พิสูจน์รัก นายบ้านไร่

"คุณ ภาณุค่ะ คุณหมอเชิญพบที่ห้องค่ะ"

 

 พยาบาลสาวเอ่ยเรียก ชายหนุ่มที่ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เฝ้าอยู่ข้างเตียงของหญิงสาวที่เขาเป็นเจ้าของไข้ ไม่ยอม

 

ห่าง หรือที่จริงต้องพูดว่า คนไข้ ไม่ยอมให้คนเฝ้าไข้ห่างกายมากกว่า  ป็อปปี้กำลังจะลุกขึ้นไปตามคำเชิญของคุณ

 

หมอเจ้าของไข้ แต่ต้องชะงักเพราะร่างบางบนเตียงไม่ยอมปล่อยมือเขาให้ลุกขึ้น

 

"เดี๋ยวมา"  พูดเรียบๆกับคนป่วย

 

"ไม่เอา ไม่ให้ไป"  น้ำตาเริ่มคลอเบ้าอย่างทุกที ที่ชายหนุ่มเริ่มห่างกาย

 

"ผมไปแปปเดียว"  ปลดมือร่างบางออกก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

 

ห้องคุณหมอ

 

'ก๊อกๆ'

 

"เชิญครับ"

 

"อ้อ คุณภาณุเชิญนั่งก่อนครับ"

 

ป็อปปี้ทรุดตังลงนั่งลงตามคำเชิญ ก่อนจะเอ่ยปากถาม

 

"คุณหมออยากพบผมเหรอครับ"

 

"ครับ คือเรื่องอาการป่วยของคุณผู้หญิงนะครับ"

 

"ครับ"

 

"ผลการ X-RAY ออกมาแล้วนะครับ อาการเลือดคลั่งในสมอง เธออาการดีขึ้นแล้วครับ ฟื้นตัวได้เร็ว แต่ตอนนี้หมอ

 

พบปัญหาด้านความจำนะครับ หมอคิดว่าน่าจะมาจากอาการกระทบกระเทื่อนทางสมองที่เกิดอย่างรุ่นแรง"

 

"คุณ หมอหมายความว่า เธอจะความจำเสื่อมเหรอครับ"

 

"ครับ แต่คงไม่ใช่อาการถาวร คงต้องให้เวลาในการที่สมองจะฟื้นฟู่ตัวเองนะครับ"

 

"ครับ แล้วอาการที่ไม่ยอมให้ใครเข้าใก้ลล่ะครับ"

 

"อันนี้ น่าจะเป็นจิตใต้สำนึกมากกว่านะครับ อีกซักพักน่าจะมีอาการดีขึ้นครับ"

 

ป็อปปี้พยักหน้าเข้าใจอาการของหญิงสาวที่หมอรายงานให้ฟัง

 

"งั้นผมขอตัวนะครับ"

 

"ครับ อ้อ พรุ่งนี้เธอก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ"

 

"ครับ"

 

เอ่ยก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วยที่ตอนนี้กลายเป้นที่ทำงานและที่นอนของเขาไปแล้ว เพราะหญิงสาวไม่

 

ยอมให้ใครเข้าใก้ลตัวเธอนอกจาก เขาจะอยู่ด้วย ป็อปปี้จึงจำต้องหอบงานที่ไร่มาทำที่โรงพยาบาลแทน

 

"อ้าว กั้ง"  เอ่ยทักตำรวจหนุ่มที่รออยู่หน้าห้อง ซึ่งเขากลายเป้นแขกประจำที่มักจะมาเยี่อมหญิงสาวเสมอ 

 

ที่ดูจะเกินกว่าหน้าที่ไป

 

"พี่ป็อป ไปไหนมาครับ"

 

"พอดี คุณหมอเรียกไปพบนะ ว่าแต่มีอะไรเพิ่มเติมรึเปล่า"

 

เพราะตำรวจหนุ่มได้บอกเขาแล้วว่า รถที่หญิงสาวขับมาเกิดอุบัตติเกตุ แต่เกิดจากสาเหตุใดคงต้องสอบสวนต่อไป

 

เรื่องที่เธอเป้นใครก็ยังคงมือแปดด้านอยู่เช่นกัน

 

