Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 30
 
2 วันผ่านไป~…
“ฟาง เดินช้าๆก็ได้”วันนี้แหละ ที่เธอได้มาทำงาน หลังจากที่มือไม้ไม่ได้จับแฟ้มเอกสารมาเป็นสัปดาห์(หรือมากกว่านั้น) แต่ก็ยังไม่วายโดนชายหนุ่มตามห่วงอยู่จนเธอไม่เป็นอันทำงาน แค่เดินไปส่งเอกสารที่ฝ่ายการตลาดแล้วจะแวะไปคุยเรื่องงานกับเฟย์เท่านั้น
‘ฟางอึดอัดก็เป็นนะป๊อป!’
“ไม่ได้หรอกป๊อป งานนี้มันงานด่วน ช้าไม่ได้”เมื่อมาถึงที่หมายก็รีบจักการเคลียงานให้เสร็จโดยเร็วเพราะเธอไม่ได้หลายวันทำให้มีงานเต็มโต๊ะบวกกับมีชายหนุ่มมาเดินตามอีก - -+ ...เมื่องานทุกอย่างดูจะลงตัวก็เดินหนีชายหนุ่มไปนั่งคุยกับเพื่อนสาวอย่างเฟย์ ถามไถ่อาการของเขื่อน เผื่อใครบางคนจะได้สำนึกผิด ก่อนจะรีบเดินกลับมาที่โต๊ะตัวเองเพื่อเคลียงานที่เหลือให้เสร็จโดยไว โดยไม่ลืมไล่ชายหนุ่มกลับโต๊ะตัวเอง -0-
“คุณฟาง คุณช่วยพิมพ์เอกสารนี้ให้ผมหน่อยได้ไหม?”
“ได้คะบอส เดี๋ยวฟางจะพิมให้เดี๋ยวนี้เลย”เธอรับเอกสารมาแล้วไล่มองตั้งแต่บรรทัดแรกจนมาสะดุดกับบรรทัดนึง...
“.......ชื่อผู้ลาออก นางสาวพิมประภา........นี้มัน   !”
“มีอะไรรึเปล่าคุณฟาง?”บอสที่กำลังยืนตรวจงานแถวนั้นหันมาถามเมื่อได้ยินเสียงฟางร้องออกมา
“บะ บอสคะ! ทำไมชื่อผู้ลาออกถึงมาชื่อพิมด้วยละค่ะ”
“อ๋อ เมื่อวานคุณพิมเขามาที่บริษัท ตอนแรกผมก็คิดว่าจะมาทำงานตามปกติหลังจากที่ลาพักผ่อนไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ กลับมาลาออกซะงั้น! ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม”พูดเสร็จก็เดินไปตรวจงานต่อ เธอได้แต่คิดใจในว่าเป็นเพราะเรื่องของเธอรึเปล่า? ที่ทำให้พิมต้องลาออก เธอกลั้นใจพิมเอกสารนี้ให้เสร็จแล้วขอบอสกลับบ้านก่อนเวลา
“บอสคะ ฟางขอกลับบ้านก่อนได้ไหมคะ?”
“เอ้า! กลับเร็วจังเลยนะคุณฟาง มีธุระหรอ?”
“อะ เอ่อ.....คะๆ”
“อืมมมม .......ok! ผมอนุญาตให้คุณกลับได้ เนื่องจากวันนี้คุณทำงานด่วนให้ผมเสร็จแล้ว ที่เหลือก็มีนิดหน่อย ค่อยมาทำพรุ่งนี้แล้วกัน”
“ขอบคุณคะบอส! งั้นไปก่อนนะคะ”รีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินลงจากบริษัททันที เป้าหมายของเธอในตอนนี้คือ....คอนโดของพิม!(ที่เธอพึ่งดูที่อยู่เมื่อกี้)
“ฟาง! ไปไหนฟาง!”ชายหนุ่มที่เพิ่งลงไปปรึกษางานกับฝ่ายอื่นพร้อมกับเพื่อนชายอย่างโทโมะเห็นฟางเดินออกไปก็ตะโกนเรียกอย่างไม่เกรงใจเพื่อนร่วมงาน -0-
“คุณภานุ เบาๆหน่อย! อ้าว! จะไปไหน!”เห็นชายหนุ่มกำลังจะเดินไปเลยถาม
“ผม.......เอ่อ.....”
