Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

แกไม่คิดจะตามหาฉันบ้างเลยหรือไงวะไอ้โมะ...หรือจริงๆแล้วแกต้องการให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม
 
 
 
หนุ่มหน้าเข้มค่อยๆพลิกตัวหันหลังกลับจากร่างที่ยังนอนหลับสนิทก่อนก้าวเท้าด้วยความเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้แพทย์สาวที่แอบดูสถานการณ์อยู่ห่างๆได้แต่มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
 
 
ร่างที่ไม่มีใครมองเห็นยังคงก้าวเท้าต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมอง
นี่หรือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด  คนที่เป็นทั้งเพื่อน  พี่ชาย  ครอบครัว...
แต่ทำไมวันนี้ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าคนที่เขาเพิ่งเดินจากมาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป...
 
 
ร่างหนาได้แต่กำมือแน่นก่อนจะปล่อยหมัดไปยังต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าแต่มวลของหมัดนั้นเป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ผ่านพัดต้นไม้ใหญ่นั้นไป
ชายหนุ่มจ้องมองมือตัวเองที่ไม่สามารถแม้แต่จะจับต้องวัตถุใดๆได้แล้วได้แต่เจ็บปวดในใจ
เขาค่อยๆทรุดเข่าลงก่อนจะตะโกนอย่างคับแค้นใจ “ทำไม...”
 
 
 
ระหว่างที่แพทย์สาวกำลังเกิดคำถามมากมายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ก็มีเสียงคนกำลังเดินเข้ามาทางห้องนี้  เธอจึงรีบหลบตัวเข้าไปในมุมหนึ่งเพื่อดูว่าใครกำลังเดินมาทางนี้  แล้วก็พบชายหนุ่มหน้าขาวตี๋สวมแว่นหนาหน้าตาภูมิฐานกำลังเข็นรถเข็นของผู้หญิงที่สูงวัยกว่าเข้าไปในห้องที่หนุ่มหน้าเข้มเพิ่งเดินออกมา
 
พวกเขาเป็นใครกันนะ  แพทย์สาวเดินตามไปอย่างห่างๆด้วยความอยากรู้
 
“ตาโมะเป็นไงบ้างลูก”  สาวสูงวัยกล่าวด้วยความเป็นห่วงอาการของคนตรงหน้า
 
“เออ  ก็ดีนะฮะ”  คนไข้ที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นมาตอบด้วยความงุนงงว่าคนสูงวัยทราบได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่
 
“โชคดีนะที่จงเบไปเจอเรานอนหมดสติอยู่ที่สุสานนั่นน่ะ  ไม่งั้นเราคงเป็นปอดบวมตายแน่ๆ”
แล้วคำตอบที่คนป่วยสงสัยก็เฉลยออกมาแต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย
 
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนป่วยคงจะกระตือรือร้นและซาบซึ้งถึงน้ำใจของผู้ให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก
แต่หลังจากหนุ่มหน้าตี๋เข้ามามีบทบาทในครอบครัวของเขามากขึ้นทำให้ความรู้สึกเคารพนับถือเปลี่ยนไปเป็นชิงชัง
 
“ความจริงปล่อยให้ผมตายๆไปซะก็ดีนะครับคุณแม่  จะได้ไม่ต้องติดหนี้บุญคุณใคร”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวประชดด้วยเสียงเรียบ
 
“พูดแบบนี้ได้ไงกันฮะโทโมะ  ขอโทษจงเบเดี๋ยวนี้เลยนะ”  มารดาเริ่มเอ็ดบุตรชายที่พูดจาไม่เหมาะสม
 
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”  หนุ่มแว่นหน้าตี๋ที่ดูเหมือนอายุจะไม่ห่างจากคนป่วยสักเท่าไหร่เอ่ยขึ้น
 
“ผมว่าผมขอตัวดีกว่า  ให้พวกคุณคุยกันตามประสาแม่ลูก  ถ้าจะกลับแล้วโทรเรียกผมละกันนะครับ”  หนุ่มหน้าตี๋บอกสาวสูงวัย
 
“ขอโทษแทนลูกชายพี่ด้วยนะ”  คนสูงวัยส่งยิ้มพร้อมกล่าวขอโทษให้คนที่มาส่ง
สร้างความคับข้องใจให้แก่บุตรชายของเธอเป็นอย่างยิ่ง
 
