พิสูจน์รัก นายบ้านไร่
9.1
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
27) ตอนที่27
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ‘บทสรุปของความรัก’
“ไปเลย แบร่ๆ” เฟย์แลปลิ้มใส่อย่างสะใจ
“พอได้แล้วครับที่รัก”
“ชิส์ ก็มันน่าหมั่นไส้นิ”
“แล้วแกได้เรื่องว่าไงไอ้เขื่อน” โทโมะเอ่ยถามออกมา
“อ้อ บ้านท่านรัฐมนตรีอยู่แถว....”
เอ่ยชื่อซอยใจกลางเมืองให้ทุกคนรับรู้
“เยส งั้นเฟย์ไปบอกพี่ป็อปก่อน” วิ่งนำหน้าเข้าบ้านไปทันที ก่อนจะตามมาด้วยโทโมะ กับเขื่อนที่เดินกอดคอกัน
เข้าไป ตอนนี้ทั้ง 5 คนได้แต่นั่งมองหน้าว่าจะเอายังไงกันต่อไปดี
“ฉันว่า มันคงไม่ง่ายที่จะเข้าถึงตัวฟางว่ะ”
“จริงด้วย พวกการ์ดคงไม่ยอมให้เราเข้าพบท่านง่ายๆหรอก”
“แล้วถ้าเราเข้าไปบอกเหตุผลท่านตรงๆล่ะ๐
“โธ่ แก้วครับ ไอ้ป็อปได้โดนยำตรีนออกมาซิครับ”
“ใช่ ไอ้ป็อปมันไปทำลูกสาวเข้าท้องก่อนแต่งนะแก้ว”
“แต่ฉันยอม”
“พี่จะบ้าเหรอพี่ป็อป เกิดพ่อพี่ฟางยิงพี่ทิ้งก่อนพี่ทันพูดจบล่ะ”
เฟบ์โวยวายออกม เพราะความเป็นหว่งพี่ชาย ที่อาจจะเอาชีวิตไปทิ้งก่อนจะทันได้เจอหน้าลูกเมียซะอีก
“แต่ถ้ามันจะเป็นทางเดียวที่พี่จะได้เจอฟาง”
“พี่ก็ยอม” พูดหนักแน่น เพราะไม่ว่าจะต้องเจออะไร เขาก็จะต้องพาคนรักกลับมาอยู่กับเขาให้ได้ แค่นี้เขาก็
เหมือนคนตายทั้งเป็นแล้ว ‘ เพราะ หัวใจเขามันไปอยู่กับ เธอทั้งหมดแล้วนะ ฟาง ‘
“แต่แก้วว่าท่านเป็นผู้ใหญ่พอ ท่านจะต้องเข้าใจพี่ป็อปแน่”
ป็อปปี้มองนน้องสาวอย่างขอบคุณที่เธอม่หมดหวังเรื่องนี้ไปง่าย ๆ
“เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน กรูจะช่วยเมิงเอง”
เขื่อนตบบ่าปลปอบใจเพื่อน
“เออ เพราะอย่างน้อยกรูสองคนคงพอจะถ่วงเวลา ได้ทันก่อนที่เมิงจะโดนยิงว่ะ”
โทโมะพูดขำๆ ทั้งๆที่หน้าเขามันไม่ขำตามไปด้วยเลยซักนิด
“โอเค งั้นพรุ่งนี้เราจะไปหา ฟางกัน”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับแก้ว เพราะเรื่องนี้จะปล่อยเอาไว้อีกไม่ได้
เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ บ้านท่านสมเกียจติ
สองพ่อลูกกำลังนั่งทานอาหารเช้า กันตามปกติ
“ท่าน ครับมีคนมาขอพบครับ”
นายขามเดินเข้ามารายงานให้เจ้านายทราบ
ท่านสมเกียจติเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มขึ้นมามอง ก่อนจะถาม
“ใครว่ะ”
“คนจากไร่ จิระคุณครับ”
“ป็อปปี้”
“ฟางรู้จักเหรอลูก”
“ค่ะ” พยักหน้ารับคำผู้เป็นพ่อ
“อืม งั้นเชิญเขาไปพบฉันที่ห้องรับแขกแล้วกัน”
พูดก่อนจะเดินนำไป ฟางได้แต่หวั่นใจว่าชายหนุ่มจะมาขอพบพ่อของเอด้วยเรื่องอะไร กันแน่ หรือว่าเขาจะรู้เรื่อง
‘ลูก’เป็นไปไม่ได้ เธอไม่เคยบอกใคร แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงกัน
“สวัสดีค่ะ/ครับ ท่าน”
ทั้ง ห้าคนยกมือทำความเครพ
“อ้าว นึกว่าใคร คุณภาณุนี่เอง”
“นั่งๆ”
ทักทายอย่างเป็นกันเอง เมื่อเห้นว่าเป็นคนคุ้นเคย เมื่อสมัยที่ท่านปฎิบัติหน้าที่อยู่ที่เชียงใหม่ก็ได้พพ กับชาย
หนุ่มหลายหน ไปที่ไร่ก็บ่อย
“ว่าแต่พวกคุณมาหาผม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ป็อปปี้สบตากับเพื่อนและน้องสาว ก่อนจะพูดออกมา
“ผมมาพบท่นเรื่อง ฟางครับ”
“ลูกฟาง งั้นเหรอ”
ท่านสมเกียจติเลิกคิ้ว ถามกลับอย่างแปลกใจ ว่าชายหนุ่มไปรู้จักมักจี่กับลูกสาวตนตอนไหน
“ครับ”
“แล้วมันเรื่องอะรล่ะ ทำไมคุณต้องมาพูดกับผม”
“คือ..”
