พิสูจน์รัก นายบ้านไร่
9.1
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
12) ตอนที่12
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากเหน็ดเหนือยกับบทรักที่ชายหนุ่มมอบให้ทั้งคู่ก็หลับไป
“อืม....”
ฟางรู้สึกตัวตื่นเพราะ ความรู้สึกที่โดนอะไรบ้างอย่างรบกวน ลืมตามองหาที่มา
“ป็อป”
ต้องหลบสายตาของคนเจ้าเล่ห์ ที่คร่อมร่างเธออยู่ ที่ทำเอาเธออายม้วน ไหนจะมือใหญ่ที่กำลังเคล้นคลึงหน้าอก
เธอ อย่างเพลิดเพลินนั้นอีก ฟางได้แต่พยายามปักมือของชายหนุ่มให้พ้นออกไปจากอกสวยของตัวเอง
“อือ..ไม่เอานะ ป็อป”
“น้า ให้ป็อปเถอะนะครับ”
“กะ..ก็ให้ไปแล้วไงค่ะ”
“ก็ฟางหวานแบบนี้ ใครจะอดใจได้ล่ะครับ”
ก้มลงจูบปากบางที่ยังมีอาการบวมเจ่อ จากบทรักเมื่อคืนไม่หาย
“อ๊ะ..อือ”
สุดท้ายก็ปล่อยตัว ปล่อยใจให้คล้อยตาอารมณ์รักที่ป็อปปี้ปลุกเร้า เพราะเธอเองก็ไม่คิดที่จะปฎิเสธชายคนรักอยู่
แล้ว
ป็อปปี้ก้มลงตักตวงความหวาน จากร่างบางตรงหน้า ราวกับคนที่ไม่รู้จักอิ่ม
“อือ...ป็อป เบาหน่อย..”
ส่งเสียงประท้วงคนที่โหมกระหน่ำบทรักร้อนแรงใส่เธอไม่ยั้ง
“นิดเดียวนะครับ”
พูดปนหอบกับฟาง ที่บิดร่างหน้าสัมผัสที่รุ่นแรงตามอามรมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นของ เขา
“อ่าห์”
ป็อปปี้กระแทกร่างเป็นจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ธารรักจะไหลเข้าสู่ร่างบาง ถอนกายออกจากร่างบาง เพื่อที่เธอ
จะได้ไม่ต้องอึดอัดมากนัก
“เจ็บรึเปล่าครับฟาง”
ถามอย่างเป็นหว่ง เพราะรู้ว่าเขาควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ กลัวว่าจะเผลอทำให้ฟางต้องเจ็บไป
มากกว่าเดิมและนี่ก็เพิ่งจะเป็นครั้งที่ 2 ของเธอด้วย
“ฮึ่ย ยังจะมาถามอีกนะ” เมินหน้าหนีชายหนุ่ม อายๆ
“ถ้าพรุ่งนี้ฟางเดินไม่ไหว ป็อปต้องเป็นคนอุ้มฟางด้วย”
“ตกลงเลยครับ”
ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง ก่อนจะดึงฟางเข้ามากอดไว้ ทั้งคู่หลับไปเพราะความเพลียอีกครั้ง
‘ก๊อกๆๆ’
“พี่ฟาง พี่ฟางค่ะ”
เสียงของเฟย์ที่เรียกอยู่หน้าห้อง ปลุกให้ฟางที่เพิ่งจะได้หลับไป ต้องลุกขึ้นอย่างตกใจ
“พี่ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”
รีบผุดลุกจากที่นอน ทันที ที่รู้ว่ามีใครเรียกเธออยู่หน้าประตู เหลือบมองนาฬิกา ก็ต้องตกใจ ที่เป็นเวลา
9 โมงเช้าแล้ว
“ตายแล้ว”
คว้าเสื้อคลุมที่ปลายเตียงมาสวม ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูออกไปหา เฟย์ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“เป็นอะไร รึเปล่าพี่ฟาง” พูดพลางมองหน้าฟาง ที่ดูซีดๆ
“เอ่อ เปล่าจ๊ะ พอดีเมื่อคืนพี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“อ้อ เฟย์เห็นสายแล้วพี่ฟางยังไม่ลงไป”
“เลยเป็นหว่งน่ะค่ะ”
ฟางหน้าแดงทันที ที่นึกไปถึงต้นเหตุของคนที่ทำให้เธอต้องตื่นสาย จนเฟย์ต้องขึ้นมาปลุก
“เอ้ ว่าแต่เมื่อคืนมีอะไรรึเปล่าค่ะ เฟย์เห็นพี่ป็อปเดินตามพี่ฟางมานี่ค่ะ”
“เอ่อ..”
