Project High School...โครงการรัก แลกเปลี่ยนหัวใจ

•••KMZ High Scool•••

 

เย่:) ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว...แต่มาในสภาพเด็กหัวจุกนะฮ่าฮ่าแต่ฉันว่าน้ำพุของฉันมันน่ารักดีสาวๆมอง

 

กันใหญ่เลยแหละ แต่ในความคิดนะพวกเค้ามองฉันสายตาแปลกอ่าเหมือจะกินฉันเลยแฮ่ๆ

 

 

โทโมะ  :  ทำไมทำหน้างั้นอะ

 

แก้ว  :  ก็ดูสาวๆของโทโมะซิจะฆ่าฉันด้วยสายตาแล้วเนี่ย_-_

 

โทโมะ  : คิดมากน่า ปะไปหาเพื่อนๆที่ห้องกันดีกว่า^^

 

 

อย่างงี้ทุกทีอ่าเวลาพวกผู้หญิงทุกคนมองฉันแปลกๆเค้าก็บอกอย่างงี้เรื่อยเลย ไม่มีอะไรหรอกน่า เค้าอะไม่มีแต่

 

ผู้หญิงพวกนั้นมีแหง่ๆ ฉันส่ายหัวด๊อกแด๊กแล้วเดินตามเค้าขึ้นไปบนฉันเรียน

 

 

 

เฟย์  : โอ๊ยยหิววว!!

 

 

ยังไม่ทันจะก้าวเข้าห้องก็ได้ยินเสียงใสๆของยัยเฟย์โวยวายลั่นห้องเลยหล่ะ สงสัยคงจะไม่ได้กินข้าวเช้ามาหล่ะ

 

มั๋ง(เหมือนฉันเลย--*) เพราะว่าเธอเป็นโรกกระเพาะเลยต้องกินทุกเช้าแล้วทำไมวันนี้ถึงไม่ได้กินมานะแปลกอีก

 

แล้ว

 

 

เขื่อน  :  หิวก็กินซิ

 

เฟย์  :  แล้วฉันจะกินได้ไงในเมื่อนายไปลากฉันมาจากบ้านแต่เช้าอะไอ้นักเรียนบ้า!!

 

 

เขามาก็เจอการปะทะอารมณ์ระหว่างนายพ่อบ้านกับเฟย์ ฮ่าฮ่า เฟย์พยามยามอย่างที่สุดที่จะโทรหาใครบางคน

 

อยู่แต่ว่ามันคงไม่ติดหล่ะมั๋งเพราะเห็นอยู่ว่าเธอเริ่มอารมณ์เสียขึ้น

 

 

แก้ว  :  เอ้ย!!เฟย์ทำอะไรอ่า

 

 

ฉันรีบห้ามเมื่อเห็นยัยเฟย์จะขว้างไอโฟนทิ้งยัยนี้หนิ โมโหหน่อยเป็นขว้างปาตลอดเลย

 

 

เฟย์  :  มันหงุดหงิดอะโทรหาป้าแม่บ้านไม่ติด...นี่ๆแล้วนายก็เอาหน้าออกไปไกลๆฉันหน่อยยิ่งเห็นนายแล้ว

 

โมโห

 

เขื่อน  :  โมโหยังไง ฉันออกจะดูดีใครได้มองใกล้ๆก็เพ้อทั้งงั้น

 

เฟย์  :  นั่นคนอื่น แต่ว่าฉันเห็นแล้วจะอ้วก เอียนด้วยเมื่อเช้าก็ไปขุดฉันจากที่นอนจนไม่ได้กินข้าว

 

เขื่อน  :  ฉันไปรับแต่ไม่ได้ห้ามเธอกินข้าวนิ

 

เฟย์  :  แล้วฉันจะไปกินที่ไหนทันเล่า นายเล่นลากมาเช้าขนาดนั้น

 

เขื่อน  :  โว้ย...เถียวกับเธอแล้วประสาทจะพัง เลิกเถียงเรียนได้แล้วอาจารย์มาแล้ว

 

 

