ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥
8.9
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
7) "จีบได้ป่ะ"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 7 ‘จีบได้ป่ะ’
“ฟาง”
เจ้าตัวก้มหน้ามาสบตากับคนที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ฉันจีบเธอได้มั้ย?”
“O.O”
อึ้งไปกับประโยคคำถามตรงๆของอีกฝ่ายไม่ได้ สายตาจริงจังของอีกฝ่ายทำเอาเธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาจนต้องเสมอ
งอย่างอื่นเป็นการหลบสายตา
โอ๊ย ยัยฟาง แกจะตื่นเต้นไปทำไม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาขอจีบซักหน่อย
“ว่าไง ได้รึเปล่า” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกหน เมื่อคนที่เขาตั้งคำถามยังคงนิ่งไม่ยอมตอบ
“ฉัน....ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
รีบลุกขึ้นยืนก่อนที่ป็อปปี้จะทันได้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล
ตาบ้า แก้มจะระเบิดอยู่แล้วนะ
“หึๆ” ป็อปปี้ได้แต่หัวเราะไปกับอาการเขินอายของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวซิ” รั้งมือบางให้นั่งลงข้างเขาเหมือนเดิม
“วันนี้เธอเป็นอะไร” น้ำเสียงเอื่อยที่ไม่มีแววคาดคั้นของเขา ทำให้เธอต้องหันกลับมามองหน้าชาย
หนุ่มอย่างชั่งใจ เพราะเธอไม่เคยยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อนที่สนิทกันก็ตาม ยังรู้แค่เพียงผิวเผิน
แต่กลับคนตรงหน้าทำไมเธอถึงรู้สึกอยากเล่าให้เขาฟังนะ จะเป็นเพราะน้ำเสียงที่เป็นหว่งจริงๆมากกว่าอยากรู้อย
ยากเห็นตามแบบธรรมดาของคนทั่วไปรึเปล่า สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนข้างกายฟัง
“แบบนี้ซินะ” ป็อปปี้พึมพำกับตัวเองเบาๆ
แบบนี้ซินะ ยัยนี่ถึงได้ทำตัวประชดโลกแบบนี้
“ที่ฉันเจอเธอที่ผับวันนั้นก็เพราะ เรื่องพ่องั้นเหรอ”
“เหอะ วันนั้นเพราะฉันโดนแฟนทิ้งตั้งหาก ก็เลยกะว่าจะไปคลายเครียด แต่ดันมาเจอนายเข้า”
“น่าสงสาร”
“ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร” เอ่ยเสียงแข็งกับชายหนุ่ม
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงผู้ชายคนนั้นต่างหากที่น่าสงสาร มันคงบ้าไม่ก็โง่ ที่ทิ้งเธอ”
“อะ...ไอ้บ้า”
จากตอนแรกที่ฉุนในคำพูดของเขากลายเป็นว่าตอนนี้เธอกลับเขินไปกับไอ้คำพูดลิเกๆ นั้นแทนซะได้
“อ้วก ทำไมฉันพูดอะไรแบบนั้นไปได้ว่ะ”
“ชิ แล้วใครใช้ให้พูดกันล่ะ” ย่นจมูกใส่ป็อปปี้อย่างทะเล้น
“เหอะ เอาเป็นว่าถ้าต่อไปนี้เธอเหงา ฉันช่วยได้นะ”
“ชิ ฉันรู้นะ ว่าไอ้ช่วยของนายนะ ช่วยแบบไหน” ดักคออีกฝ่ายอย่างรู้ทัน