สูดหายใจ อย่างเตรียมใจรับผลที่กำลังจะตามมา
“ผมเป้นคน ทำฟางท้องครับ”
“เด็กในท้องเธอเป็นลูกของผม”
‘ผวัละ’
ท่านสมเกียจติปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อทันที ที่ชายหนุ่มเอ่ยจบ
“ไอ้ระยำ เมิงว่าเมิงทำลูกกูท้องงั้นเหรอ”
‘ผลัวะ’
ชกหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกระจัด
“พี่ป็อป” แก้วกับเฟย์ เรียกชื่อพี่ชายออกมาพร้อมกัน
ป็อปปี้ทำเพียงแค่ ยกมือห้ามไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง เพราะเรื่องนี้เป็นรื่องที่เขาต้องจัดการด้วยตัวเอง
“ครับ ผมกับฟางเรารักกัน”
‘ผวัละ’
หมัดนี้ของชายชรา ทำเอาป็อปปี้ถึงกับเซ
“รักงั้นเหรอ เมิงรู้มั้ยว่าลูกกูร้องไห้ไปคำว่ารักของเมิงตั้งเท่าไหร่”
ไม่พูดเปล่าคนเป็นพ่อ ถีบเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่ม จนป็อปปี้เซไปไกล แต่ก็ยังฝืนเดินกลับมา
คุยกับท่านสมเกียจติอีก
“ผมรักฟางจริงๆนะครับ เราแค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น”
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ เมิงรู้มั้ย กว่ากูจะทำให้ลูกฟางหายจากอาการซึมเศร้า กูต้องร้องไห้ไปกับลูกกูกกี่ครั้ง”
กระชากคอเสื้อป็อปปี้เข้ามาใก้ล ก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่าย ป็อปปี้เริ่มมีใบหน้าบวมช้ำ เลือดออกจากปากที่น่า
จะมาจากปากแตกภายใน ชายหนุ่มทำเพียงแค่เช็ดเลือที่มุมปาก ออก ก่อนจะพูดต่อ
“ขอโอกาศให้ผมเจอฟางซักครั้งเถอะนะครับ”
“กูไม่ให้”
‘ผลัวะ’ ’ตุ๊บ’ ’ผลัวะ’
ตามมาอีกหลายหมัดจนคนชกเริ่มจะเหนื่อย เพราะป็อปปี้ไม่โต้กลับซักหมัด ยิ่งสร้างความแค้เคือง
ให้ท่านสมเกียจติมากขึ้นไปอีก เฟย์ แก้วได้แต่กัดปากกั้นเสียงร้องด้วยความสงสารพี่ชาย ที่โดนซ้อมอยู่ฝ่ายเดียว
“ทำไมเมิงไม่ยอมชก กลับ เห็นกูแก่งั้นเหรอ”
“ผมจะพาฟางกลับไปอยู่ด้วยกัน”
“ข้ามศพกูไปก่อนเถอะเมิง”
คราวนี้ท่านสมเกียจติปล่อยหมัดใส่ม่ยั้ง ถึงเขาจะดูเป็นชายชราแต่ก็แข็งแรงไม่น้อย ทำให้แต่ละหมัดที่ป็อปปี้โดน
เขาไปจึงไม่ใช่เบาๆ แค่หมัดเดียวก็ทำเอาเขาช้ำไปหลายวัน
นี้โดนไปเกือนสิบหมัด แค่ยังยืนอยู่ได้นี่ก้นับว่าเก่งมากแล้วแต่ที่เขายังยอมทนให้อีกฝ่านต่อยไม่ยั้ง
เพราะเขาเชื่อว่าหากทำให้พ่อของเอยอมรับในตัวเขาได้ การจะได้เธอกลับไปอยู่
ด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนัก
“พอเถอะค่ะพ่อ”
“ฟาง/ลูกฟาง”
หญิงสาววิ่งเข้าไกอดแขนขอร้องไม่ให้พ่อทำร้าย ชายหนุ่มไปมากกว่านี้
“ฟาง หนูออกมาทำไม”
“พี่ป็อป”
แก้ว เฟย์ วิ่งเข้าไปประคองพี่ชายทันที ตอนนี้ใบหน้าของป็อปปี้เต้มไปด้วยเลือด
“อย่าทำเขาเลยนะค่ะพ่อ ฟางขอร้อง”
“แต่มันทำให้หนูต้องเสียใจนะ ลูกฟาง” เสียงป็อปปี้ขัดขึ้น
“ฟาง ป็อปรักฟางนะครับ”
ป็อปปี้ลุกขึ้นตามแรกพยุงของน้องสาวทั้งสองคน ฟางหันมามองป็อปปี้ทั้งน้ำตา
“เรื่องพิม ให้ป็อปอธิบายก่อนได้มั้ยครับ ฟาง”
