Who's boyfriend ใครคือพระเอกของฉัน

     "อยากได้คุณพ่อบ้านค่ะ!"

     เงียบ... สิ้นประโยคทุกอย่างเงียบสงัดไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหวใดๆ ราวเครื่องเล่นที่ถูกกดให้หยุดเล่น แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรกับความเงียบนี้ นอกจากคุณพ่อบ้านตรงหน้าเท่านั้น รอคอยคำตอบที่คาดหวัง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อได้รับคำตอบกับมา...

     "ขออภัยครับคุณหนู...แต่คงไม่ได้ กระผมยังอยากทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าคุณหนูอยากเจอกระผมก็มาทานไอศรีมที่นี่บ่อยๆ แทนนะครับ" รอยยิ้มหวานชวนใจละลายต่างจากคำพูด ทำเอาจิตใจห่อเหี่ยวแต่ไม่เป็นไร คุณพ่อบ้านบอกให้มาเจอได้นี่

     "...ถ้าคุณพ่อบ้านว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ" ฉันฝืนส่งยิ้มให้ แม้จะเจ็บปวดเพียงใดจากการถูกปฏิเสธจากพ่อบ้านที่รัก

     "กระผมขอตัวก่อนนะครับ เชิญคุณหนูทานให้อร่อยนะครับ"

     หากก่อนไปพ่อบ้านหน้าละอ่อนเอื้อมมือมาจับมือของฉัน ก่อนจะจูบหลังมือ พลางยิ้มหวานกว่าครั้งไหนๆ พร้อมส่งคำพูดสุดท้ายที่ทำเอาหน้าฉันร้อนจนแทบระเบิด

     "หวังว่าคราวหน้าเราจะได้เจอกันสองต่อสองนะครับคุณหนู"

     กรี๊ดดดดด >////< คะ คุณพ่อบ้าน คุณพ่อบ้าน อ๊ายยยย แก้วใจไม่ไหวแล้ว แก้วใจหัวใจจะวาย เขินค่ะเขิน ความฝันอันยิ่งใหญ่ของฉันกำลังเป็นจริง คุณพ่อบ้านที่รัก <3

     หากฟ้าไม่อาจให้แก้วใจคนนี้ฟินได้นาน เพราะสติที่หลุดลอยของเหล่าเพื่อนๆ นั้นกลับทันควันหลังเห็นฉากจูบมือ

     "แก้ว" เสียงเข้มของจองเบดังขึ้นขัดอารมณ์ฟินฉันทันใด ใบหน้าเบบี้ที่รักแลดูทะมึนกว่าวันไหนๆ ลางร้ายมาเยือนฉันแล้วไง

     "จ๋า"

     "ต่อไปนี้ห้ามมาที่นี่อีก" จองเบเน้นย้ำทีละคำราวให้ฉันจดจำให้ขึ้นใจ ก็อยากทำตามนะแต่ว่าคุณพ่อบ้านน่ะคุณพ่อบ้าน

     "ครับๆ คุณพ่อ" ฉันได้แต่ยอมรับด้วยความจำนน ยอมจำนนฟ้าดินเหมือนดั่งในเพลง ฉันเข้าใจความรู้สึกของนางเอกเอ็มวีตัวนั้นได้บัดดลเลยล่ะ T^T

     "ยัยทอมรับปากมาเดี๋ยวนี้ว่าจะไม่มีที่นี่จริงๆ" ไอ้หมาโมะ! นายจะมาทำเสียงเข้มดุใส่ฉันทำไมเล่า แค่เบบี้ที่รักเข้าโหมดคุณพ่อฉันก็จะแย่แล้วนะ ยังดีที่ตอนนี้มีคนอื่นอยู่ด้วยสกิลคุณพ่อเลยลดลงน่ะ

     "อะไรเล่า!" โมโหกลบเกลื่อนทันไหมอ่ะ ฉันไม่อยากรับปากเลยกระซิกๆ

     "แก้วรับปากมาสิครับ" น้ำเสียงสุภาพอ่อนโยนแต่ไม่ถึงใบหน้าของป็อปปี้ทำเอาขนลุกเสียวหลังวาบๆ

     "แก้วแค่รับปากว่าจะไม่มาเองนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ซื้อไอติมที่ร้านอื่นกินก็ได้นะ เดี๋ยวฟางพาไปทุกอาทิตย์ก็ยังได้" ฟางพูดเกลี้ยกล่อมหลังเห็นแววอันตรายของเพื่อนหนุ่มแต่ละคน

     "หรือเธอจะมาอีก" คำพูดของเคนตะเป็นดั่งน้ำมัน ไฟมันเลยโหมขึ้นหนักจนฉันต้องทำตัวลีบๆ นั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อย จะจ้องกดดันแก้วทำไมค่ะ แก้วทำอะไรผิด แก้วแค่ชอบพ่อบ้านเองนะ

     แน่นอนว่าเสียงนี้ไม่อาจดังไปถึงผู้กดดัน...

     "ก็ได้ๆ รับปากแล้ว" สุดท้าย...ฉันก็ต้องยอมสินะ

     "รับปากว่าอะไร" เบบี้ที่รักค่ะ พูดท้วงทันทีเลยนะ

     "รับปากว่าจะไม่มาที่นี่อีก" งื้อ ต่อไปนี้ฉันจะงอนไม่คุยกับเบบี้สองวัน จำไว้!

     "ดีมาก เดี๋ยวจะพาเที่ยวสวนสนุก"

     "จริงนะ" ที่พูดก่อนหน้านี้ถือว่าไม่ได้พูดนะ -3-

     "จริงครับ" จองเบยิ้มยื่นมือขยี้ผมฉันอย่างเอ็นดู หุหุ จะได้เที่ยวสวนสนุกแล้ว ยะฮู้!

     "ยัยทอมดีมากที่ทำตามคำสั่ง ตั้งไปนี้ต้องเชื่อฉันอีกเข้าใจไหม มื้อนี้ฉันเลี้ยงเธอเอง" ถึงจะโดนโมเมว่าเชื่อคำสั่งคนอย่างหมาโมะ แต่ในเมื่อมันเลี้ยงไอติมฉัน จะยอมมองข้ามคำพูดพวกนั้นก็ได้

     "ย่ะ"

     ป็อปปี้เลื่อนถ้วยไอติมของเขาให้ฉัน พร้อมรอยยิ้มน่ารักประจำตัว ส่วนเคนตะก็แย่งไอติมของฉันไป โดยให้เหตุผลว่าเพราะฉันมีไอติมของป็อปปี้แล้ว ชิๆ เหตุผลนายแย่มากเคนตะ!

     "แก้วรสนี้ก็อร่อยนะ" ฟางชวนฉันชิมรสต่างๆ

     หลังจากนั้นพวกเราก็กินไปคุยไปอย่างสนุกสนานให้สมกับพากันมาผ่อนคลาย ไอติมร้านนี้อร่อยจริงๆ แถมคนเสิร์ฟยังเป็นพ่อบ้านแบบที่ชอบอีก คิดเหรอว่าคนอย่างแก้วจะยอมเชื่อฟังง่ายๆ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของ 'พ่อบ้าน' ที่เธอคลั่งไคล้แบบสุดๆ ด้วยแล้ว...

     แน่นอนว่าคำตอบคือ ไม่

     ฉันรับปากว่าจะไม่มาที่นี่ก็จริง...แต่ไม่ได้บอกนี่ว่า 'ที่นี่' ที่พูดไปนั้น คือ 'ร้านไอติมนี้' หรือ 'ที่ไหน' จริงไหมค่ะ?