Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

~♣ KOEN PART ♣~
 
อ่าจู่ๆผมก็เกิดความคิดอยากเล่นบัดดี้ขึ้นมาซะงันอ่า แต่ก็ดีเล่นแล้วเราจะได้รู้จักกันมากขึ้น แต่ผมว่าผู้หญิง
 
ทุกคนก็แทบรู้จักผมซะแล้วหล่ะก็หล่อซะขนาดดนี้(หลงตัวเองมากนะกบ) อ้าว~หรือใครว่าผมไม่หล่อ :)
 
ผมหันไปดูกรรมการสุดเนียบที่นั่งอยู่ข้างๆผมเธอลุ้นซะยิ่งกว่าตอนที่ป้าคนครัวของบ้านผมตรวจล๊อตเตอรี่
 
ซะอีกนะเนี่ย
 
 
เขื่อน  :  ตกลงใครได้ใครเป็นบัดดี้อ่า
 
เฟย์  :  นี่ๆอย่ามายุ่งนะเอาหน้านายออกไปเลย
 
 
ผมยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆแต่เฟย์ก็รีบถอยออกหายอย่างรวดเร็ว เธอเป็นลิงรึไงนะแค่เข้าใกล้หน่อยเดียว
 
ต้องหนีผมซะห่างเลย นี่หล่ะน่าผู้หญิงคนแรก...
 
 
เขื่อน  :  ฉันว่าบัดดี้ของเธอต้องน่าสงสารแน่ๆเพราะกรรมการคงจะไม่มีเวลาไปซื้อของบัดดี้
 
เฟย์  :  ไอ้เด็กไม่เรียบร้อย!!พูดให้มันสวยๆเลยนะฉันก็ดูแลบัดดี้ของฉันเท่าที่จะดูแลได้แหละน่า
 
เขื่อน  :  555โอเคมันคือความลับ-o- และจะไม่บอกฉันหน่อยเหรอว่าใครเป็นบัดดี้เธอ~
 
เฟย์  :  ถ้าบอกนายแล้วฉันจะได้อะไรตอบแทนหล่ะ ชิส์
 
เขื่อน  :  ทำกับข้าวเลี้ยงหนึ่งมื้อโอเคม๊ะ ^o^
 
 
ผมพูดไปเฟย์ถึงกับลังเลเลย ก็ผมบอกแล้วไงใครที่ได้ลองชิมฝีมือผมเป็นติดใจทุกราย^^
 
 
เฟย์  :  ไม่ดีกว่าที่บ้านฉันก็มีคนทำให้กินแล้วฉันไม่อยากกินของนายหรอกอย่าเอาของกินมาล่อซะให้ยาก
 
 
เพล้ง!!
 
=_=^หน้าผมแตกครับ เฟย์ไม่เหมือนใครจริงๆนะเนี่ยเป็นผู้หญิงจริงรึเปล่าว่ะเนี่ย สงสัยผมจะสนใจเธอ
 
มากไปหน่อย เลยไม่ทันมองเพื่อนซี้ทั้งสองคนนั่น หันไปมองอีกทีไอ้เจ้าชายก็พูดไม่หยุดปากเลยมันพูดไป
 
ยิ้มไป เล่นหัวผู้หญิงคนนั้นไปด้วย มันบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มันรับเป็นเพื่อนคนแรกน่าแปลกไอ้เจ้าชายมี
 
เพื่อนเป็นผู้หญิงวันๆมันคลุกอยู่แต่กลับเธอไปไหนก็ไปกับเธอทิ้งผมเลยอ่า>< ไม่รู้ไปสนิทกันแต่ปางไหน
 
มาก่อนชอบพาออกไปไหนต่อไหนไม่กลัวผู้หญิงที่คลั่งมันฆ่าผู้หญิงคนนั้นรึไงก็ไม่รู้ แต่ก็ช่างมันไม่ใช่เรื่อง
 
ของผมนินา ไอ้บอสก็พอกันจะสอนอะไรนักหนาไม่รู้ดูหน้าเธอคนนั้นแล้วสงสารแทนขนาดผมคอยลอก
 
การบ้านมัน มันยังบ่นผมซะยืดยาว แต่นี้ถึงกับสอนโอ้ยแค่คิดก็ซีเรียสแล้วผมไปหาอะไรทำดีกว่า:P
 
 
 
เฟย์  :  ไปไหน??
 
เขื่อน  :  ไปหาอะไรทำ
 
เฟย์  :  มันจะเรียนแล้วจะไปทำไม
 
เขื่อน  :  ก็ไอ้ที่ไปเพราะไม่อยากเรียนไง^-^
 
 
เธอจับมาที่ชายเสื้อที่หลุดลุ่ยของผมแล้วกระตุกให้ผมนั่งลงอยู่กับที่แต่ว่าคงไม่ได้หรอกคนอย่างเขื่อนไม่มี
 
ทางที่จะนั่งเรียนเฉยๆหรอก^^
 
 
เฟย์  :  นายมาโรงเรียนก็ต้องเรียนซิ นั่ง!!
 