สงครามน้ำลายสิ้นสุดลงฉันก็ต้องทนมานั่งหูชาฟังอาจารย์วิชาประวัติศาสตร์เล่าเรื่องสงครามของโซเวียดบ้าบอ

 

อะไรนั้น เวลายังคงเดินไปแบบเต่าคลาน หันไปข้างๆโทโมะที่ทำท่าจะตั้งใจเรียนตั้งแต่ต้นคาบตอนนี้ก็ฟลุ

 

บหลับไปกับโต๊ะแล้ว ฉันอยากจะเห็นหน้าคนจัดคาบเรียนจังทำไมเอาวิชานี้ไว้สองคาบแรกนะรู้ไหมว่ามันชวน

 

นอนแค่ไหนกัน~

 

 

โทโมะ  :  แก้ว!!

 

แก้ว  :  เฮ้ย...อะไรทำไม

 

 

โทโมะนี้ก็ผีเข้าผีออกจู่ๆก็ลุกขึ้นมาเรียกชื่อฉัน ทำเอาตกอกตกใจหมดเลย

 

 

โทโมะ  :  เย็นๆว่างไหม

 

แก้ว  :  ทำไมเหรอจะเลี้ยงอะไรอีกเปล่า ^[]^

 

โทโมะ  :  กินมากจนเป็นหมูแล้วนะ ตกลงว่าเย็นนี้ว่างใช่ไหม

 

 

เหอะๆจะให้ฉันไปช่วยทำอะไรอีกหล่ะเมื่อเช้าก็พึ่งใช้ให้ฉันเอานาฬิกานั่นไปให้จินนี้เอง ยัยนางฟ้านั่นก็ถามซัก

 

ไซร้ไปทั่วว่าใครเป็นคนให้เอามาให้แล้วก็นั่งยิ้มหน้าบานไม่หยุด ผิดกับฉันที่ต้องตอบคำถามซะเมื่อยปากเลย--

 

* ทีฉันยังไม่ถามมากเลยตอนที่ฉันได้ของจากบัดดี้ซึ่งใครไม่รู้เดินมาให้

 

 

โทโมะ  :  ตกลงว่าไงอะ

 

แก้ว  :  อืมๆ...ว่าง

 

โทโมะ  :  โอเคงั้นเย็นนี้ไปด้วยกันนะ8:>

 

แก้ว  :  ไปไหน

 

โทโมะ  :  เย็นนี้ก็รู้เองนะสัญญาแล้วเย็นนี้ไปด้วยกัน

 

แก้ว  :  เอ่อๆ...เย็นๆ

 

อาจารย์  :  วิศว จริญญาพูดถึงสงครามอะไรกันอยู่จ๊ะแลน่าสนุกออกมาเล่าให้เพื่อนฟังหน่อยซิ

 

โทโมะ/แก้ว  :  --*

 

 

กรรมแล้วไงหล่ะ ขนาดนั่งข้างหลังอาจารย์ยังตาไวเห็นอีกว่าคุยกันทีนี้เอาไงหล่ะ แก้วใจตายแหง่ๆเลย~ ฉัน

 

นั่งทำหน้าเลิกลักทันทีที่อาจารย์มองลอดแว่นมาฉันไม่มีอะไรจะออกไปเล่านะ โทโมะโนนมองไปทางโทโมะอย่า

 

มองแก้วใจเลยนะคะอาจารย์ และในขณะที่ฉันกำลังจะมุดลงใต้ดินเพราะอาจารย์จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

 

โทโมะ  :  เราคุยเรื่องสงครามเย็นกันหน่ะครับอาจารย์☺

 

อาจารย์  :  อ๋อ...น่าสนใจดีนิมาเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม

 

โทโมะ  :  ได้เลยครับอาจารย์แต่ว่าวันนี้เห็นทีจะไม่ทันแล้วครับเวลาหมดเลยมาห้านาทีแล้วด้วย☻

 

 

อ๊ากกโทโมะช่วยชีวิตช้านนน:) เย่ๆ หมดคาบแล้วจริงด้วยวูร์รอดตายคะ^__^

 

 

อาจารย์  :  จริงซินะงั้นเอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ

 

