Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

 
•••KMZ BOY•••
 
~♥ KAEWJAI PART♥~
 
แก้ว  :  อ๊อย...
 
 
เมื่อยไปทั้งตัวเลยเนี่ย~ฉันกำลังบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อย จบซะทีนะสัปดาห์ที่สองของการเรียนกับพวกผู้ชาย ไม่
 
เห็นหน้าตื่นเต้นเหมือนที่คิดเลยอ่ายัยจินนี่นะโดนจีบเอาๆแล้วแก้วใจหล่ะไม่เห็นมีใครสนใจเลยอ่า ฉันไม่สวยเหรอ
 
ไงนะแต่ฉันว่าฉันสวยแหละ
 
 
โทโมะ  :  แก้ว...เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย
 
 
แก้ว  :  หะห๊ะ ป่าวๆไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย
 
 
กำลังนึกอะไรเพลินๆอยู่เชี่ยวจู่ๆก็เอาใบหน้าหล่อโผล่มาจากข้างหลังโอ้ยแก้วใจหัวใจจะวาย*///* ฉันมาอยู่ที่นี้
 
ได้สองอาทิตย์แล้วนะไวเป็นบ้าเลยแหละแต่ฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยอะจะมีก็แต่โทโมะนี่หล่ะมาวนเวียนบ่อยๆนอ
 
กนั้นอะเหรอจินนี่ฟาดเรียบ
 
 
โทโมะ  :  แน่นะเห็นทำหน้าเซ็งๆ
 
 
โทโมะนั่งลงข้างๆฉันอ้าวแล้วจินนี่ไปไหนแล้วอ่า ฉันมองไปมองมา
 
 
โทโมะ  :  มองหาจินนี่เหรอ
 
 
ฉันพยักหน้าตอบ
 
 
โทโมะ  :  โน้นโดนเพื่อนๆในห้องต้อนไปส่งบ้านแล้วหล่ะ
 
 
แก้ว  :  อ้าววแล้วฉันกลับบ้านกับใครหล่ะเนี่ย~
 
 
ง่าYoYฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวเหรอเนี่ย
 
 
โทโมะ  :  กลับกับฉันก็ได้
 
 
แก้ว  :  ฉันเดินกลับนะ
 
 
ดูจากท่าทางแล้วโทโมะดูจะรวยไม่น้อยยังไงก็ไม่เดินกลับเหมือนฉันแน่ๆ
 
 
โทโมะ  :  อืม...เธอเดินฉันก็เดินไงฮ่าฮ่า วันนี้ฉันเดินไปส่ง
 
 
แก้ว  : จริงๆเหรอ ขอบคุณ
 
 
ฉันฉีกยิ้มกว้างให้โทโมะแล้วเราก็เดินออกมาด้วยกัน
 
 
โทโมะ  :  เอ๋...มองไปมองมาเธอน่ารักไม่เบาเลยน้าแต่ติดตรงที่ว่า
 
 
แก้ว  :  ว่า.........ว่าอะไรโทโมะ
 
 
โทโมะ  :  ก็ฉันว่าผมเธอมันไม่เหมาะกับเธอเอาซะเลย
 
 
งงผมฉันก็สวยดีหนิ ฉันจับไปที่ผมตัวเองที่เป็นสีดำขลับเหยียดตรงยาวถึงกลางหลัง
 
 
แก้ว  :  ทำไมเหรอมันก็ดูสวยดีนะ
 
 
โทโมะ  :  ผมหน่ะสวยแต่มันไม่เข้ากับใบหน้าเธอไงหล่ะ
 
 
แก้ว  :  ฉันงงอ่า- -*
 
 
ก็ฉันงงจริงๆหนิผมสวยแต่ไม่เข้ากับฉันมันแปลว่าไงอ่า ฉันเป็นคนเข้าใจอะไรยากอะ
 
 
โทโมะ  :  คือฉันหมายความว่าผมยาวๆนั้นไม่เหมาะกับใบหน้าเธอ เอาเป็นว่าลองตัดสั้นๆดูสิบางทีอาจจะสวยก็ได้
 
