Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

~♥ KAEWJAI PART♥~

 

อ่าห๊ะ~วันนี้แล้วซีนะที่ฉันจะได้เรียนกับเฟย์ฟาง เย้ๆพวกเราจะได้กลับมาเรียนด้วยกัน

 

เอ๊ะ...ไม่ใช่เรียนด้วยกันซิต้องพูกว่าเรียนกับเพื่อนใหม่ด้วยกันต่างหากหล่ะ555ไปดีกว่า

 

ได้เวลาแหละ แก้วใจจะไปโรงเรียนหล่ะน้า เฮือกวันนี้โทโมะไม่มารับฉันเลยต้องเดินไป

 

โรงเรียนเองตามระเบียบสงสัยจะตื่นสายอะรายนั้น แต่จะไปพูดถึงโทโมะทำไมนักหนา

 

เนี่ยเนอะ~

 

 

 

 

 

 

•••KMZ HI SCHOOL•••

 

 

“O___O”

 

 

อ๊ากกกก...มองฉันทำไมไอ้ผู้ชายสายตาหื่นอ๊ากว๊ากมันมองฉันมองเหมือนจะกินแล้วช่วย

 

ด้วย!!!แงๆ><ตั้งแต่ฉันเดินเข้าโรงเรียนมาก็ต้องเจอกับสายตาประหลาพวกนี้ จะมอง

 

ทำไมกันนักนะไม่เข้าใจ

 

 

พิชชี่  :  สวัสดีครับ...

 

 

นายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน แล้วนายมาทักเพื่อ??

 

 

แก้ว  :  สวัสดีคะ

 

 

ยอมรับเลยที่พูดไปหน่ะแค่ตามมารยาทเท่านั้นเองไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นเลย นี่ฉัน

 

ไม่ได้รู้สึกดีใจเลยนะที่ผู้ชายเหล่านั้นมองด้วยสายตาแบบเนี่ยอ่ามันสยองมากกว่า บรื๊ออ

 

กลัว

 

 

พิชชี่  : ผมพิชชี่นะ คุณหล่ะครับ

 

 

แก้ว  :  แก้ว

 

 

พิชชี่  :  ยินดีที่ได้รู้จักนะครับแก้ว

 

 

นายนั่นยืนมือมาจะจับ ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปจะทักทายแต่จู่ๆนายนั่นก็ชักมือกลับแล้ว

 

วิ่งออกไปเลย@__@งงซิคะมาทักแล้วก็ไปอะไรหว่า

 

 

โทโมะ  :  แก้ว...มาทำอะไรตรงนี้

 

 

แก้ว  :  ก็พึ่งมาถึงไงพอดีมีคนทักแต่ว่าไปแล้วหล่ะ

 

 

โทโมะ  :  เหรอ...เดี๋ยวนี้มีหนุ่มนะเนี่ย

 

 

แก้ว  :  หนุ่มอะไรเล่าฉันไม่รู้จักเค้าสักหน่อย

 

 

โทโมะ  :  หรอออออ

 

 

ลากเสียงยาวๆแล้วขยี้ลงมาที่ผมสั้นของฉัน ยิ้มอ่อนโยนแล้วจูงมือฉันเดินไปจากตรงนั้น

 

แปลกนะเมื่อตอนที่โทโมะยังไม่มาสายตาหลายคู่มองฉันแปลกๆแต่พอเค้ามาปรากฏตัว

 

สายตาพวกนั้นก็หายไปเลยอะ

 

 

แก้ว  :  เพื่อนนายไปไหนหมดอ่า

 

 

โทโมะ  :  ไม่รู้สิ แล้วเพื่อนเธออะ

 

 

แก้ว  :  นี่ไง

 

 

ฉันจิ้มไปที่หน้าเค้า คนบ้าอะไรแก้มนิ่มชะมัดเลย

 

 

โทโมะ  :  ตอนเช้าล้างมือรึยังเดี๋ยวฉันเป็นสิว

 

 

แก้ว  :  บ้าฉันไม่สกปรกขนาดนั้นหรอกน่า แต่ถ้าเป็นสิวก็ดีนายจะหมดหล่อสาวๆก็เลิก

 

เรียกนายว่าเจ้าชายแล้ว555:P

 

 

ฉันทำหน้าล้อเลียนโทโมะแล้วเดินขึ้นไปบนห้องเรียนกะว่าจะโดดเข้าแถวซะหน่อย

 

 

เคนตะ  :  ไอ้เจ้าชาย...

