No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง

 

 

‘หน้าตาอ่อนหวานขนาดนี้ แต่ทำไมถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นนักหนาก็ไม่รู้นะ’

 

 

ใบหน้าหวานชวนหลงไหลทำให้จังหวะหัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงผิดปกติ 

 

 

แก้ว  :  อืมม...

 

 

หญิงสาวสงเสียงครางเบามือกุมอยู่ที่ศรีษะ

 

 

โทโมะ  :  แก้วเป็นอะไรปวดหัวเหรอ

 

 

แก้ว  :  ปวดหัว

 

 

โทโมะ :  ทานยาหน่อยนะจะได้หายปวด

 

 

รีบแกะยาส่งให้หญิงสาว มือแตะไปที่หน้าผาก

 

 

โทโมะ  :  ตัวร้อนด้วนไปโรงพยาบาลไหม

 

 

แก้ว  : หึ  ไม่เอานอนพักก็หาย

 

 

ปฏิเสธแล้วล้มตัวลงนอนแต่มือยังคงกุมอยู่ที่ศรีษะ สักพักยาเริ่มออกฤทธิ์ก็หลับไป ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็ทอด

 

กายนอนข้างๆ

 

 

ขวับ~

 

 

มือของหญิงสาวอยู่ดีๆก็พาดมากอดไว้ที่อกชายหนุ่มในคราวแรกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกสักพักเริ่มจับให้หญิงสาว

 

 

เข้ามาใกล้แล้วโอบไว้ ก่อนจะหลับตามหญิงสาวไป

 

 

ความผูกพันเริ่มก่อตัวที่ละเล็กละน้อยโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว.....

 

 

แก้ว  :  ฮ้าวว~

 

 

ลืมตาขึ้นรู้สึกว่าหลับสบายที่สุดในรอบหลายสัปดาห์เพราะนอนแต่บนเก้าอี้ มองหน้าชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่

 

 

ค่อยๆจับมือหนาออกจากร่างแล้วลุกขึ้น ล้างหน้าเสร็จแล้วเดินลงไปทำอาหารเช้า

 

 

แม่โทโมะ  :  ดีขึ้นแล้วเหรอลูก

 

 

แก้ว  :  คะดีขึ้นมากแล้ว

 

 

แม่โทโมะ  :  ไม่ต้องจัดโต๊ะหรอกนะลูกเดี๋ยวแม่ให้ออยมาจัดให้

 

 

แก้ว :  งั้นแก้วไปอาบน้ำก่อนนะคะ

 

 

เดินขึ้นไปบนห้อง

 

 

เตรียมชุดให้ชายหนุ่มไปทำงานยืนมองอยู่นานเห็นว่ายังไม่เข้ากันเลยจะเปลี่ยนแต่พอดีเสื้อหล่นจากไม้แขวน

 

 

ทำให้ต้องก้มลงไปเก็บ

 

 

ขวับ~

 

 

แก้ว  :  โอ้ยย

 

 

พึ่งหายป่วยก้มๆเงยๆบ่อยหน้าเลยมืด แต่ดีที่ชายหนุ่มตื่นมาเห็นจึงเข้ามารับไว้ได้ทัน

 

 

โทโมะ  :  ยังไม่หายดีรีบลุกมาทำไม

 

 

แก้ว  :  ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

 

 

โทโมะ  :  เมื่อกี้จะล้มอยู่เลยยังมาเถียงอีก

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่อยากเถียงแล้ว คุณไปอาบน้ำเถอะจะได้รีบลงไปทานข้าว

 

 

โทโมะ  :  อืม

 

 

ให้ชายหนุ่มเข้าไปอาบก่อน แล้วเธอค่อยอาบต่อ

 

 

ก๊อกก~

 

 

ออย  :  คุณผู้หญิงคะเชิญที่โต๊ะทานข้าวคะ

 

 

แก้ว  :  คะเดี๋ยวแก้วตามลงไป

 

 

+

 

+

 

+

 

 

โต๊ะอาหาร

 

 

ออย  :  ลงมาแล้วคะ

 

 