 
ไม่ใช่ไม่อยากให้ใครมาแทนที่ตำแหน่งบิดาของเขา  เพราะท่านก็เสียชีวิตไปนานแล้ว
ไม่ใช่เพราะจงเบเป็นคนไม่ดี  จงเบเป็นคนดีมากคนหนึ่ง  เป็นรุ่นพี่ที่รุ่นน้องต่างให้ความนับถือและยกย่องในความสามารถ
เป็นนายแพทย์หนุ่มฝีมือดีที่ใครๆต่างต้องการตัวไปร่วมงาน  และเป็นพี่ชายที่แสนดีของคนที่เขารัก
แต่มันน่าแปลกใจที่ทำไมหนุ่มหน้าตาดีมีความสามารถแถมมีสาวๆสวยๆมาให้เลือกมากมายจึงมาตกหลุมรักแม่หม้ายสาวอย่างมารดาของเขา
 
 
หลังจากที่จงเบเดินออกจากห้องสาวสูงวัยก็ส่งเสียงเข้ม
“แม่อยากให้แกยอมรับว่าเขาเป็นหนึ่งในครอบครัวของเรา”
 
“ไม่  ผมรับไม่ได้”  หนุ่มหน้าหวานตอบกลับด้วยเสียงเข้มเช่นกัน
 
“ทำไม”  คนสูงวัยถามต่อ
 
“คุณแม่รู้ได้ไงครับว่าหมอนั่นจะรักคุณแม่จริงๆ” ลูกชายกล่าวอย่างเป็นห่วง
 
“แม่ไม่รู้หรอกแต่ความรู้สึกข้างในมันบอก  แกน่าจะรู้ไม่ใช่หรอเวลาที่แกรักใครสักคนน่ะมันเป็นยังไง”
คำตอบของมารดาทำให้ชายหนุ่มหน้าหวานถึงกับอึ้ง
 
ใช่  เวลามีความรักไม่มีใครที่จะรู้ดีที่สุดเท่าหัวใจของเราเอง...
 
“แต่ความรักของผมมันจบไปแล้ว  คุณแม่น่าจะทราบดีอยู่”  สายตาของหนุ่มหน้าหวานเริ่มหม่นลง
 
“แม่รู้  แต่ชีวิตเรายังเดินต่อไปและก็พร้อมจะเริ่มใหม่ได้เสมอไม่ใช่หรอ”
 
หนุ่มหน้าหวานพยักหน้าน้อยๆเห็นด้วยแต่ประโยคถัดมากลับทำให้อารมณ์ของหนุ่มหน้าหวานที่กำลังคล้อยตามกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง  “จงเบบอกแม่ว่าอย่างนั้น”
 
“คุณแม่ดูเริ่มใหม่ง่ายจังเลยนะฮะ  ผมคงไม่ใช่คนเริ่มอะไรใหม่ๆง่ายๆหรอก”  ลูกชายกล่าวประชด
 
“นี่แกย้อนฉันอีกแล้วนะ”  มารดาเริ่มของขึ้นบ้าง
 
“ผมเถียงเฉพาะเรื่องที่ผมไม่เห็นด้วยและมันก็มีอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกนะครับ”  หนุ่มหน้าหวานชี้แจงเหตุผลของตัวเองบ้าง
 
“อ๋อ  งั้นแสดงว่าเรื่องที่แม่จะเสนอชื่อแกเป็นประธานบริหารพี.ซี.กรุ๊ปแทนตาป๊อปเพราะไม่รู้ว่าป่านนี้หายหัวไปไหนงานการก็ไม่มาทำ  แกก็ไม่เห็นด้วยงั้นสิ”
 
“ครับ  ผมไม่เห็นด้วย”  ลูกชายตอบกลับเสียงเรียบ
 
“ผมก็บอกคุณแม่แล้วไงครับว่าป๊อปกำลังไปศึกษาแผนงานของบริษัทอยู่มันต้องใช้เวลา”  เขาชี้แจงต่อ
 
“ศึกษางานบ้าอะไรจะเป็นเดือนอยู่แล้ว  ติดต่อก็ไม่ได้เนี่ยฮะ”  สาวสูงวัยเถียงกลับบ้างทำเอาลูกชายได้แต่อึ้งกิมกี่เพราะไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาอธิบายสาเหตุได้
 
 
 
ก๊อก  ก๊อก...เสียงสวรรค์มาโปรดทันเวลาพอดี  ประตูห้องค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมกับแม่บ้านคนเดิมที่เดินเข้ามาอย่างงงๆ
 
