Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

อ้าวหนูเฟย์มาพอดีเลย  มานั่งนี่เลยลูก
 
 
ซวยแล้ว...นี่แม่นัดยัยตัวแสบมาเหรอเนี่ย
 
 
ชายหนุ่มได้แต่นั่งอึ้งหลังจากที่เขาได้เห็นหน้าสมาชิกผู้ร่วมโต๊ะอีกคน
 
เธอ...คนที่เขาแสนจะเกลียดนักเกลียดหนา
 
เธอ...คนที่เขาหนีการพบปะมาโดยตลอด
 
กลับกลายเป็นเธอ...คนที่เขาบังเอิญเจออย่างไม่คาดคิด
 
 
 
“อ้าว  คุณนั่นเอง”  สาวร่างโปร่งทักคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะพร้อมส่งยิ้มน้อยๆ
เขาเพิ่งสังเกตว่าลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อยในวันวานที่กลายเป็นสาวสวยในวันนี้ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย
 
ทำไมตอนกลางวันที่เจอกัน  ตอนที่เธอยิ้ม  รอยยิ้มนี้  ทำไมเขาถึงจำไม่ได้นะ
 
หนุ่มหน้ายาวส่งยิ้มกลับไปให้สาวผู้มาใหม่ก่อนจะเอ่ยคำทักทาย  “สวัสดีครับ  น้องเฟย์”
 
“นี่เราสองคนเคยเจอกันแล้วหรอ”  คนสูงวัยที่สุดถามสมาชิกร่วมโต๊ะทั้งสองคน
“อ้อ  เราบังเอิญเจอกันเมื่อตอนกลางวันน่ะครับ”  ลูกชายตัวดีตอบมารดา
“โลกมันกลมจริงๆนะเนี่ย”  มารดาหัวเราะเล็กน้อย
“เฟย์ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นพี่เขื่อนค่ะ  หล่อซะจนจำไม่ได้เลย”  สาวร่างโปร่งเอ่ยชมเขาก่อนเดินเข้าไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ
“พูดอย่างนี้แสดงว่าเมื่อก่อนไม่หล่อเหรอ”  คนถูกชมแอบงอนนิดๆ
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น  แค่อยากบอกว่าพี่ชายของเฟย์หล่อสุดๆไปเลยค่ะตอนนี้น่ะ”  คนที่อายุน้อยที่สุดในโต๊ะพูดต่อ
“ค่อยยังชั่วหน่อย”  คนถูกอวยยังกล่าวต่อ
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะลูกชายแม่เนี่ย”  ผู้สูงวัยเริ่มหมั่นไส้ลูกชายตัวดี
“แน่นอนครับแม่  คนหน้าตาดีอย่างพวกเราต้องมั่นใจในตัวเอง  จริงไหมครับน้องเฟย์”
นอกจากยังอวยตัวเองไม่เลิกแล้วเขายังชวนสาวร่างโปร่งมาร่วมอวยด้วย
“โห  หาพวกอย่างนี้เลยเหรอพี่เขื่อน”  สาวน้อยกล่าวอย่างขำๆ
 
“ก็จริงนี่นา  พี่ว่าน้องเฟย์ออกจะสวยขนาดนี้  หนุ่มๆไม่รุมจีบกันแย่เหรอ”  ชายหนุ่มเริ่มถามลองเชิง
 
“ก็ไม่ขนาดนั้น  แค่มีคนเข้ามาบ้างนิดหน่อย  แต่หนูคงเลือกเยอะมั้งคะ  เขาเลยหนีกันไปหมดเลย”
เธอแค่นหัวเราะกับคำตอบ
 
“แล้วสรุปว่าตอนนี้เฟย์มีแฟนหรือยังลูก”  คนสูงวัยที่สุดในโต๊ะเริ่มยิงคำถามให้ตรงประเด็นมากขึ้น
 
“ตอนนี้โสดสนิทค่ะคุณอา”  ตอบคำถามไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ
 
 
แต่คำตอบนี้กลับสร้างรอยยิ้มน้อยบนใบหน้าชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม
แล้วทำไมเราต้องดีใจด้วยนะ  แค่น้องเฟย์ยังไม่มีแฟนเนี่ย...
 