 

 

โทโมะ  :   อะไร

 

 

หันไปขายรับมนุษย์ลิงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา

 

 

เคนตะ  :  แฮ๊ก~ไอ้พวกบ้านั่นมาตามหาอยู่อะ

 

 

โทโมะ  :  ตามหาทำไมมีอะไรเหรอ

 

 

เคนตะ  :  ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ต้องมาตามแกหรอกน่า

 

 

โทโมะ  :  ใช่จริง ถ้าลิงรู้ลิงก็คงไม่ต้องมาตามเจ้าชาย^^งั้นเดี๋ยวไปและกัน

 

 

ฉันหล่ะงงกับลิงและเจ้าชายบ้าๆนั่นจัง ใครมันตั้งว่ะฉายาบ้าๆพวกนี้*_*

 

 

โทโมะ  :  แก้วไปด้วยกันไหม

 

 

แก้ว  :  ไม่อะพวกนายอาจมีเรื่องลับที่ต้องคุยกันฉันไม่ไปดีกว่า

 

 

โทโมะ  :  ฉันไม่มีความลับกับเพื่อนนะ

 

 

แก้ว  :  ไม่ดีกว่าเดี๋ยวฉันขอไปนอนอยู่บนห้องรอล่ะกันนายไปเหอะ

 

 

โทโมะ  :  อืมๆระวังนะเดี๋ยวกรรมการขึ้นมาเห็นจะโดนตัดคะแนนเอาได้

 

 

แก้ว  :  เพื่อนฉันก็กรรมการนักเรียนเพราะฉะนั้นไม่กลัว:P

 

 

โทโมะ  :  จ๊าแม่คนเก่งไปแล้วนะเจอกันคาบแรก

 

 

แก้ว  :  แล้วเจอกัน

 

 

โทโมะเดินออกไปแล้วฉันรีบกดส่งข้อความบอกเฟย์ฟางว่าฉันจะรออยู่บนห้องเรียนเลย

 

แต่ว่าฟางขอมาอยู่ด้วยเพราะเฟย์ต้องไปต้อนเด็กมาสาย

 

 

ฟาง  :  เราต้องอยู่ห้องนี้เหรอ

 

 

แก้ว  :  ใช่ๆห้องนี้หล่ะ

 

 

ฟาง  :  แก้วมีอะไรให้ช่วยอะ ได้ไหม

 

 

แก้ว  :  มาสิมีอะไรรึเปล่า

 

 

ฟางรีบยกกระเป๋ามาวางตรงหน้าแล้วล้วงชีทที่เป็นกระดาษสีขาวปึกหนึ่งออกมา

 

 

แก้ว  :  อะไรเนี่ย@__@

 

 

แค่เห็นตัวเลขฉันก็งงแล้ว

 

 

ฟาง  :  ช่วยฉันทำหน่อยซิต้องส่งเย็นนี้แล้ว

 

 

แก้ว  :  ส่งใครอ่า

 

 

ฟาง  :  ติวเตอร์

 

 

แก้ว  :  ห๊าo_oติวเตอร์แกสั่งการบ้านเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

 

 

ฟาง  :  เดี๋ยวก็ได้เจอเพราะติวเตอร์ฉันเรียนอยู่ที่นี้

 

 

แก้ว  :  ใครๆคนไหนขอดูหน้าหน่อยไอ้เด็กเรียนคนไหนมันกล้าสั่งการบ้านเพื่อนฉัน

 

เยอะแยะ

 

 

ฟาง  :  อืมๆเดี๋ยวบอกแต่ว่าตอนนี้ช่วยฉันก่อน

 

 

ถึงแม้ว่าหน้าตาฉันจะไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่แต่ว่าฉันก็ทำได้นะสอบไม่เคยตกเลย ฉัยแบ่ง

 

จากฟางมาครึ่งหนึ่งเริ่ม คิด ขีด เขียน ลงไปมันยากชะมัดเลยอ่า บางข้องงแต่บ้างขอก็พอ

 

ทำได้ ฉันหน่ะพอรอดแต่ฟางนี่สิทำไม่ได้เลยใครๆก็รู้ว่าฟางหน่ะอ่อนเลขเป็นที่สุดแล้วนี้

 

ยังไม่ได้เรียนก็คงทำไม่ได้

 

 

ปัง!!