“ขอโทษค่ะ  พอดีดิฉันจะมาทำความสะอาดห้อง  แต่อาจจะไม่สะดวก  เดี๋ยวดิฉันมาทำใหม่ก็ได้ค่ะ”  พร้อมหันหลังกลับไปทางเดิม
 
“ไม่เป็นไรครับคุณป้า  ทำได้เลยครับ”  ชายหนุ่มบอกให้แม่บ้านปฏิบัติหน้าที่ตามเดิม
 
 
 
เสียงการโต้เถียงในห้องเงียบลงแต่ในสมองของสาวร่างเล็กที่แอบฟังเหตุการณ์อยู่ข้างนอกกลับตีกันจนแทบจะระเบิด
 
นายโทโมะยังอยากให้อีตาหน้าหมีป๊อปเป็นประธานอยู่นี่นา
ทั้งที่เขาก็มีโอกาสที่จะคว้าตำแหน่งนั้นไว้แต่หมอนี่ก็ไม่ทำ  เป็นคนดีนะเนี่ย
แล้วใครทำให้นายเป็นแบบนี้นะป๊อปปี้  ฉันปวดหัวจริงๆเลยกับเรื่องของนายเนี่ย
โอ๊ย...ว่าแต่ตอนนี้นายหายไปไหนนะ
 
แพทย์สาวเริ่มก้าวเท้าออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่เพื่อไปตามหาคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่  ระหว่างนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมา  แต่หันกลับไปมองก็ไม่เจออะไร  แพทย์สาวเร่งฝีเท้ามากขึ้นเพื่อเข้าไปในห้องทำงานรวม
 
ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ  แต่อยู่ในที่ชุมชนคนเยอะๆดีกว่าปลอดภัยดี
 
 
 
............................................................. 
 
 
 
ณ  งานแต่งงานสุดหรูกลางกรุงลอนดอน
 
ญาติพี่น้องและเพื่อนพ้องที่สนิทกับบ่าวสาวต่างมาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง
เช่นเดียวกับหนุ่มหน้ายาวจอมทะเล้นและอดีตสาวขี้แยจอมจุ้น
 
“ดีใจด้วยนะครับเฮียเคน  ดูแลเจ๊แจมผมดีๆนะอย่าให้กินเยอะจนอ้วนอืดล่ะ”  ยังไม่วายที่เขาจะกวนญาติตัวเอง
 
“เดี๋ยวแกจะโดนไอ้หน้ายาว”  เจ้าสาวเริ่มหมายหัวน้องชายสุดแสบ
 
“ล้อเล่นนะเจ๊  ยินดีด้วยนะครับ  วันนี้เจ๊สวยสุดๆไปเลย  แบบที่เขื่อนไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
 
“ขอบใจจ๊ะ  แต่เดี๋ยวแกหมายความว่าไงไม่เคยเห็นมาก่อน  ฉันออกจะสวยทุกวันอยู่แล้ว”  เจ้าสาวแอบชมตัวเองต่อ
สร้างรอยยิ้มให้กับคนที่เพิ่งออกปากชมและเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างกาย
 
“ครับ  สวยที่สุดอยู่แล้วเจ้าสาวของผมเนี่ย”  เจ้าบ่าวสนับสนุนว่าที่ภรรยา
 
 
“อ้าว  น้องเฟย์มาถ่ายรูปกับพี่หน่อยเร็ว”  เจ้าสาวเรียกน้องสาวคนสนิทมาร่วมวง
 
“อ้อ  ค่ะๆ”  สาวร่างโปร่งที่เพิ่งเข้ามาในงานเดินเข้ามาอย่างงงๆแต่ทำเอาหนุ่มปากหวานที่เพิ่งชมเจ้าสาวเมื่อครู่ถึงกับตาค้าง
 
“สวยจริงๆเลยสุดที่รักของพี่”  เจ้าสาวเดินเข้าไปกอดผู้มาใหม่อย่างสนิทสนม
 
“สู้พี่แจมไม่ได้หรอกค่ะ  วันนี้พี่สาวหนูสวยมากกกก...”  สาวร่างโปร่งกอดตอบพร้อมยิ้มจนเห็นรอยลักยิ้มของเธอ
 
 
ศรรักปักอกนายเขื่อนเข้าแล้วสิ...  แต่เสียงชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเขาดันแทรกทำลายจังหวะความสุขขึ้นมา
 
“เฮ้ย  ไอ้เขื่อนแกเป็นไรวะ  มองซะตาเยิ้มเลย  นี่แกรู้จักน้องเฟย์หรือยัง  เดี๋ยวฉันแนะนำให้เอาเปล่า  น้องเค้าน่ารักนะเว้ย...”
 
