รอได้เต็มใจให้เสมอ...

                                                วันรุ่งขึ้น

แก้วถักเปียคาดปมให้แก่ตนเองพร้อมแต่งหน้าโทนอ่อนๆให้และฉีดน้ำหอมดอกไม้กลิ่นอ่อนๆ

แก้ว:วันนี้ซื้อดอกไม้มาป่าว??

เฟย์:ก็พี่ฟางตื่นสายเลยไม่ได้ซื้อให้เลย:(

ฟาง:อะไรย๊ะแกไมได้ปลุกฉ๊านเน้><

เฟย์:ก็พี่ไม่ตื่นเองอ่ะ!!

แก้วฟังเสียงทั้ง2ทะเลาะกันจนเบื่อแล้วรีบวิ่งไปซื้อดอกไม้กุหลาบขาวพร้อมสร้อยคอวันนี้แหละแก้วจะบอกรักพี่โท

โมะขอเป็นแฟนด้วยเว๊ยเอาวะกลล้าหาญเข้าไว้วะยัยแก้ว!!

แก้ว:เอ่อพี่โทโมะผมให้ฮะ!!

โทโมะ:พี่ก็ให้นะ^^

ทั้ง2คนแลกดอกไม้กัน

แก้ว:เอ่อคือว่าผม...

แก้วไม่กล้าที่จะบอกโทโมะเพราะกำลังเขินอายอยู่นั้นเอง

โทโมะ:หือ??

แก้ว:เป็นแฟนผมเถอะฮะพี่!!

โทโมะมองร่างเพียวสูงถักเปียคาดผมปล่อยผมยาวสลวยถึงเอวดวงตาสีฟ้าเทารอคำตอบแต่โทโมะบอกแก้วกี่ครั้ง

แล้วว่ายังไม่คิดๆแต่แก้วก็มักจะชอบถามเขาเสมอ

โทโมะ:พี่ยังไม่คิดนะแก้วพี่เคยบอกแก้วแล้วไม่ใช่หลอ

แก้ว:หมดทุกสิ่งทุกอย่างให้ไปหมดทั้งใจแค่อยากให้เธอรู้ว่าน้องสาวคนนี้รักหมดทั้งใจคำว่ารักถึงแม้พี่ชายแสนดี

จะไม่ยอมรับแล้วฉันจะดูน่าสงสารหรือสมน้ำหน้ากัน~~~

โทโมะมองร่างเพรียวบางสูงที่ก้มมองพื้นดินพร้อมกับร้องเพลงใบหน้าที่สวยเศร้าหมองโทโมะอดที่จะสงสารไม่ได้

เลยเสียทีเดียวแต่เขายังไม่คิดและยังไม่สามารถให้คำตอบได้เลยว่าเขาคิดยังไงกับแก้วเขาไม่รู้ตัวจริงๆ

โทโมะ:แก้วไม่ร้องน่าเด๊วสวยแก้วเหมือนอัญมณีที่ล้ำค่าที่สุดในมหาวิทยาลัยนี่นะ

แก้ว:แต่ถึงจะล้ำค่ายังไงพี่ไม่สนใจมันอยู่แล้วไม่ใช่หลอฮะ!!

โทโมะ:มันยังไม่ถึงเวลา

แก้ว:จะให้แก้วตามไปอีกกี่ปีฮะพี่ถึงจะสนใจอัญมณีนี่บ้าง

แก้วพูดแล้วก้มมองพูดดิน

โทโมะ:สักวันนึงพี่อาจสนใจมันแต่มันยังไม่ถึงเวลาพอนะครับเชื่อพี่

แก้ว:แล้วอีกกี่ปีละฮะพี่ไม่เคยใส่ใจมันเลยไม่เคยเลยอ่ะ!!

แก้วพูดแล้วปาดน้ำตา

โทโมะ:แก้วแก้วก็อายุยังน้อยหาคนที่ดีกว่าพี่เถอะ

เพี๊ยะ!!

แก้ว:หาคนที่ดีๆผมก็เลือกพี่แล้วนี่ฮะตามตื้อพี่ตลอดเลย

โทโมะ:พี่เข้าใจ

แก้ว:พี่มันใจร้ายๆๆๆๆผมเสียทุกอย่างให้พี่ก็พี่ก็ยังทำแบบนี้อีก

แก้วเดินไปพร้อมกับสายลมที่พัดเอื่อยๆผมที่ยาวสลวยพัดไปพร้อมน้ำตาแต่โทโมะยังไม่คิดจริงๆนิจะให้เขาทำ

อย่างไรดีละ