ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 5 ‘ความเศร้า’

 

~♬ ♫~♬ 7 โมงเช้าวันอังคาร~♬ ♫~♬

 

  ฉันว่าฉันได้ยินเพลงนี้ดังมาจากไหนนะ แต่ว่าคงไม่ใช่ลุงคนขับหรอกนะ แล้วเพลงมันจะเข้ากับบรรยากาศไปไหน

 

หรี่ตามองดูลุงคนขับแท็กซี่ในวัยเกือบ 60 ก่อนจะเลือกหลับตาลงตามเดิม เฮ้อ เพราะเมื่อคืน อีตาผู้กำกับนั้น

 

ทำเอาเธอแทบหมดแรง เช้านี้เธอถึงได้ชิ่งหนีออกมาก่อนที่ตานั้นจะตื่น ขืนเธอรอตานั้นตื่นมีหวังเธอไม่ต้องกลับ

 

ออกมาจากห้องเขาแน่...

 

     กล่าวขอบคุณลุงคนขับ ก่อนจะเปิดประตูรถลงมายืนมอง คฤหาส์หลังใหญ่ตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งสนิ ถึงมันจะ

 

ดูหรูหราแค่ไหนในสายตาคนอื่น แต่สำหรับเธอมันก็เป็นเพียงสิ่งปลูกสร้างที่มีไว้ใช้โอ้อวดถึงความร่ำรวยมากกว่า

 

สิ่งที่เออยากได้จริงๆอย่างความรักตั้งหากที่บ้านหลังนี้ไม่มีให้เธอ

 

คนสวนของบ้านที่ทำงานอยู่แถมรั้วเงยหน้าขึ้นมาเจอคุณหนูของบ้านก็รีบเปิดประตูให้ทันที

 

ฟางเดินเข้ามาในตัวบ้านแบบเซ็งๆ

 

                 “คุณหนูฟางกลับมาแล้วเหรอ” ส่งยิ้มหวานให้คนที่ร้องทัก

 

                 “ค่ะป้านิ่ม”

 

                 “เพิ่งคิดจะกลับบ้านมารึไง”

 

                 “สวัสดีค่ะ พ่อ” น้ำเสียงเหินห่างของลูกสาว ยิ่งทำให้ประมุขของบ้านสีหน้าแข็งกระด้างมากยิ่งขึ้น

 

                 “เมื่อไหร่แกจะเลิกทำตัวแบบนี้ซักทีห๊ะ”

 

                 “แล้วแบบไหนล่ะค่ะ ที่พ่ออยากให้ฟางเป็น แบบภรรยาพ่อนะเหรอค่ะ”

 

ตอบกลับผู้เป็นพ่อไปแบบแข็งกร้าว ยิ่งเป็นการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง

 

                  “นังฟาง แกนี่มันทำตัวเหมือนแม่แกไม่มีผิด ส่ำส่อน”  คำพูดพาดพิงถึงมารดาผู้เป้นที่รัก ทำให้เธอ

 

หมดความอดทนในทันที

 

                  “อย่ามาว่าคุณแม่นะ เพราะพ่อเป็นแบบนี้ตั้งหาก คุณแม่ถึงได้หนีไป พ่อนั้นแหละที่ไม่รู้จักพอ”

 

                  “หึ เป็นแค่เลขาแต่คิดจะเป็นเมียเจ้าของบริษัท ไม่ใฝ่สูงไปหน่อยเหรอค่ะ คุณดารา”

 

รอยยิ้มเหยีดๆของเธอถูกส่งตรงให้กับแม่เลี้ยงยังสาวที่มีอายุต่างกับเธอไม่กี่ปี

 

                   “นังฟาง มันจะมากไปแล้วนะ เขาเป็นเมียฉัน”

 

                   “แล้วไงค่ะ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับฟางด้วยนี่ค่ะ” ตอกกลับแบบไม่ยี่หระ

 

‘เพียะ’      ใบหน้าหวานสะบัดไปตามแรงปะทะ ส่งผลให้เกิดรอยแดงเป็นปื้นแทบจะในทันที

 

