พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

ทุกอย่างยังดำเนินไปตามวิถีที่มันเคยเป็น พวกเธอยังฟาตัวฟางไม่พบ พี่ป็อปก็เหมือนผีดิบไปทุกวัน

 

"เฮ้อ" 

 

'ฟอด' ร่างสูงตรงเข้ามาโอบแอบ  ขโมยหอมแก้มแฟนสาว ก่อนจะถาม

 

"เป็นอะไรไปครับที่รัก"

 

"แก้ว สงสารพี่ป็อป"

 

"เฮ้อ" โทโมะถอนหายใจออกมาอีกคน '4 เดือนกว่าแล้วซินะ ที่ฟางหายไป'

 

"พี่แก้ววววววววววว"

 

"อะไรกัน เฟย์" ถามนน้องสาวที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา

 

"อ่านนี่" 

 

ยื่น I PAD ให้พี่สาว ที่รับมาอ่านหน้าข่าวบันเทิงอย่าง งงๆ

 

'วันก่อนมีคนตาดี แอบเห็นนางเอกสาว ฟาง ธนันต์ธรณ์ ที่หายหน้าหายตาไปนานเกือบปี(ที่มีข่าวบินไปทำแท้งที่

 

เมืองนอกมา โอ้โน) เดินควงอยู่กับนักการเมืองนุ่มใหญ ที่เพิ่งมีข่าวหย่าภรรยาไปหมาดๆ เดินช็อปปิ้ง

 

กระหนุงกระหนิง แต่ที่แซ่บที่สุดคงเป็นภาพที่ นางเอกสาวเดินท้องโย้ เลือกซื้อของเด็กอ่อนมากกว่า

 

เอ๊ะตกลงงานนี้ ความจริงมันคืออะไรกันแน่ค่ะเนี้ย เดี๋ยวบอกไปทำแท้ง เดี๋ยวเดินท้องโย้ โอ๊ยคุณพี่งงค่ะ'

 

"อะไรกันเนี้ย เอ๊ะนี่มันคุณพ่อฟางนี่"

 

แก้วชี้รูปของท่านรัฐมนตรีเกษตรที่เดินอยู่กับฟาง ให้ทุกคนดู

 

"ใช่ เฟย์คิดว่าพี่ฟางต้องกลับไปอยู่กับคุณพ่อพี่เขา"

 

"แต่ทำไมท่านถถึงรับพี่ฟางไปอยู่ด้วยหล่ะ"

 

"โมะว่า ท่านคงรู้เรื่องที่คุณหณิงคิดจะฆ่าฟางล่ะมั้ง "

 

"คงเกิดสำนึกผิด แล้วพาฟางไปอยู่ด้วย"

 

"แต่ถ้าฟางไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถึงไม่ติดต่อมาล่ะ"  เขื่อนพูดเสียงแข็ง

 

"ถูกของไอ้เขื่อน ทำเหมือนอยากทิ้งไอ้ป็อปงั้นแฟละ"

 

"ไม่ พี่ฟางไม่มีทางทิ้งพี่ป็อป เฟย์ว่ามันต้องมีเหตุผลซิ"

 

เฟย์คิดหนักกับเหตุผลที่ฟางไม่ยอมติดต่อพี่ชายเธอมาเลยซักนิด 

 

'เป๊าะ'  แก้วดีดนิ้ว ก่อนจะพูดออกมา

 

"เพราะฟางยังเข้าใจพี่ป็อปผิดไง ที่พิมจูบพี่ป็อปอ่ะ"

 

"จริงด้วย พี่ฟางเห็น แต่ไม่รู้ว่ายัยนั้นเป็นคนเริ่ม ไม่ใช่พี่ป็อป"

 

เฟย์พูดออกมาอย่างตื่นเต้นที่หาสาเหตุของการหมางเมินได้ แต่สองหนุ่มก็ยังมีสีหน้าไม่พอใจกับการกระทำของ

 

ฟางอยู่ดี  พวกเขาว่ามันไร้สาระอยู่ดี แค่เรื่องแค่นี้ถึงกับตัดการติดต่อ ปล่อยให้เพื่อนเขาแทบจะกลายเป็นคนบ้า

 

"พี่ป็อป เดี๋ยวพี่จะไปไหน"

 

แก้ววิ่งไปดึงแขนพี่ชายที่รีบร้อนเอาไว้ ก่อนที่เขาจะวิ่งไปถึงรถ

 

"อะไรแก้ว ปล่อยก่อน"

 

"พี่จะไปไหน" ดึงไว้ไม่ยอมปล่อย

 