โทโมะ  :  ครับอาจารย์

 

อาจารย์  :  งั้นครูไปก่อนนะคะอย่าลืมรายงานคู่ที่สั่งด้วยนะคะ

 

 

O_Oรายงายนคู่สั่งตอนไหนหว่าทำไมฉันไม่รู้เรื่อง สงสัยต้องเป็นตอนที่ฉันคุยกับโทโมะอยู่แน่ๆเลยที่นี้เลยไม่รู้

 

กันว่าทำงานอะไรแล้วฉันคู่ใคร เฟย์ต้องคู่ฟางแน่นอนแล้วฉันหล่ะ><ถูกทิ้งอีกแล้วแก้วใจถูกทิ้งอ๊ากกก

 

 

เขื่อน  :  เฟย์!!!

 

 

ฉันต้องพักเรื่องรายงานในหัวสมองก่อนเพราะตอนนี้ยัยเฟย์กรรมการสุดโหดเป็นลมไปแล้ว

 

 

ฟาง  :  ไหนออกก่อนสิอย่ามุง

 

 

ฟางแหวกฝ่ากลุ่มเพื่อนที่มุ่งดูเข้าไปดูอาการเฟย์  ฟางใช้ทั้งพัดทั้งยามดมจ่อไปที่จมูกใบหน้าที่เคยสดใสและโหด

 

ในบางทีซีดจนกลายเป็นเหลือง

 

 

แก้ว  :  เฟย์เป็นไงบ้างไหนบอกแก้วซิ

 

 

ฉันเห็นว่าเฟย์เริ่มรู้สึกตัวก็เขย่าแขนแล้วถาม ค่อยๆปรือตาขึ้นมา มือน้อยของเฟย์ยังกุมอยู่ที่หน้าท้อง

 

 

เฟย์  :  ปวดท้องอะ

 

ฟาง  :  เธอเป็นโรกระเพาะนิ ปวดท้องมากไหม

 

 

เฟย์ไม่มีแรงจะตอบจึงพยัหน้าแทน ฉันรู้นะว่ามันทรมานเวลาปวดท้องอ่า ยัยเฟย์นี้จอมถึกเลยนะถ้าไม่เหลือทน

 

จริงๆยังไงก็ไม่ยอมบอกว่าเจ็บว่าปวดครั้งนี้คงปวดแรงจริงๆ

 

 

เขื่อน  :  ทุกคนรอเรียนเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง

 

 

พ่อบ้านที่นั่งนิ่งอยู่นานบอกขึ้นพร้อมกับอุ้มร่างของเฟย์แล้วเดินออกไปจากห้อง เมื่อคนป่วยถูกพาออกไปเพื่อนๆ

 

ในห้องก็เริ่มสลายตัวเข้าที่และอาจารย์วิชาต่อไปก็เข้าห้องมาพอดี

 

 

ป๊อปปี้  :  ไม่ต้องห่วงนักก็ได้ถึงมือไอ้พ่อบ้านแล้ว

 

ฟาง  :  ไม่ใช่เพื่อนป๊อปนิ

 

ป๊อปปี้  :  พ่อบ้าน...สอนไม่จำ

 

ฟาง  :  ขอโทษที่หลังจะไม่พูด

 

ป๊อปปี้  :  รู้แล้วเรียนก่อนไอ้พ่อบ้านมันเก่งเรื่องเซอร์วิสไม่ต้องห่วงยังไงก็ปลอดภัย

 

 

ฉันจ้องไปยังบอสและฟางที่คุยกันอยู่ สองคนนี้ก็แปลกที่โรงเรียนนก็นั่งข้างกันที่บ้านก็สอนพิเศษน่าจะสนิทกัน

 

มากกว่านี้ แต่ว่าการกระทำที่แสดงออกมันเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันมากว่า แต่ว่าฉันแอบเห็นนะวันนั้นที่ยัยฟางไป

 

เข้าห้องน้ำนานๆอะ สายตาเป็นห่วงที่แสดงออกมาอย่างออกนอกหน้านอกตาของบอสนั่น เห้ย~ฉันมั่วแต่เม้าส์

