Coffee In Love
9.3
ออมอนี่cake
แชร์นิยายฟิคชั่น
14) Capuchino~ The Last
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
"เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่ แก้วที่ 7 The Last"
“ฮึก......”
เสียงเรียกหน้าห้องเงียบไปแล้ว ใช่สิใครจะมาสนใจผู้หญิงขี้วีนและเอาแต่ใจอย่างเธอกันล่ะ ไม่สวยแล้วยังปากเสียอีก ไม่มีอะไรน่ารักสู้เด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันได้ล่ะสิ
นอนเอาหน้าซุกกับหมอนกลัวเสียงสะอื้นจะดังออกไปถึงนอกห้อง เสียงแห่งความเสียใจที่อยากให้มันเงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
อยากให้ความเจ็บนี้ไม่มีเสียง......
อยากให้หายไปจากหัวใจของฟางเสียที เจ็บเหลือเกิน….
นึกถึงวันที่ยายเฟย์พกเอาใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตาเข้ามาหาที่ห้องเพราะน้อยใจน้าชายบ้านข้างๆ กอดปลอบอยู่ครู่ใหญ่แต่สุดท้ายก็ช่วยกันกับยายแก้วด่ายายนั่นกลับไป เผื่อจะได้สติขึ้นมา
แต่แล้ววันนี้....เป็นเธอเองที่กำลังเสียสติ
{{{{{{{{
“แกร่ก....เป็นอะไร?”
“ฮึก...เข้ามาได้ไง? ออกไปนะ ออกไปๆๆๆ”
หลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเองเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก ลืมไปได้อย่างไรกันว่าเธอทิ้งกุญแจคอนโดพวงใหญ่ไว้ข้างนอกห้อง
คนตัวใหญ่กว่าเดินเข้ามาเอามือแตะหน้าผาก จับตามร่างกายโดยไม่เอ่ยขออนุญาต ใบหน้าเขาดูตกใจเมื่อเห็นว่าร่างใต้ผ้าห่มมีสภาพดูไม่ได้มากแค่ไหน
....ดวงตาคู่สวยเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา
....ผมเผ้ายุ่งเหยิง
....ผิวใต้ดวงตาบวมเจ่อ....ร้องไห้หนักมานานแค่ไหนกันคนดี
“เป็นอะไร? ยายโง่บอกมานะไปทำอะไรมา ถึงได้มีสภาพแบบนี้?”
“ไม่...ไม่มี ไม่ได้เป็นอะไร ...ออกไป ออกไป ฮึก..”
ยิ่งเห็นยิ่งอยากร้องไห้ ไม่อยากเจอไม่อยากพบ ขอร้องล่ะตอนนี้ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาอีกหน่อยเหอะ แค่ทำใจให้ยอมรับว่าตัวเองหลงรักเด็กก็ยากพอแล้ว จะให้มาทำใจยอมรับว่าโดนหักอกในวันเดียวกันแบบนี้ ทำไม่ได้จริงๆ
ผลักใสคนตรงหน้าออกไปเบาๆ ตอนนี้ไม่มีแรงจะทำอะไรอีกแล้ว
{{{{{{{{
“คนดีร้องทำไม บอกป๊อบมานะครับ อย่าร้องนะ”
“ฮึก.....ฮือ”
เมื่อพูดไปแล้วไม่ได้ทำรู้อะไรขึ้นมามากกว่าเดิม คนสวยก็เอาแต่ไล่แล้วร้องไห้ไม่ยอมหยุด เขาจึงตัดสินใจใช้คำพูดในแบบที่อยากจะพูดมาแสนนาน คำพูดจากหัวใจตัวเอง เขาจะไม่รอให้โตเป็นผู้ใหญ่อะไรนั่นอีกแล้ว วันนี้เขาต้องพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใจตลอด 5 ปีที่ผ่านมาเสียที
“คนดีไม่ร้องนะครับ ป๊อบปี้รักฟางนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรป๊อบก็ยังรักฟาง บอกป๊อบมาเป็นอะไร?”
