Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

 

•••KMZ BOY•••

 

~♥ KAEWJAI PART♥~

 

แก้ว  :  อ๊อย...

 

 

เมื่อยไปทั้งตัวเลยเนี่ย~ฉันกำลังบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อย จบซะทีนะสัปดาห์ที่สองของการเรียนกับพวกผู้ชาย ไม่

 

เห็นหน้าตื่นเต้นเหมือนที่คิดเลยอ่ายัยจินนี่นะโดนจีบเอาๆแล้วแก้วใจหล่ะไม่เห็นมีใครสนใจเลยอ่า ฉันไม่สวยเหรอ

 

ไงนะแต่ฉันว่าฉันสวยแหละ

 

 

โทโมะ  :  แก้ว...เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย

 

 

แก้ว  :  หะห๊ะ ป่าวๆไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย

 

 

กำลังนึกอะไรเพลินๆอยู่เชี่ยวจู่ๆก็เอาใบหน้าหล่อโผล่มาจากข้างหลังโอ้ยแก้วใจหัวใจจะวาย*///* ฉันมาอยู่ที่นี้

 

ได้สองอาทิตย์แล้วนะไวเป็นบ้าเลยแหละแต่ฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยอะจะมีก็แต่โทโมะนี่หล่ะมาวนเวียนบ่อยๆนอ

 

กนั้นอะเหรอจินนี่ฟาดเรียบ

 

 

โทโมะ  :  แน่นะเห็นทำหน้าเซ็งๆ

 

 

โทโมะนั่งลงข้างๆฉันอ้าวแล้วจินนี่ไปไหนแล้วอ่า ฉันมองไปมองมา

 

 

โทโมะ  :  มองหาจินนี่เหรอ

 

 

ฉันพยักหน้าตอบ

 

 

โทโมะ  :  โน้นโดนเพื่อนๆในห้องต้อนไปส่งบ้านแล้วหล่ะ

 

 

แก้ว  :  อ้าววแล้วฉันกลับบ้านกับใครหล่ะเนี่ย~

 

 

ง่าYoYฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวเหรอเนี่ย

 

 

โทโมะ  :  กลับกับฉันก็ได้

 

 

แก้ว  :  ฉันเดินกลับนะ

 

 

ดูจากท่าทางแล้วโทโมะดูจะรวยไม่น้อยยังไงก็ไม่เดินกลับเหมือนฉันแน่ๆ

 

 

โทโมะ  :  อืม...เธอเดินฉันก็เดินไงฮ่าฮ่า วันนี้ฉันเดินไปส่ง

 

 

แก้ว  : จริงๆเหรอ ขอบคุณ

 

 

ฉันฉีกยิ้มกว้างให้โทโมะแล้วเราก็เดินออกมาด้วยกัน

 

 

โทโมะ  :  เอ๋...มองไปมองมาเธอน่ารักไม่เบาเลยน้าแต่ติดตรงที่ว่า

 

 

แก้ว  :  ว่า.........ว่าอะไรโทโมะ

 

 

โทโมะ  :  ก็ฉันว่าผมเธอมันไม่เหมาะกับเธอเอาซะเลย

 

 

งงผมฉันก็สวยดีหนิ ฉันจับไปที่ผมตัวเองที่เป็นสีดำขลับเหยียดตรงยาวถึงกลางหลัง

 

 

แก้ว  :  ทำไมเหรอมันก็ดูสวยดีนะ

 

 

โทโมะ  :  ผมหน่ะสวยแต่มันไม่เข้ากับใบหน้าเธอไงหล่ะ

 

 

แก้ว  :  ฉันงงอ่า- -*

 

 

ก็ฉันงงจริงๆหนิผมสวยแต่ไม่เข้ากับฉันมันแปลว่าไงอ่า ฉันเป็นคนเข้าใจอะไรยากอะ

 

 

โทโมะ  :  คือฉันหมายความว่าผมยาวๆนั้นไม่เหมาะกับใบหน้าเธอ เอาเป็นว่าลองตัดสั้นๆดูสิบางทีอาจจะสวยก็ได้

 

นะ

 

 

แก้ว  :  อืมๆ...งั้นแสดงว่าตอนนี้ฉันไม่สวยหน่ะสิ

 

 

ฉันทำปากเบ้ใส่โทโมะ นายพูดตรงไปไหมเนี่ย~

 

 

