Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

     "เรื่องชมรมน่ะเหรอ?" ฉันถามเบบี้ทันทีเมื่อทุกอย่างจบลงด้วยดี...มั้งนะ?

     "ใช่ ครูเขาอยากให้เราเปลี่ยนชื่อชมรมเป็นวิจัยสิ่งลี้ลับแทนวิจัยวิญญาณ เนื่องจากมันดูชวนเข้าและน่าจะมีประโยชน์กว่า ที่สำคัญทุกคนในชมรมต้องมีกิจกรรมทำเพื่อส่งให้ครูเขาคิดคะแนน"

     เบบี้อธิบายยืดยาว

     "ถ้างั้นอย่างนั้นไปลองของกันเถอะ!"

      เสียงตื่นเต้นดีใจของฉันเรียกสายตาเอ็นดูจากเบบี้ได้ดี

     "แต่ครูเขาห้ามทำอะไรพิเรนท์ๆ และครูเขาอยากให้เราทำหนังสือ เรียงความ หรือบทความส่งให้ครูเขาดู"

      เขียนอะไรแบบนั้นมันก็ไม่ใช่ชมรมสำหรับการลองของน่ะสิ!

     "มันจะดูเหมือนชมรมอ่านหนังสือไปหรือเปล่าค่ะ มีการเขียนอะไรแบบนั้นนะ"

     ฟางเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเป้าหมายของชมรมจะเปลี่ยนไป แต่รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่ไม่ต้องมาเดินตระเวนเพื่อลองของอะไรแบบที่แก้วเคยพูดให้ฟัง

     แต่สำหรับคนต้นคิดมันไม่น่าพอใจ!

     "ชมรมเราไม่ใช่ชมรมอ่านหนังสือเพื่อแต่งบทความบ้าๆ บอๆ นะ ฉันอยากให้ชมรมเราพิสูจน์สิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ต่างหาก"

     นี่ต่างหากเหตุผลของการตั้งชมรมน่ะ!

     ชมรมที่ท้าทายความสามารถและใช้จิตวิญญาณในการดำรงอยู่ ไม่ใช่ชมรมกิ๊กก๊อกแบบนั้นนะเฟ้ย!

     "ก็ใช่ แต่ครูเขาไม่ได้ห้ามให้เราทำอย่างนั้น แต่อยากให้มีการบันทึกสิ่งที่พิสูจน์ ผลของการทำ และนำเสนอกันในชมรม ครูเขาไม่ว่างมาอยู่ชมรมเราตลอด จึงอยากให้มีงานเป็นชิ้นเป็นอัน เพื่อเป็นหลักฐานว่าพวกเราทำชมรมกันจริงๆ ไม่ใช่เปิดเล่นไปวันๆ"

     เบบี้อธิบายเสียงเรียบนิ่ง พร้อมยกเหตุพลให้ฉันเข้าใจมากขึ้นว่า ทำไมถึงต้องมีการเขียนบทความ รายงาน หรือเรียงความแบบชมรมอ่านหนังสือ

     "ถ้าอย่างนั้นก็พอรับได้อ่ะนะ"

     ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ เมื่อเบบี้เห็นอย่างนั้นจึงเข้ามาลูบหัวพรางยิ้มให้ฉันอย่างสดใส

     "แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ วันนี้มีคาบชมรมด้วยนี่นา"

     เคนตะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแก้วยอมรับข้อเสนอของครูผู้ดูแลชมรม

     "เราคงต้องไปดูห้องชมรมก่อน เดี๋ยวถึงคาบฉันจะบอกอีกที"

     ฉันเอ่ยบอกอย่างครุ่นคิด ไม่ใช่ว่ายังไม่คิดหรอก แต่อยากดูสถานที่ก่อนมากกว่า อีกอย่างสมาชิกชมรมอยู่ไม่ครบ ขาดคู่รักคู่ใหม่ของโรงเรียน

     พูดถึงแล้วก็จี๊ด ไม่ไหวๆ มีแฟนไม่ได้เลยเพื่อนฉัน

     "นี่ตกลงเราจะคุยอะไรกันล่ะ"

     โทโมะพูดขึ้นหลังฉันเงียบไปไม่ทันไร

     "คุยอะไรอีกล่ะ"

     ไอ้หมอนี่จะมาอะไรอีกเนี่ย เมื่อกี้ไม่เข็ดใช่มั้ย!

     "ก็เรื่องชมรมไง ตกลงจะคุยกันได้หรือยัง ฉันนอนฟังมาตั้งนานแล้วนะ"

     เฮ้ยๆ อะไรกัน! พวกฉันคุยกันไปหมดแล้วนะ อย่ามากวนฉันไอ้หมาโมะ

     "ฉันคุยกันเรียบร้อยแล้ว นายอย่ามากวนได้ไหมห๊ะ!"

     "คุยอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

     ไอ้หมาโมะทำหน้าเหรอหรา อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก จะหลอกตาจอมมารยาอย่างฉันฝันไปเถอะ

     "ไม่เอาน่าไอ้หมาโมะ ฉันไม่อยากเถียงกับนายนะ"

     "เฮ้ย ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ นะเว้ย นอนฟังมาตั้งนานไม่เห็นได้ยินเธอพูดสักคำยัยทอม อย่ามาหลอกฉัน"

     เดี๋ยวนะ หน้าตาใสซื่แบบคนไม่รู้จริงๆ เอาจริงดิ มันไม่ได้ยินจริงๆ อ่ะ

     "ฉันพูดแล้วจริงๆ ไม่เชื่อถามคนอื่นสิ"

     โทโมะมองเพื่อนเขาเห็นพยักหน้ากันทุกคน เลยกลายเป็นเขาที่ไม่ได้ยินเสียงคนอื่นพูดได้ยังไง ในเมื่อเขาตั้งใจฟังจริงๆ แม้จะนอนฟังบนโต๊ะเลยไม่ได้มองพวกนั้นก็ตาม

     ขณะเดียวกันเคนตะมองเพื่อนเขาอย่างอนาถใจ ซึ่งกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก เสียงทุ้มกระซิบพูดกับแก้วป็อปปี้และฟางเสียงเบา

     "ไม่น่าเชื่อว่าพลังเสียงเทศน์ของจองเบจะทำให้โทโมะมันหูหนวกชั่วคราวได้"

     ฉันยิ้มแหยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น พรางนึกถึงอดีตตอนโดนเบบี้เทศน์เรื่องต่างๆ กับฉันเป็นชั่วโมงๆ ไม่มีเวลาพักสำหรับการเทศน์หรือเตรียมใจสักนิด

     "ฉันว่าฉันน่าจะเคยเป็นแบบนั้นแหะ"

     ถึงว่าทำไมหลังโดนเบบี้เทศน์พ่อถึงได้น้อยใจว่าทำไมฉันไม่ตอบเขาเลย แล้วหาว่าฉันคงถึงวัยต่อต้านและซื้อขนมมาง้อบ่อยๆ เพราะหูหนวกชั่วคราวสินะ