 
เธอออกคำสั่งซะยิ่งกว่าแม่ของผมอีกนะเนี่ยToT
 
 
เขื่อน  :  ถ้าจะให้นั่งเรียนต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะเอาไหมหล่ะ~o~
 
เฟย์  : อะไร
 
เขื่อน  :  จะยอมแลกไหมหล่ะ^-^
 
เฟย์  :  ก็มันอะไรหล่ะข้อแลกเปลี่ยนหน่ะ ถ้าทำได้ก็ทำถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ทำ- -
 
เขื่อน  :  บอกไม่ได้จนกว่าจะตกลงแต่ว่าต้องบอกมาก่อนว่าจะยอมแลกรึเปล่า กรรมการนักเรียนมีหน้าที่
 
อะไรน้า~
 
 
ผมแกล้งหยั่งเชิงดูไปงั้นแหละเฟย์คงไม่ยอมหรอก แต่มันก็ไม่แน่ไม่ใช่เหรอเพราะเธอหน่ะรักระเบียบมาก
 
เลยนะ ไม่ชอบที่เรียนๆอยู่แล้วโดนอาจารย์เรียกให้ไปตามเด็กที่หนีเรียน(แอบวังเกตุตอนไปแลกเปลี่ยนไง)
 
 
เฟย์  :  เออๆ ว่ามาซิแลกก็แลก $_$
 
เขื่อน  :  ค๊าบบบบคุณกรรมการนักเรียน
 
 
ผมนั่งลงที่เดิมแล้วอุ้มเฟย์ที่นั่งอยู่ข้างมานั่งบนตักแล้วรวบเอวบางไว้ในอ้อมแขน เธอตกใจทำตาโตอีกแล้ว
 
ทำท่าจะดิ้นลงไปจากตักผม ฮ่าฮ่าไม่มีทางซะหล่ะมานั่งแล้วอย่าหวังว่าจะลงง่ายๆ^^
 
 
 
เฟย์  :  O_oปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!
 
เขื่อน  :  ไม่ปล่อยยย~เธอสัญญาไว้แล้วนิ
 
เฟย์  : มันไม่สุภาพคุณครูเห็นฉันจะโดนด่า ปล่อย!
 
 
เฟย์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนอื่นที่กำลังคุยกันอยู่หันมาสนใจเรา หน้าตาเธอต้อนนี้บอกได้
 
คำเดียวว่าหมั้นไส้ผมเอามากๆเลยแหละ นึกสนุกก็อยากแกล้งเธอต่อ
 
 
เขื่อน  :  จูบก่อนแล้วจะปล่อย>o<
 
เฟย์  :  O__O
 
เขื่อน  :  ไม่จูบก็ได้นะแต่ไม่ปล่อย^-^
 
เฟย์  :  ฉันไม่เคยเห็ยกบตัวไหนโรคจิตเท่านานมาก่อนเลย
 
เขื่อน  :  แล้วจะจูบไหมหล่ะค๊าบ~
 
 
เฟย์มองไปรอบๆเหมือนจะดูว่าคนอื่นมองมารึเปล่าแต่ว่าก็ไม่มีคนมองเธอรีบใช้มือเล็กโอบรอบคอผมแล้ว
 
โน้มลงมาใกล้หน้า แต่ก็ไม่ทำอะไรสักที นานเกินไปผมเลยซุกใบหน้าไปที่ซอกขอขาวนั่นอย่างถือโอกาส
 
(เจ้าชู้อีกแล้ว)
 
 
อ๊ากกก!!
 
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ฝังเคี้ยวลงบนขอเธอก็โดนเธอฝังเคี้ยวคมๆไว้ที่คอซะก่อน แม่กรรมการสาวตัวดีกัดซะ
เต็มแรงเลยคอผมคงเป็นรอยฟันแหงๆ เธอรีบกระโดดลงไปนั่งที่ตัวเองทันที แต่จังหวะที่เธอกระโดดลงไป
นั้นตะขอกระโปรงเฟย์เกี่ยวกับกระดุมผมจนหลุดไปหนึ่งเม็ด
 
 
เฟย์  :  ไอ้เด็กไม่เรียบร้อย!!โรคจิต!!เจ้าชู้!!สรุปนายมันคนไม่มีข้อดีสักอย่างเล๊ย ดูสิแล้วมาทำกระดุมหลุด
 
ต่อหน้าฉันอีก
 
 
ทั้งๆที่เธอเป็นคนทำกระดุมผมหลุดแล้วยังมาต่อว่าผมอีกมันน่าจริงๆเลยนะเนี่ย
 
 
เขื่อน  :  พ่อบ้านทำอาหารเก่งน้า~
 
เฟย์  :  ฉวยโอกาส!!!
 
 
เฟย์พูดแล้วหันหน้าหนีผมไปเลย ฮ่าฮ่าบอกแล้วเธอไม่เหมือนคนอื่นๆผมทำกับคนอื่นทีไรเค้าก็เคลิ้มตาม
 
ตลอด แต่นี้อะไรมากัดผมซะได้โอ๊ยยยเจ็บ~ผมแค่แกล้งๆเท่านั่นเธอนี่จริงจังจังเลย สงสัยพ่อกับแม่เป็น
 
ทหารแน่ๆลูกสาวถึงเป็นคนเอาจริงเอาจังอย่างงี้ เล่นไปเล่นมายังไม่ได้ดูเลยว่าบัดดี้ผมเป็นใคร หยิบกระดาษ
 
