ยัยตัวร้ายขอขโมยหัวใจนายเย็นชา

fang talk
พระเจ้าช่วย! พอฉันรู้ความจริงจากปากพี่ป็อปเท่านั้นแหละ อยากจะไปบอกพ่อกับแม่ตอนนี้เลยจริงๆ
 คนอะไรเนี่ย นางมารชัดๆ ถ้าพ่อกับแม่รู้นะ แม่(เลี้ยง)พี่ป็อปกับแก้ว ไม่อยู่ดีแน่
"พี่ป็อป แล้วทำไมพี่ไม่บอกพ่อพี่ไปอะ"
"เหอะ บอกจนไม่อยากบอกแล้ว"
"ทำไมอะ"
"บอกทีไรมีเรื่องทุกที ครั้งล่าสุดเนี่ยพี่กับแก้วโดนขังในห้องนอนเพราะแม่(เลี้ยง)เป่าหูพ่อ ว่าเราขี้โกหก
เอาอะไรไม่รู้มาพูด พ่อก็เออออตาม"
"งั้นเดี๋ยวคราวนี้ฟางจะไปบอกพ่อกับแม่ฟางเอง พวกท่านต้องเชื่อฟางแน่ เพราะฟางเป็นลูกท่าน
ไม่ใช่ยัยแม่เลี้ยงนั่น"
"อย่าหวังเลยฟาง"
"อ้าว ทำไมอีกเนี่ย"
"แม่พี่ต้องมีแผนอะไรเอาตัวรอดได้เสมอแหละ เพราะเรื่องเอาไปบอกคนอื่นเนี่ยพี่ลองมาแล้ว"
"แล้วแม่พี่เอาตัวรอดยังไงอะ"
"ก็โกหกพกลมขึ้นมายังไงไม่รู้ คนเกิดเชื่อด้วย เลยกลายเป็นว่าพี่กับแก้วผิด แต่พี่ไม่โดนด้วยหรอก
อย่างว่าพี่มันทายาทสมบัติ แต่แก้วก็โดนเต็มๆอยากช่วยแต่ก็ช่วยไม่ได้ พี่มันแย่จังเลยช่วยน้องตัวเองไม่ได้"
"ไม่หรอกพี่ป็อป พี่น่ะเป็นพี่ที่ดีมากเลย"
"เราไปดูแก้วกันเถอะ"
"ค่ะ"
3วันต่อมา
ฉันพาแก้วกลับมาที่บ้านแก้ว เพราะแก้วออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว และก็แน่นอนพี่โทโมะไม่มาตามคาด แก้วดูจะเศร้านิดหน่อย
แค่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีความสุขอยู่แล้ว จะเศร้าน้อยเศร้ามากก็เศร้าอยู่ดี
"แก้วลงจากรถได้แล้ว ถึงแล้วนะ"
"จ๊ะ ฟาง"
"อ้าว แก้วกลับมาแล้วหรอลูก"เหอะ คุณแม่(เลี้ยง)แก้วตีหน้าซื่อเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนคือความรู้สึก ฉันรู้หมดแล้ว
"แม่มาได้ไง"
"ก็แม่ได้ข่าวว่าแก้วป่วย แม่เลยบินมาจากต่างประเทศเพราะเป็นห่วงจ๊ะ"
"แล้วทำไมไม่มาเยื่ยมแก้วที่โรงพยาบาลเลยคะแม่"
"ก็แม่พึ่งมาถึง พอจะไปหาแก้วก็มาพอดีเลย"ฉันรู้แล้ว ว่าแม่แก้วเนี่ยโกหกพกลมเก่งขนาดไหน
"คุณแม่คะ หนูขออะไรหน่อยได้ไหม"
"อะไรจ๊ะหนูฟาง"
"อย่ามาตีหน้าซื่อแถวนี้ หนูไม่โง่แล้วค่ะ"
"หมายความว่าไงจ๊ะฟาง"
"ถ้าภาษาชาวบ้านคืออย่ามาตอแหลแถวนี้ หนูรู้ทุกอย่างแล้วแม่เลี้ยงใจร้าย"ฉันเริ่มโมโหจนเผลอด่าออกไป ดูท่าแม่แก้วจะอึ้งมาก
"หึ ก็ดี ฉันก็ขี้เกียจเล่นเป็นคุณแม่ที่แสนดีแล้ว นังแก้วมานี่"หน้ามือเป็นหลังตีน เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว
"มะ..ไม่ไปค่ะแม่"
"เอ๊ะ เดี๋ยวนี้ไม่เชื่อฟังฉันหรอ"
เพี๊ยะๆๆ!
นางมารตบแก้วอย่างแรงหลายรอบ จนแก้วแดงมากถึงช้ำ และมุมปากมีเลือดออก
"จำไว้แกอย่ามาดื้อกับฉัน"เสร็จแล้วนางมารบ้าก็จับแขนแก้วอย่างแรงแล้วลากให้เข้าบ้าน แก้วตามไม่ทันจึงล้มลงกองกับพื้น
"นี่ นังแก้วอย่ามาสำออยลุกขึ้นเดี๋ยวนี้"นางมารบีบแขนแก้วแรงขึ้น
"โอ้ย แม่แก้วเจ็บ"ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เห็น
"นี่แม่เลี้ยงอย่ายุ่งกับแก้วนะ"พี่ป็อปปี้เริ่มโมโหขึ้นมา
"ถ้าฉันยุ่งแล้วแกจะทำไม"
"ผมจะบอกพ่อ"
"โถ โถ่ แล้วแกคิดว่าพ่อหน้าโง่ของแกจะเชื่อใคร ฉันหรือแก"
"แล้วท่าพ่อแม่ฟางล่ะ จะเชื่อใครคะนางมาร"
"แกคิดว่าพ่อแม่แกจะเชื่อลูกสาวตัวเองสินะ แกคิดผิดแล้ว เค้าต้องเชื่อชั้นอย่างแน่นอนเพราะฉัน.."
"หน้าด้าน ขี้โกหก ตอแหล บัดซบ"
"ไอ้ป็อปปี้นี่แกด่าฉันหรอ"
"ถ้าไม่แม่ แล้วจะหมาตัวไหนล่ะ"
"แกได้เห็นดีกับฉันแน่"
"ผมไม่กลัว"
"แล้วถ้าฉันทำกับน้องแกล่ะ"
"อย่ายุ่งกับแก้วนะนางมาร"
"ก็ได้ แต่มีข้อแม้"
"อะไร"
"แกห้ามเอาเรื่องฉันไปบอกพ่อแม่แกตกลงไหม"
"ตกลง แต่ฉันก็มีข้อแม้"
"อะไร"
"แกห้ามยุ่งกับแก้วอีก"
"ก็ได้"

ยิปปี้ ย้าฮู้ อัพนิยายเสร็จแล้ว ไรเตอร์ว่าจะแต่งฉากปะทะอารมณ์
แต่ตอนแต่งกำลังเฮฮาปาตี้ร้องเพลงเต้นรำกับน้อง มันก็เลยออกมาตลกอะ
ยังไงก็ช่วยติดตามอ่านเม้นโหวตด้วยนะคะ