 

 

ป๊อปปี้  :  ใครบอกว่าให้เธอให้เพื่อนช่วยทำ

 

 

ฟาง  :  ก็ฉันทำไม่เป็น นายโหดร้ายอะ~

 

 

น้ำเสียงหวานโอดครวญผิดกับอีกคนที่พูดด้วยน้ำเสียงเข้มจนกลายเป็นดุดัน

 

 

ป๊อปปี้  :  ทำไมไม่ลองอ่านหนังสือแล้วทำดู

 

 

ฟาง  :  ลองแล้วมันไม่ได้ นายอะไม่สอนฉัน

 

 

ป๊อปปี้  :  นี่มันนอกเวลาสอนฉันนิ

 

 

ฟาง  :  งั้นฉันก็ให้เพื่อนช่วยได้

 

 

ป๊อปปี้  :  ไม่ได้ แล้วเธอจะทำเป็นได้ยังไง

 

 

ฟาง  :  อยากให้ทำเป็นก็สอนสิ

 

 

ป๊อปปี้  :  สอนใช่ไหมได้ งั้นนับแต่นี้ฉันจะสอนเธอทั้งวันเพราะฉะนั้นในคาบเรียน

 

กรุณามานั่งข้างๆด้วย

 

 

จับแขนฟางที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นแล้วพูดใส่หน้าก่อนจะเดินออกไป คนอะไรมาเร็วไปเร็ว

 

อย่างนี้ ไม่น่าเลยหน้าตาดูใจดีจะตายเหมือนหมี แต่ทำไมถึงโหดร้ายกับฟางอย่างนี้นะ

 

 

ฟาง  :  นี่หล่ะติวเตอร์ฉัน เป็นไง

 

 

แก้ว  :  ดุมากเลยอะ ฟางทนเรียนไปได้ไง

 

 

ฟาง  :  พ่อจ้างมาแล้วฉันต้องเรียนแล้วถ้าจบกลางภาคแรกฉันได้เกรดไม่ดีขึ้นพ่อยังบอก

 

อีกนะว่าจะจ้างเค้ามาเป็นพี่เลี้ยงฉันเลย

 

 

แก้ว  :  โอ้วววแกตายคากองโจทย์แหงๆเลย

 

 

ฟาง  :  นั่นซิ แต่ก็ช่างเถอะเรามานั่งเล่นเกมกันดีกว่า

 

 

แก้ว  :  ไม่ทำแล้วเหรอการบ้านหน่ะ

 

 

ฟาง  :  เค้าบอกว่าไม่ให้ใครช่วยฉันทำไม่เป็นก็ไม่ทำเดี๋ยวเค้าก็สอนเองแหละน่า

 

 

ฟางก็เป็นซะอย่างเนี่ยเธอยิ้มได้ทุกเวลาจริงๆทั้งๆที่เมื่อกี้พึ่งโดนดุมาแท้ๆ ฟางยิ้มเก่ง

 

น่ารักไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ไม่ค่อยเก็บยมาคิดสักเท่าไหร่คิดได้เป็นพักๆก็กลับมา

 

อารมณ์ดีอีกแล้ว การที่ได้ติวเตอร์เป็นผู้ชายคนเมื่อกี้อาจทำให้ฟางมีนิสัยจริงจังขึ้นมาบ้าง

 

ก็ได้ แต่งว่าตอนนี้ฉันต้องมานั่งฟันผลไม้แข่งกับเธฮบนไอเพดซะแล้ว~

 

 

+

 

+

 

+

 

 

ห้องเรียน

 

 

*^*//%^^)(*&&*_*#$^%

 

 

คาบแรกที่นักเรียนหญิงและชายต้องมาเรียนรวมกันมันช่าววุ่งวายแสนสาหัดจริงๆฟาง

 

ต้องไปนั่งเรียนกับติวเตอร์คนนั้นจริงๆด้วยตอนนี้ยังเฟย์ก็ยังไม่มาฉันเลยต้องนั่งคนเดียว

 

ไปก่อน

 

 

ฟุ่บ~

 

โทโมะ  :  นั่งด้วยยนะ

 

 

แก้ว  :  แต่เพื่อนฉัน...