โทโมะ  :  555เธอน่ารักดีว่ะ

 

 

แก้ว  :  >,< ฉันก็น่ารักอย่างนี้มานานแล้ว เอ๊ะแต่เดี๋ยว ทำไมมาใช้ว่ะๆโว้ยๆกับฉันหล่ะฉันเป็นผู้หญิงนะ

 

 

โทโมะ  :  555ขอโทษแต่ลุคเธอมันไม่ใช่อะ

 

 

แก้ว  :  ไม่ใช่ยังไง

 

 

โทโมะ  :  อยากรู้จริงอะลองไปส่องกระจกดูสิ^^

 

 

อ้าวไหงมากวนฉันสะงั้นอะ

 

 

แก้ว  :  โทโมะอย่ามากวนซิ

 

 

โทโมะ  :  เธอตลกจัง รู้ไม๊ว่าเธอหน่ะโชคดีเป็นบ้า

 

 

แก้ว  :  ยังไงเหรอ

 

 

โทโมะ  :  ฉันไม่เคยเดินไปส่งผู้หญิงคนไหนที่บ้านเลยนะเนี่ย

 

 

แก้ว  : อ้าวแล้วมาส่งฉันเพื่อ??

 

 

โทโมะ  :  ก็เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของฉันไงหล่ะ

 

 

แก้ว  : OoO ห๊า!!นายไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเหรอไง

 

 

โทโมะส่ายหน้าส่งมาให้ฉัน โอ้ยแก้วใจจะบ้าตายเป็นไปได้เหรอที่ผู้ชายหน้าตาดีๆไม่มีเพื่อนเป็นผู้หญิงเลยสักคน

 

 

โทโมะ  :  มีแต่ผู้หญิงมาขอเป็นแฟนกับฉัน ฉันก็เลยไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิงไง55

 

 

แก้ว  :  โอ้โห้...นายเจ้าชู้~

 

 

โทโมะ  :  ป่าววววนะฉันแค่ขี้เล่นเฉยๆ

 

 

แก้ว  :  แต่อย่ามาเล่นกับฉันนะ บรื๊อกลัว-//-

 

 

โทโมะ  :  ฮ่าฮ่าเธอนี่น่ารักจริงๆนะเนี่ย สมแล้วที่ได้เป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของฉัน

 

 

แก้ว  :  น่าภูมิใจว่างั้น

 

 

โทโมะ  :  ช่ายๆน่าภูมิใจ อ่อ่ลืมบอกไปว่าฉันยังไม่มีแฟนด้วยแหละ

 

 

แก้ว  :  มาบอกฉันเพื่อ??

 

 

โทโมะ  :  เพื่อนกันก็ต้องรู้สิ

 

 

แก้ว  :  หน้าอย่างนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อเลย

 

 

โทโมะ  :  ฉันรอแม่มดของฉันอยู่

 

 

แก้ว  :  บ้าเหรอแม่มดมีแต่ในนิยายนะ

 

 

โทโมะ  :  ช่างเถอะมีอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้ อย่างเช่นตำแหล่งของฉันโฮ๊ะๆ

 

 

อะไรว่ะงง@__@โทโมะเดินไปเหวี่ยงกระเป๋าไปอย่างสบายอารมณ์ นายนี่อารมณ์ดีจังเลยเนอะแต่ฉันว่ามันจะดี

 

กว่านี่ถ้า...สายตาทุกคู่ไม่จับจ้องมายังฉันที่เดินอยู่ข้างๆโทโมะ ทันทีที่ฉันและโทโมะก้าวออกมาจากตึกเรียนก็

 

ต้องเจอกับสายตาของนักเรียนผู้หญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม (ฝั่งที่ฉันเคยอยู่ไงหล่ะ)

 

 

แก้ว  :  โทโมะๆ

 

 

ฉันสะกิดคนที่กำลังอารมณ์ดีให้หันมามอง

 

 

โทโมะ  :  ว่าไงนะ

 

 

แก้ว  :  ทำไมผู้หญิงพวกนั้นมองฉันแปลกๆอะ--*

 

 

โทโมะมองไปตามที่นิ้วชี้แล้วก็ยิ้มออกมา

 

 

โทโมะ  :  ไม่มีอะไรหรอกน่าก็แค่บททดสอบแรกของเพื่อนสาวคนแรกของเจ้าชายไง

 

 