ร่างบาลังเลว่าจะบอกคนที่เปรียนเสมือนน้องสาวว่าอย่างไร ให้เธอต้องอายน้อยที่สุด
“หน้าแดงแบบนี้มีแน่ๆ หรือว่า....”
“อืม ป็อปขอพี่เป็นแฟนแล้ว”
“อ๊าย สำเร็จ!”
เฟย์กระโดดตัวลอย ด้วยความดีใจ
“เฟย์ เบาๆซิ อายคนอื่นเขา”
“ฮ่าๆๆ เฟย์ดีใจนี่ แต่เอาไปบอกพี่แก้วก่อนนะ”
“พี่แก้ววววววววววว”
“เฟย์”
จะเรียกไว้ก็ไม่ทันเพราะเจ้าตัววิ่งตัวปลิบลงไปชั้นล่างแล้ว สุดท้ายเลยได้แต่เดินยิ้มกว้างกับความน่ารักของเฟย์
หันหลังเดินกลับเข้าห้องนอน เพื่อที่จะได้อาบน้ำแต่ตัวลงไปด้านล่าง ที่ตอนนี้คงจะรู้เรื่องของเธอกันเรียบร้อยแล้ว
“ว๊าย..”
ร้องออกมาอย่างตกใจ ที่อยู่ก็โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง
“ป็อป ฟางตกใจหมด”
‘เพี้ยะ’
ตีมือร่างสูงที่ไม่อยู่สุข จ้องจะถอดเสื้อคลุมเธออกท่าเดียว
‘นี่ใจคอ จะไม่ให้เธอพักบ้างเลยหรือ แค่เมื่อคืนก็ ทำเอาเธอก้าวขาแทบไม่ออกอยู่แล้ว’
“โธ่ ก็ฟางสวยไปทั้งตัวนี่ครับ ใครจะอดใจไหวกัน”
ดึงฟางให้หันกลับมาหา ก่อนจะก้มลงหอมแก้มใสแทน เพราะดูท่าเธอคงจะไม่ยอมให้เขาทำตามใจแน่ๆ
“พอเลย ป็อปกลับห้องไปได้แล้ว ฟางจะไปอาบน้ำแล้วค่ะ”
“ให้ ป็อปช่วยอาบมั้ยครับ”
“ไม่ต้องเลย”
ดันชายหนุ่มให้ออกจากห้องไป ไม่งั้นวันนี้เธออาจจะไม่ได้ออกจากห้องเลยก็เป็นได้
“อู๊ย เจ็บชะมัด”
บ่นออกมาเพราะ เธอรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้นทุกครั้งที่ขยับเดิน เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะต้องออกมาหนักใจ
กับบรรดาร่อยรอยที่ป็อปปี้ ทิ้งไว้ทั่วร่างเธอ
“ถ้าใส่เสื้อ ปิดมิอชิดทุกคนต้องสงสัยแน่”
“ทำไงดีล่ะเนี้ย...อ้อ”
ค้นหาตลับแป้งในกลับเป๋า ก่อนจะเอามาทาปิดร่องรอยที่บริเวณคอและเนินอก
“ดีนะเนี้ย ที่เคยเห็นพี่ช่างแต่งหน้าในกองเขาทำกัน”
“ฟางยิ้มอย่างดีใจ ที่กลบร่องรอยได้หมด เดินลงมาที่โต๊ะอาหารซึ่งป็อปปี้ลงมารอเธออยู่ก่อนแล้ว
“หยุดแซวเลยนะเฟย์”
รีบเอ่ยห้ามเฟย์ อย่างรู้ทัน เฟย์ที่กำลังจะอ้าปากแซวเธอ
“รู้ทันตลอดๆๆๆ”
ทุกคนได้แต่หัวเราะไปกับเฟย์ ที่ดูจะดีใจจนออกนอกหน้าที่ ฟางกับป็อปปี้ตกลงคบกัน
“เออ ไอ้ป็อป เด็กที่ไร่วิ่งมาบอกว่า วันนี้ท่านรัฐมนตรีกเษตรจะมาที่ไร่นะเว้ย”
‘พรวด’
“แค่กๆๆ”
ป็อปปี้ลูบหลังให้ฟางเบาๆ ก่อนจะถามอย่างหว่งใย
“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง”
สบตากับทุกคนที่มองเธออย่างเป็นหว่ง
“เอ่อ โทษที ฟางรีบกินไปหน่อนนะ”
“ค่อยๆกินซิครับฟาง”
