Sorry Sorry , i need you

 
 
 Specail I > Sorry Sorry i need you < [เมื่อผมอยากอัพสเป ~]
 
 
 
 
“ไม่เอาครับฮันนี่...ผมไม่อนุญาต ห้ามดื้อ “
 
 
 
 
“มันโป๊ !~”
 
 
 
“ไม่โป๊ ! “      ร่างเล็กเถียงกลับทันควันอย่างไม่ยอมแพ้จนโทโมะอ่อนใจ เขาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายกับความรั้นเอาแต่ใจของหญิงสาวตรงหน้า  ดูเอาเถิด...เขาแย้งไม่ให้เธอใส่ชุดบิกินี่ลงทะเลหลังจากที่ยอมพามาเที่ยวมัลดีฟท์อย่างตามอกตามใจ  เธอก็ยังจะดื้อใส่เขาอีก !
 
 
 
“คนอื่นเขาก็ยังใส่ได้ พ่อลองมองดูบนพื้นทรายตรงชายทะเลโน้นสิ ฝรั่งสาวๆสวยๆเขานอนอาบแดดกันให้พึ่บพั่บ !  แฟนเขายังไม่ว่า”
 
 
 
“ใครไม่ว่า แต่ผมว่า ! ไม่รู้ล่ะ  ใส่แค่เสื้อกล้ามบางกับกางเกงขาสั้นก็พอ  ถ้ายังดื้อดึงก็กลับ...เอาไง ? “
 
 
 
 
แก้วเม้มริมฝีปากแน่นอย่างขัดใจยามเขายื่นคำขาดแบบนั้น...หญิงสาวจำต้องทำตามข้อเสนอหรือเรียกง่ายๆว่าคำสั่งของโทโมะ โดยการเปลี่ยนเป็นชุดซัมเมอร์น่ารักๆอย่างเสื้อเอวลอยกับกางเกงขาสั้นอย่างที่เขาพึงพอใจ !  ร่างสูงปรายตามองคนขี้งอนตรงหน้าน้อยๆด้วยรู้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่เป็นแน่...เขาใช้มือหนาเกี่ยวรั้งเอวแบบบางของคนขี้งอนเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะจูบเบาๆที่แก้มนวลอย่างงอนง้อขอคืนดี
 
 
 
“ผมหึง...ให้ใครดูได้อย่างไรกัน”  เขากระซิบเสียงแผ่วข้างหู จนแก้วใจสั่น กับคำพูดแผ่วหวิวทว่าหนักแน่นนั่น  เธอเบือนใบหน้าใส่ๆหนีเขา
 
 
 
“หึงอะไร ใครอยากมองก็มองไป...มองแล้วเอาไปได้ไหมเล่า ?  ของพ่อคนเดียวอยู่แล้วนี่ (-/////-)”   เขาหัวเราะร่วนอย่างชอบใจกับคำพูดฉอเลาะนั่นอย่างอารมณ์ดี  ทั้งสวย เก่ง แถมปากหวานเป็นเลิศแบบนั้นเขาไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ว   ก่อนจะจูงมือเด็กน้อยขี้อ้อนตรงหน้าไปยังเวิ้งทะเลกว้างเบื้องหน้า สถานที่ที่เจ้าตัวเล็กของเขาอยากมาหนักหนา  
 
 
 
 
 
โทโมะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตฉบับฮาวายดูสบายตา เขาไม่ได้พรางตัวแต่อย่างใดด้วยคิดว่าคงไม่มีนักข่าวที่ไหนจะโผล่มาได้จังหวะถึงที่นี่...เขาสามารถอยู่กับคนตัวเล็กได้อย่างสบายใจไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนตอนอยู่ที่กรุงเทพ...
 
 
 
 
ชายหาดโค้งกว้างเป็นแนวยาวพร้อมกับเกลียวคลื่นที่ซัดสาดกระทบฝั่งคล้ายจังหวะดนตรีที่ฟังแล้วเพลินใจ  หาดทรายขาวสะอาดตัดกับสีทะเลครามได้อย่างสวยงามยิ่งยวด  เสียงเกลียวคลื่นบรรเลงดั่งเสียงดนตรีขับกล่อมทั้งเขาและเธอให้ตกอยู่ในห้วงภวังค์อันแสบอบอุ่นไปด้วยความรัก  สายลมพัดผ่านผิวกายคล้ายอ้อมกอดของอีกคนกำลังโอบกอดอีกคนไว้ให้รู้สึกถึงกลิ่นความรักที่คละคลุ้งอยู่ทั่วเวิ้งทะเลเบื้องหน้า....
 
