Love Sad (PF TK)

ตอนที่ 27

“เค้าชื่อพิมครับ!”อ๋อ!คิดว่าใคร.........................แต่ว่าอะไรนะ? พิมงั้นหรอ!

“ห๊ะ!”พวกฉันประสานเสียงกัน มันจะเป็นไปได้ไงว่ะ! 0.0 (แก้วๆ สำรวมหน่อย -_-)

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อพิม...”

“แต่ผมพูดจริงๆนะครับ! เขาจ้างพวกผมมา เขาบอกว่าถ้าพวกผมไม่ทำ เขาจะทำร้ายครอบครัวของพวกผม”คิดหนักเลยสิทีนี้..

“ขอโทษนะครับ ผมคงต้องกลับโรงพักแล้ว สรุปเรื่องนี้จะเอายังไงครับ?”

“เดี๋ยวผมจะจัดการคนที่จ้างเอง ส่วนไอ้พวกนี้อยู่ในคุกสัปดาห์เดียวก็พอครับ”

“อ้าว แล้วคุณรู้หรอครับ ว่าใครเป็นคนจ้าง?”

“รู้ครับ มันเพิ่งบอกเมื่อกี้นี้ แถมผมยังรู้จักเขาดีซะด้วย...”ป๊อปพูดกับตำรวจด้วยน้ำเสียงที่เตรียมจะไปออกรบ - -

“เออ.....ครับๆ งั้นผมขอตัวนะครับ จ่า!ควบคุมตัวมันออกไป”แล้วตำรวจก็พากันออกไป

“ป๊อป อย่าทำอะไรพิมนะ ฟางไม่เชื่อหรอกว่าพิมจะเป็นคนทำ”

“แต่ฟางก็ได้ยินที่ไอ้นั้นพูดนิ!”

“ไอ้ป๊อปใจเย็นๆ”เมื่อความรู้สึกมันบอกว่าในห้องเริ่มร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ฉันจึงต้องพูดขึ้น ไม่งั้นเดี๋ยวห้องไฟไหม้ = =

“เอาเป็นว่าฟางหายเมื่อไร ค่อยคุยเรื่องนี้อีกทีนึงเนอะ........ ฟางจ๋าา นอนเยอะๆนะ หลานแก้วจะได้แข็งแรง แล้วอีกอย่างหลานแก้วจะได้ไม่แก่เร็ว - -+”

[Fang talk]

“มันเกี่ยวอะไรกันล่ะแก้ว?”

“งั้นแกก็ลองไม่นอนแล้วคุยเรื่องพิมต่อสิ ลูกออกมาหน้าย่นไม่รู้ด้วยนะ  - ^- ”

“อะ เออๆ นอนก็นอน”แกเป็นแม่ฉันรึเปล่าเนี่ย สั่งได้สั่งดีจริงๆ!  -..-

“ส่วนพวกนาย ถ้าจะคุยกันเรื่องนั้นกรุณาออกไปข้างนอก!”แก้วสั่ง 2 คนนั้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ฉันละขนลุก บรื้ออออออ!~

“เออออออ ไม่คุยก็ไม่คุยเนอะไอ้โมะ”

“เอออ.....ใช่ๆ แหะๆ ไม่คุย  ^^’’  ”หึๆ ถึงกับไม่กล้าเถียงเลย สมน้ำหน้า! ……เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง ฉันก็ยังนอนไม่หลับ ลุกบอกให้ยัยแก้วไปขอยานอนหลับกับพยาบาลดีไหมเนี่ย - -

    ติ๊ดๆๆ!

“อืมมมมมมม~”เสียงข้อความหรอ? เฮ้ย! ไม่ใช่ๆ มันร้องตั้งหลายครั้งจะเป็นเสียงข้อความได้ยังไง - -  เสียงโทรศัพท์ของป๊อปนิ เมื่อกี้ป๊อปหลับอยู่พอโทรศัพท์เข้าก็ตื่นเลย(ป๊อปปี้เค้าไม่ได้หลับลึกขนาดนั้น -_- ) ฉันก็แกล้งหลับแต่ก็ยังไม่วายแอบลืมตามองอยู่(ก็คนมันอยากรู้นิ -*-) แล้วเค้าก็เดินออกไปข้างนอกระเบียง......ใครกันที่โทรมา?

.

.

.

“ฮัลโหลครับจินนี่”เค้าเดินออกมารับสายแฟนสาวที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะใช่แฟนกันรึเปล่า....