แก้ว  :  เดี๋ยวๆขอใหม่อีกรอบซิฉันงง-*-

 

 

ฉันทำหน้าเอ๋อๆโทโมะก็ยิ่งยิ้มหวานเข้าไปใหญ่

 

 

โทโมะ  :  ช่างเหอะน่ารู้แค่ว่าเธอเป็นเพื่อนของฉันก็พอถ้าใครทำอะไรบอกฉันโอเคนะ

 

 

แก้ว  :  ใครจะทำอะไรฉันหล่ะ ฉันไม่เคยไปฆ่าใครสักหน่อย

 

 

โทโมะ  :  เอาเหอะน่าเดี๋ยวว่างๆแล้วจะเล่าอะไรให้ฟัง

 

 

แก้ว  :  เล่าตอนนี้ไม่ได้เหรอไง

 

 

โทโมะ  :  ไม่ได้ตอนนี้ต้องไปส่งเธอก่อนไงยัยเบอะ

 

 

กดมือลงมาที่หัวฉันเบาเหมือนหยอกล้อ

 

 

แก้ว  :  งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมารอฟังเรื่องเล่าจากนายละกัน~

 

 

หลังจากนั้นเค้าก็เดินมาส่งฉันที่บ้านจริงๆอะแหละ ที่จริงฉันก็นึกว่าเค้าพูดเล่นนะเนี่ยแต่ไหงเดินมาส่งจริงๆแต่ก็ดีนะ

 

ได้เดินข้างๆคนหล่อ โห๊ะๆวันนี้ฉันมีคนหล่อเดินมาส่ง แต่อย่างว่าเพื่อนกันเท่านั้นแหละเป็นเพื่อนใหม่...(ที่ไม่สนิท

 

ไง555)

 

 

~♥END KAEWJAI PART♥~

 

 

 

 

~♥ TOMO PART♥~

 

 

วันนี้ผมเดินมาส่งเพื่อนผู้หญิงคนแรกของผมด้วย ไม่รู้สินะผมว่าเธอน่ารักดีเอ๋อๆด้วย ผมก็ไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้หญิง

 

ซะด้วย พึ่งรู้ว่ามีเพื่อนเป็นผู้หญิงก็ดีเหมือนกัน:)  แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากสนิทกับเธอ

 

นักหนาเธอมีแรงดึงดูดแปลกอะผมว่า แต่ถ้าจะคิดว่าผมชอบเธอเหรอผมว่าไม่ใช่นะ(มั๋ง) แต่ก็ช่างเหอะผมรู้สึกดี

 

ชะมัดเลยแหละกับการมีเพื่อนเป็ฯเธออะอยู่ด้วยแล้วสบายใจบอกไม่ถูก

 

 

ครื้น~

 

 

เป็นใครเป็นไม่ได้ที่โทรมากวนต้องเป็นไอ้พ่อบ้านตัวแสบแหงๆพอดูหน้าจอก็ใช่มันจริงๆด้วย

 

 

โทโมะ  :  ว่าไงไอ้พ่อบ้าน

 

 

(แกอยู่ไหนว่ะ)

 

 

โทโมะ :  แถวๆนี้แหละ

 

 

(ก็ไอ้แถวนี้มันแถวไหนหล่ะว่ะ)

 

 

โทโมะ  :  ตอนนี้เดินถึงหน้าโรงเรียนเราแล้วทำไมมีอะไร

 

 

(อ้าว...รถเสียเหรอ ฉันก็แค่จะถามว่าเห็นบอสไหมมันหายไปไหนไม่รู้)

 

 

โทโมะ  :  รถไม่เสียว่ะ แต่ไอ้บอสเหรอเห็นมันบอกว่ามันมีสอนพิเศษ

 

 

(เหรอ เอ่องั้นมารับฉันไปเที่ยวทีดิไม่ได้เอารถมา)

 

 

โทโมะ  :  เสียใจไอ้พ่อบ้านฉันอยากกลับบ้านไปนอนมากว่าแกหาทางกลับเองแล้วกันบ๊ายบาย~

 

 

ผมรีบตัดสายทิ้งก่อนที่มันจะลากผมไปเที่ยวตะลอนๆ ไอ้นี้ไม่ปกติว่างไม่ได้ว่างเป็นเที่ยวแต่ผมก็ชอบนะไปกับมัน

 

