รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                       วันรุ่งขึ้น

แก้วจัดทรงผมถักเปียติดโบว์สีดำทั้ง2ขาวพร้อมแต่งหน้าโทนอ่อนๆชัดน้ำหอมสักหน่อยพร้อมลงมา

แก้ว:ไปละนะวันนี้ฉันไม่เอาดอกไม้ไม่ต้องหลอก

เฟย์ ฟาง:เอ๋0.0!!

แก้วรีบเดินไปโดยไม่ตอบคำถาม2สาวเลยสักนิด

                                 ณ วิทยาลัย

แก้วเดินเข้ามาในวิทยาลัยอย่างช้าๆพร้อมกับไม่สนสายตาที่มองแก้วว่าแก้วเด่นมากแค่ไหนแต่มีผู้ชายร่างใหญ่

ขว้างเอาไว้อยู่...

แก้ว:หลบหน่อยได้ไหมฮะ!!

น้ำเสียงที่ดูเหมือนหงุดหงิดให้กับโทโมะเพราะรำคาญที่โทโมะงตามตื้แก้วไม่เลิกเพราะเหตุผลแค่งอน- -

โทโมะ:อ่ะให้>~<

โทโมะยืนดอกไม้ช่อใหญ่คือกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มีกลิ่นหอมอ่อนๆแอก้วรับมาแบบงง

แก้ว:ให้มาเนื่องโอกาสอะไรฮะ??

โทโมะมองร่าบางทที่ถักเปีย2ข้างดูแล้วเหมือนเป็นสาวหวานใบหน้าที่อิ่มสวยนั้นดวงตาที่ฟ้าเทาสีแสดงออกว่างง

โทโมะ:ดอกไม้สีขาวคือความรักแลหัวใจให้นะสีขาวคือความรักที่บริสิทธิ์พี่ให้เธอคนแรกเลย

  คำพูดนี้ทำแก้วนิ่งมันเหมือนคำพดแก้วให้โทโมะแต่แก้วจะจใจอ่อนไม่ได้

แก้ว:ขอบคุณนะฮะเอ่อผไปเรียนก่อนดีกว่า

แก้วรีบบอกเพื่อหนีความเขินของตนเอง

โทโมะ:เด๊ว!!

แก้ว:มีอะไรหลอฮะ0.0

โทโมะ:ตั้งใจเรียนนะ^^

แก้ว:เอ่อฮะ>//<

แก้วรีบรับคำสั่งก่นจะหันหลังเดินอย่างเร็ว

                                     ตอนเย็น

แก้ว:เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้าเลยเรา

ในขณะที่แก้วกำลังบ่นกับตนเองในขณะที่เดินออกมาจากมหาวิทยาลัย

หมับ!!

โทโมะ:วันนี้พี่ไปส่งนะ

แก้ว:อ่อไม่ต้องฮะผมกลับเองได้

แก้วพูดพร้อมกับแกะมือของโทโมะออกโทโมะหน้างอทันทีแก้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้

โทโมะ:แก้วเลิกงอนพี่เหอะนะ

แก้ว:แล้วพี่เอายังไงกับแก้วกันแน่ฮะ!!

แก้วตะคอกเพราะรำคาญกับท่าทีของเขา

โทโมะ:ก็ไม่เอาไงไง

แก้ว:ถ้าแก้วอยากจะถามประโยชน์นึงพี่จะช่วยตอบให้แก้วตรงๆได้ไหมแก้วจะได้ไม่คิดไปเองเสียที

โทโมะ:ได้ซิ

แก้ว:พี่คิดยังไงกับแก้วกันแน่!!

โทโมะ:พี่ไม่รู้

แก้ว:งั้นพี่ก็เชิญโง่ต่อเถอะฮะผมรักพี่แต่พี่ไม่เคยให้ความแน่ใจผมเลยผมไปละไม่ต้องตามไม่งั้นผมจะงอนๆๆพี่

ไปตลอดชีวิตเลย

แก้วออกคำสั่งก่อนจะเร่งฝีเท้ากลับบ้าน