“ป๊อปค่ะ ป๊อปอยู่ไหนค่ะ”เขากะอึกกะอักไม่กล้าตอบ เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าวันนี้จินนี่จะกลับจากฝรั่งเศส

“ผะ ผม......เอ่อ”

“อยู่ทะเลใช่ไหมค่ะ”ตกใจนิดๆที่จินนี่รู้

“จินรู้ได้ไงครับ”

“จินโทรไปถามที่บริษัทน่ะค่ะ เค้าบอกว่าป๊อปลาไปพักร้อนสัก 3-4 วัน”

“เอ่อ........ผมขอโทษนะจิน ผมลืมไปเลยว่าจินจะกลับวันนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ จินรู้ว่าป๊อปเหนื่อย อยากพักผ่อน ตอนนี้จินให้คนขับรถที่บ้านมารับที่สนามบินแล้ว จินแค่จะโทรมาถามว่าป๊อปจะกลับวันไหน  พอดีจินมีเรื่องอยากให้คุณช่วยน่ะคะ”

“ผมว่าจะกลับพรุ่งนี้ แล้วจินมีเรื่องอะไรหรอครับ?”

“เอาไว้ให้ป๊อปกลับมาก่อนดีกว่า งั้นแค่นี้นะคะที่รัก”

“ครับ......”เค้ารู้สึกโล่งนิดนึงที่เธอไม่โกรธ แต่ก็ยังเอะใจกับเรื่องที่เธอจะให้ช่วย.......

.

.

.

@บ้านจินนี่

“คุณแม่คะะะะ~”พอกลับมาถึงบ้านขนมจีนก็รีบวิ่งเข้าไปกอดหญิงวัยกลางคนด้วยความคิดถึง (ใครจำผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ ย้อนไปตอนที่ 6 นะคะ)

“ไงจ๊ะยัยจีน! ไปเที่ยวมาสนุกไหม”

“สนุกมากเลยคะ แล้วนี่คุณแม่กำลังทำอะไรอยู่ค่ะ?”

“แม่เพิ่งบอกให้เด็กตั้งโต๊ะน่ะจ๊ะ”

“ดีเลย! จีนกำลังหิวอยู่พอดี......อ้าว! พี่จินนี่ไม่มาทานข้าวด้วยกันหรอค่ะ?”ทักพี่สาวที่เพิ่งรถจากรถแล้วกำลังจะเดินขึ้นห้อง โดยไม่สนใจหญิงวัยกลางคนเลยสักนิด

“ไม่ล่ะ พี่ทานไม่ลง!”ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สำหรับขนมจีนคงจะเป็นอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นกับพี่สาว แต่สำหรับหญิงวัยกลางคนแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ปกติที่สุด!

“ไม่หิวหรอจ๊ะลูกจิน แม่สั่งให้เด็กทำอาหารไว้เยอะเลยนะ”

“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าลูก แกไม่ใช่แม่ฉัน!”

“พี่จิน!”ตกใจในสิ่งที่พี่สาวพูด เธอไม่ค่อยได้เห็นพี่สาวเธอพูดอย่างนี้เท่าไร แต่ดูเหมือนว่าในบ้านหลังใหญ่กำลังลุกไปด้วยไฟแห่งความเกลียดชัง

“ทำไมพูดอย่างนี้ละจ๊ะลูกจิน เราก็เปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกันนะ”พูดเหมือนใจเย็น แต่ข้างในแทบจะระเบิดกับคำพูดของลูกเลี้ยง

“ครอบครัวหรอ?  หึ! ไม่ทราบว่าฉันไปนับญาติกับแกตอนไหน”ดูเหมือนว่าศึกครั้งนี่คงจะไม่จบลงง่ายๆ เธอเลยต้องพูดให้ทั้งสองคนหยุดสงครามกันเสียที

“อะ เอ่อ........................แม่คะ! จีนหิวแล้ว เราไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ’’รีบพูดห้ามก่อนที่มันจะสาย เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสองคนนี้ไปมีเรื่องโกรธเคืองอะไรกัน เวลาอยู่ใกล้กันที ก็เหมือนน้ำมันกับไฟที่พร้อมจะปะทะเข้าหากันได้ทุกเมื่อ

“ดี! ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมานะคะ..........คุณหญิง!”ยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะก้าวเท้าขึ้นห้องไป หญิงสาวกลางคนได้แต่เก็บอาการไว้..................................... ‘สักวันฉันต้องชนะแก นังจินนี่!’

.

.

.