ก็แหมผู้ชายอย่างเขา แค่อ้าปากเธอก็เห็นไปถึงลิ้นไก่แล้วด้วยซ้ำ แต่ทำไม...เธอต้องแอบยิ้มดด้วยนะ
“กลับกันเหอะ เดี๋ยวเข้ากรุงเทพแล้วรถจะติด” เอ่ยชวนป็อปปี้กลับ
เพราะถึงยังไงพวกเธอก็ต้องกลับไปสู่โลกที่แสนจะวุ่นวายใบเดิมอยู่ดี
“ขอบคุณนะ”
เอ่ยขึ้นหลังจากป็อปี้จอดรถ ที่หน้าบ้านเธอ
“ฉันไม่ได้อยากได้คำพูดซะหน่อย”
“นายนี่มัน โลภมากจริงๆ”
สุดท้ายก็ยอมที่จะโน้มตัวเข้าไปกดจูบที่ปากหนา เป็นของรางวัล
แต่มีเหรอที่คน หื่นๆ อย่างหมอนี่จะยอมให้เธอกดจูบแล้วผละออกมา ป็อปปี้ตักตวงความหวานจากปากบางนั้นจน
พอใจ ก่อนจะยอมผผละออกมา
“ฝันดีนะยัยต๊อง”
“นี่ นายจะเรียกฉันดีๆเป็นมั้ยห๊ะ เดี๋ยวก็เธอ เดี๋ยวก็ยัยบ้า ยัยต๊อง”
“แล้วจะให้เรียก ว่าคุณภรรยาหรือไง?” ตอบกลับไปกวนๆ
“อ๊ายยย ไม่ใช่ ชิ เอาเถอะ นายอยากจะเรียกว่าอะไรก็เรื่องของนาย”
“ครับ คุณภรรเมีย”
“กรี๊สสสส กลับไปเลย”
ปิดประตูใสส่หน้าป็อปปี้อย่างเขินจัด กับสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอ
“ถึงห้องแล้วก็โทรหาฉันด้วยหล่ะ”
“เป็นหว่งฉันหรือไง?” ป็อปปี้เลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“อ๊ะ...ชิก็แค่....เออนั้นแหละ”
ใบหน้าขึ้นสีของอีกฝ่าย ทำให้ป็อปปี้ยิ้มกว้างก่อนจะยอมขับรถออกไปจากหน้าบ้านเธอ
คืนนั้นหลังจากถึงห้องชายหนุ่มก็โทรหาเธอ แถมหาเรื่องคุยกับเธออีกนานกว่าจะยอมวางสาย
หลังจากวันนั้น ความสัมพันของเธอกับเขาก็เหมือนก้าวกระโดด ถึงไม่พูดออกมา แต่ทุกการกระทำ ทุกคำพูดก็เป็น
ตัวบ่งชี้ได้ดีว่าเธอกับเขาต่างก็มีใจให้กัน
‘ครืดๆ’
“ครับพ่อ”
“...”
“ครับ ได้ครับ”
“มีอะไรรึเปล่า” ฟางถามคนที่อยู่ๆก็มีสีหน้าเครียดหลังจากเดินออกไปรับโทรศัพท์
“เปล่า วันนี้ฟางกลับเองได้มั้ย”
“ป็อป มีธุระต้องเข้าสถานีนะ”
“อืมได้ๆ เรื่องงานเหรอ”
“ใช่”
ป็อปปี้ส่งหญิงสาวขึ้นรถก่อนจะขับรถตรงมาที่สถานีโทรท้ศน์ของผู้เป็นพ่อ
“ท่านประธานรออยู่ด้านในค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ป็อปปี้รับคำเลขาหน้าห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป....
ToP ♥ “แล้วจะให้เรียก ว่าคุณภรรยาหรือไง?” BY POPPY
♪♫ ^_________________________^ ♪♫
อัพแล้วน้า ขอบคุณทุกคอมเม้นคร้า ฮ่าๆๆ รู้สึกทุกคนจะรักลุงหมดเลยเนอะ อิอิ
สำหริบฉากดาม่า เขาขอโทษเพราะมันกำลังจะมา เอาน่าทนๆอ่านไปเหอะน้า เขาขอร้อง ได้โปรดอย่าทิ้งกันไปน้าาาา
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^W^
“ฟาง”
เจ้าตัวก้มหน้ามาสบตากับคนที่จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ฉันจีบเธอได้มั้ย?”