 

เรื่องคนอื่นอีกแล้ว

 

 

 

โทโมะ  :  ใจลอยไปไหนอาจารย์จดเต็มกระดานแล้วแก้วไม่ลอกสักตัว

 

แก้ว  :  อะ...ก็กำลังจะลอกไงหล่ะ

 

 

ฉันไม่พูดพล่ามทำเพลงลงมือลอกอย่างรวดเร็วเพราะถ้าลอกช้ากว่านี้ต้องไม่ทันแน่ๆ อาจารย์ที่นี้จดเร็วยังกับ

 

จรวดดีนะที่จดบนกระดานถ้าอ่านนี้ฉันหมดสิทธิเลยเพราะอ่านยังกับพูด ฉันจดไม่เคยทันสักรอบต้องไปขอโน๊ต

 

ฟางลอกตลอด

 

 

อาจารย์  :  คะวันนี้เอาไว้เท่านี้นะคะ

 

 

กร๊อบ แกร๊บ~

 

เสียงมาฉันเองนะ เคยไหมเวลาจดงานแล้วมันเมื่อยอะต้องหักนิ้วคลายความเมื่อยหน่อย

 

 

โทโมะ  :  หักทำไมเดี๋ยวข้อก็แตกหมดพอดี

 

แก้ว  :  แตกแล้วยังไงอ่ะมันเมื่อยนิน่า

 

โทโมะ  :  โอ้ยยยผู้หญิงข้อนิ้วแตกเวลาสวมแหวนแต่งงานก็ไม่สวยหน่ะซิ

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรแก้วคิดว่าคนที่มาเป็นแฟนแก้วเค้าคงไม่ถือเรื่องนิ้วหรอกมั๋ง

 

โทโมะ  :  ก็ไม่แน่นะ

 

แก้ว  :  ง่ะ--*

 

 

เค้าพูดจนฉันต้องหยุดหักนิ้วไปเลย โทโมะนี่ดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย

 

 

โทโมะ  :  ไปกินข้าวกัน

 

แก้ว  :  ไปซิแต่เดี๋ยวไปชวนฟางแป๊ปนะ

 

 

ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินขึ้นมาหาฟางที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าฉัน

 

 

แก้ว  :  ฟางไปกินข้าวกัน

 

ฟาง  :  อืมไปซิกำลังหิวเลย ว่าแต่ขนมที่บอกจะซื้อมาฝากอะ

 

แก้ว  :  อ๋ออยู่ไหนกระเป๋าเดี๋ยวถือไปให้นะไว้ไปกินที่โรงอาหารพร้อมกัน

 

 

ฟางล้วงไปใต้ลิ้นชักล้วงกระดาษของเธอออกมา ฟางยังงี้ตลอดชอบยัดชีสไงพอท้ายคาบก็ค่อยเก็บกวาดออกมาที

 

เต็มไปหมดเลย

 

 

ฟาง  :  เอ๊ะ

 

 

ฉันมองไปยังสิ่งที่ฟางล้วงออกมาจากโต๊ะมันคือแพนเค้กที่เป็นรูปลิงอะ แปลกดีนะมันมาอยู่ได้ไงอ่า

 

 

แก้ว  :  บัดดี้แอบเอาขนมมาให้ฟางด้วย วันนี้ฉันยังไม่ได้เลยอ่า

 

ฟาง  :  เค้าอาจยังหาจังหวะไม่ได้มั๋ง

 

แก้ว  :  งั้นเราไปกินข้าวดีกว่า เอิ่มบอสไปกินด้วยกันไหม

 

ป๊อปปี้  :  ไม่ดีกว่าจะไปห้องสมุดหน่ะ

 

ฟาง  :  เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีกคนพอดี ไปกินด้วยกันนะบอส

 

 

บอสนิ่งเงียบเป็นคำตอบ ระหว่างนั้นโทโมะก็เดินมาหาฉันกับฟางพอดีเราสามคนเลยเดินออกจากไปพร้อมกันไม่

 

ทันได้มองว่ามีอีกคนเดินตามมา

 

 