“พูดอะไร?...นายพูดอะไรของนาย!”
“ป๊อบรักฟาง ...ฉันรักเธอยายกระต่ายเน่า”
“นาย...อื้อ...”
ด้วยความมึนงงและสับสน เมื่อนายหมีนั่นเดินเข้าห้องมาแล้วก็เอาแต่พูดจาแปลกๆทั้งสุภาพและอ่อนโยนมือหนาเข้าลูบเม็ดน้ำตาบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ปากก็พร่ำบอกแต่คำรักที่หวานหูที่คล้ายว่าเธอกำลังรอคอย
คนฉวยโอกาสใช้เรียวปากหนาเข้าฉกชิมริมฝีปากเรียวสีชมพูอ่อนของเธอ เนิ่นนานแทบหมดลมสองมือน้อยๆได้แต่ยื้อเสื้อยืดของเขาอย่างอ่อนแรง เผลอใจไปกับชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ชายที่เธอรู้สึกถวิลหาอย่างบอกไม่ถูก
เขาค่อยๆโน้มเธอลงไปที่เตียงนุ่มช้าๆ โดยยังบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาคนสวยตรงหน้าไม่หยุดหย่อน ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอกำลังไม่ได้สติ....ผิดจากเขาที่ยังคงมีสติดี
ไม่ว่าเรื่องที่จะทำลงไปนี้จะถูกมองว่าเลวร้ายแค่ไหน...เขาก็จะทำ
{{{{{{{{
“หยุดนะ!!! ผู้หญิงคนนั้น...เด็กคนนั้น!!”
“อะไรนะ ผู้หญิงที่ไหน?”
“เด็กผู้หญิงคนนั้นที่มา....ที่มาด้วยกัน”
“อ๋อ...หมายถึงกิ๊บหรือเปล่า? เพื่อนที่ รร.ติวน่ะ พอดีวันนี้แฟนเค้าไม่มาเรียนเห็นว่าป่วยมั้ง เรากลับทางเดียวกันป๊อบก็เลยไปส่ง ก็แค่นั้น ทำไม? แล้วรู้ได้ไงเนี่ย?”
“โกหก....เกลียดเด็กโกหก”
“ป๊อบไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหกนะฟาง ... ฟางน่าจะรู้ดีที่สุดว่าป๊อบเอาหัวใจผูกไว้ที่ใครตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ฟางรู้ว่ากล้องของป๊อบมีแต่รูปของใคร เบอร์ของใครที่เป็นเบอร์แรกของรายชื่อ ...ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป แต่หัวใจของป๊อบไม่ได้เปลี่ยนแปลง...ฟางรู้”
“ไม่รู้”
หลังจากที่คิดว่าจะเรียกสติของตัวเองกลับมาไม่ได้ก็เกือบจะเสียอะไรๆให้ผู้ชายตรงหน้าไป แวบหนึ่งของจิตใต้สำนึกก็กระตุ้นให้เห็นภาพเมื่อหัวค่ำ เขามีคนอื่น เขามีเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาโกหก...
ออกปากว่าคนโกหกก็ถูกตอกกลับมาให้ตัวเองหน้าแตกเล่นๆ ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้มากแค่ไหนกับคำพูดเหล่านั้น รู้แค่เวลามองสายตาอบอุ่นตรงหน้า เหมือนจะช่วยย้ำให้เธอมั่นใจในคำพูดและการกระทำของเขา
เขาบอกรัก...เขาบอกว่ารักเธอ
{{{{{{{{
“ป๊อบมีฟางอยู่ในหัวใจมาตั้งนานแล้ว แต่ฟางไม่เคยสนใจ”
“ก็ตอนนี้สนแล้วไง จะเอายังไงอีกล่ะ?”