“นี่ๆ ถ้าจะอู้หยุดเลยนะ ไปทำงานไป! ผมรองานจากพวกคุณอยู่ เร็วๆ!”ป๊อปปี้กับโทโมะมองหน้ากันอย่างสงสัยโดยไม่สนใจที่บอสพูดเลย(ทำหูทวนลม - -)
“...........”
“พวกคุณได้ยินไหมมมมม! ผมรองานจากพวกคุณอยู่ ! ถ้าไม่ทำผมจะหักเงินเดือน!”
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ!”พูดพร้อมกันแล้วรีบวิ่งไปประจำที่ของตัวเองทันที ถึงมือจะทำงานแต่สมองก็ยังคงคิดเรื่องของฟางอยู่...
‘ฟางไปไหนกัน..........!’
‘ถ้าที่รักรู้ ตายแน่ๆตรู! T^T’
.
.
.
.
.
(15.20 น.)
“อาหารที่สั่งได้แล้วคะ.........พะ พี่ฟาง!”(ลืมกันรึยัง? ว่าหวายทำงานอยู่ที่ร้านอาหารใกล้ๆคอนโด แต่จะว่าไปคนแต่งยังลืมเองเลย - -^)ตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวมาหา มองซ้ายมองขวาไม่เจอพี่ชายก็โล่งอกไปที
“หวาย! หวายทำงานที่นี้หรอ?”เธอแค่แวะหาอะไรทานก่อนจะไปหาพิมก็เท่านั้น แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอหวาย
“คะ .....แต่พี่ฟางอย่าบอกพี่ป๊อปนะคะ”
“จ๊ะๆ”
“หวาย! เอาไปเสริฟโต๊ะ 7 หน่อย”เสียงรุ่นพี่พนักงาน บอกหวายให้ไปเสริฟอาหารแทนตนที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดโต๊ะ VIP
“ค่าาาาาาา! เดี๋ยวหวายขอไปทำงานก่อนนะคะ ถ้าว่างแล้วจะมาคุยด้วย”
“จ๊ะ”เธอนั่งทานอาหารได้สักพัก หวายก็มา แต่กว่าจะมาก็ยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนึงตั้งนานจนฟางที่นั่งทานอาหารอยู่สงสัย เพราะดูสนิทสนมกันเกินหน้าเกินตา
“เมื่อกี้คุยกับใครหรอหวาย?”
“อ๋อ! อะ เอ่อ........คนรู้ใจน่ะคะ -///-”
“จริงหรอ! ชื่ออะไรล่ะ?”
“พะ พิชชี่คะ เขาทำงานอยู่ใกล้ๆคอนโด พอดีเรามีโอกาสได้เจอกันบ่อยก็เลย......-///-”พูดไม่ออกเพราะเขิน
‘คนนี้แหละคะ ที่ทำให้หวายลืมพี่โทโมะไปได้หมดใจ เพราะตอนนี้เค้าเอาใจหวายไปหมดแล้ว ><’
“อ๋อ! แล้วบอกป๊อปรึยัง”
“รายนั้นไม่ต้องรู้หรอกค่ะ --”
“อ้าว? ไม่บอกเดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกหรอก แล้วเมื่อกี้พิชชี่เค้ามาทำไมหรอ?”
