i'm not&you don't [Yaoi NC18+] END หนังสือถามได้คะ

 

 

5 - Rub Nong

 

ผมกลับมาที่หอหลังจากไปกินข้าวกับไอ้ทัชและเพื่อนใหม่อีก3คน มีรายนามดังนี้

 

1.กิ๊ง สาวสวยที่สุดในคณะ (เจ้าตัวอวยตัวเองแบบนั้น แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะเธอสวยจริงไม่ใช้สลิงฉีดยาและมีดหมอเข้าช่วย) ขาวอมชมพู ผมยาวสีแดงประกายส้ม รูปร่างกำลังดี ผมว่าตัวแทนเฟรชชี่คณะฝ่ายหญิงคงไม่พ้นเธอคนนี้แน่นอน

 

2.เมฆ นั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ แต่ผมแอบเห็นว่าเมฆชอบชำเลืองมองกิ๊งเป็นระยะๆ

 

3.แทน ไอ้เหี้ยนี่ผมงงสุดว่ามันมาแดกข้าวด้วยได้ยังไง?

 

รีเพลย์ใหม่นะครับ เริ่มจากตอนที่ผมกำลังโมโหไอ้แทนอยู่นั้น ทัชมันก็ลากผมออกมาและบอกว่าไปหาไรยัดปากก่อนที่ผมจะไปกัดใครเข้า เผอิญเจอกับกิ๊งพอดี ผมเลยทำตัวเป็นสุภาพบุรุษชวนเธอไปด้วย แต่ตัวเธอดันมีคนติดสอยห้อยตามไปด้วยนั่นก็คือเมฆ และเมื่อถึงหน้าประตูก็เจอกับไอ้เหี้ยแทน มันยักคิ้วก่อนจะเข้ามาทักแบบด้านๆว่า

 

“จะไปไหนกันวะ?”

“กินข้าวอะแทน ไปด้วยกันมั้ย” หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มเป็นคนพูดและชวนตามมารยาท แต่..

“ไปดิ กำลังหิวเลย”

 

ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องทนนั่งแดกข้าวอย่างยากลำบากไปพร้อมๆกับหน้าที่แสนจะกวนตีนของไอ้แทนครับ

 

เอวังด้วยประการฉะนี้แล

 

 

 

 

 

ผมอาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่าผมเก็บเบอร์พี่รหัสไว้ที่ไหน...

 

มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่ใส่ไปวันเฟิสเดทมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ผมเลยลองไปค้นๆดู

อืมมมม ยังอยู่วุ้ย .. เพราะผมยังไม่ได้ซักกางเกงไง 5555555+ ผมไม่ได้ซกมกนะ แต่ชาวหอทุกคนเป็นแน่นอนผมฟันธง โดยเฉพาะเพศชาย กร๊ากๆๆๆๆ

ว่าแล้วก็เมมเบอร์แล้วโทรหาดีกว่า

 

/.../

“ฮัลโหลล 2โหล24”

/ใคร/

 

ชิบหายยย เสียงโหดโคตรพ่อ นี่ผมโทรผิดรึเปล่าวะ ?

“นั่นใช่เบอร์พี่รหัสที่อยู่คณะวิศวะ มxxxรึเปล่าครับ?” พูดเพราะไว้ก่อนเป็นยอดดี

/เออ มึงเป็นน้องรหัสกูใช่มั้ย? เพิ่งจะโทรมาเหรอไอ้ห่า กูรอเป็นชาติ/

“โหยพี่ ก็มันยุ่งๆ กิจกรรมก็เยอะ”

/เออๆ ชั่งมัน ยังดีที่โทรมา .. แนะนำตัวเองดิ๊/

“ผมชื่อแกรนด์ครับ”

/.../

“...”

/แค่เนี้ยะ?/

“เอ่อ...”

/แนะนำตัวแบบที่พี่เค้าสอนสิวะ แม่ง แค่นี้ต้องให้บอก/

 

เวรละ...แนะนำไงวะนั่น ผมลืมไปหมดแล้วด้วย ให้ตายสิ

 

“พี่ช่วยสอนผมอีกทีได้มั้ยอะครับ?” โว้ยยยยยยยยย ทำไมกูต้องหงอด้วยวะ? นี่ขนาดยังไม่เห็นหน้า แค่คุยกันทางโทรศัพท์นะ เสียงเสือกโหดชิบ หน้าตาแม่งไม่ได้เพิ่งออกจากคุกเลยเหรอวะ?

