ยัยน่ารัก หวานใจ....นายผู้กำกับขาโหด♥

ตอนที่ 11 ‘น้อยใจ [โทโมะ-แก้ว]’

 

               “แก้ว”

 

โทโมะรั้งมือแฟนสาวที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินหนีเขาเอาไว้ แต่เธอกลับไม่ยอมหันกลับมาสบตากับเขาซักนิด

 

               “แก้ว โกรธโมะเหรอครับ”

 

เอ่ยถามเพราะวันนี้เขาต้องเล่นฉากจูบจริงกับฟาง แต่กลับไม่ได้บอกให้เธอรู้ก่อน

 

               “เปล่า” น้ำเสียงสั่นๆของเธอทำให้เขาร้อนรนได้ในทันที

 

               “แก้วครับ” รั้งให้เธอหันหน้ากลับมาคุยกันดีๆ

 

               “ร้องไห้ทำไมกัน” เช็ดน้ำตาให้เออย่างเบามือ แต่แก้วกลับปัดมือชายหนุ่มทิ้ง โทโมะมองหน้าแฟน

 

สาวอย่างไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรไป

 

               “ไม่ต้องเดี๋ยวใครมาเห็น วันนี้แก้วกลับเองได้ โมะไม่ต้องไปส่ง”

 

พูดจบก็คว้ากระเป๋าเดินออกจากกองถ่ายไปทันที โทโมะได้แต่เกาหัวอย่างกลัดกลุ้มกับอาการที่หญิงสาวเป็น

 

 

 

 

 

 

 

ทางด้านแก้วที่ขึ้นมานั่งนบรถแท็กซี่ก็ได้แต่หลับตาลงสะกดอารมณ์น้อยใจของตัวเองให้สงบลง

 

หยิบหนังสือก๊อตซิปขึ้นมาเปิดดูอย่างใจลอย

 

     ‘ท่าทางงานนี้จะมีรักนอกจอซะแล้ว สำหรับคู่นางเอกน้องใหม่และพระเอกสุดฮอตเบอร์ล่าสุดของวงการ เห็นที

 

งานนี้แฟนคลับคงไม่เสียแรงเชียร์เปล่าซะแล้ว’

 

    ‘อู๊ยยย วันก่อนเม้าซี่ ตาดีแอบไปเห็นภาพสวีตหวานหยดในกองถ่าย สุดสาย ปรายรุ้ง แหม พระนางนี่เขาหวาน

 

หยดจนมดยังต้องเป็นเบาหวานกันเลยทีเดียวค่ะ ผู้อ่านขา’

 

แล้วไหนจะกระแสข่าวของทั้งคู่ที่ทั้งสื่อทั้งแฟนคลับเชียร์นั้นอีก ทุกอย่างมันต่างกับเธอ ที่เป็นได้แค่เงาในมุมมืด

 

ของเขาเท่านั้น  แก้วแค่นยิ้มให้กับโชคชะตาของตัวเอง ถ้าวันนั้นเธอไม่รับรักเขา วันนี้เธอคงไม่ต้องมานั่งน้ำตาตก

 

อย่างนี้ก็เป็นได้

 

 

[ความรักของแก้ว-โทโมะ]

 

                  “ไอ้ป็อป แกจะลากฉันไปไหน”แก้วยื้อตัวเองไว้ไม่ให้ถลาไปตามแรงลากของเพื่อนหนุ่ม

 

ไอ้เพื่อนบ้า นี่ใจคอมันจะไม่ให้เธอพักเลยหรือไงกันนะ เธอเพิ่งจะลงเครื่องกลับมาจากงานแฟชั่นโชร์ที่นิวยอกได้

 

ไม่ถึง 10 นาทีเลยน้า  เธออยากนอน

 

                  “แกไปช่วยฉันก่อน”

 

                 “โอ๊ยไอ้บ้า ไปช่วยอะไร”

 

ใบหน้าสวยงอง้ำกับการที่ต้องมาโดนลากๆๆ ทั้งทีเธออยากจะพักใจแทบขาด

 

                 “กองฉันขาดฝ่ายเสื้อผ้า”

 

                 “แล้วไง? ไม่นะ”

 

เมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่ม มันทำเอาเธอแทบอยากจะกัดลิ้นตายให้มันรู้แล้วรู้รอด มันจะลากเธอไปช่วย

 

งานฝ่ายเสื้อผ้าในกองละครเนี้ยนะ

 

                 “ไม่ ไอ้ป็อป ฉันไม่ทำ แกก็รู้ฉันไม่ชอบไอ้พวกดาราอะไรนั้น”

 

แก้วปฎิเสธเสียงแข็ง เหอะ ก็การทำงานกับเหล่าดาราเป็นอะไรที่เธอเข็ดขยาดเป็นที่สุด คิดว่าตัวเองเป็นเทวดากัน

 

หรือไง ไอ้นั้นก็ไม่ได้ ไอ้นี้ก็ไม่เอา เก่งกันนักทำไมไม่มาออกแบบใส่กันเองเลยหล่ะ

 

                  “น้า แก้วแกช่วยฉันหน่อยน้า” 

 

ป็อปปี้ลงทุนกอดขาเพื่อนอ้อนวอนให้เธอยอมช่วยเขา แก้วมองรอบๆตัวที่ต่างก็ส่งสายตาสงสัยมาให้

 

                 “เออๆ ไอ้เพื่อนบ้า”

 

สุดท้ายก้ต้องยอมป็อปปี้ไปช่วยงานที่กองถ่ายของชายหนุ่มจนได้ โชคดีที่ทุกอย่างดูจะไม่ย่ำแย่อย่างที่คิด จะติดก็

 

แต่ตรง ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อ

 

                “โอ๊ย เมื่อไหร่นายจะเลิกยุ่งกับฉันซักทีนะ”

 

แก้วแว๊ดใส่คนที่เอาแต่ตื้อเธอไม่หยุดนับแต่เขาเห็นหน้าเธอครั้งแรก

 

                “เธอก็ตอบตกลงเป็นศิลปินในค่ายฉันซิ น้าแก้ว เธอสวยมากเลยนะ เป็นนางเอกได้สบายๆ”

 

เขื่อนส่งสายตาออดอ้อน

 

               “ไม่ ฉันไม่ชอบ ถ้านายไม่เลิก ฉันจะให้ไอ้ป็อปลากนายไปโยนข้างนอก”

 

               “ฮ่าๆ”

 

แก้วหันขวับมามองเจ้าของเสียงหัวเราะที่ดูจะสนุกสนานกับเรื่องของเธอซะเหลือเกิน แต่ลมหายใจของเธอก็แทบ

 

สะดุดไปกับชายหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า โอ้ หุ่นนายนี่เฟอร์เฟคไปไหน น่าเอามาเดินแบบชะมัด

 

              “ถ้าจ้องกันขนาดนั้น ไม่ลากฉันกลับบ้านเลยล่ะ” เสียงทุ้มก้มลงมากระซิบเบาๆ

 

             “อ๊ะ...นาย”

 

             “ฉันโทโมะ เธอคงเป็นเพื่อนไอ้ป็อปที่ชื่อ แก้วซินะ”

 

             “ทำไมนายรู้”

 

             “ฉันก็เพื่อนมัน แล้วก็เพื่อนไอ้เขื่อนด้วย และที่สำคัญฉันชอบเธอ”

 

             “ห๊ะ..o.o”

 

แก้วอ้าปากค้างกับประโยคของคนตรงหน้าที่รุกเร็วจนเธอตั้งรับไม่ทัน อะไรของเขาบอกว่าชอบเธอทั้งๆที่เจอหน้า

 

กันไม่ถึง 5 นาทีเนี้ยนะ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว

 

แต่ว่า ทำไมฉันจะต้องใจเต้นไปกับนายนี่ด้วยนะ ไม่นะ รักแรกพบอะไรนั้นมันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก ก็แค่

 

นิยายเท่านั้นแหละที่จะมี

 

 

 

            “เฮ้ยไอ้โมะ แกจะจีบแก้วจริงๆเหรอว่ะ” เขื่อนถามเพื่อนหนุ่มที่เป็นทั้งเด็กในสังกัดอย่างสงสัย

 

            “มันเอาจริงอยู่แล้ว มองเขามาตั้งนานแล้วนิเมิง”