โทโมะ  :  ตักข้าวรอเลย

 

 

แม่โทโมะ  :  เมื่อคืนสบายไหมกอดเมีย

 

 

โทโมะ  :  สบายครับ

 

 

ที่ตอบไปเพราะรู้สึกสบายจริงๆถึงแม้ว่าหญิงสาวจะตัวเล็กแต่กลับนุ่มนิ่มน่ากอดเป็นที่สุด

 

 

แม่โทโมะ  :  อ้าวหนูแก้วมาเร็วลูกทานข้าวกัน

 

 

เห็นหญิงสาวเดินลงมารีบเรียก  อาหารเช้าถูกตักเรียงจนครบทุกที่

 

 

แม่โทโมะ  :  วันนี้อาหารเช้าเราคืออะไรน้า

 

 

ชายหนุ่มมองไปที่ชามตรงหน้า

 

 

โทโมะ  :  ทำไมถึงกล้าทำของที่ผมไม่ชอบ ทิ้ง

 

 

ยกชามขึ้นจะเททิ้งลงถังขยะ

 

 

แม่โทโมะ  :  น้องอุตสาห์ตื่นมาทำนะตาโมะ

 

 

มือชะงักเมื่อรู้ว่าใครคือคนทำ หญิงสาวที่ยืนมองอยู่เดินมาขว้าชามไป

 

 

หมับ~

 

 

ชายหนุ่มจับมือไว้ได้ทัน

 

 

แก้ว  :  ถ้าพี่ไม่ชอบ แก้วจะทำให้ทานใหม่นะคะ

 

 

โทโมะ  :  ไม่ต้องแล้วเสียเวลา ทานได้

 

 

แย่งชามมาวางลงตรงหน้าก่อนจะตักเข้าปากเคียวตุ้ยๆ แม่ของชายหนุ่มที่มองถึงกับยิ้มกว้างเพราะลูกชายเริ่มแคร์

 

 

ความรู้สึกของภรรยา ปกติถ้าวันไหนใครพลาดทำโจ๊กไก่เข้ามาหล่ะก็เป็นต้องเททิ้งทุกทีคราวนี้กลับกินได้น่าตา

 

 

เฉย  เหลือบตามองไปยังหญิงสาว

 

 

แม่โทโมะ  :  เป็นอะไรลูก

 

 

แก้ว  :  เปล่าคะคุณแม่ทานดีกว่านะคะเดี๋ยวจะเย็นหมด

 

 

บอกแล้วก้มหน้าลงเงียบ

 

 

แม่โทโมะ  :  ร้องไห้ทำไมหนูแก้ว

 

 

แก้ว  :  ไม่มีอะไรคะ แก้วไปทำงานก่อนนะคะคุณแม่

 

 

ยกมือไหว้แล้วเดินเลี่ยงออกไปหน้าบ้าน

 

 

แก้ว  :  ฮึก ฮึกกใครจะไปรู้ว่าพี่ไม่ชอบ

 

 

หมับ~

 

 

โทโมะ  :  เป็นอะไร

 

 

ดึงมือไว้

 

 

โทโมะ  : ร้องไห้ทำไม ที่ร้องไห้เส้แสร้งเหมือนเดิมรึเปล่า

 

 

‘ฉันดูเสแสร้งตลอกเวลาใช่ไหม’

 

 

หญิงสาวเลือกที่จะไม่ตอบ

 

 

หมับ~

 

 

คราวนี้เมื่อเห็นหญิงสาวไม่เถียงเหมือนครั้งก่อนๆก็รู้ได้ทันทีว่าเสียใจจริงๆ รู้สึกผิดตงิดๆที่ถามออกไป คว้าร่างหญิง

 

 

สาวมากอด

 

 

โทโมะ  :  ขอโทษ

 

 

แก้ว  :  อืม ฉันเป็นภรรยาที่ไม่ดีอย่างที่คุณว่าไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

 

 

โทโมะ  :  ขอโทษแล้วไงอย่าคิดมาก ไม่ต้องไปทำงานนะนอนพักอยู่บ้านแล้วเย็นนี้จะรีบกลับมาทานข้าวเย็น