"พี่จะไปหาฟาง"

 

"เดี๋ยวๆ พี่รู้แล้วเหรอว่าพี่ฟางอยู่ไหน"

 

ยื่นข่าวเดียวกันกับเฟย์ให้น้องสาวแทนคำตอบ  แก้วมองผ่านๆ ก็รู้ว่าเป้นข่าวเดียวกัน

 

"ใจเย็นซิพี่ป็ิอป"  ดึงพี่ชายให้นัั่งลงคุยกันให้รู้เรื่อง

 

"แกมีอะไรก็ว่ามา พี่จะรีบไปตามฟาง"

 

"ใจเย้นๆซิว่ะไอ้ป็อป"

 

"แกจะแบบไร้จุดหมายไม่ได้นะโว้ย"

 

โทโมะ เขื่อน เตือนสติเพื่อน เพราะทั้งคู่ยังคาใจในตัวของฟางที่ทำตัวไร้เหตุผลอยู่

 

"ท้องโย้ ดูเสื้อผ้าเด็กอ่อน"  แก้วพึมพำกับตัวเองเสียงเบา จนเขื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆต้องถามออกมา

 

"แกบ่นอะไร ว่ะแก้ว"

 

ก็แก้วว่า ฟางน่าจะท้อง"

 

"ห๊ะ แกว่าไรนะ ยัยแก้ว" ป็อปปี้ถามเสียงดัง

 

"ก็เนี้ยแก้วว่าจากข่าว แล้วก็รูปอ่ะ แก้วว่าฟางท้องชัวร์"

 

ป็อปปี้ย้อนคิดตามที่น้องสาวพูด 'จะว่าไปพักหลังๆฟางก็มีอาการแปลกๆ แล้วก็ดูจะมีน้ำมีนวลมากขึ้นด้วย'

 

"ลูกใครล่ะ"

 

'ป๊าบ'

 

"โอ๊ย แก้วตบหัวโมะ ทำไมครับเนี้ย"

 

"ก็โมะ พูดไม่คิด ก็ต้องเป็นลูกพี่ป็อปซิ" ถลึงตาใส่แฟนหนุ่มที่พูดจาเหมือนดูถูกแฟนพี่ชายเธอ

 

"แกจะแน่ใจได้ไงแก้ว ว่าจะเป้นลูกไอ้ป็อปจริงๆ"

 

"จริง ฟางหายไปเกือน สี่เดือนแล้วนะเว้ย"

 

"โอ๊ย"

 

สองหนุ่มร้องเสียงหลงออกมาพร้อมกัน เพราะโดนแฟนสาวทั้งสองตีไปคนล่ะ หนึ่งที ฐานพูดจาไม่เข้าหู

 

"แต่ฉันมั่นใจ ว่าเด็กคนนั้นต้องเป็นลูกฉัน"

 

"แกจะแน่ใจได้ยังไง"  เขื่อนยังคงดื้อดึง ป็อปปี้สบตาเพื่อนก่อนจะเอ่ยออกมา

 

"ฟาง...เขามีฉันเป็นคนแรกของเขา"

 

คำตอบของป็อปปี้ เปรียบเสมือนเป้นการยืนยันได้ว่ายังไง เด็กคนนั้นต้องเป็นลูกของเขาแน่นอน

 

"กรี๊สสสส พี่แก้วเรากำลังจะมีหลายแหละ"

 

หันไปตีมือกับแก้วอย่างถูกใจ

 

"ฉันผิดเองที่ไม่เด็ดขาดแต่แรก เรื่องทุกอย่างมันถึงได้บานปลายแบบนี้"

 

"พวกแก อย่าโกรธฟางเลย ยังเรื่องนี้ฉันก็เป็นคนผิด"

 

ป็อปปี้เอ่ยกับเพื่อนซี้ทั้งสอง ขอร้องไม่ให้เพื่อนมีอัคติกับคนรักของเขา

 

"เอาเถอะ เรื่องนี้พวกฉันจะช่วยแกเอง"

 

"โมะจะช่วยยังไง"  แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะนักสืบที่จ้างมาก็เหลวไม่เป็นท่า

 

"ถ้าฟางกลับไปอยู่กับพ่อเขาจริง ก็สืบหาจากท่านรัฐมนตรีไง"

 

"เรื่องนี้กูจัดการเอง"  เขื่อนบอก หยิบมือถือเดินออกไปคุยธุระข้างนอก

 

"ป็อปค่ะ"  เสียงพิมดังมาแต่ไกล

 

"แล้วยัยปลิงนี้ล่ะจะจัดการยังไง"  เฟย์พูดออกมาเบาๆ

 