เธอไม่เคยคิดว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่จะสามารถมอบความรักให้กับเธอได้ เขาก็แค่เด็กข้างบ้าน เด็กหน้าหมีไร้สัมมาคารวะ เด็กปากเสีย เด็กนิสัยแย่ .... ก่อนที่หัวใจจะพองโตเมื่อได้ยินคำพูดของคนสวยขี้วีน..........เขากำลังถูกเธอสนใจ
“จูบอีกทีได้ไหมครับ”
ดึงตัวคนสวยให้ลุกขึ้นนั่ง เพราะดูท่าแล้วเขาคงจะทำอะไรๆแบบที่อยากทำไม่ได้เสียแล้วล่ะในเวลานี้ ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปหาพูดจากวนอารมณ์พร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่คนสวยที่ตอนนี้ความกังวลใจได้หายไปจากใบหน้าหวานเสียสิ้น คนน่ารักของเขากลับมาแล้ว
“ไม่ได้ รอให้ 20 แล้วค่อยจูบอีกทีก็แล้วกัน...แบร่ ;P อ๊ะ ยายแก้วโทรฯมาไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ อ้อ! รอทานข้าวด้วยหิวมาก..............แต่ไม่เอานมสดนะ เหม็น!”
คนสวยของเขาพูดจายั่วยวนใส่หน้าพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างน่าชัง ก่อนจะปลีกตัวออกไปรับโทรฯของเพื่อนสาวคนสนิท แล้วตบท้ายด้วยข้อความที่เป็นตัวเองสุดๆ
“ผมน่ะชอบนมสดเอามากๆเลย ขอคาปูชิโน่ที่นึงนะครับ....”
…NEVER ENDING STORY // PF NEVER DIE //…
NEXT CUP …. มอคค่า
---------------------จัดไป สองตอนนะครับพ้ม ^^~ ล่ำลาเน็ตเต่า ฮิฮิ
"เรื่องสั้นเรื่อง คาปูชิโน่ แก้วที่ 7 The Last"
“ฮึก......”
เสียงเรียกหน้าห้องเงียบไปแล้ว ใช่สิใครจะมาสนใจผู้หญิงขี้วีนและเอาแต่ใจอย่างเธอกันล่ะ ไม่สวยแล้วยังปากเสียอีก ไม่มีอะไรน่ารักสู้เด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันได้ล่ะสิ
นอนเอาหน้าซุกกับหมอนกลัวเสียงสะอื้นจะดังออกไปถึงนอกห้อง เสียงแห่งความเสียใจที่อยากให้มันเงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
อยากให้ความเจ็บนี้ไม่มีเสียง......
อยากให้หายไปจากหัวใจของฟางเสียที เจ็บเหลือเกิน….
นึกถึงวันที่ยายเฟย์พกเอาใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตาเข้ามาหาที่ห้องเพราะน้อยใจน้าชายบ้านข้างๆ กอดปลอบอยู่ครู่ใหญ่แต่สุดท้ายก็ช่วยกันกับยายแก้วด่ายายนั่นกลับไป เผื่อจะได้สติขึ้นมา
แต่แล้ววันนี้....เป็นเธอเองที่กำลังเสียสติ
{{{{{{{{
“แกร่ก....เป็นอะไร?”
“ฮึก...เข้ามาได้ไง? ออกไปนะ ออกไปๆๆๆ”
หลุดออกจากห้วงความคิดของตัวเองเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก ลืมไปได้อย่างไรกันว่าเธอทิ้งกุญแจคอนโดพวงใหญ่ไว้ข้างนอกห้อง
คนตัวใหญ่กว่าเดินเข้ามาเอามือแตะหน้าผาก จับตามร่างกายโดยไม่เอ่ยขออนุญาต ใบหน้าเขาดูตกใจเมื่อเห็นว่าร่างใต้ผ้าห่มมีสภาพดูไม่ได้มากแค่ไหน
....ดวงตาคู่สวยเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา
....ผมเผ้ายุ่งเหยิง
....ผิวใต้ดวงตาบวมเจ่อ....ร้องไห้หนักมานานแค่ไหนกันคนดี
“เป็นอะไร? ยายโง่บอกมานะไปทำอะไรมา ถึงได้มีสภาพแบบนี้?”
