พิสูจน์รัก นายบ้านไร่
To_oNg0909
13) ตอนที่13
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เขื่อน”
“โทโมะ”
ทั้งสองหนุ่มที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ มองทั้ง3คนนิ่งจนทั้งสามสาวได้แต่ เอบกลืนน้ำลาย
บางทีงานนี้ ระเบิดอาจลงเร็วกว่าที่คิด
“แสดงว่าฟางจำทุกอย่าง”
“ได้ตั้งแต่แรก”
“ค่ะ”
ได้แต่พยักหน้ารรับหงอยๆ เพราะไม่มีทางอื่นแล้วนอกจากยอมรับความจริง ที่กำลังจะเกิด
‘อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด ขอแค่เขายอมรับฟัง เธอก็พร้อมที่จะอธิบายทุกเรื่องให้เขาฟังแน่นอน’
“แล้วทำไมฟางต้องโกหก ไอ้ป็อป”
โทโมะกอดอกถามคนที่ได้ชื่อว่าเป็น แฟนของเพื่อนเขานิ่งๆ
“เพราะฟางกลัว กลัวว่าถ้าฟางจำทุกอย่างได้ฟางจะไม่ได้อยู่ใก้ลคนที่ฟางรัก”
“ฮึกๆ และที่สำคัญฟางยังไม่มั่นใจ ว่าใครกันแน่ที่คิดจะฆ่าฟาง”
ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา จนสองสาวต้องช่วยกัยปลอบอยู่นาน
“และ เฟย์คิดว่า ถ้าคนที่จ้องจะเอาชีวิตพี่ฟางเขารู้ว่าพี่ฟางยังอยู่”
“เขาต้องกลับมาเอาชีวิตพี่ฟางอีก”
“ใช่ เพราะฟางบอกว่า มันเคยพูดไว้ ถ้าไม่อยากหายไปจริงๆก็อย่ากลับไป”
“อย่ากลับไปงั้นเหรอ” เขื่อนทวนคำงงๆ
“นั้นดิ กลับไปไหนล่ะ”
“กลับไปเป็นลูกท่านรัฐมันตรียังไงล่ะ”
“ฟางหมมายความว่าไง” ทั้งสี่คนมองหน้าฟางอย่างไม่เข้าใจถึงสิ่งที่ฟางพูดถึง
“ก็ กลับไปเป็นลูกที่ได้รับทรัพย์สมบัติทั้งหมดยังไงล่ะ”
“ยิ่งพูดยิ่ง งง เอาแบบ ละเอียดๆให้เข้าใจได้มั้ยฟาง”
“คือแบบนี้ เขาติดต่อกลับมาหาฟาง ตอนที่ฟางเพิ่งเข้าวงการใหม่ ว่าเขาพร้อมจะรับฟางกลับไปเป็นลูก...”
ฟางเงียบไปกับความทรงจำที่เธออยากลืม แต่ไม่มีซักวันที่เธอจะลืมมันได้ลง
“เขาจะบอกทุกๆคนว่าฟาง เป็นใคร แต่ คุณหญิงโฉมฉวีไม่ยอม”
“เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าฟางสงสัย คุณหญิงนะ”
ฟางสบตากับโทโมะตรงๆ ก่อนจะตอบออกมาอย่างมั่นใจ ในสิ่งที่เธอคิด
“ใช่ เพราะเขาเตยขู่ ว่าถ้าฟางยอมรับข้อเสนอของท่านรัฐมนตรี”
“เขาจะทำให้ฟาง ไม่มีลมหายใจอีก”
“โอ้ พระเจ้า เรื่องจริงยิ่งกว่าละครีกครับ” เขื่อนได้แต่ส่ายหัว
“แล้ว ฟางหายมาแบบนี้ไม่มีใครสงสัยบ้างเหรอ”
“ไม่มีหรอก เพราะ”
“ยัยคุณหญฺงนั้น สร้างข่าวหาว่า พี่ฟางไปทำแท้งที่เมืองนอกไง”
เฟย์เป็นฝ่ายตอบออกมาแทน
“เล่นสร้างข่าวดิสเคดิตกันแบบนี้เลยเหรอ”