“O.O”
อึ้งไปกับประโยคคำถามตรงๆของอีกฝ่ายไม่ได้ สายตาจริงจังของอีกฝ่ายทำเอาเธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาจนต้องเสมอ
งอย่างอื่นเป็นการหลบสายตา
โอ๊ย ยัยฟาง แกจะตื่นเต้นไปทำไม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนมาขอจีบซักหน่อย
“ว่าไง ได้รึเปล่า” เสียงทุ้มดังขึ้นอีกหน เมื่อคนที่เขาตั้งคำถามยังคงนิ่งไม่ยอมตอบ
“ฉัน....ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
รีบลุกขึ้นยืนก่อนที่ป็อปปี้จะทันได้โน้มหน้าเข้ามาใก้ล
ตาบ้า แก้มจะระเบิดอยู่แล้วนะ
“หึๆ” ป็อปปี้ได้แต่หัวเราะไปกับอาการเขินอายของอีกฝ่าย
“เดี๋ยวซิ” รั้งมือบางให้นั่งลงข้างเขาเหมือนเดิม
“วันนี้เธอเป็นอะไร” น้ำเสียงเอื่อยที่ไม่มีแววคาดคั้นของเขา ทำให้เธอต้องหันกลับมามองหน้าชาย
หนุ่มอย่างชั่งใจ เพราะเธอไม่เคยยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อนที่สนิทกันก็ตาม ยังรู้แค่เพียงผิวเผิน
แต่กลับคนตรงหน้าทำไมเธอถึงรู้สึกอยากเล่าให้เขาฟังนะ จะเป็นเพราะน้ำเสียงที่เป็นหว่งจริงๆมากกว่าอยากรู้อย
ยากเห็นตามแบบธรรมดาของคนทั่วไปรึเปล่า สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนข้างกายฟัง
“แบบนี้ซินะ” ป็อปปี้พึมพำกับตัวเองเบาๆ
แบบนี้ซินะ ยัยนี่ถึงได้ทำตัวประชดโลกแบบนี้
“ที่ฉันเจอเธอที่ผับวันนั้นก็เพราะ เรื่องพ่องั้นเหรอ”
“เหอะ วันนั้นเพราะฉันโดนแฟนทิ้งตั้งหาก ก็เลยกะว่าจะไปคลายเครียด แต่ดันมาเจอนายเข้า”
“น่าสงสาร”
“ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร” เอ่ยเสียงแข็งกับชายหนุ่ม
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงผู้ชายคนนั้นต่างหากที่น่าสงสาร มันคงบ้าไม่ก็โง่ ที่ทิ้งเธอ”
“อะ...ไอ้บ้า”
จากตอนแรกที่ฉุนในคำพูดของเขากลายเป็นว่าตอนนี้เธอกลับเขินไปกับไอ้คำพูดลิเกๆ นั้นแทนซะได้
“อ้วก ทำไมฉันพูดอะไรแบบนั้นไปได้ว่ะ”
“ชิ แล้วใครใช้ให้พูดกันล่ะ” ย่นจมูกใส่ป็อปปี้อย่างทะเล้น
“เหอะ เอาเป็นว่าถ้าต่อไปนี้เธอเหงา ฉันช่วยได้นะ”
“ชิ ฉันรู้นะ ว่าไอ้ช่วยของนายนะ ช่วยแบบไหน” ดักคออีกฝ่ายอย่างรู้ทัน
ก็แหมผู้ชายอย่างเขา แค่อ้าปากเธอก็เห็นไปถึงลิ้นไก่แล้วด้วยซ้ำ แต่ทำไม...เธอต้องแอบยิ้มดด้วยนะ
“กลับกันเหอะ เดี๋ยวเข้ากรุงเทพแล้วรถจะติด” เอ่ยชวนป็อปปี้กลับ