ฟางพยักหน้ารับคำของป็อปปี้เบาๆ เฟย์มองอากการที่แปลกไปของฟางอย่างติดใจสงสัย
และทันทีที่มีโอกาศ ตอนที่พี่ชายยอมปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียว รีบเข้าไปลากฟางออกมา ถามถึงสิ่งที่เธอสงสัย
“พี่ฟาง รู้จักท่านรัฐมนตรีคนนั้นใช่มั้ย”
ฟางสะดุ้งที่เฟย์จับสังเกตุเธอได้ เธอได้แต่พยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ถ้าเขาชื่อ สมเกียรติ สุขวิมลล่ะก็”
“ใช่ เขาเป็นพ่อพี่เอง”
“ห๊า” ฟางรีบยกมือขึ้นปิดปากเฟย์ที่ร้องออกมาเพราะความตกใจ อย่างกลัวที่ใครจะมาได้ยินที่เธอคุยกัน
“หวายความว่า...”
“ใช่ แม่พี่เป็นเมียน้องเขา พี่เองก็เป็นลูกที่เขาไม่กล้าบอกให้ใครรับรู้”
ฟางพูดด้วยความข่มขื่นกับความเป็นจริง ที่เธอเองก็อยากจะลืมมันไปซะ
“หมายความว่าไง ที่ฟางเป็นลูกท่านรัฐมนตรี”
ทั้งสองคนหันไปตามเสียง ก่อนจะหน้าซีด ทันที ที่เห็นว่าเป็นใคร
“พี่แก้ว”
“แก้ว”
แก้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่ที่ดูจะช็อคไปกับการปรากฎตัวของเธอ
“แก้ว..คือ..”
“...” แก้วได้แต่กอดอกมอง เฟย์ ฟางนิ่ง
“ฟางอธิบายได้นะ”
“ว่ามา เอาตั้งแต่ฟางจำทุกอย่างได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ทั้งคู่หันมาสบตากัน ก่อนที่เฟย์จะพยักหน้าให้ฟางยอมเล่า เรื่องทั้งหมดให้พี่สาวเธอฟัง
‘อย่างน้อย มีพี่แก้วอีกคนอาจ จะคอยช่วยเวลาที่ป็อปรู้เรื่องขึ้นมาได้บ้าง’
เฟย์ได้แต่นึกหวั่นใจถึงตอนที่พี่ชายเธอรู้เรื่องทั้งหมด ไม่รู้ว่าระเบิดจะลงกี่ลูกกัน แต่ที่แน่ๆ งานนี้มีบาดเจ็บสาหัต
แน่นอนเฟย์ฟันธงคร้า
“คือ อย่างนี้นะแก้ว....”
ฟางเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่เธอจำได้ รวมถถึงเรื่องราวส่วนตัวต่างๆของเธอให้แก้วรับรู้ด้วย
“ฮึก..ฟางขอโทษ แก้วอย่าโกรธฟางได้รึเปล่า”
ขอร้องให้แก้ว อย่าโกรธเธอทั้งน้ำตา แก้วได้แต่มองอย่างสงสาร และเข้าใจว่าคนตรงหน้ามีเหตุผลมากพอที่จะ ปิด
ปังไว้ไม่ยอมให้เธอหรือ พี่ป็อปได้รู้
“อย่าร้องนะฟาง”
แก้วดึงคนที่เปรียบเสมือนเพื่อนเข้ามากอดปลอบใจ
“แก้วไม่โกรธฟางหรอกนะ เพราะแก้วรู้ว่าฟางรักพี่ป็อป”
“แล้วก็มีเหตุผลที่จะต้องปิดไว้ด้วย”
“พี่แก้วไม่โกรธใช่มั้ย ที่เรา2คนไม่ยอมบอกความจริงให้พี่รู้”
“แต่พี่โกรธ”
ทั้ง 3 สาวค่อยๆหันกลับมามองเสียงทุ้มที่ทักขึ้น
^_______________________________________________________________^
อัพให้แล้วน้ส เป็นยังไงก็บอกกันบ้านน้า
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^
“อืม....”