 
 
คนตัวเล็กยิ้มรับอย่างสุขใจกับภาพนั้น...เธอจูงมือหนาของเขาพาวิ่งไปยังท้องทะเลสีครามเบื้องหน้าอย่างตื่นเต้น  ขายาวก้าวเหยียบพื้นทรายละเอียดขาวราวกับผืนพรมชั้นดีเยี่ยมสำหรับเขาและเธอ
 
 
“อ้ะ ! พ่อคะ...ไปเล่นน้ำกัน ^////^”  
 
 
 หญิงสาวหยุดเดินพลางหันกลับมาอ้อนคนรักด้วยคำพูดแสนเซี้ยว เมื่อโทโมะหยุดเดินเพราะเขาไม่อยากลงน้ำทะเลสักเท่าไหร่  คนเราชอบไม่เหมือนกัน เธอกับเขาแตกต่างกันมากเหลือเกิน...เธอชอบทะเล แต่เขากลับไม่ชอบ และในอีกหลายๆเรื่องที่เขากับเธอแตกต่างกัน แต่ก็ไม่รู้ทำไม..ทั้งสองจึงลงเอยกันได้ด้วยดี  ต้องเรียกว่ามันเป็นความแตกต่างที่แสนจะลงตัวเลยก็ว่าได้
 
 
 
“ฮันนี่....จะดีเหรอ”
 
 
 
“ถ้าพ่อกลัว พ่อเกาะเอวแก้วไว้สิ...เกาะแบบนี้ไง”    มือเล็กเอื้อมคว้ามือหนาของเขาให้มาทับทาบที่เอวบางของเธอไว้ก่อนจะยิ้มร่าอย่างสดใส ทำให้คนมองพาชื่นใจไปด้วย  ร่างสูงรอบมองแก้วอย่างเอ็นดูก่อนจะบีบจมูกรั้นๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
 
 
 “ไม่ได้กลัว ไม่กลัวเลย...แค่ไม่ชอบน้ำเค็มนะครับ  แต่เพื่อฮันนี่..ผมโอเค”
 
 
 “พ่อขาของแก้วน่ารักจัง...แล้วแก้วจะตบรางวัลให้อย่างงามเลย ที่พ่อน่ารักแบบนี้นะ”
 
 
 “หมายความว่าวันอื่นๆไม่น่ารักงั้นสิ ?”
 
 
 “พ่อขาของแก้วน่ารักทุกวันนั่นแหละคะ...อ้ะ ! อะไรนะ !? “ 
 
 
 
  แก้วร้องขึ้นด้วยความไม่พอใจ ดูท่ายัยตัวร้ายของเขาจะรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมาเสียแล้ว  โทโมะมองตามสายตาของคนตัวเล็กไปยังด้านหลังพบเข้าให้กับหญิงสาวชาวลูกครึ่ง คล้ายจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นเสียด้วย  เธอคนนั้นยิ้มหวานยวนยั่วโทโมะอย่างจงใจ ใบหน้าอิ่มละไมประดับด้วยรอยยิ้มหวาน  ชุดบิกินี่สุดเซ็กซี่เข้ากับรูปร่างเธอได้อย่างน่ารัก   ทรวงอกอวบกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ  โทโมะรีบหันกลับมามองแก้วที่ตอนนี้ยืนหน้าบึ้งอยู่ไม่กลายด้วยความกังวล...
 
 
 
 
“เขามองพ่อทำไม !? “
 
 “ฮันนี่...ผมไม่รู้จักเขานะ  เขาอาจมองคนอื่น”
 
 
 
“เห็นๆอยู่ว่าเขามองพ่อ ! นี่ตอนที่แก้วเผลอหลับไปก่อนหน้านั้นพ่อมาสานสัมพันธ์กับแม่ยุ่นนั้นหรือเปล่า !? “    คนตัวเล็กมองเขาตาเขียวปั๊ด  พลางส่งสายตาไม่พอใจให้กับผู้หญิงคนนั้นจนอีกฝ่ายรู้ตัวและได้แต่ส่งยิ้มแหยๆและเดินเลี่ยงไป
 
 
 
“เห็นมั้ย ? ผมไม่รู้จักเขาเสียหน่อย เด็กบ้านี่...ไปเล่นน้ำเถอะเดี๋ยวเย็นนี้เรามางานฟูลมูนกันนะฮันนี่ เอาหน่าอย่าทำหน้ามุ่ยสิครับ ”
 
 
.
 
.
 “วู้ๆ ฮ่าๆ พ่อค่ะ...ไปเล่นที่ลึกๆกันเถอะ นะคะพ่อ”     คนตัวเล็กฉุดรั้งลากแขนแกร่งของเขาลงน้ำลึกจากที่เล่นอยู่แค่ชายฝั่งตื้นเขิน    หญิงสาวหัวเราะร่าอย่างมีความสุขพลอยทำให้โทโมะอมยิ้มตามไปด้วยอย่างเสียไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนยอมว่ายน้ำตามเธอไป  อยู่สักพักฟ้าก็มืดลง ท้องทะเลเริ่มปกคลุมไปด้วยสำดำทะมึน..
 