มาคลี่แล้วอ่านดู อ่าฮ่ามือผมดีๆจริงเลย~มีใครอยากรู้ไหมครับว่าผมได้ใครเป็นบัดดี้ (ไม่มี) ไม่บอกหรอก
 
เนอะรอรู้วันเดียวตอนเค้าเฉลยกันเลยดีกว่า (รู้ก่อนไม่สนุกเนอะ55)
 
 
 
 
 
~♣ END KOEN PART ♣~
 
 
 
 
 
 
 
~♥ KAEWJAI PART♥~
 
 
โทโมะ  :  ตกลงเธอได้ใครไหนมาดูหน่อย
 
นี้เป็นรอบที่ร้อยแล้วที่โทโมะถามฉัน และฉันก็จะตอบอย่างเดิมเป็นรอบที่ร้อยเช่นกัน
 
 
แก้ว  :  เค้าบอกว่าต้องเป็นความลับนะโทโมะ
 
โทโมะ   : แต่เธอเป็นเพื่อนฉันนะบอกหน่อยสิ
 
แก้ว  :  ทีนายยังไม่บอกฉันเลยอ่ะ
 
 
ฉันทำหน้าง้ำเพราะว่าฉันขอให้เค้าบอกเค้ายังไม่บอกเลยแล้วจะมาอยากรู้ของฉันไม่บอกหรอก : P
 
โทโมะ  :  บอกก็หมดสนุกอะซี
 
แก้ว  :  เหมือนกันบอกแล้วก็หมดสนุกอะซิ
 
โทโมะ  :  อ่า~ไม่รู้ก็ได้เธอใจร้าย~
 
โทโมะทำหน้าเหมือนเด็กที่จะร้องไห้เพราะผู้ใหญ่ไม่ซื้อของเล่นให้ มองแล้วก็ขำๆตานี่หนิทำอะไรก็ดูดี
 
ขนาดไอ้ที่ทำอยู่มันจะดูปัญญาอ่อนก็ยังดูดี
 
 
แก้ว  :  งอนเหรอ
 
งอนจริงๆด้วยไม่ยอมตอบฉันเลย เวลาคนหล่องอนมันน่ารักอย่างนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ยห๊ะ
 
แก้ว  :  โอ๋ๆเอ๋ๆเจ้าชายน้อยหันหน้ามาคุยกับเพื่อนหน่อยนะงอนแล้วไม่หล่อไม่รู้ด้วยน้า~
 
ฉันยิ้มกว้างแล้วใช้มือจับแก้มทั้งสองข้างเพื่อให้เค้าหันหน้ากลับมาทางฉัน แต่เค้าก็ยังไม่ยอมพูด แอบยิ้ม
 
เล็กๆแต่เก๊กหน้าขรึมเอาไว้
 
 
แก้ว  :  เจ้าชายใจร้าย
 
 
มาสิฉันรู้นะว่าเค้าหายงอนแล้วแต่แกล้งฉันไม่เลิกฉันเลยงอนตอบไป มาเค้างอนได้ฉันก็งอนเค้าบ้าง
 
 
โทโมะ  :  O_O
 
แก้ว  :  :((
 
 
เค้าเหมือนจะตกใจที่ฉันงอนตอบ แต่ฉันไม่สนใจหรอกมาง้อบ้างเลย
 
 
โทโมะ  :  แก้ว~
 
แก้ว  :  :((
 
โทโมะ  :  เป็นอะไรอ่ะ งอนเหรอฉันงอนเธอ เธอยังง้อไม่จบเลยนะทำไมจู่ๆมางอนฉันหล่ะ
 
แก้ว  :  :((
 
โทโมะ  :  เป็นอะไรไปน้า ง้อแล้วหายงอนเลยน้า~
 
 
โทโมะบ้ารึเปล่าพูดมาได้ว่าง้อแล้วอ่ะแค่ประโยคเดียวเนี่ยนะ
 
 
แก้ว  :  เจ้าชาย เอามือออกไป
 
 
เค้าแอบเอามือมาแตะที่มือฉันแต่ฉันก็รีบชักมือออกจนคราวนี้เค้าตามมาจับเต็มๆเลย
 
 
โทโมะ  :  หายงอนสักทีซีฉันง้อคนไม่เป็นนะ
 
 
ไม่เชื่อหรอกน่ะ โทโมะมีสาวๆเยอะจะตายเค้าไม่เคยง้อสาวๆของเค้ารึไงกันนะ แต่เค้าก็ไม่ยอมปล่อยมือฉัน
 
อยู่ดี
 
 
แก้ว  :  เจ้าชาย
 
โทโมะ  :  ทำไมเรียกฉันว่าอย่างงั้น
 
แก้ว  :  คนอื่นเค้าเรียก
 
โทโมะ  :  แล้วทำไมต้องไปเรียกตามเคยเรียกยังไงก็เรียกอย่างนั้นซิ
 
แก้ว  :  เจ้าชาย
 
โทโมะ   :  เดี๋ยวค่อยเคลียร์เรื่องชื่อเรียก หายงอนก่อนได้ไหม
 
แก้ว  :  ไม่
 
โทโมะ  :  ลุคเธอไม่เค้ากับการงอนเลยนะ ผมก็สั้นเหมือนผู้ชายทำไมขี้งอน
 
แก้ว  :  เหมือนผู้ชายแต่ฉันเป็นผู้หญิง
 
โทโมะ  :  อ่าหายงอนเถอะนะ
 
 
ฉันเลยเงียบๆไป555นั่นแหละอยากแกล้งฉันดีนัก เค้าหันไปหยิบอะไรในกระเป๋าไม่รู้
 
 
โทโมะ  :  หายงอนน้า~
 
 
ยืนอมยิ้มมาให้ฉันแล้วฉีกยิ้มกว้าง  นี่หล่ะมั๋งเสน่ห์ที่ทำให้ใครหลายคนหลงโทโมะจนโงหัวไม่ขึ้น
 
