ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 11 ‘น้อยใจ [โทโมะ-แก้ว]’
 
               “แก้ว”
 
โทโมะรั้งมือแฟนสาวที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีเขาเอาไว้ แต่เธอกลับไม่ยอมหันกลับมาสบตากับเขาซักนิด
 
               “แก้ว โกรธโมะเหรอครับ”
 
เอ่ยถามเพราะวันนี้เขาต้องเล่นฉากจูบจริงกับฟาง แต่กลับไม่ได้บอกให้เธอรู้ก่อน
 
               “เปล่า” น้ำเสียงสั่นๆของเธอทำให้เขาร้อนรนได้ในทันที
 
               “แก้วครับ” รั้งให้เธอหันหน้ากลับมาคุยกันดีๆ
 
               “ร้องไห้ทำไมกัน” เช็ดน้ำตาให้เออย่างเบามือ แต่แก้วกลับปัดมือชายหนุ่มทิ้ง โทโมะมองหน้าแฟน
 
สาวอย่างไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรไป
 
               “ไม่ต้องเดี๋ยวใครมาเห็น วันนี้แก้วกลับเองได้ โมะไม่ต้องไปส่ง”
 
พูดจบก็คว้ากระเป๋าเดินออกจากกองถ่ายไปทันที โทโมะได้แต่เกาหัวอย่างกลัดกลุ้มกับอาการที่หญิงสาวเป็น
 
 
 
 
 
 
 
ทางด้านแก้วที่ขึ้นมานั่งนบรถแท็กซี่ก็ได้แต่หลับตาลงสะกดอารมณ์น้อยใจของตัวเองให้สงบลง
 
หยิบหนังสือก๊อตซิปขึ้นมาเปิดดูอย่างใจลอย
 
     ‘ท่าทางงานนี้จะมีรักนอกจอซะแล้ว สำหรับคู่นางเอกน้องใหม่และพระเอกสุดฮอตเบอร์ล่าสุดของวงการ เห็นที
 
งานนี้แฟนคลับคงไม่เสียแรงเชียร์เปล่าซะแล้ว’
 
    ‘อู๊ยยย วันก่อนเม้าซี่ ตาดีแอบไปเห็นภาพสวีตหวานหยดในกองถ่าย สุดสาย ปรายรุ้ง แหม พระนางนี่เขาหวาน
 
หยดจนมดยังต้องเป็นเบาหวานกันเลยทีเดียวค่ะ ผู้อ่านขา’
 
แล้วไหนจะกระแสข่าวของทั้งคู่ที่ทั้งสื่อทั้งแฟนคลับเชียร์นั้นอีก ทุกอย่างมันต่างกับเธอ ที่เป็นได้แค่เงาในมุมมืด
 
ของเขาเท่านั้น  แก้วแค่นยิ้มให้กับโชคชะตาของตัวเอง ถ้าวันนั้นเธอไม่รับรักเขา วันนี้เธอคงไม่ต้องมานั่งน้ำตาตก
 
อย่างนี้ก็เป็นได้
 
 
[ความรักของแก้ว-โทโมะ]
 
                  “ไอ้ป็อป แกจะลากฉันไปไหน”แก้วยื้อตัวเองไว้ไม่ให้ถลาไปตามแรงลากของเพื่อนหนุ่ม
 
ไอ้เพื่อนบ้า นี่ใจคอมันจะไม่ให้เธอพักเลยหรือไงกันนะ เธอเพิ่งจะลงเครื่องกลับมาจากงานแฟชั่นโชร์ที่นิวยอกได้
 
ไม่ถึง 10 นาทีเลยน้า  เธออยากนอน
 
                  “แกไปช่วยฉันก่อน”
 
                 “โอ๊ยไอ้บ้า ไปช่วยอะไร”
 
ใบหน้าสวยงอง้ำกับการที่ต้องมาโดนลากๆๆ ทั้งทีเธออยากจะพักใจแทบขาด
 
                 “กองฉันขาดฝ่ายเสื้อผ้า”
 
                 “แล้วไง? ไม่นะ”
 
เมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม มันทำเอาเธอแทบอยากจะกัดลิ้นตายให้มันรู้แล้วรู้รอด มันจะลากเธอไปช่วย
 
งานฝ่ายเสื้อผ้าในกองละครเนี้ยนะ
 
                 “ไม่ ไอ้ป็อป ฉันไม่ทำ แกก็รู้ฉันไม่ชอบไอ้พวกดาราอะไรนั้น”
 
แก้วปฎิเสธเสียงแข็ง เหอะ ก็การทำงานกับเหล่าดาราเป็นอะไรที่เธอเข็ดขยาดเป็นที่สุด คิดว่าตัวเองเป็นเทวดากัน
 
หรือไง ไอ้นั้นก็ไม่ได้ ไอ้นี้ก็ไม่เอา เก่งกันนักทำไมไม่มาออกแบบใส่กันเองเลยหล่ะ
 
                  “น้า แก้วแกช่วยฉันหน่อยน้า” 
 
ป็อปปี้ลงทุนกอดขาเพื่อนอ้อนวอนให้เธอยอมช่วยเขา แก้วมองรอบๆตัวที่ต่างก็ส่งสายตาสงสัยมาให้
 
                 “เออๆ ไอ้เพื่อนบ้า”
 
สุดท้ายก้ต้องยอมป็อปปี้ไปช่วยงานที่กองถ่ายของชายหนุ่มจนได้ โชคดีที่ทุกอย่างดูจะไม่ย่ำแย่อย่างที่คิด จะติดก็
 
แต่ตรง ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อ
 
                “โอ๊ย เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับฉันซักทีนะ”
 
แก้วแว๊ดใส่คนที่เอาแต่ตื้อเธอไม่หยุดนับแต่เขาเห็นหน้าเธอครั้งแรก
 
                “เธอก็ตอบตกลงเป็นศิลปินในค่ายฉันซิ น้าแก้ว เธอสวยมากเลยนะ เป็นนางเอกได้สบายๆ”
 
เขื่อนส่งสายตาออดอ้อน
 
               “ไม่ ฉันไม่ชอบ ถ้านายไม่เลิก ฉันจะให้ไอ้ป็อปลากนายไปโยนข้างนอก”
 
               “ฮ่าๆ”
 
แก้วหันขวับมามองเจ้าของเสียงหัวเราะที่ดูจะสนุกสนานกับเรื่องของเธอซะเหลือเกิน แต่ลมหายใจของเธอก็แทบ
 
สะดุดไปกับชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า โอ้ หุ่นนายนี่เฟอร์เฟคไปไหน น่าเอามาเดินแบบชะมัด
 
              “ถ้าจ้องกันขนาดนั้น ไม่ลากฉันกลับบ้านเลยล่ะ” เสียงทุ้มก้มลงมากระซิบเบาๆ
 
             “อ๊ะ...นาย”
 
             “ฉันโทโมะ เธอคงเป็นเพื่อนไอ้ป็อปที่ชื่อ แก้วซินะ”
 
             “ทำไมนายรู้”
 
             “ฉันก็เพื่อนมัน แล้วก็เพื่อนไอ้เขื่อนด้วย และที่สำคัญฉันชอบเธอ”
 
             “ห๊ะ..o.o”
 
แก้วอ้าปากค้างกับประโยคของคนตรงหน้าที่รุกเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน อะไรของเขาบอกว่าชอบเธอทั้งๆที่เจอหน้า
 
กันไม่ถึง 5 นาทีเนี้ยนะ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
 
แต่ว่า ทำไมฉันจะต้องใจเต้นไปกับนายนี่ด้วยนะ ไม่นะ รักแรกพบอะไรนั้นมันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก ก็แค่
 
นิยายเท่านั้นแหละที่จะมี
 
 
 
            “เฮ้ยไอ้โมะ แกจะจีบแก้วจริงๆเหรอว่ะ” เขื่อนถามเพื่อนหนุ่มที่เป็นทั้งเด็กในสังกัดอย่างสงสัย
 
            “มันเอาจริงอยู่แล้ว มองเขามาตั้งนานแล้วนิเมิง”
 