เฟย์กับแก้วสบตากันกันเซ็ง ก่อนที่เฟย์จะเป็นฝ่ายเบ้หน้าออกมาก่อน

 

"พี่ป็อป แก้วถามจริง"

 

"พี่รักใครกันแน่ ฟาง หรือ พิม"

 

ป็อปปี้สบตาน้องสาวที่รอคอยคำตอบ 

 

"ฟางคือคนที่พี่รัก และจะเป็นแม่ของลูกพี่เท่านั้น" พูดหนักแน่นกับตัวเองและน้องสาว

 

"ถ้ายังงั้น ทำไมพี่ถึงยังเก็บรูปพิมไว้  แถมยังห้มไม่ให้ใครแตะต้อง"  เฟย์ถามออกมาบ้าง

 

"แกรู้ได้ยังไง"  ถามอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าแก้วกับเฟย์จะถามเรื่องนนี้

 

"ฟางเป็นคนไปเจอ"

 

"และเฟย์ก็คิดว่า นี่คงเป็นอักเหตุผลที่พี่ฟางไม่ติดต่อกลับมา"

 

"ฟางคงคิดว่าพี่จะกลับไปรักกับพิม ถึงได้เป็นฝ่ายหลีกทางซะเอง"

 

แก้วพูดกับพี่ชายตรงๆ เพื่อที่จะได้จบปัญหาครั้งนี้ให้ได้ซักที พี่ชายเธอจะได้กลับมามีความสุขอย่างที่ควรจะมี

 

ซักที เพราะสำหรับเธอ คำว่าเพื่อนระหว่างเธอกับพิมมันจบไปตั้งแต่วันที่ พิมตัดสินใจทิ้งพี่ชายเธอไปตั้งแต่

 

เมื่อ สี่ปีก่อนแล้ว และไม่มีวันที่เะอจะกลับไปเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้นอีกเด็ดขาด

 

"ที่พี่ไม่ทิ้งไม่ใช่ว่าพี่ยังรักเขาอยู่ แแต่เพราะ..."

 

"พี่ไม่ใช่ใจมันแล้วตั้งหาก ถ้ารูปพวกนั้นมันจะทำให้ฟางกลับมาหาพี่"

 

"พี่ยินดีจะทิ้งมันไปให้หมด ลบทุกอย่างเกี่ยวกับพิมทิ้งไป ถ้ามันทำให้ฟางกลับมา พี่ก็จะทำ"

 

"งั้นเรามาจบปัญหานี้กัน" ป็อปปี้พยักหน้าให้น้องสวาเบาๆ

 

"เฟย์ เราขึ้นไปเอารูปพวกนั้นมา"

 

"ได้เลยค่ะ"

 

เฟย์วิ่งขึ้นไปบนห้องพี่ชาย หยิบรูปที่ป็อปปปี้ถ่ายคู่กับพิมออกมาทั้งหมด ก่อนจะวิ่งลงมาหาแก้ว โทโมะ ป็อปปี้

 

และพิมที่เดินตามมางงๆ

 

"ไอ้สนไปเอาถังเผากระดาษมา"

 

"ครับ"  นายสน หยิบถังมาตั้งก่อนจะติดไฟไว้รอ

 

"นี่ ทำอะไรกันค่ะ" พิมเข้าไปเกาะแขนถามป็อปปี้ แบบไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไร

 

"คุณรอดูเองเถอะพิม"

 

ปลดมือพิมออก เดินเข้าไปรับอัลบั้มรูปจากเฟย์ที่รับยืนให้ 

 

"พิมครับ"

 

"ค่ะ ป็อป" ขานรับเสียงหวาน ยิ้มหน้าบาน เพราะเห็นรูปคู่ของเธอกับเขาในมือชายหนุ่ม

 

"เรื่องของเรามันจบไปนานและ และไม่มีวันย้อนกลับมาอีก"

 

สบตากับผู้หญิงที่เขาเคยรักและคิดว่าจะรักตลอดไป จนวันที่เะอเดินจากเขาไป และก็เป็นฟางที่หยิบใจดวงเดิม

 

ของเขาที่เคยแตกสลายขึ้มาดูแล ด้วยตชความรักของเธอ  มือหนาโปรยรูปนับพันใบลงในกองไฟ

 

ปล่อยให้ไฟเผาผลาญอดีตที่เจ็บช้ำ ลบเลือนผู้หญิงในภาพให้ออกไปจากชีวิตเขาเสียที

 

"ป็อป คุณทำอะไร เผารูปของเธอทำไม"  พิมตวาดเสียงดัง

 

"ไม่มีคำว่า เรา ครับคุณอยู่ส่วนคุณ ต่อจากนี้จะมีแค่ผมกับฟางเท่านั้น"

 

"ไม่จริง คุณมันบ้าไปแล้วที่คิดจะรอคอยคนที่ตายไปแล้ว"

 

ทุกคนฟังคำพูดของพิม งงๆ ดูเหมือนเธอจะเชื่อมั่นว่าฟางได้ตายจากป็อปปี้ไปแล้ว ทำไมกัน?