เพราะถึงยังไงพวกเธอก็ต้องกลับไปสู่โลกที่แสนจะวุ่นวายใบเดิมอยู่ดี
“ขอบคุณนะ”
เอ่ยขึ้นหลังจากป็อปี้จอดรถ ที่หน้าบ้านเธอ
“ฉันไม่ได้อยากได้คำพูดซะหน่อย”
“นายนี่มัน โลภมากจริงๆ”
สุดท้ายก็ยอมที่จะโน้มตัวเข้าไปกดจูบที่ปากหนา เป็นของรางวัล
แต่มีเหรอที่คน หื่นๆ อย่างหมอนี่จะยอมให้เธอกดจูบแล้วผละออกมา ป็อปปี้ตักตวงความหวานจากปากบางนั้นจน
พอใจ ก่อนจะยอมผผละออกมา
“ฝันดีนะยัยต๊อง”
“นี่ นายจะเรียกฉันดีๆเป็นมั้ยห๊ะ เดี๋ยวก็เธอ เดี๋ยวก็ยัยบ้า ยัยต๊อง”
“แล้วจะให้เรียก ว่าคุณภรรยาหรือไง?” ตอบกลับไปกวนๆ
“อ๊ายยย ไม่ใช่ ชิ เอาเถอะ นายอยากจะเรียกว่าอะไรก็เรื่องของนาย”
“ครับ คุณภรรเมีย”
“กรี๊สสสส กลับไปเลย”
ปิดประตูใสส่หน้าป็อปปี้อย่างเขินจัด กับสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอ
“ถึงห้องแล้วก็โทรหาฉันด้วยหล่ะ”
“เป็นหว่งฉันหรือไง?” ป็อปปี้เลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“อ๊ะ...ชิก็แค่....เออนั้นแหละ”
ใบหน้าขึ้นสีของอีกฝ่าย ทำให้ป็อปปี้ยิ้มกว้างก่อนจะยอมขับรถออกไปจากหน้าบ้านเธอ
คืนนั้นหลังจากถึงห้องชายหนุ่มก็โทรหาเธอ แถมหาเรื่องคุยกับเธออีกนานกว่าจะยอมวางสาย
หลังจากวันนั้น ความสัมพันของเธอกับเขาก็เหมือนก้าวกระโดด ถึงไม่พูดออกมา แต่ทุกการกระทำ ทุกคำพูดก็เป็น
ตัวบ่งชี้ได้ดีว่าเธอกับเขาต่างก็มีใจให้กัน
‘ครืดๆ’
“ครับพ่อ”
“...”
“ครับ ได้ครับ”
“มีอะไรรึเปล่า” ฟางถามคนที่อยู่ๆก็มีสีหน้าเครียดหลังจากเดินออกไปรับโทรศัพท์
“เปล่า วันนี้ฟางกลับเองได้มั้ย”
“ป็อป มีธุระต้องเข้าสถานีนะ”
“อืมได้ๆ เรื่องงานเหรอ”
“ใช่”
ป็อปปี้ส่งหญิงสาวขึ้นรถก่อนจะขับรถตรงมาที่สถานีโทรท้ศน์ของผู้เป็นพ่อ
“ท่านประธานรออยู่ด้านในค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ป็อปปี้รับคำเลขาหน้าห้อง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป....
ToP ♥ “แล้วจะให้เรียก ว่าคุณภรรยาหรือไง?” BY POPPY
♪♫ ^_________________________^ ♪♫
อัพแล้วน้า ขอบคุณทุกคอมเม้นคร้า ฮ่าๆๆ รู้สึกทุกคนจะรักลุงหมดเลยเนอะ อิอิ
สำหริบฉากดาม่า เขาขอโทษเพราะมันกำลังจะมา เอาน่าทนๆอ่านไปเหอะน้า เขาขอร้อง ได้โปรดอย่าทิ้งกันไปน้าาาา
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^W^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