ป็อปปี้ทำท่าจะพูดต่อแต่ท่านสมเกียจติก็ขัดขึ้นก่อน
“เมิงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้”
“ฟาง ให้อกาศป็อปอธิบายก่อนนะครับ”
“กูบอกให้ออกไปไง”
หันไปชักปืนมากจากลูกน้อง ขึ้นขู่ป็อปปี้ที่เดินเข้าใก้ลลูกสาวตัวเอง ดึงฟางเข้ามาอยู่
ในอ้อมกอดอย่างหวงแหนปกป้อง
“พี่ป็อปพอเถอะน้า”
“ไม่แก้ว ปล่อยพี่ให้พี่พูดกับฟางก่อน”
แก้วรั้งพี่ชายให้ออกห่างจากปากกระปอกปืนของพ่อฟาง แต่ป็อปปี้ก็ขืนตัวเอาไว้เช่นกัน
“พี่ป็อป แก้วไม่ยอมให้พี่เอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่เขาไม่เห็นค่าพี่หรอกนะ”
พูดตวาดออกมาทั้งน้ำตา จ้องไปทางฟางที่เอาแต่ยืนนิ่ง ไหนจะพ่อเธอที่เอาปืนจ่อหัวพี่ชายเธอไว้อีก
“ฮือๆ พี่ป็อปหยุดเถอะ เฟย์ไม่ยอมเสียพี่ไปนะ”
วิ่งเข้ามากอดพี่ชายไว้ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขื่อได้แต่มองดูคนรักกับเพื่อนรัก อย่างเจ็บปวดที่เขาไม่
สามารถช่วยอะไรได้ กำหมัดแน่ เจ็บใจตัวเอง
“พี่ป็อป พี่หยุดบ้าซะที “ แก้วตวาดใส่หน้าพี่ชาย
ป็อปปี้ม่ฟัง หากแต่เดินเข้าไปใก้ล จนชิดปากกระบอกปืน ก่อนจะพูดออกมา
“ฟาง ที่ฟางเห็นวันนั้น มันไม่ใช่แบบที่ฟางคิดนะครับ มันอาจจะดูไม่ดีที่พูดถึงผู้หญิงแบบนี้ แต่วันนั้น พิมเป็นฝ่าย
ที่เข้ามาจูบป็อปเองนะครับ ส่วนเรื่องรูปที่ป็อปไม่ทิ้งไปเพราะป็อปไม่สนใจ ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ “
“แล้วที่ไม่ให้ใครแตะ เป็นเพราะอะไร ป็อปว่าฟางน่าจะรู้นะครับว่ามันเป็นเพราะรูปใครกันแน่”
‘ใช่เธอรู้ เพราะนอกจากรูปที่เอเห็นในตอนแรกแล้ว มันเป็นรูปของเธอเอง !! รูปที่เขาแอบถ่าย
ถูกใส่กรอบไว้อย่างดี’
“ป็อปรักฟางนะครับ และจะรักไปจนวันตาย”
พูดจบ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างยอมรับชะตาชีวิต ตามแต่ว่าที่พ่อตาจะเป้นคนตัดสิน
“ผมยอมคุณแล้วคุณภาณุ”
ท่านสมเกียจติ ลดปืนลงอย่างยอมแพ้ในความ จริงใจที่แม้จะต้องเลือกเผชิญด้วยชีวิต ชายหนุ่มก็ยังยืนยันว่ารัก
ลูกสาวเขาจริงๆยอมแพ้ให้กับความรัก และความจริงที่ชายหนุ่มมอบให้กับลูกสวาตน
ป็อปปี้ลืมตาขึ้นช้าๆ เลือกที่จะมองตรงไปยัง คนที่ทำให้เขามีความกล้า ความรัก ความตริงใจ
“ฟาง พ่อว่าลูกคุยกับเขาให้เขาใจเถอะลูก”
“พ่อเชื่อ แล้วว่าเขาพูดความจริง” พูดกับลูกสาวเบาๆ
ก่อนจะหันไปเอ่ย กันทั้งสี่คนที่ยืนมองอยู่ อย่างจริงใจ
“ผมขอโทษด้วย ที่ทำรุนแรงลงไป”
“พวกผมเข้าใจท่านครับ” โทโมะเป็นฝ่ายรับความจริงใจนั้นไว้
“เราปล่อยให้เขาคุยกันเองเถอะ”
ท่านสมเกียจติกล่าว ก่อนจะเดินำทุกคนออกจากห้องไป ปล่อยให้คนรักปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน
เจ็บปวดมาจากรัก ก็ต้องใช้ รักนั้นแหละเยี่ยวยา จิตใจของกันและกัน
“ฟางครับ”
เดินเข้าหาหญิงสาว แต่ต้องล้มลงเพราะความเจ็บช้ำ จากที่โดนกระหน่ำมาก่อนหน้านี้