นะ
 
 
แก้ว  :  อืมๆ...งั้นแสดงว่าตอนนี้ฉันไม่สวยหน่ะสิ
 
 
ฉันทำปากเบ้ใส่โทโมะ นายพูดตรงไปไหมเนี่ย~
 
 
โทโมะ  :  555เธอน่ารักดีว่ะ
 
 
แก้ว  :  >,< ฉันก็น่ารักอย่างนี้มานานแล้ว เอ๊ะแต่เดี๋ยว ทำไมมาใช้ว่ะๆโว้ยๆกับฉันหล่ะฉันเป็นผู้หญิงนะ
 
 
โทโมะ  :  555ขอโทษแต่ลุคเธอมันไม่ใช่อะ
 
 
แก้ว  :  ไม่ใช่ยังไง
 
 
โทโมะ  :  อยากรู้จริงอะลองไปส่องกระจกดูสิ^^
 
 
อ้าวไหงมากวนฉันสะงั้นอะ
 
 
แก้ว  :  โทโมะอย่ามากวนซิ
 
 
โทโมะ  :  เธอตลกจัง รู้ไม๊ว่าเธอหน่ะโชคดีเป็นบ้า
 
 
แก้ว  :  ยังไงเหรอ
 
 
โทโมะ  :  ฉันไม่เคยเดินไปส่งผู้หญิงคนไหนที่บ้านเลยนะเนี่ย
 
 
แก้ว  : อ้าวแล้วมาส่งฉันเพื่อ??
 
 
โทโมะ  :  ก็เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของฉันไงหล่ะ
 
 
แก้ว  : OoO ห๊า!!นายไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเหรอไง
 
 
โทโมะส่ายหน้าส่งมาให้ฉัน โอ้ยแก้วใจจะบ้าตายเป็นไปได้เหรอที่ผู้ชายหน้าตาดีๆไม่มีเพื่อนเป็นผู้หญิงเลยสักคน
 
 
โทโมะ  :  มีแต่ผู้หญิงมาขอเป็นแฟนกับฉัน ฉันก็เลยไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงไง55
 
 
แก้ว  :  โอ้โห้...นายเจ้าชู้~
 
 
โทโมะ  :  ป่าววววนะฉันแค่ขี้เล่นเฉยๆ
 
 
แก้ว  :  แต่อย่ามาเล่นกับฉันนะ บรื๊อกลัว-//-
 
 
โทโมะ  :  ฮ่าฮ่าเธอนี่น่ารักจริงๆนะเนี่ย สมแล้วที่ได้เป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของฉัน
 
 
แก้ว  :  น่าภูมิใจว่างั้น
 
 
โทโมะ  :  ช่ายๆน่าภูมิใจ อ่อ่ลืมบอกไปว่าฉันยังไม่มีแฟนด้วยแหละ
 
 
แก้ว  :  มาบอกฉันเพื่อ??
 
 
โทโมะ  :  เพื่อนกันก็ต้องรู้สิ
 
 
แก้ว  :  หน้าอย่างนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อเลย
 
 
โทโมะ  :  ฉันรอแม่มดของฉันอยู่
 
 
แก้ว  :  บ้าเหรอแม่มดมีแต่ในนิยายนะ
 
 
โทโมะ  :  ช่างเถอะมีอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้ อย่างเช่นตำแหล่งของฉันโฮ๊ะๆ
 
 
อะไรว่ะงง@__@โทโมะเดินไปเหวี่ยงกระเป๋าไปอย่างสบายอารมณ์ นายนี่อารมณ์ดีจังเลยเนอะแต่ฉันว่ามันจะดี
 
กว่านี่ถ้า...สายตาทุกคู่ไม่จับจ้องมายังฉันที่เดินอยู่ข้างๆโทโมะ ทันทีที่ฉันและโทโมะก้าวออกมาจากตึกเรียนก็
 
ต้องเจอกับสายตาของนักเรียนผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม (ฝั่งที่ฉันเคยอยู่ไงหล่ะ)
 
 
แก้ว  :  โทโมะๆ
 
 
ฉันสะกิดคนที่กำลังอารมณ์ดีให้หันมามอง
 
 
โทโมะ  :  ว่าไงนะ
 
 
แก้ว  :  ทำไมผู้หญิงพวกนั้นมองฉันแปลกๆอะ--*
 
 
โทโมะมองไปตามที่นิ้วชี้แล้วก็ยิ้มออกมา
 
 
โทโมะ  :  ไม่มีอะไรหรอกน่าก็แค่บททดสอบแรกของเพื่อนสาวคนแรกของเจ้าชายไง
 
 
แก้ว  :  เดี๋ยวๆขอใหม่อีกรอบซิฉันงง-*-
 
 
ฉันทำหน้าเอ๋อๆโทโมะก็ยิ่งยิ้มหวานเข้าไปใหญ่
 
 
โทโมะ  :  ช่างเหอะน่ารู้แค่ว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันก็พอถ้าใครทำอะไรบอกฉันโอเคนะ
 