“เค้าแวะเอาขนมมาให้น่ะค่ะ”
“55 หวานกันจังนะ........หวาย ตอนนี้พิมอยู่ไหนหรอ?”ไม่อยากให้เจอตัวเขินไปมากกว่านี้เลยเปปลี่ยนเรื่อง
“อยู่บนห้องคะ เห็นบ่นว่าปวดหัว พอถามว่าไม่ไปทำงานหรอ? เค้าก็ไม่ตอบแถมเดินหลบเข้าไปในห้องนอนอีก.....พี่ฟางมีอะไรรึเปล่าคะ?”
“วันนี้พี่พิมพ์เอกสารให้บอส พอดีไปสะดุดกับชื่อของพิมในใบรายชื่อผู้ลาออก”
“ห๊ะ! พิมลาออก เป็นไปได้ไง? เมื่อวานพิมยังไปบริษัทอยู่เลย”
“เห็นบอสบอกว่าเมื่อวานพิมไปลาออก พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เลยจะมาถามพิมให้รู้เรื่อง พี่กลัวว่าพิมจะลาออกเพราะ......”
“หวายว่าไม่ใช่หรอกคะ”เธอรู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไร จึงพูดขึ้น
“แต่ถ้ามันใช่...”
“ยังไงก็ไม่ใช่คะ หวายรู้จักพิมดี เค้าไม่หนีปัญหาอย่างนี้หรอก”
“อย่างงั้นหรอ.....”
“……พี่ฟางทำใจให้สบายเถอะ วันนี้หวายเลิกเร็ว เดี๋ยวหวายจะพาไปหาพิม ^^”เธอรู้สึกโล่งใจนิดๆที่มีคนไปด้วย ก่อนจะพากันเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่นานหวายก็ขอตัวเข้าไปเก็บของหลังร้าน แล้วพากันขึ้นไปหาพิมบนห้อง
    ก๊อกๆ!
“พิมๆ ฉันกลับมาแล้ว”
  แอ๊ดดดดดดดดดด~
“กลับมาเร็วจัง........ยัยฟาง!”เมื่อเธอเห็นก็รีบปิดประตูหนี แต่แรงคนป่วยอย่างเธอจะไปสู้แรงเพื่อนสาวร่างอวบได้อย่างไร
“เดี๋ยวสิพิม! พี่ฟางเค้ามีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ไม่! ฉันปวดหัว ต้องการที่จะพักผ่อน ออกไป!”
“พิม! ฉันมาคุยกับเธอดีๆ ขอร้องล่ะ เปิดโอกาสให้ฉันได้คุยกับเธอแบบตัวต่อตัวได้ไหม?”หวายเดินออกไปเพื่อให้พวกเธอได้เคลียกัน เธอครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ยอมคุยด้วย ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเต็มใจก็ตาม ทั้งสองคนเดินมานั่งที่โซฟายาวกลางห้อง คนละตัว ก่อนที่จะเปิดประเด็นคุยกัน
“มีอะไรก็ว่ามาสิ!”
“เธอลาออกทำไม?”คำถามนี้ทำเอาเธอถึงกับตาโต.................... ‘ยัยฟาง.......แกรู้ได้ไง’
“............................”
“เธอลาออก เพราะฉันใช่ไหม”
“...........................”
“หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่อยากเจอป๊อป หรือว่า.......”
“มันก็มีส่วนถูก..”พิมพูดขึ้นมาบ้าง
“ที่ฉันลาออก เพราะแก....มันก็ใช่.................ที่ฉันลาออกเพราะไม่อยากเจอป๊อป...ก็มีส่วน”
“...........................”
“แต่เหตุที่ฉันต้องลาออก.....ก็เพราะ”
“............................”
“......ฉันสู้หน้าพวกเธอไม่ได้ต่างหาก”คำนำหน้าที่พิมเรียกเธอเปลี่ยนไป น้ำเสียงที่อ่อนลงจนเธอแปลกใจ
“ทะ ทำไมล่ะ?”
