Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

~♠ FANG PART ♠~
 
 
สายตาฉันมองไปยังบีบีเครื่องโปรดที่ป๊อปปี้ยึดไปหลังจากที่ฉันหมดความอดทนที่จะ
 
เรียนกับเค้า ป๊อปปี้ทำเหมือนแกล้งกันอย่างไงอย่างงั้นฉันแทบจะสำลักเป็นตัวเลขอยู่แล้ว
 
นะเนี่ย
 
 
ป๊อปปี้  : เป็นอะไรอีกหล่ะ
 
ฟาง  :  ฉันอยากพักแล้วอ่า พอก่อนไม่ได้เหรอไง
 
ป๊อปปี้  :  ถ้าอยากพักก็ทำนี้ให้เสร็จแล้วก็พักได้
 
 
ฉันรีบยิ้มกว้างออกมาทันทีรับชีสจากมือเค้ามาแต่พอเปิดดูปรากฎว่าวันมีอยู่20ข้อ ว๊ากตา
 
ยฉันอยากจะบ้า แล้วมันจะไปเสร็จเมื่อไหร่กันหล่ะเนี่ย สีหน้าของฉันเริ่มโอดครวญตาม
 
ไปด้วย
 
 
ฟาง  :  ไม่เอา ฉันไม่ทำแล้วนายใจร้าย
 
ป๊อปปี้  :  ก็เมื่อกี้ยังตกลงอยู่เลย
 
 
ฉันเบ้หน้าส่ายไปมาแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ แต่เค้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรนให้
 
กันเลย
 
 
ป๊อปปี้  :  ตามที่พูดไว้ถ้าเสร็จก็พักได้
 
 
ฉันทำหน้ายุ่งๆก่อนจะก้มหน้าก้มตารีบๆทำให้มันเสร็จๆไปซะ นาฬิกาแขวนผนังบอก
 
เวลาว่านี้มันสามทุ่มจะครึ่งแล้ว เค้าสอนเลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันไม่กล้าท่วงหรอก
 
เพราะเมื่อคราวที่แล้วท่วงไปกว่าที่จะปล่อยให้ฉันเลิกเรียนปาไป4ทุ่มโน่น วันนี้ก็แปลก
 
ทั้งพ่อแม่หายไปไหนกันหมด ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือเพียงแค่ฉันกับป๊อปปี้และแม่บ้านที่
 
กำลังติดละครหลังข่าวอยู่ในห้องครัวโน้น ฉันก็ยังทำๆข้ามๆไปบ้างและตอนนี้มันก็ไม่
 
ไหวแล้ว เค้าจะลงโทษอะไรก็ไว้ว่ากันที่หลังฉันหลับก่อนดีกว่า เปลือกตาที่เริ่มหนักอึ้ง
 
ปิดลงอย่างช้าๆไปพร้อมกับโจทย์ข้อที่11
 
 
 
 
 
~♠ END FANG PART ♠~
 
 
 
 
 
~♠ POPPY PART ♠~
 
 
ก็ผมบอกแล้วว่าไม่อยากบังคับเธอไง แต่เธอเองที่ดื้อรั้นเอาแต่เล่นบีบีนั่น ถ้าวันนี้เธอไม่
 
ดื้อผมก็กะว่าจะพาไปเที่ยวอยู่หรอกแต่ถ้าดื้อนักก็คงต้องเจอแบบนี้ ผมเดินไปทำธุระ
 
ส่วนตัวว่าได้ไม่นานกลับมาก็เห็นเธอฟุบหลับคากองงานไปแล้ว ทำไมเธอไม่เคยเปลี่ยน
 
เลยนะ ทั้งความน่ารัก และดื้อรั้น
 
 
 
 
“ป๊อปปี้เอามานะฟางจะเอา”
 
เด็กหญิงกระโดดแยงตุ๊กตาไม้ล้มลุกจากมือเด็กชายตัวโตกว่า
 
“ฟางต้องสัญญาก่อนว่าห้ามเอามันไปแต่งตัวเป็นบาร์บี้อีก”
 
“แต่งแล้วก็น่ารักฟางจะแต่ง...ป๊อปปี้อ้าววมานะไม่เอามาฟางร้องไห้แล้ว”
 
นั่งลงไปกับพื้นที่เป็นหญ้าฟุบหน้าลงร้องไห้ และสุดท้ายเด็กชายก็ต้องยอมให้ตุ๊กตาไป
 
จนได้
 
 
 
ป๊อปปี้  :  ฟางตื่นเร็ว
 
 
ร่างบางของเธอยังคงหลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลียใบหน้าเนียนใสบอกให้ผมรู้ว่าเธอ
 
เพลียมากคิ้วเล็กๆยังไม่วายขมวดเป็นปมแม้ยามหลับ นี่คงจะคิดเลขจนปวดหัวหล่ะซิท่า
 
เมื่อลองปลุกแล้วไม่เป็นผลผมก็เลยถือวิสาสะช้อนร่างบางของฟางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
 
แล้วพาขึ้นไปนอนที่ห้อง
 
 
 
ป๊อปปี้  :  ฝันคีนะครับ...เลขาของบอส
 
 
กระซิบแผ่วๆที่ข้างใบหู แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นตุ๊กตากบเคโรโระนั่งทำตาพองส่งมา
 
 
ในมือถือกนะดาษโพสอินว่า
 
 
 
‘ฉันชอบนายนะพ่อบ้าน...PP’
 
 
 
หัวใจเคยฟูฟองของผมกลับห่อเหี่ยวลงมาอย่างไร้สาเหตุ แต่จะว่าไปมันไม่ไร้สาเหตุซะ
 
ทีเดียวหรอกสาเหตุที่มันทำให้ใจของผมแทบจะไม่มีลมก็เพราะข้อความในโพสอินนั้น
 
ฟางคงไม่มีทีท่าจะจำได้ว่าเธอสัญญาอะไรไว้ เธอไม่มีทางจำได้ว่าเรา...บอกว่ารักกัน คิด
 
แล้วมันก็ท้อดีนะได้แต่รอไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอจะพอนึกออกบ้างว่าครั้งหนึ่งเธอเคย...ฮึ้ยๆ
 
ไม่คิดแล้วผมรีบสบัดหัวแรงเพื่อขับไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปจากหัวตอนนี้ขอแค่...ได้
 
สัมผัสเธอก็พอผมก้มหน้าลงไปแตะริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนที่สุดพอให้ได้ไออุ่นแล้ว
 
ก็รีบถอนตัวขึ้นมาก่อนที่จะห้ามตัวเองไปอยู่
 
 
 
ป๊อปปี้  :  ไปนะ...เลขาของบอสไว้พรุ่งนี้ถ้าไม่ดื้อจะพาไปเที่ยวแล้วกัน
 
 
ผมปิดไฟแล้วเดินออกมาจาห้องเธอแล้วมุ่งหน้าลงมาเก็บชีสต่างๆที่เรียนกันไว้เมื่อตอน
 
เย็นแล้วรีบกลับบ้าน
 
 
 
 
~♠ END POPPY PART ♠~
 
 
 
 
 
~♥ KAEWJAI PART♥~
 
 
ฮ้าววววเช้าแล้ว~ฉันตื่นนอนมาพร้อมกับอาการสดชื่นเป็นที่สุด
 
 
แก้ว  :  เฮ้ย!!
 
 
แต่ความสบายของฉันต้องจบลงเมื่อนาฬิกาปลุกของฉันเข็มสั้นมันจะชี้เลขแปดอยู่
 
รอมร่อ ที่รู้สึกสดชื่นเพราะนอนตื่นส่ายโด่งเนี่ยนะฉันกระโดดลงจากเตียงด้วยความ
 
รวดเร็วปานลิงลมขว้าผ้าแล้วหายตัวเข้าไปห้องน้ำ
 
 
ติ๊ด ตะ ลึ๊ง ตึ๋งแช่~
 
 
เสียงเรียกเข้าดังลอดผ่านประตูห้องน้ำมาจนฉันได้ยินมันฉันชัดเจน
 
 
 
แก้ว  :  อ๋าอึ๋งอาวอ๋ะ อ๋อแอ๊บ (อย่าพึ่งวางนะ รอแป๊ป)
 
 
ปากฉันที่อมแปรงสีฟันสีเขียวสดอยู่ร้องตะโกนออกไปราวกับโทรศัพท์มันจะรับรู้ว่าอย่า
 
พึ่งวางนะ ฉันรีบจักการทุกอย่างให้เสร็จภายในเวลาเพียง1นาที ลุกลี้ลุกลนออกมาจาก
 
ห้องน้ำก็ยังพบว่าเสียงเรียกเข้ามันยังดังไม่เลิก ใครนะมันช่างโทรทนโทรนานจริงเชี่ยว
 
 
 
แก้ว  :  ว่าไงโทโมะ
 
(ไปเรียนไหมเนี่ย ป่วยรึเปล่า)
 
แก้ว  : ไปๆแต่ว่ารอแป๊ป ไม่ได้ป่วยแต่ตื่รสาย
 
(ว่าแล้วเชี่ยวแก้วนี้นะไม่ได้เลย)
 
แก้ว  :  อย่าพึ่งสวดไว้เจอกันที่โรงเรียน
 
(เดี๋ยว!!รีบลงมารออยู่หน้าบ้าน)
 
 
 
O_Oรออยู่หน้าบ้านหมายความว่าไงอ่า ฉันรีบเปิดม่านชะโงกไปเค้าอยู่หน้าบ้านจริงๆ
 
ด้วย ยืนอิงรถอยู่ในสถาพที่หล่อครบสูตรอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้ฉันคงจะครบด้วยไม่ได้
 
รีบคว้าเสื้อผ้ามายัดแล้วแบกเป้ใส่หลังลงจากห้องไปเลย
 
 
 
แก้ว  :  แฮ๊กๆ~
 
โทโมะ  :  โห้...ไม่เห็นต้องรีบเลยรอได้ ดูซิผมเผ้ายุ่งเหยิงหมด
 
 
 
โทโมะมองมาที่ฉันแล้วเดินมาใกล้ๆจับทรงผมที่ยังไม่ได้หวี มือเรียวหนาลูบสางเบาๆ
 
แล้วจัดทรงให้ แต่เค้าชอบจัดให้มันลงมาปรกหน้าฉันไม่ชอบพอขึ้นไปบนรถได้ก็คว้าน
 
หาหนังยางทั้นที
 
 
แก้ว  :  เจอแล้ว :)
 
โทโมะ  :  หืม...เจออะไร
 
แก้ว  :  นี่ไง
 
 
ฉันชูหนังยางรัดผมสีส้มวางอยู่เบาะหลังตามจริงมันไม่ได้วางอยู่อย่างสวยงามหรอกมัน
 
วางอยู่ตรงพื้นเบาะหลังต่างหากหล่ะ
 
 
โทโมะ  :  เอามาทำอะไรหน่ะ
 
 
ฉันชี้ไปที่หัว
 
 
โทโมะ  :  อ๋อมารัดให้
 
 
เค้ายังไม่ได้สตาร์รถแต่เบี่ยงข้างมารัดผมให้ฉันก่อน คนอะไรมือเบาจริงๆขนาดฉันทำ
 
เองยังเจ็บกว่าที่เค้ารัดเลยนะเนี่ย พอรัดเสร็จก็จับขยี้ๆจนมันกลายเป็นน้ำพุย่อมๆไปเลย
 
ทีเดียว มือเรียวนั่นทำท่าจะลากไล้ลงมาที่หน้าอกO_Oอ๊ากกโทโมะโรคจิตจะทำอะไร
 
ช้านนน
 
 
 
โป๊ก~
 
 
เค้าใช้มือบ้าๆเข้กหัวฉันอ่าแง><
 
 
โทโมะ  :  คิดไปไหนแล้วลามกใหญ่แล้วนะเนี่ย
 
แก้ว  :  ก็นายทำให้คิดอะลูบมาทำไมเล่า
 
โทโมะ  :  ยังไม่ทันจะโดนอะไรเลยนะเนี่ย แค่จะบอกว่าไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบน ที่จริง
 
กะว่าจะติดให้แต่คิดว่าคงไม่เหมาะอ่า
 
 
ฉันก้มหน้าลงมอง เออจริงๆฉันไม่ได้ติดกระดุมบนจริงด้วย เห็นหมดแล้วมั๋งของรักของ
 
ห่วงช้านนน
 
 
 
โทโมะ  :  โทโมะไม่เห็นอะไรเลยนะนอกจากกระดานโต้คลื่น555
 
แก้ว  :  โทโมะ--*
 
โทโมะ  :  ^()^อ่าๆล้อเล่นน่าแม่อกแตงโม
 
แก้ว  :  นั้นเว่อร์ไปแล้วนะ--+
 
โทโมะ  :  ฮ๊ะฮ่างั้นเอาเป็นว่าไม่เห็นอะไรเลยแล้วกันเนอะ
 
 
แล้วตกลงนายเห็นอะไรไหมเนี่ย
 
 
โทโมะ  :  อยากรัดบ้างรัดให้หน่อย
 
 
เค้าทำหน้าตาบ๊องแบ๊วส่งมาให้ตายสิเจ้าชายของโรงเรียนนี้เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆเลย ทั้งขี้
 
เล่นทั้งขี้อ้อนบอกแล้วไม่ต้องส่งสัยว่าทำไม่สาวๆทั้งโรงเรียนถึงรุมกรี๊ดเค้านักหนา ก็พ่อ
 
คุณเล่นอ้อนไปหมดซะทุกคนเลยน่าจะจับไปเป็นพระเอกลิเกจริงจริ๊งแม่ยกคงเยอะน่าดู
 
 
ฉันก็ได้แค่บ่นๆป่นกร่นนินทาในใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบหนังยางมารัดให้เค้าพอเปิด
 
หน้าผากแล้วขาวจั๋วเลยหล่ะนายนี้จะเพอร์เฟกไปไหนกันนะ นายหัดหาจุดพอดีบ้างสิ
 
เล่นดูดีไปหมดขนาดนี้คนอื่นเข้าจะเอาจุดดีจากไหกันหล่ะ
 
 
แก้ว  :  อะเสร็จล่ะ
 
โทโมะ  :  ฮ่าฉันน่ารักไหม^^
 
แก้ว  :  ก็เหมือนหมาในทีวีดีนะ&_&
 
โทโมะ  :  --*
 
แก้ว  :  อ่าแต่ช๊าแต่~ เล่นน่าๆไปกันยังอะ
 
โทโมะ  :  กินข้าวเช้าก่อนไหม
 
แก้ว  :  8.15เราสายแล้วนะ*[]*
 
โทโมะ  :  ห๊ะ หระเหรอลืมไปเลยงั้นไปกันดีกว่าไม่ต้องกินแล้วข้าวเขิ้ว ว่าแต่จิวสวยดี
 
นะเหมือนของโทโมะเลย :))
 
 
-///-ฉันลืมบอกไปว่าฉันแอบใส่จิวเล่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วดันลืมถอด อยากตาย—8ว้อย ยิ่ง
 
เค้าเบี่ยงตัวข้างซ้ายมาให้เห็นว่ามันเหมือนของฉันเปี๊ยบ ก็แล้วมันจะไม่เหมือนได้ไงอ่าก็
 
ในเมื่อฉันเป็นคนซื้อมันกับมือ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...........................................................................................................................................
 
 
อัพแล้วนะคะมันสั้นไปไหมอ่า ฮ่าฮ่าถ้าสั้นไปค่อยมาแก้ตัวใหม่ตอนหน้านะค๊าบ
 
 
ได้โปรดพลีสสสเข้ามาอ่านแล้วเม้นบ้างโหวดบ้างสิค๊าบ อย่าใจรายกันไรเตอร์นักเลย
 
 
น้า~รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