 
 
“ฮันนี่ เลิกเล่นได้แล้วครับ เราไปร่วมงานฟูลมูนปาร์ตี้กันดีกว่า”
 
 
 
“ค่ะ (^^)”
 
 
 
 
ท่ามกลางแสงสีเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม และผู้คนมากมายล้นชายหาด หญิงสาวร่างเพรียวใยชุดบิกินี่หลายคนต่างโยกย้ายตามจังหวะดนตรีพร้อมทั้งคลอเคลียดูดดื่มกับคนรักอย่างไม่เกรงสายตาฟ้าดิน  แก้วมองตามด้วยความสงสัยผู้คนต่างชาติเหล่านั้น ก่อนจะหันมาหาคนข้างกายแต่กลับพบว่าเขาดื่มมากไปจนเกิดอาการเมาและที่สำคัญ คนรักที่เธอหวงนักหนากับลังคลอเคลียกับแม่ยุ่นคนเมื่อเย็นอย่างไม่เกรงใจเธอ !  ในช่วงเวลาพริบตาเดียวที่เธอเผลอไป เขากลับไปนัวเนียกับคนอื่นได้หน้าตาเฉย...
 
 
 
 
 
แบบนี้มันต้องตายกันไปข้าง !
 
 
 
 
“พ่อ ! กรี๊ดดดดดดดด ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับพ่อของฉัน  Leave him ! “     คนตัวเล็กโกรธจัดจนควันออกหูก่อนที่โทโมะจะสร่างเมาและเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่เขาโดนหญิงสาวเหวี่ยงออกมา
 
 
“แก้ว...ฮะ  ฮันนี่ !  เดี๋ยวก่อนฟังผมก่อน”
 
 
 
“ไม่ฟัง พ่อนอกใจแก้ว ! ปล่อยแก้วนะ แก้วจะแหกอกยัยผู้หญิงบ้านั่น กล้าดียังไงมายุ่งกับพ่อ พ่อล่ะ พ่อไปยุ่งกับเขาทำไม  พ่อบ้าที่สุดเลย !”
 
 
 
“ฮันนี่ฟังก่อน ผมขอโทษนะที่รัก...ผมไม่ได้ตั้งใจจะไปยุ่งกับเขา ผมแค่เมา”
 
 
 
“ไม่เชื่อ ! พ่อคิดอะไรกับแม่นั่นจริงๆใช่ไหม? ปล่อยแก้วนะ แก้วจะตามไปฆ่ามัน เห็นไหมว่ามันหนีไปโน่นแล้ว ปล่อยนะคนเจ้าชู้ อย่างมายุ่งกับเค้านะ ! “    แก้วสะดีดสะดิ้งก่อนจะมองอาฆาตตามหญิงสาวชาวญี่ปุ่นที่หนีไปอีกทางด้วยความตกใจ
 
 
“ผมไม่ได้เจ้าชู้ ไม่ได้รักใครนอกจากฮันนี่ แต่เมื่อกี๊ผมเมาเลยคิดว่าเขาเป็นฮันนี่...โถ่  ไม่เอานะครับเด็กน้อย “
 
 
 
เขารัดเธอแน่นไว้ในอ้อมกอดพลางพร่ำขอโทษไม่ขาดสาย  คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจก่อนจะทำท่าเดินหนี โทโมะรวบคว้าร่างเล็กไว้แนบชิด ไม่ว่าแก้วจะโวยวาย ทุบตีเขายังไงก็ตาม....เสียงดนตรีที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเพลงหวานซึ้งเริ่มบรรเลงขึ้น  แก้วมองมองภาพคู่รักหลายร้อยคนแอบอิงพิงซบกันอย่างมีความสุขก่อนจะหันมาเจอเขาก็ต้องปั้นหน้าบึ้งเก็บอาการตื่นเต้นหัวใจที่ได้เห็นภาพหวานแหววเหล่านั้น...เธอก็อยากจะมีบ้าง  อยากให้เขากอด   อยากให้เขาจูบ อยากให้เขารักเธอเพียงคนเดียว...
 
