Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

~♠ FANG PART ♠~

 

 

สายตาฉันมองไปยังบีบีเครื่องโปรดที่ป๊อปปี้ยึดไปหลังจากที่ฉันหมดความอดทนที่จะ

 

เรียนกับเค้า ป๊อปปี้ทำเหมือนแกล้งกันอย่างไงอย่างงั้นฉันแทบจะสำลักเป็นตัวเลขอยู่แล้ว

 

นะเนี่ย

 

 

ป๊อปปี้  : เป็นอะไรอีกหล่ะ

 

ฟาง  :  ฉันอยากพักแล้วอ่า พอก่อนไม่ได้เหรอไง

 

ป๊อปปี้  :  ถ้าอยากพักก็ทำนี้ให้เสร็จแล้วก็พักได้

 

 

ฉันรีบยิ้มกว้างออกมาทันทีรับชีสจากมือเค้ามาแต่พอเปิดดูปรากฎว่าวันมีอยู่20ข้อ ว๊ากตา

 

ยฉันอยากจะบ้า แล้วมันจะไปเสร็จเมื่อไหร่กันหล่ะเนี่ย สีหน้าของฉันเริ่มโอดครวญตาม

 

ไปด้วย

 

 

ฟาง  :  ไม่เอา ฉันไม่ทำแล้วนายใจร้าย

 

ป๊อปปี้  :  ก็เมื่อกี้ยังตกลงอยู่เลย

 

 

ฉันเบ้หน้าส่ายไปมาแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ แต่เค้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรนให้

 

กันเลย

 

 

ป๊อปปี้  :  ตามที่พูดไว้ถ้าเสร็จก็พักได้

 

 

ฉันทำหน้ายุ่งๆก่อนจะก้มหน้าก้มตารีบๆทำให้มันเสร็จๆไปซะ นาฬิกาแขวนผนังบอก

 

เวลาว่านี้มันสามทุ่มจะครึ่งแล้ว เค้าสอนเลยเวลามาครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันไม่กล้าท่วงหรอก

 

เพราะเมื่อคราวที่แล้วท่วงไปกว่าที่จะปล่อยให้ฉันเลิกเรียนปาไป4ทุ่มโน่น วันนี้ก็แปลก

 

ทั้งพ่อแม่หายไปไหนกันหมด ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือเพียงแค่ฉันกับป๊อปปี้และแม่บ้านที่

 

กำลังติดละครหลังข่าวอยู่ในห้องครัวโน้น ฉันก็ยังทำๆข้ามๆไปบ้างและตอนนี้มันก็ไม่

 

ไหวแล้ว เค้าจะลงโทษอะไรก็ไว้ว่ากันที่หลังฉันหลับก่อนดีกว่า เปลือกตาที่เริ่มหนักอึ้ง

 

ปิดลงอย่างช้าๆไปพร้อมกับโจทย์ข้อที่11

 

 

 

 

 

~♠ END FANG PART ♠~

 

 

 

 

 

~♠ POPPY PART ♠~

 

 

ก็ผมบอกแล้วว่าไม่อยากบังคับเธอไง แต่เธอเองที่ดื้อรั้นเอาแต่เล่นบีบีนั่น ถ้าวันนี้เธอไม่

 

ดื้อผมก็กะว่าจะพาไปเที่ยวอยู่หรอกแต่ถ้าดื้อนักก็คงต้องเจอแบบนี้ ผมเดินไปทำธุระ

 

ส่วนตัวว่าได้ไม่นานกลับมาก็เห็นเธอฟุบหลับคากองงานไปแล้ว ทำไมเธอไม่เคยเปลี่ยน

 

เลยนะ ทั้งความน่ารัก และดื้อรั้น

 

 

 

 

“ป๊อปปี้เอามานะฟางจะเอา”

 

เด็กหญิงกระโดดแยงตุ๊กตาไม้ล้มลุกจากมือเด็กชายตัวโตกว่า

 

“ฟางต้องสัญญาก่อนว่าห้ามเอามันไปแต่งตัวเป็นบาร์บี้อีก”

 

