Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 28
 
 …เช้าวันรุ่งขึ้น (09.00 น.)
“แก้วจ๋าาา เก็บของหมดยังครับ?”เสียงหวานๆของหนุ่มลูกครึ่งปลาดิบ ถามแฟนสาวสวยสุดที่รัก ที่ทำเอาคนป่วย(และแฟนคนป่วย) อยากจะไข้ขึ้นอีกรอบ - -
“เสร็จแล้วจ้า เดี๋ยวที่รักถือไปเลยนะ วันนี้แก้วเมื่อย >0<”
“โธ่!~ แก้วไม่บอกโมะก็ทำจ๋าาา งั้นเราไปกันเลยดีกว่าเนอะ........ไอ้ป๊อปมาถือของช่วยกันสิว่ะ!”หืมมม! อยากจะช่วยอยู่หรอก แต่ไอ้คำพูดนี้สิ๊! มันน่าจะให้ถือคนเดียวไปเลย - -+
“โห! ไอ้โมะ คำพูดจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยนะ - -”
“เออน่าๆ มาช่วยเร็วๆ หนัก!”มันน่าจะถีบตกตึกไปซะตั้งนานแล้ว -0- ....สองหนุ่มช่วยกันขนของลงมาไว้ที่รถ พร้อมกับแก้วที่พยุงฟางมา ‘ในที่สุด...ฉันก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ><’
“ต้องกลับไปที่บ้านพักไหม?”
“ไม่ต้องหรอก เพราะของทุกอย่างป๊อปกับไอ้โมะช่วยกันเก็บมาหมดแล้ว ^[+++]^”
“งั้นก็ดี กลับกรุงเทพกันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปทำงาน”เธอพูดแล้วค่อยๆเดินขึ้นรถ
“ทำงาน?  ฟาง แต่ฟางเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ”แก้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสาว
“ใช่! แล้วไงล่ะแก้ว ฉันไม่ได้พิการซะหน่อย อีกอย่างนะ แกจะให้ฉันอยู่แต่ในบ้านเฉยๆงั้นหรอ? แกก็รู้ว่าฉันเบื่อ - -”
“เอาไว้ให้หายสนิทก่อนสิ แล้วค่อยไป”
“แต่ฉันเบื่อ”ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าเธอจะขยันไปไหน - - ?
“งั้นพักอยู่บ้านแค่ 10 วัน”ป๊อปยื่นข้อเสนอ
“มากไป”
“งั้น.....7 วัน”โทโมะลองเสนอดูบ้าง
“ยังมากอยู่”
“อื้มมมมมม 5 วัน”แก้วช่วยเสนออีกแรง
“งั้น......”
“พอๆ! 2 วันขาดตัว แล้วหยุดพูดนะ ห้ามโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น!”เธอพูดดักไว้ก่อนจะเอนตัวนอนกับเบาะ ทั้ง 3 คนมองหน้ากันอย่างไรหนทาง ~~
.
.
.
@บ้านฟาง(11.10 น.)
[Fang talk]
“งั้นแกอยู่บ้านกับป๊อปไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันกับโทโมะจะไปซื้อของ”
“อืมๆ”แล้วยัยแก้วกับโทโมะก็ออกไป .........สองคนนี้เหมือนปาท่องโก๋เลยอ่ะ  ตัวติดกันตลอด -_-^
“ฟางหิวไหม?”
“ไม่ล่ะ ฟางอยากนอน”รู้สึกปวดหัวจังเลย  @~@*
“หรอ?  ดีๆเจ้าตัวเล็กจะได้แข็งแรง”ฉันขึ้นไปบนห้องโดยมีป๊อปช่วยพยุง เมื่อถึงห้องฉันก็นอนทันที รู้สึกเหนื่อย แต่มันก็รู้สึกเบื่อด้วยเช่นกัน อยากไปทำงานก็ไปไม่ได้ ~TT แต่ก็เอาเถอะ บอสคงเข้าใจพนักงานลูกรักคนโปรดอย่างฟาง ><  นอนดีกว่า คร่อกกกกกก~ (นางเอกฉันแต่ละคน =_=)
   อีกด้านหนึ่ง
[Tomo talk]
“แก้วจะซื้ออะไรบ้าง?”