 
โทโมะ  :  อร่อยนะ หวานด้วยกินกันนะ
 
 
เค้าง้อได้เด็กมากๆๆแต่ก็น่ารักดี ฮ่าฮ่าฉันก็ไม่รู้จะงอนไปทำอะไรนักหนา ควมจริงก็คือฉันเห็นแก่กิน
 
มากกว่าไง หยิบอมยิ้มสีสวยมาแล้วแกะพลาสติกที่หุ้มอยู่ออกแต่ว่าแกะก็ไม่ออก ฟันกัดก็ไม่ออกบริษัทที่ทำ
 
มันอยู่ที่ไหนนะอย่าให้เจอแม่จะเผาโรงงานมันทิ้งซะ จะทำมาหนาทำอะไรฉันแกะไม่ออกเดี๋ยวกินมันทั้ง
 
เปลือกเลยดีไหมเนี่ย
 
 
โทโมะ  :  มาแกะให้
 
 
โทโมะดึงออกไปจากมือฉันแล้วค่อยๆแกะ ที่นี้ออกเฉยเลยไอ้อมยิ้มทรยท ฉันแกะตั้งนานไม่ออก แต่โทโมะ
 
แกะแป๊ปเดียวมันออกแล้วอะ อย่าบอกนะว่าแม้กระทั้งอมยิ้มยังแพ้ความหล่อของโทโมะ(คิดไปไกลแล้ว)
 
 
แพล๊บ~
 
 
อร่อยมากทั้งหวานทั้งหอม
 
โทโมะ  :  ฉันอยากกินมั่ง
 
แก้ว  :  มันมีอันเดียวอะจะกินยังไง
 
โทโมะ  :  ฉันกินได้ไม่ถือ
 
แก้ว  :  ไม่เอาอะฉันถือนะ
 
 
ความจริงฉันก็ไม่ถือเหมือนกันแหละแต่ทำไงหล่ะ ฉันกลัวนิใครเค้าจะให้ผู้ชายกินต่อกันหล่ะ แต่ไม่ทันแล้ว
 
เค้าขว้าเข้าปากไปแล้ว และฉันก็ไม่ได้กินมันอีกเลยโทโมะจัดการซะหมดเกลี้ยงเหลือแต่ไม้พลาสติกไว้ให้
 
ฉันกัดเล่น
 
 
 
โทโมะ  :  ถือว่าเป็นขนมร่วมสาบานความเป็นเพื่อนของเราแล้วกันเนอะ
 
แก้ว  :  ฉันได้กินไม่ถึงครึ่งเลยนะโทโมะ
 
โทโมะ  :  :)เดี๋ยวซื้อมาให้ใหม่ก็ได้ หายงอนก่อนซิแล้วจะซื้อมาให้เยอะๆเลย
 
 
ฉันหายงอนตั้งแต่แรกแล้วนะเนี่ย~ อย่าหาว่าฉันเห็นแก่กินเลยนะมันอร่อยจริงๆนี่น่า
 
 
แก้ว  :  หายงอนแล้ว อย่าลืมซื้อมาให้ด้วยนะ
 
โทโมะ  :  ไม่ลืมแน่นอน ที่นี้มาเคลียร์กันหน่อย
 
แก้ว  :  เคลียร์อะไรอีกหล่ะ
 
โทโมะ  :  ทำไมเรียกโทโมะว่าเจ้าชาย
 
แก้ว  :  ก็นายป๊อป...
 
ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีโทโมะก็รีบเอามือมาอุดปากฉันไว้ไม่ให้พูดต่อ คิ้วเรียวสวยนั่นขมวดเป็นปมขึ้นมา
 
ทำให้ใบหน้าที่น่ารักดูเข้มขึ้นไปอีก
 
 
โทโมะ  :  ไม่ได้ฟังที่บอสมันพูดเหรอว่า เธอจะไม่ได้รับความคุ้มครองจากคนที่เรียกชื่อนะ
 
แก้ว  :  อย่าพุดอะไรที่เข้าใจยากฉันโง่*_*
 
 
ฉันโง่จริงๆนะ โทโมะพูดอะไรวกไปวนมาฉันงงมาก
 
 
โทโมะ :  เอาไงดีหล่ะเรื่องมันยาวอ่า
 
แก้ว  :  นายก็ตัดเอาแต่ส่วนที่สำคัญมาเล่าสิ
 
โทโมะ  :  มันสำคัญหมดเลยอ่า=O=;;
 
