Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ
7) ช๊อกโกเลต/เย็บกระดุม~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ~♥ KAEWJAI PART♥~
โอ๊ะโอ้...ฉันเดินมาในห้องนี้ช้าสุดเลยเหรอเนี่ย แค่แอบไปทำอะไรนิดๆหน่อยๆกลับมาอีกทีเพื่อนเข้ามากันเต็ม
ห้องแล้วอ่าแล้วงี้ฉันจะเอาของให้บัดดี้ฉันยังไงอ่า บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นฉันเลยเดินไปนั่งโต๊ะของฉันที่โทโมะนอน
ฟุบหลับอยู่ข้างๆ
แก้ว : เจ้าชาย!!
โทโมะ : ห๊ะอะไรใครเป็นอะไรทำไมต้องเสียงดัง
โทโมะที่รีบลุกขึ้นตื่นด้วยความตกอกตกใจ
แก้ว : 555ตกใจเหรอ กลางคืนไม่ได้นอนเหรอไงถึงมาหลับกลางวันเนี่ย
โทโมะ : พักสายตาเฉยๆไง
แก้ว : อืมม~พักแบบยาวๆใช่ไหมเจ้าชายยย
โทโมะ : เรียกโทโมะดีกว่า
แก้ว : นายจะคุ้มครองฉันเหรอ
ฉันก็ต้องถามก่อนเห็นเค้าลือกันว่าโทโมะสาวๆเยอะถ้าไปเรียกชื่อเค้าสุ่มสี่สุ่มหกเดี๋ยวจะโดนไม่รู้ตัว
โทโมะ : ถ้าเป็นเธอหล่ะก็ไม่มีปัญหา ตัวเล็กนึดเดียวสบาย
แก้ว : ให้มันจริง งั้นฉันจะกินให้ขึ้นมาอีก20โลเลยเป็นไง
โทโมะ : แล้วแต่เลยเพราะมันท้องเธอไม่ใช่ท้องฉันอยากลงพุงก็ตามใจ~
ทำท่าล้อเลียนฉันโดยการเอามือมาทำเป็ฯพุงโตๆแล้วยิ้มหน้าทะเล้นให้มา ก็นิสัยอย่างนี้ไงหล่ะสาวๆถึงพากันกรี๊ด
สลบขนาดนั้น
แก้ว : โทโมะโทโมะ
ไม่ทันแล้วเรียกไม่ทันโทโมะฟุบหลับไปอีกแล้ว เฮือก~ฉันจะถามอะไรสักหน่อยเลยไม่ต้องถามกันพอดีที่นี้ เห็น
โทโมะหลับฉันก็หันเอากระเป๋ษเป้สุดรักไปแขวนไว้ข้างหลังเก้าอีกแล้วนั่งลงเอาการบ้านออกมาทำขว้างกระเป๋า
ดินสอแล้วเก็บไว้ใต้โต๊ะตามเดิม
แคร่ก~
เสียงกระเป๋าดินสอฉันมันไปโดนกับอะไรไม่รู้ดังเหมือนเสียงเปลือกขนมอ่า~อย่าให้รู้นะว่ามีเด็กแอบมานั่งที่ฉันแล้ว
ซุกเปลือกขนมไว้อ่า ถ้าแม่เจอนะจะแตะให้ก้นเขียวเลยคอย ตามคาดฉันต้องล้วงเข้าไปใต้โต๊ะแล้วหยิบมันออกมา