“ไม่รู้สิ งั้นเราไปกินข้าวก่อนดีกว่าเนอะ”ที่รัก~ เรื่องกินหยุดไว้ก่อนก็ได้ - -
“กินตลอดเลยนะ”
“เรื่องกินเรื่องใหญ่นิ  ^.<”เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง......ผมถึงรักเธอหมดหัวใจ  ^3^
“okๆ งั้นไปทานข้าวก่อนนะครับ..................ใครโทรมาว่ะ?”อ้าวไอ้ป๊อปนิ? โทรมาเพื่อ?
“ใครโทรมาหรอ? .......รึว่ากิ๊ก - -+”จ๊ากกกกก! ไปกันใหญ่แล้วครับ TT
“ใช่ครับ .....เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ ไอ้ป๊อปมันโทรมา ผมไม่กล้านอกใจที่รักหรอก *-*”
“จริงนะ?”
“จริงสิ *-*”
“แน่นะ”
“อ่ะแน่สิ *0*”แล้วผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอ ...........ที่รักหน้าแดงด้วย >< น่ารักที่สุดเลย
“มากไปแล้ว อายคนอื่นบ้างสิ -/////-”เธอผลักผมออกเบาๆ
“จะอายทำไม คนเยอะแยะ :3”
“พอเลยๆ จะรับไหม โทรศัพท์น่ะ?”เอ่อ......ผมเกือบลืม --
“รับคร้าบบบบบบบ.............ฮัลโหล มีอะไรไอ้ป๊อป”
“กว่าจะรับนะแก -*-”
“เออน่า มีอะไรว่ามาเร็วๆ”
“คือ.......เดี๋ยวฉันจะไปหาพิมที่คอนโด”
“อืมๆ......เฮ้ย! แกจะไปทำไม! แล้วฟางล่ะ?”ตกใจนะเนี่ย แต่สงสัยผมคนจะตกใจมากไป......คนมองเต็มเลย - -
“โมะ เบาๆหน่อย อายคน!”แก้วกระซิบผม
“ฉันจะไปเคลียเรื่องนั้น ส่วนฟางตอนนี้หลับอยู่ ฉันเลยจะโทรมาบอกแกว่าให้รีบซื้อของแล้วรีบกลับบ้าน ฉันกลัวฟางตื่นมาแล้วไม่เจอใคร”
“เออๆ ก็ได้ แต่......แกจะไปจริงๆหรอว่ะ แล้วแกรู้ได้ไงว่าพิมกับหวายกลับมาแล้ว?”
“เอาเป็นว่าฉันรู้แล้วกัน แค่นี้นะ”แล้วมันก็วางสายไปเลย
“ป๊อปว่าไงหรอ?”
“มันบอกว่า  &^%Y_(*&^%$#L(*&^%$” ผมบอกแก้ว
“จริงหรอ?! งั้นไม่ต้องกินแหละ รีบไปซื้อของเร็ว”แล้วเราก็ไปซื้อของกัน พยายามซื้อให้เร็วที่สุด เพราะเป็นห่วงฟาง กลัวมีอะไรเกิดขึ้นกับฟางอีก.....
.
.
.
[Waii talk]
ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่คอนโดพิมเหมือนเดิม เรากลับมาได้ 2 วันแล้วล่ะ
“พิม เมื่อไรแกจะเลิกแกล้งทำเป็นคนสติไม่ดีสักทีล่ะ?”ใช่คะ......พิมแค่แกล้งเท่านั้น พิมไม่ได้เสียสติ พิมยังดีครบทุกอย่าง...
“ก็จนกว่าฉันจะลืมพี่ชายแกได้นั้นแหละ”
“แกไหวหรอ?”
“ต้องไหวสิ .........ฉันหน้าด้านมามากพอแล้ว แกล้งหน้าด้านอีกสักนิดคงไม่เป็นไรหรอก…”เหตุการณ์ที่กระถางต้นไม้ตกในวันนั้น....พิมก็ทำจริงๆแหละ เพราะว่าพิมน่ะ อิจฉาแล้วก็ทนไม่ไหว แต่หลังจากนั้นฉันก็พาพิมไปไหว้พระที่วัด นั้นแหละพิมถึงสงบขึ้นมาหน่อย
“พิม แล้ว......”
“เมื่อไรเธอจะเลิกระรานฟางสักที!”ฉันไม่ได้พูดนะ! แต่เสียงนี้มัน........
“พี่ป๊อป!”พอฉันกับพิมฉันไปดู...พระเจ้าช่วยยยยยยยยยย! พี่ป๊อปมาตอนไหน!!! O[]o
“ป๊อปปี้.....”