แก้ว  :  งั้นไม่ต้องเล่าโอเค๊
 
โทโมะ  : ไม่ได้เดี๋ยวเกิดเธอทำอะไรพลาดขึ้นมาฉันรับผิดชอบไม่ไหวพอดีกัน
 
แก้ว  :  ฉันจะไปทำอะไรพลาดกันหล่ะ
 
 
ยิ่งพูดยิ่งงงไปใหญ่เลย@_@
 
 
โทโมะ  :  เดี๋ยวเย็นนี้ไปส่งบ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง
 
แก้ว  :  แน่ใจว่าไปส่งฉันได้
 
โทโมะ  :  แน่ใจที่สุด
 
 
แล้วเราก็ปล่อยให้เรื่องชื่อเรียกบ้าๆนั่นผ่านไปแล้วคุยเรื่องไร้สาระกันต่อไปเรื่อยๆจนฉันแทบเรียนไม่รู้เรื่อง
 
ทำไมเค้าถึงพูดมากอย่างนี้ก็ไม่รู้ ฉันว่าฉันพูดมากแล้วนะเจอโทโมะถึงกับกลายเป็นคนพูดน้อยไปเลยอ่า
 
 
 
 
 
~♥END KAEWJAI PART♥~
 
 
 
 
 
 
~♠ POPPY PART ♠~
 
 
เริ่มเรียนคาบแรกกันแล้ว ฟางยังคงไม่ได้สนใจเรียนเหมือนเดิมเธอนั่งวาดรูปลงไปในแผ่นชีสที่อาจารย์พึ่ง
 
แจกให้ทำแบบฝึกหัด ก็เพราะงี้ไงหล่ะถึงเรียนไม่รู้เรื่อง
 
 
ฟาง  :  ป๊อปปี้ลอกหน่อยนะ
 
 
เธอเรียกผมเพราะเห็นว่าผมทำได้ไปครึ่งหน้าแล้ว แต่ว่าเธอเรียกผมว่าป๊อปปี้ไม่ได้นะผมไม่ชอบให้มา
 
เรียกชื่อนี้เพราะเก็บไว้ให้คนสำคัญเรียก หึเธอไม่สำคัญเหรอ??
 
 
ป๊อปปี้  :  อย่ามาเรียกชื่อฉัน แล้วงานหน่ะเรียนพร้อมกันก็ต้องทำได้ซิ
 
 
ผมดึงสมุดเลื่อนลงมาปิดข้อที่ทำไว้แล้ว
 
 
ฟาง  :  คนใจร้าย
 
ป๊อปปี้  :  ก็เธอไม่เรียนนิก็เลยทำไม่ได้ถ้าตั้งใจเรียนก็คงทำได้เพราะมันง่ายมาก
 
ฟาง  :  แต่ฉันทำไม่เป็น
 
ป๊อปปี้  :  เธอดูถูกตัวเธอเอง เธอไม่เรียนต่อให้สมองระดับอัจฉริยะก็ทำไม่ได้ แต่เธอมันไม่อัจฉริยะไงเลยยิ่ง
 
ไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่
 
 
ไม่รู้ว่าผมใช่คำรุนแรงเกินไปไหมฟางเงียบไปเลย แล้วจะให้ผมทำยังไงผมเริ่มจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วผม
 
อยากฆ่าเธอจัง
 
 
ฟาง  :  ให้ลอกหน่อยนะสัญญาคราวหน้าจะตั้งใจเรียนแล้ว
 
ป๊อปปี้  :  สัญญาเหรอ สัญญาอีกแล้วถ้าเธอไม่สามารถทำตามสัญญาได้อย่าพูดมันออกมา
 
 
ผมไม่ชอบคำนี้เอาซะเลย “สัญญา” เพราะผมเกลียดคนผิดสัญญา
 
 
ฟาง  :  นะนะสัญญาจริงๆฟางจะตั้งใจเรียน ป๊อปปี้ก็คอยสอนไง
 
 
คำที่เธอพูดออกมามันทำให้ผมนึกถึงวันนั้น คำสัญญาของเด็กผู้หญิงคนนั้น
 
 
 
 
วันนั้นเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักเดินมาหาเด็กผู้ชายคนหนึ่งถึงหน้าบ้านด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและร้อนรน
ดวงตาใสๆมีน้ำเอ่อนองทั่วทั้งใบหน้า เด็กชายเห็นก็ตกใจรีบไถ่ถามว่าเป็นอะไร
 
“เป็นอะไร อย่าร้องไห้นะ”
 
“ป๊อปปี้...ฟางต้องไปแล้ว”
 
“ไปไหน”
 
“พ่อกับแม่จะส่งฟางไปเรียนที่อื่นแล้ว ที่ไกลๆแล้วฟางก็จะไม่ได้เจอป๊อปปี้อีก”
 
เด็กหญิงร้องไห้อย่างหนักสะอึกสะอื้นตามประสา
 
“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเราก็จะได้กลับมาเจอกัน”
 
ได้แต่ปลอบใจแบบเด็กๆ เด็กชายก็อยากร้องไห้เหมือนกันแต่ทำไม่ได้เพราะถ้ายิ่งร้องเด็กหญิงก็จะร้องไป
 
ใหญ่
 
“ไม่เอาฟางคิดถึงป๊อปปี้ อยากเล่นกับป๊อปปี้ อยากให้ป๊อปปี้สอนการบ้าน”
 
 
 
 
“ฟางไปได้แล้วลูกสายแล้วนะ”
 