 
 
 
“มองทำไม ? ชิ”
 
 
 
“มองคนสวย มองคนน่ารัก  มองเด็กขี้งอนที่ทำให้ผมหลงรักที่สุดในโลก”  เขาพร่ำคำหวานที่ทำให้แก้วเขินเจียนบ้า  ร่างสูงผสานสายตากับเธออย่างแน่นิ่งและแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ คนหล่อยกยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะโอบร่างระหงเข้ามาแนบชิด ขยับกายโยกย้ายตามจังหวะเพลงช้าเนิบนาบ
 
 
 
“แก้วไม่หลงคารมพ่อง่ายๆหรอก อยากมองคนสวย อยากมองคนน่ารักก็ไปมองแม่สาวอวบอั๋นคนนั้นโน่น ! “
 
 
“มองคนนี้แหละ มองแค่คนนี้คนเดียว  ผมไม่ชอบคนเซ็กซี่ผมชอบฮันนี่ รักฮันนี่ หลงฮันนี่  “
 
 
 
“ไม่เชื่อ “
 
 
 
“เชื่อสิ น้า....”    แก้วเบ้ปากใส่กับความขี้อ้อนที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน ปกติเขาจะนิ่งขรึมและดุเป็นผู้ใหญ่เสมอมา  เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังเขินเขาก็ได้ทีโอบแผ่นหลังเนียนแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนใบหน้าหวานซวนซบลงบนแผ่นอกเปลือยกว้างของเขา  หญิงสาวทุบอกเขาเบาๆด้วยความเขินต่อสายตาคนนับร้อย แต่โทโมะกลับหัวเราะร่าก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่ขมับน้อยนั่นอย่างหมันเขี้ยว
 
 
 
“อื้อ ~ เชื่อก็ได้ แต่ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง บอกเลยว่าพ่อไม่ต้องมาแก้ตัว...ถ้าพ่อมีผู้หญิงคนอื่น แก้วจะตามไปฆ่ามันให้ตาย”
 
 
 
“ฆ่าใคร ? ผมหรือกิ๊กล่ะ “  เขาถามเสียงเย้า
 
 
 
“ฆ่ากิ๊กพ่อ ส่วนพ่อนะแก้วไม่ฆ่าหรอก ! “
 
 
 
“ทำไมละ...ห่วงผมใช่ไหมล่ะ”
 
 
 
“ไม่ได้แค่ห่วง แก้วรักพ่ออ่ะ  ได้ยินไหมเล่า ?!”    แก้วหลบสายตาเขาอย่างเขินอายก่อนที่โทโมะใช้มือหนาของเขาขยี้เส้นผมนุ่มของคนในอ้อมกอดเบาๆ ให้ตาย...น่ารัก และหอมหวานอะไรขนาดนี้ยัยเด็กน้อย !
 
 
แก้วอมยิ้มไปพลางซบซวนเคลียไหล่เขาเข้ากับเพลงจังหวะหวานซึ้งก่อนจะเหลือบไปเห็นหลายคู่รักชาวต่างชาติที่พร่ำพรอดกอดจูบกันอย่างไม่อายฟ้า หญิงสาวรีบซุกดวงหน้าลงบนแผงอกเขาพลางยกมือขึ้นปิดตาด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชินกับประเพณีของต่างชาติ จนโทโมะสงสัย...เขาแกะมือน้อยที่ปิดตาตัวเองออกพลางทำหน้าฉงนอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร ?
 
 
 
“อ๊า...(>_<)”  คนตัวเล็กร้องเบาๆเมื่อโทโมะแกะมือเธออก ทำให้เธอเห็นภาพหวานชื่นของคนอื่น (?) ที่แก้วไม่เต็มใจจะดูนักอีกครั้ง   ก็รู้อยู่ว่าที่ต่างประเทศเขาไม่ถือ..แต่ไม่อายกันบ้างหรือไงเล่า !
 
 
 
“เป็นอะไรครับ ? “
 
 
 
“พ่อ...ทำไมเขาไม่อาย”   คนตัวเล็กยอมลืมตาขึ้นพลางเอียงคอน้อยๆแล้วถามเขาอย่างเดียงสา  โทโมะหันไปมองรอบกายก่อนจะร้องอ้อขึ้นมาด้วยความเข้าใจกับอาการที่ฮันนี่ของเขากำลังเป็น !
 
 
 
“ฮะๆ ก็เขาไม่ถือ...เรื่องแบบนี้ที่บ้านเขาถือว่าเป็นการแสดงความรัก ไม่มีอะไรน่าอาย”
 
 
 
“ก็แก้วอายแทนน่ะ ! คนก็ออกจะเยอะ...ไม่อายคนรอบข้าง อายผีสางเทวดาบ้างก็น่าจะดี” 
 
 
”บ๊องไปแล้ว...”  เขาต่อว่าเธออย่างขำๆจนแก้วอดจะค้อนขวับให้ไม่ได้  แก้วเบ้ปากใส่เขาที่กำลังหัวเราะเยาะเธออย่างอารมณ์ดีก่อนที่สายตางอนๆจะแปรเปลี่ยนเป็นสายตาเจ้าเล่ห์
 
 
 
“แล้วพ่อกล้าจูบแก้วต่อหน้าคนเยอะๆป่ะ ?”
 
