ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 10 ‘ทนไม่ได้’

 

              ตั้งแต่วันนั้นที่ป็อปปี้กับฟางมีปากเสียงกัน ทุกอย่างยิ่งเลวร้าย เพราะหญิงสาวไม่เหวี่ยงไม่วีน แต่กลับ

 

นิ่งเฉยเสียจนจินนี่ยังเลิกตอแย เพราะอีกฝ่ายไม่ปฎิกริยาตอบโต้กลับมา ทำให้เธอหมดสนุก

 

แต่สำหรับเอน่า ที่สนิทกับฟางจนเหมือนพี่สาวคนที่สองเธอรู้ดีว่าในเวลานี้ ฟางเจ็บปวดจนแทบจะไม่มีแม้แต่

 

เรี่ยวแรงจะหายใจเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วด้วยซ้ำ

 

                “น้องฟาง ทานอะไรหน่อยเถอะนะค่ะ”

 

                “ขอคุณค่ะ แต่ฟางยังไม่หิวจริงๆ” ยิ้มเซียวๆให้พี่เอน่า ก่อนจะกลับไปเหม่ออย่างเดิม

 

ทำไมเธอยังต้องหลงอยู่ในความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี่ซักทีนะ ทั้งๆที่เธอไม่ครวเลยที่จะให้โอกาสเขาเข้ามาใน

 

หัวใจไม่ควรเลยจริง แล้วทำไม ตอนไหนกันที่เขาเข้ามาอยู่ในทุกๆความคิดของเธอ แค่สายตาเย็นชา คำพูดหมาง

 

เมินของเขา กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้กันนะ  ฟางเธอจะอ่อนแอแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน

 

 

 

 

                 “รวมตัวครับ” ปอนต์ตะโกนเรียกนักแสดงคนอื่นๆ

 

                 “เดี๋ยวต่อไปเป็นฉาก เลิฟซีนนะครับ เอ่อ พี่สองคนโอเครึเปล่าครับ”

 

ปอนต์เอ่ยถามโทโมะกับฟางอย่างเกรงใจ

 

                 “ต้องจูบจริงรึเปล่า”

 

                 “จริงๆ ใช้มุมกล้องก็ได้ครับ”

 

                 “ไม่เป็นไรค่ะ ฟางเล่นได้ โทโมะโอเครึเปล่า”

 

 

โทโมะเลิกคิ้วมองหญิงสาวไม่แน่ใจกับสิ่งที่เธอพูดออกมา

 

‘ปัง’

 

       ฟางปรายตามองป็อปปี้ที่เตะเก้าอี้จนล้มเดินออกจากห้องไป ใจเธอแอบกระตุกหวังว่าเขาจะรู้สึกอะไรบ้างกับ

 

ฉากนี้ที่เธอต้องเล่น

 

                  “เอ่อ เอาแบบนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวปอนต์ขอเวลาเซ็ตแสงอีก 10นาทีนะครับ”

 

พระนางพยักหน้าให้ก่อนจะแยกย้ายกันไปทอารมณืตามบท

 

                 “ไม่ค่อยจะแสดงออกเลยนะ ฟาง” จินนี่ยิ้มเยาะให้อีกคนที่เพียงปรายตามองเธออย่างเย็นชา แต่

 

กลับทำให้เธออารมณ์เสียทั้งๆที่ตั้งใจจะเป็นฝ่ายมาระรานเขา จนต้องเดินหนีออกไปเอง

 

                  “อ๊ะ...”

 

เซถลาไปตามแรงกระชากแขนของใครบางคน

 

                  “ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไง” กดเสียงต่ำบอกคนที่ล็อคแขนเธอไว้แน่น

 

                   “ทำไมต้องจูบจริง”

 

ป็อปปี้กระทกร่างบางเข้าหาฝาผนัง โน้มหน้าเข้ามาจนสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

 

                   “ปล่อย แล้วทำไม ฉันจะจูบจริงหรืออะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง”

 

                   “ทำไม คิดว่านายมีสิทธิ์ในร่างกายฉันคนเดียวหรือไง ป็อปปี้”

 

แววตาท้าทายที่ส่งมาของเธอทำเอาเขาขาดสติในทันที

 

                   “อุ๊บ...”

 

  ดิ้นหนีสัมผัสร้อนแรงของอีกฝ่ายที่บดเบี้ยดริมฝีปากร้อนของเขาเข้าหาเธออย่างรุนแรง โหยหาของเขาทำให้เธอ

 

เปิดปากรับลิ้นร้อนๆของเขาที่สอดเข้ามาชิมความหวานในโพลงปากเธออย่างเผลอไผล

 

   ป็อปปี้ถอนจูบออกมา หากแต่ไม่ยอมผละออกห่าง ปากทั้งคู่ยังคงแนบชิดกันอยู่

 

   ฟางเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสใก้ลชิดที่อาจทำให้เธอใจอ่อนไปกับเขาอีกครั้ง

 

                “ใช้มุมกล้องซะ”

 

ผลักป็อปปี้ออกห่าง

 

                “ไม่ ฉัน จะ จูบจริง” เน้นทีละคำก่อนจะเดินหนีชายหนุ่มไป

 

ป็อปปี้ได้แต่ทุบกำแพงระบายอารมณ์โกรธของตัวเขาเองที่ทำอะไรอย่างที่ใจคิดไม่ได้ ทั้งๆที่เขาเป็นฝ่ายตีตัวออก