เสียงของแม่เด็กหญิงร้องเรียกมาแต่ไกล
 
“ฮือฮือออ ไม่ไปไม่ไปฟางจะอยู่นี้”
 
แม่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ทุกที
 
“ฟางถ้าดื้อแม่จะตีเรานะเดี๋ยวก็กลับแค่ไปเรียนไม่กี่ปี”
 
“ไม่เอาไม่เอา”
 
เด็กหญิงยังคงง้อแงไม่เลิก
 
“ฟาง...อย่าดื้อนะไว้กลับมาแล้วป๊อปปี้จะไปรับ”
 
ด้วยความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เกินตัวของเด็กชายทำให้เด็กหญิงต้องยอมจนได้
 
“ป๊อปปี้ห้ามลืมฟางนะ”
 
“ไม่ลืม สัญญา”
 
“ฟางก็จะไม่ลืมป๊อปปี้ สัญญาว่าจะไม่ลืม”
 
คำมั่นสัญญาที่บอกกันไว้ในวันนั้น ป๊อปปี้ยังคงจำมันได้ดีเค้านั่งรอวันนี้จะได้เจอกับฟางอีกครั้ง แต่เมื่อมาถึง
 
เธอกลับจำเค้าไม่ได้ คำสัญญาที่ไร้ค่ากับคนไร้ค่าจะมีประโยชน์อะไรหากเค้าจะบอกกับเธอว่า เธอกับเค้าเคย
 
รู้จักกันมาก่อน...
 
 
 
 
และวันนี้ผมกำลังจะรับคำสัญญานั้นอีกรอบ ไม่ว่าพยายามจะโกรธแค้นเธอเท่าไหร่แต่ว่ามันก็ทำไม่ได้ทุก
 
ครั้งที่เห็นฟางยิ้ม ทุกครั้งที่เห็นเธออ้อน หัวใจผมก็เริ่มควบคุมไม่ได้อีกครั้ง
 
 
ป๊อปปี้  :  เธอสัญญาแล้วนะ
 
ฟาง  :  อืมสัญญา มาให้ลอกหน่อย
 
 
ผมยืนชีสให้เธอไปจนได้
 
 
ฟาง  :  ป๊อปปี้สอนหน่อยไม่เข้าใจตรงนี้
 
เธอทำไปแล้วชะงักแล้วมาถามผม เหมือนตอนนั้น ผมก็เผลออธิบายให้เธอฟังอย่างลืมตัว
 
 
ป๊อปปี้  :  เป็นไงฟางเข้าใจบ้างไหม
 
ฟาง  :  เยี่ยมที่สุดขอบคุณนายมากนะ
 
 
คำว่านายที่เธอเรียกผมทำให้ผมตื่นขึ้นมาบนโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง
 
 
ฟาง  :  ไปไหนอะยังสอนไม่จบเลยนะ
 
ป๊อปปี้  :  ไม่ใช่เรื่องของเธอ
 
ฟาง  :  อะไรกันเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย
 
 
เธอออกจะงงๆเมื่อเห็นผมมีท่าทีแปลกไป ก็ท่าวันนั่นเธอไม่ลืมคำสัญญาของเรา วันนี้ผมก็จะไม่ทำแบบนี้กับ
 
เธอ...ทุกคนคิดว่าผมอยากทำแบบนี้กับคนที่ผมรักงั้นเหรอ??
 
 
 
~♠ END POPPY PART ♠~
 
 
 
 
 
~♠ PANG PART ♠~
 
 
ฉันงงเมื่อไม่นานเค้ายังสอนฉันอารมณ์ดีๆอยู่เลย แต่อยู่ๆก็ลุกพรวดพราดออกไปจากห้องเลยถามไปก็ตอบ
 
แบบไม่สนใจกลับมา อารมณ์เค้าแปรปรวนซะยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย อะไรไม่อะไรหรอกนะถ้าเค้าทำชีส
 
ครบแล้วแต่ว่าเค้าทำยังไม่เสร็จหน่ะสิเหลืออีกตั้งเป็นสิบเอาหล่ะตายแน่งานนี้ ฉันก็เลยค่อยๆนึกถึงเมื่อกี้ที่
 
เค้าสอนไว้ว่ามันต้องทำยังไง ทำไปทำมาลบแล้วลบอีกจนกระดาษจะขาดอยู่แล้วเวลาก็จะหมดแล้วด้วย  งาน
 
ฉันส่งไม่ทันไม่เป็นไรแต่ถ้าของเค้าส่งไม่ทันกลับมาอีกรอบโว้ยวายฉันแน่ๆ ทำไมมันซวยยังงี้อ่าลอกคนอื่น
 
ก็ไม่ได้อาจารย์ห้ามลอก ไม่รู้จะอะไรกันนักนักหนาแค่ทำแบบฝึกหัด~
 
 
 