 
 
“เห ? “    ร่างสูงหยุดหัวเราะไว้แต่เพียงเท่านั้น สายตาคมเข้มจดจ้องมองคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มกริ่มด้วยความงุนงง คนสวยกำลังจะป่วนประสาทอะไรเขาอีกกัน ? ...ได้แต่ทำหน้าสงสัย เป็นเหตุให้เจ้าตัวเล็กเอ่ยออกมาแบบนั้น
 
 
ให้ตาย...หัวใจเขาจะวายเอา
 
 
 
 
“งั้นพ่อก็จูบแก้วสิ จูบแบบเนี้ย ต่อหน้าคนเยอะๆ พ่อกล้ามั้ยล่ะ ?”   ดวงตากลมโตฉายแววซุกซนจนโทโมะหน่ายใจ เหนื่อยเหลือเกินกับการต้องหลงรักเด็กเซี้ยวคนนี้  เธอทำให้หัวใจของเขาทำงานหนักตลอดเวลา !  โทโมะระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมคายเข้าหาหญิงสาวช้าๆ...
 
 
 
“ยั่วสิ ! ให้ตาย...ฮันนี่ชอบยั่ว”
 
 
 
“ไม่ได้ยั่ว  ช่วยไม่ได้ พ่อหลงแก้วเอง”  เขาตัดพ้อไปได้ไม่ทันไรคนตัวเล็กก็ตอบกลับเขาชนิดที่ว่าเขาไม่มีทางแก้ตัวได้เลย ก็รู้ดีว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทุกประการ จะหาข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธกันได้เล่า ! ดีไม่ดีขืนแกล้งหาคำครหามาเหย้า  แม่คุณจะงอนเข้าเสียอีก...เขาได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงอย่างไร้ข้อกังขาใดๆ !
 
 
 
ลมหาใจอุ่นๆเป่ารดดวงหน้าหวานล้ำก่อนที่เขาจะค่อยๆบดเบียดริมฝีปากนุ่มเข้าหาเจ้าตัวเล็กที่ท้าทายเขาเมื่อครู่...ต่อหน้าสายตาผู้คนนับร้อยนับพัน ! ร่างกายเบียดเสียดแนบชิดจนเขาแทบควบคุมสติที่ใกล้จะเปิดเปิงไว้ไม่อยู่จำต้องหยุดไว้แต่เพียงเท่านั้น  ร่างสูงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะอดใจไม่ไหวโค้งใบหน้าลงไปจูบซับน้ำใสๆที่ไหลซึมเปรอะมุมปากสวย ไล้เลียไรฟันขาวของสาวน้อยอย่างโหยกระหายและผละออกจากคนตัวเล็กอีกครั้ง
 
 
 
แก้มแดงซ่านของหญิงสาว...คือสิ่งที่เขาปรารถนาที่จะได้เห็นและเชยชม
 
 
 
 
โดยที่คนทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใคร...บางคน !
 
 .
 
.
 
.
 
“อื้อ...ฮันนี่ เลิกเล่นได้แล้ว ผมง่วงจังเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปขึ้นเครื่องไม่ทันเราจะอดกลับบ้านนะครับ”   เขาเอ่ยเสียงดุเบาๆทั้งที่ยังหลับตาเพราะความง่วง พอจะจมสู่ห้วงนิทราทีไร อาการยุกยิกเพราะนอนกลิ้งเกลือกไปมาบนตัวเขาของแก้วก็ทำให้เขางัวเงียนอนไม่หลับสักทีสิน่า
 
 
 
“อ่าาาาา ทำไมพ่อต้องดุแก้วด้วยเล่า”
 
 
 
“ดื้อนักเดี๋ยวก็จับปล้ำเสียนี่...นอน”  ดวงตาคมเรียวยังปิดสนิทแต่ก็ยังความหาร่างเล็กที่นั่งหน้ามุ่ยลงมากอดขนาบข้างจนได้
 
 
“ไม่เอา แก้วไม่ง่วง พ่อปล่อยเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้ !”  เธอออกคำสั่งกับเขาพลางดันตัวเองออกจากพันธนาการของคนโตกว่าอย่างยากลำบากเนื่องจากเขารัดเธอไว้แน่นเสียเหลือเกิน
 
 
 
ใจคอจะรัดให้ตายหรืออย่างไรก็ไม่รู้ !
 
 
 
 
“นอน...เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย ! “  เขายอกย้อนคำพูดเธออย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
“ไม่ง่วง”
 
 
 
“แล้วจะทำอะไร ?”
 