 
แก้ว  :  ใครจะทำอะไรฉันหล่ะ ฉันไม่เคยไปฆ่าใครสักหน่อย
 
 
โทโมะ  :  เอาเหอะน่าเดี๋ยวว่างๆแล้วจะเล่าอะไรให้ฟัง
 
 
แก้ว  :  เล่าตอนนี้ไม่ได้เหรอไง
 
 
โทโมะ  :  ไม่ได้ตอนนี้ต้องไปส่งเธอก่อนไงยัยเบอะ
 
 
กดมือลงมาที่หัวฉันเบาเหมือนหยอกล้อ
 
 
แก้ว  :  งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมารอฟังเรื่องเล่าจากนายละกัน~
 
 
หลังจากนั้นเค้าก็เดินมาส่งฉันที่บ้านจริงๆอะแหละ ที่จริงฉันก็นึกว่าเค้าพูดเล่นนะเนี่ยแต่ไหงเดินมาส่งจริงๆแต่ก็ดีนะ
 
ได้เดินข้างๆคนหล่อ โห๊ะๆวันนี้ฉันมีคนหล่อเดินมาส่ง แต่อย่างว่าเพื่อนกันเท่านั้นแหละเป็นเพื่อนใหม่...(ที่ไม่สนิท
 
ไง555)
 
 
~♥END KAEWJAI PART♥~
 
 
 
 
~♥ TOMO PART♥~
 
 
วันนี้ผมเดินมาส่งเพื่อนผู้หญิงคนแรกของผมด้วย ไม่รู้สินะผมว่าเธอน่ารักดีเอ๋อๆด้วย ผมก็ไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิง
 
ซะด้วย พึ่งรู้ว่ามีเพื่อนเป็นผู้หญิงก็ดีเหมือนกัน:)  แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากสนิทกับเธอ
 
นักหนาเธอมีแรงดึงดูดแปลกอะผมว่า แต่ถ้าจะคิดว่าผมชอบเธอเหรอผมว่าไม่ใช่นะ(มั๋ง) แต่ก็ช่างเหอะผมรู้สึกดี
 
ชะมัดเลยแหละกับการมีเพื่อนเป็ฯเธออะอยู่ด้วยแล้วสบายใจบอกไม่ถูก
 
 
ครื้น~
 
 
เป็นใครเป็นไม่ได้ที่โทรมากวนต้องเป็นไอ้พ่อบ้านตัวแสบแหงๆพอดูหน้าจอก็ใช่มันจริงๆด้วย
 
 
โทโมะ  :  ว่าไงไอ้พ่อบ้าน
 
 
(แกอยู่ไหนว่ะ)
 
 
โทโมะ :  แถวๆนี้แหละ
 
 
(ก็ไอ้แถวนี้มันแถวไหนหล่ะว่ะ)
 
 
โทโมะ  :  ตอนนี้เดินถึงหน้าโรงเรียนเราแล้วทำไมมีอะไร
 
 
(อ้าว...รถเสียเหรอ ฉันก็แค่จะถามว่าเห็นบอสไหมมันหายไปไหนไม่รู้)
 
 
โทโมะ  :  รถไม่เสียว่ะ แต่ไอ้บอสเหรอเห็นมันบอกว่ามันมีสอนพิเศษ
 
 
(เหรอ เอ่องั้นมารับฉันไปเที่ยวทีดิไม่ได้เอารถมา)
 
 
โทโมะ  :  เสียใจไอ้พ่อบ้านฉันอยากกลับบ้านไปนอนมากว่าแกหาทางกลับเองแล้วกันบ๊ายบาย~
 
 
ผมรีบตัดสายทิ้งก่อนที่มันจะลากผมไปเที่ยวตะลอนๆ ไอ้นี้ไม่ปกติว่างไม่ได้ว่างเป็นเที่ยวแต่ผมก็ชอบนะไปกับมัน
 