“ฟาง!”หลังจากเค้าคุยโทรศัพท์เสร็จ กำลังจะเดินเข้าห้องหันมาก็เห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกยืนถือถุงน้ำเกลืออยู่

“จะกลับตอนนี้เลยก็ได้นะ เดี๋ยวจินนี่เค้าจะโกรธเอา”คำพูดของเธอ ทำให้เค้ารู้ว่าเธอกำลังน้อยใจที่เขาไม่ชัดเจนสักที....

“จะกลับได้ยังไงล่ะ ฟางยังไม่หายเลย ว่าแต่ที่พูดเมื้อกี้...น้อยใจป๊อปหรอ?”เค้ากำลังง้อเธออยู่นะ น้ำเสียงติดตลกของเค้าไม่ช่วยทำให้เธอยิ้มได้เลย ทำให้เค้ารู้ทันทีว่ามัน..........แป้ก!

“ฟางไม่ตลกนะป๊อป ตกลงจะเอายังไงกันแน่ ฟางเป็นใคร? แล้วจินนี่เค้าเป็นใคร? อยู่ในฐานะอะไรกันแน่!”

“ฟาง.....”

“ฟางเหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยที่จะต้องมานั่งรอคำตอบจากคำถามเดิมๆ ฮึก.....ฟางก็เป็นคน ฟะ ฟางเหนื่อยก็เป็นนะ! ฮืออออ”เค้าทำให้เธอร้องไห้อีกแล้ว............เขาคว้าเธอมากอดไว้อยู่อย่างนั้น

“ถ้าป๊อปบอกว่า.............”

“ฮึก...............................”

“ป๊อปไม่ได้รักจินนี่....................ฟางจะเชื่อไหม?”

.

.

.

ก๊อกๆ!

“เชิญคะ....................คุณหญิง!”หลังจากเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ในขณะที่หญิงสาวกำลังตรวจงานอยู่ที่ห้อง ก็ได้มีคนมาเคาะประตูห้อง ตอนแรกเธอก็คิดว่าอาจจะเป็นคนรับใช้หรือขนมจีน แต่แท้จริงแล้วก็คือแม่เลี้ยง หรือคุณหญิงที่เธอแสนจะเกลียด

“ตกใจอะไร! เมื่อกี้ยังเถียงฉันอยู่เลยนิ.......อ๋อ! รึว่ากลัว? แหม!ทำตัวเก่งจริงๆนะแก”

“แกมาทำไม! ออกไป!”

“ลูกจิน~ เคารพกันหน่อยก็ดีนะ เพราะยังไงฉันก็อายุมากกว่าแก แล้วอีกอย่างในบ้านหลังนี้ฉันใหญ่ที่สุด!”

“แกมีสิทธิ์อะไร!”

“ลูกจินก็น่าจะรู้นะ.............อ่ะๆๆ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ที่จริงฉันไม่อยากมาเหยียบที่นี้นักหรอก....มันสกปรก!”ทุกคำพูดที่กล่าวออกมา ถูกจดจำไว้ในสมองของจินนี่............................‘สักวันแกจะต้องมากราบเท้าฉัน ยัยคุณหญิง!’

“พูดแบบนี้มันดูถูกเกินไปหน่อยไหมคะ...........แก่จนจะลงโล่งอยู่แล้ว ยังจะมาทำตัวให้คนอื่นรังเกียจอีก!”

“ยัยจินนี่!!!”

“จะพูดอะไรก็รีบพูดเถอะคะ เดี๋ยวพื้นห้องมันจะมีเชื้อราขึ้น!”ได้แต่กำมัดแน่อย่างเจ็บใจ

“ฮึ่ย! ฉันแค่จะมาบอกว่าฉันจะส่งยัยจีนไปเรียนต่อที่อังกฤษ”

“ไม่ได้นะ!”ถ้าไป...........แล้วใครจะดูแลเอาใจใส่เธอ? ทั้งบ้านมีแค่ขนมจีนคนเดียวเท่านั้นที่รู้ใจเธอทุกอย่าง

“ต้องได้สิ! ทำไมจะไม่ได้ .......อ๋อ! ฉันก็ลืมไป ว่าแกรักและผูกพันกับยัยจีนมากแค่ไหน แต่......เรื่องนี้ฉันช่วยไม่ได้นะ เห็นยัยจีนเค้าบ่นว่าอยากจะไปเรียนต่อ เคลียเองละกัน”เธอพูดแล้วเดินออกไป ด้านจินนี่ก็เริ่มคิดหนัก นอกจากงานแล้วเธอยังต่อมาคิดเรื่องครอบครัวอีก แต่คนอย่างเธอ ไม่ยอมหรอก.............เธอไม่ยอมให้คนที่เธอรักต้องจากเธอไปไกลๆแน่ๆ

“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”

.

