i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 
 
5 - Rub Nong
 
ผมกลับมาที่หอหลังจากไปกินข้าวกับไอ้ทัชและเพื่อนใหม่อีก3คน มีรายนามดังนี้
 
1.กิ๊ง สาวสวยที่สุดในคณะ (เจ้าตัวอวยตัวเองแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะเธอสวยจริงไม่ใช้สลิงฉีดยาและมีดหมอเข้าช่วย) ขาวอมชมพู ผมยาวสีแดงประกายส้ม รูปร่างกำลังดี ผมว่าตัวแทนเฟรชชี่คณะฝ่ายหญิงคงไม่พ้นเธอคนนี้แน่นอน
 
2.เมฆ นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ แต่ผมแอบเห็นว่าเมฆชอบชำเลืองมองกิ๊งเป็นระยะๆ
 
3.แทน ไอ้เหี้ยนี่ผมงงสุดว่ามันมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง?
 
รีเพลย์ใหม่นะครับ เริ่มจากตอนที่ผมกำลังโมโหไอ้แทนอยู่นั้น ทัชมันก็ลากผมออกมาและบอกว่าไปหาไรยัดปากก่อนที่ผมจะไปกัดใครเข้า เผอิญเจอกับกิ๊งพอดี ผมเลยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษชวนเธอไปด้วย แต่ตัวเธอดันมีคนติดสอยห้อยตามไปด้วยนั่นก็คือเมฆ และเมื่อถึงหน้าประตูก็เจอกับไอ้เหี้ยแทน มันยักคิ้วก่อนจะเข้ามาทักแบบด้านๆว่า
 
“จะไปไหนกันวะ?”
“กินข้าวอะแทน ไปด้วยกันมั้ย” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเป็นคนพูดและชวนตามมารยาท แต่..
“ไปดิ กำลังหิวเลย”
 
ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องทนนั่งแดกข้าวอย่างยากลำบากไปพร้อมๆกับหน้าที่แสนจะกวนตีนของไอ้แทนครับ
 
เอวังด้วยประการฉะนี้แล
 
 
 
 
 
ผมอาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่าผมเก็บเบอร์พี่รหัสไว้ที่ไหน...
 
มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่ใส่ไปวันเฟิสเดทมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ผมเลยลองไปค้นๆดู
อืมมมม ยังอยู่วุ้ย .. เพราะผมยังไม่ได้ซักกางเกงไง 5555555+ ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่ชาวหอทุกคนเป็นแน่นอนผมฟันธง โดยเฉพาะเพศชาย กร๊ากๆๆๆๆ
ว่าแล้วก็เมมเบอร์แล้วโทรหาดีกว่า
 
/.../
“ฮัลโหลล 2โหล24”
/ใคร/
 
ชิบหายยย เสียงโหดโคตรพ่อ นี่ผมโทรผิดรึเปล่าวะ ?
“นั่นใช่เบอร์พี่รหัสที่อยู่คณะวิศวะ มxxxรึเปล่าครับ?” พูดเพราะไว้ก่อนเป็นยอดดี
/เออ มึงเป็นน้องรหัสกูใช่มั้ย? เพิ่งจะโทรมาเหรอไอ้ห่า กูรอเป็นชาติ/
“โหยพี่ ก็มันยุ่งๆ กิจกรรมก็เยอะ”
/เออๆ ชั่งมัน ยังดีที่โทรมา .. แนะนำตัวเองดิ๊/
“ผมชื่อแกรนด์ครับ”
/.../
“...”
/แค่เนี้ยะ?/
“เอ่อ...”
/แนะนำตัวแบบที่พี่เค้าสอนสิวะ แม่ง แค่นี้ต้องให้บอก/
 
เวรละ...แนะนำไงวะนั่น ผมลืมไปหมดแล้วด้วย ให้ตายสิ
 
“พี่ช่วยสอนผมอีกทีได้มั้ยอะครับ?” โว้ยยยยยยยยย ทำไมกูต้องหงอด้วยวะ? นี่ขนาดยังไม่เห็นหน้า แค่คุยกันทางโทรศัพท์นะ เสียงเสือกโหดชิบ หน้าตาแม่งไม่ได้เพิ่งออกจากคุกเลยเหรอวะ?
 
