รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                   เช้าวันรุ่งขึ้น
แก้วตื่นมาแต่เช้าเสริมสวยตัวเองเพื่อจะไปมหาวิทยาลัย
แก้ว:ด้ซื้อดอกไม้มาให้ฉันมะ??
แก้วถาม2สาวเพื่อนรัก
เฟย์ ฟาง:ซื้อ!!
แก้ว:ดีมาก
เฟย์:ฉันคิดอยู่ละไงแกก็ต้องใช้วะ
ฟาง:เมื่อวานแกทะเลาะกับพี่เขาอะดิฉันรู้เลยเก็บให้
แก้ว:จ้าๆไปละ
แก้วรีบเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปตรงมหาวิทยาลัยและบังเอิญเจอพี่โทโมะเลซ่อนดอกไม้ไว้ข้างหลัง
หมับ!!
โทโมะ:อ่ะพี่ให้><
แก้ว:ผมให้ฮะ>~<
โทโมะและแก้วต่างคนต่างให้ดอกกุหลาบขาวแก่กันทั้ง2คนยิ้มให้กันเพราะเข้าใจกันแล้ว
โทโมะ:หายงอนพี่แล้วใช่ไหม??
แก้ว:ป๊าว!!
แก้วโกหกคำโตทั้งๆที่พึ่งแลกดอกไม้กัน
โทโมะ:ยัยเด็กบ้าหายงอนพี่แล้วจะให้ดอกไม้พี่จริงไหม
โทโมะพูดแล้วหยิกแก้วแก้มด้วยความเอ็นดู
แก้ว:ก็คนมันอดสงสารไม่ได้อ่ะนะเลยคิดว่าจะหายงอน
แก้วพูดลอยหน้าลอยตา
โทโมะ:โถ่ๆคนดีเหลืเกินนะครับ!!
โทโมะพูดประชดประชันแก้วทันที
แก้ว:มันแน่อยู่แล้วฮะ!!
แก้วก็ตอบประชดเหมือนกันดูเหมือนทั้ง2คนจะคืนดีกันแน่มาเถียงเรื่องเล็กน้อยในช่วงเช้า
                                             ในตอนเย็น
แก้ว:โฮ๊กๆเหนื่อยการบ้านเต็มมือเลยเว๊ยTOT
แก้วบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากมหาวิทยาลัย
โทโมะ:แก้ววันนี้พี่ไปส่ง!!
แก้ว:เห๊ยตกใจหมด!!
แก้วพูดพลางทำหนังสือกองโตตก
โทโมะ:เอ่อโทษทีน่ะ^^!
โทโมะพูดแล้วช่วยแก้วเก็บหนังสือ
แก้ว:พี่ไม่อายเขาบ้างเลยหลอฮะ?
โทโมะ:เธออายรึไง?
แก้ว:ก็เมื่อก่อนพี่อายนี่ฮะที่ต้องมาส่งผม
โทโมะ:แต่พี่ไม่อายแล้วน้องสาวของผมหางอนแล้วนี่
แก้ว:น้องสาว?
แก้วพูดเสียงเบาๆเพื่อเก็บคำถามนี่ไว้ในใจโดยไม่บอกโทโมะ
โทโมะ:ป่ะไปเถอะ
1ชั่วโมง
ทั้ง2คนคุยกันเรื่องทั่วไปทั้งเรื่องฮาเรื่องเศร้าครบชุดจนถึงบ้านแก้ว
                                         ณ บ้านแก้ว
แก้ว:พี่ฮะหลับตาก่อนได้ป่ะแก้วจะไปแล้วฮะ
โทโมะ:ทำไมละ
แก้ว:หลับเถอะฮะไม่ต้องรู้หลอก
โทโมะ:อื้อๆ
จุ๊บ!!
โทโมะสัมผัญกลิ่นดอกไม้หอมๆกับปากนุ่มที่อยู่ตรงแก้มของเขาได้
แก้ว:ไปละฮะ!!><
แก้ววิ่งเขาบ้านหน้าแดงเถือกโทโมะลูบแก้วตัวเองพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนโดยไม่คิดจะด่าแก้วในใจเลยสักนิด...