 

 

เกลี่ยน้ำตาที่แก้มนวลออก

 

 

‘ทำไมต้องมาทำให้ฉันรู้สึกแคร์ด้วยนะ’

 

 

ผละออกจากอ้อมกอดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

 

 

ห้องนอน

 

 

แม่โทโมะ :  แม่เขาไปได้ไหมลูก

 

 

แก้ว  :  ได้คะ

 

 

ลุกจากเตียงเดินมาเปิดประตูให้

 

 

แม่โทโมะ  :  เป็นไงบ้างลูกหายปวดหัวบ้างรึยัง

 

 

แก้ว  :  หายแล้วคะแค่หน้ามืดนิดหน่อยเอง

 

 

ลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู

 

 

แม่โทโมะ  :  งั้นแม่ไม่กวนแล้วดีกว่า พักผ่อนมากๆนะลูก

 

 

แก้ว  :  ขอบคุณคะคุณแม่

 

 

นอนหลับตาลงอย่างเพลียๆ

 

 

 

เย็นแล้ว...

 

 

หญิงสาวนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร เป็นธรรมดาของผู้หญิงอยู่ใกล้ผู้ชายมากๆมักเกิดความผูกพัน ยิ่งเป็นผู้ชายที่เสน่ห์

 

เหลือร้ายอย่างโทโมะแล้วยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้หวั่นไหว  เมื่อไหร่กันนะที่ความผูกพันจะเลื่อนเป็น.........

 

 

 

ครื้น ครื้น~

 

 

(อย่าคิดว่าฉันจะยอมเธอนะยัยแก้ว)

 

 

แก้ว  :  ยัยพิม!!

 

 

(ถ้าแกคิดจะมาเอาของฉันไปก็บอกไว้ก่อนว่าไม่ง่ายอย่างที่คิด)

 

 

แก้ว  :  ก็แล้วยังไงในเมื่อเธอมันก็แค่นางบำเรอเค้า

 

 

(หึ ถึงฉันจะเป็นแค่นางบำเรอแต่ เค้าก็อยากอยู่กับนางบำเรออย่างฉันมากกว่าเมียเอกอย่างเธอ)

 

 

แก้ว  : อย่าคิดจะลองดีเล่นสงครามประสาทกับฉัน เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บคือเธอ!!

 

 

(อย่ามั่นใจอะไรเกินไปหน่อยเลย)

 

 

แก้ว  :  สักวันเค้าจะอยู่กับฉันโดยไม่แม้แต่จะคิดถึงเธอ

 

 

(เหรอ ฉันจะรอนะ อ่อลืมบอกเย็นนี้ไม่ต้องรอสามีกลับไปนะเพราะโทโมะจะอยู่กับฉันที่นี้)

 

 

พูดจบวางสายทันที ไฟแค้นเริ่มลุกลามจิตใจหญิงสาวอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วขับรถออกไปคอนโดของพิม

 

 

 

พิม  :  อิ๊ อ๊ะ ...แรงอีก โอ๊ะ อ๊าซ์โมะขา อ๊ะ

 

 

เสียงครวญครางของพิมดังลอดออกมาจนคนที่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินชัดเจน หญิงสาวกัดกรามแน่นระงับโทสะที่

 

 

กำลังพุ่งพล่าน จะเข้าไปก็ไม่ได้เพราะประตูล๊อก

 

 

แก้ว  :  ฮัลโล ขอกุญแจของ0982คะ

 

 

(ให้ไม่ได้นะ ต้องขอคุณพิมเจ้าของห้องก่อนหน่ะคะ)

 

 

แก้ว  :  ฉันเป็นพี่สาวพิม

 

 

(แต่ยังไงนั่นก็เป็นสิทธิส่วนตัวของเจ้าของห้องหน่ะคะต้องโทรเช็คกับเธอก่อน)

 

 

แก้ว  :  ให้พนักงานเอากุญแจสำรองมาให้ฉันที่หน้าห้องเดี๋ยวนี้!!