            “นาน นานอะไรว่ะ ไอ้โมะมันเพิ่ง....เฮ้ย”
 
            “อย่าบอกนะว่า นี่แก้วเดียวกับเพื่อนไอ้ป็อป ที่เมิงไปเจอตอนมันเล่นเอ็ม”
 
            “ตามนั้น” โทโมะยิ้มอย่างถูกใจ
 
ใช่เขาไม่ได้เพิ่งเจอเธอ แต่เขาเคยเจอเธอตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว คนที่ทำให้เขาเกิดอาการหัวใจสะดุดทันทีที่ได้
 
เห็นหน้า และยิ่งหลงมากขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียง หลังจากนั้นทุกๆครั้งที่ป็อปปี้กับแก้วคุยเอ็มกัน เป็นต้องมีเขาคอย
 
สอดอยู่เรื่อยไปจนมันรำคาญแล้วโยนคอมมาให้เขาคุยกับแก้วเองนั้นแหละ หลังจากนั้นเขาก็มักจะคุยกับเธอใน
 
นามของป็อปปี้เรื่อยมาโดนที่เธอไม่ทันรู้ตัวเลยซีกนิด
 
โทโมะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปเขารุกเธอในทุกๆทางที่ทำได้ แต่เพราะเธอเองก็เป็นคนระวังตัวไม่น้อย
 
กว่าที่เขาจะขอตามไปรับส่งได้ก็แทบกระอักเลือด แล้วไหนจะเดทแรกที่เธอเล่นพาเพื่อนไปเป็นโขยงเพื่อกันเขา
 
นั้นอีก
 
            “แก้ว คือ...คบกันมั้ย” ตัดสินใจเอ่ยถามหลังจากที่เดทกับเธอครบเจ็ดครั้ง
 
แก้วนิ่งไปจนเขาชักหวั่นใจว่าอาจจะต้องผิดหวังกับความรักที่ตั้งตารอมานาน
 
            “แน่ใจนะ ว่าอยากคบกับแก้วจริงๆ”
 
            “ครับ โมะ รักแก้ว”
 
โน้มหน้าเข้ามากระซิบชิดหูเล็กของอีกฝ่าย แก้วออกอาการหน้าแดงในทันที ที่ได้ยิน
 
            “ค่ะ แก้วตกลง”
 
           “เยส!!” โทโมะร้องออกมาอย่างดีใจ
 
ป็อปปี้เป็นคนมากระซิบบอกเรื่องที่โทโมะแอบคุยเอ็มกับเธอแทนเขามาตลอดให้เธอฟัง เท่านั้นก็ทำให้เธอพอจะ
 
มั่นใจขึ้นมาบ้าง ถึงแม้ว่าความรักของเขาและเธอไม่สามารถพูดออกมาให้ใครรับรู้ได้ แต่แค่รู้ว่าเขายังรักเธออยู่ก็
 
เพียงพอแล้ว
 
ToP ♥ “ฉันก็เพื่อนมัน แล้วก็เพื่อนไอ้เขื่อนด้วย และที่สำคัญฉันชอบเธอ” BY TOMO
 
♪♫  ^_________________________^  ♪♫ 
 
อัพแล่วเน้อหลังจากโดนมวงมา ฮ่าๆ ตอนหน้า KF เขาขอพื้นที่มาหวานบ้างไรบ้าง ส่วน PF ตอนที่13 ป็อปปี้จะมาบอกเหตุผลแล้วค่ะ รอ ร๊อ รอกันไปก่อน
แก้ไข: จากมุมตอบคำถามตอนที่แล้ว คำถามแรก ไม่ใช่ คำถามแรง เก๊าพิมพ์ผิดเค๊าขอโตดก๊าบ >/\<
ชมเชย: ขอบคุณทุกๆคอมเม้น โดยเฉพาะบางคนที่เม้นได้สะใจฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ (ขอไม่เอ่ยนามเพราะกลัวคนอื่นเลิกอ่านเพราะน้อยใจคนเขียน แต่ที่จริงรักคนเม้นทุกคนนะ จ๊วฟ)
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^