสียงโกรธจัดเมื่อหญิงสาวพูดตอบโต้เช่นนั้น ลากหญิงสาวลงบันไดหลายชั้นอย่างไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเดินทัน
หรือไม่
+
+
+
บ้าน
แม่โทโมะ : ตาโมะทำไมลากน้องแบบนั้น
ผู้เป็นมารดาตกใจที่ลูกชายลากลูกสะใภ้เข้ามาอย่างไม่ปราณี ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังกอดปลอบกันอยู่เลย ชายหนุ่มไม่
ได้สนใจคำถามของแม่ลากหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพแล้วค๊าวันนี้อัพสองตอนเลยน้า เม้นๆโหวดๆ
ประตูห้องถูกปิดลง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