 
“ค่อยๆดูไปเรื่อยๆไม่เสียหายหรอกลูก  ยังมีเวลาอีกเยอะ”  สาวสูงวัยกล่าวปลอบใจก่อนจะเหน็บลูกชายต่อว่า
“เลือกเยอะก็ยังดีกว่าไม่ค่อยเลือกนะ”
“อ้าวแล้วไงงานมาเข้าผมได้เนี่ย”  คนถูกเหน็บเริ่มงง
“ผมก็เลือกนะครับคุณแม่  แต่ถ้าคบไปแล้วมันไม่ใช่ก็หยุดไม่ดีกว่าหรอ  จริงไหมน้องเฟย์”  เขาเริ่มหาพวกอีกรอบ
เธอได้แต่อมยิ้มนึกขันเล็กน้อย
 
ก็จริงของเขาเนอะ...แต่ดูท่าจะไม่เคยว่างเลยล่ะสิ  คุณพี่ชายสุดหล่อหน้ายาวของหนูเนี่ย
 
“เออ  ว่าแต่น้องเฟย์มาเรียนต่อด้านอะไรเหรอครับ”  พี่ชายต่างสายเลือดเริ่มเปลี่ยนเรื่อง
“เรียนออกแบบน่ะค่ะ”
“ออกแบบบ้าน”  คนถามถามด้วยสีหน้างงเล็กน้อย
“ไม่ใช่  เฟย์เรียนออกแบบพวกชุดแฟชั่น  กระเป๋า  รองเท้า...”  เธอเริ่มพรรณนาถึงสิ่งที่เธอเรียนให้อีกสองคนในโต๊ะฟัง
“อ้อๆ  เดี๋ยวนี้มันมีเรียนอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย  สงสัยพี่จะแก่ไปละ”  ยังไม่วายงงต่อ
“ฮ่าๆ  คงไม่ขนาดนั้นมั้งคะ  มันก็เปิดมานานพอควรแล้วแหละ”
 
“เออ  อาได้ข่าวว่าเฟย์ออกแบบชุดแต่งงานให้พี่แจมด้วยใช่ไหมลูก”  คนสูงวัยเอ่ยถามขึ้น
“ก็ช่วยๆกับพี่แจมแหละค่ะคุณป้า  แต่รับรองว่างานนี้เจ้าสาวต้องสวยสุดๆแน่นอน”  คนตอบกล่าวอย่างมั่นใจ
 
 
 
ระหว่างนั้นบริกรก็นำเมนูอาหารมาให้ลูกค้าทั้งสามเลือก
“เต็มที่เลยนะลูก  งานนี้อาจ่ายเอง”  คนสูงวัยบอกอีกสองคนในโต๊ะ
“งั้นเขื่อนไม่เกรงใจแล้วนะฮะ”  บุตรชายฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะจิ้มเลือกอาหารไปหลายรายการ
“น้องเฟย์เลือกเลยๆ  นานๆทีจะมีปรากฏการณ์นี้นะ  ถือว่าเป็นโชคดีสุดๆเลยนะเนี่ยที่แม่พี่จะเลี้ยงข้าว”
เขาบอกสาวที่นั่งตรงข้ามอย่างติดตลก  ก่อนที่ฝ่ามือของมารดาจะฟาดลงมาบนไหล่ดังเปรี๊ยะ
“นี่กล้าแซวแม่เหรอ”  พร้อมมองค้อนตาดุ
“โอ๋  แซวเพราะรักนะครับ”  ลูกชายเริ่มง้อมารดาบ้าง
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยเจ้าตัวดี  เดี๋ยวจะโดน”  มารดากล่าวอย่างเคืองๆ
 
 
ขี้อ้อนอย่างนี้สินะ  สาวๆถึงได้ใจอ่อนน่ะ  สาวร่างโปร่งได้แต่คิดในใจ
เธอนึกขันเล็กน้อยกับลีลาการอ้อนสาวสูงวัยของชายหนุ่มตรงหน้า
 
เขาคนนี้ช่างแตกต่างจากเด็กหนุ่มหน้ากวนตอนสมัยก่อนที่เธอเคยรู้จักมากนัก  พลันคิดถึงเหตุการณ์ในวัยเยาว์
 
 
ร่างโปร่งจำความได้ว่าตอนเด็กๆนั้นเธอค่อนข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจมากๆคนหนึ่ง
อาจเพราะเป็นน้องคนสุดท้องของบ้านและเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูล
ทำให้เธอแทบจะชี้นกเป็นไม้ได้เลยทีเดียว  ดังนั้นจึงไม่ค่อยจะมีใครกล้าขัดใจเธอมากนัก
เพราะถ้าขัดใจเมื่อไหร่ความพินาศอาจเกิดกับผู้ที่บังอาจมาขัดใจเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
 