 

 

โทโมะ  :  ฉันก็เพื่อนไง

 

 

แก้ว  :  อะ...เอางั้นก็ได้นั่งก็นั่ง~

 

 

โทโมะ  :  อย่าทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวฉันเคลิ้ม

 

 

งงเคลิ้มอะไรกัน

 

เขื่อน  :  เฮ้ย~ไอ้เจ้าชายนั่งกับสาวที่ไหนว่ะ ทิ้งกันเลยนะ

 

 

โทโมะ  :  เพื่อน...แก้วนี้ไอ้พ่อบ้านที่เคยบอกไว้ไง

 

 

เขื่อน  :  ยินดีที่ได้รู้จักครับแก้ว...ไม่เห็นจะเซ็กซี่เลยว่ะไอ้เจ้าชาย

 

 

โทโมะ  :  เออนะ...ไปหาที่นั่งเลยฉันมีเพื่อนนั่งแล้ว

 

 

เขื่อน  :  ว่าแย่จังไม่มีใครรักไปหาคนนั่งด้วยดีกว่าลัลล้า~

 

 

ฉันยังไม่ได้พูดกับเค้าเลย นายนั่นก็เดินลัลล้าออกไปสะก่อนแล้ว และตอนนี้เฟย์ก็เดินเข้า

 

มาแล้วด้วยแหละ

 

 

เฟย์  :  ฉันนั่งกับใครเนี่ย

 

 

ไล่สายตาไปทั่วทั้งห้องตอนนี้มีที่เดียวที่ว่างอยู่

 

 

เขื่อน  :  นี่ไงนั่งด้วยกันไหม

 

 

เฟย์  :  ไม่

 

 

เขื่อน  :  ทำมาเสียงแข็งเดี๋ยวบอกให้คุณปู่มาหลอกเลยนิ

 

 

เฟย์  :  หยุดพาดพิงเลยนะเดี๋ยวคืนนี้ก็เจอดีหรอก

 

 

เขื่อน  :  ท่านไม่รู้จักฉันไปบ้านฉันไม่ถูกหรอกแต่ว่าถ้าไปบ้านเธอไม่แน่นะ55

 

 

เฟย์  :  เงียบปากเลยนะไอ้เด็กไม่เรียบร้อย

 

 

ไม่ทันที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้เฟย์ก็โดนจับลากไปนั่งที่โต๊ะเดียวกันกับนายหน้ายาว

 

นั่น แต่กว่าจะลากไปได้ต้องยื้อกันอยู่นานพอควรถ้าเฟย์ไม่หมดแรงไปสะก่อนมีหวังได้

 

ดูมวยคู่เอกแน่ๆ

 

 

เขื่อน  :  มาๆจับครับจับ

 

 

หนุ่มน้อยหน้ายาวคนนั้นเดินเอากล่องสี่เหลืยมใบเล็กถือเดินวนรอบห้องเดินไปเขย่าไป

 

ด้วยเหมือนว่าในกล่องต้องมีอะไรสักอย่าง

 

 

โทโมะ  :  เล่นอะไรว่ะพ่อบ้าน

 

 

เขื่อน  :  อ้าววววไม่รู้อะไรสะแล้วเราก็เล่นบัดดี้กันไงจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่

 

อย่างลึกซึ้งไง

 

 

ป๊อปปี้  :  เล่นบ้าๆไร้สาระน่า ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ

 

 

เขื่อน  :  อ๊ะอ่ะไม่ได้บอสแกต้องเล่นมา

 

 

พูดคุยกับเพื่อนเสร็จเค้าก็เดินไปกลางห้อง

 

 

เขื่อน  :  สวัสดีครับทั้งเพื่อนใหม่เพื่อนเก่าผมพ่อบ้านนะครับ~เราจะเล่นบัดดี้กัน เดี๋ยว

 

ผมจะเดินไปให้จับใครได้บัดดี้เป็นใครต้องดูแลบัดดี้ไปตลอดหนึ่งสัปดาห์โดยห้ามบอก

 

ว่าคนไหนคือบัดดี้ของเรา คือหมายถึงว่าห้ามใครรู้ว่าบัดดี้เราเป็นใครนะครับห้ามให้รู้

 

เด็ดขาดเลยแล้วเราจะมาเฉลยกันตอนสิ้นสัปดาห์แล้วก็อย่าลืมซื้อของชิ้นสุดท้ายไว้ให้

 

บัดดี้กันด้วยหล่ะ เรามาจับกันดีกว่า

 

 

อธิบายร่ายยาวจนจบแล้วเดินตรงมาหาเฟย์ยืนกล่องให้จับคนแรก

 

 

เขื่อน  :  ไหนๆฉันก็รู้จักเธอคนเดียวมาจับก่อนเลยและกัน

 

 

เฟย์  :  เพี้ยง!!ขออย่าให้ได้บัดดี้เป็น...

