Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

          เช้าวันจันทร์อันแสนสดใส

          ฉันกำลังเดินเข้าห้องเรียนพร้อมฟางเพียงสองคน ส่วนเฟย์น่ะไปเที่ยวจู๋จี๋ดี๋ด๊ากับเขื่อนตั้งแต่หกโมง อิจฉาจริงจริ๊งพวกมีแฟนเนี่ย!

     "อรุณสวัสดิ์แก้ว อรุณสวัสดิ์ฟาง" ป๊อปปี้เอ่ยทักทันทีเมื่อฉันหย่อนก้นนั่งได้แปบเดียว

     "อรุณสวัสดิ์จ้ะป๊อปปี้" ฟางทักเสียงสดใสกลับ

     "อรุณสวัสดิ์ ว่าแต่เบบี้ฉันไปไหนอ่ะ" ฉันถามหลังกวาดตามองจนทั่วห้องแล้วยังไม่เจอเบบี้ที่รักเลย

     "ครูเขาเรียกไปเมื่อกี้น่ะ" เรียกพบงั้นเหรอ? สงสัยจะเรื่องเรียนอีกล่ะมั้ง เบบี้ที่รักออกจะชอบการเรียนขนาดนั้น

     "อ่ะฮะๆ"

     "แล้วเฟย๋ไปไหนซะล่ะ" เฟย์งั้นเหรอ พูดถึงแล้วฉุนเลยนะเห้ย!

     "จะไปไหนได้นอกจากไปจู๋จี๋สวีทกันสองคนกับแฟนหนุ่มป้ายแดงน่ะสิ ถามมาได้ วันนั้นพวกมันก็ทิ้งฉันแล้วไปเที่ยวกันสองคน ชิชะ รู้งี้ไม่น่าช่วยให้สมหวังเลย!"

     "คนเขามีความรักก็แบบนี้แหละ" ฉันหันหน้าขวับเจอเคนตะยืนอยู่ข้างหลัง เฮ้ย! มันมาได้ยังไง

     "มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย"

     "เมื่อกี้น่ะ" ว่าแล้วเคนตะก็ยกมือโอบไหล่ฉัน ไอ้หมอนี่..!

     "ปล่อยเลย ปล่อยๆ" ฉันรีบสะบัดตัวให้หลุด

          ก่อนสายตาของฉันจะปะทะกับจองเบซึ่งกำลังเดินเข้าห้องมา แล้วความคิดน่ารักๆ อยากแกล้งเคนตะก็จุดประกายขึ้นแวบให้สมองทันที

     "เบบี้ เคนตะมันลวนลามเค้าอ่ะ" เมื่อจองเบเดินมาถึงฉันก็รีบฟ้องท่ามกลางอาการอ้าปากค้างของเคนตะ

     "ฉันเปล่าทำนะ ไม่ได้ทำจริงๆ" เคนตะรีบบอกเบบี้ทันทีเมื่อเจอสายตาพิฆาต ฮุฮุ สมน้ำหน้า แบร่

     "ตกลงว่าเคนตะมันทำอะไรแก้วหรือเปล่า" เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นฉันจึงรีบทำตาใสซื่อสบทันที

     "เบบี้ไม่เชื่อเค้าเหรอ เค้าเคยโกหกเบบี้ด้วยเหรอ" ...แน่นอนว่าบ่อย โฮะโฮะ แต่เรื่องมารยาคุณครูที่โรงเรียนสอนมาอย่างดีเบบี้ไม่ทันรู้หรอก ฉันได้เกรด A+++ ด้วยนะเออ

     "จองเบอย่าเชื่อแก้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะเว้ย" เคนตะปฏิเสธย้ำอีกรอบ

     "เอ่อ...เคนตะยังไม่ได้ทำอะไรแก้วเลยนะ" นางฟ้าของฉันอย่าไปเข้าข้างมันสิ

     "เคนตะไม่ได้ทำอะไรหรอก" ป๊อปปี้เอ่ยหน้านิ่งพลางสบสายตาฉัน ฉันอุตส่าห์ขอความช่วยเหลือนะ ชิชะ! งอน อย่างนี้ต้องงอนเว้ย!

     "แก้วทำไมโกหกล่ะ" เบบี้อย่ามองด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นสิ

          ระหว่างที่ฉันกำลังขาดอากาศหายใจตายเพราะสายตาอันร้อนแรงแผดเผา ว่าไปนั่น... มันไม่ใช่อารมณ์เพ้อนะเว้ย! สมองรีบประมวลผลหาทางออกสุดฤทธิ์ แล้วเสียงสวรรค์บันดาลดังขึ้นฉุดให้ฉันรอดพ้นจากบ่วงกรรมทันควัน

     "แต่เคนตะก็โอบไหล่แก้วนะ" ป๊อปปี้ว่าอย่างนั้น สายตาของเบบี้ก็มองเคนตะอย่างเฉือนเชือดทันใด รอดแล้วสินะฉัน

     "ก็แค่โอบแบบเพื่อนไม่ได้หรือไง" นายไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นผู้หญิงมันไม่ดีกับการมาแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายนะ เห็นฉันสวยหน่อยไม่ได้ ชิ ผู้ชายสมัยนี้

     "แก้วเป็นผู้หญิงนะ อีกอย่างแก้วมาจากโรงเรียนหญิงล้วน การถูกผู้ชายแตะเนื้อต้องตัวมันไม่ดีที่โรงเรียนคงสอนไว้ นายก็อย่าเอาความเคยชินมาทำกับแก้วล่ะ" เบบี้สั่งสอนไปเลย สะใจจังค่ะ หงอยเลยอ่ะดิ

     "เออๆ รู้แล้วๆ" ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เคนตะ ซึ่งเจ้าตัวก็รู้แต่ทำอะไรไม่ได้

     "คุยอะไรกันอยู่"

          โทโมะผู้มาสายถามขึ้นเมื่อทันทีที่มาถึงบรรยากาศรอบตัวเพื่อนเขาก็ตึงเคลียด โดยเจ้าตัวไม่รู้เลยว่ากำลังจะทำให้จองเบไม่สบอารมณ์อีกครั้ง เมื่อเขาได้โอบไหล่แก้วต่อหน้าต่อตา