 

"ฟางยังไม่ตาย" ป็อปปี้ตวาดกลับเสียงดัง ด้วยความโกรธ ที่พิมพูดเหมือนแช่งคนรัก

 

"มันตายไปแล้ว คุณตาสว่างซักทีซิค่ะ ป็อป"

 

"คุณนั้นแหละที่บ้า พิม"  โทโมะเป็นฝ่ายทนไม่ไหว ตอกกลับพิมซะเอง

 

"กรี๊สสสส โทโมะ นายไม่มีสิทธิ์ด่าฉันนะ"

 

"พอเถอะพิม ยังไงเรื่องคุณกับผมมันก็กลับไปเริ่มใหม่ไม่ได้แล้ว"

 

"เพราะผมไม่ได้รักคนแล้ว!!"

 

"ทำไมเธอถึงมั่นใจว่าฟางตายไปแล้ว"  แก้วถามจับผิด

 

"หึ เพราะฉันเป็นสั่งเก็บมันยังไงล่ะ"

 

พิมตอบกลับแบบคนที่สติหลุด เะฮเริ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่นับแต่ป็อปปี้พูดว่าเขาไม่มีวันรักเธอได้อีก

 

ป็อปปี้ตรงเขาไปเขย่าถาม เอาเรื่องพิมเพราะพอจะเดาออกว่า พิมลอบทำร้ายคนรักเขา

 

"คุณทำอะไรฟาง คุณมันบ้าไปแล้ว"  ผลักพิมจนร่างบางล้มลงกับพื้น มองอดีตคนรักอย่างรังเกียจกับสิ่งที่เธอทำ

 

"ฮ่าๆ ก็มันอยากมาขว้างคุณกับพิมทำไม ถ้าไม่มีมัน คุณก็ต้องกลับมาหาพิม  ฮึก ..เพราะคุณรักพิม"

 

หัวเราะสลับกับร้องไห้อย่างคนที่เสียสติไปแล้ว ทุกคนมองพิมด้วยสายตาเวทนาที่คนดีๆกลายเป็นแบบนี้ไป

 

"ไม่พิม ผมหมดรักคุณไปนานแล้ว "

 

"เลิกหลอกตัวเองซะทีเถอะพิม"  แก้วมองคนที่เคยเป้นเพื่อนเธอ

 

"ไม่ป็อปปี้รักฉัน ฮือๆๆ เขารรักฉันคนเดียว"

 

พิมยกมือขึ้นปิดหู ไม่ยอมรับฟังอะไทั้งนั้นไม่ว่าใครจะพูดยังไง เธอยังคงปักใจเชื่อว่าป้อปปี้ยังรักเธอ

 

"คุณไม่ได้รรักผมหรอกพิม..."

 

"คุณก็แค่รักเงินผมมากกว่า"  มองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา เพราะเขารู้ธาตุแท้ของเธอดี

 

นึกย้อนกลับไปตอนที่เขาและเธอคบกัน ทุกครั้งที่ไปเที่ยวกันเธอมักจะออดอ้อนขอทานอาหาร ร้านหรู

 

ช็อปของแพงเสมอๆ จนหลายๆครั้งที่เขาบอกเธอไปตรงๆว่าเขาไม่มีเงินมากพอจะซื้อของเหล่านั้นให้เธอทุกครั้ง

 

และมักจะจบด้วยการที่พิม โกรธเขาทุกครั้ง และเป็นเขาที่ต้องคอยตามง้อ เอาใจด้วยการหาซื้อของที่เะฮอยากได้

 

ไปให้ เพื่อเป็นการง้อขอคืนดี เพราะคำว่า รัก ที่เขาคิดไปเองคนเดียวแท้ๆ ที่ทำให้เขายอมทำทุกอย่างตามใจเธอ

 

แต่เธอกลับมาทิ้งเขาไปในวันที่เขาต้องการกำลังใจจากเธอมากที่สุด วันที่เขาต้องล้มทั้งยืนเพราะ ลงทุนปลูก

 