แต่ว่าวันนี้อยากกลับบ้านมากว่า แบบว่ามันอิ่มใจอะไม่รู้ทำไมอยากกลับไปนอนพักรอมาเรียนพรุ่งนี้กว่าJ
 
 
 
~♥ END TOMO PART ♥~
 
 
 
 
 
~♣ KOEN PART ♣~
 
 
เวรแล้วไงวันนี้ผมจะกลับบ้านยังหล่ะเนี่ยเล่นหายไปทั้งสองคนเลยtt’ เอ๊ะนั้นมันยัยกรรมการนักเรียนนินา เห็นเธอ
 
กำลังจะขับรถออกจารั่งโรงเรียนผมก็เร่งฝีเท้าแล้วเปิดประตูยัดตัวเองลงไปเบาะข้างคนขับรถทันที
 
 
เฟย์  :  ไอ้เด็กผิดระเบียบ!!
 
 
เขื่อน  :  คุณประธานนักเรียน~
 
 
เฟย์  :  ลงจากรถฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ
 
 
เขื่อน  :  วันนี้ไม่ได้เอารถมาไปส่งหน่อยสิครับ
 
 
เฟย์  :  ไม่ๆ ลงไป
 
 
เธอยินคำขาดมาแต่ผมก็ไม่ยอมลงง่ายๆหรอกใครจะยอมลงถ้าลงวันนี้มีหวังโหนรถทัวกลับบ้านแน่ๆเลย
 
 
เขื่อน  :  นะนะ คุณผู้หญิงคนแรกของผมไปส่งที
 
 
ผมขุดคำว่าผู้หญิงคนแรกออกมาใช้อีกครั้งเพราะเห็นว่าเธอไม่มีฉายา ก็เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของผมจริงๆนิ
 
ครับ...ผู้หญิงคนแรกที่กล้ามาเถียงผมฉอดๆแทนทีจะละลายเพราะความหล่อของผม~
 
 
เฟย์  : ไม่เพื่อนก็ไม่ใช้ หน้าที่อะไรต้องไปส่ง
 
 
เขื่อน  :  เพื่อนรวมห้องก็ได้ครับ
 
 
เฟย์  :  เท่าที่ฉันจำได้สองอาทิตย์ที่นายมาอยู่ที่นี้นายขึ้นเรียนแค่ครั้งเดียวเองนะ
 
 
ก็จริงของเธอผมมาอยู่นี้ก็นานแต่ขึ้นเรียนแค่ครั้งเดียวเอง--*
 
 
เขื่อน  :  เอาเป็นว่าทาไปส่งวันนี้ผมจะขึ้นเรียนทุกๆวันเลยโอเคไหม
 
 
ฮ่าฮ่าผมรู้จุดอ่อนของเธอ ก็เธอเป็นกรรมการนักเรียนก็ต้องอยากให้นักเรียนขึ้นเรียนซิเนอะแค่ไปส่งแลกกับการที่
 
ผมจะขึ้นเรียนเธอก็น่าจะยอกไปส่งอยู่หรอก อิอิ
 
 
 
เฟย์  :  ก็ได้แต่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ
 
 
นั้นไงเธอยอมไปส่งผม:)
 
 
เขื่อน  :  ขอบคุณครับ
 
 
เธอเริ่มออกรถ
 
 
ครื้น~
 
 
เฟย์  :  ฮัลโหล คะแม่ อ๋อได้คะงั้นเท่านี้นะคะ สวัสดีคะ
 
 
เธอเป็นคนคุยได้รวบรัดจริงๆเลยคุยแป๊ปเดียวเองก็วางสายไป
 
 
เฟย์  :  นายฉันมีธุระด่วนท่านายรอได้ขอเวลาแป๊ปนะเดี๋ยวไปส่งนายทีหลัง
 
 
เขื่อน  :  ได้อยู่แล้ว
 
 
เธอบอกพร้อมตั้งหน้าตั้งตาขับรถออกไปไม่นานนักผมก็มาอยู่ตรงหน้าบ้านสวนหลังหนึ่งที่อยู่ลึกเข้ามาพอสมควร
 
มองดูแล้วเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย
 
 
เฟย์  :  ลงไปด้วยกันไหม
 
 
ผมไม่ปฎิเสธคำช่นเดินตามลงไปเงียบๆ ภายในตัวบ้านดูสะอาดเรียบร้อยดีเดินไปมาอยู่หลายรอบจนผมเวียนหัว
 