ฟางรู้สึกตัวตื่นเพราะ ความรู้สึกที่โดนอะไรบ้างอย่างรบกวน ลืมตามองหาที่มา
“ป็อป”
ต้องหลบสายตาของคนเจ้าเล่ห์ ที่คร่อมร่างเธออยู่ ที่ทำเอาเธออายม้วน ไหนจะมือใหญ่ที่กำลังเคล้นคลึงหน้าอก
เธอ อย่างเพลิดเพลินนั้นอีก ฟางได้แต่พยายามปักมือของชายหนุ่มให้พ้นออกไปจากอกสวยของตัวเอง
“อือ..ไม่เอานะ ป็อป”
“น้า ให้ป็อปเถอะนะครับ”
“กะ..ก็ให้ไปแล้วไงค่ะ”
“ก็ฟางหวานแบบนี้ ใครจะอดใจได้ล่ะครับ”
ก้มลงจูบปากบางที่ยังมีอาการบวมเจ่อ จากบทรักเมื่อคืนไม่หาย
“อ๊ะ..อือ”
สุดท้ายก็ปล่อยตัว ปล่อยใจให้คล้อยตาอารมณ์รักที่ป็อปปี้ปลุกเร้า เพราะเธอเองก็ไม่คิดที่จะปฎิเสธชายคนรักอยู่
แล้ว
ป็อปปี้ก้มลงตักตวงความหวาน จากร่างบางตรงหน้า ราวกับคนที่ไม่รู้จักอิ่ม
“อือ...ป็อป เบาหน่อย..”
ส่งเสียงประท้วงคนที่โหมกระหน่ำบทรักร้อนแรงใส่เธอไม่ยั้ง
“นิดเดียวนะครับ”
พูดปนหอบกับฟาง ที่บิดร่างหน้าสัมผัสที่รุ่นแรงตามอามรมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นของ เขา
“อ่าห์”
ป็อปปี้กระแทกร่างเป็นจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ธารรักจะไหลเข้าสู่ร่างบาง ถอนกายออกจากร่างบาง เพื่อที่เธอ
จะได้ไม่ต้องอึดอัดมากนัก
“เจ็บรึเปล่าครับฟาง”
ถามอย่างเป็นหว่ง เพราะรู้ว่าเขาควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ กลัวว่าจะเผลอทำให้ฟางต้องเจ็บไป
มากกว่าเดิมและนี่ก็เพิ่งจะเป็นครั้งที่ 2 ของเธอด้วย
“ฮึ่ย ยังจะมาถามอีกนะ” เมินหน้าหนีชายหนุ่ม อายๆ
“ถ้าพรุ่งนี้ฟางเดินไม่ไหว ป็อปต้องเป็นคนอุ้มฟางด้วย”
“ตกลงเลยครับ”
ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้าง ก่อนจะดึงฟางเข้ามากอดไว้ ทั้งคู่หลับไปเพราะความเพลียอีกครั้ง
‘ก๊อกๆๆ’
“พี่ฟาง พี่ฟางค่ะ”
เสียงของเฟย์ที่เรียกอยู่หน้าห้อง ปลุกให้ฟางที่เพิ่งจะได้หลับไป ต้องลุกขึ้นอย่างตกใจ
“พี่ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”
รีบผุดลุกจากที่นอน ทันที ที่รู้ว่ามีใครเรียกเธออยู่หน้าประตู เหลือบมองนาฬิกา ก็ต้องตกใจ ที่เป็นเวลา
9 โมงเช้าแล้ว
“ตายแล้ว”
คว้าเสื้อคลุมที่ปลายเตียงมาสวม ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูออกไปหา เฟย์ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“เป็นอะไร รึเปล่าพี่ฟาง” พูดพลางมองหน้าฟาง ที่ดูซีดๆ
“เอ่อ เปล่าจ๊ะ พอดีเมื่อคืนพี่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“อ้อ เฟย์เห็นสายแล้วพี่ฟางยังไม่ลงไป”
“เลยเป็นหว่งน่ะค่ะ”
ฟางหน้าแดงทันที ที่นึกไปถึงต้นเหตุของคนที่ทำให้เธอต้องตื่นสาย จนเฟย์ต้องขึ้นมาปลุก
“เอ้ ว่าแต่เมื่อคืนมีอะไรรึเปล่าค่ะ เฟย์เห็นพี่ป็อปเดินตามพี่ฟางมานี่ค่ะ”
“เอ่อ..”