 

/ไม่ ไปหาเอาเอง และก่อนวันพุธหน้ามึงต้องมาแนะนำตัวเป็นๆต่อหน้ากู .. ไม่งั้นมึงโดนดีแน่/

 

และไอ้พี่รหัสเฮ็งซวยก็วางสายไป...

 

ผมนึกทวนคำสั่งพี่เค้าอีกรอบ .. แนะนำตัวต่อหน้า ... ชิบหายเถอะ!

.

.

 

.

 

 

.

 

วันต่อๆมาผมก็ทำความรู้จักกับเพื่อนๆมากขึ้น บางคนก็จำได้บางคนก็พอแนะนำตัวเองเสร็จปุ๊ปผมก็ลืมเลย แต่ยังไงๆก็ต้องรู้จักอยู่ดี แรกๆก็เงี้ย ผมรู้จักแต่คนที่คุยบ่อยๆด้วยเท่านั้นก็มีกิ๊ง เมฆ(เห็นกิ๊งที่ไหนเห็นเมฆที่นั่น)และไอ้แทน รายสุดท้ายนี่เค้าไม่ได้เรียกว่าคุย แต่เรียกว่ากัดกันจะดีกว่า เลยทำให้ผมจำมันได้ ส่วนที่เหลือจำผมได้เกือบหมด .. ไม่อยากจะอวยตัวเองหรอกนะแต่ผมหล่อจริงๆ ไม่งั้นทุกคนจะจำผมได้ไงจริงปะ?

 

ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลรับน้อง หากใครเจออะไรที่แปลกประหลาด พิสดาร คนบนโลกนี้เค้าไม่ทำกัน แต่ที่ม.นี้ทำ ก็ไม่ต้องแปลกใจไปเพราะมันเป็นคำสั่งของ ‘รุ่นพี่’

 

สมุดล่าลายเซ็นรุ่นพี่ที่ทุกคนมีติดตัวไว้เสมอ ไม่ว่าจะเดินอยู่ แดกข้าว นั่งขี้ เมื่อเจอพี่ในเจอร์ตัวเองที่ไหนต้องรีบเข้าไปขอลายเซ็นอย่างกับดารา และตอนนี้ผมกับไอ้ทัชกำลังขอลายเซ็นพี่คนที่มีสีผมบลอนด์ทอง ดิพปลายม่วงพาสเทลอยู่ ซึ่งพี่เค้านั่งกับเพื่อนอีก2คน (ยังไม่ได้ขอ กะว่าจะขอเป็นรายต่อไป)

“ดีครับพี่ ผมมาขอลายเซ็นครับ” ไอ้ทัชพูด พร้อมกับยื่นสมุดให้ซึ่งผมก็ยื่นไปด้วยเช่นกัน

“ชื่ออะไร คนนี้ก่อน” พี่เค้าถามพยักเพยิดไปทางไอ้ทัช กางสมุด2เล่มไว้บนตัก แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเซ็น

“ทัชครับ”

“รู้มั้ยว่าพี่ชื่ออะไร?”

“ไม่รู้ครับ”

“พี่ชื่อโกเม่ เรียกว่าพี่โกก็ได้”

“ครับ”

เออดีวุ้ย บอกง๊ายง่าย คนอื่นนี่นะ กว่าจะรู้ชื่อได้เลือดตาแทบกระเด็น

“อยากได้ลายเซ็นพี่ใช่ปะ?”

“ครับพี่โก” ไอ้ทัชเรียกสนิทสนมเลยวุ้ย...ผมเหลือบเห็นพี่เค้ายิ้มนิดๆด้วยแหละ ถูกใจไอ้ทัชละเซ่ หึหึ

“แต่พี่ไม่มีปากกาอะ”

“นี่ครับ” ไอ้ทัชรีบยื่นให้ทันที

“พี่ชอบสีม่วง”

 

เอาละไง...

 

ไอ้ทัชรีบวิ่งไปหา ซึ่งไม่เกิน2นาทีมันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วง

 

“พี่ชอบใช้ยี่ห้อเพนเทลมากกว่าอะ”

 

ไอ้ทัชรีบไปหา และ5นาทีต่อมามันก็กลับมาพร้อมปากกาสีม่วงยี่ห้อเพนเทล

(แม่งเทพ ไปหามาจากไหนวะ?)