พอเธอเดินหาอะไรมากๆเข้าจนเหงื่อตกก็นั่งลงข้างๆผมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
 
 
เฟย์  :  เฮ๊ยยยย~
 
 
เขื่อน  :  เป็นอะไรไปครับคุณผู้หญิง
 
 
เฟย์  :  ฉันหาของไม่เจอ บ้านก็ไม่ได้กว้างทำไมหาไม่เจอนะ
 
 
เขื่อน  :  หาอะไรอยู่หล่ะช่วยไหม
 
 
เห็นท่าทางเหนื่อยๆของเธฮก็อดไม่ได้ที่จะช่วย
 
 
เฟย์  :  อือ...ฉันหากรอบรูปอยู่หน่ะแม่บอกว่าเป็ฯกรอบรูปไม้ที่มีรูปคุณย่ากับคุณตาอยู่ ฉันหามาตั้งนานยังไม่เจอ
 
เลยไหนแม่บอกว่าอยู่หน้าชั้นหนังสือพอมาดูไม่เห็นมีเลย
 
 
เขื่อน  :  แล้วคุณมาเอาไปทำอะไรหล่ะ
 
 
เฟย์  :  ท่านทั้งสองเพิ่งเสียไปไม่นานแม่ฉันเลยจะเอากรอบรูปไปตั้งหน้าโกดไงหล่ะแต่ไม่เห็นมีเลย ดูสินี้จะมืด
 
แล้วด้วย
 
 
เขื่อน  :  มาๆงั้นช่วยดีกว่า มืดแล้วไงรึว่าเธอกลัวผี
 
 
เธอทำหน้าสยองๆใส่ผมนั่นไงเธอกลัว ฮ่าฮ่าผมได้แค่คำในใจให้ตายสิกรรมการนักเรียนสุดโหดกลัวผี
 
 
เฟย์  :  ไม่ได้กลัว จะช่วยหาไม่ใช่เหรอมาซิ
 
 
เธอโกหกไม่เนียนเอาสะเลยหล่ะ ผมลุกไปเดินดูไปรอบบ้านหากรอบรูปที่เธอว่าหากันอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะ
 
 
เจอเลยจนตอนนี้เวลาล่วงเลยไปทุ่มกว่าๆแล้วอากาศเย็นเริ่มแผ่เข้ามาปะทะกับร่างกายคงเป็นอยู่ในดงต้นไม่หล่ะมั๋
 
 
งอากาศถึคงได้เย็นยะเยือกแบบนี้
 
 
เฟย์  :  ไม่เอาแล้วกลับๆ ไม่เจอก็กลับ
 
 
เขื่อน  :  อ้าวเธอ
 
 
เฟย์  :  เดี๋ยวฉันค่อยมาหาวันหลัง
 
 
เขื่อน  :  ไหนๆมาแล้วก็หาให้เจอไปเลยจะมาหลายรอบทำไม
 
 
เฟย์  :  ไม่เอามันมืด
 
 
เขื่อน  :  กลัวอะไรไฟก็เปิดสว่างทั่วบ้านแบบนี้
 
 
ตอนนี้เธอหน้าตาเหมือนกลัวเอามากๆ ส่งสัยเธอจะกลัวผีเอามากๆจริงๆ
 
 
ครื้น ครื้น!!
 
 
อยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุย เอาแล้วไงหล่ะบรรยากาศยิ่งหน้ากลัวเข้าไปใหญ่เลยทีนี้
 
 
เขื่อน  :  เธอไหวไหมเนี่ยทำไมหน้าซีด
 
 
เฟย์  :  เปล่าๆแค่อากาศมันเย็น
 
 
เขื่อน  :  แน่เหรอ แล้วหิ้วไหมเนี่ยมันดึกมากแล้วทานอะไรรึยังเนี่ย
 
 
ผมพึ่งนึกออกว่าตั้งแต่เย็นจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มไปแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยไม่ใช่เพราะกลัวเธอ
 
หิวหรอกนะผมนี้หล่ะที่หิวก็เลยชวน แต่เธอกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ
 
 
จ๊อกก แจ๊กกก~
 
 
โอ้โห้ แต่ท้องมันดันทรยดหน้าหน่ะสิเธอสายหน้าแต่ท้องเธอร้องดังมาก
 
 
เขื่อน  :  หิวก็บอกว่าหิวซิ
 
 
เฟย์  :  ก็มัน...
 