ไม้ตายก็คือการร้องไห้แบบเสียงแปดหลอดจนคนอื่นทนไม่ได้ต้องยอมตามใจเธอ
 
จะมีก็แต่หนุ่มน้อยหน้ากวนคนหนึ่งที่กล้าต่อกรกับเธอ  เรียกว่าเป็นคู่กัดเลยก็ว่าได้
ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอจะคอยตามไปก่อกวนหนุ่มคนนั้นจนถึงที่สุด
และดูเขาจะไม่สนใจกับท่าไม้ตายของเธอเลยแม้แต่น้อย
 
เขามักจะเรียกเธอว่า...ยัยขี้แยจอมจุ้น
 
ส่วนเธอก็ตั้งฉายาให้เขาว่า...ไอ้หน้ายาว
 
เรียกได้ว่าถ้าสองคนนี้เจอกันจะไม่มีใครยอมใคร  และสงครามเล็กๆจะบังเกิดขึ้นจนทำให้บรรดาคนรอบข้างแทบกุมขมับ
 
แต่เวลาผ่านไป...สิ่งแวดล้อม  สังคม  เพื่อนฝูง  และคนในครอบครัวสามารถหล่อหลอมให้เด็กเอาแต่ใจคนนั้นกลายเป็นสาวมั่นที่มีวุฒิภาวะเต็มตัวอย่างทุกวันนี้ได้
 
ร่างโปร่งได้แต่นึกขันกับเหตุการณ์ในอดีตจนคนร่วมโต๊ะสงสัยและเอ่ยทักขึ้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ  พอดีนึกอะไรเพลินๆนิดหน่อย”  คนถูกทักฉีกยิ้มให้คนถาม
 
คนสูงวัยที่สุดในโต๊ะมองเหตุการณ์ระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ว่าสมัยก่อนนี่ทะเลาะกันอย่างอะไรดี
ตอนนี้ดูเป็นห่วงเป็นใยกันจังเลย
 
 
 
ค่ำคืนแรกในลอนดอนผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ไม่ช้าก็ถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปพักผ่อน
 
“น้องเฟย์กลับที่พักไงครับ  พี่ไปส่งมั้ย  นี่ก็ดึกแล้ว”  พี่ชายสุดหล่อต่างสายเลือดของเธอถามอย่างเป็นห่วง
 
แต่สาวร่างโปร่งก็ปฏิเสธคำชวนด้วยความเกรงใจไปว่า
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เขื่อน  เดี๋ยวเฟย์กลับรถไฟใต้ดินก็ถึงหอพักแล้ว”
 
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้คนขับรถอาไปส่งให้  เดี๋ยวป้าจะไปส่งตาเขื่อนด้วย  ไปพร้อมกันนี่แหละ”
คนสูงวัยกล่าวตัดบทมัดมือชกก่อนหลิ่วตามองคุณลูกชาย
“ค่ะ  ขอบคุณค่ะคุณอา”  คำตอบตกลงของสาวน้อยสร้างรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าลูกชายตัวดีของเธอ
 
 
 
............................................. 
 
 
 
 
ความเงียบสงบของบ้านไม้เล็กๆหลังนี้ถูกแทนที่ด้วยเสียงเลื่อยไม้  ตอกตะปู  รวมถึงเครื่องจักรต่างๆที่ดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ
 
 
“พี่ๆเอาชิ้นนี้มาไว้ตรงนี้ค่ะ”  เสียงสาวร่างสูงสั่งคนงานให้วางอุปกรณ์ตกแต่งบ้านในตำแหน่งที่เธอต้องการ
“ไม่ใช่ตรงนั้นค่ะพี่  เลื่อนขวานิดนึง  อีกนิด  โอเคอย่างนั้นแหละ”
“โต๊ะไม้วางตรงนี้ค่ะ  แจกัน  แจกัน  เออ  เอาตรงไหนดีล่ะเนี่ย”
 