“ไม่...ไม่มี ไม่ได้เป็นอะไร ...ออกไป ออกไป ฮึก..”
ยิ่งเห็นยิ่งอยากร้องไห้ ไม่อยากเจอไม่อยากพบ ขอร้องล่ะตอนนี้ยังทำใจไม่ได้ ขอเวลาอีกหน่อยเหอะ แค่ทำใจให้ยอมรับว่าตัวเองหลงรักเด็กก็ยากพอแล้ว จะให้มาทำใจยอมรับว่าโดนหักอกในวันเดียวกันแบบนี้ ทำไม่ได้จริงๆ
ผลักใสคนตรงหน้าออกไปเบาๆ ตอนนี้ไม่มีแรงจะทำอะไรอีกแล้ว
{{{{{{{{
“คนดีร้องทำไม บอกป๊อบมานะครับ อย่าร้องนะ”
“ฮึก.....ฮือ”
เมื่อพูดไปแล้วไม่ได้ทำรู้อะไรขึ้นมามากกว่าเดิม คนสวยก็เอาแต่ไล่แล้วร้องไห้ไม่ยอมหยุด เขาจึงตัดสินใจใช้คำพูดในแบบที่อยากจะพูดมาแสนนาน คำพูดจากหัวใจตัวเอง เขาจะไม่รอให้โตเป็นผู้ใหญ่อะไรนั่นอีกแล้ว วันนี้เขาต้องพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใจตลอด 5 ปีที่ผ่านมาเสียที
“คนดีไม่ร้องนะครับ ป๊อบปี้รักฟางนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรป๊อบก็ยังรักฟาง บอกป๊อบมาเป็นอะไร?”
“พูดอะไร?...นายพูดอะไรของนาย!”
“ป๊อบรักฟาง ...ฉันรักเธอยายกระต่ายเน่า”
“นาย...อื้อ...”
ด้วยความมึนงงและสับสน เมื่อนายหมีนั่นเดินเข้าห้องมาแล้วก็เอาแต่พูดจาแปลกๆทั้งสุภาพและอ่อนโยนมือหนาเข้าลูบเม็ดน้ำตาบนแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ปากก็พร่ำบอกแต่คำรักที่หวานหูที่คล้ายว่าเธอกำลังรอคอย
คนฉวยโอกาสใช้เรียวปากหนาเข้าฉกชิมริมฝีปากเรียวสีชมพูอ่อนของเธอ เนิ่นนานแทบหมดลมสองมือน้อยๆได้แต่ยื้อเสื้อยืดของเขาอย่างอ่อนแรง เผลอใจไปกับชายหนุ่มตรงหน้า ผู้ชายที่เธอรู้สึกถวิลหาอย่างบอกไม่ถูก
เขาค่อยๆโน้มเธอลงไปที่เตียงนุ่มช้าๆ โดยยังบดเบียดริมฝีปากหนาเข้าหาคนสวยตรงหน้าไม่หยุดหย่อน ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นมาโอบรอบคอของเขาเอาไว้ เธอกำลังไม่ได้สติ....ผิดจากเขาที่ยังคงมีสติดี
ไม่ว่าเรื่องที่จะทำลงไปนี้จะถูกมองว่าเลวร้ายแค่ไหน...เขาก็จะทำ
{{{{{{{{
“หยุดนะ!!! ผู้หญิงคนนั้น...เด็กคนนั้น!!”
“อะไรนะ ผู้หญิงที่ไหน?”
“เด็กผู้หญิงคนนั้นที่มา....ที่มาด้วยกัน”
“อ๋อ...หมายถึงกิ๊บหรือเปล่า? เพื่อนที่ รร.ติวน่ะ พอดีวันนี้แฟนเค้าไม่มาเรียนเห็นว่าป่วยมั้ง เรากลับทางเดียวกันป๊อบก็เลยไปส่ง ก็แค่นั้น ทำไม? แล้วรู้ได้ไงเนี่ย?”
“โกหก....เกลียดเด็กโกหก”
“ป๊อบไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องโกหกนะฟาง ... ฟางน่าจะรู้ดีที่สุดว่าป๊อบเอาหัวใจผูกไว้ที่ใครตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ฟางรู้ว่ากล้องของป๊อบมีแต่รูปของใคร เบอร์ของใครที่เป็นเบอร์แรกของรายชื่อ ...ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไป แต่หัวใจของป๊อบไม่ได้เปลี่ยนแปลง...ฟางรู้”
“ไม่รู้”
หลังจากที่คิดว่าจะเรียกสติของตัวเองกลับมาไม่ได้ก็เกือบจะเสียอะไรๆให้ผู้ชายตรงหน้าไป แวบหนึ่งของจิตใต้สำนึกก็กระตุ้นให้เห็นภาพเมื่อหัวค่ำ เขามีคนอื่น เขามีเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาโกหก...
ออกปากว่าคนโกหกก็ถูกตอกกลับมาให้ตัวเองหน้าแตกเล่นๆ ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้มากแค่ไหนกับคำพูดเหล่านั้น รู้แค่เวลามองสายตาอบอุ่นตรงหน้า เหมือนจะช่วยย้ำให้เธอมั่นใจในคำพูดและการกระทำของเขา
เขาบอกรัก...เขาบอกว่ารักเธอ
{{{{{{{{
“ป๊อบมีฟางอยู่ในหัวใจมาตั้งนานแล้ว แต่ฟางไม่เคยสนใจ”
“ก็ตอนนี้สนแล้วไง จะเอายังไงอีกล่ะ?”
เธอไม่เคยคิดว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่จะสามารถมอบความรักให้กับเธอได้ เขาก็แค่เด็กข้างบ้าน เด็กหน้าหมีไร้สัมมาคารวะ เด็กปากเสีย เด็กนิสัยแย่ .... ก่อนที่หัวใจจะพองโตเมื่อได้ยินคำพูดของคนสวยขี้วีน..........เขากำลังถูกเธอสนใจ
“จูบอีกทีได้ไหมครับ”
ดึงตัวคนสวยให้ลุกขึ้นนั่ง เพราะดูท่าแล้วเขาคงจะทำอะไรๆแบบที่อยากทำไม่ได้เสียแล้วล่ะในเวลานี้ ก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปหาพูดจากวนอารมณ์พร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่คนสวยที่ตอนนี้ความกังวลใจได้หายไปจากใบหน้าหวานเสียสิ้น คนน่ารักของเขากลับมาแล้ว
“ไม่ได้ รอให้ 20 แล้วค่อยจูบอีกทีก็แล้วกัน...แบร่ ;P อ๊ะ ยายแก้วโทรฯมาไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ อ้อ! รอทานข้าวด้วยหิวมาก..............แต่ไม่เอานมสดนะ เหม็น!”
คนสวยของเขาพูดจายั่วยวนใส่หน้าพร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างน่าชัง ก่อนจะปลีกตัวออกไปรับโทรฯของเพื่อนสาวคนสนิท แล้วตบท้ายด้วยข้อความที่เป็นตัวเองสุดๆ
“ผมน่ะชอบนมสดเอามากๆเลย ขอคาปูชิโน่ที่นึงนะครับ....”
…NEVER ENDING STORY // PF NEVER DIE //…
NEXT CUP …. มอคค่า
---------------------จัดไป สองตอนนะครับพ้ม ^^~ ล่ำลาเน็ตเต่า ฮิฮิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