 
เขื่อน  :  เดี๋ยวไปทำอะไรให้ทาน
 
 
ผมถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องครัวที่เดินไปหากรอบรูปมาเมื่อกี้ พอดีว่าท่านคงพึ่งสียไปข้างของทุกอย่างเลยยัง
 
พอมีให้ทำอยู่บ้าง แต่พอหันไปหันมาเธอเดินตามเข้ามาด้วยซะงั้น
 
 
เขื่อน  :  รอข้างนอกก็ได้นะ
 
 
เฟย์  :  ไม่เป็นไร ว่าแต่นายทำเป็นเหรอไง
 
 
เขื่อน  :  รอทานแล้วกันน่า ไม่ต้องกลัวหรอกน่ะคุณย่าคุณปู่เค้าไม่หลอกหลานหรอกนา
 
 
เฟย์  :  หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!
 
 
เขื่อน  :  ทำไมหล่ะเป็นหลานปู่ยาก็ต้องรักอยากมาหา
 
 
เฟย์  :  กรี๊ด!ไอ้บ้าเงียบนะ
 
 
เขื่อน  :  ผมว่าเดี๋ยวท่านคงมา
 
 
ฟิ้วววว~
 
 
แครอทที่วางอยู่บทโต๊ะที่เธอนั้งถูกปาไม่ยังผมแต่ดีนะรับทัน พ่อบ้านซะอย่าง...ผมก็แค่หยอกเธอเล่นเห็นกลัวแล้ว
 
ทำมาปากแข็ง
 
 
เฟย์  :  ฉันกลัวนะไอ้บ้าเงียบปากเน่าๆไปเลยทำไปเงียบๆ
 
 
ผมหยุดสนใจเธอไปสักพักหันไปหาหม้อข้ามมาหุ้งข้างแล้วเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้าง...ผักหวาน ถั่วงอก เต้าหู ไข่
 
แล้วก็หมูสับอีกนิดหน่อย ทำอะไรดีน้ามีแต่ของไทยๆเอาเป็นว่าผัดผักหวาน  เต้าหูผัดกับถั่วงอกและก็ไขยัดไส้ดี
 
กว่า พอดีมีแครอทอีกอย่างนึ่งที่เธอปามาเมื่อกี้พอคิดเมนูได้ก็ลงมือทำทันที ใครๆก็รู้ว่าเรื่องอาหารไม่มีใครเกิน
 
ผม...การันตีตัวเองได้เลยว่าไม่ว่าสาวไหนได้ชิมฝีมือผมรับรองจะอยากได้ผมไปเป็นพ่อบ้านไปตลอดชีวิตแน่ๆJ
 
 
ป๊อก(ข้าวสุกแล้ว) แก๊ก ก๊อกค๊อฟ(วางจานกับข้าว)
 
 
เขื่อน  :  โอเคเรียบร้อย
 
 
เธอมองอย่างทึงไม่นึกหล่ะสิว่านักเรียนไรระเบียบจะทำกับข้างได้น่าทานขนาดนี้ก็บอกแล้วไงหล่ะว่าผมมีดีที่งาน
 
บ้าน ไม่อย่างงั้นจะได้ชื่อว่าพ่อบ้านมาเหรอ เธอไม่ได้พูดอะไรทันทีที่ผมตักข้าววางลงตรงหน้าเธอก็ทานเอาทาน
 
เอา
 
 
เฟย์  :  นายไม่กินไงมองอยู่ได้
 
 
กินไปได้ครึ่งหนึ่งก็ถามผม เออจริงสิผมก็หิวทำไมไม่กินว่ะนั่งมองเธอกินอยู่ได้ก็มันน่ารักดีหนิใครจะไปรู้ว่า
 