 

พี่โกเม่รับปากกาไป ก้มลงไปเซ็นและยื่นคืนให้ไอ้ทัชทั้งปากกาและสมุด

 

ผมชำเลืองมองสิ่งที่พี่เค้าเซ็นให้ ...

 

Nickname :: …G…

 

กูว่าแล้ววววววววววววววววว แทงหวยไม่ถูกวะ ?         

 

พวกพี่พวกนี้แม่งโรคจิตครับ ชอบให้ทีละตัวบ้าง คำหนึ่งบ้าง ชื่ออย่างเดียวบ้าง ทั้งๆที่ในสมุดอะต้องเซ็นให้ครบทุกช่องซึ่งประกอบไปด้วย ชื่อ-นามสกุล ชื่อเล่น เบอร์ อีเมล เฟซ และกว่าจะได้ข้อมูลแต่อย่างของพี่เค้านั้นแทบจะรากเลือด ต้องกลับมาขอใหม่ ทำบ้าๆบอๆ เต้นโน่นนี่ ร้องเพลง คุยกับเสาไฟ(ไอ้เมฆโดนรุ่นพี่คนนึงสั่ง ฮามากครับ) นั่งตกปลาริมบ่อน้ำพุ(ไอ้แทนโดน ไอ้นี่แม่งกวนตีน กลัวไม่สมจริง มีการกระตุกเบ็ดแล้วตะโกนลั่นว่า ‘เห้ยๆๆๆๆๆ กินเบ็ดแล้วโว้ย’ ทั้งๆที่ในมือไม่มีอะไรเลย คนแถวนั้นหันมามองแล้วหัวเราะเพียบ) เต้นเป็ดรอบตึกคณะ กินใบไม้ โดนสั่งให้ไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาประเคน แล้วแต่ละคนจะสรรหาแหละมาแกล้งน้องแต่รุ่นพี่บางคนก็ใจดี ไม่ต้องทำอะไรแถมยังเซ็นให้ครบทุกช่องเลย

 

“น้องชื่ออะไรครับ” ตาผมบ้าง

“แกรนด์ครับ” พี่เค้าหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนแปบนึงก่อนจะหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

 

ชักมีลางสังหรณ์ไม่ดีแหะ...

 

“น้องเห็นกลุ่มรุ่นพี่ตรงโน้นมั้ยครับ?” ผมชะเง้อคอมองตามนิ้งที่พี่เค้าชี้ไป ก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มใหญ่กลุ่มนึง ราวๆ15คนได้ “นั่นน่ะ รุ่นพี่ปี3ทั้งหมด พี่อยากให้น้องแกรนด์ไปหาคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74แล้วบอกว่า ‘ขอตังค์พันนึงครับ’ ...” ผมทำหน้างง พี่โกเม่ก็รีบพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงว่าพี่เค้าจะไม่ให้ เพราะพี่เค้ารู้ว่ามีแต่พี่เท่านั้นที่สั่งแบบนี้”

 

ผมหันไปมองไอ้ทัช แต่มันก็ไม่พูดอะไร

อย่างน้อยก็ดีกว่าให้เต้นกลางโรงอาหารแบบเมื่อวานละว้า...

 

ผมเดินไปอย่างห้าวหาญชาญชัย (?) ซึ่งเหมือนว่าพวกพี่ๆเค้าจะรู้ เพราะเริ่มหันมามองกันทั้งกลุ่ม

 

“เอ่อ...” ถูกมองแบบนี้คนหล่อก็ประหม่าเป็นนะครับ

“แนะนำตัวเองก่อน” พี่คนนึงเตือน

เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีนะที่พี่เค้าเตือน เพราะจากการล่าลายเซ็นที่ผ่านมาทำให้ผมได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าควรแนะนำตัวเองให้ฝ่ายที่อยากรู้จักก่อน เหมือนเป็นมารยาทน่ะครับ แต่พี่บางคนเค้าก็ไม่เคร่งเท่าไหร่ เลยทำให้ผมหลงๆลืมๆไปบ้าง

 

“ผมชื่อนายกรวิชญ์  นามสกุล สิทธิศักดิ์โสภณ ชื่อเล่นชื่อ แกรนด์ ภาควิชาวิศวกรรมเครื่องกล” ผมพูดเสียงดังฟังชัด แต่บางคนเริ่มไม่สนใจและหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม

 

“แล้วจะมาทำอะไร”

 

“มาขอเงินคนที่สูง187เซ็นต์ หนัก74กิโล อะครับ” พอผมบอกจุดประสงค์ไป พวกพี่ๆเค้าก็ไม่สนใจผมอีกเลย ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง เก้ๆกังๆ อยู่คนเดียว

 

อ่าวเวร...แล้วตอนแรกดูเหมือนจะให้ความร่วมมือดี

 

“อยากขอเงินก็มาวัดส่วนสูงกับน้ำหนักเองสิน้อง ฮ่าๆๆๆ”

 

ผมไม่ชอบแบบนี้เลย...มันดูเหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ให้ผมไปเต้นบ้าๆบอๆกลางถนนหรือทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบนี้ มันเหมือนเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางออก เป็นตัวอะไรไม่รู้ที่ไม่มีใครสนใจ

 

“มีปากก็ถามสิวะ”

 

เป็นคำแนะนำที่ดี ซึ่งผมไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำ

ไหนๆก็มาละ .. เห้อ

 

ผมกะสายตาเอาคร่าวๆจากส่วนสูงของตัวเอง ผมสูง178 ดังนั้นใครที่เตี้ยกว่าผมก็ไม่ใช่แน่นอน แต่...มันมีปัญหา ไอ้พวกรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ล่ะ ?

น้ำหนัก74 ... ตัวคงไม่หนาไม่บางมาก

ที่โต๊ะมีรุ่นพี่นั่งกันอยู่ 7 คน สุ่มๆเอาสักคนแหละวะ ไม่งั้นก็ถามแม่งหมด7คนนั่นแหละ

ผมเลือกคนที่นั่งหันหลังก่อน...ตาขวากระตุกถี่...แต่ผมไม่สน...

 

“พี่ครับขอโทษนะครับ สูงเท่าไหร่เหรอครับ”

 

พี่เค้าหันหลังกลับมา...

 

 

ไอ้เหี้ยพอสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

 

ทำไมเป็นมันไปได้วะ? แม่งเอ๊ยยย

ตอนที่แนะนำตัวผมไม่ได้สำรวจอะไรมากอะสิ เลยไม่ได้สังเกตเห็นไอ้เหี้ยนี่

 

แจ๊คพอตแตกจริงๆ หลังผู้ชายก็เหมือนๆกันหมด เลือกใครไม่เลือก ดันเลือกไอ้พอส รู้งี้กูเชื่อตาขวากระตุกก็ดีหรอก

 

ไอ้เหี้ยนี่มันยิ้มมุมปากครับ

“พี่สูง187”

 

ชิบหายอีกละ...ดันสูงเท่าคนที่กูต้องขอเงินอีก

ช่างมัน เผื่ออาจจะมีคนอื่นที่สูง187ก็ได้

 

เมื่อเห็นว่าผมกำลังจะเดินไปถามคนอื่น มันเลยรีบขัดขึ้นมาว่า

“ไม่อยากรู้เหรอว่าพี่หนักเท่าไหร่”

 

ผมหันไปมองหน้ามันแล้วตอบเสียงดังฟังชัด

 

“ไม่!”

 

“แต่พี่อยากบอก...พี่หนัก...74...”

 

 

สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตอแหลกูแน่ๆ

 

“กูไม่เชื่อ” ต่อให้เป็นรุ่นพี่อะไรผมก็ไม่สนทั้งนั้นแหละครับ (ไอ้แกรนด์มันลืมว่ามันกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนของพี่ปี3ไปชั่วขณะ)

 

“ไปวัดมั้ยละ? หึหึ”

“ไปวัด? ไปงานศพมึงอะเหรอ? ไปดิ”

 

“อ่าวน้อง ไมพูดจาหมาๆแบบนี้อะ นั่นรุ่นพี่น้องนะ ตั้งแต่ไอ้ทำที่เรียกแทนตัวเองว่า ‘กู’ ละ ... อยากโดนทำโทษเหรอน้อง?” พี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาครับ และตอนนี้ผมกำลังอยู่ท่ามกลางดงตีนพี่ปี3 (นึกขึ้นได้แล้วเร๊อะ??) ไม่มีใครคุยกันแล้ว ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมกับมัน

 