แต่มันหนักพิลึกแฮะ
แก้ว : O_Oว๊าววววว
ช๊อกโกเลตเจ้าคะช๊อกโกเลต อกแก้วใจจะแตกของโปรดของฉันเลยนะเนี่ยใครมันดันมาลืมทิ้งไว้หล่ะเนี่ยลาภปาก
หล่ะงานนี้ หรือว่าจะเป็นบัดดี้ของฉันนะฮ๊ะแต่ของใครไม่สนมันอยู่ใต้โต๊ะฉันเพราะฉะนั่นมันคือของแก้วใจแต่เพียงผู้
เดียว:)
ง่ำ ง่ำ~
อร่อยมากรสชาติมันทั้งหวานทั้งหอม ฉันกินแบบลืมโลกไปเลยแหละไม่สนใจทั้งนั้นว่าคนอื่นทำอะไรกันอยู่รู้ก็แต่
ว่าไอ้ของที่อยู่ในปากมันช่างอร่อยซะจริงๆ
แคว่ก~
โทโมะ!!นึกจะตื่นก็ตื่นแต่ตื่นมาไม่พอยังมาความช๊อกโกเลตสุดโปรดไปจากมือฉันอีก
แก้ว : โทโมะของฉันนะ
โทโมะ : กินมากเดี๋ยวอ้วนฉันหวังดีเลยจะช่วยกินไง
แก้ว : ไม่อ้วนหรอกน่ากินได้เอามาเลยน้า~
ฉันจะกินอ่าฉันจะกิน ฉันพยายามขว้ามาจากโทโมะให้ได้แต่ว่ามันก็ช้าไปแล้วเค้าอ้ำเข้าไปปากไปหมดแล้ว
แงๆ><แก้วใจโดนรังแก
แก้ว : โทโมะแล้วฉันจะกินอะไรอ่า
โทโมะ : รู้งี้ที่หลังไม่ซื้อให้กินแล้ว
แก้ว : นายซื้อมาเหรอ??
โทโมะ : เปล่าพูดไปงั้นๆแหละ
ฉันงงก็บอกอยู่หยกๆว่าตัวเองเป็นคนซื้อมาให้
แก้ว : แต่เมื่อกี้พูดอ่า
โทโมะ : บัดดี้เธอคงแอบซื้อมาให้ไง
แก้ว : โทโมะเป็นบัดดี้ฉันเหรอ
โทโมะ : เปล่า ฉันไม่ได้เป็นบัดดี้เธอแล้วก็ไม่ได้ซื้อช๊อกโกเลตให้ด้วยก็แค่พูดไปเรื่อยเปื้อยเฉยๆเอง
แก้ว : ดูปากฉันนะโทโมะ
ฉันค่อยพูดช้าๆยานๆเพื่อให้โทโมะมองมาที่ปากฉันแล้วก็ฉันก็พูดว่า ม่ายเชื่ออออ~
โทโมะ : ตามใจแต่จะบอกให้นะว่าบัดดี้ฉันก็คือ...
ความอยากรู้อยากเห็นเริ่มเข้าครอบง่ำฉันชั่วขณะ โทโมะกล้าที่จะแหกกฎบอกฉันจริงๆเหรอง่าบัดดี้เค้าคือใคร แต่
ถ้าบอกได้ก้ดีอย่างน้อนฉันจะได้มั่นใจว่าเค้าไม่ได้เป็นคนซื้อช๊อกโกเลตมาให้ฉัน เดี๋ยวหลงขอบคุณคนผิดจะแย่
เอาสงสัยคนที่ซื้อจะเป็นบัดดี้ของฉันจริงๆหล่ะมั๋ง
แก้ว : คือ....