“พะ พี่ป๊อปมา ตะ ตอนไหนคะ ทำไมหวายไม่เห็นพี่เลย”
“พี่มานานแล้ว......นานพอที่จะเข้าใจเรื่องที่พูดเมื่อกี้”สายตาพี่ป๊อปนี่ ยังน่ากลัวเมื่อเดิมไม่เปลี่ยนเลย
“ฮึก............ป๊อปมาทำไมคะ?”พิมถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งก่อนจะพูดออกมา
“ผมต้องการความจริง”
“ป๊อปก็รู้แล้วนิคะ ว่าพิมโกหกอะไรป๊อป”
“แต่มันยังไม่หมด!”
“งั้นป๊อปก็บอกมาสิคะว่าต้องการอะไร! พิมจะได้บอกคุณถูก!”ฉันได้แต่ยืนให้กำลังใจสินะ ....ฉันเหมือนส่วนเกินเลย T-T
“คุณโกหกพวกผมทำไมพิม?! ว่าคุณสติไม่ดี?”
“ถ้าป๊อปมานานแล้ว ป๊อปก็น่าจะได้ยิน แต่ถ้าป๊อปอยากฟังอีกรอบก็ได้คะ............ที่พิมทำไปเพราะพิมต้องการลืม! ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับป๊อป ต้องการตัดจากโลกภายนอก ซึ่ง....มันก็ทำได้ยาก”
“……แล้วทำไมวันนั้นต้องทำกระถางต้นไม้หล่นใส่ฟางด้วย!”
“เพราะพิมอิจฉาไง! พิมทนไม่ไหว เพราะนังฟางทำให้พิมต้องเป็นแบบนี้! แต่หลังจากนั้น.............พิมก็รู้ว่าสิ่งที่พิมทำไป มันบาปมาก”
“เพิ่งคิดได้รึไง”ทำไมพี่ป๊อปพูดอย่างนี้ล่ะ
“เออ....พี่ป๊อป พิมคิดได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอค่ะ”
“เรื่องนี้แกไม่เกี่ยวยัยหวาย!”ไม่น่าพูดเลย TT
“.........ใช่ค่ะ พิมเพิ่งคิดได้ แต่ก็ดีกว่าไม่คิดไม่ใช่หรอค่ะ?”
“มันก็ใช่.........แต่ผมว่าคุณควรจะหยุดระรานฟางได้แล้วนะ!”
“พิมหยุดตั้งแต่เรื่องกระถางต้นไม้แล้วค่ะ!”
“ไม่จริง! แล้วที่คุณจ้างคนมาทำร้ายฟางให้ฟางแท้ง จนผมต้องเกือบเสียลูกล่ะพิม!”
“จ้าง? ป๊อปเอาอะไรมาพูด พิมจะทำอย่างนั้นทำไม ในเมื่อหลายวันที่ผ่านมาพิมไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย”จริงๆคะ ก็พิมเค้าต้องการที่จะตัดจากโลกภายนอกนิหน่า เพราะฉะนั้นโทรศัพท์อย่าพูดถึง
“แต่ไอ้คนร้ายมันบอกว่าเธอจ้าง!”
“แล้วป๊อปก็เชื่อพวกมันไงหรอ!”
“ใช่! ถึงแม้จะไม่มีหลักฐาน แต่ฉันเชื่อ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่เกลียดฟาง!”
“ไม่มีเหตุผล! ป๊อปคิดหรอว่าจะมีคนเกลียดนังฟางแค่พิมคนเดียว อาจจะมีหลายคน แต่ป๊อปก็คิดว่าเป็นพิม! ทำไมคะ? พิมมันเลวมากเลยรึไง!”
“ใช่!!!”
“.....งั้นป๊อปก็จำเอาไว้เลยนะ! ถ้าพิมจะแค้นจะเกลียดใคร จนถึงขั้นต้องตามแกล้งตามระราน พิมก็จะตามราวีจนกว่าพิมจะพอใจ แต่พิมไม่ทำจนถึงชีวิต! พิมมีสติพอ พิมไม่ได้โง่ถึงขนาดต้องจ้างคนไปฆ่าชีวิตๆหนึ่งที่เค้าไม่ได้รู้เรื่องอะไร แล้วพิมขอสาบานตรงนี้เลยว่า พิมไม่ได้ทำ เรื่องที่ป๊อปพูด พิมไม่ได้ทำ เข้าใจไหม!!!!!”พิมร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากห้อง...
“พี่ป๊อปพูดแบบนี้ได้ยังไง! พี่ป๊อปไม่มีเหตุผล!”