“ว่าแต่ไอ้เด็กนี่หน้าคุ้นๆวะ...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”

“กูนึกออกแล้ว คนที่ชกไอ้พอสที่ร้านเหล้านั่นไง”

 

ห๊ะ!? ยังจำกันได้เหรอวะ ทั้งๆที่ตัวกูลืมไปซะสนิท

 

“จริงด้วยวะ เอาไงดีวะพอส เล่นแม่งเลยมะ?” ใครไม่รู้เสนอขึ้นมา ผมมองหน้ามัน มันจ้องหน้าผมนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาต่อยผมหรือทำร้ายแต่อย่างใด

 

ผมว่ากลัวมั้ย ? ... ตอบได้เลยว่า ‘ไม่’ .. เพราะอะไรน่ะเหรอ ? ... หึหึ ก็เพราะที่นี่มันสถานศึกษา มหาวิทยาลัยนะครับ คนเยอะแยะ จะกระทืบผมตรงนี้เหรอ ? กล้าไปหน่อยมั้ง ต่อให้พวกเยอะแค่ไหนก็เถอะ

 

“ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก ไว้เคลียร์ทีหลัง” ยังนับว่ามันมีสมอง... “แล้วนี่มึงมาขอเงินกูไม่ใช่เหรอไง? เอาเท่าไหร่ละ” มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทำท่าเหมือนจะหยิบเงิน แต่นั่น...มันเหมือนดูถูกผมยังไงก็ไม่รู้

 

“กูไม่เอา”

 

ช่างแม่งละ ลายเซ็นห่าเหวอะไร รุ่นพี่คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ไว้เดี๋ยวค่อยกลับมาขอพี่โกเม่ใหม่พร้อมไอ้ทัชก็ได้ ยังไงๆไอ้ทัชมันก็เพิ่งได้ลายเซ็นพี่เค้าไปตัวเดียวเอง

 

ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่สนด้วยว่ากระแทกไหล่รุ่นพี่คนไหน ไม่คิดจะขอโทษด้วย .. เพราะตอนนี้อารมณ์ผมมันเหมือนกับระเบิด หากใครมาสะกิดเข้านิดหน่อยอาจตายไม่รู้ตัวได้

 

“เห้ย ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษเหรอไงวะไอเด็กเวร” รุ่นพี่ที่โดนกระแทกตะโกนตามหลังมา แต่ผมไม่ได้ยิน หูอื้อตาลายไปหมด

 

“ปล่อยมันไป ... ไว้คิดชำระรวบยอดกับที่มันต่อยกูทีเดียว ...”

 

.

.

 

.

 

 

.

 

ไอ้ทัช พี่โกเม่และเพื่อนอีก2คนกำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนานเฮฮา เมื่อไอ้ทัชเห็นผมมันก็เรียก

“ไอ้แกน ได้เงินมา...” ถามไม่จบประโยค คงเพราะเห็นสีหน้าของเพื่อนสนิท แต่พี่โกไม่ไม่ใช่คนสนิทสำหรับแกรนด์เลยอาจไม่รู้ว่าไอ้รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไร

 

“ว่าไง ได้เงินมาปะ?” พี่เค้าถามอย่างอารมณ์ดี อารมณ์ดีเพราะมีความสุข สุขที่ได้คุยกับไอ้ทัชละสิ ขณะที่ส่งตัวผมไปขอเงินไอ้เหี้ยพอสนั่น เหอะๆ

“ไม่” ผมตอบสั้นห้วน พี่โกเม่มุ่นหัวคิ้วกับกิริยาไร้มารยาทของผม ซึ่งต่างจากก่อนไปขอเงินลิบลับ แต่พี่เค้าก็เลือกที่จะไม่พูด

“หืม...ไอ้โอมันน่าจะรู้นี่หว่า ว่าพี่ให้น้องไปขอเงิน...”

“พี่ให้ผมไปขอเงินใครนะครับ?”

 

เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด ขอใหม่อีกทีซิ

 

“ไอ้โอ หรือพี่โอเชี่ยนปี3น่ะ มันสนิทกับพี่ มันเป็นคนเดียวในกลุ่มนั้นที่สูง187 หนัก74แน่ๆ พี่รับรองได้” พี่โกเม่พูดอย่างมั่นใจ

 

และนั่นทำให้ผมอยากจะเข้าไปต่อยไอ้เหี้ยพอสทันที