.

.

“มีอะไรจะพูดก็พูดมาเลยป๊อป พวกเราพร้อมฟังแล้ว”บรรยายเป็นใจสำหรับการเล่าเรื่องราวต่างๆ แก้วและโทโมะนั่งอยู่โซฟา ฟางนั่งหลังพิงกับเตียง ส่วนป๊อปปี้นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ เหตุเกิดจาก แก้วและโทโมะได้ยินบทสนทนาของ 2 คนนี้(พูดดังขนาดนั้นเชียว - -) จึงเกิดความสงสัยและความงุนงงในเวลาเดียวกัน จึงบอก(บังคับ)ให้ป๊อปปี้เล่าถึงประเด็นเรื่องราวที่ว่า เขา ‘ไม่ได้รักจินนี่ แต่เป็นแฟนกัน?’

“คือเรื่องมันมีอยู่ว่า........”

        ~…หลายปีที่แล้ว…~ (ตอนที่ฟาง ป๊อปปี้ โทโมะเรียนปีสุดท้าย)

“ป๊อปคะ ตรงนี่ทำยังไงหรอ?”จินนี่ นักศึกษาสาวที่ในตอนนั้นฮอตที่สุดในมหาลัย ถามเพื่อนหนุ่มที่เธอแอบรัก...

“อ๋อ! ^&N_@#$%)+_)(*^&*)_”ป๊อปปี้ หนุ่มฮอตที่สาวๆต่างหมายปอง

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะ ^^”

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้สบายมาก ^0^”

“ไอ้ป๊อป! ไปกินข้าวได้แล้ว”โทโมะ เพื่อนสนิท(โคตรๆ)ของป๊อปปี้

“เออๆ เดี๋ยวไป แล้วไอ้กวินล่ะ?”

“มันไปก่อนแล้ววววววววว แกก็เร็วๆนะ .........อ้าว! หวัดดีครับจินนี่”

“หวัดดีค่ะโทโมะ………งั้นจินขอตัวก่อนนะ บ๊าย บายคะ”

“บายครับ ^^”แล้วเธอก็เดินออกไป...

“สาวไปแล้ว...............ส่วนแกรีบเก็บของเร็วๆหน่อยฉันหิว!”

“สั่งอยู่ได้ เป็นพ่อฉันรึไงว่ะ  -_-”พอเก็บของเสร็จก็รีบเดินไปที่โรงอาหาร สถานที่ที่เพื่อนชายอีกคนรออยู่

“เฮ้ย! ทางนี้”กวิน เพื่อนสนิทอีกคนของป๊อปปี้และโทโมะ

“ไง! รอนานไหม?”ป๊อปปี้เปิดประเด็น

“ไม่น่าถาม รากงอกแล้ววว - -+”

“เออๆ ขอโทษๆพอดีงานมันเยอะ ต้องรีบเคลียให้เสร็จ ไม่งั้นไม่จบแน่ๆปีนี้”

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ.........เออ! แล้วฟางไปไหนว่ะ?”ฟาง นักศึกษาสาวที่ใครหลายๆคนแอบรัก แต่เธอไม่สน! เธออ่ะ สนแค่เขาคนเดียว...

“เห็นบอกว่าวันนี้ต้องอยู่ช่วยอาจารย์ตรวจงานจนกว่าจะเสร็จ คงไม่ได้มากินข้าวด้วย”โทโมะบอก

“ขยันจริงๆ - - ........พวกแกรีบไปซื้อข้าวเถอะ ถ้าช้ากว่านี้จะรอนาน”กวินบอก........หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว ป๊อปปี้ก็เดินมาเข้าห้องน้ำ โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนตามมา...

   หมับ!

“เฮ้ย!”

“ตกใจอะไร! ฉันเอง”โล่งอกไปเมื่อรู้ว่าคนๆนั้นคือกวิน

“แกลองมาเป็นฉันไหมล่ะ! วุ้ย~ เออ! แล้วตามมามีอะไร?”

“ฉัน.........................มีเรื่องอยากจะให้แกช่วย”

“เรื่องอะไร?”