โทโมะ : จินนี่
โน้มหน้าลงมาแนบที่หูแล้วกระซิบเบาๆ ชื่อที่ฉันได้ยินมันไม่ได้ทำให้ตื่นเต้นเลยแต่ไอ้ที่ทำให้ฉันตื่นเต้นจนหัวใจ
โครมครามแทบจะออกมาดิ้นอยู่ข้างนอกคงไม่พ้นกลิ่นหอมอ่อนๆของคนที่อยู่ใกล้ตัว หอมมากเลยหล่ะหอมจน
หัวใจฉันมันเต้นเร็วขึ้นผิดปกติซ้ำร้ายแค่กลิ่นอย่างเดียวไม่พอหน้าที่ใสไร้สิวแนบมาจนจะโดนแก้มฉันอยู่แล้ว มัน
เฉียเลยผ่านแก้มของฉันไปนิดเดียวเองตอนนี้ใบหน้าฉันร้อนผ่าวไปหมดแล้วถ้าโทโมะยังข้างหน้าเค้าไว้ตรงนี้อีก
วินาทีเดียวแก้มฉันต้องระเบิดแน่ๆเป็นใครก็ทนไม่ได้ทั้งงั้นแหละฉันก็เป็นผู้หญิงนะถึงจะเพื่อนกันก็เหอะ ลองถ้าผู้
หญิงคนไหนได้อยู่ใกล้โทโมะเป็ต้องละลายเป็นเทียนโดนไฟล้นแหง่ๆ
โทโมะ : บอกแค่นี้ช๊อกเลยเหรอ
เค้าโบกมือไปมาผ่านดวงตาของฉันที่ยังคงข้างนิ่งเหมือนต้องมนต์สะกด
แก้ว : เฮ้ยยยอะไรป่าวๆ เรื่องแค่นี้ฉันไม่ถึงกัยช๊อกเลยว่าแต่มาบอกทำไมอ่า
โทโมะ : อยากให้รู้ไงเพื่อนกันไม่มีความลับอยู่แล้ว
พูดอย่างนี้จะบังคับให้ฉันบอกให้ได้ใช่ไหมว่าฉันได้ใครเป็นบัดดี้ ฮ่าฮ่าฉันไม่บอกเค้าหรอกขนาดเฟย์ฟางที่สนิทกัน
มานานกว่าฉันยังไม่ปริปากเลย
โทโมะ : เพื่อนกันต้องไม่มีความลับนะ
ย้ำทำไมหล่ะฉันไม่บอกหรอกนะ ยังไงก็ไม่บอก
แก้ว : ฉันก็ไม่มีความลับนะ อีก6วันโทโมะก็จะรุ้ว่าใครเป็นบัดดี้ฉันรอหน่อยเนอะ55
โทโมะ : ฉันเบื่อการรอคอยอ่า~
แก้ว : ไหนนายเคยบอกว่ารอแม่มดสุดเซ๊กซี่อยู่ไงหล่ะ
โทโมะ : รู้ได้ไง~
แก้ว : ก็อ่านเจอในบทสัมภาษณ์ในนิยตสารโรงเรียนไง ว่าแต่เจอยังอ่าตอนนี้
โทโมะ : ยังเลยคงต้องรอต่อไป
แก้ว : นั่นหล่ะทีรอคนนั้นยังรอได้เลย นี่รอแค่6วันเองทำไมจะรอไม่ได้เนอะ
โทโมะ : --*
แก้ว : :)
โทโมะ : เธอนี่น้าตลอดเลยยัยบ๋อง
แก้ว : :)
โทโมะ : เธอทำหน้าแบบนั้นอีกแล้วนะ
เค้าบอกเมื่อฉันทำหน้าอย่างที่ชอบทำ โทโมะก็แปลกคนฉันก็แค่ยิ้มทำไมฉันยิ้มน่าเกลียดมากเลยเหรอเนี่ย~ฉีก