แต่ว่าวันนี้อยากกลับบ้านมากว่า แบบว่ามันอิ่มใจอะไม่รู้ทำไมอยากกลับไปนอนพักรอมาเรียนพรุ่งนี้กว่าJ

 

 

 

~♥ END TOMO PART ♥~

 

 

 

 

 

~♣ KOEN PART ♣~

 

 

เวรแล้วไงวันนี้ผมจะกลับบ้านยังหล่ะเนี่ยเล่นหายไปทั้งสองคนเลยtt’ เอ๊ะนั้นมันยัยกรรมการนักเรียนนินา เห็นเธอ

 

กำลังจะขับรถออกจารั่งโรงเรียนผมก็เร่งฝีเท้าแล้วเปิดประตูยัดตัวเองลงไปเบาะข้างคนขับรถทันที

 

 

เฟย์  :  ไอ้เด็กผิดระเบียบ!!

 

 

เขื่อน  :  คุณประธานนักเรียน~

 

 

เฟย์  :  ลงจากรถฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ

 

 

เขื่อน  :  วันนี้ไม่ได้เอารถมาไปส่งหน่อยสิครับ

 

 

เฟย์  :  ไม่ๆ ลงไป

 

 

เธอยินคำขาดมาแต่ผมก็ไม่ยอมลงง่ายๆหรอกใครจะยอมลงถ้าลงวันนี้มีหวังโหนรถทัวกลับบ้านแน่ๆเลย

 

 

เขื่อน  :  นะนะ คุณผู้หญิงคนแรกของผมไปส่งที

 

 

ผมขุดคำว่าผู้หญิงคนแรกออกมาใช้อีกครั้งเพราะเห็นว่าเธอไม่มีฉายา ก็เธอเป็นผู้หญิงคนแรกของผมจริงๆนิ

 

ครับ...ผู้หญิงคนแรกที่กล้ามาเถียงผมฉอดๆแทนทีจะละลายเพราะความหล่อของผม~

 

 

เฟย์  : ไม่เพื่อนก็ไม่ใช้ หน้าที่อะไรต้องไปส่ง

 

 

เขื่อน  :  เพื่อนรวมห้องก็ได้ครับ

 

 

เฟย์  :  เท่าที่ฉันจำได้สองอาทิตย์ที่นายมาอยู่ที่นี้นายขึ้นเรียนแค่ครั้งเดียวเองนะ

 

 

ก็จริงของเธอผมมาอยู่นี้ก็นานแต่ขึ้นเรียนแค่ครั้งเดียวเอง--*

 

 

เขื่อน  :  เอาเป็นว่าทาไปส่งวันนี้ผมจะขึ้นเรียนทุกๆวันเลยโอเคไหม

 

 

ฮ่าฮ่าผมรู้จุดอ่อนของเธอ ก็เธอเป็นกรรมการนักเรียนก็ต้องอยากให้นักเรียนขึ้นเรียนซิเนอะแค่ไปส่งแลกกับการที่

 

ผมจะขึ้นเรียนเธอก็น่าจะยอกไปส่งอยู่หรอก อิอิ

 

 

 

เฟย์  :  ก็ได้แต่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ

 

 

นั้นไงเธอยอมไปส่งผม:)

 

 

เขื่อน  :  ขอบคุณครับ

 

 

เธอเริ่มออกรถ

 

 

ครื้น~

 

 

เฟย์  :  ฮัลโหล คะแม่ อ๋อได้คะงั้นเท่านี้นะคะ สวัสดีคะ

 

 

เธอเป็นคนคุยได้รวบรัดจริงๆเลยคุยแป๊ปเดียวเองก็วางสายไป

 

 

เฟย์  :  นายฉันมีธุระด่วนท่านายรอได้ขอเวลาแป๊ปนะเดี๋ยวไปส่งนายทีหลัง

 

 

เขื่อน  :  ได้อยู่แล้ว

 

 

เธอบอกพร้อมตั้งหน้าตั้งตาขับรถออกไปไม่นานนักผมก็มาอยู่ตรงหน้าบ้านสวนหลังหนึ่งที่อยู่ลึกเข้ามาพอสมควร

 

มองดูแล้วเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย

 

 

เฟย์  :  ลงไปด้วยกันไหม

 

 

ผมไม่ปฎิเสธคำช่นเดินตามลงไปเงียบๆ ภายในตัวบ้านดูสะอาดเรียบร้อยดีเดินไปมาอยู่หลายรอบจนผมเวียนหัว