 

 

ระงับความโกรธไม่อยู่

 

 

(ทางเราให้ไม่ได้จริงๆคะ)

 

 

แก้ว  :  ถ้ายังอยากมีที่ทำงานรีบให้คนเอากุญแจมาให้ฉัน

 

 

(เอ่อ ไม่ทราบว่าดิฉันกำลังเรียนสายอยู่กับใครคะ)

 

 

แก้ว  :  จริญญา  ไทยานนท์ ฉันให้เวลาเธออีก1นาทีถ้ากุญแจยังมาไม่ถึงมือฉันเธอเตรียมหาที่ทำงานใหม่ได้

 

เลย

 

 

ด้วยนามสกุลของชายหนุ่มเป็นครอบครัวนักธุริจ ซึ้งเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนกับคอนโดแห่งนี้ด้วย

 

 

(ดิฉันขอประธานโทษคะ รอสักครู่นะคะ)

 

 

ขอโทษอย่างร้อนรนไม่นานหญิงสาวก็ได้กุญแจสำรองมา

 

 

แอ๊ด~

 

 

พิม  :  อือ อ๊าส์...

 

 

หญิงสาวกำลังกระแทกสะโพกลงบนลำตัวของชายหนุ่มอย่างรุนแรง ตามไฟปรารถนา หญิงสาวปราดเข้าไปกระชาก

 

 

ผมของพิมอย่างแรงจนหน้าหงาย

 

พิม  :  โอ๊ยยย

 

 

ด้วยความแรงที่ถูกกระฉาก ร่างของทั้งหลุดออกจากกัน หญิงสาวเดินตรงมาที่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

 

 

โทโมะ  :  แก้ว...

 

 

เพี้ย!!

 

 

ฟาดฝ่ามือเรียวลงบนใบหน้าหล่อ

 

 

แก้ว  :  คุณทำอะไร เวลาทำนึกถึงหน้าฉันบ้างไหมคุณมีภรรยาอยู่แล้วนะ

 

 

 

โทโมะ  :  คือ มัน...

 

 

แก้ว  :  ไหนแก้ตัวมาซิมันคืออะไร  บอกให้ฉันรอแต่คุณก็ผิดคำพูด

 

 

ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด

 

 

แก้ว  :  เธอ!!ไม่กลับตกนรกเหรอไงแยงสามีชาวบ้านเค้าหน่ะ ถ้าร่านจนทนไม่ไหวบอกฉัน ฉันจะช่วยหาให้

 

 

พิม  :  อย่ามาด่าฉันนะ ก็เพราะเธอมันหน้าเบื่อไงสามีถึงหนีมา

 

 

แก้ว  :  อย่ามารู้ดีเรื่องในครอบครัวฉัน

 

 

พิม  :  จะทำไม ก็ในเมื่อโทโมะก็เป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว

 

 

เดินตรงมาที่หญิงสาว

 

 

พิม  :  ถ้าเธอแน่จริงก็อย่าปล่อยให้โทโมะมาหาความสุขจากฉันซิ  แต่หน้าอย่างเธอคงเก่งแต่ปาก

 

 

เพี้ย!!

 

 

พิมจับปลายคางดูใบหน้าหญองสาวแล้วฟาดลงมาที่แก้มแรงๆ

 

 

พิม  :  สุดท้ายเธอก็ต้องโดดเดี่ยวเหมือนแม่เธอนั่นแหละหึหึ

 

 

เพี้ย เพี้ย!!

 

 

แก้วสวนกลับไปอย่างรวดเร็วจนพิมหน้าหัน

 

 

แก้ว  :  อย่ามาพาดพิงถึงแม่ฉัน

 

 

มองด้วยสายตาโกรธๆก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มที่พึ่งใส่เมื้อผ้าเสร็จ

 

 

แก้ว  :  ตามสบายนะคะจะทำอะไรกันก็เชิญ  แต่หลังจากที่มีความสุขแล้วก็เตรียวตัวตอบคำถามคุณแม่ด้วยก็แล้ว

 

กัน

 

 

สบัดหน้าเดินออกไป โดยชายหนุ่มวิ่งตามไป  หญิงสาวเดินเร็วไม่ทันมอง

 