“ฉัน.....มันเลวเกินกว่าจะไปอยู่รวมกับพวกเธอ ฉันทำร้ายเธอตั้งหลายอย่าง แต่เธอก็ยังยอมเสี่ยงที่จะมาคุยกับฉันแบบตัวต่อตัว ทั้งๆที่รู้ว่าบ้างทีอาจจะโดนฉันทำร้าย ฉะ ฉัน.....ฮึก.....ฉันมันเลวมาก เลวเกินกว่าที่พวกเธอจะให้อภัย! ฮือออๆ~”เธอก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือตัวเอง ฟางเห็นแล้วก็สงสาร รู้ดีว่าตอนนี้พิมรู้สึกยังไง
“พิม...”
“ฮึก!.....ขอร้องล่ะ ธะ เธออย่าทำให้ฉันเกลียดตัวเองไปมากกว่านี้เลย!”
“...เธอจะเกลียดตัวเองทำไม! ในเมื่อเธอไม่ได้ผิด”
“ที่ฉันทำร้ายเธอต่างๆนาๆนี่หรอไม่ผิด!”
“......เธอไม่ผิดนะพิม ที่ผิดคืออารมณ์ของเธอต่างหาก!”พิมเงยหน้าขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นก็ยังร้องไห้อยู่
“ฮึก.......ฮืออออ”
“อารมณ์มันพาเธอไป..........เธออย่าปล่อยให้อารมณ์โกรธ เกลียด แค้น มาควบคุมเธอสิ เธอต้องควบคุมมัน ไม่ใช่มันต้องควบคุมเธอ!”
“ฮืออ ......ฟาง”
“ฉันไม่โกรธเธอนะพิม ฉันรู้ว่าที่เธอทำไปเพราะอะไร แต่ขอร้องล่ะ....อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดได้ไหม ที่เธอลาออกจากงานฉันรู้สึกผิดมาก ไม่ว่าเธอจะอ้างเหตุผลอะไรขึ้นมาแต่ความรู้สึกนั้นมันยังอยู่ที่ฉัน ฉันคนเดียว........กลับไปกับฉันนะ”
“ฮึก.....ขอโทษนะฟาง ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม........แล้วก็ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง ที่ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอ”
“ฉันให้อภัย”เพียงแค่คำๆเดียวทำให้พิมถึงกับใจชื้น ทั้งสองลุกขึ้นมากอดกัน พอดีกับพี่หวายเดินเข้ามา
“เป็นไงบ้างคะ”
“ก็อย่างที่เห็นแหละ ”
“5555”พิมเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วมานั่งเปิดวงสนทนากันอย่างสนุกสนาน โดยลืมเวลาไปเลย...
“อ้าวพี่ฟางคะ มาอย่างนี่แล้วพี่ป๊อปล่ะคะ”
“…ตายจริง! ซวยแล้วววว!”
“ฮ่าๆ เธอรีบกลับเถอะ ถ้าโดนทำโทษฉันไม่รู้ด้วยนะ”
“อะ จ๊ะๆ งั้นฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวว่างๆจะมาเยี่ยม”
“ฝากความคิดถึงให้พี่ป๊อปด้วยนะคะ”
“จ้าาา”รีบเดินออกไปจากห้องทันทีที่รู้ว่ามาโดยไม่ได้บอกชายหนุ่ม
“ระวังเจ้าตัวเล็กด้วยนะฟาง!”ตะโกนตามหลังไป แต่ก็ไม่รู้ว่าฟางจะได้ยินรึเปล่า
“นี่ๆ ตกลงแกกับพี่ฟางเคลียกันแล้วใช่ป่ะ?”
“ใช่......ฉันนี่ปล่อยให้อารมณ์ควบตัวเองอยู่ตั้งนาน เหมือนที่ฟางบอกเลย”.....
.
.
.
.
.
(17.00 น.)