 

ห่างจากเธอก่อน แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเขาร้อนรน

 

 

 

 

 

                “น้องฟาง หายไปไหนมาครับ”

 

                “ขอโทษค่ะ” ก้มหัวของโทษพี่ๆทีมงานที่ยืนรอเธอเข้าฉากอยู่

 

                “ชิ ไม่รู้จักเกรงใจ”

 

                “หุบปากไปซะจินนี่ ถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว”

 

แววตากับน้ำเสียงนิ่งๆของฟางสะกดให้จินนี่เงียบเสียงไปในที่สุด

 

                “ฟางพร้อมแล้วค่ะ มุมกล้องไม่ต้อง ฟางจะเล่นจริง” พูดพลางมองไปที่ป็อปปี้ ที่เพิ่งกลับเข้ามานั่ง

 

ประจำที่หน้าจอมอนิเตอร์ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

 

                “ขอโทษนะฟาง” โทโมะเอ่ยกับหญิงสาวก่อนเข้าฉากด้วยความเกรงใจ

 

                “จ๊ะ เอาเทคเดียวผ่านแล้วกันเนอะ” ฟางพยายามยิ้มไม่ให้ทุกคนต้องเคร่งเครียดไปด้วย เพราะแค่

 

เธอส่งสายตาฟาดฟันกับผู้กำกับนั้นก็มากเกินพอแล้วสำหรับคนอื่น

 

                “พร้อม 5 4 3 แอคชั่น” น้ำเสียงติดจะโมโหของป็อปปี้ทำเอาทั้งกองถ่ายเงียบกริบ

 

                “ฟ้า ฟังอิฐก่อน”

 

               “ปล่อยนะ จะให้ฟ้าฟังอะไรอีก เท่าที่ฟ้าเห็นมันก็มากพอแล้ว”

 

ฟ้าใสสะบัดตัวหนีสัมผัสของอิฐ หลังจากเข้าไปเห็นอิฐกอดอยู่กับนางรองของเรื่อง

 

               “อิฐรักฟ้านะ”

 

ฟางค่อยๆหันกลับมามองหน้าโทโมะด้วยแววตาตกใจ ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยยนเป็นแววตาของความยินดี

 

ที่ได้ยินคำว่ารักจากปากเขา(ตามบท)

 

โทโมะดึงฟางเข้ามาใก้ลก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใก้ลใบหน้าหวานของเธอ ชายหนุ่มค่อยๆประกบปากตัวเองลง

 

ไปบนปากบางอย่างอ่อนหวาน จูบอ่อนหวานของคำว่ารักดำเนินไปเกือบ 5วิ ก่อนที่ป็อปปี้จะสั่งคัต

 

               “เลิกกอง” สั่งเป็นคำสุดท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถขับออกจากกองไปด้วยความเร็วสูง ท่ามกลางสายตา

 

งุนงงของทีมงานหลายๆคน

 

               “เอ่อ เลิกกองๆ” ปอนต์สังทีมงาน งง ทั้งๆที่วันนี้เพิ่งจะถ่ายไปได้เพียงไม่กี่ฉากเท่านั้น

 

               “อ๊ายย น้องฟาง คุณพี่ฟินนนนน”

 

พี่เอน่ากรี๊สกราดถูกใจกับการแสดงของทั้งคู่

 

              “ขอโทษอีกครั้งนะฟาง”

 

              “จ๊ะ ขอบคุณโทโมะนะ ที่ทำให้เล่นง่ายขึ้น”

 

               “อืม”  โทโมะเดินแยกตัวออกไปเมื่อเห็นหลังแฟนสาวที่เดินมาแอบดูแว๊บๆ

 

‘ครืดๆ’

 

ฟางก้มมองเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอ ขมวดคิ้มมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ว่าจะเป็นเบอร์ของคนที่เคยตัดสายเธอทิ้ง

 

อย่างไม่มีเหตุผล

 

นายทำแบบนี้ทำไมกันนะป็อปปี้ ทั้งๆที่นายเป็นฝ่ายเดินหนีออกไปจากชีวิตฉันก่อน แล้วนายจะกลับเข้ามาทำให้ฉัน

 

หวั่นไหวอีกทำไมกัน นายมีเหตุผลอะไรกันแน่...

 

ToP ♥ “ทำไมต้องจูบจริง” BY POPPY

 

                                        ♪♫  ^_________________________^  ♪♫

อัพๆตามคำบัญชาของใครบางคน ฮ่าๆ  สำหรับใครที่รอ TK ปูเสื่อรอตอนหน้าได้เลนจร้า เพราะตอนหน้าคู่นี้เขาจะมายึดพื้นที่หน้าจอ(คอม)ของคุณแน่นอน 

 มุมตอบคำถาม คำถามแรงนะค่ะ: ดาม่าใก้ลหมดแล้วเหรอ เหลืออีกไม่เยอะแล้วจร้า แต่ช่วงท้ายเรามีอีกนิดหน่อย

สำหรับบางคนที่บอกชอบดาม่า เรื่องหน้าๆ มีแน่นอน หนักด้วย เพียงแต่อาจจะเป็นเรื่องสั้ง(ม้ง)ยังไม่แน่ใจถ้าได้ความว่ายังเดี๋ยวมาอัพเดทให้ฟังกันเน้อ

เจอกันตอนหน้าคร้า ^+++^