ว่าพอฉันยิ้มแล้วโลกดูสดใสขึ้นเยอะเลย ไม่รู้ว่าหลงตัวเองไหมแต่ว่ายิ้มแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ :)
แก้ว : ;(
ฉันไม่สนเห็นโทโมะว่าเลยทำหน้าบึ้งใส่ไป แต่ถูกรอยยิ้มบาดใจนั้นสงกลับมามือใหญ่วางบนหัวฉันที่ตอนนี้ผมแทบ
จะไม่มีเพราะว่าไปตัดมาซะสั้นเลย วางมือได้ไม่นานเค้าก็ออกแรงขยี้ ขยี้จนหัวฉันพังหมดที่เซตมาพังไม่มีเหลือ
เลย
แก้ว : หยุดนะโทโมะ อย่ามาขยี้พังหมดแล้วเนี่ย
ฟังที่ไหนหล่ะ ถ้าเค้าฟังก็คงดีแต่ว่าเค้าไม่ฟังไงขยี้ไม่หยุดเลยหมดกันเละหมด ไม่ยอมฉันซะอย่างเอาไงหล่ะ
ลงมือซิคะ อย่าคิดว่าเค้าจะสูงมากเพราะฉันก็เป็นผู้หญิงที่สูงเหมือนกัน170กว่านะก็ไม่ธรรมดาแล้วนะ มาซิเค้าขยี้
ฉันได้ฉันก็ขยี้เค้าได้เหมือนกัน
โทโมะ : อ๊ากกกแก้วผมฉันใช้เวลาเซตนานนะ
แก้ว : ฉันก็เหมือนกัน
โทโมะ : หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะแก้ว
แก้ว : ก็หยุดก่อนซิหัวฉันก็เละ
เป็นไงหล่ะฟังดีมากเลยเค้ายังขยี้แล้วใช้มือดันไว้ไม่ให้ฉันเข้าไปใกล้ตัวเลยฉันขยี้หัวเค้าไม่ถึงแล้ว
เขื่อน : เจ้าชายยอมให้คนอื่นเล่นหัวว่ะ
ทำไมมันเป็นเรื่องแปลกเหรอที่โทโมะจะโดนใครเล่นหัวไม่ได้ นายหน้ายาวเดินเข้ามาแล้วยิ้มแป้นใส่ฉันก่อนที่การ
เล่นจะจบลง ทั้งฉันและโทโมะหันมามองหน้ากัน
แก้ว/โทโมะ : 5555
หัวเราะกับสภาพที่เห็น โทโมะหัวฟูเพราะเค้าใช้น้ำยาอะไรไม่รู้อ่าพอขยี้แล้วมันก็เป็นทรงแต่ดูยังไงเค้าก็ยังหล่อ
อยู่ดี แต่ฉันไม่อยากจะคิดสภาพฉันเลยว่าหัวฉันจะเป็นยังไงเพราะฉันไม่ได้ใส่อะไรที่ผมทั้งสิ้น มันคงทั้งฟู่ทั้งเละ
น่าดู
แก้ว : ผมทรงใหม่โทโมะดูดีอีกแล้ว
โทโมะ : แต่เธอเหมือนลิงเลยอะ555
แก้ว : ใครจะไปดูดีเหมือนนายกันหล่ะ ชิส์
เขื่อน : ไอ้เจ้าชายลิงบ้าอะไรน่ารัก
แก้ว : อร๊ายยยยนายพูดถูกต้องที่สุด
ครั้งแรกที่ฉันโดนชมกรี๊ดดดดดมากคะ
โทโมะ : พ่อบ้านว่างเหรอไง
เขื่อน : ตอนนี้ไม่ว่างแล้วแหละไปหาคนเย็บกระดุมให้ก่อนดีกว่า บายนะยัยแฝดเจ้าชาย
นายนั้นเดินออกไปแล้ว กะอีแค่คำว่า ว่างเหรอไง...มันทำให้นายนั้นเดินออกไปเลยเหรอ
โทโมะ : ไหนมานี้ซิ
โทโมะกำลังรั้งคอเสื้อของฉันให้เค้าไปใกล้ๆเค้า แต่ใครจะไปยอมหล่ะเดี๋ยวเค้าก็มาขยี้หัวฉันอีกยิ่งฟูๆอยู่ ฉันยังคง
นั่งไม่ขยับมือก็จับผมไปมาลูบให้มันเข้ากับหัวของฉันแงๆ~
โทโมะ : มานี้ซิลิงน้อย
แก้ว : ไม่ต้องเลยเดี๋ยวแกล้งอีกไม่เอาแล้ว
ทำหน้าตาที่แถวบ้านเรียว่างอนตุ๊บป่องส่งไปให้ แต่ทว่าอ๊ากกกโทโมะลากเก้าอี้ที่ฉันนั่งให้เขยิบเข้าไปชิดๆกันเก้าอี้
เค้าเองแล้วก็ก็ยืนขึ้น
แก้ว : มาอืนค้ำหัวทำไมโทโมะ
โทโมะ : อยู่เฉยๆซิแล้วจะไม่ให้เรียกว่าลิง อยู่ไม่สุกอย่างนี้ลิงชัดๆ
โทโมะแกะมือฉันที่อยู่บนหัวตัวเองออกและวางมันไว้ที่หน้าขาฉัน ก่อนจะใช้มือตัวเองจับนูนจับนี้ทำอะไรขยุกขยิก
อยู่บนผมฉันก็ไม่รู้ ผู้ชายอะไรมือเบาเป็นนุ่น
โทโมะ : อ้า..เสร็จแล้วที่นี้เราก็กลับมาแฝดกันอีกรอบ
ฉันก็ใช้มือคลำผมที่อยู่บนหัวมันฟูนิดๆแต่ว่าดูเป็นทรงกว่าตอนที่ฉันจับมันอีก ใครมีกระจกบ้างไหมฉันอยากเห็น
หน้าตัวเองเหลือหลายเลย
โทโมะ : ชอบไหม
แก้ว : ไม่เห็นเลยจะบอกได้ไงว่าขชอบรึเปล่า
โทโมะ : อืม...มองไม่เห็นเหรองั้นเอางี้มาใกล้
เหมือนฉันจะว่าง่ายนซะเหลือเกิน
โทโมะ : ที่นี้ยิ้มกว้างๆนะยิ้มแบบที่เคยยิ้มอะ
งง แต่ก็ยิ้มกว้างเหมือนที่ชอบยิ้มอยู่บ่อยๆออกไป มือซ้ายของโทโมะโอบมาที่ไหล่ฉันแล้วมือขวงาก็ยกไอโฟน
ออกมาก่อนจะ
คลิก~
แก้ว : ถ่ายทำไมอ่า
โทโมะ : ก็บอกว่าอยากเห็นไม่ใช่เหรอนนี่ไงดูซิเห็นแล้วเป็นไง
ยืนไอโฟนที่มีรูปฉันคู่กับโทโมะ ทรงผมเราเหมือนกันแป๊ะโห้ยิ่งกว่าแฝดอีกนะเนี่ยฉันว่าหน้าเค้าจะหวานกว่าฉันซะ
ด้วยซ้ำ ไป ฉันว่าพระเจ้าคงระบุเพศเค้าผิดแน่ๆหน้าอย่างงี้มันผู้หญิงชัดๆส่วนฉันหน้าตาออกจะแมนเทห์กว่าเค้าซะ
อีก เราน่าจะสลับร่างกันได้เนอะ555
แก้ว : ลบเถอะโทโมะเหมือนกระเทยส่วนฉันเหมือนทอมเลย55
โทโมะ : ไม่อ้าววว~ที่ระทึกไว้จะส่งไปให้นะรูปอ่า
แก้ว : แต่ฉันว่าทางที่ดีอย่าเลยน้า~