อาจารย์  :  อีก5นาทีนะคะนักเรียนทยอยส่งแล้วไปทานข้าวกันได้แล้วนะ
 
 
อีกข้อเดียวข้อเดียวเท่านั้น ฉันกำลังจะเสร็จ
 
 
แก้ว  :  ไปกินข้าวกันฟาง
 
ฟาง  :  ไปก่อนเลยไม่ต้องรอเดี๋ยวตามไป
 
เฟย์  :  วันนี้ลงทุนทำเองเลยเหรอเซอไพร์จัง
 
 
เซอไพร์บ้าอะไรหล่ะถ้าไม่ติดตรงงานเค้าฉันก็ไม่ต้องลำบาก
 
 
แก้ว  :  ดีแล้วทำเองจะได้เก่งๆไง
 
เฟย์  :  อือๆงั้นตามไปนะรอที่โต๊ะเดิม
 
เขื่อน  :  ไม่เดิมนะเดี๋ยวไปห้องพ่อบ้านเอาไหม
 
เฟย์  :  ไม่ฉันจะไปโรงอาหาร
 
ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นว่าเพื่อนผู้ชายคนนั้นจะทะเลาะอะไรกับเฟย์สนอย่างเดียวว่าต้องทำให้เสร้จตอนนี้
 
เหลือแค่ฉันกับอาจารย์เพียงสองคนเท่านั้น
 
 
อาจารย์  :  หมดเวลาแล้วนะธนัญต์ธรณ์
 
ฟาง  :  เสร็จแล้วคะอาจารย์
 
 
เฮือก~กว่าจะเสร็จได้เกือบตายแหนะ ดีนะที่เค้าอธิบายทิ้งไว้บ้างไม่งั้นไม่รอดแน่ฉัน ส่งกระดาษสองแผ่น
ไปให้อาจารย์
 
 
อาจารย์  :  ทำไมมีสองแผ่น
 
ฟาง  :  อะ...พอดีป๊อปปี้เค้าฝากส่งคะเค้าไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้นี้คะ
 
อาจารย์  :  แน่นะไม่ใช่ว่าเธอทำให้กันหรอกนะ
 
 
จะเป็นไรไหมถ้าจะบอกว่าฉันทำให้ด้วย แต่ช่างเถอะเดี๋ยวพอไปตรวจรวมๆกันอาจารย์คงแยกไม่ออกหรอ
 
กว่าใครเป็รใคร(มั๋ง) ฉันรับชิ่งด้วยการกวาดของทั้งหมดลงกระเป๋าแล้วยกมือไหว้ลาอาจารย์
 
 
ฟาง  :  ไปนะคะอาจารย์ ขอบคุณคะ
 
ไม่ทันฟังอาจารย์ตอบฉันวิ่งลงไปเลย ไหนจะต้องไปซื้อของให้บัดดี้ของฉันอีก
 
 
 
 
 
 
 
♦♦♦มินิมาดโรงเรียน♦♦♦
 
 
และแล้วฉันก็ไม่ได้กินข้าว เลยมาเดินหาซื้อของไปให้บัดดี้ของฉัน
 
 
เฟย์  :  มาทำอะไนฟาง
 
ฟาง  :  มาหาของให้บัดดี้ เฟย์อะไหนว่าอยู่ห้องของพ่อบ้านไง
 
เฟย์  :  ไม่อยากอยู่แล้วออกมาเดินหาของไปให้บัดดี้เหมือนกัน
 
ฟาง  :  งั้นเวลาจ่ายตังค์ต้องหันหลังให้กันนะเดี๋ยวเฟย์เอาไปบอกบัดดี้ฉัน
 
เฟย์  :  ฮ่าฮ่าจ๊าว่าแต่ขอถามอะไรบางน่อยซิ
 
ฟาง  :  มาสัก10อย่างก็ได้
 
 
จากนั้นฉันกับเฟย์ก็ไปยืนหลบมุมตรงตู้ไอศกรีมแล้วคุยกันสักพัก(ความลับคะ555)
 
 
ฟาง  :  ถ้าแก้วรู้เข้าจะไม่โกรธที่เรามีความลับเหรอ
 
เฟย์  :  เรื่องเดียวเองยัยแก้วไม่ว่าหรอกถือว่าเราก็แลกกันไงโอเคนะแต่ว่าพอสุดท้ายก็ทำเหมือนเดิมโอเค
 
ไหม
 
ฟาง  :  ก็ได้ แม่เพื่อนสาว
 
 
เราเดินเลือกของอีกสักพักก่อนจะแยกกันไปวางของเพื่อให้บัดดี้ของเรา
 
 
 
~♠ END PANG PART ♠~
 
 
 
 
 
~♣ KOEN PART ♣~
 
 
ผมกำลังเดินหนีผู้หญิงมากมายที่ตามส่งทั้งน้ำทั้งขนมให้ผมอยู่ นี่หล่ะที่ไม่อยากอยู่ร่มกัน
 
น้องA  :  พ่อบ้านคะเอทำคุกกี้มาให้คะ
 
เขื่อน  :  ขอบคุณครับ
 
 
รับแบบขอไปที ตอนนี้ทั้งมือผมเต็มไปด้วยของมากมายทั้งคุกกี้ ช๊อกโกเลต นม น้ำผลไม้ บลาๆ~เยอะแยะ
 
เต็มไปหมด
 
ฟึ่บ!!
 