กรรมการนักเรียนสุดโหดก็มีมุมน่ารักๆกับเค้าเหมือนกัน
 
 
เขื่อน  :  นี้ไงกินแล้วเนี่ย
 
 
ตักข้าวเข้าปากอืมๆอร่อยไม่เปลี่ยนจริงๆ พอทานกันจนเกลี้ยง
 
 
เขื่อน  :  อร่อยไหม
 
 
เฟย์  :  ที่สุดอะเอ้ยๆก็งั้นๆแหละ
 
 
ฮ๊ะฮ่าเธอหลุดปากมาแล้วว่าอร่อย ตั้งแต่ทำมายังไม่เคยมีใครบอกเลยว่าผมทำกับข้าวแย่
 
 
เขื่อน  :  ปากหน่ะตรงกับใจหน่อยก็ได้นะถือซะว่าค่าไปส่งบ้านแล้วกัน
 
 
เฟย์  :  งั้นฉันไปล้างจานแป๊ปฝนเริ่มสาแล้วเดี๋ยวไปส่ง
 
 
เขื่อน  :  แล้วกรอบรูปที่หาหล่ะ
 
 
เฟย์  :  ช่างๆใครอยากได้ก็ให้มาหาเองฉันไม่มาแล้ว
 
 
เขื่อน  :  กลัว
 
 
เฟย์  :  ไม่กลัว
 
 
ครึ้ง ปึ้ง!!
 
 
เฟย์  :  กรี๊ดดดด!!
 
 
ไม่ทันขาดคำที่เธอจะพูดว่าไม่กลัวก็มีเสียงเหมือนอะไรหล่นก็ไม่รู้เหมือนจะดังมาจาก๖กระจดด้านหน้า แต่ตอนนี้
 
เธอนั่งอยู่บนตักผมซะแล้วหล่ะ
 
 
เฟย์  :  เฟย์ก็รักปู่กับย่านะคะ อย่ามาหลอกเฟย์เลยเฟย์กลัวแล้ว
 
 
ผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้เธอพูดไปส่ายหน้าไปกับอกของผมมือยังคงกอดผมแน่น
 
 
เขื่อน  :  55ไม่มีอะไร แค่ของหล่นกลัวขนาดนั้นเชี่ยว
 
 
ลูบผมปลอกเธอเบาๆ
 
 
เฟย์  :  เอามือออกไป
 
 
เขื่อน  :  ก็ลุกจากตักก่อนซิ
 
 
เธอมองมาปะหลับปะเหลือกก่อนจะลุกขึ้น
 
 
เขื่อน  :  ไม่อยากรู้เหรอว่าอะไรหล่นไปดูกันไหม
 
 
เฟย์  :  ไม่นายก็ไปคนเดียวซิฉันจะไปล้างจาน
 
 
ว่าแล้วเรื่องปากแข็งนี้สุดๆไปเลย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้เธอไปล้างจางส่วนผมก็ออกไปดูว่าอะไรที่หล่นลงมา
 
พอเดินไปก็พบว่ามันคือกรอบรูปที่เราหามาตั้งนานนี้เอง สักพักเธอก็เดินตามออกมา
 
 
เฟย์  :  อะไรหล่น
 
 
ผมยกกรอบรูปให้เธอดู หน้าตาเธอตกใจสุดขีดวิ่งไปซุกอยู่กับแผ่นหลังผมแล้วหล่ะ ผมเลยคว่ำรูปลง
 
 
เขื่อน  :  กลับบ้านรึยัง
 
 
เฟย์  :  กลับซิจะอยู่ต่อฉันไม่ว่านะแต่ฉันไม่เอา
 
 
เธอเดินออกไปก่อนผมสะอีกแต่ไม่ยอมถือรูปไปด้วยส่งสัยจะกลัวหนักเลยนะเนี่ย จบท้ายด้วยการที่เธอขับรถไปส่ง
 
ผมที่บ้านเป็นเวลาสามทุ่มครึ่งไปแล้วแหนะ
 
 
~♣ END KOEN PART ♣~
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
…………………………………………………………….......................................................
 
 
มาอัพแล้วนะคะคงสงสัยว่าพ่อหมีแม่กระต่ายหายไปไหน คำตอบคือมันยาวคะไรเตอร์เลยตัดไปไว้ตอนหน้า^^
 
เพราะถ้าอัพยาวมากๆเนตมันจะติ้วๆอ่า อ่าอะแล้วนะอ่านๆก็เม้นๆโหวดด้วยนะ เพื่อไม่น้อยหน้าเรื่องนี้น่ารักๆเพราะ
 
เรื่องที่เหลือมันเป็นNCหมดเลยอ่ายังไงถึงเรื่องนี้ไม่ค่อยมีNC ก็มาอ่านกันหน่อยนะคะพลีส
 
 
 
ย้ำๆคะอ่านแล้วเม้นๆโหวดหน่อยก็ดีนะคะ แล้วจะมาอัพให้อีกคะ