 

พอเธอเดินหาอะไรมากๆเข้าจนเหงื่อตกก็นั่งลงข้างๆผมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

 

 

เฟย์  :  เฮ๊ยยยย~

 

 

เขื่อน  :  เป็นอะไรไปครับคุณผู้หญิง

 

 

เฟย์  :  ฉันหาของไม่เจอ บ้านก็ไม่ได้กว้างทำไมหาไม่เจอนะ

 

 

เขื่อน  :  หาอะไรอยู่หล่ะช่วยไหม

 

 

เห็นท่าทางเหนื่อยๆของเธฮก็อดไม่ได้ที่จะช่วย

 

 

เฟย์  :  อือ...ฉันหากรอบรูปอยู่หน่ะแม่บอกว่าเป็ฯกรอบรูปไม้ที่มีรูปคุณย่ากับคุณตาอยู่ ฉันหามาตั้งนานยังไม่เจอ

 

เลยไหนแม่บอกว่าอยู่หน้าชั้นหนังสือพอมาดูไม่เห็นมีเลย

 

 

เขื่อน  :  แล้วคุณมาเอาไปทำอะไรหล่ะ

 

 

เฟย์  :  ท่านทั้งสองเพิ่งเสียไปไม่นานแม่ฉันเลยจะเอากรอบรูปไปตั้งหน้าโกดไงหล่ะแต่ไม่เห็นมีเลย ดูสินี้จะมืด

 

แล้วด้วย

 

 

เขื่อน  :  มาๆงั้นช่วยดีกว่า มืดแล้วไงรึว่าเธอกลัวผี

 

 

เธอทำหน้าสยองๆใส่ผมนั่นไงเธอกลัว ฮ่าฮ่าผมได้แค่คำในใจให้ตายสิกรรมการนักเรียนสุดโหดกลัวผี

 

 

เฟย์  :  ไม่ได้กลัว จะช่วยหาไม่ใช่เหรอมาซิ

 

 

เธอโกหกไม่เนียนเอาสะเลยหล่ะ ผมลุกไปเดินดูไปรอบบ้านหากรอบรูปที่เธอว่าหากันอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะ

 

 

เจอเลยจนตอนนี้เวลาล่วงเลยไปทุ่มกว่าๆแล้วอากาศเย็นเริ่มแผ่เข้ามาปะทะกับร่างกายคงเป็นอยู่ในดงต้นไม่หล่ะมั๋

 

 

งอากาศถึคงได้เย็นยะเยือกแบบนี้

 

 

เฟย์  :  ไม่เอาแล้วกลับๆ ไม่เจอก็กลับ

 

 

เขื่อน  :  อ้าวเธอ

 

 

เฟย์  :  เดี๋ยวฉันค่อยมาหาวันหลัง

 

 

เขื่อน  :  ไหนๆมาแล้วก็หาให้เจอไปเลยจะมาหลายรอบทำไม

 

 

เฟย์  :  ไม่เอามันมืด

 

 

เขื่อน  :  กลัวอะไรไฟก็เปิดสว่างทั่วบ้านแบบนี้

 

 

ตอนนี้เธอหน้าตาเหมือนกลัวเอามากๆ ส่งสัยเธอจะกลัวผีเอามากๆจริงๆ

 

 

ครื้น ครื้น!!

 

 

อยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุย เอาแล้วไงหล่ะบรรยากาศยิ่งหน้ากลัวเข้าไปใหญ่เลยทีนี้

 

 

เขื่อน  :  เธอไหวไหมเนี่ยทำไมหน้าซีด

 

 

เฟย์  :  เปล่าๆแค่อากาศมันเย็น

 

 

เขื่อน  :  แน่เหรอ แล้วหิ้วไหมเนี่ยมันดึกมากแล้วทานอะไรรึยังเนี่ย

 

 

ผมพึ่งนึกออกว่าตั้งแต่เย็นจนถึงตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มไปแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยไม่ใช่เพราะกลัวเธอ

 

หิวหรอกนะผมนี้หล่ะที่หิวก็เลยชวน แต่เธอกลับส่ายหน้าแทนคำตอบ

 

 

จ๊อกก แจ๊กกก~

 

 

โอ้โห้ แต่ท้องมันดันทรยดหน้าหน่ะสิเธอสายหน้าแต่ท้องเธอร้องดังมาก

 

 

เขื่อน  :  หิวก็บอกว่าหิวซิ

 

 

เฟย์  :  ก็มัน...