“คืออออ....ฉันชอบจินนี่ว่ะ”

“อ๋อ! คิดว่าอะไร.....ห๊ะ! จริงดิ แล้วแกจะมาบอกฉันทำไมว่ะ? ไปบอกจินนี่สิ”

“จินนี่ไม่ได้ชอบฉัน..................แต่เค้าชอบแก”

“อะไรนะ!”

“เมื่อวานฉันกะว่าจะสารภาพรักกับจินนี่ ฉันเลยถามเค้าว่า จินนี่มีคนที่ชอบรึเปล่า? เค้าก็ตอบมาแบบไม่ลังเลเลยว่าเป็นแก...”

“………………”

“ถ้าวันไหน จินนี่มาสารภาพรักกับแก ฉันเลย.............อยากให้แกรับรักเค้า”

“แกไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม!?!”

“ฉันพูดจริงๆ”

“แต่แกจะเจ็บ.....”

“แค่ฉันได้เห็นคนที่ฉันรักมีความสุข ฉันก็ดีใจแล้ว...^^”

“………………”

“แกช่วยเพื่อนคนนี้หน่อยได้ไหม?”

“………………”

“………………”

“........................ก็ได้”ตอบตกลงทั้งที่ในใจคิดหนักเป็นอย่างมาก...

 @วันต่อมา....

“ไอ้กวิน”

“อ้าวไอ้ป๊อป! มีอะไรหรอ?”

“คือ.....เมื่อวานจินนี่เค้า.....เอ่อ.....”

“แล้วแกได้ตอบตกลงจินรึเปล่า?”รู้ว่าสิ่งที่ป๊อปปี้จะพูดคืออะไร เลยถามขึ้นมา

“อะ.....อืมๆ”

“ฉันขอบใจแกมากเลยนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยว่ะ”เดินเข้าไปกอด แล้วตบหลังเบาๆเพื่อย้ำว่าเขาคือเพื่อนที่ดีที่สุด

“แกไม่.......”

“ฉันบอกแกแล้วไง ว่าความรักของฉันก็คือการได้เห็นคนที่รักมีความสุข…………ขอบใจแกอีกครั้งนะ งั้นฉันกลับล่ะ”บอกลาแล้วเดินจากไป เขายืนคิดในสิ่งที่เขาทำ........เขาคิดดีแล้วหรอที่ตกลงคบกับจินนี่ ถึงกวินจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก็คงจะเสียใจไม่น้อย.....นี่เขาทำอะไรลงไป

      เอี๊ยยยยยยยยย! ~ ตูม!!!!!!!!!!!!!

หันไปมองต้นเสียง ก็ต้องช็อกเมื่อเห็นร่างของเพื่อนรักที่เพิ่งจะบอกลาเขา นอนจมกองเลือดอยู่ถนนอีกฝั่ง

“ไอ้กวินนนนนนนนนนนน!!!!!”ไม่รอช้า รีบวิ่งไปหาร่างของเพื่อนรักที่กระอักเลือด กวินเหมือนรู้ตัวเองดีว่าคงไม่รอด...ท่ามกลางผู้คนที่ยืนมุงดูอยู่ แต่ไม่มีใครช่วยเลยสักคน รถที่ขับชนก็รีบขับหนีหายไปกับความวุ่นวาย

“ไอ้กวิน! แกห้ามหลับเด็ดขาดนะ ....ฮึก....ยืนทำอะไรอยู่! โทรตามรถพยาบาลสิ! โธ่เว้ย!!!”น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกที่ละนิด พยายามพูดไม่ให้เพื่อนหลับ เพราะถ้าเค้าหลับเมื่อไร เค้าจะไม่ตื่นตลอดกาล...

“อะ ไอ้ ปะ ป๊อปป ~ ”

“ฮึกๆ.....แกห้ามหลับนะ! แกต้องรอดนะกวิน ฮึก!...... อีกแปปเดียวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว รอก่อนนะ!”ในตอนนั้นมีเขาที่กระวนกระวายอยู่คนเดียว กวินยิ้มแล้วส่ายหน้าอย่างยากลำบาก

“ไม่ต้อง ระ หรอก มันถึงเวลา ฉะ ฉันแล้ว....”

“แกอย่าพูดอย่างนี้สิ! แกต้องรอด! แกจำได้ไหม ที่ฉัน แก แล้วก็ไอ้โมะสัญญากันไว้ว่าจะไปเที่ยวรอบโลกด้วยกัน แกจะผิดสัญญาไม่ได้นะ!”