 

พลัก~

 

 

แก้ว  :  ขอโทษคะ

 

 

เขื่อน  :  แก้วมาทำอะไรที่นี้

 

 

แก้ว  :  มาหาเพื่อนนะคะพี่เขื่อนหล่ะคะ

 

 

เขื่อน  :  พี่พักที่นี้หน่ะ ไปห้องพี่ก่อนไหมนานๆจะเจอกันที

 

 

แก้ว  :  ก็ดีคะ

 

 

เดินตามพี่ชายคนสนิทไป โดยไม่รู้ว่าชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ

 

 

กึก

 

 

แก้ว  :  โอ้ยย

 

 

ส้นของรองเท้าที่สูง4นิ้งเกิดหักกระทันหันเขื่อนรีบเข้าไปประคอง

 

 

เขื่อน  :  เป็นอะไรรึเปล่าแก้ว

 

 

แก้ว  :  ไม่มีอะไรคะแค่ส้นรองเท้าหัก แก้วคงจะเดินเร็วไปหน่อยคะ

 

 

เขื่อน  :  เดี๋ยวแก้ว  มีเศษอะไรติดที่คอ

 

 

ก้มลงมาปัดเศษที่ลำคอออก ทำให้ต้องก้มหน้าลงมาใกล้ๆ ชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ในมุมไกลเห็นก็เข้าใจว่าทั้งคู่

 

กำลังจะมีอะไรกัน

 

 

หมับ~

 

 

โทโมะ  :  พึ่งว่าฉันมาหยกๆ แต่กลับมาทำซะเอง

 

 

กระฉากให้หญิงสาวออกจากออมแขนเขื่อน

 

 

แก้ว  :  จะบ้าเหรอ อย่ามาคิดว่าคนอื่นเข้าจะทำแบบคุณสิ

 

 

โทโมะ  :  และที่ทำเมื่อกี้อย่าบอกนะว่าไม่มีอะไร

 

 

แก้ว  :  ก็ไม่มีอะไรจริงๆ

 

 

โทโมะ  :  อย่ามาโกหก

 

 

แก้ว  :  ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว พี่เขื่อนคะแก้วเข้าห้องพี่เขื่อนได้รึยังคะ

 

 

เขื่อน  :  เชิญครับ ตามสบาย

 

 

โทโมะ  :  กลับบ้าน

 

 

กระชากแรงจนร่างของหญิงสาวเซ่ถลาเข้ามาที่อก

 

 

แก้ว  :  ฉันจะคุยกับพี่เขื่อน

 

 

โทโมะ  :  คุยหรือทำอะไร

 

 

แก้ว  :  ทำไมถ้าฉันจะทำอะไรกับพี่เขื่อนแล้วมันจะเป็นอะไรไปหล่ะ

 

 

โทโมะ  :  อย่ามาทำตัวร่านแบบนี้ฉันอายคนอื่น

 

 

คำด่าทอที่หลุดออกมาทำให้หญิงสาวสะดุ้ง

 

 

‘ฉันร่านเหรอ’

 

แก้ว  :  ทำไมฉันจะร่านแล้วมันจะทำไม

 

 

โทโมะ  :  ดีงั้นกลับบ้าน แล้วช่วยแสดงให้ฉันดูหน่อย

 

 

น้ำเสียงโกรธจัดเมื่อหญิงสาวพูดตอบโต้เช่นนั้น ลากหญิงสาวลงบันไดหลายชั้นอย่างไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเดินทัน

 

หรือไม่

+

 

+

 

+

บ้าน

 

 

แม่โทโมะ  : ตาโมะทำไมลากน้องแบบนั้น

 

 

ผู้เป็นมารดาตกใจที่ลูกชายลากลูกสะใภ้เข้ามาอย่างไม่ปราณี ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังกอดปลอบกันอยู่เลย ชายหนุ่มไม่

 

 

ได้สนใจคำถามของแม่ลากหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง

 

 

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาอัพแล้วค๊าวันนี้อัพสองตอนเลยน้า เม้นๆโหวดๆ

 

ประตูห้องถูกปิดลง