 

            “นาน นานอะไรว่ะ ไอ้โมะมันเพิ่ง....เฮ้ย”

 

            “อย่าบอกนะว่า นี่แก้วเดียวกับเพื่อนไอ้ป็อป ที่เมิงไปเจอตอนมันเล่นเอ็ม”

 

            “ตามนั้น” โทโมะยิ้มอย่างถูกใจ

 

ใช่เขาไม่ได้เพิ่งเจอเธอ แต่เขาเคยเจอเธอตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว คนที่ทำให้เขาเกิดอาการหัวใจสะดุดทันทีที่ได้

 

เห็นหน้า และยิ่งหลงมากขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียง หลังจากนั้นทุกๆครั้งที่ป็อปปี้กับแก้วคุยเอ็มกัน เป็นต้องมีเขาคอย

 

สอดอยู่เรื่อยไปจนมันรำคาญแล้วโยนคอมมาให้เขาคุยกับแก้วเองนั้นแหละ หลังจากนั้นเขาก็มักจะคุยกับเธอใน

 

นามของป็อปปี้เรื่อยมาโดนที่เธอไม่ทันรู้ตัวเลยซีกนิด

 

โทโมะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปเขารุกเธอในทุกๆทางที่ทำได้ แต่เพราะเธอเองก็เป็นคนระวังตัวไม่น้อย

 

กว่าที่เขาจะขอตามไปรับส่งได้ก็แทบกระอักเลือด แล้วไหนจะเดทแรกที่เธอเล่นพาเพื่อนไปเป็นโขยงเพื่อกันเขา

 

นั้นอีก

 

            “แก้ว คือ...คบกันมั้ย” ตัดสินใจเอ่ยถามหลังจากที่เดทกับเธอครบเจ็ดครั้ง

 

แก้วนิ่งไปจนเขาชักหวั่นใจว่าอาจจะต้องผิดหวังกับความรักที่ตั้งตารอมานาน

 

            “แน่ใจนะ ว่าอยากคบกับแก้วจริงๆ”

 

            “ครับ โมะ รักแก้ว”

 

โน้มหน้าเข้ามากระซิบชิดหูเล็กของอีกฝ่าย แก้วออกอาการหน้าแดงในทันที ที่ได้ยิน

 

            “ค่ะ แก้วตกลง”

 

           “เยส!!” โทโมะร้องออกมาอย่างดีใจ

 

ป็อปปี้เป็นคนมากระซิบบอกเรื่องที่โทโมะแอบคุยเอ็มกับเธอแทนเขามาตลอดให้เธอฟัง เท่านั้นก็ทำให้เธอพอจะ

 

มั่นใจขึ้นมาบ้าง ถึงแม้ว่าความรักของเขาและเธอไม่สามารถพูดออกมาให้ใครรับรู้ได้ แต่แค่รู้ว่าเขายังรักเธออยู่ก็

 

เพียงพอแล้ว

 

ToP ♥ “ฉันก็เพื่อนมัน แล้วก็เพื่อนไอ้เขื่อนด้วย และที่สำคัญฉันชอบเธอ” BY TOMO

 

♪♫  ^_________________________^  ♪♫ 

 

อัพแล่วเน้อหลังจากโดนมวงมา ฮ่าๆ ตอนหน้า KF เขาขอพื้นที่มาหวานบ้างไรบ้าง ส่วน PF ตอนที่13 ป็อปปี้จะมาบอกเหตุผลแล้วค่ะ รอ ร๊อ รอกันไปก่อน

แก้ไข: จากมุมตอบคำถามตอนที่แล้ว คำถามแรก ไม่ใช่ คำถามแรง เก๊าพิมพ์ผิดเค๊าขอโตดก๊าบ >/\<

ชมเชย: ขอบคุณทุกๆคอมเม้น โดยเฉพาะบางคนที่เม้นได้สะใจฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ (ขอไม่เอ่ยนามเพราะกลัวคนอื่นเลิกอ่านเพราะน้อยใจคนเขียน แต่ที่จริงรักคนเม้นทุกคนนะ จ๊วฟ)

เจอกันตอนหน้าคร้า ^^