 
 
“ไม่ทำ...แก้วแค่จะนั่งเล่น พ่อจะนอนก็นอนไปสิ แก้วบังคับให้พ่อมานั่งด้วยหรือไงเล่า ตาบ้า !”
 
 
 
โทโมะมองร่างเล็กอย่างฉุนๆก่อนที่เขาจะงัวเงียลุกขึ้นจากหมอนนุ่มอย่างแสนเสียดายเพื่อมาจัดการยัยเด็กแสบตรงหน้าที่บังอาจมาดื้อใส่เขา ! 
 
 
 
“ดี ! ไม่นอนก็ไม่นอน หาอะไรทำก็แล้วกัน คราวนี้แหละผมจะทำให้ฮันนี่หลับยาวไปเลย หึ ยัยเด็กดื้อ !”  เขาว่าแบบนั้นก่อนจะตวัดร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักและจัดการปิดปากเด็กดื้อตามฉบับเขา..
 
 
 
“พ่อบ้า ! พ่อลามก พ่อบ้าที่สุด อ๊ายยยยยย.....”   
 
 
ก็ช่วยไม่ได้ เธอเลือกที่จะดื้อและต่อกรกับเขาเอง !
 
.
 
.
 
.
“ฮันนี่ หยุดนะเลิกวิ่งหนีผมเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะลงโทษแบบเมื่อคืนที่มัลดีฟอีก ! “
 
 
“พ่ออย่ามาพูดบ้าๆแบบนั้นนะ พ่อบ้า ! -/////-”    ลงจากรถได้เธอก็วิ่งหนีเขาขึ้นมาคอนโดทันทีและรีบปิดประตูห้องไม่ให้อีกคนเข้ามาได้  ดูเหมือนตอนนี้พ่อสุดรักของเธอกำลังจะคลั่งเพราะเด็กน้อยไม่ยอมพูดด้วยและเอาแต่วิ่งหนี  
 
 
เธอไม่ได้โกรธอะไรเขาแต่ประการใด แค่รู้สึกเก้อเขินยามที่ต้องสบพบหน้า เพราะบทลงโทษอันร้อนแรงและวาบหวามของเขาเมื่อคืนทำให้เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาไปอีกนาน  เขาทำให้เธอหมดแรงยันเช้าจนแต่ละก้าวเดินต้องเซล้ม ผู้คนพลุกพล่านมองเธอด้วยสายตามมีเลสนัย ด้วยรู้ดี ว่าเธอเพิ่งผ่านอะไรมา (?) แก้วแค่กำลังอาย...
 
 
“ก็อยากดื้อ”  โทโมะตะโกนผ่านประตูห้องที่ปิดกั้นอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
 
“พ่อลากมก ! บ้าที่สุด !”
 
 
“ก็บอกแล้วอย่ามายั่ว”
 
 
 
“พ่อก็อย่ามารัก”
 
 
 
“เอ๊ะ ! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย ออกมานะฮันนี่”   เขาโวยวายไม่พอใจ สักพักก่อนจะเงียบเสียงลงและเสียงฝีเท้าของเขาก็ไกลห่างออกไปมากขึ้นทุกที   แก้วเงี่ยหูฟังอยู่หลังบานประตูก่อนจะแน่ใจชัดแจ้งแล้วว่าเขาได้เดินห่างออกไปแล้ว  ไปไหน ? ไม่บอกกันสักคำ ?
 
 
 
 
พ่อบ้าที่สุดเลยอ่ะ !
 
. 
 
. 
 
. 
“อะไรกันโทโมะ ! ปฏิเสธกับพี่สิว่าคนในภาพไม่ใช่นาย “   หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการส่วนตัวที่โทรมาบอกว่ามีเรื่องด่วนมากที่เขาต้องจัดการ ถึงแม้จะอยากอยู่กับคนรักเพียงใดเขาก็จำต้องรีบออกมา  เมื่อมาถึงผู้จัดการส่วนตัวอย่างพี่ฟ้าก็ออกอาการหัวเสียพลางปาหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวหรา  ‘พระสุดฮอตโชว์จูบแฟนเด็กต่อหน้าสายตาประชาชีที่มัลดีฟอย่างหวานชื่น’  จะเป็นรูปใครไปได้ถ้าไม่ใช่เขา...ตอนที่จูบเด็กยั่วนั่นแหละ !
 