ร่างบาลังเลว่าจะบอกคนที่เปรียนเสมือนน้องสาวว่าอย่างไร ให้เธอต้องอายน้อยที่สุด
“หน้าแดงแบบนี้มีแน่ๆ หรือว่า....”
“อืม ป็อปขอพี่เป็นแฟนแล้ว”
“อ๊าย สำเร็จ!”
เฟย์กระโดดตัวลอย ด้วยความดีใจ
“เฟย์ เบาๆซิ อายคนอื่นเขา”
“ฮ่าๆๆ เฟย์ดีใจนี่ แต่เอาไปบอกพี่แก้วก่อนนะ”
“พี่แก้ววววววววววว”
“เฟย์”
จะเรียกไว้ก็ไม่ทันเพราะเจ้าตัววิ่งตัวปลิบลงไปชั้นล่างแล้ว สุดท้ายเลยได้แต่เดินยิ้มกว้างกับความน่ารักของเฟย์
หันหลังเดินกลับเข้าห้องนอน เพื่อที่จะได้อาบน้ำแต่ตัวลงไปด้านล่าง ที่ตอนนี้คงจะรู้เรื่องของเธอกันเรียบร้อยแล้ว
“ว๊าย..”
ร้องออกมาอย่างตกใจ ที่อยู่ก็โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง
“ป็อป ฟางตกใจหมด”
‘เพี้ยะ’
ตีมือร่างสูงที่ไม่อยู่สุข จ้องจะถอดเสื้อคลุมเธออกท่าเดียว
‘นี่ใจคอ จะไม่ให้เธอพักบ้างเลยหรือ แค่เมื่อคืนก็ ทำเอาเธอก้าวขาแทบไม่ออกอยู่แล้ว’
“โธ่ ก็ฟางสวยไปทั้งตัวนี่ครับ ใครจะอดใจไหวกัน”
ดึงฟางให้หันกลับมาหา ก่อนจะก้มลงหอมแก้มใสแทน เพราะดูท่าเธอคงจะไม่ยอมให้เขาทำตามใจแน่ๆ
“พอเลย ป็อปกลับห้องไปได้แล้ว ฟางจะไปอาบน้ำแล้วค่ะ”
“ให้ ป็อปช่วยอาบมั้ยครับ”
“ไม่ต้องเลย”
ดันชายหนุ่มให้ออกจากห้องไป ไม่งั้นวันนี้เธออาจจะไม่ได้ออกจากห้องเลยก็เป็นได้
“อู๊ย เจ็บชะมัด”
บ่นออกมาเพราะ เธอรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้นทุกครั้งที่ขยับเดิน เข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะต้องออกมาหนักใจ
กับบรรดาร่อยรอยที่ป็อปปี้ ทิ้งไว้ทั่วร่างเธอ
“ถ้าใส่เสื้อ ปิดมิอชิดทุกคนต้องสงสัยแน่”
“ทำไงดีล่ะเนี้ย...อ้อ”
ค้นหาตลับแป้งในกลับเป๋า ก่อนจะเอามาทาปิดร่องรอยที่บริเวณคอและเนินอก
“ดีนะเนี้ย ที่เคยเห็นพี่ช่างแต่งหน้าในกองเขาทำกัน”
“ฟางยิ้มอย่างดีใจ ที่กลบร่องรอยได้หมด เดินลงมาที่โต๊ะอาหารซึ่งป็อปปี้ลงมารอเธออยู่ก่อนแล้ว
“หยุดแซวเลยนะเฟย์”
รีบเอ่ยห้ามเฟย์ อย่างรู้ทัน เฟย์ที่กำลังจะอ้าปากแซวเธอ
“รู้ทันตลอดๆๆๆ”
ทุกคนได้แต่หัวเราะไปกับเฟย์ ที่ดูจะดีใจจนออกนอกหน้าที่ ฟางกับป็อปปี้ตกลงคบกัน
“เออ ไอ้ป็อป เด็กที่ไร่วิ่งมาบอกว่า วันนี้ท่านรัฐมนตรีกเษตรจะมาที่ไร่นะเว้ย”
‘พรวด’
“แค่กๆๆ”
ป็อปปี้ลูบหลังให้ฟางเบาๆ ก่อนจะถามอย่างหว่งใย
“เป็นอะไรรึเปล่าฟาง”
สบตากับทุกคนที่มองเธออย่างเป็นหว่ง
“เอ่อ โทษที ฟางรีบกินไปหน่อนนะ”
“ค่อยๆกินซิครับฟาง”
ฟางพยักหน้ารับคำของป็อปปี้เบาๆ เฟย์มองอากการที่แปลกไปของฟางอย่างติดใจสงสัย
และทันทีที่มีโอกาศ ตอนที่พี่ชายยอมปล่อยให้ฟางอยู่คนเดียว รีบเข้าไปลากฟางออกมา ถามถึงสิ่งที่เธอสงสัย
“พี่ฟาง รู้จักท่านรัฐมนตรีคนนั้นใช่มั้ย”
ฟางสะดุ้งที่เฟย์จับสังเกตุเธอได้ เธอได้แต่พยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ถ้าเขาชื่อ สมเกียรติ สุขวิมลล่ะก็”
“ใช่ เขาเป็นพ่อพี่เอง”
“ห๊า” ฟางรีบยกมือขึ้นปิดปากเฟย์ที่ร้องออกมาเพราะความตกใจ อย่างกลัวที่ใครจะมาได้ยินที่เธอคุยกัน
“หวายความว่า...”