 
 
ฟาง  :  โอ๊ย~
 
เขื่อน  :  อ้าวฟางขอโทษนะพอดีเดินไม่ทันมองอ่า
 
 
ของที่ผมถืออยู่ล่วงลงไปจนหมดฟางเลยก้มลงเก็ยให้
 
ฟาง  :  ไม่เป็นไรหรอก ได้ของเยอะแยะเลยนะเนี่ย
 
เขื่อน  :  เอาไปบ้างไหมคนเดียวกินไม่หมดหรอก
 
ฟาง  :  ไม่เอาดีกว่า ฟางไปนะ
 
 
ฟางโบกมือแล้วเดินออกไป ผมเดินต่อไปที่ห้องสำหรับผมและเพื่อนสนิทอีกสองตัว สาเหตุที่ต้องมีห้องก็
 
เพราะว่าวันๆแล้วพวกผมจะได้ของมากมายจนไม่มีที่เก็บบางวันนี้มาเป็นชุดเลยเต็มไปหมด และตอนนี้รวม
 
เด็กแล้วผมแทบไม่อยากออกจากห้องเรียนเลย ห้องถูกแบ่งเป็นโซนๆของผมจะอยู่นอกสุดเพราะขี้เกียจไง
 
ถัดไปก็ของไอ้บอสมันของมัน และสุดท้ายไอ้เจ้าชายขี้เล่น แค่ความหล่อของมันก็ทำให้สาวๆหลงกันมาก
 
พอแล้ว ยังมีนิสัยที่ขี้เล่นพ่วงมาอีก(แล้วแกไม่ขี้เล่นไง)คราวนี้ที่ของมันเลยกินพื้นที่ไปเยอะมากมายเลย
 
แหละได้ๆมาแล้วก็มาโยนทิ้งไว้ขนมก็กินจนเบื่อไปแล้ว  ผมวางข้างของทั้งหมดวางตรงโต๊ะหน้าโซฟาที่ผม
 
กำลังหย่อนตัวลงไปนั่งลองเกลี้ยๆดูหน่อยว่าวันนี้มีอะไรบ้างเกลี้ยไปเกลี้ยมาก็เจอแบบเดิมๆ แต่เอ๊ะ
 
 
เขื่อน  :  ของใคร
 
 
ผมหยิบซองเข็มกับด้ายสีขาวขึ้นมาดูอย่างงงๆ มันมีโพสอินแปะอยู่ด้วย
 
 
“กระดุมนายหลุด ซื้อเข็มกับด้ายมาให้แล้วเย็บเองนะเพราะถ้าฉันเย็บให้นายก็คงจะรู้ว่าฉันเป็นใคร...
 
PP’ ”
 
 
 
แปลกดีของชิ้นแรกจากบัดดี้ของผม ถ้ากลางวันนี้ผมเดินสวนกับเฟย์ผมคงจะนึกว่าเป็นเธอแล้วหล่ะที่เป็น
 
บัดดี้ของผมแต่ว่าผมยังไม่สวนเธอเลยสักนิด แต่ว่าผมเดินชนกับฟางนิ แต่ว่าฟางจะรู้ได้ไงว่าผมกระดุมหลุด
 
ก็ในเมื่อคนที่รู้เรื่องนี้มีแค่เฟย์คนเดียว ผมชักอยากรู้แล้วซิเนี่ยว่าเธอคนนั้นเป็นใครเนี่ยนดีจริงๆ
 
 
เขื่อน  :  PP...ใครนะชื่อพีพี
 
 
ผมละความสนใจแล้วหยิบของที่บัดดี้ซื้อให้เดินออกจากห้องเพื่อเดินไปเรียนที่ห้อง
+
+
+
 
 
 
ห้องเรียน
 
 
ผมเดินเข้ามาก็เห็นไอ้เจ้าชายมันกำลังให้ของกับนางฟ้าจินนี่
 
โทโมะ  :  จินนี่ช๊อกโกเลตครับ
 
จินนี่  :  ขอบคุณนะคะเจ้าชาย
 
 
ยัยนางฟ้ายิ้มเขินๆก่อนที่จะรับของจากไอ้เจ้าชายไป
 
 
จินนี่  :  เจ้าชายเป็นบัดดี้ของจินนี่เหรอคะ
 
โทโมะ  :  ไม่ใช่ครับ มีคนฝากต่อๆกันมา
 
 
นางฟ้าคนสวยถึงกับเหวอไปเลยเธอคิดไม่เป็นรึไงว่าบัดดี้เค้าห้ามบอกกัน ไอ้เจ้าชายคงถูกคนๆอื่นๆฝากต่อ
 
กันมาแหงๆ ไอ้เจ้าชายเดินไปที่โต๊ะตัวเอง ผมก็เลยเดินไปแซวนิดนึ่ง
 
 
เขื่อน  :  ว่าไงไอ้เจ้าชายได้ของจากบัดดี้บางรึยัง
 
โทโมะ : ยังไม่ได้เลยว่ะ ไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่า
 
เขื่อน  :  เดี๋ยวก็คงได้แหละ ฉันยังได้แล้วเลยเนีย
 
 
ผมพูดแล้วชูซองที่ใส่กระดุมนั่นให้ไอ้เจ้าชายดู
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
................................................................................................................................
 
หายไปนานยังไม่ลืมกันใช่ไหมคะพอดีว่าไรเตอร์มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย~แต่ว่าก็กลับมาอัพแล้วน้าถ้าใครอ่าน
แล้วก็เม้นๆหน่อยะคะ
เม้นๆโหวดๆเพื่อตอนหน้าจะได้มาเร็วๆเป็นไปได้อาทิตย์นี้จะอัพทู๊กวันเลยน้า~
 
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