“ไม่น่า เลยไม่มีใครตามข่าวนี่เอง”
“แล้ว ฟางจะทำไงต่อไป”
“ฟางยังไม่รู้เลย คงต้องรอให้หมวดกั้งหาหลักฐานให้ได้”
“ฟาง จำหน้าคนร้ายได้รึเปล่า” โทโมะถามออกมา
ฟางได้แต่ส่ายหน้า ทั้งสี่คนเองก็จนปัญา เพราะเรื่องนี้มันยิ่งหว่างมเข็มในหมาสมุท
“แต่ ถ้าฟางได้เห็น ฟางต้องจำได้แน่”
“อืม แบบนี้คงต้องรอให้มันโผล่มาเองซินะ”
“มีทางเดียวนี่นะ” แก้วได้มองฟางอย่างปลอบใจ
“ทุกคน ฟางขอร้องนะ อย่าเพิ่งบอกป็อปได้รึเปล่า”
“ทำไมล่ะฟาง” แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ฟางไม่อยากให้ป็อป ต้องมากังวลเรื่องฟาง”
“อืม เรื่องนี้ฟางต้องกานเป็นคนพูดเองซินะ”
เขื่อนพูดอย่างเข้าใจ ทุกคนจึงพยักหน้ารับ
‘เรื่องนี้ให้เจ้าตัวอธิบายเอง คงจะดีที่สุด’
“ขอบคุณนะ”
“ทำอะไรกันนะ”
“เฮ้ย”
“ว๊าย”
ทั้งหมดร้องออกมาอย่างตกใจ ที่อยู่ๆป็อปปี้ก็เดินเข้ามา
“พี่ปะ..ป็อปมาตั้งแต่เมื่อไหร่” แก้วถามออกมาอย่างตกใจ
“เมื่อกี้ แล้วฟางร้องไห้ทำไมครับ”
เดินฝ่าวงล้อมเข้าไปหาร่างบาง ดึงเธอเข้ามาหาตัว ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ หันไปมองน้องสาวและเพื่อนๆ
ถามเสียงโหดถึงสาเหตุที่แฟนสาวต้องร้องไห้
“ใครทำฟางร้องไห้ บอกมาเลยนะ”
“ปะ..เปล่านะป็อป คือ ฟางแค่ปวดหัวนะ”
ดึงความสนใจชายหนุ่มกลับมาที่ตัวเธอก่อนที่ใครจะโดนเขาเล่นงานเอาจริงๆ
“ไปหาหมดมั้ยครับ ฟาง”
ถามคนในอ้อมกอดอย่างหว่งใย ส่วนที่เหลือก็รีบสลายตัว ก่อนที่ป็อปปี้จะหันกลับมาถามเรื่องอื่นๆที่พวกเขาอาจ
ตอบไม่ได้และพาลจะทำให้ความแตกเอาได้
“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ป็อปไปทำงานเถอะ”
“ฟางไม่เป็นอะไรแน่นะครับ” จ้องหน้าคนรักอย่างหว่งใย
“ค่ะ” พยักหน้ารับ ก่อนจะพลักคนตรงหน้าให้ยอมออกไปทำงานได้แล้ว
“ก็ได้ครับ งั้นฟางก็พักผ่อนเยอะนะครับ แล้วป็อปจะรีบกลับ”
“ค่ะ”
‘ฟอด’
ป็อปปี้หอมแก้ม ฟางก่อนจะยอมเดินออกไปขึ้นรถเพื่อไปทำงานแต่โดยดี
ทางด้านทั้งที่4คน ที่เห็นป็อปปี้เดิน ไปขึ้นรถ แล้วก็เดินกลับมารวมตัวกันที่เดิมอีกครั้ง
“เฮ้อ..” เขื่อนถอนหานใจออกมาเฮือกใหญ่
“นึกว่าไอ้ป็อปมันจะมาได้ยินเข้าซะอีก”
“ฉันว่าตอนนี้เราอย่า เพิ่งบอกความจริง ไอ้ป็อปมันเลย”
“อ้าว ทำไมอ่ะค่ะโมะ” แก้วมองหน้าแฟนหนุ่มที่อยู่ๆก็ไม่ยอมให้บอกความจริงกับป็อปปี้
“ก็ ช่วงนี้เรายังต้องต้อนรับ คณะท่านรัฐมนตรีอยู่”