หนุ่มหน้ายาวอยากจะตอบกลับว่าเขาเนี่ยรู้จักคนที่เพิ่งมาใหม่ดีกว่าคนที่เสนอตัวมาแนะนำซะอีกแต่ก็ไม่ได้ตอบว่าอะไร
 
เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปทักทายสาวผู้มาใหม่แต่ก็มีหนุ่มอีกคนที่เร็วกว่าเดินเข้าไปทักเธอก่อน
 
 
 
“สวัสดีครับน้องเฟย์”  หนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อทักสาวร่างโปร่งที่วันนี้เธอใส่เดรสยาวสีครีมปล่อยชายกระโปรงพริ้ว             
 
“สวัสดีค่ะพี่กวิน  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”  คนถูกทักกล่าวแก้ขัด
 
“พี่เพิ่งไปดูงานที่เยอรมันมา  มีของฝากมาให้เราด้วยนะ”  หนุ่มลูกครึ่งส่งสายตาเป็นประกายไปที่หญิงสาวที่เขาคุยด้วย
 
“ขอบคุณนะคะ  แต่รบกวนพี่กวินเปล่าๆ  ไม่ต้องลำบากซื้อมาฝากเฟย์ก็ได้”  เธอตอบอย่างเกรงใจ
 
“ไม่หรอกครับ  เรื่องของน้องเฟย์ไม่เป็นเรื่องลำบากของพี่หรอก”  เขายังไม่วายหยอดคำหวานต่อ
 
 
บทสนทนาที่ได้ยินกลับทำให้คนที่กำลังจะเดินเข้าไปร่วมวงถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี
นี่เราเป็นอะไรนะ  หนุ่มจอมทะเล้นได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง
 
 
“อะแฮ่ม...จีบกันไม่เกรงใจหัวหลักหัวตอกันเลยนะคะคุณกวิน”  เสียงเจ้าสาวคนสวยแทรกขึ้น
 
“อะไรของเธอ  ฉันแค่เข้ามาทักทายน้องเฟย์เฉยๆ  ไม่ได้เจอกันนาน  เสียงหัวใจมันเรียกร้อง”
 
คำหยอดหวานของคนพูดเล่นเอาร่างโปร่งที่ได้ยินไปไม่ถูก  แต่พี่สาวที่รักของเธอก็ช่วยแก้สถานการณ์ให้ผ่านไปได้
 
“อ้วกกกก...เลี่ยนไปแล้วค่ะ  คุณกวินขา”
 
“ฮ่าๆ  พี่กวินนี่เป็นคนโรแมนติกจังเลยนะครับ”  สมาชิกร่วมวงสนทนาคนใหม่กล่าวแทรกขึ้นมา
 
“อ้าวเขื่อนมาด้วยเหรอเนี่ย  ไม่ได้เจอนานเลย”  หนุ่มลูกครึ่งถามหนุ่มหน้ายาว
 
“เพิ่งมาเหมือนกันครับ  เจ๊เป็นฝั่งเป็นฝาทั้งทีไม่มาเห็นคงนอนตายตาไม่หลับ”  หนุ่มที่มาใหม่กวนพี่สาวคนสวยของเขาต่อ
 
“นี่แกหมายความว่าไงไอ้เขื่อนฮะ”  เจ้าสาวเริ่มถามด้วยความสงสัย
 
“ก็จะได้มาฝากฝังเจ้าบ่าวให้เขาดูแลเจ๊ให้ดีๆไง  ไม่งั้นเขื่อนคงนอนตายตาไม่หลับ”  ชายหนุ่มเริ่มไหลไปเรื่อยๆ
 
สาวร่างโปร่งได้แต่ขำการลื่นเป็นปลาไหลของคนตรงหน้า  ไม่แปลกที่เขาจะได้รับฉายาว่าคาสโนว่าจริงๆ
 
 
 
งานแต่งงานดำเนินไปจนกระทั่งถึงพิธีการสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่สาวๆในงานต่างเฝ้ารอ  นั่นคือ  การโยนดอกไม้
 
“ต่อไปนี้ขอเชิญทุกท่านหน้าเวทีเลยนะครับ  เรากำลังจะเปิดศึกแย่งชิงดอกไม้กันแล้ว”  เสียงพิธีกรกล่าวอย่างติดตลก
 
“เอ้า  1 2 3…”  ดอกไม้ค่อยๆหลุดลอยจากมือเจ้าสาวไปกลางอากาศตามแรงโปรเจคไทล์
 
ดอกไม้ค่อยๆกระเด็นกระดอนผ่านมือหลายๆมือจนกระทั่งหยุดลงที่มือของ...
 
