พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

"นายครับ นาย"
 
"อะไรกัน นายสน"
 
เจ้านายหนุ่มหันไปมอง นายสน ลูกน้องคนสนิทที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา
 
"ทะ..ท้ายไร่ มีผู้หญิงนอนเจ็บอยู่ครับ"
 
"แกว่าอะไรนะ เฮ้ยแก2คนไปดูดิ"   หันไปเรียกลูกน้อง ก่อนจะวิ่งตามนายสนที่วิ่งนำไปก่อนแล้ว
 
ท้ายไร่
 
วิ่งมาถึงไร่ก็ มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ โดยมีลูกน้องเขามองอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำอะไรไม่ถูก
 
"เมื่อเช้า ไอ้ชิตมันมาเจอนะครับ" 
 
ชายหนุ่มเข้าไปจับร่างที่นอนคว่ำอยู่พลิกขึ้นมา ได้แต่ตะลึงไปกับใบหน้าสวยหวานของเธอที่แม้จะเปอะเปลื้อนไป
 
ด้วยคราบดินและ คราบเลือดที่เกาะกรังอยู่บริเวณขม้บ แต่เขาก็พอมองออกว่า เธอจะต้องสวยมากแน่ๆ
 
"นายครับ จะเอายังไงดีครับ"
 
"พี่ป็อป"  หญิงสาวส่งเสียงเรียกพี่ชาย
 
"ยัยแก้ว" มองดูน้องสาวที่วิ่งหน้าซีดเข้ามาหาเขา
 
"มีคนไปบอกแก้วว่า มีคนมาตายที่ท้ายไร่" มองดูผู้หญิงที่พี่ชายเธอประคองอยู่
 
"ยังไม่ตาย แกโทรเรียกรถพยาบาลเร็วๆเข้า"  เผลอขึ้นเสียงกับน้องสาวที่พูดจาไม่เป็นมงคล ก่อนจะสั่งอย่างร้อน
 
รน เพื่อต้องการช่วยชีวิตคนที่เขารู้สึดถูกใจตั้งแต่แรกเห็น
 
"ค่ะๆ  แก้วรับคำ ก่อนจะรีบกดเบอร์โทรฉุกเฉิน พูดรัวใส่ปลายสายก่อนจะ หันมาพูดกับพี่ชายที่มีสีหน้าวิตกกังวล
 
อย่างเห็นได้ชัด จนเธอยังนึกแปลกใจ
 
"กำลังมาแล้วค่ะ"
 
"งั้น ไปรอด้านหน้าแล้วกัน" 
 
"ไม่ต้อง"  หันไปบอกนายสนที่จะเข้ามาอุ้มหญิงสาวแทนเขา ก่อนจะช้อนร่างบางเข้ามาอยู่ในวงแขน อุ้มออกไป
 
ทางด้านหน้าไร่ เพื่อรอรถพยาบาลทันที  นายสนได้แต่มองอย่างแปลกใจ กับท่าทีของนายหนุ่มที่ดูจะเป็นหว่งคน
 
เจ็บเป็นพิเศษ  ลอบสบตากับนายสาว อย่างสงสัยในสิ่งเดียวกัน
 
ด้านหน้าไร่ ที่มีรถพยาบาลมารออยู่แล้ว  ชายหนุ่มวางร่างคนเจ็บลงบนรถเข็นของรถพยาบาล ที่เหล่าบุรุษพยาบาล
 
เข้ามาดูแลคนเจ็บ อย่างรู้หน้าที่ทันที เจ้าหน้าที่ครอบท่ออ๊อกซิเจนให้คนเจ็บที่เริ่มหายใจแผ่วลงทุกที ก่อนจะเข็น
 
ร่างบางบนเตียงขึ้นไปบนรถทันที แต่ไม่วายหันมาถามชายหนุ่มที่ยืนมองเธอด้วยความเป้นหว่งไม่ได้
 
"คุณ ภานุจะไปพร้อม รถพยาบาลมั้ยค่ะ"
 
พยาบาลสาวถาม 'ภานุ'หรือ ป็อปปี้ เจ้าของไร่สตอเบอร์รี่จิระคุณแห่งนี้ ที่ใช้ความสามารถทำให้ไร่ของตังเองที่มี
 
เพื่อนสนิทอีก2คนเป้นหุ้นส่วนเป็นที่1 ในตลาดสตอเบอร์รี่ระดับประเทศ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของ รูปร่างสูงโปร่ง 
 
 หน้าตาคมเข้าหล่อเหลา ที่มาพร้อมบุคลิกเด็ดขาด มั่นใจ ที่เอาสาวๆต่างอยากครอบครองผู้ชายคนนี้กันเป้นแถว
 
แต่ก็ไม่เคยมีใคร ทำสำเร็จซักราย เพราะข้างกายของชายหนุ่มมักปรากฎ ร่างของ2สาวสุดสวยของไร่ ที่มีตำแหน่ง
 
เป็นน้องสาว สุดที่รักของเขาเอง
 
"ได้ ครับ"
 
"ยัยแก้ว แกอยู่นี่กับยัยเฟย์แล้วกัน แล้วพี่จะโทรหา"
 
เอ่ยกับน้องสาวที่กำลังจะก้้าวเท้าตามเขามา แก้วได้แต่พยักหน้า อย่างจะยอม เพราะคำสั่งของพี่ชายถือเป้นเด็ด
 
ขาด ไม่มีคำค้าน ทำตามอย่างเดียว
 
เมื่อทุกคนประจำตำปหน่งเรียบร้อยแล้ว รถพยาบาลก็แล่นออกไร่ ด้วยความเร็วเพราะต้องทำเวลาแข่งกับ เวลาชีวิต
 
ของที่นอนเจ็บอยู่ 
 
ณ โรงพยาบาล  ห้องฉุกเฉิน
 
ชายหนุ่มได้แต่มองตามเตียงของเธอที่ถูกเข็นเข้าไปอย่างหว่งใย
 
"เชิญ คุณภานุมากรอกประวัติคนเจ้บด้วยค่ะ"
 
พยาบาลสาวยื่นแบบฟร์อมให้เขากรอก  เขามองหน้าเธอก่อนจะตอบออกไปอย่างจนปัญญา
 
"คือ ผมไม่ทราบนะครับ ว่าเธอเป็นใคร"
 
"พอดีคนงานที่ไร่ ไปพบเธอนอนเจ็บอย่นะครับ"  อธิบายให้พยาบาลทราบ
 
"อืม งั้นคงต้องส่งเรื่องไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ"
 
"ครับ"  
 
พยาบาลสาวเดินกลับไปปฎิบัติหน้าที่ตามเดิม แต่ยังไม่วายหันกลับมามองชายหนุ่มอย่างสนใจ เขาจึงได้แต่ส่งยิ่ม
 
บางๆให้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งรอ หมอออกมารายงานอาการของคนในห้อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องสาวตาม
 
ที่ได้บอก แก้วไว้ ว่าเขายังต้องรอดูอาการของเธอว่าจะเป้นอะไรมากมั้ย ก่อนจะสั่งให้เธอโทรตาม โทโมะ และ
 
เขื่อนที่เป้นทั้งเพื่อนสนิทและคนรักของน้องสาวให้มาอยู่เป็นเพื่อน ด้วยความเป้นหว่ง เพราะเขาอยู๋กันแค่ 3คนพี่
 
น้องและแม่บ้านเก่าแก่เท่านั้น แก้วรับคำก่อนจะวางสายไป
 
"เป็นอะไรมากรึเปล่านะ ป่านนี้หมอยังไม่ออกมา"
 
พูดกับตัวเองเบาๆอย่างเป็นหว่ง เพราะหมอเข้าไปทำการรักษานานแล้วยังไม่ออกมา
 
"พี่ป็อป มาทำอะไรครับ"
 
ป็อปปี้หันไปมองชายหนุ่มในเครื่องแบบตำรวจที่ทักเขา
 
"หมวดกั้ง"
 
"ใครเป็นอะไรรึเปล่าครับ"
 
ถามพี่ชายของเพื่อนอย่างหว่งใย
 
"ยัย 2คนนั้นไม่ได้เป็นอะไร"
 
"อ้อ ตกใจหมด"  ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เพื่อนสาวทั้ง2 ที่เรียนมาด้วยกันไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่คิดแต่แรก
 
"เอ๊ะ หรือว่า..."  เล่าถึงข้อมูลที่ทางโรงพยาบาลแจ้งไปให้ ถึงว่าเขาสะดุดใจอยู่บ้างกับชื่อไร่สถานที่เกิดเหตุ
 
"เออ ไร่พี่เองแหละ อืม แกลองตัวสอบดูก็แล้วกันว่าเธอเป็นใคร"
 
"ครับ ว่าแต่คนงานที่ไร่พี่ป็อป ไม่มีใครเคยเห็นเธอมาก่อนเลยเหรอครับ"
 
ป็อปปี้คิดทบทวนก่อนจะส่ยหัวออกมา เพราะไม่มีทีท่าที่ลูกน้องเขาจะรู้จักเธอหรือเคยเห้นหน้ามาก่อน
 
"ไม่นะ"
 
"อืม งั้นเดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องลงไปหาหลักฐานเพิ่มเติมนะครับ"
 
"ได้ซิ พี่จะบอกเด็กที่ไร่ให้"
 
ทั้ง2คนหั้นไปมองประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกเปิดออกได้ในที่สุด
 
"เธออาการเป้นยังไงบ้างครับ"
 
"ปลอดภัยแล้วครับ แต่ต้องรอดูอาการอีกที เพราะเธอได้รับความกระทบกระเทือนที่ศรีษะค่อนข้างหนัก  ต้อง
 
รอดูเรื่องของอาการทางสมองอีกทีนะครับ"  
 
คุณหมดรายงายอาการให้ญาติคนไข้ทราบ ก่อนจะขอตัวกลับไปตรวจคนไข้อีกรอบ
 
"คุณ ภานุจะรับเป้นเจ้าของไข้เองรรึเปล่าค่ะ" พยาบาลถามอย่างเกรงใจ เพราะทราบดีว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
 
"ได้ครับ"
 
รับคำพยาบาลที่เดินออกไปเตรียมเอกสารให้ชายหนุ่ม
 
"พี่ฝากด้วยนะ จะให้ช่วยอะไรก็บอกพี่แล้วกัน"
 
"ครับ ผมขอเข้าไปถ่ายรูปคนเจ็บ เก็บเป็นหลักฐานหน่อยนะครับ"
 
ป็อปปี้พยักหน้าอนุญาตก่อนจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ มองเธออย่างตะลึงไปกับความสวยที่คิดว่า
 
สวยมากอยู่แล้ว พอเห็นชัดๆถึงกับลืมหายใจกับใบหน้าสวยเป็นธรรมชาติ รูปร่างที่ถูกลุมด้วยผ้าห่มแต่ก็พอดูออก
 
ว่า เธอคงจะมีรูปร่างที่ดีไม่น้อย
 
"โห สวยซะด้วย"
 
เสียงตำรวจหนุ่มอุทาน หลังจากที่เห้นคนที่นอนอยู่ชัดๆ
 
"แต่ว่า...หน้าคุ้นอยู่นะ ผมว่า" กั้งทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะดีดนิ้ว อย่างนึกออก
 
"เหมือน ฟาง ธนันต์ธรญ์ ที่เป็นดารานะผมว่า"
 
ป็อปปี้ได้แต่มองหน้ากั้ง งงๆ ว่าเขาหมายถึงใคร จนต้องถามออกมา
 
"ใครว่ะ พี่ไม่เห็นรู้จัก"
 
"โหพี่ ฟางอ่ะเขาเป็นดาราดังมากเลยนะ "
 
"แต่คงไม่ใช่หรอก เห็นว่าเธอไปเมืองนอกนี่หน่า"
 
"อะไรของแกว่ะ พูดคนเดียวอยู่ได้"
 
"ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุก่อนนะพี่" 
 
"อืม ได้ความยังไงก็โทรหาพี่ด้วยแล้วกัน"
 