“ป็อป” ผวาเข้าไปรับชายหนุ่มไว้ทั้งตัว แต่แรงผู้หญิงจะไปพยุงผู้ชายรางใหญ่อย่างป็อปปี้ไว้ได้อย่างไร สุดท้า
ยก็ล้งลงนั่งที่พื้นด้วยกันทั้งคู่
“เชื่อป็อปเถอะนะครับ” ยังคงอ้อนวอนให้เอยอมเชื่อเขาซักครั้ง
“ฮือๆ เจ็บมากรึเปล่าค่ะ” แตะหน้าชายหนุ่มแผ่งเบา
“ป็อปรักฟาง นะครับ”
นิ่วหน้าทุกครั้งที่เขาพยายามพูดออกมา เพราะเจ็บแผลที่โดนชก
“พอแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เอ่ยห้าม
“ยังรักป็อปอยู่หรือเปล่าครับ”
ถามเสียงสั่น น้ำตาลูกผู้ชายเริ่งไหลซึม เมื่อเห้นว่าเอไม่ตอบกลับมา
ฟางไม่ตอบ แต่เลือกที่จะก้มลงประทับจูบที่ปากหนา เป็นคำตอบของหัวใจแทน
‘เธอเชื่อแล้วว่าเขา รักเธอจริงๆ เพราะถ้าเขาไม่รักเธอเขาคงไม่มาตามหาเธอ ไหนจะท่าทางยอมตาย
ถ้าเธอไม่เชื่อเขาอีก’
ถอนจูบออกมา ก่อนจะเอ่ยข้อความของใจให้ชายหนุ่มได้รับรู้
“ฟางรักป็อปค่ะ”
“เจ็บมากหรือเปล่าค่ะ” ป็อปปี้ดึงมือเธอมากุม
“นิดหน่อยครับ แค่นี้ถือว่าคุ้ม ถ้ามันจะทำให้ฟางยอมฟังป็อป”
ป็อปปี้ยกมือสัมผัสไปที่บริเวณหน้าท้องนูนที่ยืนออกมาของฟาง เหมือนเจ้าตัวน้อยจะรับรู้ว่าเป็นสัมผัสของพ่อ จึง
ดิ้นรับอย่างร้อนรน จนป็อปปี้เองยังสัมผัสได้
“ลูกจ๋า”
เอ่ยเสียงสั่น ฟางได้แต่ซึมซับ สายใยของพ่อลูก ตื้นตันใจ ไปกับเขาที่ได้สัมผัสลูกเป็นครั้งแรก
“ทำไมถึง ไม่ยอมป็อปครับ”
“ฟางขอโทษ ฟางมันโง่ เองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล”
“ฟางตั้งใจ จะบอกป็อปในวันเกิด แต่...” ต้องหยุดพูดเพราะ ป็อปปี้เอานิ้วทาบไว้ไม่ยอมให้เธอได้พูดต่อ
ไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้ ก่อนจะดึงเข้ามาสวมกอด ด้ยความคิดถึง
“คิดถึงที่สุดมั้ยครับ” ฟางกอดตอบ
“คิดถึงป็อปเหมือนกันค่ะ”
สบตาวาน ของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยออกมา
“แต่งงานกับป็อปนะครับ”
“ค่ะ ^^” ป็อปปี้ดึงฟางเข้ามาประทับจูบอย่างอ่อนโยน กระซิบบอกรักอย่างแผ่วเบา แต่มันกลับดังก้องในใจของ
ทั้งคู่ไม่มีวันจางหายไป
“ป็อป รักฟางนะครับ”
‘ความรัก มันไปใช่จุดจบอย่างในนิยาย แต่เป็นจุดเริ่มต้นของคน สอง คน ที่จะคอยดูแลกันและกัน ตราบจนกว่า
วันสุดท้ายของลมหายใจของกันและกัน’
The End
พิสูจน์รักนายบ้านไร่ PF
^____________________________________________________________^
จบแล้วเย้ๆ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ตลอดเวลาที่ตามอ่านกันน้า
ขอบคุณจริง เพราะถ้าไม่มีนักอ่านก็คงไม่มีคนเขียนอย่างเรา ของคุณค่ะ ^/\^
ขอบคุณจริงๆคงต้องเป็น ป็อปปี้กับฟางซินะ ที่ทำให้เราอยากเขียนนิยายดีๆ ที่มีสองคนนี้เป็นนักแสดงหลัก
ถ้ามีโอกาศเจอกันเรื่องต่อไปคร้า ติดตามกันต่อไปด้วยนะค่ะ ^^
“ไปเลย แบร่ๆ” เฟย์แลปลิ้มใส่อย่างสะใจ
“พอได้แล้วครับที่รัก”
“ชิส์ ก็มันน่าหมั่นไส้นิ”
“แล้วแกได้เรื่องว่าไงไอ้เขื่อน” โทโมะเอ่ยถามออกมา
“อ้อ บ้านท่านรัฐมนตรีอยู่แถว....”
เอ่ยชื่อซอยใจกลางเมืองให้ทุกคนรับรู้
“เยส งั้นเฟย์ไปบอกพี่ป็อปก่อน” วิ่งนำหน้าเข้าบ้านไปทันที ก่อนจะตามมาด้วยโทโมะ กับเขื่อนที่เดินกอดคอกัน
เข้าไป ตอนนี้ทั้ง 5 คนได้แต่นั่งมองหน้าว่าจะเอายังไงกันต่อไปดี
“ฉันว่า มันคงไม่ง่ายที่จะเข้าถึงตัวฟางว่ะ”
“จริงด้วย พวกการ์ดคงไม่ยอมให้เราเข้าพบท่านง่ายๆหรอก”
“แล้วถ้าเราเข้าไปบอกเหตุผลท่านตรงๆล่ะ๐
“โธ่ แก้วครับ ไอ้ป็อปได้โดนยำตรีนออกมาซิครับ”
“ใช่ ไอ้ป็อปมันไปทำลูกสาวเข้าท้องก่อนแต่งนะแก้ว”
“แต่ฉันยอม”
“พี่จะบ้าเหรอพี่ป็อป เกิดพ่อพี่ฟางยิงพี่ทิ้งก่อนพี่ทันพูดจบล่ะ”
เฟบ์โวยวายออกม เพราะความเป็นหว่งพี่ชาย ที่อาจจะเอาชีวิตไปทิ้งก่อนจะทันได้เจอหน้าลูกเมียซะอีก
“แต่ถ้ามันจะเป็นทางเดียวที่พี่จะได้เจอฟาง”
“พี่ก็ยอม” พูดหนักแน่น เพราะไม่ว่าจะต้องเจออะไร เขาก็จะต้องพาคนรักกลับมาอยู่กับเขาให้ได้ แค่นี้เขาก็
เหมือนคนตายทั้งเป็นแล้ว ‘ เพราะ หัวใจเขามันไปอยู่กับ เธอทั้งหมดแล้วนะ ฟาง ‘
“แต่แก้วว่าท่านเป็นผู้ใหญ่พอ ท่านจะต้องเข้าใจพี่ป็อปแน่”
ป็อปปี้มองนน้องสาวอย่างขอบคุณที่เธอม่หมดหวังเรื่องนี้ไปง่าย ๆ
“เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน กรูจะช่วยเมิงเอง”
เขื่อนตบบ่าปลปอบใจเพื่อน
“เออ เพราะอย่างน้อยกรูสองคนคงพอจะถ่วงเวลา ได้ทันก่อนที่เมิงจะโดนยิงว่ะ”
โทโมะพูดขำๆ ทั้งๆที่หน้าเขามันไม่ขำตามไปด้วยเลยซักนิด
“โอเค งั้นพรุ่งนี้เราจะไปหา ฟางกัน”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับแก้ว เพราะเรื่องนี้จะปล่อยเอาไว้อีกไม่ได้
เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ บ้านท่านสมเกียจติ
สองพ่อลูกกำลังนั่งทานอาหารเช้า กันตามปกติ
“ท่าน ครับมีคนมาขอพบครับ”
นายขามเดินเข้ามารายงานให้เจ้านายทราบ
ท่านสมเกียจติเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มขึ้นมามอง ก่อนจะถาม
“ใครว่ะ”
“คนจากไร่ จิระคุณครับ”
“ป็อปปี้”
“ฟางรู้จักเหรอลูก”
“ค่ะ” พยักหน้ารับคำผู้เป็นพ่อ
“อืม งั้นเชิญเขาไปพบฉันที่ห้องรับแขกแล้วกัน”
พูดก่อนจะเดินนำไป ฟางได้แต่หวั่นใจว่าชายหนุ่มจะมาขอพบพ่อของเอด้วยเรื่องอะไร กันแน่ หรือว่าเขาจะรู้เรื่อง
‘ลูก’เป็นไปไม่ได้ เธอไม่เคยบอกใคร แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงกัน
“สวัสดีค่ะ/ครับ ท่าน”
ทั้ง ห้าคนยกมือทำความเครพ
“อ้าว นึกว่าใคร คุณภาณุนี่เอง”
“นั่งๆ”
ทักทายอย่างเป็นกันเอง เมื่อเห้นว่าเป็นคนคุ้นเคย เมื่อสมัยที่ท่านปฎิบัติหน้าที่อยู่ที่เชียงใหม่ก็ได้พพ กับชาย
หนุ่มหลายหน ไปที่ไร่ก็บ่อย
“ว่าแต่พวกคุณมาหาผม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
ป็อปปี้สบตากับเพื่อนและน้องสาว ก่อนจะพูดออกมา
“ผมมาพบท่นเรื่อง ฟางครับ”
“ลูกฟาง งั้นเหรอ”
ท่านสมเกียจติเลิกคิ้ว ถามกลับอย่างแปลกใจ ว่าชายหนุ่มไปรู้จักมักจี่กับลูกสาวตนตอนไหน
“ครับ”
“แล้วมันเรื่องอะรล่ะ ทำไมคุณต้องมาพูดกับผม”
“คือ..”