 
 
.................................................... 
 
 
 
สาวร่างเล็กเดินหาหนุ่มร่างหนาจนขาแทบลากแต่ก็ยังไม่เจอ  สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องร่างไร้สติของเขา
แล้วสมมติฐานของเธอก็เป็นจริง
 
หนุ่มหน้าเข้มจอมกวนนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  สายตาที่ดูหมองเศร้าลงทำให้เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ
 
“อยู่ที่นี่เอง  ฉันตามหานายขาแทบหลุดเลยรู้ไหมเนี่ย”  แพทย์สาวร่างเล็กเอ่ยทำลายความเงียบแต่กลับไม่มีสัญญาตอบกลับ
 
“นายอย่าคิดมากเลยน่าป๊อป  บางทีเรื่องมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่นายคิดก็ได้นะ”  เขายังคงนิ่งต่อไป
 
“ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันกำลังบ้าพูดคนเดียว”  คนตัวเล็กเริ่มอารมณ์ขึ้นมานิดหน่อย
 
“คุณเพิ่งรู้หรอว่าคุณบ้าน่ะ  ไม่เชื่อก็ถามคุณป้าแม่บ้านดูสิ”  ร่างที่ไม่ยอมตอบสนองเมื่อครู่เริ่มเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก
 
“ไม่ขำ  นี่พูดได้แล้วเหรอไง”  เธอยังคงงอนต่อ
 
“ก็พูดแล้วพอใจยัง”  หนุ่มจอมกวนเอ่ยยิ้มๆก่อนจะถามต่อ  “ถามจริง  นี่ฟางเป็นห่วงป๊อปหรอ”
 
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงนาย”  คนตัวเล็กรีบปฏิเสธพัลวัน  “ฉันกลัวนายไปผูกคอตายใต้ต้นผักชีมากกว่า”
 
“ถ้าตายแล้วได้อยู่แบบนี้  ป๊อปก็ยอมนะ”  หนุ่มหน้าเข้มส่งสายตาหวานมาให้เธอ
 
“แต่ถ้านายตาย  นายก็เป็นผีน่ะสิ  ไม่เอา  ฉันหลอน”  คำตอบของคนตัวเล็กกลับทำลายบรรยากาศโรแมนติกลงอย่างสิ้นเชิง
 
“ถ้าป๊อปตายจริงๆ  ฟางจะกลัวป๊อปไหม”  เขาพูดด้วยเสียงที่จริงจังจนน่าขนลุก
 
“ทำไมนายพูดอย่างนั้นล่ะ  นายยังไม่ตายสักหน่อย  นี่ไงร่างนายยังมีชีพจรอยู่เลย”  ร่างเล็กเถียงกลับ
 
“ป๊อปไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ป๊อปจะสามารถกลับเข้าร่างได้  หรือว่ามันอาจจะไม่มีแล้วก็ได้นะ”  คนพูดพูดอย่างอ่อนใจ
 
“ไม่สิมันต้องมีวิธี  ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันจะช่วยนาย”  คนตัวเล็กให้กำลังใจเขาอีกครั้ง
 
หนุ่มหน้าเข้มยิ้มรับคำของแพทย์สาว
น่าแปลกที่คำพูดไม่กี่คำของเธอทำให้เขารู้ดีขึ้นจากเรื่องหดหู่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าได้ในพริบตา
 
 
ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดในหัวใจของเขาและมันก็ดูมากขึ้นทุกที
 
 
นี่ผมกำลังตกหลุมรักคุณอยู่ใช่ไหมครับ...ฟาง
 
 
========================================================
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ  แต่งแต่ละตอนช่างยากเย็นเลือดตาแทบกระเด็น
ใครจะได้ดอกไม้ดี  แล้วใครกันที่ทำร้ายป๊อป  รอติดตามนะคะ  ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคะ