ฉันและนายเรารักกันตอนไหน

แก้ว:นี่โทโมะ ปล่อยฉันนะนายจะลากฉันไปไหนห๊ะ

โทโมะ:ทามไมอยากไปหามันอีกหรอห๊ะ

แก้ว:ใช่ ทำไมนายจะทำไมทีนายจูบกับยัยโรงพิมนั้นฉันยังไม่ว่าอะไรนายเรยนะ ปล่อยได้แร้วโทโมะฉันเจ็บนะโทโมะลากแก้วเข้าไปในรถ

โทโมะ:เข้าไป

แก้ว:ไม่ ปล่อยฉันฉันเอารถฉันมากลับเองได้

โทโมะ:เธอจะเข้าไปดีดีหรือให้ฉันอุ้มเข้าไปห๊ะ

แก้ว: เข้าก็ได้ ชิ ว่าแร้วก็เข้าไปนั่งในรถแร้วโทโมะก็วิ่งมานั่งตรงคนขับแร้วขับรถออกไปอย่างเร็วด้วยความโมโหแร้วโทโมะก็ขับรถมาถึงที่ไหนไม่รุเอี๊ยดดดดด เสียงเบรดรด

แก้ว:โอ๊ย นายจะรีบไปตายรึไงห๊ะ

โทโมะ:.....ไม่ตอบ

แก้ว:ไม่ตอบงั้นฉันไปล่ะจะกลับไปเอารถว่าแร้วก็เปิดประตูรถกำลังจะเดินลงไป

โทโมะ:เดี๋ยวจะไปไหนยังเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเรยนะจับมือแก้วไว้

แก้ว:คุยอะไรฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย

โทโมะ:นั่งลง โทโมะกำลังอดกลั้นความโมโห

แก้ว:ไม่ฉันบอกจะไปเอารถไงนายพูดไม่รุเรื่องหรอ

โทโมะ:นั่งลงแก้วอย่าทำให้ฉันโกรธ

แก้ว:อึ่ม (ไอ้บ้าเฮ้ย พูดในจัย) ว่าแร้วก้เดินมานั่งลง

โทโมะ:ชอบมากใช่ไหมที่ให้พี่ชายคนอื่นลวมลามห๊ะขึ้นเสียงกับแก้ว

แก้ว:แร้วจะทำไมหีะโทโมะ นายมายุ่งอะไรด้วยหีะ ตอบแบบโมโห

โทโมะ:ไม่ทำไมหรกงั้นฉันก็จะลวมลามเะออีกคนชอบมากใช่ไหม

แก้ว:นายจะ..ทำอะไรหยุดน...อุ๊บ อี๋ อ๊ายป้า(ไอ้บ้า)โทโมะจูบแก้วด้วยความโมโหจูบแก้วแก้วทั้งจิบทั้งทุบแต่ก็ไม่สามารถออกจากตัวโทโมะได้จูบที่เร้ารอนเพราะความโมโหดำเนินมาเป็นเวลานานมือของโทโมะจากเดิมที่รวบมือของแก้วไว้ก้ปล่อยให้เป็นอิสระแร้วปล่อยให้มือมาวิ่งเล่นตรงขาอ่อนของแก้วโทดมะถอนจูบออก

แก้ว:ไอ้บ้า ไอ้....ฃ

โทโมะ:เธออยากโดนอีกช่ายไหม แก้วยังด่าไม่จบโทโมะพูดขึ้นก่อน

แก้ว: ชิ อี๋แหวะ ว่าแร้วก็เช็ดปากตัวเองต่อ

โทโมะ:ปะกลับบ้านกันโทโมะอารมณ์เย็นเรยชวนแก้วกลับบ้านแร้วขับรถไปยังบ้านแก้ว

บ้านแก้ว

ป๊อปปี้:อ้าวกลับมาแร้วหรอแก้ว (ฟางครับแค่นี้นะครับคิดถึงนะครับพุ่งนี้เจอกันจุฟฟคุยโทศัพยุ)

แก้ว:เหงมายังล่ะแก้วไปนอกก่อนนะง่วงล่ะ บาย ฝันดีพี่ป๊อป

ป๊อปปี้:ไงไอ้โทโมะจะนอนนี้ใช่ไหมไปดิเด่วเค้าปิดห้องก่อนไม่ได้นอนกันพอดี ปีอปปี้บอกอย่างรู้ทัน

โทโมะ:ขอบจัยว่ะเพื่อนไปล่ะว่าแร้วก็ขึ้นไปห้องนอนของแก้วแก้วที่กำลังอาบน้ำยุไม่ได้ล๊อดห้องโทโทะเรยเข้าไปนั่งรออาบน้ำเมื่อแก้วออกมาจากห้องน้ำ

แก้ว:นี่โทโมะปล่อยนะ ฟอดดด!! โทโมะกอดแก้วจากด้านหลัง

โทโมะ:หอมจัง

แก้ว:(หน้าแดง)นายทำไมไม่กลับบ้านอีกหีะนี่มันดึกมากแร้วนะกลับบ้านได้แร้ว

โทโมะ:ไม่เอาไม่กลับนอนด้วยหนึ่งคืนนะไปอาบน้ำก่อนไปล่ะครับที่รัก ฟอดดดหอมอีกครั้ง

แก้ว:ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้บ้าแก้วเขินน่าแดงเรยรีบแต่งตัวและมานั่งทำงานที่ค้างไว้ส่งอาจาร์ยพุ่งนี้แร้วแก้วก็คุยเอ็มต่อ

โทโมะ:ทำไรยุครับที่รัก (ดีกันแร้วสักตอนก่อนเหนื่อยเถียง)

แก้ว:คายที่รักนายยัยโรงพิมนู้นน คุยเอ็มยุ

โทโมะ:คุยกับคายผุชายหรือผุหญิง

แก้ว:นี่นายเป็นพ่อฉันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย

โทโมะ:ผุชายหรือผุหญิงถามเสียงเข้ม

แก้ว:ผุชาย พี่โยชิ

โทโมะ:ทำไมต้องเป็นมันด้วย ชิ

แก้ว:โกรธหรอ อ่ะเลิกเล่นแร้วนอนปะ

โทโมะ:.....ไม่ตอบ

แก้ว:เป็นอะไรเนี่ยงอนหรอ

โทโมะ.....ไม่ตอบ

ฟอดดด!!!

แก้ว:หายโกรธยังแก้วหอมแก้มโทโมะโทโมะยิ้มออกเรย

โทโมะ: แก้วน่ารักสุดเรย ฟอดดด!!!

แก้ว:พอเรย ๆๆ ไปนอนได้แร้วว

โทโมะ:ครับผม ว่าแร้วก็นอนหลับกันทั้งสองคนzzzZZZZ