แค่นยิ้มส่งให้ผู้เป็นพ่อ ที่ยังมองมือตัวเองแบบอึ้งๆ

 

                   “พอใจแล้วใช่มั้ยคะ ถ้าพอใจแล้ว ฟางขอตัว” ซอยเท้าวิ่งกลับขึ้นมาบนห้อง

 

ทิ้งตังลงนั่งหน้าประตูอย่างหมดแรง

 

                    “ฮึก ฮือๆ คุณพ่อใจร้าย พ่อไม่รักฟางแล้ว”

 

เพราะความเสียใจที่พ่อไปมีคนอื่นนอกจากแม่ของเธอ ส่งผลให้เธอแสดงออกเวลาเจอหน้าท่านในแบบรุนแรง

 

เสมอ และผลสุดท้ายก็มักจะจบด้วยการมีปากเสียงเช่นกัน

 

                    “ฮือๆๆ” โถมตัวลงนอนร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่รอการปลอบโยนจากใครซักคน

 

‘ครืดๆๆ’

 

เงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา ความหาเครื่องมือสื่อสารที่ยังคงส่งเสียงร้องไม่หยุด ก่อนจะไปพบในซอกหลืบของกระเป๋า 

 

มองเบอร์ที่ปรากฎอยู่หน้าจออย่างแปลกใจ เพราะไม่คุ้นเคยกับเบอร์ที่โทรเข้ามา

 

                  “สวัสดีค่ะ ฟางค่ะ” กรอกเสียงสั่นๆลงไป

 

                  “หืม เธอเป็นอะไร”

 

                   “นาย”

 

เพราะน้ำเสียงที่ตอบกลับมาเป็นคนที่เธอเพิ่งจะเดินออกจากคอนโดเขาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา

 

                  “มีอะไร”

 

                  “ร้องไห้ทำไม” สองคำถามแทบจะดังขึ้นพร้อมกับ

 

                  “ถ้าไม่มีฉันจะวาง....”

 

                  “ตอบมาฟาง เธอร้องไห้ทำไม” น้ำเสียงร้อนรนของปลายสายยิ่งทำให้เธออ่นแอมากยิ่งขึ้น ขนาดที่

 

เธอเองก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่ ปล่อยให้มันดังรอดปลายสายออกไปให้ชายหนุ่มได้ยิน

 

                  “อย่าร้องนะคนดี บอกได้หรือยังว่าร้องทำไม”

 

น้ำเสียงอ่อนโยนของป็อปปี้ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวแบบแปลกๆ

 

                   “ฮึก ไม่ได้ร้องแล้ว”

 

                   “นาย พาฉันไปเที่ยวได้มั้ย”  ถามออกไป เพราะตอนนี้เธอไม่อยากต้องทนดูภาพพ่อตัวเองกับผู้

 

หญิงอื่นให้ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้

 

                     “หืม ก็ได้ บอกทางไปบ้านเธอมาซิ ฉันจะไปรับ”

 

ฟางอธิบายเส้นทางมาบ้านตัวเองให้ป็อปปี้ ก่อนจะกดวางสายเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตา

 

ทางด้านป็อปปี้หลังจากวางสาย ก็สะบัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงก็ออกมาพร้อมเครื่องแต่ง

 

กายในชุดใหม่ เหลือบตามองกระดาษโน้ตแผ่นเล็กสีเหลือ ต้นตอที่ทำให้เขากดโทรไปหาเธอตั้งแต่ได้อ่าน

 

ข้อความ

 

‘ขอบคุณสำหรับกิจกรรมแก้เบื่อนะ คนแปลกหน้า :P’

 

.

 

.

.