สตอเบอร์รี่ครั้งแรกไม่สำเร็จ จนเกือบหมดตัว ทันทีที่เธอรู้คนรักเธอจากหนุ่มนักธุระกิจกำลังจะกลายเป็น

 

คนหมดตัวเะอตัดสินใจทิ้งเขาบินไปอยู่เมืองนอกกับแฟนใหม่ทันที 

 

"พอเถอะพิม อย่าให้ผมรู้สึกไม่ดีกับคุณไปมากกว่านี้เลย"

 

"ส่วนเรื่องฟาง ถ้าคุณยังกล้าทำอะไรเธออีก อย่าหาว่าผมร้ายแล้วกัน"

 

มองหน้าพิมด้วยสายตาแข็งกร้าว เอาจริงก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

 

"ออกไปจากบ้านฉันซะพิม "

 

"นับจากนี้ฉันจะลิมว่าเคยมีเพื่อนอย่างเธอ!!!"  ย้ำเสีนงหนัก เดินตามพี่ชายเข้าบ้านไป เพราะไม่อาจทนมอง

 

ภาพของอดีตเพื่อนสนิท ที่มีจิตใจดำมือขนาดคิดฆ่าคน คนนึงได้ลง

 

"อ่ะ ถือว่าฉันช่วยสงเคราะห์ให้แล้วกัน" เฟย์โปรยเงินใส่ตัวพิม 

 

"แก..."  

 

มองเฟย์อาฆาต ลุดขึ้นเงื้อมือจะตบหน้า แต่เขื่อนเขามาดึงไว้ก่อน พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

 

"ถ้าคุณแตะคู่หมั้นผมแม้แต่ปลายเล็บ  อย่าหาว่าผมรังแกผู้หญิงแล้วกัน"

 

"พวกแก แก และแก รวมหัวกันทำร้ายฉัน"  ชี้กราดใส่ทุกคนที่ยืนอยู่

 

"ไม่มีใครเขาทำร้ายเธอนะพิม เธอเองตั้งหากที่ทำร้ายตัวเอง"

 

โทโมะพูดเตือนสติ คนที่ไม่ยอมสำนึกในความผิดของตัวเอง ไม่แม้แต่จะมองเห็นความผิดที่ตัวเองก่อ

 

"ถ้าเะออยากจะได้สามีรวยๆนัก ฉันพอจะช่วยได้นะ"

 

"นังเฟย์ ..."

 

"นี่ ฉันพูดด้วยดีๆนะ นังพิม!"

 

"พอแล้ว เฟย์"

 

โทโมะเป็นคนเข้ามาห้ามสฃครามน้ำลายของสองสาว

 

"เธอออกไปปจากชีวิตไอ้ป็อป ซะเถอะพิม" หันมาพูดดีๆกับหญิงสาว

 

"ครั้งนี้ไอ้ป็อปปี้มันอาจไม่เอาเรื่อง แต่ถ้าครั้งหน้าเธอยังดันทุรังอยู่"  สบตาพิมที่ยืนนิ่งรับฟังสิ่งที่เขาพูด

 

"ไอ้ป็อป มันทำให้เธอไม่แม้ที่จะฝังศพแน่ พิม!"

 

"ขู่ฉันเหรอ"

 

"ไอ้ดมะไม่ไม่ได้ขู่เธอหรอกพิม แต่ถ้าเธอไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ" 

 

เขื่อนพูดด้วยสีหน้าจริงจังที่ทำเอาพิม ชะงักไปเพราะเธอเองก็รู้ดีว่า ผู้ชายอย่างป็อปปี้ถึงจะดูอ่อนโยน ใจอ่อน

 

แต่ถ้าหากใครแตะคนที่เขารัก เขาก็ไม่เอาไว้ คนที่ดูสุภาพหากโกรธขึ้นมา เขาก็สามารถฆ่าเธอทิ้งได้ง่ายๆ

 

อย่างที่ไม่มีใครกล้าแตะเสียด้วย เธอยังรักชีวิตตัวเองอยู่ ถึงอยากจะได้เงินแค่ไหน แต่เธอก็ไม่คิดจะเสี่ยงกับ

 

ผู้ชายคนนี้แน่  ไม่คั้งเลยซักนิด

 

"เหอะ ฉันก็ไม่ง้อหรอย่ะ"

 

สะบัดหน้าเดินออกจากบ้านชายหนุ่มไป และรวมไปถึงก้าวออกไปจากชีวตเขาอย่างถาวรด้วยเช่นกัน

 

^______________________________________________________________^

 

เจอกันตอนต่อไปคร้า ^^