“ใช่! พี่ไม่มีเหตุผล แต่ที่พี่พูดเป็นเรื่องจริง!”
“หึ! พูดกับพี่ตอนนี้มันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก .....แต่หวายขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าพิมไม่มีวันทำแบบที่พี่พูด พิมไม่มีวันที่จะจ้างคนไปทำร้ายพี่ฟางและหลานของหวาย ...ถ้าพี่อยากรู้เรื่อง ก็รออยู่ที่นี้ หวายจะไปตามพิม แล้วหลังจากนั้นหวายจะเล่าให้ฟัง”แล้วฉันก็รีบวิ่งออกไปหาพิม.............จนในที่สุดฉันก็เจอพิมอยู่หลังคอนโด
“พิม.....”
“วะ หวาย ฮืออออออออออ! พี่แกไม่เข้าใจฉันเลย ฉะ ฉันมันเลวมากใช่ไหม ฮึก ฮือออออๆ”พิมเข้ามากอดฉันแน่น.............ฉันสงสารพิมจัง
“เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ แกเป็นคนดี ที่พี่ป๊อปพูดไปอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบนะ ไม่เป็นไรๆ เรากลับห้องกันเถอะ”
“แล้ว.......”
“เดี๋ยวฉันเคลียให้ ไม่ต้องห่วง”ฉันพาพิมกลับเข้าห้อง ซึ่งเมื่อเข้าไปก็เจอพี่ป๊อปนั่งอยู่ที่โซฟา พิมรีบเมินหน้าหนีก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง สักพักพอฉันเข้าไปดูพิมก็หลับไปแล้ว.....
“มีอะไรจะเล่าก็เล่ามา”ใจร้อนจริงๆพี่ชายฉัน - -
“คือ........ถ้าหวายบอกพี่ พี่จะเชื่อไหม?”
“เรายังไม่ได้บอกพี่เลย แล้วพี่จะรู้หรอ”ยังจะมากวนอีก - -+
“แล้วพี่จะเชื่อไหมล่ะ!”
“ก็บอกมาสิ - -”
“พิม......เคยแท้ง”
“ห๊ะ!”ฉันพูดจริงนะ!
“เอ่อ...........คือ”งั้นฉันเริ่มเลยนะ ตอนนั้นฉันกับพิมเรียนปีสุดท้ายแล้วล่ะ แต่ฉันจบช้ากว่าพิมเพราะฉันสอบตกวิชานึง ทำให้ต้องตามแก้กว่าจะสำเร็จพิมก็มีงานทำแล้ว แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนั้น(แล้วจะพูดเพื่อ - -) ประเด็นมันอยู่ตรงที่ 4 เดือนก็ที่พิมจะจบต่างหากแหละ....
.
.
.
“พิม เย็นนี้กลับบ้านพร้อมกันไหม?”
“ไม่หรอก เดี๋ยวฉันจะกลับพร้อมเคนตะ”(ไอ้)เคนตะ เป็นแฟนของพิม 2 คนนี้เพิ่งคบกันได้ไม่นานหรอก
“แหม! หวานกันจัง ฉันอิจฉาแกจริงๆเลยพิม ทำไมคนอย่างฉันไม่มีคนมาจีบ ขอเป็นแฟนเหมือนแกบ้าง -0-”ตอนนั้นพิมฮอตมากเลยแหละ แต่ละวันต้องมีดอกไม้หรือของขวัญกลับบ้านไม่ต่ำกว่า 5 ชิ้น ฉันล่ะ อิจฉ๊า อิจฉา! -3-
“ถ้าอยากให้เป็นอย่างนั้นนะ แกก็หยุดกินได้แล้ว! จะบวมไปถึงไหนก็ไม่รู้ - -”
“ไอ้บ้า!”นึกแล้วยังเจ็บใจไม่หาย TT*
“555 ล้อเล่นๆ อ้าว! เคนตะมาพอดีเลย งั้นฉันกลับก่อนนะหวาย”
“อืม บ๊าย บายๆ”วันนี้ฉันต้องกลับบ้านคนเดียวอีกแล้ว ปกตินะฉันจะกลับพร้อมพิมทุกวัน ตั้งแต่พิมมีแฟน ก็ทิ้งเพื่อนเลย T^T ไม่เป็นไร เพื่อความสุขของเพื่อน...ฉันยอม!(นิสัยเหมือยพี่เลย :3) ถ้าจะถามว่าฉันกลับยังไง......แท็กซี่สิคะ! คนอย่างหวายขับรถไม่เป็นนนนนน ไม่งั้นขอพ่อซื้อรถให้แล้ว !-3-
......วันต่อมา(10.45 น.)