 

‘ปิ๊น’  เสียงบีบแตรดังอยู่หน้าบ้าน ไม่ต้องเดาเธอก็พอจะรู้ว่าเป็นของใคร

 

เดินลงมาจากข้านบน ก่อนจะต้องหยุดฝีเท้าเพราะเสียงเรียกของบิดา

 

                “นั้นแกจะไปไหน เพิ่งจะเข้าบ้านมาได้ไม่ถึงชั่วโมง”

 

ไม่อยากทะเละด้วยอีก จึงเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินแทน

 

                 “เลิกเป็นซะด้วยนะ ไอ้ดาราอะไรนั้นน่ะ ถ้าแกอยากทำงานฉันจะหาตำแหน่งให้”

 

                 “หาตำแหน่ง? ถ้าฟางขอตำแหน่งที่ภรรยาพ่อเป็นอยู่ล่ะได้มั้ย”

 

ตำแหน่งที่เธอเสนอทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับโมโหอีกครั้ง ก็ไอ้ตำแหน่งที่พ่อยกให้นังนั้นมันคือกรรมการบริหารนี่นะ

 

                 “แก”

 

                 “ใจเย็นๆนะค่ะคุณ”

 

                 “เอ่อ ถ้าลูกฟางอยากได้ แม่จะยกให้ก็ได้จ๊ะ”

 

                “แม่ ?ขอโทษนะค่ะ แม่ฉันไม่ได้หน้าเหมือนคุณ”

 

ตอกกลับอีกฝ่ายอย่างยียวน ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถของป็อปปี้ที่จอดรออยู่

 

ทันทีที่ขึ้นรถได้สีหน้าแบบเด็กไม่ยอมแพ้ก็เริ่มค่อยๆกลับมาเป็นใบหน้านิ่งๆแววตาเศร้าตามเดิม

 

                  “เลิกคิดมากได้แล้ว ไหนว่าจะให้ฉันพาไปเที่ยวไง”

 

ป็อปปี้โยกหัวฟางเบาๆ หวังจะให้เธอหลุดจากโหมดนิ่งเงียบนั้นเสีย

 

                   “นาย...ผมฉันเสียทรงหมด”

 

                   “บอกให้เรียกว่า ป็อปไง หรือเรียกได้เฉพาะบนเตียง”

 

                   “อ๊ายยย ไอ้ผู้กำกับปากมอม ขับๆไปเลย”

 

                   “อืม เธอจะไปเลยจริงดิ มันไกลออก”

 

                   “ฮึ่ย!! ไอ้กวนประสาท” สะบัดหน้าหนีแบบเด็กขี้งอนของเธอยิ่งเรียกร้อยยิ้มกว้างจากใบหน้าหล่อ

ได้มากขึ้น

 

รถคันสวยขับออกมาตามถนนใหญ่ ภาพวิวสองข้างทางที่ไม่คุ้นตาทำให้ฟางขมวดคิ้งอย่างสงสัย

 

                   “นายจะพาฉันไปไหน”

 

                   “อ้าวก็เที่ยวไง ไม่ทันไรแก่ซะแล้วคนเรา”

 

                    “อ๊ายยยย นายนี่มัน....”

 

อับจนคำด่าที่จะเอามาด่าคนที่กวนประสาทเธอได้ทุกรุขุมขนแบบเขา สุดท้ายก็เลยได้แต่นั่งกอดอกมองวิวข้างทางั

 

ไปเรื่อยๆ อยากจะพาเธอไปไหนก็เชิญเหอะ กับตานี่เธอก็ไม่มีอะไรต้องเสียแล้วนิ

 

ToP ♥ ‘ขอบคุณสำหรับกิจกรรมแก้เบื่อนะ คนแปลกหน้า :P’ BY กระดาษโน้ต,FANG

 

♪♫  ^_________________________^  ♪♫ 

สัญญามันก็เป็นสัญญา มาตามคำสัญญา อัพแล้วน้าาาาา (ตามสัญญาใจกับใครบางคน ฮ่าๆ)

ทั้งๆที่บอกว่ามันจะหวาน แต่ไหงนางเอกเราโดนพ่อตบเอาได้ โอ้โน เอาน่าคนเรามันก็ต้องหวานบ้างเศร้าบ้างง

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^