 

 

เขื่อน  :  เดี๋ยวไปทำอะไรให้ทาน

 

 

ผมถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องครัวที่เดินไปหากรอบรูปมาเมื่อกี้ พอดีว่าท่านคงพึ่งสียไปข้างของทุกอย่างเลยยัง

 

พอมีให้ทำอยู่บ้าง แต่พอหันไปหันมาเธอเดินตามเข้ามาด้วยซะงั้น

 

 

เขื่อน  :  รอข้างนอกก็ได้นะ

 

 

เฟย์  :  ไม่เป็นไร ว่าแต่นายทำเป็นเหรอไง

 

 

เขื่อน  :  รอทานแล้วกันน่า ไม่ต้องกลัวหรอกน่ะคุณย่าคุณปู่เค้าไม่หลอกหลานหรอกนา

 

 

เฟย์  :  หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!

 

 

เขื่อน  :  ทำไมหล่ะเป็นหลานปู่ยาก็ต้องรักอยากมาหา

 

 

เฟย์  :  กรี๊ด!ไอ้บ้าเงียบนะ

 

 

เขื่อน  :  ผมว่าเดี๋ยวท่านคงมา

 

 

ฟิ้วววว~

 

 

แครอทที่วางอยู่บทโต๊ะที่เธอนั้งถูกปาไม่ยังผมแต่ดีนะรับทัน พ่อบ้านซะอย่าง...ผมก็แค่หยอกเธอเล่นเห็นกลัวแล้ว

 

ทำมาปากแข็ง

 

 

เฟย์  :  ฉันกลัวนะไอ้บ้าเงียบปากเน่าๆไปเลยทำไปเงียบๆ

 

 

ผมหยุดสนใจเธอไปสักพักหันไปหาหม้อข้ามมาหุ้งข้างแล้วเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรบ้าง...ผักหวาน ถั่วงอก เต้าหู ไข่

 

แล้วก็หมูสับอีกนิดหน่อย ทำอะไรดีน้ามีแต่ของไทยๆเอาเป็นว่าผัดผักหวาน  เต้าหูผัดกับถั่วงอกและก็ไขยัดไส้ดี

 

กว่า พอดีมีแครอทอีกอย่างนึ่งที่เธอปามาเมื่อกี้พอคิดเมนูได้ก็ลงมือทำทันที ใครๆก็รู้ว่าเรื่องอาหารไม่มีใครเกิน

 

ผม...การันตีตัวเองได้เลยว่าไม่ว่าสาวไหนได้ชิมฝีมือผมรับรองจะอยากได้ผมไปเป็นพ่อบ้านไปตลอดชีวิตแน่ๆJ

 

 

ป๊อก(ข้าวสุกแล้ว) แก๊ก ก๊อกค๊อฟ(วางจานกับข้าว)

 

 

เขื่อน  :  โอเคเรียบร้อย

 

 

เธอมองอย่างทึงไม่นึกหล่ะสิว่านักเรียนไรระเบียบจะทำกับข้างได้น่าทานขนาดนี้ก็บอกแล้วไงหล่ะว่าผมมีดีที่งาน

 

บ้าน ไม่อย่างงั้นจะได้ชื่อว่าพ่อบ้านมาเหรอ เธอไม่ได้พูดอะไรทันทีที่ผมตักข้าววางลงตรงหน้าเธอก็ทานเอาทาน

 

เอา

 

 

เฟย์  :  นายไม่กินไงมองอยู่ได้

 

 

กินไปได้ครึ่งหนึ่งก็ถามผม เออจริงสิผมก็หิวทำไมไม่กินว่ะนั่งมองเธอกินอยู่ได้ก็มันน่ารักดีหนิใครจะไปรู้ว่า

 

กรรมการนักเรียนสุดโหดก็มีมุมน่ารักๆกับเค้าเหมือนกัน

 

 

เขื่อน  :  นี้ไงกินแล้วเนี่ย

 

 

ตักข้าวเข้าปากอืมๆอร่อยไม่เปลี่ยนจริงๆ พอทานกันจนเกลี้ยง

 

 

เขื่อน  :  อร่อยไหม

 

 

เฟย์  :  ที่สุดอะเอ้ยๆก็งั้นๆแหละ

 

 