สูดหายใจ อย่างเตรียมใจรับผลที่กำลังจะตามมา
“ผมเป้นคน ทำฟางท้องครับ”
“เด็กในท้องเธอเป็นลูกของผม”
‘ผวัละ’
ท่านสมเกียจติปล่อยหมัดใส่ใบหน้าหล่อทันที ที่ชายหนุ่มเอ่ยจบ
“ไอ้ระยำ เมิงว่าเมิงทำลูกกูท้องงั้นเหรอ”
‘ผลัวะ’
ชกหน้าอีกฝ่ายด้วยความโกระจัด
“พี่ป็อป” แก้วกับเฟย์ เรียกชื่อพี่ชายออกมาพร้อมกัน
ป็อปปี้ทำเพียงแค่ ยกมือห้ามไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง เพราะเรื่องนี้เป็นรื่องที่เขาต้องจัดการด้วยตัวเอง
“ครับ ผมกับฟางเรารักกัน”
‘ผวัละ’
หมัดนี้ของชายชรา ทำเอาป็อปปี้ถึงกับเซ
“รักงั้นเหรอ เมิงรู้มั้ยว่าลูกกูร้องไห้ไปคำว่ารักของเมิงตั้งเท่าไหร่”
ไม่พูดเปล่าคนเป็นพ่อ ถีบเข้าไปที่ท้องของชายหนุ่ม จนป็อปปี้เซไปไกล แต่ก็ยังฝืนเดินกลับมา
คุยกับท่านสมเกียจติอีก
“ผมรักฟางจริงๆนะครับ เราแค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น”
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ เมิงรู้มั้ย กว่ากูจะทำให้ลูกฟางหายจากอาการซึมเศร้า กูต้องร้องไห้ไปกับลูกกูกกี่ครั้ง”
กระชากคอเสื้อป็อปปี้เข้ามาใก้ล ก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่าย ป็อปปี้เริ่มมีใบหน้าบวมช้ำ เลือดออกจากปากที่น่า
จะมาจากปากแตกภายใน ชายหนุ่มทำเพียงแค่เช็ดเลือที่มุมปาก ออก ก่อนจะพูดต่อ
“ขอโอกาศให้ผมเจอฟางซักครั้งเถอะนะครับ”
“กูไม่ให้”
‘ผลัวะ’ ’ตุ๊บ’ ’ผลัวะ’
ตามมาอีกหลายหมัดจนคนชกเริ่มจะเหนื่อย เพราะป็อปปี้ไม่โต้กลับซักหมัด ยิ่งสร้างความแค้เคือง
ให้ท่านสมเกียจติมากขึ้นไปอีก เฟย์ แก้วได้แต่กัดปากกั้นเสียงร้องด้วยความสงสารพี่ชาย ที่โดนซ้อมอยู่ฝ่ายเดียว
“ทำไมเมิงไม่ยอมชก กลับ เห็นกูแก่งั้นเหรอ”
“ผมจะพาฟางกลับไปอยู่ด้วยกัน”
“ข้ามศพกูไปก่อนเถอะเมิง”
คราวนี้ท่านสมเกียจติปล่อยหมัดใส่ม่ยั้ง ถึงเขาจะดูเป็นชายชราแต่ก็แข็งแรงไม่น้อย ทำให้แต่ละหมัดที่ป็อปปี้โดน
เขาไปจึงไม่ใช่เบาๆ แค่หมัดเดียวก็ทำเอาเขาช้ำไปหลายวัน
นี้โดนไปเกือนสิบหมัด แค่ยังยืนอยู่ได้นี่ก้นับว่าเก่งมากแล้วแต่ที่เขายังยอมทนให้อีกฝ่านต่อยไม่ยั้ง
เพราะเขาเชื่อว่าหากทำให้พ่อของเอยอมรับในตัวเขาได้ การจะได้เธอกลับไปอยู่
ด้วยกันคงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปนัก
“พอเถอะค่ะพ่อ”
“ฟาง/ลูกฟาง”
หญิงสาววิ่งเข้าไกอดแขนขอร้องไม่ให้พ่อทำร้าย ชายหนุ่มไปมากกว่านี้
“ฟาง หนูออกมาทำไม”
“พี่ป็อป”
แก้ว เฟย์ วิ่งเข้าไปประคองพี่ชายทันที ตอนนี้ใบหน้าของป็อปปี้เต้มไปด้วยเลือด
“อย่าทำเขาเลยนะค่ะพ่อ ฟางขอร้อง”
“แต่มันทำให้หนูต้องเสียใจนะ ลูกฟาง” เสียงป็อปปี้ขัดขึ้น
“ฟาง ป็อปรักฟางนะครับ”
ป็อปปี้ลุกขึ้นตามแรกพยุงของน้องสาวทั้งสองคน ฟางหันมามองป็อปปี้ทั้งน้ำตา