~♥END KAEWJAI PART♥~
~♣ KOEN PART ♣~
หลังจากที่ผมบอกกับไอ้เจ้าชายว่าไม่ว่างผมก็รุดเดินออกจากห้องมาเลยที่จริงก็กะว่าจะนอนพักสายตาสักงีบแต่ว่า
ดันมาเห็นอะไรบ้างอย่างเข้าซะก่อน
เฟย์ : นี่เธอจะไปไหนห๊ะ
น้ำเสียงที่ดูโหดนิดๆของเฟย์ดังลั่นสวนหลังโรงเรียน มันทำให้รุ่นน้องคนหนึ่งที่กำลังจะปีนรั่วต้องหยุดชะงักลงทันที
เฟย์ : ลงมาจากกำแพงนั่นเดี่ยวนี้นะถ้าเธอยังไม่อยากโดนไล่ออก
ใช่ที่นี้กฎโหดมากถ้าหนีเรียนแล้วจับได้ไล่ออกสถานเดียว แต่ก็แปลกผมโดดประจำแต่ก็รอดมาจนถึงปัจจุบันคง
เป็นเพราะไม่ได้ออกไปไหนมั่งถ้าโดดก็หลบอยุ่แถวโรงเรียนนี้หล่ะออกไปก็ร้อนจะตายแอบนอนอยู่แถวๆนี้เย็นกว่า
เยอะเลย พูกพล่ามมากไปหันไปอีกที่รุ่นน้องคนนั้นก็ต้องยอมลงมาคุยกับเฟย์ข้างล่าง
เฟย์ : เธอจะไปไหน
เกล : เกลจะกลับบ้าน เรื่องบนี้พี่อย่ามายุ่งจะดีกว่า
เฟย์ : เธอกล้าดียังไงบอกว่าไม่ให้ฉันยุ่งทั้งๆที่เห็นอยุ่ว่าเธอกำลังจะปีนรั่วนั่นออกไป ฉันเป็ฯกรรมการนักเรียนนะ
เกล : ยุ่งไม่เข้าเรื่อง
เฟย์ : เธอว่าไงนะ
เกล : เปล่าคะเกลไปก่อนนะคะ
รุ่นน้องคนนั้นไม่ได้พูดว่าอะอีกเธอกลับตัวแล้วเดินออกไปอย่างไม่เกรงกลังเฟย์เลยแม่แต่น้อย ท่างรุ่นน้องคนนั้น
คงจะจิ๊ดไม่เบา เฟย์ถึงกับยืนดิ้นเร่าๆไม่พอใจที่ถูกเดินหนีไปเฉยๆทั้งๆที่เธอควรจะได้ลงโทษอะไรรุ่นน้องคนนั้น
บ้างแต่เธอกลับทำ อะไรไม่ได้สักอย่าง
เขื่อน : ใจเย็นซิค๊าบปล่อยๆไปบ้างก็ได้นะ
เฟย์ : ฉันไม่ชอบละเลยหน้าที่
เขื่อน : บ้างที่ตึงไปมันก็จะขาดเอาได้นะ
เฟย์ : แต่ถ้าหย่อนแล้วเป็นแบบนายฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ
เรื่องยอกย้อนนี้ไม่มีใครเกินเธอจริงๆเลย
เฟย์ : แล้วทำไมนายยังอยู่ครงนี้ มันเข้าเรียนคาบบ่ายแล้วนิ
เขื่อน : ฉันไม่เรียนแล้ว
เฟย์ : โดดแล้วได้อะไรห๊ะ มันมีความสุขมากเลยเหรอไงกันถึงโดดกันเอาโดดกันเอา
เขื่อน : ลองโดดดูสักครั้งไหมแล้วจะติดใจ
เฟย์ : ไม่!!