"ยังไม่มีเลยครับ พอดีผมผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยมคุณฟางนะครับ"

 

"ใครว่ะ"  ป็อปปี้ถามอย่าง งงๆ ว่าหมวดกั้งหมายถึงใคร

 

"เอ่อ คือผมคิดว่าเธอหน้าเหมือน ฟางที่เป้นดารานะครับ"

 

"อ้อ มีชื่อเรียกก็ดี ...เข้ามาซิ"

 

แค่ป็อปปี้เปิดประตูเข้ามา ก็ได้รับหมอนเป็นการทักทาย

 

"นี่ ดูก่อนซิว่าใคร" หันไปดุหญิงสาวที่มักจะปาหมอนใส่คนที่เปิดประตูเข้ามาเสมอ

 

"ป็อป ขอโทษค่ะ" รีบวิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยความดีใจ

 

"สวัสดีครับ"

 

กั้งยื่นหน้ามาทักพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มให้หญิงสาว แต่กลับได้รับการต้อนรับกลับมาว่า

 

"มาอีกแล้ว ==" 

 

พูดพร้อมทั้งลากป็อปปี้ให้เข้ามาในห้องโดยที่ไม่ยอมสนใจหมวดกั้งแม้แต่น้อย

 

"นี่ หมวดกั้งเขา มาเยี่ยมเธอนะ"

 

 หญิงสาวได้แต่ทำปากบู้ ไม่กล้าเถียงป็อปปี้เพราะกลัวเขาโกรธและไม่มาหาเธออีก

 

"ผมเอาของมาฝากด้วยนะครับ"  

 

ชูของฝากที่คนป่วยเห้นแล้วต้องวิ้งเข้าไปว้ามากอดและ วิ่งกลับไปที่เดิมทันที

 

"ขอบคุณ หมวดเขาด้วยซิ"  ป็อปปี้ดุเธอเหมือนเด็กเล็กๆ

 

เธอยอมยกมือไหว้ลวกๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจของฝากตามเดิม

 

"คนอะไร แปลกชะมัดชอบนักไอ้ กระต่ายเนี้ย" ป็อปปี้หันไปบ่นกับหมวดกั้ง

 

"555 คงเป็นนิสัยของเธอนะครับ"  พูดก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างบางที่นั่งอยู่นบเตียง

 

"เธออยากมีชื่อ เหมือนคนอื่นมั้ย" กั้งพยายามชวนเธอคุย

 

"ชื่อ เหรอ อยากมีซิ"ยอมหันมาคุยด้วย แต่ก็ไม่ยอมเข้าใก้ลชายหนุ่มอยู่ดี

 

"อืม ชือฟาง เพราะมั้ย"

 

"ฟางเหรอ เพราะจัง" ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

 

"ป็อปปี้ฉันมีชื่อแล้วนะ" หันไปอวดป็อปปี้เหมือนเด็กๆ

 

"เราชื่อฟาง นั้นป็อปปี้ ส่วนนาย ก็ก้าง"  

 

"กั้งครับ ไม่ใช่ก้าง"  

 

"นั้นแหละๆ" 

 

"กั้ง พี่ฝากยัยนี่แปปนึงนะ จะกลับไปเคลียร์งานที่ไร่นะ"

 

"เรียกฟางซิ เขามีชื่อแล้วนะ" ท้วงทันที ที่ป็อปปี้ไม่ยอมเรียกชื่อเธอ

 

"ได้ครับพี่" 

 

เมื่อเห็นป็อปปี้กำลังจะเดินออกจากห้องไป ก็รีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนชายหนุ่มไว้ทันที จนป็อปปี้ต้องหันกลับไปพูด

 

กับร่างบางให้เข้าใจ

 

"เดี๋ยวฉันกลับมา อยู่กับกั้งแปปนึง"  ฟางส่ายหัวจนผมกระจาย

 

"ไม่เอา T^T"

 

"ฉันต้องกลับไปดูงาน ที่ไร่เดี๋ยวมา" ฟางไม่ยอมปล่อยแขนชายหนุ่มอยู่ดี

 

"ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะไม่พูดด้วยและจะไม่กลับมาแล้วนะ" งัดไม้ตายขึ้นมาใช้

 

"ฮึกๆ ไม่ดื้อๆ ต้องรีบกลับมานะ" รีบปล่อยแขนป็อปปี้ก่อนจะยกมือเช็ดน้ำตาจนแห้งเพราะมักโดนดุเมื่อเธอร้องไห้

 

"เรามาเล่นน้องต่ายกกันดีกว่านะ" ฟางหันกลับไปสนใจตุ๊กตาตัวโปรดต่อ ส่วนป็อปปี้ก็รีบชับรถกลับไปที่ไร่

 

โดยทิ้งนายสนไว้ให้อยู่เป็นเพื่อนหญิงสาว

 

ณ บ้านไร่จิระคุณ

 

"อ้าวไอ้ป็อป กลับมาได้แล้วเหรอว่ะ" 

 

เขื่อนทักเพื่อนรักที่โยกย้ายสำมะโนครัวไปดฝ้าหญิงสาวแปลกหน้าที่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์

 

"เดี๋ยวต้องรีบกลับไป นี่งานข้าตรวจเสด็จแล้ว"

 

ยื่นงานที่ทำเสด็จแล้วให้เพื่อน พลางมองหาน้องสาวทั้ง2 

 

"เฟย์กับแก้งล่ะ"

 

"นั้นไง" 

 

"พี่ป็อป"  เฟย์วิ่งเข้ามากอดพี่ชายที่ไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบอาทิตย์

 

"โดนปล่อยตัวมาแล้วเหรอพี่ป็อป"  แก้วแซวพี่ชายอย่างอารมณ์ดี

 

"เดี๋ยวเหอะ ยัยแก้วพี่ไม่ใช่นักโทษนะ"

 

"ไม่ใช่ก็ใก้ลเคียงล่ะว้า"  โทดมะที่เดินตามแฟนสาวเข้ามาพูดขึ้น

 

"อืม พี่มีเรื่องจะปรึษาเรา2คนนะ"  

 

"เรื่องไรอ่ะ"  เฟย์เอียงคอถามอย่างสงสัย

 

"คือ พรุ่งนี้ฟางจะมาอยู่บ้านเราได้มั้ย"

 

"อ้าว เธอหายแล้วเหรอ"  เขื่อนถามอย่างสงสัย เพราะพอรู้บ้างว่าหญิงสาวอาการค่อนข้างหนัก

 

"ก็ไม่ ร้อยเปอร์เซ็นหรอก เหลือเรื่องความจำนะ"

 

"ได้มั้ย เฟย์แก้ว"  ตอบคำถามเขื่อนก่อนจะถามความสมัคใจของน้องสาว ที่ขึ้นชื่อเรื่องความหวงพี่ชาย

 

"ไดซิ ว่าแต่พี่ป็อปว่าเธอชื่ออะไรน่ะ"  

 

"ฟางนะ กั้งเพื่อนเรามันเรียกยังงั้น"

 

"ชื่อเหมือนดาราเลย  แต่เฟย์ว่าความจริงหน้าก็เหมือนนะ จริงป่ะพี่แก้ว"

 

หันไปถามความเห้นพี่สาว ที่เคยแวะไปเยี่ยมหญิงสาวดด้วยกัน ตอนแรกก็ดูดีใจที่พวกเธอบอกว่าเป้นน้องสาว

 

ป็อปปี้  แต่พอเห็นหน้าเขื่อน กับโทโมะ ก็ถ่อยห่างทันที

 

'ครืดๆๆ'

 

"ฮัลโหล ว่าไงกั้ง"

 

"พี่ป็อป พี่กลับมาด่วนเลย ฟางช็อค"

 

"เออๆ พี่จะรีบไป"

 

"อะไร ว่ะไอ้ป็อป"โทโมะสงสัยท่าทีรีบร้อนของเพื่อนจนต้องถามออกมา

 

"ฟางเกิดอาการ ช็อค"  ตะโกนตอบพลางวิ่งไปที่รถ ขึ้นรถได้ก็รีบเหยีบคันเร่งออกไปทันที

 

"งานนี้ ท่าทางเฟย์จะได้พี่สะไภ้เร็วๆนี้แหละ"

 

"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับเฟย์"

 

"อ้าว ก็เขื่อนเคยเห็นพี่ป็อปเป็นหว่งใครขนาดนี้รึเปล่าล่ะ"

 

"เคยนะก็....."

 

"หยุด นั้นมันของเก่า"

 

"แต่แก้วเห็นดด้วยกับเฟย์นะ งานนี้ท่าจะของจริง"  2พี่น้องยิ้มให้กันอย่างถูกใจ  ส่วน2หนุ่มได้แต่มองหน้ากันงงๆ

 

ที่2สาวกลับไม่แสดงอาการหวงพี่ชายอย่างทุกที ที่มีสาวๆเข้ามาติอพันเพื่อนของเขา

 

ณ โรงพยาบาล

 

ป็อปปี้รีบวิ่งไปที่ห้องพักผู้ป่วยทันที 

 

"กั้ง เกิดอะไรขึ้น"

 

"ผมก็ไม่รู้ครับพี่  แต่ก่อนฟางจะเป็นแบบนี้ เราดูทีวีกันอยู่ดีๆ พอถึงฉากที่ตัวร้ายยั่วพระเอก ฟางก็อาละวาด"

 

"เป็นไงบ้างครับหมอ"  ป็อปปี้หันไปถามหมอที่ตรวจอาการฟางเสด็จพอดี

 

"หมดให้ยานอนหลับไปแล้วครับ ส่วนสาเหตุของอาการน่าจะมา จากหมอคาดว่าเธอนะเคยเจอเหตุการลักษณะ

 

เดียวกัน ทำให้อาการกำเริบนะครับ" หมออธิบายให้ทั้ง2หนุ่มเข้าใจ ก่อนจะขอตัวกลับไปดูคนไข้รายอื่นต่อ

 

"พี่ป็อป หรือฟางจะเคยถูกแย่งคนรักไป"  

 

หมวดกั้งสันนิฐานเหตุการณ์ตามสัญชาตญาณของตำรวจ  ป็อปปี้ได้แต่นิ่งไป

 

'นั้นซิ เธอาจจะมีคนรักอยู่แล้วก็ได้ แต่ถ้าเป้นแบบนั้นจริงทำไมเขาต้องรู้สึกเจ็บปวดไปกับเธอที่ต้องเคยเจออะไร

 

แบบนั้นด้วยนะ '

 

"เอาเถอะ พี่เข้าไปดูฟางก่อน กั้งจะเข้าไปพร้อมกันมัั้ย"

 

"ไม่ดีกว่าพี่ ผมกลับดีกว่า"

 

"อืม บาย"  ป็อปปี้ปิดประตูห้องอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้รบกวนคนที่ยังหลับอยู๋

 

ก่อนจะสะกิดนายสนที่นั่งเฝ้าหญิงสาวอยู่

 

"นาย" ชายหนุ่มทำสัญญาณมือให้นายสนเบาเสียงลง

 

"แกกลับไปให้ป้าจัน จัดห้องให้ฟางแล้วพรุ่งนี้มารับฉันตอน10โมง"  สั่งก่อนจะโบกมือให้นายสนออกไปได้

 

ชายหนุ่มเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงของหญิงสาว

 

"ความทรงจำที่มันทำให้เธอเจ็บปวด ก็อย่าไปจำมันเลยนะ"  พูดกับคนที่หลับตาพริ้มอยู่ เอื้อมมือปัดผมที่ปรกหน้า

 

สวยอยู่ 'ทำไมฉันถึงรู้สึกถูกใจเธอแบบนี้นะ มันเร็วไปรรึเปล่านะที่ฉันรู้สึกแบบนี้กับเธอ' มองหน้าเธอนิ่ง

 

"อืม..." ฟางลืมตาขึ้นสบกับคนที่มองเธออยู่แล้ว

 

"ป็อปปี้" ลุกขขึ้นกอดชายหนุ่มไว้อย่างดีใจ

 

"ป็อป กลับมาหาฟางแล้ว"

 

"อืม ฉันกลับมาแล้ว" กอดตอบร่างบางเบาๆ  ฟางผละออกก่อนจะเอ่ยถาม

 

"ฟางแทนตังเองว่าฟาง แล้วป็อปแทนตัวเองว่าป็อป ได้มั้ยค่ะ"

 

"ดะ..ได้ซิ"  จะตอบปฐิเสธกับคนที่ส่งสายตาอ้อนวอนก็ดูจะใจร้ายเกินไป

 

"ขอบคุณค่ะ" 

 

'ฟอด'  จมูกสวยยื่นมาแตะแก้มสาก ชายหนุ่มได้แต่เหวอที่โดนเธอหอมแก้ม เพราะถถึงเธอจะไว้ใจเขามากแค่

 

ไหน แต่ก็ไม่เคยหอมแกก้มเขามาก่อน

 

"เฮ้ย ใครสอนเธอเนี้ย"

 

"หมวดกั้งบอก ถ้าจะพูดขอบคุณต้องหอมแก้มด้วย"

 

"ไอ้กั้ง" 

 

'นี่แกคิดจะหลอกให้ ยัยนี่หอมแก้มแกงั้นเหรอ'

 

"แล้วเธอยอมหอมแก้วเขารึเปล่าล่ะ"

 

"ไม่มีทางหรอก หมวดก้างน่ากลัว นี่!ฟางบอกให้เรียกว่า ฟางไง" หน้างอที่ป็อปปี้ไม่ยอมเรียกชื่อเธอ

 

"แล้วฟางมาหอมป็อปทำไม"

 

"ไม่รู้สิ อยากหอมมัั้ง ^^" ส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ที่ทำเอาเขาใจสั่นไปกับรอยยิ้มของเธอ

 

นี่ ฟางห้ามยิ้มกับใครแบบนี้ นอกจากป็อปนะ" พูดอย่างหวงๆ

 

"เอ๋ ทำไมอ่ะ"

 

"อืม ห้ามก็คือ ห้าม" พูดให้ฟางง ก่อนจะดึงให้เธอนอนลงตามเดิม

 

"นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

 

"จริงเหรอ ฟางเบื่อนอนอยู่บนเตียงจะแย่"

 

"อืืม"

 

"แต่ ฟ่งจะไปอยู๋ที่ไหนล่ะ ป็อปจะไปกับฟางมัั้ย"

 

ฟางถามเสียงสั่น น้ำตาคลอ แต่ในที่สุดก็ไหลลงมาดวงตาคู่สวยอยู่ดี

 

"ฮึกๆ.." พยายามกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมทั้งปาดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองอย่างแรง

 

"อย่าร้องซิ ฟางก็ไปอยู่บ้านป็อปไง" เช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเบามือ

 

"บ้านป็อปเหรอ แล้วบ้างฟางล่ะ"

 

"ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวปวดหัวอีก"

 

รีบห้ามหญิงสาวที่เริ่มจะคิดมาก เพราะทุกที ที่ฟางพยายามนึกอดีตของเธอมักจะมีอาการปวดหัวเสมอ

 

"จะได้เจอ แก้วกับเฟย์ไง" 

 

"จริงเหรอ ไปๆ ไปบ้านป็อปให้ฟางไปนะ"

 

"งั้นก็ต้องนอนก่อน"

 

ฟางรีบล้มตัวลงนอนป็อปปี้ห่มผ้าให้เธอก่อนจะเดินไปปิดไฟ และล้มตัวลงนอนที่โซฟาข้างเตียงบ้าง

 

"ฝันดีค่ะ" ฟางพูดก่อนจะหลับไป"

 

"ฝันดีครับ" 

 

เอ่ยเบาๆก่อนที่ตัวเองจะหลับตาลงบ้าง

 

PF PF  PF  PF  PF PF  PF  PF  PF PF  PF  PF PF PF  PF  PF  PF PF  PF  PF PF PF  PF  PF PF

 

ขอโทษด้วยค่ะ ที่ตอยแรกอัพไม่จบตอน แหะๆๆ

มีใครรออยู่บ้าง ขอเสียงหน่อย

เป็นไงกันบ้าง พอไหวมั้ย

ช่วงนี้งานยุ่มมากกกกกกกกกกก

เรลอัพช้าไปบ้างไรบ้าง แต่จะอัพยาวๆเป็นการชดเชยน้า

เจอกันตอนหน้าจร้า ^^