“แต่งแล้วก็น่ารักฟางจะแต่ง...ป๊อปปี้อ้าววมานะไม่เอามาฟางร้องไห้แล้ว”

 

นั่งลงไปกับพื้นที่เป็นหญ้าฟุบหน้าลงร้องไห้ และสุดท้ายเด็กชายก็ต้องยอมให้ตุ๊กตาไป

 

จนได้

 

 

 

ป๊อปปี้  :  ฟางตื่นเร็ว

 

 

ร่างบางของเธอยังคงหลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลียใบหน้าเนียนใสบอกให้ผมรู้ว่าเธอ

 

เพลียมากคิ้วเล็กๆยังไม่วายขมวดเป็นปมแม้ยามหลับ นี่คงจะคิดเลขจนปวดหัวหล่ะซิท่า

 

เมื่อลองปลุกแล้วไม่เป็นผลผมก็เลยถือวิสาสะช้อนร่างบางของฟางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

 

แล้วพาขึ้นไปนอนที่ห้อง

 

 

 

ป๊อปปี้  :  ฝันคีนะครับ...เลขาของบอส

 

 

กระซิบแผ่วๆที่ข้างใบหู แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นตุ๊กตากบเคโรโระนั่งทำตาพองส่งมา

 

 

ในมือถือกนะดาษโพสอินว่า

 

 

 

‘ฉันชอบนายนะพ่อบ้าน...PP’

 

 

 

หัวใจเคยฟูฟองของผมกลับห่อเหี่ยวลงมาอย่างไร้สาเหตุ แต่จะว่าไปมันไม่ไร้สาเหตุซะ

 

ทีเดียวหรอกสาเหตุที่มันทำให้ใจของผมแทบจะไม่มีลมก็เพราะข้อความในโพสอินนั้น

 

ฟางคงไม่มีทีท่าจะจำได้ว่าเธอสัญญาอะไรไว้ เธอไม่มีทางจำได้ว่าเรา...บอกว่ารักกัน คิด

 

แล้วมันก็ท้อดีนะได้แต่รอไม่รู้เมื่อไหร่ที่เธอจะพอนึกออกบ้างว่าครั้งหนึ่งเธอเคย...ฮึ้ยๆ

 

ไม่คิดแล้วผมรีบสบัดหัวแรงเพื่อขับไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปจากหัวตอนนี้ขอแค่...ได้

 

สัมผัสเธอก็พอผมก้มหน้าลงไปแตะริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนที่สุดพอให้ได้ไออุ่นแล้ว

 

ก็รีบถอนตัวขึ้นมาก่อนที่จะห้ามตัวเองไปอยู่

 

 

 

ป๊อปปี้  :  ไปนะ...เลขาของบอสไว้พรุ่งนี้ถ้าไม่ดื้อจะพาไปเที่ยวแล้วกัน

 

 

ผมปิดไฟแล้วเดินออกมาจาห้องเธอแล้วมุ่งหน้าลงมาเก็บชีสต่างๆที่เรียนกันไว้เมื่อตอน

 

เย็นแล้วรีบกลับบ้าน

 

 

 

 

~♠ END POPPY PART ♠~

 

 

 

 

 

~♥ KAEWJAI PART♥~

 

 

ฮ้าววววเช้าแล้ว~ฉันตื่นนอนมาพร้อมกับอาการสดชื่นเป็นที่สุด

 

 

แก้ว  :  เฮ้ย!!

 

 

แต่ความสบายของฉันต้องจบลงเมื่อนาฬิกาปลุกของฉันเข็มสั้นมันจะชี้เลขแปดอยู่

 

รอมร่อ ที่รู้สึกสดชื่นเพราะนอนตื่นส่ายโด่งเนี่ยนะฉันกระโดดลงจากเตียงด้วยความ

 

รวดเร็วปานลิงลมขว้าผ้าแล้วหายตัวเข้าไปห้องน้ำ

 

 

ติ๊ด ตะ ลึ๊ง ตึ๋งแช่~

 

 

เสียงเรียกเข้าดังลอดผ่านประตูห้องน้ำมาจนฉันได้ยินมันฉันชัดเจน

 

 

 

แก้ว  :  อ๋าอึ๋งอาวอ๋ะ อ๋อแอ๊บ (อย่าพึ่งวางนะ รอแป๊ป)

 

 

ปากฉันที่อมแปรงสีฟันสีเขียวสดอยู่ร้องตะโกนออกไปราวกับโทรศัพท์มันจะรับรู้ว่าอย่า

 

พึ่งวางนะ ฉันรีบจักการทุกอย่างให้เสร็จภายในเวลาเพียง1นาที ลุกลี้ลุกลนออกมาจาก

 

ห้องน้ำก็ยังพบว่าเสียงเรียกเข้ามันยังดังไม่เลิก ใครนะมันช่างโทรทนโทรนานจริงเชี่ยว

 

 

 

แก้ว  :  ว่าไงโทโมะ

 

(ไปเรียนไหมเนี่ย ป่วยรึเปล่า)

 

แก้ว  : ไปๆแต่ว่ารอแป๊ป ไม่ได้ป่วยแต่ตื่รสาย

 

(ว่าแล้วเชี่ยวแก้วนี้นะไม่ได้เลย)

 

แก้ว  :  อย่าพึ่งสวดไว้เจอกันที่โรงเรียน

 

(เดี๋ยว!!รีบลงมารออยู่หน้าบ้าน)

 

 

 

O_Oรออยู่หน้าบ้านหมายความว่าไงอ่า ฉันรีบเปิดม่านชะโงกไปเค้าอยู่หน้าบ้านจริงๆ

 

ด้วย ยืนอิงรถอยู่ในสถาพที่หล่อครบสูตรอย่างเช่นทุกวันแต่วันนี้ฉันคงจะครบด้วยไม่ได้

 

รีบคว้าเสื้อผ้ามายัดแล้วแบกเป้ใส่หลังลงจากห้องไปเลย

 

 

 

แก้ว  :  แฮ๊กๆ~

 

โทโมะ  :  โห้...ไม่เห็นต้องรีบเลยรอได้ ดูซิผมเผ้ายุ่งเหยิงหมด

 

 

 

โทโมะมองมาที่ฉันแล้วเดินมาใกล้ๆจับทรงผมที่ยังไม่ได้หวี มือเรียวหนาลูบสางเบาๆ

 

แล้วจัดทรงให้ แต่เค้าชอบจัดให้มันลงมาปรกหน้าฉันไม่ชอบพอขึ้นไปบนรถได้ก็คว้าน

 

หาหนังยางทั้นที

 

 

แก้ว  :  เจอแล้ว :)

 

โทโมะ  :  หืม...เจออะไร

 

แก้ว  :  นี่ไง

 

 

ฉันชูหนังยางรัดผมสีส้มวางอยู่เบาะหลังตามจริงมันไม่ได้วางอยู่อย่างสวยงามหรอกมัน

 

วางอยู่ตรงพื้นเบาะหลังต่างหากหล่ะ

 

 

โทโมะ  :  เอามาทำอะไรหน่ะ

 

 

ฉันชี้ไปที่หัว

 

 

โทโมะ  :  อ๋อมารัดให้

 

 

เค้ายังไม่ได้สตาร์รถแต่เบี่ยงข้างมารัดผมให้ฉันก่อน คนอะไรมือเบาจริงๆขนาดฉันทำ

 

เองยังเจ็บกว่าที่เค้ารัดเลยนะเนี่ย พอรัดเสร็จก็จับขยี้ๆจนมันกลายเป็นน้ำพุย่อมๆไปเลย

 

ทีเดียว มือเรียวนั่นทำท่าจะลากไล้ลงมาที่หน้าอกO_Oอ๊ากกโทโมะโรคจิตจะทำอะไร

 

ช้านนน

 

 

 

โป๊ก~

 

 

เค้าใช้มือบ้าๆเข้กหัวฉันอ่าแง><

 

 

โทโมะ  :  คิดไปไหนแล้วลามกใหญ่แล้วนะเนี่ย

 

แก้ว  :  ก็นายทำให้คิดอะลูบมาทำไมเล่า

 

โทโมะ  :  ยังไม่ทันจะโดนอะไรเลยนะเนี่ย แค่จะบอกว่าไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบน ที่จริง

 

กะว่าจะติดให้แต่คิดว่าคงไม่เหมาะอ่า

 

 

ฉันก้มหน้าลงมอง เออจริงๆฉันไม่ได้ติดกระดุมบนจริงด้วย เห็นหมดแล้วมั๋งของรักของ

 

ห่วงช้านนน

 

 

 

โทโมะ  :  โทโมะไม่เห็นอะไรเลยนะนอกจากกระดานโต้คลื่น555

 

แก้ว  :  โทโมะ--*

 

โทโมะ  :  ^()^อ่าๆล้อเล่นน่าแม่อกแตงโม

 

แก้ว  :  นั้นเว่อร์ไปแล้วนะ--+

 

โทโมะ  :  ฮ๊ะฮ่างั้นเอาเป็นว่าไม่เห็นอะไรเลยแล้วกันเนอะ

 

 

แล้วตกลงนายเห็นอะไรไหมเนี่ย

 

 

โทโมะ  :  อยากรัดบ้างรัดให้หน่อย

 

 

เค้าทำหน้าตาบ๊องแบ๊วส่งมาให้ตายสิเจ้าชายของโรงเรียนนี้เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆเลย ทั้งขี้

 

เล่นทั้งขี้อ้อนบอกแล้วไม่ต้องส่งสัยว่าทำไม่สาวๆทั้งโรงเรียนถึงรุมกรี๊ดเค้านักหนา ก็พ่อ

 

คุณเล่นอ้อนไปหมดซะทุกคนเลยน่าจะจับไปเป็นพระเอกลิเกจริงจริ๊งแม่ยกคงเยอะน่าดู

 

 

ฉันก็ได้แค่บ่นๆป่นกร่นนินทาในใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบหนังยางมารัดให้เค้าพอเปิด

 

หน้าผากแล้วขาวจั๋วเลยหล่ะนายนี้จะเพอร์เฟกไปไหนกันนะ นายหัดหาจุดพอดีบ้างสิ

 

เล่นดูดีไปหมดขนาดนี้คนอื่นเข้าจะเอาจุดดีจากไหกันหล่ะ

 

 

แก้ว  :  อะเสร็จล่ะ

 

โทโมะ  :  ฮ่าฉันน่ารักไหม^^

 

แก้ว  :  ก็เหมือนหมาในทีวีดีนะ&_&

 

โทโมะ  :  --*

 

แก้ว  :  อ่าแต่ช๊าแต่~ เล่นน่าๆไปกันยังอะ

 

โทโมะ  :  กินข้าวเช้าก่อนไหม

 

แก้ว  :  8.15เราสายแล้วนะ*[]*

 

โทโมะ  :  ห๊ะ หระเหรอลืมไปเลยงั้นไปกันดีกว่าไม่ต้องกินแล้วข้าวเขิ้ว ว่าแต่จิวสวยดี

 

นะเหมือนของโทโมะเลย :))

 

 

-///-ฉันลืมบอกไปว่าฉันแอบใส่จิวเล่นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วดันลืมถอด อยากตาย—8ว้อย ยิ่ง

 

เค้าเบี่ยงตัวข้างซ้ายมาให้เห็นว่ามันเหมือนของฉันเปี๊ยบ ก็แล้วมันจะไม่เหมือนได้ไงอ่าก็

 

ในเมื่อฉันเป็นคนซื้อมันกับมือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...........................................................................................................................................

 

 

อัพแล้วนะคะมันสั้นไปไหมอ่า ฮ่าฮ่าถ้าสั้นไปค่อยมาแก้ตัวใหม่ตอนหน้านะค๊าบ

 

 

ได้โปรดพลีสสสเข้ามาอ่านแล้วเม้นบ้างโหวดบ้างสิค๊าบ อย่าใจรายกันไรเตอร์นักเลย

 

 

น้า~รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