“ใช่ แม่พี่เป็นเมียน้องเขา พี่เองก็เป็นลูกที่เขาไม่กล้าบอกให้ใครรับรู้”
ฟางพูดด้วยความข่มขื่นกับความเป็นจริง ที่เธอเองก็อยากจะลืมมันไปซะ
“หมายความว่าไง ที่ฟางเป็นลูกท่านรัฐมนตรี”
ทั้งสองคนหันไปตามเสียง ก่อนจะหน้าซีด ทันที ที่เห็นว่าเป็นใคร
“พี่แก้ว”
“แก้ว”
แก้วเดินเข้ามาหาทั้งคู่ที่ดูจะช็อคไปกับการปรากฎตัวของเธอ
“แก้ว..คือ..”
“...” แก้วได้แต่กอดอกมอง เฟย์ ฟางนิ่ง
“ฟางอธิบายได้นะ”
“ว่ามา เอาตั้งแต่ฟางจำทุกอย่างได้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ทั้งคู่หันมาสบตากัน ก่อนที่เฟย์จะพยักหน้าให้ฟางยอมเล่า เรื่องทั้งหมดให้พี่สาวเธอฟัง
‘อย่างน้อย มีพี่แก้วอีกคนอาจ จะคอยช่วยเวลาที่ป็อปรู้เรื่องขึ้นมาได้บ้าง’
เฟย์ได้แต่นึกหวั่นใจถึงตอนที่พี่ชายเธอรู้เรื่องทั้งหมด ไม่รู้ว่าระเบิดจะลงกี่ลูกกัน แต่ที่แน่ๆ งานนี้มีบาดเจ็บสาหัต
แน่นอนเฟย์ฟันธงคร้า
“คือ อย่างนี้นะแก้ว....”
ฟางเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่เธอจำได้ รวมถถึงเรื่องราวส่วนตัวต่างๆของเธอให้แก้วรับรู้ด้วย
“ฮึก..ฟางขอโทษ แก้วอย่าโกรธฟางได้รึเปล่า”
ขอร้องให้แก้ว อย่าโกรธเธอทั้งน้ำตา แก้วได้แต่มองอย่างสงสาร และเข้าใจว่าคนตรงหน้ามีเหตุผลมากพอที่จะ ปิด
ปังไว้ไม่ยอมให้เธอหรือ พี่ป็อปได้รู้
“อย่าร้องนะฟาง”
แก้วดึงคนที่เปรียบเสมือนเพื่อนเข้ามากอดปลอบใจ
“แก้วไม่โกรธฟางหรอกนะ เพราะแก้วรู้ว่าฟางรักพี่ป็อป”
“แล้วก็มีเหตุผลที่จะต้องปิดไว้ด้วย”
“พี่แก้วไม่โกรธใช่มั้ย ที่เรา2คนไม่ยอมบอกความจริงให้พี่รู้”
“แต่พี่โกรธ”
ทั้ง 3 สาวค่อยๆหันกลับมามองเสียงทุ้มที่ทักขึ้น
^_______________________________________________________________^
อัพให้แล้วน้ส เป็นยังไงก็บอกกันบ้านน้า
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