/ไม่ ไปหาเอาเอง และก่อนวันพุธหน้ามึงต้องมาแนะนำตัวเป็นๆต่อหน้ากู .. ไม่งั้นมึงโดนดีแน่/
 
และไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยก็วางสายไป...
 
ผมนึกทวนคำสั่งพี่เค้าอีกรอบ .. แนะนำตัวต่อหน้า ... ชิบหายเถอะ!
.
.
 
.
 
 
.
 
วันต่อๆมาผมก็ทำความรู้จักกับเพื่อนๆมากขึ้น บางคนก็จำได้บางคนก็พอแนะนำตัวเองเสร็จปุ๊ปผมก็ลืมเลย แต่ยังไงๆก็ต้องรู้จักอยู่ดี แรกๆก็เงี้ย ผมรู้จักแต่คนที่คุยบ่อยๆด้วยเท่านั้นก็มีกิ๊ง เมฆ(เห็นกิ๊งที่ไหนเห็นเมฆที่นั่น)และไอ้แทน รายสุดท้ายนี่เค้าไม่ได้เรียกว่าคุย แต่เรียกว่ากัดกันจะดีกว่า เลยทำให้ผมจำมันได้ ส่วนที่เหลือจำผมได้เกือบหมด .. ไม่อยากจะอวยตัวเองหรอกนะแต่ผมหล่อจริงๆ ไม่งั้นทุกคนจะจำผมได้ไงจริงปะ?
 
ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลรับน้อง หากใครเจออะไรที่แปลกประหลาด พิสดาร คนบนโลกนี้เค้าไม่ทำกัน แต่ที่ม.นี้ทำ ก็ไม่ต้องแปลกใจไปเพราะมันเป็นคำสั่งของ ‘รุ่นพี่’
 
สมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ที่ทุกคนมีติดตัวไว้เสมอ ไม่ว่าจะเดินอยู่ แดกข้าว นั่งขี้ เมื่อเจอพี่ในเจอร์ตัวเองที่ไหนต้องรีบเข้าไปขอลายเซ็นอย่างกับดารา และตอนนี้ผมกับไอ้ทัชกำลังขอลายเซ็นพี่คนที่มีสีผมบลอนด์ทอง ดิพปลายม่วงพาสเทลอยู่ ซึ่งพี่เค้านั่งกับเพื่อนอีก2คน (ยังไม่ได้ขอ กะว่าจะขอเป็นรายต่อไป)
“ดีครับพี่ ผมมาขอลายเซ็นครับ” ไอ้ทัชพูด พร้อมกับยื่นสมุดให้ซึ่งผมก็ยื่นไปด้วยเช่นกัน
“ชื่ออะไร คนนี้ก่อน” พี่เค้าถามพยักเพยิดไปทางไอ้ทัช กางสมุด2เล่มไว้บนตัก แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเซ็น
“ทัชครับ”
“รู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร?”
“ไม่รู้ครับ”
“พี่ชื่อโกเม่ เรียกว่าพี่โกก็ได้”
“ครับ”
เออดีวุ้ย บอกง๊ายง่าย คนอื่นนี่นะ กว่าจะรู้ชื่อได้เลือดตาแทบกระเด็น
“อยากได้ลายเซ็นพี่ใช่ปะ?”
“ครับพี่โก” ไอ้ทัชเรียกสนิทสนมเลยวุ้ย...ผมเหลือบเห็นพี่เค้ายิ้มนิดๆด้วยแหละ ถูกใจไอ้ทัชละเซ่ หึหึ
“แต่พี่ไม่มีปากกาอะ”
“นี่ครับ” ไอ้ทัชรีบยื่นให้ทันที
“พี่ชอบสีม่วง”
 
เอาละไง...
 
ไอ้ทัชรีบวิ่งไปหา ซึ่งไม่เกิน2นาทีมันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วง
 
“พี่ชอบใช้ยี่ห้อเพนเทลมากกว่าอะ”
 
ไอ้ทัชรีบไปหา และ5นาทีต่อมามันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วงยี่ห้อเพนเทล
(แม่งเทพ ไปหามาจากไหนวะ?)
 