"ครับ" พูดก่อนจะเดินออกไป
 
เหืลอไว้แต่ป็อปปี้ได้ ติดใจถึงที่มาของเธอ ที่ดูจากสภาพที่เจอเธอตอนแรกน่าจะเกิดจากอุบัตติเหตุ หรือบางที 
 
อาจถูกทำร้ายมาก็ได้ ถ้าเป้นอย่างนั้นคนที่ทำคงจะโหดเหี้ยมน่าดูที่ทำร้าย ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดูจะไม่มีพิษสงค์อะไร
 
ได้ลงคอ
 
"เธอเป็นใครกันแน่นะ"
 
ลูบหัวคนที่นอนอยู่ด้วยความอ่อนโยน ที่เขายังนึกแปลกใจตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาเคาเตอร์ของพยาบาลเวร
 
"ผม อยากได้พยาบาลพิเศษ มาเฝ้าเธอนะครับ"
 
"ค่ะ ดิฉันจะจัดการให้ค่ะ"
 
ป็อปปี้ก้มลงเขียนเบอร์โทรของเขาก่อนจะยื่นให้พยาบาลสาว
 
"นี่เบอร์ผมนะครับ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อไปได้"
 
"ค่ะ คุณภานุ ไม่ต้องเป้นหว่งนะค่ะ เราจะดูแลเธอให้ดีที่สุดค่ะ"
 
ป็อปปี้ได้แต่ก้มหัวให้ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถของนายสน ที่ขับมาจอดรออยู่ด้านหน้าโรงพยาบาล
 
ณ บ้านจิระคุณ
 
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้หน่อยกายลงนั่งก็โดน น้องสาวทั้ง2 รวคำถามถึงอาการของผู้หญิงปริศนา
 
"ตายมัย พี่ป็อป"
 
"ยัยเฟย์/เฟย์"  แก้ว พี่สาวที่มาพร้อมรูปร่างสูงโปร่งที่เรียกว่าน่าจะเกิมมาตฐานของหญิงไทย ทั้วๆไป ไหนจะ
 
หน้าตาสวยหวาน นิสัยออ่นโยน หันไปดุ เฟย์ น้องสาวคนสุดท้อง ที่มีนิสันเหมือนเด็กๆทั้งแสบทั้งซน แต่มีเรื่อ
 
นร่างและหน้าตา ที่ทำเอาหนุ่มถึงกับตาค้างเมื่อได้เห้น จนเพื่อนเขาถึงกับต้องขอหมั้นจับจองไว้ก่อน

"เฟย์ ขอโทษค่ะ ว่าแต่เป็นไงบ้างอ่ะค่ะ"


ป็อปปี้เล่าอาการของเธอตามที่ได้ฟังมาจากหมอให้ทั้ง4คนฟัง จนเข้าใจ


"อย่างนี้แล้วจะเอาไงว่ะ" เขื่อน หนุ่มหล่อร่างสูง ที่มีตำแหน่งเป็นว่าที่น้องเขย ถามขึ้น


"ยังไม่รู้ว่ะ ให้หมวดกั้ง ตามเรื่องอยู่"


"แล้วถ้าเกิดไอ้อาการทางสมองนี่มันหมายถึง ความจะเสื่อมจะทำไงว่ะ"


โทโมะ หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่น ที่มีตำแหน่งเป็นแฟนหนุ่มของแก้ว ถามอย่างสงสัย


"ทำไม โมะจะให้ไปอยู่บ้านโมะหรือไง"  


แก้วถามอย่างข้างๆ เพราะเกิดอาการหึงแฟนหนุ่ม ที่ดูจะสนใจอาการของหญิงสาวแปลกหน้า


"เปล่าน้า  โมะแค่ถามเฉยๆเอง"  รีบง้อแฟนสาวก่อนที่เธอจะงอนไปมากกว่านี้


"ไว้ให้ ฟื้นก่อน ค่อนคิดแล้วกัน มันอาจจะไม่แย่ขนาดนั้น"


"ว่าแต่ เรื่องงานที่ไปติดต่อเรียบร้อยมั้ย"


ถามเรื่องงาน ที่พอเริ่มเอ่ยถึงเรื่องงาน ทั้ง3หนุ่มก็อยู่ในโหมดจริงจังทันที  หลังจากที่ถามไถ่เรื่องเสด็จเรียบร้อย


ชายหนุ่มก็ขอตัวขึ้นมาพักผ่อนก่อน ปล่อยให้คู่รักอยู่กันตามสบาย 


'ครืดๆๆๆ'


ป็อปปี้กดเปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะกดรับสายเรียกเข้าที่โทรเข้ามาหาเขา ตอนตี2


"ครับ"


"สวัสดีค่ะ คุณภานุจากทางโรงพยาบาลนะค่ะ"


ทันทีที่ได้ยินว่าปลายสายโทรมาจากที่ไหน เขาก็เด้งตัวขึ้นคุยกับปลายสายอย่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง


"เธอเป็นอะไร รึเปล่าครับ"


"ค่ะ คือเธอรู้สึกตัวแล้ว แต่ไม่ยอมให้หมดหรือพยาบาลเข้าใกล้เลยนะค่ะ รบกวนคุณภานุ


ช่วยมาดูอาการของเธอจะได้มั้ยค่ะ"  พูดอย่างเกรงใจชายหนุ่ม แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น


"ครับๆ ผมจะรีบไปครับ"


กดวางสายก่อนจะ รีบใส่เสื้อผ้า เพื่อไปที่ดรงพยาบาลทันที


ณ โรงพยาบาล


"ออกไปนะ ...อย่าเข้ามาไง"


'เพล้ง'
 
คนในห้องขว้งแกจักที่อยู่ข้างเตียงใส่พยาบาลสาวที่ทำท่าจะเข้ามาในห้อง
 
"ใจเย็นๆก่อนนะค่ะคุณ"  พยาบา
 
สาวได้แต่ตะโกนปลอบเธออยู่หน้าห้องเพราะไม่สามรถเข้าไปด้านในได้
 
"อย่ามายุ่ง กับฉัน  ฮือๆๆ" ทั้งตะโกน ทั้งร้องไห้ออกมาอย่างขวัญเสีย
 
ป็อปปี้รีบวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยินทันที
 
"นี่ หยุดนะ"  
 
 
ตวาดคนที่ยังอาละวาดไม่หยุด จนเธอได้แต่ชะงักไปกับเสียงของผู้มาใหม่  ที่เธอกลับเกิดความรู้สึกอุ่นใจแบบ
 
แปลก ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาดีหรือมาร้ายกันแน่
 
"คุณภานุ"
 
"คุณกลับไปทำหน้าที่เถอะครับ ทางนี้ผมดูแลเอง"
 
"ค่ะๆ"
 
บอกก่อนจะเดินเข้าไปด้านในห้องที่ คนบนเตียงไม่กล้าข้างปาสิ่งใดใส่เขา เพราะหน้าที่บอกว่าเอาจริง จนเธอ
 
ต้องยอมสยบให้
 
"ฮือๆๆ...."
 
เธอได้แต่ร้องไห้ออกมา เพราะกังวลกับสิ่งรอบตัวที่เธอไม่คุ้นเคยซักนิด
 
ป็อปปี้เดินเข้ามาใกล้หยุ่ดนิ่งเพื่อดูว่าเธอจะทำเช่นไรต่อไป จนเห็นแต่เธอเอาแต่ร้องไห้นั้นแหละ จึงดึงร่างบาง
 
เข้ามากอดอย่างต้องการจะปลอบโยนเหมือนที่เขา มันทำกับน้องสาวทั้ง2 
 
"หยุดร้องก่อนนะ เป็นอะไร"  ถามด้วยเสียงที่อ่อนโยนขึ้น เพราะดูคนในอ้อมกอดจะตกใจกับทุกอย่างได้ง่าย
 
หญิงสาวช้อนตาที่มีแต่คราบหน้าตาขึ้นมองคนที่กอดอยู่ อย่างอุ่นใจ
 
ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้วและดวงตาของร่างบาง ก่อนจะถาม
 
"โวยวายทำไม ที่นี่เป็นโรงพยาบาลนะ"
 
