ฉันและนายเรารักกันตอนไหน

แก้ว:นี่โทโมะ ปล่อยฉันนะนายจะลากฉันไปไหนห๊ะ
โทโมะ:ทามไมอยากไปหามันอีกหรอห๊ะ
แก้ว:ใช่ ทำไมนายจะทำไมทีนายจูบกับยัยโรงพิมนั้นฉันยังไม่ว่าอะไรนายเรยนะ ปล่อยได้แร้วโทโมะฉันเจ็บนะโทโมะลากแก้วเข้าไปในรถ
โทโมะ:เข้าไป
แก้ว:ไม่ ปล่อยฉันฉันเอารถฉันมากลับเองได้
โทโมะ:เธอจะเข้าไปดีดีหรือให้ฉันอุ้มเข้าไปห๊ะ
แก้ว: เข้าก็ได้ ชิ ว่าแร้วก็เข้าไปนั่งในรถแร้วโทโมะก็วิ่งมานั่งตรงคนขับแร้วขับรถออกไปอย่างเร็วด้วยความโมโหแร้วโทโมะก็ขับรถมาถึงที่ไหนไม่รุเอี๊ยดดดดด เสียงเบรดรด
แก้ว:โอ๊ย นายจะรีบไปตายรึไงห๊ะ
โทโมะ:.....ไม่ตอบ
แก้ว:ไม่ตอบงั้นฉันไปล่ะจะกลับไปเอารถว่าแร้วก็เปิดประตูรถกำลังจะเดินลงไป
โทโมะ:เดี๋ยวจะไปไหนยังเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเรยนะจับมือแก้วไว้
แก้ว:คุยอะไรฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย
โทโมะ:นั่งลง โทโมะกำลังอดกลั้นความโมโห
แก้ว:ไม่ฉันบอกจะไปเอารถไงนายพูดไม่รุเรื่องหรอ
โทโมะ:นั่งลงแก้วอย่าทำให้ฉันโกรธ
แก้ว:อึ่ม (ไอ้บ้าเฮ้ย พูดในจัย) ว่าแร้วก้เดินมานั่งลง
โทโมะ:ชอบมากใช่ไหมที่ให้พี่ชายคนอื่นลวมลามห๊ะขึ้นเสียงกับแก้ว
แก้ว:แร้วจะทำไมหีะโทโมะ นายมายุ่งอะไรด้วยหีะ ตอบแบบโมโห
โทโมะ:ไม่ทำไมหรกงั้นฉันก็จะลวมลามเะออีกคนชอบมากใช่ไหม
แก้ว:นายจะ..ทำอะไรหยุดน...อุ๊บ อี๋ อ๊ายป้า(ไอ้บ้า)โทโมะจูบแก้วด้วยความโมโหจูบแก้วแก้วทั้งจิบทั้งทุบแต่ก็ไม่สามารถออกจากตัวโทโมะได้จูบที่เร้ารอนเพราะความโมโหดำเนินมาเป็นเวลานานมือของโทโมะจากเดิมที่รวบมือของแก้วไว้ก้ปล่อยให้เป็นอิสระแร้วปล่อยให้มือมาวิ่งเล่นตรงขาอ่อนของแก้วโทดมะถอนจูบออก
แก้ว:ไอ้บ้า ไอ้....ฃ
โทโมะ:เธออยากโดนอีกช่ายไหม แก้วยังด่าไม่จบโทโมะพูดขึ้นก่อน
แก้ว: ชิ อี๋แหวะ ว่าแร้วก็เช็ดปากตัวเองต่อ
โทโมะ:ปะกลับบ้านกันโทโมะอารมณ์เย็นเรยชวนแก้วกลับบ้านแร้วขับรถไปยังบ้านแก้ว
บ้านแก้ว
ป๊อปปี้:อ้าวกลับมาแร้วหรอแก้ว (ฟางครับแค่นี้นะครับคิดถึงนะครับพุ่งนี้เจอกันจุฟฟคุยโทศัพยุ)
แก้ว:เหงมายังล่ะแก้วไปนอกก่อนนะง่วงล่ะ บาย ฝันดีพี่ป๊อป
ป๊อปปี้:ไงไอ้โทโมะจะนอนนี้ใช่ไหมไปดิเด่วเค้าปิดห้องก่อนไม่ได้นอนกันพอดี ปีอปปี้บอกอย่างรู้ทัน
โทโมะ:ขอบจัยว่ะเพื่อนไปล่ะว่าแร้วก็ขึ้นไปห้องนอนของแก้วแก้วที่กำลังอาบน้ำยุไม่ได้ล๊อดห้องโทโทะเรยเข้าไปนั่งรออาบน้ำเมื่อแก้วออกมาจากห้องน้ำ
แก้ว:นี่โทโมะปล่อยนะ ฟอดดด!! โทโมะกอดแก้วจากด้านหลัง
โทโมะ:หอมจัง
แก้ว:(หน้าแดง)นายทำไมไม่กลับบ้านอีกหีะนี่มันดึกมากแร้วนะกลับบ้านได้แร้ว
โทโมะ:ไม่เอาไม่กลับนอนด้วยหนึ่งคืนนะไปอาบน้ำก่อนไปล่ะครับที่รัก ฟอดดดหอมอีกครั้ง
แก้ว:ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้บ้าแก้วเขินน่าแดงเรยรีบแต่งตัวและมานั่งทำงานที่ค้างไว้ส่งอาจาร์ยพุ่งนี้แร้วแก้วก็คุยเอ็มต่อ
โทโมะ:ทำไรยุครับที่รัก (ดีกันแร้วสักตอนก่อนเหนื่อยเถียง)
แก้ว:คายที่รักนายยัยโรงพิมนู้นน คุยเอ็มยุ
โทโมะ:คุยกับคายผุชายหรือผุหญิง
แก้ว:นี่นายเป็นพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
โทโมะ:ผุชายหรือผุหญิงถามเสียงเข้ม
แก้ว:ผุชาย พี่โยชิ
โทโมะ:ทำไมต้องเป็นมันด้วย ชิ
แก้ว:โกรธหรอ อ่ะเลิกเล่นแร้วนอนปะ
โทโมะ:.....ไม่ตอบ
แก้ว:เป็นอะไรเนี่ยงอนหรอ
โทโมะ.....ไม่ตอบ
ฟอดดด!!!
แก้ว:หายโกรธยังแก้วหอมแก้มโทโมะโทโมะยิ้มออกเรย
โทโมะ: แก้วน่ารักสุดเรย ฟอดดด!!!
แก้ว:พอเรย ๆๆ ไปนอนได้แร้วว
โทโมะ:ครับผม ว่าแร้วก็นอนหลับกันทั้งสองคนzzzZZZZ