พี่โกเม่รับปากกาไป ก้มลงไปเซ็นและยื่นคืนให้ไอ้ทัชทั้งปากกาและสมุด
 
ผมชำเลืองมองสิ่งที่พี่เค้าเซ็นให้ ...
 
Nickname :: …G…
 
กูว่าแล้ววววววววววววววววว แทงหวยไม่ถูกวะ ?         
 
พวกพี่พวกนี้แม่งโรคจิตครับ ชอบให้ทีละตัวบ้าง คำหนึ่งบ้าง ชื่ออย่างเดียวบ้าง ทั้งๆที่ในสมุดอะต้องเซ็นให้ครบทุกช่องซึ่งประกอบไปด้วย ชื่อ-นามสกุล ชื่อเล่น เบอร์ อีเมล เฟซ และกว่าจะได้ข้อมูลแต่อย่างของพี่เค้านั้นแทบจะรากเลือด ต้องกลับมาขอใหม่ ทำบ้าๆบอๆ เต้นโน่นนี่ ร้องเพลง คุยกับเสาไฟ(ไอ้เมฆโดนรุ่นพี่คนนึงสั่ง ฮามากครับ) นั่งตกปลาริมบ่อน้ำพุ(ไอ้แทนโดน ไอ้นี่แม่งกวนตีน กลัวไม่สมจริง มีการกระตุกเบ็ดแล้วตะโกนลั่นว่า ‘เห้ยๆๆๆๆๆ กินเบ็ดแล้วโว้ย’ ทั้งๆที่ในมือไม่มีอะไรเลย คนแถวนั้นหันมามองแล้วหัวเราะเพียบ) เต้นเป็ดรอบตึกคณะ กินใบไม้ โดนสั่งให้ไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาประเคน แล้วแต่ละคนจะสรรหาแหละมาแกล้งน้องแต่รุ่นพี่บางคนก็ใจดี ไม่ต้องทำอะไรแถมยังเซ็นให้ครบทุกช่องเลย
 
“น้องชื่ออะไรครับ” ตาผมบ้าง
“แกรนด์ครับ” พี่เค้าหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนแปบนึงก่อนจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
 
ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีแหะ...
 
“น้องเห็นกลุ่มรุ่นพี่ตรงโน้นมั้ยครับ?” ผมชะเง้อคอมองตามนิ้งที่พี่เค้าชี้ไป ก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มใหญ่กลุ่มนึง ราวๆ15คนได้ “นั่นน่ะ รุ่นพี่ปี3ทั้งหมด พี่อยากให้น้องแกรนด์ไปหาคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74แล้วบอกว่า ‘ขอตังค์พันนึงครับ’ ...” ผมทำหน้างง พี่โกเม่ก็รีบพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงว่าพี่เค้าจะไม่ให้ เพราะพี่เค้ารู้ว่ามีแต่พี่เท่านั้นที่สั่งแบบนี้”
 
ผมหันไปมองไอ้ทัช แต่มันก็ไม่พูดอะไร
อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เต้นกลางโรงอาหารแบบเมื่อวานละว้า...
 
ผมเดินไปอย่างห้าวหาญชาญชัย (?) ซึ่งเหมือนว่าพวกพี่ๆเค้าจะรู้ เพราะเริ่มหันมามองกันทั้งกลุ่ม
 
“เอ่อ...” ถูกมองแบบนี้คนหล่อก็ประหม่าเป็นนะครับ
“แนะนำตัวเองก่อน” พี่คนนึงเตือน
เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีนะที่พี่เค้าเตือน เพราะจากการล่าลายเซ็นที่ผ่านมาทำให้ผมได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าควรแนะนำตัวเองให้ฝ่ายที่อยากรู้จักก่อน เหมือนเป็นมารยาทน่ะครับ แต่พี่บางคนเค้าก็ไม่เคร่งเท่าไหร่ เลยทำให้ผมหลงๆลืมๆไปบ้าง
 