 
 
“ว่าไง ? นั่นใช่นายหรือเปล่า “
 
 
 
“ครับ นั่นผม”
 
 
 
“บ้าที่สุด ! นี่นายยังไม่เลิกยุ่งกับเด็กนั่นอีกเหรอ ? พี่เคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าสักวันมันต้องเกิดเรื่อง ! “   หญิงสาวโวยวายอย่างกลัดกลุ้ม   โทโมะถอนหายใจยาวๆด้วยความเหนื่อยหน่าย บางทีเขาชักอยากจะมีชีวิตแบบคนธรรมดาเสียแล้ว ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ อยากจะรัก อยากจะคบใครก็ได้ ไม่ต้องกลัวเรตติ้งจะตก !
 
 
 
 
“ผมรักของผม”
 
 
“ความรักมันกินได้ไหมเล่า ? ถ้าจะต้องแลกกับชื่อเสียงที่นายอุตส่าห์สั่งสมมา คิดว่าคุ้มหรือยังไง”
 
 
“พี่ฟ้า...ผมขาดเขาไม่ได้ ถ้าพี่จะให้ผมเลิกกับแก้ว ผมยอมออกจากวงการ ! “  เขาประกาศกร้าวอย่างไม่ยอมก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไป ไม่สนใจเสียงโวยวายโหวกเหวกของผู้จัดการส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย เขาพาร่างตัวเองที่อำพรางไปด้วยชุดพรางตัวเพื่อกลับมายังคอนโดตัวเอง...ไม่ทันไรนักข่าวก็มาออกันเต็มจนโทโมะไม่สารถเข้าได้ ถ้าขืนพวกนักข่าวรู้ว่าแก้วอยู่ที่นั่นด้วยละก็...มีหวังคนตัวเล็กของเขาลำบากแน่ !
 
 
 
“พ่อๆ  แก้วขอโทษ....”      เขาเดินห่างออกมารับโทรศัพท์เด็กน้อยที่คาดว่าน่าจะรู้เรื่องแล้ว..เธอโทรมาหาเขาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยสั่นเครือแสดงให้เห็นถึงความเสียใจที่ทำให้เขาต้องเดือดร้อน
 
 
 
“ผมอยากขึ้นไปหาฮันนี่ใจจะขาด...ฮันนี่”
 
 
“พ่อค่ะ ฮึก...แก้วขอโทษ เพราะแก้วแท้เลยๆ เพราะแก้ว”   โทโมะพูดเสียงแผ่ว..ไม่ใช่ว่าเขาโกรธแก้วแต่ประการใด หนำซ้ำเขายังแอบดีใจอยู่ลึกๆที่ทุกคนได้รับรู้เสียทีว่าเขานะ...มีเจ้าของแล้วทั้งหัวใจและกายของเขา ! ร่างสูงถอนหายใจยาวด้วยความหน่ายใจบวกกับความสงสารแก้วที่ต้องเผชิญกับปัญหาอยู่เพียงลำพังบนห้อง 
 
 
 
“ฮันนี่....ผมต้องไปอยู่ที่อื่นสักพัก ฮันนี่ของเขาผมอยู่คนเดียวได้ไหม”
 
 
 
“แก้วอยู่คนเดียวได้...แต่แก้วอยู่ไม่ได้ถ้าพ่อจะบอกว่าเราต้องเลิกกัน”  ร่างเล็กกลั้นใจพูดคำนั้นออกมาด้วยความยากลำบาก เธอถึงต้องชิงพูดกับเขาไว้ก่อน เพราะถ้าหากประโยคนั้นเกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอจริงๆ แก้วไม่มีวันทำใจได้เป็นแน่ !
 
 
 
“ให้ตาย...ใครจะเลิกก็เลิก แต่ผมไม่เลิกกับฮันนี่หรอก !  ผมรักฮันนี่นะ และก็ยังยืนยันคำเดิมว่ารักฮันนี่คนเดียว”
 
 
 
“ค่ะพ่อ แก้วก็รักพ่อ รักพ่อมากๆเลย”
 
.
 
.
 
.
ผ่านมาก็ตั้งหลายวันแล้วที่แก้วต้องทนใช้ชีวิตอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเขา  เขาอยู่อีกคอนโดนึงซึ่งเธอรู้ดีว่ามันอยู่ที่ไหน  คิดถึง...อยากจะไปหา อยากจะกระโดดกอดจูบเขาแทบขาดใจแต่ด้วยรู้ดีว่าเธอไม่ควรสร้างภาระให้เขาอีก !  ถึงแม้จะอดน้อยใจไม่ได้ที่เรื่องข่าวเขาออกมาปฏิเสธกับสื่อมวลชนว่าคนในภาพเป็นเพียงชายหน้าเหมือน..เขาโสด  แต่เธอก็เข้าใจดีว่ามันเป็นหน้าที่การงานที่เขารักไม่น้อยไปกว่าสิ่งอื่นใด แม้กระทั่งเธอก็ตาม !
 