“ขะ ขอโทษนะ ...........เฮือก!อะ”กระอักเลือดอีกหลายครั้ง จนเขาทำอะไรไม่ถูก รถพยาบาลก็ยังไม่มี คนมุงดูก็มากขึ้น

“ไอ้กวิน”

“ฉะ ฉันฝาก จะ จินนี่………ด้วย.......”และแล้วชีพจรของเค้าก็หยุดลง...............

“กวิน”

“……………………”

“ไอ้กวิน!”

“……………………”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!”........หลังจากนั้น เค้าก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับกวินมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าตอนแรกๆเค้าจะเคยชอบจินนี่ก็ตาม แต่ตอนนี้เค้าคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้น ........

        ~กลับมาปัจจุบัน~

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ”

“จะมีผู้ชายแบบนี่กี่คนบนโลกนะ T^T”แก้วที่ได้ฟังถึงกับร้องไห้ โทโมะกับฟางถึงแม้จะเป็นเพื่อนกับกวินแต่ทั้งสองไม่เคยจะรู้เรื่องนี้มาก่อน รู้อีกทีกวินก็จากไปเสียแล้ว ส่วนคนเล่าอย่างป๊อปปี้ ถึงแม้เรื่องนี้จะผ่านมาหลายปีแล้ว เจ้าตัวก็ยังน้ำตาคลอเลย

“ฮึกๆ! ทำไมป๊อปไม่ยอมเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกอ่ะ”

“ก็.....กวินมันไม่อยากให้รู้”

“ไอ้กวิน แกเป็นเพื่อนฉันทำไมไม่บอก TT”

“นี่ๆ เลิกร้องไห้กันได้แล้ว ถ้าใครเข้ามาแล้วเห็นพวกเราเป็นแบบนี้เค้าจะสงสัยเอา”

“ฮึกๆ กะ ก็ได้ ฮือออออ(ยังไม่เลิกร้อง)”

“- -^”

……………ตกดึก (22.30 น.)

“เฮ้อออออ~~”ตอนนี้ภายในห้อง คนอื่นหลับกันหมดแล้ว ป๊อปปี้ที่นอนไม่หลับ เลยมาสูดอากาศที่ระเบียงอีกครั้ง ไม่รู้เป็นเพราะคิดถึงเพื่อนอย่างกวินรึเปล่า

“ทำไมยังไม่นอนอีกละป๊อป?”หันไปตามเสียงเรียกก็เห็นฟางที่เดินตามออกมา

“ป๊อปยังไม่ง่วง......แล้วฟางล่ะ”

“ยังไม่ง่วงเหมือนกัน”เธอเดินไปยืนอยู่ข้างๆเค้า

“แต่นี่มันดึกแล้วนะ นอนดึกมันไม่ดีรู้ไหม?”

“ป๊อปก็เหมือนกันแหละ..........................แต่ฟางคิดถึงกวิน”พูดแล้วทำหน้าเศร้า

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ มันไม่ดีเลยนะ...แต่ป๊อปว่ากวินเค้าต้องรู้แหละว่าเรากำลังคิดถึงเขาอยู่”

“อันนี้ฟางรู้นะ แต่ที่ฟางไม่รู้คือ......ตอนนี้ป๊อปกำลังผิดสัญญากับกวินอยู่ ทำอย่างนี้เค้าจะไม่โกรธหรอ?”

“.......ป๊อปก็ไม่รู้นะ แต่ป๊อปคิดว่ากวินมันคงไม่โกรธหรอก มันคงจะเค้าใจเรา 2 คนอยู่......”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิเนอะ....”

“........ป่ะ! ไปนอนกันเถอะ”

“จ๊ะ ^^”เค้าประคองเธอเดินเข้าไปในห้อง แล้วช่วยจัดท่านอนให้ดีๆ ก่อนที่เค้าจะนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ แล้วนอนเฝ้าจนกว่าเธอจะหลับ เค้าจึงหลับตาม.......

----------------------------------------------------------------------------------------------

แต่งไปแต่งมาเริ่ม งง ? - -^ ได้กลับไปอ่านใหม่ ทีนี้ยิ่งอ่านยิ่งงง (เอาเป็นว่าอย่าไปสนใจ -*-)

ตอนนี้ไม่รู้จะยาวพอรึเปล่านะ อัพดึกนิดนึงคงไม่ว่ากันเนอะ *-* อาจจะมีพิมพ์ผิดบ้างสักเล็กน้อย ยังไงก็ขออภัย

 

แต่ ณ ตอนนี้ ขอตัวไปนอนก่อน คร่อกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟี้~ zZzZzZzZ

ปล. GN จ้า ^^