“ผมชื่อนายกรวิชญ์  นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล” ผมพูดเสียงดังฟังชัด แต่บางคนเริ่มไม่สนใจและหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม
 
“แล้วจะมาทำอะไร”
 
“มาขอเงินคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74กิโล อะครับ” พอผมบอกจุดประสงค์ไป พวกพี่ๆเค้าก็ไม่สนใจผมอีกเลย ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง เก้ๆกังๆ อยู่คนเดียว
 
อ่าวเวร...แล้วตอนแรกดูเหมือนจะให้ความร่วมมือดี
 
“อยากขอเงินก็มาวัดส่วนสูงกับน้ำหนักเองสิน้อง ฮ่าๆๆๆ”
 
ผมไม่ชอบแบบนี้เลย...มันดูเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ให้ผมไปเต้นบ้าๆบอๆกลางถนนหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้ มันเหมือนเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางออก เป็นตัวอะไรไม่รู้ที่ไม่มีใครสนใจ
 
“มีปากก็ถามสิวะ”
 
เป็นคำแนะนำที่ดี ซึ่งผมไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำ
ไหนๆก็มาละ .. เห้อ
 
ผมกะสายตาเอาคร่าวๆจากส่วนสูงของตัวเอง ผมสูง178 ดังนั้นใครที่เตี้ยกว่าผมก็ไม่ใช่แน่นอน แต่...มันมีปัญหา ไอ้พวกรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ล่ะ ?
น้ำหนัก74 ... ตัวคงไม่หนาไม่บางมาก
ที่โต๊ะมีรุ่นพี่นั่งกันอยู่ 7 คน สุ่มๆเอาสักคนแหละวะ ไม่งั้นก็ถามแม่งหมด7คนนั่นแหละ
ผมเลือกคนที่นั่งหันหลังก่อน...ตาขวากระตุกถี่...แต่ผมไม่สน...
 
“พี่ครับขอโทษนะครับ สูงเท่าไหร่เหรอครับ”
 
พี่เค้าหันหลังกลับมา...
 
 
ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
 
ทำไมเป็นมันไปได้วะ? แม่งเอ๊ยยย
ตอนที่แนะนำตัวผมไม่ได้สำรวจอะไรมากอะสิ เลยไม่ได้สังเกตเห็นไอ้เหี้ยนี่
 
แจ๊คพอตแตกจริงๆ หลังผู้ชายก็เหมือนๆกันหมด เลือกใครไม่เลือก ดันเลือกไอ้พอส รู้งี้กูเชื่อตาขวากระตุกก็ดีหรอก
 
ไอ้เหี้ยนี่มันยิ้มมุมปากครับ
“พี่สูง187”
 
ชิบหายอีกละ...ดันสูงเท่าคนที่กูต้องขอเงินอีก
ช่างมัน เผื่ออาจจะมีคนอื่นที่สูง187ก็ได้
 
เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินไปถามคนอื่น มันเลยรีบขัดขึ้นมาว่า
“ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หนักเท่าไหร่”
 
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วตอบเสียงดังฟังชัด
 
“ไม่!”
 
“แต่พี่อยากบอก...พี่หนัก...74...”
 
 
สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอแหลกูแน่ๆ
 
“กูไม่เชื่อ” ต่อให้เป็นรุ่นพี่อะไรผมก็ไม่สนทั้งนั้นแหละครับ (ไอ้แกรนด์มันลืมว่ามันกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนของพี่ปี3ไปชั่วขณะ)
 
“ไปวัดมั้ยละ? หึหึ”
“ไปวัด? ไปงานศพมึงอะเหรอ? ไปดิ”
 
“อ่าวน้อง ไมพูดจาหมาๆแบบนี้อะ นั่นรุ่นพี่น้องนะ ตั้งแต่ไอ้ทำที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ ละ ... อยากโดนทำโทษเหรอน้อง?” พี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาครับ และตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนพี่ปี3 (นึกขึ้นได้แล้วเร๊อะ??) ไม่มีใครคุยกันแล้ว ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมกับมัน
 