น้ำเสียงติดจะดุ แต่สายตาที่ใช้มองเธอกลับเป็นแววตาของความอ่อนโยนที่มอบให้คนในอ้อมกอด
 
"คุณ ฉัน...ฉันเป็นใคร"  ถามป็อปปี้อย่างสับสน เพราะตื่นมาเธอก็ต้องเจอกับความว่างเปล่า พยายามนึกเรื่องของ
 
ตัวเองก็นึกไม่ออกแม้แต่น้อย  สุดท้ายความไม่คุ้นจึงกลายเป็นความกลัวแทน
 
'เวรแล้วไง เธอความจำเสื่อมเหมือนที่ไอ้โมะ คิดอีก ทำไงดีว่ะ'
 
"ฉันไม่รู้  ตัดสินใจตอบความจริงออกมา แต่ดูจะทำให้แย่ลงไปกว่าเดิม
 
"ฮึก..ฉันเป้นใคร ทำไมฉันคิดอะไรไม่ออกซักอย่าง"
 
เอามือตบหัวตัวเองอย่างมึนงง จนป็อปปี้ต้องดึงมือเธอไว้
 
"อย่าทำแแบบนั้นซิ เธอบาดเจ็บอยู่นะ"
 
"ฮึกๆๆ..."
 
"เธอพักก่อนดีกว่า  พรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่"
 
จับร่างบางให้เอนลงนอนตามเดิม ก่อนจะห่มผ้าให้ ขยับจะเดินกลับออกจากห้องไป แต่โดนมือเล็กรั้งขอมือไว้ซะ
 
ก่อน
 
"คุณจะไปไหน"
 
"อย่าทิ้งฉัน ไว้คนเดียวได้มั้ย"
 
ทำหน้าจะร้องไห้อออกมาอีก จนป็อปปี้ต้องนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอถึงจะยอมปล่อยมือเขา
 
"เธอไม่กลัวฉัน เหมือนที่กลัวคนอื่นรึไง"
 
ถามอย่างสงสัยที่เธอดูจะไม่มีอาการ หวาดกลัวเขาเหมือนที่เป็นกับคนอื่นๆ
 
ร่างบางได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะพูดออกมาอย่างที่ใจคิด
 
"ไม่ ฉันก็ไม่รู้ทำไม แต่อยู่กับคุณแล้ว ฉันมั่นใจว่าคุณจะไม่ทำร้ายฉัน"
 
ป็อปปี้ถึงกับลมหายใจกระตุ๊กไปกับรอยยิ้มของหญิงสาวที่ยิ้มให้เข้าอย่างจริงใจ
 
"เอาเถอะ ฉันไม่ไปไหน เธอก็นอนพักได้แล้ว"
 
เธอยอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย แต่ไม่วายเอื้อมมือมา จับมือชายหนุ่มไว้อย่างกลัวว่าเขาจะหนีไปไหน  แอบลืมตา
 
มองเขานิดๆ แต่พอเห้นว่าเขาไม่มีทีท่าจะหนีไปไหน ก็ยอมหลับไปทั้งรอยยิ้ม
 
ทำให้เขาอดยิ้มออกมากับความสบายใจของเธอไม่ได้
 
"อย่าหว่งเลย ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก"
 
พูดเบาๆกับคนที่หลับไปแล้ว ก่อนจะหลับตาลวบ้าง
 
ภาพที่เห้น สร้างความแปลกใจให้กับ นายสนที่ติดตามเจ้านายหนุ่มมาไม่ได้ เพราะแล้วปีเหลือเกินที่เขาไม่เคย
 
เห็นชายหนุ่มยิ้มให้ผู้หญิงคนไหนนอกจากน้องสาวทั้ง2คนอย่างอ่อนโยน แบบที่ยิ้มให้เธอคนนี้
 
หรือว่าบางที เจ้านายเขาคงจะเปิดใจให้สาวสวยคนนี้แล้วก็เป็นได้  ............
 
 
 
..................................................................................................................................
เป้นยังไงค่ะ กับตอนแรก
พออ่านกันได้มั้ย 
เม้นบอกกันบ้างนะค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้าจร้า ^^