“พี่ๆ ตรงนี้แหละคะ”เมื่อเธอนั่งแท็กซี่มาถึงหน้าบ้าน ก็ยืนทำใจและไว้อาลัยให้ตัวเอง  ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างกล้าๆกลัวๆ - -........ ‘ไม่รอดแน่ๆฉัน T^T’
    แอ๊ดดดด~ (พยายามทำให้เสียงเบาที่สุด)
“ไม่มีคนอยู่หรอ???”เมื่อเธอเดินเข้ามาก็ไม่เห็นมีคนอยู่ ไฟก็ดับ บ้านเงี๊ยบเงียบ! แต่ที่หน้าบ้านเห็นรถของโทโมะกับป๊อปอยู่นิ?
   พรึ่บ!!!
“เฮ้ย!”ไม่ให้ตกใจได้ยังไง ก็ไฟมันเล่นเปิดพร้อมกันซะทุกดวง แถมพอเปิดมาก็เห็นทั้งสามคน(คงจะรู้นะว่าใคร)ยืนทำหน้าบูด -3-
“ไปไหนมา!”ทั้งสามคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทำให้หญิงสาวรู้ถึงชะตาชีวิตของตัวเองในวันนี้ TT
“เอ่อ.........ปะ ไป”
“- -+”
“ไป...........ไปหาพิมมา”
“ห๊ะ!!!”แค่นั้นแหละทั้งหมดก็รีบกรูกันเข้ามาหา แล้วสำรวจร่างกายพลิกไปพลิกมา เวียนหัวเว้ยยยย! @_@
“เฮ้ยๆๆๆๆ! ฉันท้องอยู่นะ หยุดได้แล้ว! >0<”
“ฟางไปหาพิมทำไม แล้วพิมทำอะไรฟางรึเปล่า? เจ็บตรงไหนไหม”ยิงคำถามมาเป็นชุดจนเธอตอบไม่ทัน
“พอๆ! พิมไม่ได้ทำอะไรฟางเลย และที่ฟางไปหาพิมก็เพราะว่าฟางไปเคลียเรื่องงาน”
“แค่เรื่องงาน ฟางก็รอให้พิมมาทำงานก่อนก็ได้นิ”โทโมะพูดขึ้น
“ไม่ได้ เพราะพิมลาออกแล้ว”
“ลาออกแล้ว? ก็ดีแล้วนิยัยฟาง”
“แต่ที่พิมลาออกเพราะพวกเรานะ!”
“……………………”
“……………………”
“ไปแล้วทำไมไม่บอก”ได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“ก็......อะ เอ่อ......มันตกใจนิ อยากจะไปคุยกับพิมให้รู้เรื่อง...............แต่ป๊อปรู้ไหม! ตอนนี้พิมเค้ากลับมาเป็นคนเดิมแล้วนะ แล้วก็หวายอ่ะ ฝากความคิดถึงมาให้ป๊อปด้วย  ^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลยฟาง ยังไงฟางก็ต้องโดนลงโทษ”พูดจบก็อุ้มหญิงสาวขึ้นห้องไป เพราะขืนดึงหรอลากคงจะกระทบกับตัวเล็กในท้องแน่ๆ
“อร๊ายยยยยยยยยย! ป๊อปปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ!  \>[]</” ~
“ไอ้ป๊อป เบาๆนะเว้ย!”โทโมะตะโกนตามหลัง
“นายป๊อปเอาเพื่อนฉันคืนมาาาาาาาา!” แก้วตะโกนตามหลังไปอีกคน(แต่อย่าหวังว่าเขาจะได้ยิน - -)
“ที่รักครับบบบ ปล่อยให้เค้าเคลียกันเองเถอะ อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย”
“แต่นั้นมันเพื่อนฉันนะ!”
“นั้นมันก็เพื่อนผมเหมือนกัน ~  วันนี้ไปนอนบ้านผมนะครับ *-*”
“ไม่เอา! ไม่ไป!.........ไอ้หื่น! ปล่อยฉานนนนนนนนนนนนนนนนนนน!~”แล้วก็โดนลากขึ้นรถไป... -_-
.