“ว่าแต่ไอ้เด็กนี่หน้าคุ้นๆวะ...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“กูนึกออกแล้ว คนที่ชกไอ้พอสที่ร้านเหล้านั่นไง”
 
ห๊ะ!? ยังจำกันได้เหรอวะ ทั้งๆที่ตัวกูลืมไปซะสนิท
 
“จริงด้วยวะ เอาไงดีวะพอส เล่นแม่งเลยมะ?” ใครไม่รู้เสนอขึ้นมา ผมมองหน้ามัน มันจ้องหน้าผมนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาต่อยผมหรือทำร้ายแต่อย่างใด
 
ผมว่ากลัวมั้ย ? ... ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’ .. เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ... หึหึ ก็เพราะที่นี่มันสถานศึกษา มหาวิทยาลัยนะครับ คนเยอะแยะ จะกระทืบผมตรงนี้เหรอ ? กล้าไปหน่อยมั้ง ต่อให้พวกเยอะแค่ไหนก็เถอะ
 
“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ไว้เคลียร์ทีหลัง” ยังนับว่ามันมีสมอง... “แล้วนี่มึงมาขอเงินกูไม่ใช่เหรอไง? เอาเท่าไหร่ละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำท่าเหมือนจะหยิบเงิน แต่นั่น...มันเหมือนดูถูกผมยังไงก็ไม่รู้
 
“กูไม่เอา”
 
ช่างแม่งละ ลายเซ็นห่าเหวอะไร รุ่นพี่คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาขอพี่โกเม่ใหม่พร้อมไอ้ทัชก็ได้ ยังไงๆไอ้ทัชมันก็เพิ่งได้ลายเซ็นพี่เค้าไปตัวเดียวเอง
 
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่สนด้วยว่ากระแทกไหล่รุ่นพี่คนไหน ไม่คิดจะขอโทษด้วย .. เพราะตอนนี้อารมณ์ผมมันเหมือนกับระเบิด หากใครมาสะกิดเข้านิดหน่อยอาจตายไม่รู้ตัวได้
 
“เห้ย ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอไงวะไอเด็กเวร” รุ่นพี่ที่โดนกระแทกตะโกนตามหลังมา แต่ผมไม่ได้ยิน หูอื้อตาลายไปหมด
 
“ปล่อยมันไป ... ไว้คิดชำระรวบยอดกับที่มันต่อยกูทีเดียว ...”
 
.
.
 
.
 
 
.
 
ไอ้ทัช พี่โกเม่และเพื่อนอีก2คนกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนานเฮฮา เมื่อไอ้ทัชเห็นผมมันก็เรียก
“ไอ้แกน ได้เงินมา...” ถามไม่จบประโยค คงเพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท แต่พี่โกไม่ไม่ใช่คนสนิทสำหรับแกรนด์เลยอาจไม่รู้ว่าไอ้รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไร
 
“ว่าไง ได้เงินมาปะ?” พี่เค้าถามอย่างอารมณ์ดี อารมณ์ดีเพราะมีความสุข สุขที่ได้คุยกับไอ้ทัชละสิ ขณะที่ส่งตัวผมไปขอเงินไอ้เหี้ยพอสนั่น เหอะๆ
“ไม่” ผมตอบสั้นห้วน พี่โกเม่มุ่นหัวคิ้วกับกิริยาไร้มารยาทของผม ซึ่งต่างจากก่อนไปขอเงินลิบลับ แต่พี่เค้าก็เลือกที่จะไม่พูด
“หืม...ไอ้โอมันน่าจะรู้นี่หว่า ว่าพี่ให้น้องไปขอเงิน...”
“พี่ให้ผมไปขอเงินใครนะครับ?”
 
เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด ขอใหม่อีกทีซิ
 
“ไอ้โอ หรือพี่โอเชี่ยนปี3น่ะ มันสนิทกับพี่ มันเป็นคนเดียวในกลุ่มนั้นที่สูง187 หนัก74แน่ๆ พี่รับรองได้” พี่โกเม่พูดอย่างมั่นใจ
 
และนั่นทำให้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้เหี้ยพอสทันที