ป๊อปปี้  :  อร่อยเหรอไงเห็นกินเอากินเอา

 

 

บอสนั้นเองที่เดินตามมา เห็นฟางกินเพ้นเค้กรูปลิงนั้นอย่างเอร็ดอร่ยเลยทักมั๋ง

 

 

ฟาง  :  บัดดี้อุตสาห์ซื้อมาให้ก็ต้องกินซิเนอะ

 

ป๊อปปี้  :  งั้นเอามานี้

 

 

บอสขว้าเพนเค้กที่อยู่ในมือฟางมาแล้วกินจนหมด

 

 

ฟาง  :  บอสแย่งกินทำไม

 

ป๊อปปี้  :  เดี๋ยวไปซื้ออย่างอื่นใช้ให้

 

ฟาง  :  ไม่ต้องหรอกถ้าหิวก็ไปซื้อข้าวกินซิมาแย่งขนมชิ้นเล็กๆทำไม

 

ป๊อปปี้  :  เธอไม่เคยเข้าใจอะไรเลยจริงเชี่ยว

 

 

แทนที่บอสจะเดินไปยังร้านข้ายข้าวกลับเดินไปทางห้องสมุดแล้วหายตัวเข้าไปนั้นเลยนั้นก็หมายถึงเค้าหมด

 

อารมณ์กินข้าวแล้วไงหล่ะ

 

 

 

 

~♥ END KAEWJAI PART♥~

 

 

 

 

~♣ KOEN PART ♣~

 

 

ทำไมเฟย์ไม่ยอมบอกว่าเป็นโรคกระเพาะที่แรกก็นึกว่าไม่เป็นอะไรเห็นนั่งนิ่งๆ แต่พอหันมาอีกที่ล้มพับไปกองอยู่

 

กับพื้นแล้วใจหายเหมือนกัน งานนี้ผมผิดเต็มประตูเลย เมื่อเช้าไม่น่าเล่นพิเรนไปรับเธอที่บ้านเลย ก็กะว่าจะไป

 

รับแล้วไถลไปเรื่อยเพราะขืนปล่อยให้เธอไปโรงเรียนเด็กที่มาสายก็ต้องโดนลงโทษและตัดคะแนนอะสิ ผมต้อง

 

ช่วยเพื่อนพ้องผมบ้างแต่ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้เฟย์ยังหน้าซีดอยู่ดีผมวางเธอลงที่เตียงยาวในห้องประจำ

 

ของกลุ่ม แล้วเดินไปทำข้าวต้มให้

 

 

เขื่อน  :  ไงครับคุณกรรมการปวดท้องตั้งนานนั่งเงียบเชี่ยวนะ

 

เฟย์  :  นายไม่ใช้หมอบอกไปก็ไร้ค่า

 

เขื่อน  :  แต่ทำอาหารให้ทานได้นะมากินข้าวก่อนจะได้หายปวดท้อง

 

 

ผมยกถาดข้างต้มไปวางตรงหน้าเฟย์

 

 

เขื่อน  :  รับประกันความอร่อย และปลอดสารพิษแน่นอน

 

 

และแล้วพายุบุแคมลูกเล็กก็พัดผ่านข้าวต้มชามโตนั้นจนเกลี้ยง 

 

 

ฟูด~

 

น้ำเปล่าเกลี้ยงแก้วตามมากติดๆ ใบหน้าที่ซีดก็ค่อยกลับมามีสีอีกครั้ง

 

 

เขื่อน  :  กินยาหน่อยไหม

 

 

เฟย์ส่ายหน้าอย่างเอียนๆ ผมว่าเธอต้องกลัวการกินยาแหงๆเพราะส่วนใหญ่ถ้าคนเป็นโรคต้องพกยาประจำตัว

 

เสมอแต่นี้เฟย์ไม่มี

 

 

เขื่อน  :  กินหน่อยก็ดีนะจะได้หายปวดท้อง

 

เฟย์  :   ไม่เป็นไรหายแล้ว

 

เขื่อน  :  เพื่อความปลอดภัยนะ

 

 

ผมยินยาเม็ดให้เธอมันคือยาลดกรดแต่เธอรีบเบี่ยงหน้าหนีทันที

 