“เรื่องพิม ให้ป็อปอธิบายก่อนได้มั้ยครับ ฟาง”
ป็อปปี้ทำท่าจะพูดต่อแต่ท่านสมเกียจติก็ขัดขึ้นก่อน
“เมิงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้”
“ฟาง ให้อกาศป็อปอธิบายก่อนนะครับ”
“กูบอกให้ออกไปไง”
หันไปชักปืนมากจากลูกน้อง ขึ้นขู่ป็อปปี้ที่เดินเข้าใก้ลลูกสาวตัวเอง ดึงฟางเข้ามาอยู่
ในอ้อมกอดอย่างหวงแหนปกป้อง
“พี่ป็อปพอเถอะน้า”
“ไม่แก้ว ปล่อยพี่ให้พี่พูดกับฟางก่อน”
แก้วรั้งพี่ชายให้ออกห่างจากปากกระปอกปืนของพ่อฟาง แต่ป็อปปี้ก็ขืนตัวเอาไว้เช่นกัน
“พี่ป็อป แก้วไม่ยอมให้พี่เอาชีวิตมาทิ้งกับคนที่เขาไม่เห็นค่าพี่หรอกนะ”
พูดตวาดออกมาทั้งน้ำตา จ้องไปทางฟางที่เอาแต่ยืนนิ่ง ไหนจะพ่อเธอที่เอาปืนจ่อหัวพี่ชายเธอไว้อีก
“ฮือๆ พี่ป็อปหยุดเถอะ เฟย์ไม่ยอมเสียพี่ไปนะ”
วิ่งเข้ามากอดพี่ชายไว้ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขื่อได้แต่มองดูคนรักกับเพื่อนรัก อย่างเจ็บปวดที่เขาไม่
สามารถช่วยอะไรได้ กำหมัดแน่ เจ็บใจตัวเอง
“พี่ป็อป พี่หยุดบ้าซะที “ แก้วตวาดใส่หน้าพี่ชาย
ป็อปปี้ม่ฟัง หากแต่เดินเข้าไปใก้ล จนชิดปากกระบอกปืน ก่อนจะพูดออกมา
“ฟาง ที่ฟางเห็นวันนั้น มันไม่ใช่แบบที่ฟางคิดนะครับ มันอาจจะดูไม่ดีที่พูดถึงผู้หญิงแบบนี้ แต่วันนั้น พิมเป็นฝ่าย
ที่เข้ามาจูบป็อปเองนะครับ ส่วนเรื่องรูปที่ป็อปไม่ทิ้งไปเพราะป็อปไม่สนใจ ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ “
“แล้วที่ไม่ให้ใครแตะ เป็นเพราะอะไร ป็อปว่าฟางน่าจะรู้นะครับว่ามันเป็นเพราะรูปใครกันแน่”
‘ใช่เธอรู้ เพราะนอกจากรูปที่เอเห็นในตอนแรกแล้ว มันเป็นรูปของเธอเอง !! รูปที่เขาแอบถ่าย
ถูกใส่กรอบไว้อย่างดี’
“ป็อปรักฟางนะครับ และจะรักไปจนวันตาย”
พูดจบ ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างยอมรับชะตาชีวิต ตามแต่ว่าที่พ่อตาจะเป้นคนตัดสิน
“ผมยอมคุณแล้วคุณภาณุ”
ท่านสมเกียจติ ลดปืนลงอย่างยอมแพ้ในความ จริงใจที่แม้จะต้องเลือกเผชิญด้วยชีวิต ชายหนุ่มก็ยังยืนยันว่ารัก
ลูกสาวเขาจริงๆยอมแพ้ให้กับความรัก และความจริงที่ชายหนุ่มมอบให้กับลูกสวาตน
ป็อปปี้ลืมตาขึ้นช้าๆ เลือกที่จะมองตรงไปยัง คนที่ทำให้เขามีความกล้า ความรัก ความตริงใจ
“ฟาง พ่อว่าลูกคุยกับเขาให้เขาใจเถอะลูก”
“พ่อเชื่อ แล้วว่าเขาพูดความจริง” พูดกับลูกสาวเบาๆ
ก่อนจะหันไปเอ่ย กันทั้งสี่คนที่ยืนมองอยู่ อย่างจริงใจ
“ผมขอโทษด้วย ที่ทำรุนแรงลงไป”
“พวกผมเข้าใจท่านครับ” โทโมะเป็นฝ่ายรับความจริงใจนั้นไว้
“เราปล่อยให้เขาคุยกันเองเถอะ”
ท่านสมเกียจติกล่าว ก่อนจะเดินำทุกคนออกจากห้องไป ปล่อยให้คนรักปรับความเข้าใจซึ่งกันและกัน
เจ็บปวดมาจากรัก ก็ต้องใช้ รักนั้นแหละเยี่ยวยา จิตใจของกันและกัน
“ฟางครับ”
เดินเข้าหาหญิงสาว แต่ต้องล้มลงเพราะความเจ็บช้ำ จากที่โดนกระหน่ำมาก่อนหน้านี้