.
.
.
.
เพล้งงงง!
“ออกไปให้หมด!”เสียงของต่างๆ ทั้งจาน ทั้งแจกัน ตกแตกไปหลายใบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“คะ คุณจินนี่ค่ะ ป้าว่า ปะ ไปทานข้าว....”
“ฉันบอกให้ออกไปปปปปปปป!  ……เพล้ง!”
“...นี่มันอะไรกัน......... พี่จินนี่!”เธอเพิ่งกลับมาจากมหาลัย ก็ได้ยินเสียงสิ่งของหล่นแตก ตอนแรกก็คิดว่าคงมีคนทำหล่น แต่พอได้ยินหลายๆครั้งเลยวิ่งมาดู
“ขนมจีน! ฮึกก ฮือออๆ อย่าไปจากพี่นะ!”จู่ๆก็วิ่งเข้ามากอด เธอแทบจะตั้งตัวไม่ทัน พี่สาวเธอเคยร่าเริงสดใสของเธอ ตอนนี้ร้องไห้ฟูมฟายน่าสงสาร
“จีนไม่ได้ไปไหนคะพี่จิน  ไม่ร้องนะคะ.....”กอดตอบอย่างสงสาร แววตาบ่งบอกถึงความทุกข์แทนพี่สาว น้ำเสียงที่ปลอบเธอบอกถึงความห่วงใย
“จะ จริงๆนะจีน ฮึก จีนจะไม่ไปจากพี่นะ”
“ไม่คะพี่ จีนไม่ไปไหนหรอก.........พี่จินยังไม่ทานข้าวใช่ไหมคะ? งั้นเราลงไปทานข้าวกันดีกว่า”เธอชวนจินนี่ให้ลงไปทานข้าวเพราะรู้ว่าวันนี้คุณแม่หรือคุณหญิงที่จินนี่ไม่ชอบหน้าไม่อยู่บ้าน ไปออกงานสังคม
“อะ เอ่อ.......”
“พี่ห้ามบอกนะ ว่าไม่หิว”เธอพูดดักไว้ ก่อนที่จินนี่จะไปล้างหน้าแล้วเดินลงมาพร้อมน้องสาว
“สวัสดีครับ :]”
“อ้าว! คุณเบ”ผู้เป็นพี่สาวพูดขึ้น
“นี่ผมมาถูกเวลารึเปล่าครับเนี่ย”
“ถูกสิคะ เรากำลังจะทานข้าวกันพอดี มาทานข้าวด้วยกันสิคะ”
“โห้! จะดีหรอครับเนี่ย ผมเกรงใจจังเลย”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกคะ ^^”เธอพูดแล้วจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร แต่กลับรู้สึกปวดหัว แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆมืดลง......
“คุณจินนี่!!! / พี่จิน!!! ”เค้ารีบเข้าไปอุ้มเธอไปขึ้นรถ แล้วพาไปโรงพยาบาลทันที โดยปล่อยให้อีกคนที่เป็นห่วงพี่สาวเหมือนกัน ยืนอยู่โดดเดี่ยว ไร้ตัวตน เพราะเค้าไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตาเลย
“...............”เธอได้แต่ยืนมองรถที่ขับออกจากบ้านหลังใหญ่ สายตาแสดงออกถึงความเจ็บปวด นี่แหละ ที่เค้าเรียกว่า..........ความเจ็บที่ไม่มีเสียง...
 
--------------------------------------------------------------------------------------------
อะแฮ่มๆ! คาดว่า nc คงจะมาตอนหน้านะ ขอเวลาหน่อยแหละกัน
 
เพิ่งแต่งครั้งแรก มันอาจจะ ห่วย! มากไปหน่อย -_-' ไม่สนุกบอกนะครับบบบบบบ ^0^