 

เขื่อน  :  กลัวอะไรยาเม็ดแค่เนี่ย

 

 

จากที่เบี่ยงหน้าหลบเป็นกระเถิดหนีไปอีก ผมก็ขยับตาม จับไหล่เธอบีบเข้ามาใกล้ตัวแล้วจ่อยาไว้ที่ปาก

 

 

เฟย์  :  มันขมฉันไม่ชอบ

 

เขื่อน  :  กินแล้วดื่มน้ำตามมากๆก็ไม่ขมแล้ว

 

เฟย์  :  ไม่เอา

 

เขื่อน  :  ถ้าไม่กินจะปวดท้องนะ

 

 

เฟย์ดื้อจริงๆเธอไม่ยอมกินเม้มปากแน่น

 

 

เขื่อน  :  ไม่กินจะจูบนะ

 

 

พูดจบเธอก็ยังไม่ขยับอยู่เลย ผมเลื่อนหน้าเขาไปใกล้จนลมหายเป่ารดกันและกัน ก็ดีในเมื่อไม่กินผมจะได้จูบ

 

ฟรีอีกครั้ง อีกนิดเท่านั้นที่ปากเราจะชนกันเฟย์ดันหน้าผมออกแล้วงับยาในมือผมตามด้วยน้ำ แต่การกินที่รีบ

 

ร้อนทำให้เธอสำลักน้ำ

 

 

เฟย์  :  แค่กๆ

 

 

ดีนะที่ยาลงคอไปแล้วไม่งั้นเกิดปัญหาแน่ๆ ผมคิดว่าเธอกลืนยาลงคอไปแล้ว

 

 

พรวด~

 

ที่นี้ทั้งน้ำทั้งยาออกมาพร้อมกันไม่เข้าใจจะอมยาไปทำไม ถ้ากลืนไปมันก็ไม่ขมนี้เล่นอมไว้ไม่ยอมกลืนมันก็ขม

ซิ

 

 

เฟย์  :  แค่ก~ออกไปฉันจะอ้วก

 

เขื่อน  : อย่าลนซิอยู่นิ่งๆหายใจลึกๆ

 

 

ผมลูบหลังให้แล้ว แต่เธอก็ยังพอืดพอมอยู่ดี เธอจะอาเจียนแต่กลั้นไว้เต็มทีด้วยการที่รั้งตัวผมลงไปด้วย ด้วย

 

ความที่ไม่ได้ตั้งหลังเลยเสียหลักล้มลงไปนอนทับเฟย์ อยู่เป็นนานกว่าที่สติจะกลับมา

 

เฟย์  :  หนักออกไปสิ

 

 

ผมรีบลุกขึ้นมาแล้วยื่นยาเม็ดใหม่ให้เธอ แต่ผลก็คือส่ายหน้าอีกครั้ง

 

 

เขื่อน  : อย่าอมยากลืนมันลงไป ถ้าอมมันจะขม

 

เฟย์  :  แต่ในละครมันต้องอมนะฉันเห็น

 

 

ผมเข้าใจและทำไมเธอถึงกลัวการกินยา ในละครเข้าชอบอมยาสักพักแล้วกินน้ำเธอก็ไปเลียนแบบเค้า ไม่อยาก

 

เชื่อเลยกรรมการสุดโหดจะมีมุมที่ไร้เดียงสากับเค้าเหมือนกัน เฟย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหยิบยาใส่ปากตาม

 

ด้วยน้ำแล้วกลืนมันลงไป

 

 

เขื่อน  :  เห็นไหมไม่ยาก

 

เฟย์  :  ขอบคุณ

 

เขื่อน  : ไม่พอหรอก

 

 

จุ๊บ~

 

 

ผมถือโอกาสที่เธอเผลอจุ๊บไปที่ริมฝีปากแล้วรีบถอนออกมาเพราะถ้าแช่เอาไว้มีหวังโดนสั่นมือพิฆาตแน่ๆ ช่วยไม่

 

ได้อยากมาทำตัวน่าดูแลทำไมผมมันประเภทแพ้คนไร้เดียงสาอซะด้วยซิ แต่ถ้าตาไม่ฝาดผมเห็นเฟย์แก้มแดงด้วย

 

ล่ะ

 

 

เขื่อน  :  ค่าข้าวต้มและก็ค่าสอนกินยานะ

 

เฟย์  :  ไอ้บ้า โรคจิต

 

เขื่อน  :  ผู้หญิงคนแรกอีกแล้ว

 

 

เธอเป็นผู้หญิงคนแรกอีกแล้วที่ไม่สยบต่อรอยจูบของผม...

