Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

นายโรคจิต...
อ้อ  แน่นอน  ผมก็เป็นลูกค้าโรคจิตของคุณไง
 
 
 
ซวย  ซวย  ซวย  ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วแก้วใจเอ๋ย...สถาปนิกสาวปลอบใจตัวเอง
 
“นี่คุณจะช็อคค้างอีกนานไหม  เราจะได้เริ่มงานกันซักที”  คนตัวสูงกว่าเรียกคนใจลอยพร้อมกับไขกุญแจเปิดประตู
 
สาวร่างสูงตื่นจากภวังค์แล้วพยักหน้าเห็นชอบอย่างนอบน้อม  พร้อมเดินตามชายหนุ่มเข้าไป
 
 
 
 
 
ภายในบริเวณบ้านมีทั้งเรือนไม้ขนาดเล็กห่างจากตัวตึกเล็กน้อยโดยจะมีทางเดินเชื่อมออกมาจากตัวบ้านเอาไว้นั่งชมสวน
มีมุมนั่งจิบกาแฟอยู่อีกฝั่ง  แถมต้นไม้ที่ปลูกภายในตัวบ้านก็ดูร่มรื่นไม่รกจนเกินไป
 
 
นี่มันบ้านในฝันเลยนะเนี่ย...คนที่เพิ่งมาใหม่รู้สึกหลงรักบ้านหลังนี้ขึ้นมาทันใด
 
 
“นี่คุณ  ผมจ้างคุณมาทำงานนะ  ไม่ได้ให้มาชมสวน”
เจ้าของบ้านเริ่มบ่นหลังจากสาวร่างสูงที่เดินตามเขาเข้ามามัวแต่ชื่นชมความงามในทิวทัศน์รอบตัวบ้านของเขา
 
“ขอโทษค่ะ  พอดีบ้านคุณสวยดีนะ  ฉันว่าไม่เห็นต้องแต่งอะไรเพิ่มเลย”  คนโดนตามเริ่มพูดแก้เก้อ
 
“งานของคุณไม่ใช่ข้างนอก  แต่เป็นในนี้ต่างหาก”  ชายหน้าหวานชี้ไปทางประตูบ้านก่อนเดินเปิดประตูเข้าไป
 
 
จะเก๊กไปไหนคะ  พ่อคุณ...สาวร่างสูงคิดในใจ
 
 
 
 
 
ภายในตัวบ้านดูต่างจากข้างนอกลิบลับ  เพราะแทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนัก
มีเพียงชุดรับแขกธรรมดา  โต๊ะกินข้าว  โต๊ะทำงาน  ที่ฝุ่นน่าจะเกาะมานานหลายเดือน
 
ฮัด ชิ่วววว...คนที่เดินตามหลังเกิดอาการจามขึ้นมาทันทีเมื่อเข้าไปในบ้าน
 
“นี่คุณได้ทำความสะอาดบ้านบ้างไหมเนี่ย  ฝุ่นเยอะอย่างกับอะไรดี”  พลางเอามือลูบคราบฝุ่นบนโต๊ะให้เจ้าของบ้านดู
 
ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มแหยๆ  ก่อนตอบกลับไปว่า  “ก็ไม่ได้มานานแล้ว  ก็ถึงให้คุณมาช่วยตกแต่งนี่ไง”
 
“โธ่ข้างนอกนี่ออกจะสวย  ไม่คิดว่าข้างในจะสภาพ...เป็นอย่างนี้”  สาวร่างสูงเริ่มบ่นเล็กน้อย
 
“พอดีผมเพิ่งจ้างคนมาจัดสวนไม่นานมานี้เองแหละ”  ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม
 
“แล้วที่คุณจะจ้างฉันเนี่ย  คุณอยากได้บ้านเป็นแบบไหน”  เธอถามผู้ว่าจ้างของเธอ
 
“คุณจะทำแบบไหนก็ทำไปเถอะ  เอาให้มันดูดีก็พอแล้ว”  คนถูกถามตอบแบบเลี่ยงๆไป
 
“อ้าวแล้วฉันจะรู้ไหมว่าแบบไหนที่มันจะดูดีถูกใจคุณ”  คนฟังเริ่มงงกับโจทย์ที่ได้รับ
 
“ช่วยบอกความต้องการของคุณมาหน่อยได้ไหมคะว่าจะเอาเป็นบ้านไว้พักผ่อนหรือว่าเป็นเรือนหออะไรอย่างนี้”
 
 
ชายหนุ่มเริ่มสะดุดกับคำว่า เรือนหอ
 
 
จริงอยู่ว่าเขาเคยคิดที่อยากจะทำบ้านหลังนี้ให้เป็นเรือนหอ  เคยวาดฝันว่าจะได้ใช้ชีวิตกับคนที่รัก
แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้ว...
 
 
แววตาของชายหนุ่มหม่นลงจนคนที่มาด้วยเริ่มจับสังเกตได้
 
“ถ้าคุณไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ  ฉันจะแต่งตามที่ฉันอยากทำละกัน”  คนถูกจ้างพูดเพื่อให้คนฟังสบายใจขึ้น
 
“ก็แล้วแต่คุณเลยละกัน  ผมเชื่อในฝีมือคุณนะ”  ชายหนุ่มเอ่ยอย่างมั่นใจ
 
 
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่เขามั่นใจว่าเธอจะทำบ้านหลังนี้ให้มันออกมาสมบูรณ์ได้  แต่ความรู้สึกข้างในมันบอก
 
 
 
.............................................................
 
 
 
ณ โรงแรมห้าดาวใจกลางกรุงลอนดอน
 
 
เทคโนโลยีสมัยใหม่ทำให้คนที่อยู่ไกลกันกว่าครึ่งโลกได้พูดคุยเหมือนกับอยู่ใกล้กันเพียง2ฟุต
 
สาววัยกลางคนกำลังคุยผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์กับชายหนุ่มที่เธอแสนจะรักแสนจะหวงนักหนามายี่สิบกว่าปี
“นี่ตาเขื่อนว่างๆบินมาเยี่ยมแม่บ้างสิลูก”  เสียงสาวสูงวัยกล่าวชวนบุตรชายให้มาหาเธอบ้าง
 
“เขื่อนก็อยากไปนะครับแม่แต่ที่นี่งานยุ่งมากเลย”  ลูกชายตัวดีเริ่มบอกปัด
 
“งานยุ่งหรืออะไรยุ่งกันแน่”  มารดาเอ่ยอย่างรู้ทัน  จะให้ไม่รู้ได้ไงแค่อยู่ที่นี่เธอก็ได้ยินข่าวลูกชายควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลย
 
“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของเราน่ะ  ทำอะไรก็คิดดีๆนะลูก  ผู้หญิงเขาเสียหายมากกว่าเรานะ”  เธอกล่าวเตือนลูกชาย
 
“ครับแม่  เขื่อนจะไม่ทำอะไรให้เสียชื่อไปถึงคุณแม่ได้หรอกครับ”  ลูกชายพยายามพูดให้มารดาสบายใจแต่ดูจะไม่เป็นผล
มารดาได้แต่ถอนใจและส่ายหน้าน้อย  ก่อนจะเริ่มบทสนทนาใหม่
 
 
“เออ...วันนี้แม่เจอน้องเฟย์ด้วยนะลูก  จำได้หรือเปล่า”  คนถูกถามพยักหน้า
พลันนึกหน้าสาวน้อยขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่งตอนเด็กได้ดี  เขาออกจะรำคาญเธออยู่เสมอเวลาที่เธอมาเล่นที่บ้านเขา
ก็เล่นอะไรไม่ถูกใจคุณเธอก็ร้องโวยวายไปซะหมดมันน่ารำคาญไหมล่ะ
แถมพ่อแม่ของเธอก็ตามใจเสียเหลือเกินเพราะเป็นลูกคนเล็ก  สปอยล์กันสุดๆ  โตขึ้นมาคงจะวีนแตกไม่แพ้ตอนเด็กแน่
แค่คิดว่าจะเจอยัยนั่นวีนขึ้นมาก็สยองแล้ว...
 
“นี่รู้ไหมน้องเขามาเรียนต่อที่นี่ใกล้จะจบแล้วล่ะ  สวยซะจนแม่จำไม่ได้เลย”  มารดาของเขากล่าวชมยัยเด็กขี้แยต่อ
 
“เดี๋ยวนี้น้องยังของขึ้นใส่คนอื่นอยู่หรือเปล่าฮะแม่”  ชายหนุ่มถามติดตลกจนมารดาต้องเอ็ดเล็กน้อย
 
“ไปว่าน้อง  คนเราโตขึ้นอะไรๆมันก็เปลี่ยนกันได้นะลูก”  คนถูกเอ็ดพยักหน้ายอมรับก่อนจะเอ่ยขอตัวไปนอน
 
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เขื่อนมีงานเช้า  เดี๋ยวเขื่อนขอไปนอนก่อนนะครับแม่  Good Night ครับ”  เขาพูดพลางส่งจูบให้คอมพิวเตอร์
 
สร้างรอยยิ้มให้คนที่อยู่อีกซีกโลก  ก่อนจะเอ่ยว่า  “จ๊ะ  Sweet Dream นะพ่อลูกชาย”
 
 
 
 
เทคโนโลยีทำให้คนไกลรู้สึกใกล้กันมากขึ้นและก้าวล้ำนำสมัยขึ้นทุกวันจนอาจทำให้ใครบางคนก้าวตามไม่ทัน...
 
 
 
 
ณ  คอนโดใจกลางเมือง
 
 
สาวร่างเล็กกำลังค้นหาวิธีเข้าอินเตอร์เนตเพื่อค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับการรักษาโรคใหม่ๆ  แต่ดูเธอกำลังงุนงงอย่างหนัก
 
 
โอ๊ย...ทำไมเข้าไม่ได้ล่ะเนี่ย  นี่ฉันทำอะไรผิด  ทำไมมันช่างยากเย็นแสนเข็ญอย่างนี้นะ  คนตัวเล็กได้แต่บ่นกับตัวเอง
 
 
ครืด...ครืด...เสียงมือถือที่วางอยู่ข้างตัวดังขึ้น  ร่างเล็กยิ้มอย่างดีใจเหมือนสวรรค์มาโปรด  เธอรีบกดรับสายอย่างรวดเร็ว
 
“แก้ว  ฉันกำลังคิดถึงแกพอดีเลย”  เสียงสาวหน้าหวานพูดอย่างอารมณ์ดี
 
“แหม...เสียงนี่บ่งบอกว่าคิดถึงมากเลยนะ  แกมีอะไรว่ามา”  คนปลายสายเริ่มประชดเพราะรู้สึกว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
 
“ก็พอดีฉันเข้าเน็ตไม่ได้  ไม่รู้มันมีปัญหาอะไร”  คนตัวเล็กเริ่มพูดปัญหาของตัวเอง
 
“ฉันว่ามันมีปัญหาที่ตัวแกแหละ”  เพื่อนตัวสูงแกล้งกลับ
 
“ไอ้แก้ว  เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”  คนมีปัญหาเริ่มของขึ้นเล็กน้อย
 
“โอ๋  รักหลอกจึงหยอกเล่นนะคะเพื่อน  อ่ะ  แกเข้าไม่ได้ตรงไหนว่ามา”
ร่างสูงรับฟังปัญหาของเพื่อนตัวเล็กของเธอพร้อมบอกวิธีแก้ไขจนสำเร็จ
 
 
 
“เย่  เปิดเป็นแล้ว  ขอบคุณมากนะแก้วเพื่อนเลิฟ”  เสียงคนตัวเล็กกล่าวขอบคุณ
 
“ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรเนี่ยถึงโทร.มาฮะ  เห็นวันๆสนใจแต่...งาน  งาน  งาน
เพื่อนจะนัดทีเลือดตาแทบกระเด็น  เพราะคุณแก้วไม่เคยว่างเลย”  คนตัวเล็กกล่าวต่อ
 
“อย่างกับแกว่างนักแหละ  วันๆก็อยู่แต่ในโรงพยาบาล  แกไม่กลัวบ้างหรือไง  พวก...นั้นอ่ะ”  สาวร่างสูงสวนกลับบ้าง
 
“พวกนั้นน่ะพวกไหน”  คนฟังเริ่มขนลุกเล็กน้อย
 
เธอพอจะเดาออกว่าเพื่อนเธอหมายถึงเรื่องอะไร  ไม่ใช่ว่าไม่กลัวนะ  แต่...กลัวมาก
แม้จะคุ้นเคยมาพอสมควรกับเรื่องคนตายแต่เธอก็ไม่เคยพบเจอเรื่อง...นั้นเลยซักครั้ง  และเธอก็ไม่เคยเชื่อเลย
 
 
เอ...หรือว่าเคยเจอนะ  เรื่องราวของชายหนุ่มนิรนามในห้องนั้นเมื่อหลายวันก่อนลอยเข้ามาในสมอง
 
 
มันเหมือนจริงมากจนเธอคิดว่ามันไม่ใช่ความฝัน...
 
แล้วเธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้...
 
 
“แก้วแค่นี้ก่อนนะ  พอดีฉันมีธุระนิดหน่อย  เดี๋ยวฉันโทร.ไปหาแกใหม่ละกัน”
สาวหน้าหวานกล่าวตัดบทอำลาเพื่อนผู้มีพระคุณในโทรศัพท์
 
“อ้าวเดี๋ยวสิ  ยัยฟาง...”  เสียงของร่างสูงยังพูดไม่จบ  สัญญาณโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป
 
 
ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน...เฮ้อ  คนถูกตัดสายรู้สึกเซ็งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร  จึงดับไฟแล้วล้มตัวลงนอน
 
 
 
ด้านอีกฝั่ง  สาวร่างเล็กหลังจากที่รู้วิธีการใช้งานอินเตอร์เน็ตแล้ว  เธอก็เลยลองค้นหาประวัติของหนุ่มนิรนามดังกล่าว
 
 
ก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าแค่นั้น...
 
 
 
เธอจึงพิมพ์ชื่อที่เธอได้ยิน...ภาณุ  จิระคุณ
 
 
 
 
 
=======================================================
มาต่ออีกตอนตอนนี้นะคะ  มา3ตอนแล้วเนอะ  เป็นไงบ้างบอกกันได้นะคะ  รู้สึกแต่งแล้วเรื่องยังไม่ค่อยเดินเลยแฮะ