“ป็อป” ผวาเข้าไปรับชายหนุ่มไว้ทั้งตัว แต่แรงผู้หญิงจะไปพยุงผู้ชายรางใหญ่อย่างป็อปปี้ไว้ได้อย่างไร สุดท้า
ยก็ล้งลงนั่งที่พื้นด้วยกันทั้งคู่
“เชื่อป็อปเถอะนะครับ” ยังคงอ้อนวอนให้เอยอมเชื่อเขาซักครั้ง
“ฮือๆ เจ็บมากรึเปล่าค่ะ” แตะหน้าชายหนุ่มแผ่งเบา
“ป็อปรักฟาง นะครับ”
นิ่วหน้าทุกครั้งที่เขาพยายามพูดออกมา เพราะเจ็บแผลที่โดนชก
“พอแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เอ่ยห้าม
“ยังรักป็อปอยู่หรือเปล่าครับ”
ถามเสียงสั่น น้ำตาลูกผู้ชายเริ่งไหลซึม เมื่อเห้นว่าเอไม่ตอบกลับมา
ฟางไม่ตอบ แต่เลือกที่จะก้มลงประทับจูบที่ปากหนา เป็นคำตอบของหัวใจแทน
‘เธอเชื่อแล้วว่าเขา รักเธอจริงๆ เพราะถ้าเขาไม่รักเธอเขาคงไม่มาตามหาเธอ ไหนจะท่าทางยอมตาย
ถ้าเธอไม่เชื่อเขาอีก’
ถอนจูบออกมา ก่อนจะเอ่ยข้อความของใจให้ชายหนุ่มได้รับรู้
“ฟางรักป็อปค่ะ”
“เจ็บมากหรือเปล่าค่ะ” ป็อปปี้ดึงมือเธอมากุม
“นิดหน่อยครับ แค่นี้ถือว่าคุ้ม ถ้ามันจะทำให้ฟางยอมฟังป็อป”
ป็อปปี้ยกมือสัมผัสไปที่บริเวณหน้าท้องนูนที่ยืนออกมาของฟาง เหมือนเจ้าตัวน้อยจะรับรู้ว่าเป็นสัมผัสของพ่อ จึง
ดิ้นรับอย่างร้อนรน จนป็อปปี้เองยังสัมผัสได้
“ลูกจ๋า”
เอ่ยเสียงสั่น ฟางได้แต่ซึมซับ สายใยของพ่อลูก ตื้นตันใจ ไปกับเขาที่ได้สัมผัสลูกเป็นครั้งแรก
“ทำไมถึง ไม่ยอมป็อปครับ”
“ฟางขอโทษ ฟางมันโง่ เองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล”
“ฟางตั้งใจ จะบอกป็อปในวันเกิด แต่...” ต้องหยุดพูดเพราะ ป็อปปี้เอานิ้วทาบไว้ไม่ยอมให้เธอได้พูดต่อ
ไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้ ก่อนจะดึงเข้ามาสวมกอด ด้ยความคิดถึง
“คิดถึงที่สุดมั้ยครับ” ฟางกอดตอบ
“คิดถึงป็อปเหมือนกันค่ะ”
สบตาวาน ของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยออกมา
“แต่งงานกับป็อปนะครับ”
“ค่ะ ^^” ป็อปปี้ดึงฟางเข้ามาประทับจูบอย่างอ่อนโยน กระซิบบอกรักอย่างแผ่วเบา แต่มันกลับดังก้องในใจของ
ทั้งคู่ไม่มีวันจางหายไป
“ป็อป รักฟางนะครับ”
‘ความรัก มันไปใช่จุดจบอย่างในนิยาย แต่เป็นจุดเริ่มต้นของคน สอง คน ที่จะคอยดูแลกันและกัน ตราบจนกว่า
วันสุดท้ายของลมหายใจของกันและกัน’
The End
พิสูจน์รักนายบ้านไร่ PF
^____________________________________________________________^
จบแล้วเย้ๆ
ขอบคุณทุกๆกำลังใจ ตลอดเวลาที่ตามอ่านกันน้า
ขอบคุณจริง เพราะถ้าไม่มีนักอ่านก็คงไม่มีคนเขียนอย่างเรา ของคุณค่ะ ^/\^
ขอบคุณจริงๆคงต้องเป็น ป็อปปี้กับฟางซินะ ที่ทำให้เราอยากเขียนนิยายดีๆ ที่มีสองคนนี้เป็นนักแสดงหลัก
ถ้ามีโอกาศเจอกันเรื่องต่อไปคร้า ติดตามกันต่อไปด้วยนะค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