“ใช่ ถ้าขืนไอ้ป็อปมันรู้เรื่อง ที่คุณหญิงทำร้ายฟางนะ”
“ไอ้ป็อป มันตามไปถล่มไม่เหลือแน่”
เขื่อนกับโทโมะ มองหน้ากับอย่างรู้นิสัยของเพื่อนดีว่า ถ้าเวลาที่ป็อปปี้โมโหขึ้นมาเมื่อไหร่ ใครก็เขาไม่อยู่
งานนี้มีแต่เละกับเละเท่านั้นแหละ
“ใช่ พี่ป็อป ตามไปเก็บยัยคุณหญิงนั้นแน่”
เฟย์ พยักหน้าเห็นด้วย กับโทโมะและเขื่อน
“งั้นเราคงจะต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องไปก่อนซินะ”
“แก้วว่า เราคงต้องกันไม่ให้พวกนั้นเห็นพี่ฟางด้วยนะ”
“ใช่ๆๆ เฟย์เห็นด้วย”
ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย กับความคิดของแก้ว
“ขอบคุณทุกคนมากนะ ที่ช่วยฟาง”
“ไม่เป็นหรอกฟาง อย่าคิดมากซิ”
“พี่ฟางไปพักเหอะ”
“เดี๋ยวพวกเราคงต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวไอ้ปอปมันจะสงสัยเอา”
“จ๊ะ”
ฟางยิ้มให้ ก่อนจะเดินแยกกลับไปพักผ่อนที่ห้องตามเดิม
“งั้นเรา ก็แยกย้ายกันเถอะ”
แก้วพูดก่อนจะจูงมือแฟนหนุ่มออกไปสำรวจโรงงาน ส่วนเฟย์ก็เดินตามเขื่อนกลับไปจักการเรื่องเอกสารของไร่
ตามหน้าที่
ตอนเย็น
ป็อปปี้รีบกลับมาบ้าน หลังจากที่สะสางงานในไร่เรียบร้อยแล้ว เพื่อที่จะได้กลับมาดูแฟนสาว
“ป้าจัน ฟางล่ะครับ”
“อยู่ บนห้องน่ะค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
รีบวิ่งขึ้นไปชั้น 2 ก้าวเท้าไปยังทิศของห้องแฟนสาว ค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้รบกวนร่างบางที่นอน
หลับอยู่บนที่นอน ป็อปปี้เดินเข้าไปใก้ล ก่อนจะค่อยๆหย่อนกายลงนั่งข้างๆฟาง
ชายหนุ่มปัดปอยผมที่ปรกหน้าฟาง ออกอย่างเบามือ
“อืม”
ฟางลืมตาขึ้น เมือสัมผัสได้ถึงลมหายใจของป็อปปี้ที่ก้มลงมาจูบหน้าผากมนของเธอ
“ป็อป กลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ ฟางเป็นไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า กินข้าวบ้างมั้ย ไปหาหมอมั้ยครับ”
“ใจเย็นๆค่ะ ป็อป ฟางตอบไม่ทัน”
ยิ้มออกมา กับการรัวคำถามของแฟนหนุ่มที่ไม่เว้นช่องให้เธอตอบซักนิด
“ไม่เป็นแล้วค่ะ “
“ไม่ต้องเป็นหว่งน้า ^^”
“ฟางอย่ายิ้มแบบนั้นซิครับ”
“ทำไมค่ะ”
“ก็ ป็อปจะอดใจไม่อยู่นะซิ”
^_______________________________________________________________^
อัพให้แล้วน้า
น่าเบื่อไปนิดอ่ะเปล่า
เจอกันตอนหน้าจร้า ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