เอ๋? ทำไมพิมยังไม่มาอีกนะ ตอนนี้ฉันนั่งรอพิมอยู่ที่หน้าตึก ปกติพิมมาเร็วจะตาย วันนี้แปลก เอ๊ะ! รึว่าฉันมาเร็วไป เฮ้ย! ไม่เกี่ยวๆ - - ฉันมาปกติของฉันอยู่แล้ว
“วะ หวาย”ใครเรียกฉัน? พอฉันหันไป
“พิม!”จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็พิมร้องไห้นะสิ ร้อยวันพันปีพิมไม่เคยร้องไห้เลยนะ ต้องมีอะไรแน่ๆ
“ฮึก.......คะ เคนตะ เค้า...ฮือออออออออ”พิมดึงฉันเข้าไปกอดอย่างไม่อายสายตาใคร แต่ฉันรับรู้ได้ว่าพิมเสียใจเป็นอย่างมาก! ฉันรีบดึงพิมออกมาอยู่ที่ๆไกลจากสายตาผู้คน แล้วถามเรื่องที่เกิดขึ้น
“ทำไม! ไอ้นั้นมันทำอะไรแก  บอกฉันมา มันทำอะไรแก!”
“ฮืออออ ฮึก คะ เค้า.......ฟันแล้วทิ้ง! ฮือออออๆ”
“ว่าไงนะ!! นี่แก.....”
“เมื่อวาน เค้าบอกจะพาฉันไปทานข้าวก่อนจะกลับบ้าน แต่เค้ากลับพาฉันเข้าโรงแรม ละ แล้ว..................ฮืออออ! ฉันควรจะทำยังไงหวาย”
“ใจเย็นนะพิม เดี๋ยวฉันจะไปจัดการไอ้ชั่วนั้นเอง!”ฉันกำลงัจะเดินไป แต่ถูกพิมดึงไว้
“อย่าหวาย”
“ทำไมล่ะพิม ไอ้ชั่วนั้นมัน..!”
“ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง แล้วอีกอย่างถ้าคนอื่นรู้ ฉะ ฉันจะทำยังไงล่ะ ฮึก…”
“กะ ก็ได้..............งั้นไปเรียนกันเถอะ เข้าช้าเดี๋ยวคนอื่นสงสัย”ฉันพาพิมไปล้างหน้าก่อนจะเข้าเรียน แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ตอนนั้นฉันสงสารพิมมากเลย ข้าวปลาก็กินนิดเดียว พูดนับคำได้ เหม่อลอย ส่วนไอ้เคนตะมันก็ไม่โผล่หน้ามา ฮึ่ย! คิดเลยอยากต่อยมันจริงๆเลย - -+
....3 เดือนต่อมา
ฉันสังเกตเห็นความผิดปกติของพิมมาเดือนนึงแล้ว อ้วกทุกครั้งที่ได้กลิ่นอาหาร ชอบกินของเปริ้ยว  รึว่า!.......แต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้ แต่มันก็ไม่แน่..
“พิม แกหิวไหม?”ฉันถามหลังจากที่พวกเรามาส่งงานให้อาจารย์เสร็จแล้ว  เลยมาเดินเล่นที่ห้าง
“ก็หิวนะ ฉันอยากกินของเปริ้ยว”
“แกเหมือนคนท้องเลยนะ”ฉันพูดแค่นี้แหละ พิมถึงกับสะดุ้งเลย
“……………………”
“แกไปตรวจหน่อยดีไหม?”
“ฉันไม่ได้ท้อง!”
“แต่ 3 เดือนที่ผ่านมา ฉันไม่เห็นแกไปซื้อผ้าอนามัยเหมือนทุกเดือนเลยนะ”
“……………………”
“……………………”
“ฮึก.......หวาย ฉันกลัว”พิมจะร้องไห้อีกแล้ว
“ไม่เป็นไรนะ.......เดี๋ยวฉันไปซื้อที่ตรวจให้  แกไปรออยู่ที่ห้องน้ำนะ”ฉันเดินเข้าร้ายขายยาในห้างนั้นแหละ จะว่าฉันอายไหม? โคตรๆคะ -/- แต่เพื่อเพื่อนฉันทำได้! เมื่อฉันซื้อเสร็จก็เดินไปห้องน้ำ ยื่นที่ตรวจให้พิม สักพักพิมก็ออกมา.....