ไงหล่ะแม่กรรมการตัวแสบ ให้ตายเถอะเธอจะเจ้ระเบียบไปไหนกันนะ เฟยืยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินไปเรื่อยๆจนใกล้
จะถึงตึก เรียน แต่ก็ยังอุตสาห์หันมามองที่ผมพอเห็นว่าผมไม่ได้เดินตามเธอไปเธอคงอดไม่ได้ที่จะกลับมาลาก
ผมไปด้วย
เฟย์ : ทำๆไม่ตามฉันมาเล่า
เขื่อน : ฉันบอกตอนไหนว่าจะตามไป
เฟย์ : งั้นก็ตามมาเร็ว
เขื่อน : ไม่เอา
ผมไม่พูดเปล่าแต่หย่อนตัวนั่งลงบนตะหินอ่อนที่อยู่ใกล้ เธอมองมาด้วยสายตาอาฆาตแล้วเดินตรงมายังผมอีกรอบ
เฟย์ : ดูซิเนี่ยแต่งตัวก็ไม่เรียบร้อย กระดุมหลุดก็ไม่เย็ยแล้วยังจะโดดเรียนอีก
เขื่อน : เหมือนเดิมถ้าอยากให้เรียบร้อยก็มาช่วยทำให้เรียบร้อยที่สิ
เฟย์ส่ายหน้าอย่างเอื้อมระอาก่อนจะนั่งข้างแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของผมที่มีอุปกรณ์ที่ยัดดี้ให้ไว้ออก
เขื่อน : เฮ้...เย็บทั้งที่ฉันยังใส่เสื้ออยู่เนี่ยนะมันไม่อันตรายไปหน่อยเหรอ
เฟย์ : เข็มเล็กแค่เนี่ยทิ่มนายไปคงไม่ถึงกับตายหรอกน่า
เอาซิครับเธอจะเย็บกระดุมทั้งที่เสื้อยังอยู่แนบเนื้อผมงั้นเหรอ แค่คิดก็เสียวแล้ว ผมปลดกระดุมเม็ดที่เหลืออย่าง
รวดเร็วแล้วถอดเสื้อนักเรียนส่งไปให้เฟย์
เฟย์ : กลัวไม่เข้าท่า
เฟย์บ่นผมทั้งที่เธอหันหน้าหนีผมไปทางอื่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าเธอกำลังแดงอยู่แน่ๆ ผมลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไป
นั่งข้างหน้าเธอเห็นไหมหล่ะว่าเฮหน้าแดงจริงๆ
เขื่อน : แค่เย็บกระดุมทำไมต้องหน้าแดงด้วยหล่ะ
เฟย์ : มันเรื่องของฉันแล้วนายจะมานั่งตรงหน้าฉันทำไม
เขื่อน : ก็อยากเห็นเธอเย็บไง
เฟย์ : ไม่ต้องมาอยากมอง
เขื่อน : เธอก็อย่ามือสั่นสิดูสิมือสั่นอย่างนั้นหน่ะเย็บได้ยังไงกัน
มือเล็กสั่นจนผมมองเห็นเฟย์เป็นอะไรของเธอนะ แค่ผมนั่งอยู่แค่นี้ถึงกับสั่นผู้หญิงคนนนี้ทำไมมีอะไรแปลกๆเยอะ
แนะนักนะ
เฟย์ : ฉันขอบอกถ้านายอยากได้เสื้อที่มีกระดุมครบทุกเม็ดก็ไปนั่งที่อื่นอย่าให้ฉันเห็นหน้า
ทำไงหล่ะครับผมก็ลุกหน่ะสิกลับไปนั่งที่เดิมก็ได้ ผมจะแอบกระซิบนิดนึ่งไอ้ที่เฟย์บอกว่าจะให้ผมไม่โดดแต่ตอนนี้
รู้สึกว่าเธอจะโดดคาบแรกของข่วงบ่ายไปพร้อมกับผมแล้วแหละ
~♣ END KOEN PART ♣~
………………………………………………………………………………………………………..
อัพแล้วค๊าเหมือนไม่มีอะไรจริง5555 ฮ่าฮ่าอย่าโกรธไรเตอร์น้าที่มันไม่ค่อยจะคืบหน้าเท่าไหร่อ่า ไว้แก้ตัวคราวหน้านะค๊าบ
(พ่อหมีกะแม่กระต่ายจะมาตอนหน้าเนอะ~)
ฝากๆคะเม้นๆโหวดแล้วจะมาอัพอีกค๊าบบบบบ
รักลีเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