ฮ๊ะฮ่าเธอหลุดปากมาแล้วว่าอร่อย ตั้งแต่ทำมายังไม่เคยมีใครบอกเลยว่าผมทำกับข้าวแย่

 

 

เขื่อน  :  ปากหน่ะตรงกับใจหน่อยก็ได้นะถือซะว่าค่าไปส่งบ้านแล้วกัน

 

 

เฟย์  :  งั้นฉันไปล้างจานแป๊ปฝนเริ่มสาแล้วเดี๋ยวไปส่ง

 

 

เขื่อน  :  แล้วกรอบรูปที่หาหล่ะ

 

 

เฟย์  :  ช่างๆใครอยากได้ก็ให้มาหาเองฉันไม่มาแล้ว

 

 

เขื่อน  :  กลัว

 

 

เฟย์  :  ไม่กลัว

 

 

ครึ้ง ปึ้ง!!

 

 

เฟย์  :  กรี๊ดดดด!!

 

 

ไม่ทันขาดคำที่เธอจะพูดว่าไม่กลัวก็มีเสียงเหมือนอะไรหล่นก็ไม่รู้เหมือนจะดังมาจาก๖กระจดด้านหน้า แต่ตอนนี้

 

เธอนั่งอยู่บนตักผมซะแล้วหล่ะ

 

 

เฟย์  :  เฟย์ก็รักปู่กับย่านะคะ อย่ามาหลอกเฟย์เลยเฟย์กลัวแล้ว

 

 

ผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้เธอพูดไปส่ายหน้าไปกับอกของผมมือยังคงกอดผมแน่น

 

 

เขื่อน  :  55ไม่มีอะไร แค่ของหล่นกลัวขนาดนั้นเชี่ยว

 

 

ลูบผมปลอกเธอเบาๆ

 

 

เฟย์  :  เอามือออกไป

 

 

เขื่อน  :  ก็ลุกจากตักก่อนซิ

 

 

เธอมองมาปะหลับปะเหลือกก่อนจะลุกขึ้น

 

 

เขื่อน  :  ไม่อยากรู้เหรอว่าอะไรหล่นไปดูกันไหม

 

 

เฟย์  :  ไม่นายก็ไปคนเดียวซิฉันจะไปล้างจาน

 

 

ว่าแล้วเรื่องปากแข็งนี้สุดๆไปเลย ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้เธอไปล้างจางส่วนผมก็ออกไปดูว่าอะไรที่หล่นลงมา

 

พอเดินไปก็พบว่ามันคือกรอบรูปที่เราหามาตั้งนานนี้เอง สักพักเธอก็เดินตามออกมา

 

 

เฟย์  :  อะไรหล่น

 

 

ผมยกกรอบรูปให้เธอดู หน้าตาเธอตกใจสุดขีดวิ่งไปซุกอยู่กับแผ่นหลังผมแล้วหล่ะ ผมเลยคว่ำรูปลง

 

 

เขื่อน  :  กลับบ้านรึยัง

 

 

เฟย์  :  กลับซิจะอยู่ต่อฉันไม่ว่านะแต่ฉันไม่เอา

 

 

เธอเดินออกไปก่อนผมสะอีกแต่ไม่ยอมถือรูปไปด้วยส่งสัยจะกลัวหนักเลยนะเนี่ย จบท้ายด้วยการที่เธอขับรถไปส่ง

 

ผมที่บ้านเป็นเวลาสามทุ่มครึ่งไปแล้วแหนะ

 

 

~♣ END KOEN PART ♣~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

…………………………………………………………….......................................................

 

 

มาอัพแล้วนะคะคงสงสัยว่าพ่อหมีแม่กระต่ายหายไปไหน คำตอบคือมันยาวคะไรเตอร์เลยตัดไปไว้ตอนหน้า^^

 

เพราะถ้าอัพยาวมากๆเนตมันจะติ้วๆอ่า อ่าอะแล้วนะอ่านๆก็เม้นๆโหวดด้วยนะ เพื่อไม่น้อยหน้าเรื่องนี้น่ารักๆเพราะ

 

เรื่องที่เหลือมันเป็นNCหมดเลยอ่ายังไงถึงเรื่องนี้ไม่ค่อยมีNC ก็มาอ่านกันหน่อยนะคะพลีส

 

 

 

ย้ำๆคะอ่านแล้วเม้นๆโหวดหน่อยก็ดีนะคะ แล้วจะมาอัพให้อีกคะ