ขณะที่เธอกำลังคิดหาตำแหน่งในการวางแจกันใบสวยอยู่นั้น
เธอก็เหลือบไปเห็นว่าร่างของคนงานที่กำลังขนตู้ไม้ใบใหญ่กำลังถอยมาชนแจกันใบสวยให้ร่วงหล่นสู่พื้น
สาวร่างสูงปรี่เข้ามาคว้าแจกันไว้ได้ทันก่อนที่จะตำหนิคนทำ  “เฮ้ย  พี่ระวังหน่อยสิคะ”
คนงานได้แต่พยักหน้าตามยอมรับความผิดพร้อมกล่าวขอโทษ
สาวร่างสูงไม่ได้ติดใจเอาโทษอะไรและบอกให้ทำงานต่อไป  เธอยังคงสั่งการไปเรื่อยๆอย่างแข็งขัน…
 
 
จะว่าไปแล้วงานของเธอยังเหลืออีกเยอะพอควรเพราะต้องออกแบบแปลนบ้านที่แทบจะต้องรื้อใหม่ทั้งหลังเลยทีเดียว
ไม่ใช่แบบเก่าไม่ดีหรือไม่สวยอะไรหรอกนะ  แต่เธอคิดว่ามันดูไม่ค่อยสดใสเหมือนสวนข้างนอก
 
เธอจึงคิดที่จะจัดบ้านหลังนี้ให้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น  แต่อีตาขี้เก๊กนั่นจะไม่มาบ่นฉันใช่ไหมเนี่ย
สาวร่างสูงนึกถึงหน้าตาของเจ้าของบ้านหนุ่มผู้ว่าจ้างของเธอแล้วอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
 
 
 
ในขณะที่ร่างสูงกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่นั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากมุมหนึ่งของตัวบ้าน
แววตาที่ดูเย็นชาปนเศร้าของผู้เป็นเจ้าของ
 
มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆนับจากวันนั้น  วันที่เขาพาเธอมาสำรวจตัวบ้านครั้งแรก
 
ความจริงเขาเดินเข้ามาในบริเวณบ้านได้สักพักแล้วแต่ปล่อยให้คนอื่นๆทำงานที่ได้รับมอบหมายต่อไป
 
 
หนุ่มหน้าหวานเดินสำรวจภายในตัวบ้านแล้วอดชื่นชมความสามารถของคนที่ออกแบบไม่ได้ว่าเป็นคนมีฝีมือดีทีเดียว
นี่ยังไม่เสร็จยังรู้สึกได้  ก่อนมองไปทางคนที่กำลังทำงานอย่างแข็งขันอีกครั้ง
 
วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวขนาดพอดีตัว  พับชายเสื้อขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อความทะมัดแทมงมากขึ้น
สวมกางเกงยีนส์ขาเดฟที่ทำให้ดูพร้อมลุยทุกสถานการณ์
 
 
เฮ้อ...เหนื่อยจริง  ฉันจะทำเสร็จทันกำหนดให้หมอนั่นมั้ยเนี่ย  ไม่รู้จะเร่งอะไรนักหนา
บ้านตัวเองก็มีอยู่หลังเบ้อเริ่ม  สงสัยหมอนี่คงกะจะมาซุกกิ๊กไว้ที่นี่แน่เลย  พวกผู้ชายก็อย่างงี้แหละมักมากจริงๆ
 
ผู้รับจ้างแอบนินทาคนว่าจ้างในใจ  ก่อนจะรู้สึกเอะใจว่าเหมือนมีคนจ้องมองเธออยู่  เธอจึงหันไปตามสัญชาตญาณ
และก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนคนนั้นคือคนที่กำลังนินทาอยู่
 
 
ตายยากจริงๆนะนายเนี่ย  เธอยังคงคิดในใจพลางยิ้มแห้งๆส่งไปให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ
 
 
“คุณแอบนินทาผมอยู่ในใจล่ะสิ”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างรู้ทัน
“ใครจะกล้านินทาคุณล่ะคะ”  คนถูกจ้างเริ่มปฏิเสธ
“ก็คุณไง  ผมรู้นะ  คุณคิดว่าผมจะมาซุกกิ๊ก  กั๊ก  อะไรอย่างนี้ใช่ไหมล่ะ”
 
 
รู้ทันอีก  นายนี่ชักจะน่ากลัวไปแล้ว  คนถูกจ้างเริ่มหลอนก่อนจะถามกลับว่า  “หรือว่าไม่จริงล่ะ”
 
“นั่นไง  คิดจริงด้วย  คุณนี่เป็นคนเดาง่ายนะ”  ผู้ว่าจ้างหนุ่มหน้าหวานกล่าวด้วยเสียงขำๆก่อนจะพูดกับคนแอบนินทาว่า
 