“เป็นไงบ้าง?”สีหน้าพิมดูไม่ค่อยดีเลย รึว่า......
“2................ขีด”พิมพูดพร้อมชูให้ฉันดู
“ 2 ขีด!แสดงว่า …… o_o!”
“หวาย....ฉันยังไม่พร้อมนะ อีกเดือนเดียวก็จะจบแล้ว ทำไม.......”
“ไปกับฉัน!”
“ไปไหน?”
“ไปหาไอ้ชั่วนั้น! มันจะต้องรับผิดชอบแก!”ที่จริงฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันอยู่ไหน แต่สายตาของฉันดันไปเจอมันกำลังเดินซื้อของอยู่กับผู้หญิงอีกคน! ฉันพยายามดึงพิมไปหาไอ้นั้น พอมันเห็นก็รีบเดินหนีเลย
“หยุดนะไอ้เคนตะ!”ไอ้เคนตะกับผู้หญิงหยุดเดินก็จริง แต่คนนี่สิ หันมามองเต็มเลย - -^
“หวาย! กลับกันเถอะ”พิมพยายามจะดึงฉันกลับ แต่มันก็ไม่ได้ผล
“แก! แกต้องรับผิดชอบพิม แกทำพิมท้อง!”ฉันชี้หน้าแล้วพูดอย่างเหลืออด ผู้หญิงที่มาพร้อมกับเคนตะถึงกับตาโต
“นี่มันอะไรกันคะเคน!?!”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เขาแค่เรียกร้องความสนใจ”
“ไอ้บ้า! ใครเขาจะมาเรียกร้องความสนใจจากแก ฉันจะมาเรียกร้องความยุติธรรมต่างหาก! แกทำพิมท้อง”
“หวาย ขอร้องล่ะกลับเถอะนะ”
“ไม่ได้นะพิม! มาถึงขั้นนี้แล้วต้องเอาให้ถึงที่สุดสิ”
“อยากให้ฉันรับผิดชอบงั้นหรอ? ได้!”เคนตะเดินมาทางฉันพิมแล้ว......
“1 ล้าน หวังว่ามันคงจะพอนะ”ยื่นเช็คให้ 1 ล้าน........เห็นฉันกับพิมเป็นอะไรห๊ะ!!!
 เพี๊ยะ!!!
“ฉันไม่ใช่คนขายตัวนะ!”พิมเดินไปตบหน้าเคนตะ สะใจจริงๆ!
“ถ้าเธอไม่ได้ต้องการเงิน แล้วเธอต้องการอะไร!”
“ฉันต้องการให้ลูกของฉันมีพ่อ!”
“หึ! งั้นเธอก็อย่าหวังเลยว่าฉันจะจริงจังกับเธอ เธอมันก็แค่ทางผ่านนั้น...จำไว้!”เขาพูดแล้วไม่พอ ยัง....
“โอ๊ย!!!”ผลักพิมอย่างแรงจนล้ม
“พิม!................ละ เลือด! ฮึกๆ พะ พิม ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยเพื่อนฉันด้วย!” .......หลังจากนั้น ก็มีคนช่วยพาพิมส่งโรงพยาบาล พอได้รู้จากหมอว่าช่วยเด็กไว้ไม่ได้ ฉันก็ตัวชา ทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะพิม พอรู้ก็โวยวาย ร้องไห้ตั้งหลายวัน แต่ตอนเรียนก็ทำเป็นปกติ พอกลับคอนโดก็เอาแต่ร้องไห้ กว่าจะกลับมาเป็นปกติก็ใช่เวลาร่วมเดือนเลย...
.
.
.
“เรื่องมันเป็นอย่างนี่แหละพี่ป๊อป”
“……………………”
“พี่เชื่อไหม?”
“…เรื่องนี้พี่เชื่อ แต่เรื่องฟาง ...พี่ขอคิดก่อน”พอพูดเสร็จพี่ป๊อปก็เดินออกไปเลย เฮ้อ~ นี่แหละพี่ชายฉัน - -  แต่ก็ยังดีอยู่อย่างนะ....พี่ป๊อปยอมคุยกับฉันแล้ว ><
----------------------------------------------------------------------------------------------
อาจจะมีพิมผิดบ้างนะ สมองเราใกล้จะไปแล้ววววว~
เชื่อว่าหลายๆคน คงจะปิดเทอมกันแล้ว(เรายังไม่ปิดเลย ToT) ขอให้ได้คะแนนดีๆนะ