 

 

~♣END KOEN PART ♣~

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

~♥ KAEWJAI PART♥~

 

 

แก้ว  :  มาทำไรที่นี้อ่าโทโมะ

 

 

ฉันถามเมื่อเค้าพาฉันมาที่ร้านขายต้นไม้หรูๆแห่งหนึ่ง ที่นี้มีแต่ต้นไม้แปลกตาที่ฉันไม่เคยรู้จักดูจากป้ายราคา

 

แล้วฉันแทบอยากเป็นลมมันซะตรงนี้ราคาแพงลิบลิวจนฉันไม่กล้าแม้จะจับมัน

 

 

โทโมะ  :  มาร้านต้นไม้ก็ต้องมาซื้อต้นไม้สิ

 

 

เค้าไม่ได้ให้ฉันทำอะไรนอกจากเดินตามเค้าไปในซอกที่อยู่มุมในสุดในนี้อากาศเย็นพอควร เดินไปหยุดที่ต้นไม้

 

กระถางแก้วที่สวยที่มีต้นอะไรไม่รู้อยู่ต้นหนึ่งใบมันสีเขียวเข้มมากๆแถมยังมีหนาเยอะกว่าต้นไม้ปกติด้วย และที่

 

ยอดมันกำลังจะออกดอกด้วยแหละแต่ดูไม่ออกว่าเป็นดอกอะเพราะมันหุ้มด้วยกลีบเลี้ยงสีเขียวเข้มซะมิดเลย โท

 

โมะอุ้มต้นไม้ต้นนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปจ่ายเงิน ฉันแถบอยากกรี๊ดเค้าขวักแบงค์พันออกมา อ๊ากกกฉันเสียดายอ่า

 

มันไม่ใช่ใบเดียวแต่มันตั้งสามเชี่ยวนะแม่เจ้าเงินนะโทโมะไม่ใช่กระดาษ

 

 

โทโมะ  :  ทำไมต้องทำตาโตขนาดนั้นด้วยหล่ะ

 

แก้ว  :  ต้นอะไรมันแพงจังเลย

 

โทโมะ  :  ไว้พอออกดอกแล้วก็รู้เองแหละน่า

 

แก้ว  :  ให้ฉันมาแค่เนี่ย

 

โทโมะ  :  เปล่าฉันจะบอกว่าจะฝากเธอเลี้ยงมันสองวันพอมันออกดอกเมื่อไหร่ฉันก็จะไปให้เจ้าของแล้ว

 

แก้ว  :  นายซื้อให้ใครอ่า

 

โทโมะ  :  อยากรู้เหรอ

 

แก้ว  :  มากอ่า

 

โทโมะ  :  ไม่บอก5555

 

 

เข้ายิ้มและวางกระถางต้นไม้ไว้ที่ฉันแล้วเดินไปที่รถ มันต้นอะไรดูแลยังไงต้องรดน้ำเยอะไหมใส่ปุ๋ยอะไรรึเปล่า

 

ฉันทำไม่เป็นและถ้าทำของเค้าตายจะทำไงหว้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.............................................................................................................................

 

ต้องขอโทาด้วยที่เมื่อวานไม่ได้อัพเพราะดันไปเห็นรูปอินตราแกรมที่มันทำให้ปวดหัวใจอ๊ากกม๊าเรา><

 

ช่างเหอะเนอะเรามาจิ้นกันต่อดีกว่า:)

 

อย่าลืมอัพแล้ว มาอ่านก็เม้นๆโหวดบ้างนะคะขอบคุนคะ

 

รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