“บ้านหลังนี้มีไว้เพื่อผู้หญิงที่ผมรักเพียงคนเดียวเท่านั้น”
 
ชายหนุ่มพูดก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านไป  สร้างความแปลกใจให้กับสาวร่างสูงที่ได้แต่นั่งงงอยู่
แต่ก็ไม่วายจะแอบจิกกัดเจ้าของบ้านในใจต่อ
 
โห  แมนสุดๆไปเลยค่ะ  คุณชายโทโมะ  เพื่อผู้หญิงที่ผมรักคนเดียว...ขนาดนี้ยังเก๊กได้อีก
 
 
 
ในขณะที่คนที่เดินออกจากบ้านพยายามก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปยังรถสปอร์ตคันหรูที่ติดฟิล์มกันแสงอย่างหนาจนแทบจะมองไม่เห็นคนข้างใน
ชายหนุ่มเปิดประตูรถก่อนที่จะซุกหน้าลงกับพวงมาลัย  ปล่อยให้หยดน้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างไม่ต้องอายใคร
คนภายนอกอาจจะมองเขาว่าเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็ง  แต่ใครจะรู้ว่าข้างในตอนนี้แทบจะไม่มีแรงหายใจ
 
 
บ้านหลังนี้เขาทำเพื่อเธอ...ผู้หญิงที่เขารัก
 
 
มือหน้าค่อยๆปาดน้ำตาตัวเอง  ก่อนเปิดกระเป๋าสตางค์มองภาพสาวหน้าสวยผิวขาวกับชายหนุ่มหน้าหวาน
ช่างเป็นภาพที่มีความสุขมาก...แต่มันไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว
 
 
 
สาวร่างสูงมองออกไปนอกบริเวณบ้านเห็นรถสปอร์ตคันหรูยังคงจอดนิ่งอยู่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเกิดอะไรกับคนข้างใน
จึงกำลังจะเดินไปถามคนในรถว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือไม่
 
แต่ดันเสียหลักไปชนข้าวของเก่าๆที่คนงานขนมาวางไว้รวมกันเพื่อนำไปคืนเจ้าของบ้านตามเดิม
 
กล่องเล็กใบหนึ่งเคลื่อนหล่นลงมาจากที่ตั้งเดิม  ของภายในกระจัดกระจายลงเต็มพื้น
 
ส่วนใหญ่เป็นภาพของผู้ชายสองคนกับผู้หญิงคนหนึ่ง  ดูเหมือนเป็นเพื่อนรักกันมากทีเดียว
แต่จากสีหน้าและแววตาจากภาพบ่งบอกได้ว่าชายหนุ่มทั้งสองออกจะมีใจให้ผู้หญิงคนเดียวในภาพไม่น้อย
 
ชายหนุ่มคนแรกคือหนุ่มหน้าหวานที่เธอคุ้นเคยดี  เขา...คนที่เพิ่งเดินออกจากบ้านไปเมื่อครู่
 
ส่วนชายหนุ่มอีกคนเธอไม่รู้จักเขามาก่อน  แต่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีไม่น้อยทีเดียว
 
และหญิงสาวต้องบอกว่าเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่ง  ผิวขาว  ผมยาวตรง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งสอง
 
 
 
นี่สินะ...เธอคนนั้น...ผู้หญิงที่นายนั่นรักนักรักหนาถึงขนาดทำบ้านหลังนี้ให้  น่าอิจฉาจริงๆ
 
 
 
 
 
บรึน  บรืน...รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนออกจากที่จอดอย่างรวดเร็ว
คนในรถคันหรูกำลังว้าวุ่นอย่างหนัก  เขาเร่งความเร็วเครื่องยนต์มากขึ้นเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง
ในไม่ช้ารถคันหรูก็วิ่งมาถึงที่หมาย  รถค่อยๆชะลอความเร็วลงเพื่อหยุดจอด
 
หนุ่มร่างโปร่งเปิดประตูรถก่อนเข้าไปสั่งดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งช่อ
 
เขาจ้องมองช่อดอกไม้ที่เธออันเป็นที่รักของเขาชอบก่อนจะพูดกับตัวเองว่า
 
 
นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้คุณได้นะ
 
 
 
 
=======================================================
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะงานยุ่งสุดๆไปเลย  ตอนนี้แต่งไปมึนไป 555  เธอคนนั้นของโทโมะคือใครรอติดตามนะคะ