 

 

เขื่อน  :  เป็นใครเหรอคุณผู้หญิงคนแรก~

 

 

เฟย์  : ไอ้พ่อบ้านหน้ากบ!!เลิกเรียกแบบนั้นนะ

 

 

ล้วงเข้าไปแล้วจับออกมากก่อนจะชี้นิ้วเรียวไปยังหน้านายพ่อบ้านนั่น นี่หน่ะเหรอ

 

พ่อบ้านที่โทโมะว่าหล่อนะเนี่ยแต่ว่าติดเจ้าชู้ไปหน่อย ตอนนี้ทุกคนก็จับกันครบ

 

หมดแล้วรวมไปถึงฉันด้วย ทุกคนกำลังแกะของใครของมันไม่มีใครยอมแสดงสีหน้า

 

อะไรทั้งสิ้นเว้นก็แต่...

 

 

โทโมะ  :  เย่ๆ><

 

 

อาการดีใจออกนอกหน้าของโทโมะเรียกให้คนทั้งห้องมอง

 

 

จินนี่  :  เป็นอะไรรึเปล่าโทโมะ

 

 

ป๊อปปี้  :  เธอ...ไม่รู้หรือไงว่าที่นี้ฉันไอ้เจ้าชายแล้วก็พ่อบ้านทุกคนมีชื่อแล้วไม่

 

จำเป็นต้องมาเรียกชื่อจริงๆของพวกเรา

 

 

จินนี่  :  ทำไมเหรอฉันเรียกว่าโทโมะไม่ได้เหรอ

 

 

ป๊อปปี้  :  เรียกได้แต่เธอจะไม่ได้รับการคุ้มครองจากไอ้เจ้าชายมันหรอกนะเพราะถ้าเกิด

 

พวกผู้หญิงที่คลั่งมันเกิดได้ยินขึ้นมาเธออาจจะไม่เหลือความสวยบนใบหน้าก็ได้

 

 

จินนี่ที่เหมือนเข้าใจแล้วเงียบลงไปอย่าทันที จินนี่เข้าใจไม่ได้หมายความว่าฉันจะเข้าใจ

 

นิฉันยังงงอยู่เลยนั่นแปลว่าฉันก็เรียกโทโมะว่าโทโมะไม่ได้แล้วซิ

 

 

โทโมะ  :  เอาเถอะน่าบอสช่างๆเถอะ

 

 

ป๊อปปี้  :  ฉันก็แค่เตือนเท่านั้น

 

 

บอสมองขว้างๆมาทางฉันแต่เอ๊ะจะว่ามองจินนี่ก็ไม่ใช่ค้ามองไปทางฟางซะมากกว่านะ

 

นั่น แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำหรับฉันต้องดูก่อนว่าฉันได้ใครเป็นบัดดี้คอยดูแลไม่เท่าไหร่

 

หรอกนะแต่ว่าพออ่านชื่อแล้วเกิดเป็นผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักขึ้นมาจะหาถูกไหมเนี่ยวว่าใคร

 

ถ้าไปถามตรงๆว่าใครชื่อนี้มีหวังบัดดี้ฉันแตกพอดี ลุ้นๆฉันคลี่ม้วนกระดาษออกมาแล้ว

 

กวาดสายตาไล่ไปตามตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว

 

 

 

แล้วคนที่เป็นบัดดี้ของฉันก็คือ...........................

 

~♥END KAEWJAI PART♥~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...................................................................................................................................................................................

 

อัพแล้วนะคะอ่านแล้วก็ช่วยกันเม้นๆๆๆๆๆโหวดด้วยนะแล้วตอนน่าจะตามมาในไม่ช้าค๊า

 

 

ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยเนอะ5555ต้องเป็นเพราะอาการเจ็บแขนค้างอยู่แหงๆ555

 

 

รักลีดเดอร์นะคะจ๊วฟฟฟฟม๊วฟฟฟฟฟฟ