 
 
“สรุปแล้วไม่ใช่โทโมะใช่ไหมค่ะ”
 
 
“ไม่ครับ ช่วงหยุดพักผ่อนผมไม่ได้ไปไหนเลย จะมีก็แต่กลับไปพักผ่อนกับที่บ้านก็เท่านั้น ไม่ใช่ผมแน่นอนครับ”   เขาตอบคำถามนักข่าวด้วยใบหน้าราบเรียบเหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจตอบนัก  แก้วรู้ดี....ว่าเขาไม่อยากจะพูดออกไปแบบนั้น
 
 
“พ่อจ๋า....”   ร่างเล็กรำพึงถึงเขาพลางน้ำใสๆก็ไหลล้นออกจากดวงตาคู่สวย หลังจากที่นั่งดูการสัมภาษณ์ของเขาผ่านหน้าจอโทรทัศน์
 
 
วันต่อมา
 
 
“นี่ยัยแก้ว ! แกรู้หรือเปล่าเรื่องของแกน่ะคนเขาเริ่มสงสัยแล้วนะยะ เพราะผู้หญิงในภาพมันค่อนไปทางแกมาก” 
 
 
“ช่างเขาสิ...”  หญิงสาวตอบเพื่อนรักอย่างเฟย์ด้วยอาการเลื่อนลอย ใครจะอยากสงสัยก็เชิญตามสบายเธอไม่สนใจใครอยู่แล้ว คนที่เธอสนใจมีอยู่คนเดียว ณ ตอนนี้...คนที่หายหน้าไปไม่มีแม้การติดต่อ  คนที่ทำให้เธอต้องนอนร้องไห้เพราะความคิดถึง แต่ไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปหา
 
 
 
แก้วดูโทรมไปมากกว่าเดิมด้วยเพราะทานอะไรไม่ค่อยจะลง ดวงตาอิดโรยคล้ายอดหลับอดนอนเพราะมัวแต่หามทำงานหนักเพราะอยากจะหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลาไม่ให้คิดฟุ้งซ่านถึงอีกคนให้ต้องหมองใจ  ใบหน้าสวยซีดลงไร้การแต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กๆน้อยๆเหมือนอย่างเคย  แก้วเปิดประตูห้องเดินเข้ามาด้วยอาการใจลอย สายตาเหลือบมองไปยังเตียงกว้างที่เขาเคยนอนตะกองกอดก็ยิ่งคิดถึง กี่เดือนแล้วที่เขาเงียบหายไป...กี่เดือนกันแล้วเชียว
 
 
”ฮึก...พ่อไม่คิดถึงแก้ว พ่อลืมแก้วไปเลย พ่อขา..ฮึก”  คนตัวเล็กสะอื้นตัวโยน พลางใช้หลังมือบางปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ เมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู  หญิงสาวว่าคงจะเป็นพนักงานที่เอาอาหารที่เธอสั่งขึ้นมาส่งจึงรีบไปเปิดประตูต้อนรับ แต่ทว่า....
 
 
“ฮันนี่ ผมคิดถึงเหลือเกินยอดรักของโทโมะ “    ทันทีที่บานประตูถูกเธอเปิดออกคนภายนอกก็กระโจนเข้ามากอดรัดร่างเล็กไว้อย่างแนบแน่นจนแก้วตกใจนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก เขาดันตัวเธอเข้ามาภายในห้องแล้วปิดล็อกประตูอย่างเรียบร้อย  โทโมะผละออกจากแก้วที่ยังคงอึ้งไม่หายด้วยแววตาอาวรณ์และสุดแสนจะคิดถึง  เขาดึงใบหน้าหวานล้ำเข้ามากอดจูบด้วยความเสน่หาที่ท่วมท้น  ทั้งกอดทั้งรัด ทั้งฟอนฟัดจนสาแก่ใจ
 
 

กรั่กๆๆ นี่สเปนะฮะสเป ! มันยังมีต่ออีกตอนเดียวจบครับ จบแน่ๆ !
ใครชอบฟิคหวานๆแบบเค้าบ้าง (^0^)/  มาคุยกับนุกได้นะฮะ =3=
นุกไม่กัดถึงจะไม่ได้ฉีดยาก็เถอะ ~ T0T~ 5555  
#Ps. ฟิคต่อไปนี้มันจะวาบหวิวหวานแหววแทบจะทุกเรื่องนะครับ =,.=
เปลี่ยนเมนล่ะ ชอบหวานๆ สวีทๆ ใครชอบแนวไหนบอกเป็นทางหน่อยฮะ
จะลองแต่ง (ถ้ามันคิดออกอะนะ)  - -; เจอกันอีกทีวัน เสาร์เลยแล้วกันครับ ^~^